Is life meaningless? And other absurd questions - Nina Medvinskaya

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

Albert Camus grew up surrounded by violence.

Albert Camus ဟာ အကြမ်းဖက်မှု ဝန်းရံလျက် ကြီးပြင်းလာခဲ့တယ်။

His homeland of Algeria was mired in conflict between native Algerians

သူ့မွေးရပ်မြေ Algeria ဟာ ဒေသခံ အယ်လ်ဂျေးရီးယန်းတွေနဲ့ ကိုလိုနီပြုတဲ့

and colonizing French Europeans.

ပြင်သစ် ဥရောပသားတွေကြားက ပဋိပက္ခတွေနဲ့ နွံနစ်နေခဲ့တယ်။

He lost his father in the First World War,

ပထမ ကမ္ဘာစစ်အတွင်းမှာ သူ့ဖခင်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီး

and was deemed unfit to fight in the second.

ဒုတိယတစ်ခုမှာ တိုက်ခိုက်ဖို့ မသင့်ဘူးလို့ မှတ်ယူခဲ့တယ်။

Battling tuberculosis in France and confronting the war's devastation

ပြင်သစ်မှာ အဆုတ်ရောဂါကို တိုက်ပွဲဝင်ရင်း စစ်ရဲ့ အပျက်အစီးကို ရင်ဆိုင်တွေ့ရင်း

as a resistance journalist, Camus grew despondent.

သတင်းစာသမားတစ်ဦးအနေနဲ့ Camus ဟာ မျှော်လင့်ချက်မဲ့မှု တိုးလာခဲ့တယ်။

He couldn’t fathom any meaning behind all this endless bloodshed and suffering.

အဆုံးမဲ့ သွေးထွက်သံယိုမှုနဲ့ ဒုက္ခ အားလုံး နောက်ကွယ်မှာ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှ ရှာမတွေ့ခဲ့ဘူး။

He asked: if the world was meaningless,

သူ မေးခဲ့တာက လောကကြီးက အဓိပ္ပာယ်မဲ့တယ်ဆိုရင်

could our individual lives still hold value?

ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ တစ်ဦးချင်းဘဝတွေဟာ တန်ဖိုးကို ဆုပ်ကိုင်နိုင်တုန်းလား။

Many of Camus’ contemporaries were exploring similar questions

Camus နဲ့ ခေတ်ပြိုင် အတော်များများဟာ ဖြစ်တည်မှုပဓာနဝါဒ ဆိုတဲ့ ဒဿနသစ်တစ်ခုရဲ့

under the banner of a new philosophy called existentialism.

အောင်လံတော် အောက်မှာ အလားတူ မေးခွန်းတွေကို စူးစမ်းနေခဲ့တယ်။

Existentialists believed people were born as blank slates,

ဖြစ်တည်မှုပဓာနဝါဒီတွေ ယုံကြည်တာက လူတွေဟာ မွေးလာချိန်မှာ ဗလာသင်ပုန်းနဲ့ တူကြတယ်၊

each responsible for creating their life’s meaning amidst a chaotic world.

ပရမ်းပတာ လောကအလယ်မှာ လူတိုင်းဟာ ဘဝ အဓိပ္ပာယ်ကို ဖန်တီးဖို့တာဝန်ရှိတယ်ဆိုတာပါ။

But Camus rejected their school of thought.

ဒါပေမဲ့ Camus က သူတို့ရဲ့ အတွေးအခေါ် ဂိုဏ်းကို ပယ်ချခဲ့တယ်။

He argued all people were born with a shared human nature

သူ ဆွေးနွေးငြင်းခုံခဲ့တာက လူအားလုံးဟာ ဘုံပန်းတိုင်တွေဆီ သူတို့ကို ပေါင်းစည်းတဲ့

that bonded them toward common goals.

တူညီတဲ့ လူသား သဘာဝတစ်ခုနဲ့ မွေးဖွားခဲ့တယ်။

One such goal was to seek out meaning despite the world’s arbitrary cruelty.

ဒီလိုပန်းတိုင်က လောကရဲ့ယုတ္တိမဲ့ ရက်စက် မှုတွေရှိပေမဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှာဖို့ပါ။

Camus viewed humanity’s desire for meaning and the universe’s silent indifference

Camus က အဓိပ္ပာယ်အတွက် လူသားရဲ့တောင့်တမှု နဲ့ စကြာဝဠာရဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ဥပေက္ခာပြုမှုဟာ

as two incompatible puzzle pieces,

ဆက်စပ်လို့မရတဲ့ အပိုင်းအစ နှစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့ပြီး

and considered trying to fit them together to be fundamentally absurd.

