How can we solve the antibiotic resistance crisis? - Gerry Wright

Translator: Htet Ye Yint Ko Reviewer: Myo Aung

Antibiotics: behind the scenes, they enable much of modern medicine.

ပဋိဇီဝဆေးတွေဟာ ယခုခေတ် ဆေးပညာမှာ နောက်ကွယ်ကနေ များစွာ အထောက်အပံ့ပြုနေပါတယ်။

We use them to cure infectious diseases,

အဲဒီဆေးတွေကို ကူးစက်ရောဂါတွေကို ကုသဖို့သာမက

but also to safely facilitate everything from surgery to chemotherapy

ဆေးကုသမှုပြုလုပ်ရာမှာ လုံခြုံမှုရှိအောင် ခွဲစိတ်ခြင်း ၊ ကင်ဆာဆေးပေးခြင်းနဲ့

အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေ အစားထိုးကုသခြင်းမှာ အသုံးပြုပါတယ်။

to organ transplants.

Without antibiotics,

ပဋိဇီဝဆေးတွေသာ မရှိခဲ့ရင်

even routine medical procedures can lead to life-threatening infections.

သာမန်ကုသမှုတွေမှာတောင် အသက်အန္တရာယ်ရှိတဲ့ ကူးစက်ရောဂါတွေ ဖြစ်သွားနိုင်ကြပါတယ်။

And we’re at risk of losing them.

အခု အဲဒီဆေးတွေကို လက်လွှတ်ရမယ့် အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်နေရပါပြီ။

Antibiotics are chemicals that prevent the growth of bacteria.

ပဋိဇီဝဆေးတွေဟာ ပိုးမွှားတွေပြန့်ပွားမှုကို တားဆီးပေးတဲ့ ဓာတုပစ္စည်းတွေ ဖြစ်ပါတယ်။

Unfortunately, some bacteria have become resistant

ကံမကောင်းစွာနဲ့ အချို့ပိုးမွှားတွေဟာ လက်ရှိအသုံးပြုနေတဲ့ ပဋိဇီဝဆေးတွေကို

to all currently available antibiotics.

ယဉ်ပါးလာကြပါပြီ။

At the same time, we’ve stopped discovering new ones.

ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ဆေးအသစ်တွေရှာဖွေတာကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပါပြီ။

Still, there’s hope that we can get ahead of the problem.

ဒီပြဿနာကို ကျော်လွှားဖို့ အခွင့်အရေး ကျွန်တော်တို့မှာ ရှိပါသေးတယ်။

But first, how did we get into this situation?

ဒါပေမဲ့ အရင်ဆုံးအနေနဲ့ ဒီအခြေအနေမျျိးဆီ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ။

The first widely used antibiotic was penicillin,

ပထမဆုံး ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုခဲ့တဲ့ ပဋိဇီဝဆေးဟာ ပင်နီဆီလင်ဖြစ်ပြီး

discovered in 1928 by Alexander Fleming.

၁၉၂၈မှာ Alexander Fleming က တွေ့ရှိခဲ့ပါတယ်။

In his 1945 Nobel Prize acceptance speech,

၁၉၄၅တုန်းက သူ့ရဲ့ နိုဗယ်ဆုရမိန့်ခွန်းမှာ

Fleming warned that bacterial resistance had the potential to ruin

ပိုးမွှားတွေဆေးယဉ်ပါးမှုကြောင့် ပဋိဇီဝဆေးတွေရဲ့ အစွမ်းတွေ

the miracle of antibiotics.

ပျက်စီးနိုင်တယ်လို့ ဖလင်းမင်းက သတိပေးခဲ့ပါတယ်။

He was right: in the 1940s and 50s,

သူပြောတာမှန်ခဲ့ပါတယ်။ ၁၉၄၀ နဲ့ ၁၉၅၀ ဆယ်စုနှစ် နှစ်စုအတွင်းမှာ

resistant bacteria already began to appear.

ဆေးယဉ်ပါး ပိုးမွှားတွေ ပေါ်ပေါက်နေပါပြီ။

From then until the 1980s,

အဲဒီအချိန်ကနေ ၁၉၈၀ ဆယ်စုနှစ်မတိုင်ခင်အထိ

pharmaceutical companies countered the problem of resistance

ဆေးကုမ္ပဏီတွေဟာ ဆေးယဉ်ပါးမှုပြဿနာကို

by discovering many new antibiotics.

ပဋိဇီဝဆေးအသစ်တွေ ရှာဖွေခြင်းအားဖြင့် တုန့်ပြန်ဖြေရှင်းခဲ့ကြတယ်။

At first this was a highly successful— and highly profitable— enterprise.

