Is life meaningless? And other absurd questions - Nina Medvinskaya

Translator: Sajad Baniasadi Reviewer: Homeira Yeganeh

Albert Camus grew up surrounded by violence.

آلبر کامو در میان خشونت بزرگ شد.

His homeland of Algeria was mired in conflict between native Algerians

سرزمین مادری وی در الجزایر در درگیریِ میان بومیان الجزایر و اروپاییان فرانسوی

and colonizing French Europeans.

استعمارگر فرو رفته بود.

He lost his father in the First World War,

او پدرش را در جنگ جهانی اول از دست‌ داد،

and was deemed unfit to fight in the second.

و برای مبارزه در جنگ جهانی دوم رد صلاحیت شد.

Battling tuberculosis in France and confronting the war's devastation

مبارزه با سل در فرانسه و مواجهه با ویرانی جنگ

as a resistance journalist, Camus grew despondent.

به عنوان یک روزنامه‌نگار مقاومت، کامو ناامید شد.

He couldn’t fathom any meaning behind all this endless bloodshed and suffering.

او نمی‌توانست هیچ معنایی را در این همه خونریزی و رنج بی‌پایان درک کند.

He asked: if the world was meaningless,

او پرسید: اگر دنیا بی معنی بود،

could our individual lives still hold value?

آیا زندگی‌های فردی ما همچنان می‌توانند ارزششان را نگه دارد؟

Many of Camus’ contemporaries were exploring similar questions

بسیاری از معاصران کامو سوالات مشابهی را جستجو می‌کردند

under the banner of a new philosophy called existentialism.

تحت لوای یک فلسفه‌ی جدید که اگزیستانسیالیسم نامیده می‌شد.

Existentialists believed people were born as blank slates,

اگزیستانسیالیست‌ها باور داشتند که مردم مانند لوح‌های خالی متولد شده‌اند،

each responsible for creating their life’s meaning amidst a chaotic world.

هریک مسئول ساخت معنای زندگی خود در میان دنیایی آشفته هستند.

But Camus rejected their school of thought.

اما کامو مکتب فکری آن‌ها را رد کرد.

He argued all people were born with a shared human nature

او استدلال کرد که همه مردم با سرشت انسانی مشترکی متولد شده اند

that bonded them toward common goals.

که آن‌ها را به اهداف مشترکی متصل می‌کند.

One such goal was to seek out meaning despite the world’s arbitrary cruelty.

یکی از این اهداف جستجوی معنا باوجود بی‌رحمی مستبدانه جهان بود.

Camus viewed humanity’s desire for meaning and the universe’s silent indifference

کامو میل انسانیت به معنا و سکوت بی‌تفاوت جهان را

as two incompatible puzzle pieces,

به عنوان دو قطعه پازل ناسازگار دید،

and considered trying to fit them together to be fundamentally absurd.

و تلاش برای با هم متناسب کردن آن‌ها را کاملاً پوچ می‌دانست.

This tension became the heart of Camus’ Philosophy of the Absurd,

این تنش به قلب فلسفه پوچ‌انگاری کامو بدل‌شد،

which argued that life is inherently futile.

که بیان می‌کند که زندگی ذاتاً بیهوده است.

Exploring how to live without meaning

بررسی چگونه بدون معنا زندگی کردن

became the guiding question behind Camus’ early work,

سوال راهنمایی کننده درپس کارهای اولیه کامو شد،

which he called his “cycle of the absurd.”

که وی آن‌را «چرخه پوچ» خود نامید.

The star of this cycle, and Camus’ first published novel,

ستاره این چرخه، و اولین رمان منتشر شده کامو،

offers a rather bleak response.

پاسخی نسبتاً تیره‌وتار ارائه می‌دهد.

"The Stranger" follows Meursault, an emotionally detached young man

«بیگانه» مورسو را دنبال می‌کند، یک مرد جوانِ خشک و بی‌روح

who doesn’t attribute much meaning to anything.

که برای هیچ چیز معنای زیادی قائل نمی‌شود.

He doesn’t cry at his mother’s funeral,

او در مراسم خاکسپاری مادرش گریه نمی‌کند،

he supports his neighbor’s scheme to humiliate a woman,

از نقشه همسایه‌اش برای تحقیر یک زن حمایت می‌کند،

he even commits a violent crime — but Meaursault feels no remorse.

او حتی مرتکب جرمی خشن می‌شود ـــ اما مورسو احساس پشیمانی نمی کند.

For him the world is pointless and moral judgment has no place in it.

برای او دنیا بی معنی است و قضاوت اخلاقی در آن جایی ندارد.

This attitude creates hostility between Meursault

این نگرش بین مورسو و جامعه منظمی

and the orderly society he inhabits,

که در آن زندگی می‌کند خصومت ایجاد می‌کند،

slowly increasing his alienation until the novel’s explosive climax.

به آهستگی بیگانگی خود را تا اوج انفجاری رمان افزایش می‌دهد.

Unlike his spurned protagonist, Camus was celebrated for his honest philosophy.

برخلاف قهرمان اصلی داستان خود، برای کامو به افتخار فلسفه صادقانه‌اش جشن گرفته شد.