ဒါတွေကို အတူတူ အံကျဖို့ ကြီးစားခြင်းဟာ အခြေခံအားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်မဲ့တယ်လို့ ယူဆတယ်။

This tension became the heart of Camus’ Philosophy of the Absurd,

ဒီအားပြိုင်မှုက Camus ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု ဒဿနရဲ့ ဗဟိုချက် ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

which argued that life is inherently futile.

ဒါက ဘဝရဲ့ ပင်ကိုကကို အချည်းနှီးပါလို့ ဆွေးနွေးငြင်းခုံခဲ့ကြတယ်။

Exploring how to live without meaning

အဓိပ္ပာယ်မဲ့ နေထိုင်ပုံကို စူးစမ်းခြင်းက

became the guiding question behind Camus’ early work,

Camus ရဲ့ အစောပိုင်း လက်ရာနောက်ကွယ်က လမ်းပြ မေးခွန်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။

which he called his “cycle of the absurd.”

ဒါကို သူခေါ်ခဲ့တာက သူ့ရဲ့ 'အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု သံသရာ' ပါ။

The star of this cycle, and Camus’ first published novel,

ဒီသံသရာရဲ့ ကြယ်ပွင်နဲ့ Camus ရဲ့ ပထမဆုံး ထုတ်ဝေတဲ့ ဝတ္ထုဟာ

offers a rather bleak response.

အတော်လေး ဆိုးဝါးတဲ့ တုံ့ပြန်မှုတစ်ခုကို ပေးတယ်။

"The Stranger" follows Meursault, an emotionally detached young man

"The Stranger" မှာ ပါတဲ့ Meursault ဟာ ဘာတစ်ခုကိုမှ အဓိပ္ပာယ် မမှတ်ယူတဲ့

who doesn’t attribute much meaning to anything.

စိတ်ပိုင်းအရ အစွဲကင်းတဲ့ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ။

He doesn’t cry at his mother’s funeral,

သူ့အမေ အသုဘမှာ သူ မငိုဘူး။

he supports his neighbor’s scheme to humiliate a woman,

အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို အရှက်ခွဲဖို့ အိမ်နီး ချင်းရဲ့အကြံအစည်ကို ထောက်ခံတယ်။

he even commits a violent crime — but Meaursault feels no remorse.

ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရာဇဝတ်မှုကိုတောင် ကျူးလွန်ခဲ့ ပေမဲ့ Meaursault ဟာ နောင်တ မရသူပါ။

For him the world is pointless and moral judgment has no place in it.

သူ့အတွက် လောကဟာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ကာ ကိုယ်ကျင့် ဆိုင်ရာ ဆင်ခြင်တုံတရားအတွက် နေရာမရှိဘူး။

This attitude creates hostility between Meursault

ဒီသဘောထားက Meursault နဲ့ သူနေထိုင်တဲ့ သေဝပ်တဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်း

and the orderly society he inhabits,

အကြားမှာ ရန်လိုစိတ်ကို ဖန်တီးပေးတယ်။

slowly increasing his alienation until the novel’s explosive climax.

ဝတ္ထုရဲ့ပေါက်ကွဲတဲ့ အထွတ်အထိတ် မရောက်ခင်ထိ သူ့ရဲ့ကင်းကွာမှုကို တဖြည်းဖြည်း တိုးလာတယ်။

Unlike his spurned protagonist, Camus was celebrated for his honest philosophy.

သူ့ရဲ့ အပယ်ခံ ဇာတ်လိုက်နဲ့ မတူဘဲ Camus ဟာ သူ့ရဲ့ ရိုးသားတဲ့ ဒဿနအတွက် ဂုဏ်ပြုခံရတယ်။

"The Stranger" catapulted him to fame, and Camus continued producing works

"The Stranger" ဟာ သူ့ကို ကျော်ကြားမှုဆီ တွန်းတင်ပေးခဲ့ပြီး Camus ဟာ

that explored the value of life amidst absurdity

အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု အလယ်က ဘဝတန်ဖိုးကို စူးစမ်းတဲ့ လက်ရာတွေ ဆက်ထုတ်ခဲ့တယ်။

many of which circled back to the same philosophical question:

ဒါတွေထဲက အများအပြားဟာ အလားတူ ဒဿနဆိုင်ရာ မေးခွန်းဆီ ပြန်ပြီးဝဲလည်ခဲ့တယ်။

if life is truly meaningless,

ဘဝဟာ တကယ်ပဲ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ရင်

is committing suicide the only rational response?