အစပိုင်းမှာတော့ ဒါဟာ အလွန်အောင်မြင်ပြီး အကျိုးအလွန်ဖြစ်ထွန်းတဲ့ စီမံချက်ဖြစ်တယ်။

Over time, a couple things changed.

အချိန်တော်တော်ကြာတော့ အပြောင်းအလဲ နှစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။

Newly discovered antibiotics were often only effective

အသစ်တွေ့ရှိထားတဲ့ ပဋိဇီဝဆေးတွေရဲ့ အာနိသင်က

for a narrow spectrum of infections,

ကူးစက်ရောဂါအနည်းငယ်အတွက်ပဲ ထိရောက်မှုရှိပါတယ်။

whereas the first ones had been broadly applicable.

အရင်ဆေးတွေကို ကူးစက်ရောဂါအများအပြားမှာ သုံးနိုင်ပါတယ်။

This isn’t a problem in itself,

ဒါက ပြဿနာတော့မဟုတ်ပေမဲ့

but it does mean that fewer doses of these drugs could be sold—

ဒီဆေးတွေကို အနည်းအကျဉ်းပဲ ရောင်းချနိုင်တော့မှာဖြစ်လို့

making them less profitable.

အကျိုးအမြတ်ရရှိမှုကို နည်းသွားစေပါတယ်။

In the early days, antibiotics were heavily overprescribed,

အစောပိုင်းကာလမှာ ပဋိဇီဝဆေးတွေကို လိုတာထက်ပိုပြီး ညွှန်းခဲ့ကြတယ်။

including for viral infections they had no effect on.

သူတို့ရဲ့ အာနိသင်မသက်ရောက်နိုင်တဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်ရောဂါတွေမှာရောပေါ့။

Scrutiny around prescriptions increased, which is good, but also lowered sales.

ဆေးညွှန်းမှုဆိုင်ရာ စည်းကမ်း တင်းကျပ် လာပေမဲ့ ရောင်းချမှုကို ကျစေခဲ့တယ်။

At the same time, companies began to develop more drugs

တချိန်တည်းမှာ ကုမ္ပဏီတွေက ဆေးတွေ ထပ်ထုတ်ခဲ့တယ်။

that are taken over a patient’s lifetime,

လူနာတွေ တသက်လုံးသောက်ရမယ့် ဆေးတွေပေါ့။

like blood pressure and cholesterol medications,

ဥပမာ- သွေးကျဆေးတွေ၊ အဆီကျဆေးတွေနဲ့

and later anti-depressants and anti-anxiety medications.

နောက်ပိုင်းမှာ စိတ်ကျရောဂါပျောက်ဆေး၊ စိတ်ငြိမ်ဆေးတွေ ထုတ်လာကြတယ်။

Because they are taken indefinitely, these drugs more profitable.

ဒီဆေးတွေကို ရေရှည်စွဲသောက်ရလို့ အကျိုးအမြတ် ပိုဖြစ်ထွန်းစေတယ်။

By the mid-1980s, no new chemical classes of antibiotics were discovered.

၁၉၈၀ ဆယ်စုနှစ်လယ်မှာ ပဋိဇီဝဆေးတွေရဲ့ ဓာတုပစ္စည်းအသစ်တွေကို ရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့ပါ။

But bacteria continued to acquire resistance and pass it along

ဒါပေမဲ့ ပိုးမွှားတွေမှာ ဆေးယဉ်ပါးမှု ဆက်လက်ဖြစ်ထွန်းနေပြီး

by sharing genetic information between individual bacteria

မျိုးဗီဇဆိုင်ရာ သတင်းအချက်အလက်မျှဝေမှုကနေ ပိုးမွှားနောက်တစ်ကောင် သို့မဟုတ်

and even across species.

အခြားမျိုးစိတ်တစ်ခုမှာ ဆေးယဉ်ပါးမှုကိုဖြစ်စေပါတယ်။

Now bacteria that are resistant to many antibiotics are common,

အခုဆိုရင် ဆေးများစွာကို ယဉ်ပါးနေတဲ့ ပိုးတော်တော်များများရှိနေပြီ ဖြစ်ပြီး

and increasingly some strains are resistant to all our current drugs.

တချို့ပိုးမွှားတွေဆို အခုလက်ရှိ အသုံးပြုနေတဲ့ ဆေးအားလုံးကို ယဉ်ပါးနေပါပြီ။

So, what can we do about this?

ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်နိုင်ကြလဲ။

We need to control the use of existing antibiotics, create new ones,

လက်ရှိပဋိဇီဝဆေးတွေအသုံးပြုမှုကို ထိန်း ချုပ်ပြီး ဆေးအသစ်တွေ ဖန်တီးဖို့ လိုတယ်။

combat resistance to new and existing drugs,

ဆေးအသစ်တွေ နဲ့ ရှိပြီးဆေးတွေယဉ်ပါးမှုကို တွန်းလှန်ကြမယ်။

and find new ways to fight bacterial infections.

ပြီးတော့ ပိုးမွှားကူးစက်ရောဂါတွေကို ကုသဖို့နည်းလမ်းအသစ်တွေ ရှာကြပါမယ်။

The largest consumer of antibiotics is agriculture,

ပဋိဇီဝဆေးတွေကို အများဆုံးသုံးစွဲသူတွေကတော့ စိုက်ပျိုးမွေးမြူရေးသမားတွေပဲဖြစ်တယ်။

which uses antibiotics not only to treat infections

သူတို့က ဒီဆေးတွေကို ပိုးသတ်ဆေးအဖြစ် သုံးစွဲကြရုံမျှမက

but to promote the growth of food animals.

မွေးမြူရေးတိရစ္ဆာန်တွေမှာ ကြီးထွားမှု မြန်စေဖို့လည်း သုံးပါတယ်။

Using large volumes of antibiotics

ပဋိဇီဝဆေး အမြောက်အမြားသုံးစွဲခြင်းက

increases the bacteria’s exposure to the antibiotics

ပိုးမွှားနဲ့ ဆေးတို့ ထိတွေ့မှုကို ပိုမိုများပြားစေတာကြောင့်

and therefore their opportunity to develop resistance.

ဆေးယဉ်ပါးမှုဖြစ်နိုင်တဲ့ အလားအလာကို မြှင့်တင်ပေးပါတယ်။

Many bacteria that are common in animals, like salmonella, can also infect humans,

တိရစ္ဆာန်တွေမှာ အဖြစ်များတဲ့ အူရောင်ငန်းဖျားရောဂါပိုးလိုမျိုး ပိုးတွေဟာ

လူတွေဆီကိုလည်း ကူးစက်နိုင်တာကြောင့်

and drug-resistant versions can pass to us through the food chain

ဆေးယဉ်ပါးပိုးတွေဟာ အစာမှတဆင့် ကျွန်တော်တို့ကို ကူးစက်နိုင်ပြီး

and spread through international trade and travel networks.

နိုင်ငံတကာကို တင်ပို့ရောင်းချမှု နဲ့ ခရီးသွားလာမှုတွေကတဆင့် ပျံ့နှံ့နိုင်ပါတယ်။

In terms of finding new antibiotics,

ပဋိဇီဝဆေးအသစ်တွေကို ရှာဖွေရေးမှာလည်း

nature offers the most promising new compounds.

သဘာဝတရားကြီးက အလားအလာကောင်းတဲ့ ဒြပ်ပေါင်းအသစ်တွေကို ပေးထားပါတယ်။

Organisms like other microbes and fungi have evolved over millions of years

အခြား‌ပိုးမွှားလေးတွေ နဲ့ မှိုများဟာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သန်းပေါင်းများစွာတည်းက

ပြိုင်ဆိုင်မှု ပြင်းထန်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နေထိုင်ဖို့ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲခဲ့ကြပါတယ်။

to live in competitive environments—

meaning they often contain antibiotic compounds

သူတို့မှာ ပဋိဇီဝပစ္စည်းတွေ ပါရှိပါတယ်။

to give them a survival advantage over certain bacteria.

ဘက်တီးရီးယားပိုးမွှားတွေကို သာလွန်ပြီး ရှင်သန်နိုင်ဖို့ပေါ့။

We can also package antibiotics with molecules that inhibit resistance.

ပဋိဇီဝဆေးတွေကို ဆေးယဉ်ပါးမှုကို တားတဲ့ မော်လီကျူးတွေနဲ့

ပေါင်းစပ်ထုတ်လုပ်လို့ရပါတယ်။

One way bacteria develop resistance is through proteins of their own

ဆေးယဉ်ပါးမှုဟာ ပိုးမွှားတွေမှာပါဝင်တဲ့ ဆေးကိုဖျက်ဆီးတဲ့

that degrade the drug.

ပရိုတိန်းကြောင့် ဖြစ်လာရတာဖြစ်ပါတယ်။

By packaging the antibiotic with molecules that block the degraders,

ပဋိဇီဝဆေးတွေနဲ့ အဲဒီပရိုတိန်းတွေကိုပိတ်တဲ့ မော်လီကျူးနဲ့ ပေါင်းစပ်ထုတ်လုပ်လိုက်ရင်

the antibiotic can do its job.