"The Stranger" catapulted him to fame, and Camus continued producing works

«بیگانه» او را به شهرت رساند، و کامو به خلق آثاری ادامه می‌داد

that explored the value of life amidst absurdity

که ارزش زندگی را در دل پوچی جستجو می‌کرند

many of which circled back to the same philosophical question:

بسیاری از آن‌ها به همان سوال فلسفی قبل برمی‌گشتند:

if life is truly meaningless,

اگر که زندگی واقعا بی معناست،

is committing suicide the only rational response?

آیا تنها پاسخ منطقی اقدام به خودکشی است؟

Camus’ answer was an emphatic “no.”

پاسخ تأکیدی کامو«نه» بود.

There may not be any explanation for our unjust world,

ممکن است برای دنیای ناعادلانه‌ی ما هیچ توضیحی نباشد،

but choosing to live regardless is the deepest expression

اما انتخاب زندگی با بی‌اعتنایی عمیق ترین بیان از

of our genuine freedom.

آزادی واقعی ماست.

Camus explains this in one of his most famous essays

کامو این را در یکی از مشهورترین مقالاتش شرح می‌دهد

which centers on the Greek myth of Sisyphus.

که حول افسانه یونانی سیزیف است.

Sisyphus was a king who cheated the gods,

سیزیف پادشاهی بود که خدایان را فریب داد،

and was condemned to endlessly roll a boulder up a hill.

و محکوم شد که تا ابد تخته سنگی را به بالای یک تپه هل دهد.

The cruelty of his punishment lies in its singular futility,

بی رحمی مجازاتش در بیهودگی منحصر به فرد آن نهفته است،

but Camus argues all of humanity is in the same position.

اما کامو استدلال می‌کند که تمام بشریت درهمان موقعیت است.

And only when we accept the meaninglessness of our lives

و تنها زمانی که بی معنی بودن زندگی‌هایمان را قبول کنیم

can we face the absurd with our heads held high.

می‌توانیم با سربلندی با پوچی روبرو شویم.

As Camus says, when the king chooses to begin his relentless task once more,

همانطور که کامو می‌گوید، وقتی شاه برمی‌گزیند تکلیف بیرحمانه‌اش را دوباره انجام دهد،

“One must imagine Sisyphus happy.”

«باید سیزیف را خوشحال تصور کرد.»

Camus’ contemporaries weren’t so accepting of futility.

معاصران کامو چندان پوچی را نمی‌پذیرفتند.

Many existentialists advocated for violent revolution

بسیاری از اگزیستانسیالیست‌ها طرفدار انقلابی خشونت آمیز بودند

to upend systems they believed were depriving people of agency and purpose.

تا نظام‌هایی را که باور داشتند اختیار و هدف را از مردم صلب می‌کنند براندازند.

Camus responded with his second set of work: the cycle of revolt.

کامو با مجموعه اثر دوم خود پاسخ داد: چرخه‌ی شورش.

In "The Rebel," he explored rebellion as a creative act,

در «شورشی» او شورش را به عنوان عملی خلاق دریافت،

rather than a destructive one.

به جای یک عمل مخرب.

Camus believed that inverting power dynamics

کامو معتقد بود که پویایی وارونه سازی قدرت

only led to an endless cycle of violence.

تنها به چرخه‌ی خشونت بی پایانی منجر می‌شود.

Instead, the way to avoid needless bloodshed

در عوض، راه جلوگیری از خونریزی بی مورد

is to establish a public understanding of our shared human nature.

ایجاد یک درک عمومی از ذات مشترک انسانی مان است.

Ironically, it was this cycle of relatively peaceful ideas

از قضا این چرخه‌ی ایده‌های نسبتاً مسالمت آمیز بود

that triggered his fallout with many fellow writers and philosophers.

که باعث آغاز همجوشی وی با بسیاری از نویسندگان و فیلسوفان هم‌قطار شد.

Despite the controversy,

با وجود جنجال،

Camus began work on his most lengthy and personal novel yet:

کامو کارکردن روی طولانی‌ترین و شخصی‌ترین رمان خود را آغاز کرد:

an autobiographical work entitled "The First Man."

یک اثر زندگینامه‌ای با عنوان «آدم اول».

The novel was intended to be the first piece in a hopeful new direction:

این رمان به عنوان اولین بخش از مسیر امیدوارکننده‌ی جدیدی در نظر گرفته شده بود:

the cycle of love.

چرخه‌ی عشق

But in 1960, Camus suddenly died in a car accident

اما ناگهان در سال ۱۹۶۰، کامو در یک تصادف رانندگی درگذشت

that can only be described as meaningless and absurd.

که آن را تنها می‌توان بی معنا و پوچ توصیف کرد.

While the world never saw his cycle of love,

درحالی که دنیا هرگز چرخه‌ی عشق او را ندید،

his cycles of revolt and absurdity continue to resonate with readers today.

امروزه همچنان چرخه‌های شورش و پوچی او توسط خوانندگان طنین انداز می‌شود.

His concept of absurdity has become a part of world literature,

مفهوم پوچی او به بخشی از ادبیات جهان،

20th century philosophy, and even pop culture.

فلسفه قرن بیستم، و حتی فرهنگ پاپ تبدیل شده است.

Today, Camus remains a trusted guide for moments of uncertainty;

امروزه، کامو به عنوان راهنمایی قابل اعتماد برای لحظات تردید باقی مانده است؛

his ideas defiantly imbuing a senseless world with inspiration

ایده‌های او به نحوی جسورانه سرشار از الهامی با یک دنیای بی‌معناست.

rather than defeat.

به جای شکست.