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေခြင်းက တစ်ခုတည်းသော ယုတ္တိတန်တဲ့ တုံ့ပြန်မှုလား။

Camus’ answer was an emphatic “no.”

Camus ရဲ့ အဖြေကတော့ ပြတ်သားတဲ့ "နိုး"ပါ။

There may not be any explanation for our unjust world,

မတရားတဲ့ လောကအတွက် ရှင်းလင်းချက် တစ်ခုမှ မရှိလောက်ပေမဲ့

but choosing to live regardless is the deepest expression

ဂရုမထားဘဲ ရှင်သန်ဖို့ ရွေးချယ်ခြင်းက စစ်မှန်တဲ့ လွတ်လပ်မှုရဲ့

of our genuine freedom.

အနက်ရှိုင်းဆုံး ဖော်ပြချက်ပါ။

Camus explains this in one of his most famous essays

Camus က သူ့ရဲ့ အကျော်ကြားဆုံး စာတမ်းတို တစ်ပုဒ်မှာ ဒါကို ရှင်းပြတယ်။

which centers on the Greek myth of Sisyphus.

ဒါက ဂရိ ဒဏ္ဍာရီ Sisyphus ကို ဗဟိုပြုထားတယ်။

Sisyphus was a king who cheated the gods,

Sisyphus က နတ်ဘုရားတွေကို လှည့်စားခဲ့တဲ့ ဘုရင်တစ်ပါးဖြစ်ပြီး

and was condemned to endlessly roll a boulder up a hill.

ကျောက်တုံးတစ်တုံးကို တောင်ကုန်းပေါ် အတော်မသတ် တွန်းတင်ဖို့ ပြစ်ဒဏ်ချခံရတယ်။

The cruelty of his punishment lies in its singular futility,

သူ့ပြစ်ဒဏ်ရဲ့ ရက်စက်မှုက ၎င်းရဲ့တစ်ခု တည်းသော အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု အတွင်းမှာရှိပေမဲ့

but Camus argues all of humanity is in the same position.

လူသားအားလုံးဟာ အလားတူ အခြေအနေမှာ ရှိနေတယ်လို့ Camus ဆွေးနွေးငြင်းခုံတယ်။

And only when we accept the meaninglessness of our lives

ဘဝတွေရဲ့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှုကို ကျွန်ုပ်တို့ လက်ခံမှသာ

can we face the absurd with our heads held high.

ခေါင်းတွေကို မြင့်မြင့်မော့ကာ ယုတ္တိမဲ့ကို ကျွန်ပ်တို့ရင်ဆိုင်နိုင်တယ်။

As Camus says, when the king chooses to begin his relentless task once more,

Camus ပြောသလို ဘုရင်က သူ့ရဲ့ အတော်မသတ်တဲ့ အလုပ်ကို နောက်တစ်ခါ ထပ်ရွေးချယ်တဲ့အခါ

“One must imagine Sisyphus happy.”

'လူတစ်ယောက်ဟာ Sisyphus ပျော်ရွင်တာကို စိတ်ကူးကြည့်ရမယ်။'

Camus’ contemporaries weren’t so accepting of futility.

Camus ရဲ့ ခေတ်ပြိုင်တွေဟာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု ကို သိပ်လက်ခံနေတာမဟုတ်ဘူး။

Many existentialists advocated for violent revolution

ဖြစ်တည်မှုဝါဒီများစွာက လူတွေကို ထောက်ပံ့မှုနဲ့ ပန်းတိုင် ပိတ်ပင်နေတယ်လို့

to upend systems they believed were depriving people of agency and purpose.

သူတို့ယုံကြည်တဲ့စနစ်တွေကို ပြောင်းပြန်လှန် ဖို့ အကြမ်းဖက် တော်လှန်ရေးကို ထောက်ခံတယ်။

Camus responded with his second set of work: the cycle of revolt.

Camus ဟာ သူ့ရဲ့ ပုန်ကန်မှု သံသရာ၊ ဒုတိယ လက်ရာစုနဲ့ တုံ့ပြန်ခဲ့တယ်။

In "The Rebel," he explored rebellion as a creative act,

"The Rebel" ထဲမှာ သူက သူပုန်ထမှုကို ဖျက်ဆီးတဲ့ လုပ်ရပ်တစ်ခုထက်

rather than a destructive one.

ဖန်တီးတတ်တဲ့ တစ်ခုအဖြစ် စူးစမ်းလေ့လာခဲ့တယ်။

Camus believed that inverting power dynamics

Camus ယုံကြည်တာက အာဏာ အင်အားတွေကို ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်း

only led to an endless cycle of violence.

အကြမ်းဖက်မှုရဲ့ အဆုံးမဲ့ သံသရာ တစ်ခုကိုသာ ဦးတည်စေတယ်လို့ပါ။

Instead, the way to avoid needless bloodshed

ဒီအစား မလိုအပ်တဲ့ သွေးထွက်သံယိုဖြစ်မှုကို ရှောင်ရှားဖို့ နည်းလမ်းက

is to establish a public understanding of our shared human nature.

ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ တူညီတဲ့ လူသား သဘာဝရဲ့ ဘုံနားလည်မှုတစ်ခုကို တည်ဆောက်ဖို့ပါ။

Ironically, it was this cycle of relatively peaceful ideas

ဖြစ်ချင်တော့ ဒါက များစွာသော ရောင်းရင်း စာရေးဆရာတွေနဲ့ ဒဿနပညာရှင်တွေနဲ့

that triggered his fallout with many fellow writers and philosophers.

သူ့ဆိုးကျိုးကို စနက်ပျိုးပေးတဲ့ အတော် ငြိမ်းချမ်းတဲ့ စိတ်ကူးတွေရဲ့ ဒီသံသရာပါ။

Despite the controversy,

အငြင်းပွားဖွယ်ရှိပေမဲ့

Camus began work on his most lengthy and personal novel yet:

Camus ဟာ သူ့ရဲ့အရှည်ဆုံးနဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဖြစ်နေသေးတဲ့ ဝတ္ထုကို စတင် ရေးသားခဲ့တယ်။

an autobiographical work entitled "The First Man."

ကိုယ်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိဆန်တဲ့ "The First Man" လို့ ခေါင်းစဉ်တပ်ထားတဲ့ လက်ရာတစ်ခုပါ။

The novel was intended to be the first piece in a hopeful new direction:

ဒီဝတ္ထုကို မျှော်လင့်ချက်ရှိတဲ့ ဦးတည်ရာသစ် ထဲက ပထမဆုံး လက်ရာတစ်ခုအဖြစ် ရည်ရွယ်ခဲ့တယ်။

the cycle of love.

မေတ္တာ သံသရာပါ။

But in 1960, Camus suddenly died in a car accident

ဒါပေမဲ့ ၁၉၆၀ ခုနှစ်မှာ Camus ဟာ ယာဉ် မတော်တဆမှုတစ်ခုမှာ ရုတ်တရက် သေဆုံးခဲ့တယ်။

that can only be described as meaningless and absurd.

ဒါကိုပဲ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ပြီး ယုတ္တိမဲ့တယ်လို့ သရုပ်ဖော်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

While the world never saw his cycle of love,

ကမ္ဘာကြီးက သူ့ရဲ့ မေတ္တာ သံသရာကို လုံးဝ မမြင်ဖူးပေမဲ့၊

his cycles of revolt and absurdity continue to resonate with readers today.

ဒီဖီဆန်မှုနဲ့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု သံသရာတွေက ယနေ့ စာဖတ်သူတွေနဲ့အတူ ဆက်မြည်ဟိန်းနေတယ်။

His concept of absurdity has become a part of world literature,

သူ့ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့မှု အယူအဆက ကမ္ဘာ့စာပေရဲ့ အစိတ်အပိုင်း တစ်ခုဖြစ်လာတယ်။

20th century philosophy, and even pop culture.

၂၀ ရာစု ဒဿနနဲ့ အများကြိုက် ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုတောင်ပါ။

Today, Camus remains a trusted guide for moments of uncertainty;

ယနေ့ Camus ဟာ မသေချာမှုရဲ့ တဒင်္ဂတွေအတွက် ယုံကြည်ထိုက်တဲ့ လမ်းညွှန် ဆက်ဖြစ်နေတယ်၊

his ideas defiantly imbuing a senseless world with inspiration

အရှုံးဆိုတာထက် အသိတရားမဲ့တဲ့ လောကတစ်ခုကို စေ့ဆော်မှနဲ့အတူ ဖီဆန်စွာ

rather than defeat.

ပြည့်ဝနေစေတဲ့ သူ့စိတ်ကူးတွေပါ။