ပဋိဇီဝဆေးဟာ မူလအတိုင်း အလုပ်လုပ်နိုင်ကြမှာပါ။

Phages, viruses that attack bacteria but don’t affect humans,

ဘက်တီးရီးယားပိုးကိုပဲ တိုက်ပြီး လူတွေကို အန္တရာယ်မပြုနိုင်တဲ့

are one promising new avenue to combat bacterial infections.

ဗိုင်းရပ်စ်တွေဟာလည်း ကူးစက်ရောဂါကို တိုက်နိုင်မယ့် နည်းတစ်နည်းပါပဲ။

Developing vaccines for common infections, meanwhile,

ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတဲ့ ကူးစက်ရောဂါတွေအတွက် ကာကွယ်ဆေး ထုတ်လုပ်ခြင်းဖြင့်

can help prevent disease in the first place.

ရောဂါကို ရှေးဦးစွာ ကာကွယ်နိုင်ပါတယ်။

The biggest challenge to all these approaches is funding,

ဒါတွေအတွက် အကြီးမားဆုံး စိန်ခေါ်မှုက ငွေကြေးအထောက်အပံ့ဖြစ်ပြီး

which is woefully inadequate across the globe.

ကမ္ဘာတဝန်းမှာ လုံလောက်မှု မရှိပါဘူး။

Antibiotics are so unprofitable that many large pharmaceutical companies

ပဋိဇီဝဆေးတွေက အကျိုးအမြတ်မရနိုင်တာကြောင့် ဆေးကုမ္ပဏီကြီးအများစုဟာ

have stopped trying to develop them.

၎င်းတို့ ထုတ်လုပ်ခြင်းကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ကြပါပြီ။

Meanwhile, smaller companies that successfully bring new antibiotics

ပဋိဇီဝဆေးအသစ်တွေကို ဈေးကွက်တင်နိုင်တဲ့ ကုမ္ပဏီလေးတွေကလည်း

to market often still go bankrupt, like the American start up Achaogen.

ဒေဝါလီခံရတော့မယ့် အခြေအနေကိုရောက်နေပါတယ်။ အမေရိကန်အခြေစိုက် Achaogen ကုမ္ပဏီလိုပေါ့။

New therapeutic techniques like phages and vaccines

ကာကွယ်ဆေး နဲ့ ဗိုင်းရပ်စ်တွေလိုမျိုး ကုသရေးနည်းလမ်းသစ်တွေဟာလည်း

face the same fundamental problem as traditional antibiotics:

ပဋိဇီဝဆေးတွေလိုပဲ တူညီတဲ့ ပြဿနာတွေကို ရင်ဆိုင်နေရပါတယ်။

if they’re working well, they’re used just once,

သူတို့ကို သုံးတာအလုပ်ဖြစ်ရင်လည်း တစ်ခါသုံးစရာမျိုးလို ဖြစ်မှာမို့လို့

which makes it difficult to make money.

ပိုက်ဆံများများရဖို့ ခဲယဉ်းပါတယ်။

And to successfully counteract resistance in the long term,

ရေရှည်မှာ ဆေးယဉ်ပါးမှုကို တွန်းလှန်ဖို့ဆိုရင်

we’ll need to use new antibiotics sparingly—

ပဋိဇီဝဆေးအသစ်တွေကို ချွေတာပြီး သုံးစွဲရမှာဖြစ်တာကြောင့်

lowering the profits for their creators even further.

ဆေးထုတ်လုပ်သူတွေရမယ့် အကျိုးအမြတ်ကို ပိုပြီးနည်းပါးစေပါမယ်။

One possible solution is to shift profits away from the volume of antibiotics sold.

ဖြေရှင်းနည်းတစ်ခုက အမြတ်အစွန်းရရှိမှုကို ရောင်းရတဲ့ဆေးပမာဏအပေါ် မူတည်လာရန်

ပြောင်းလဲပေးဖို့ပါပဲ။

For example, the United Kingdom is testing a model

ဥပမာအားဖြင့် ယူကေမှာ အငစမ်းသပ်နေတဲ့ ပုံစံတစ်ခုမှာ

where healthcare providers purchase antibiotic subscriptions.

ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုပေးသူတွေက ပဋိဇီဝဆေးတွေအတွက် နှစ်စဉ်ကြေးပေးရပါတယ်။

While governments are looking for ways to incentivize antibiotic development,

ပဋိဇီဝဆေးထုတ်လုပ်မှုကို အားပေးဖို့ အစိုးရက နည်းလမ်းရှာဖွေနေချိန်မှာ

these programs are still in the early stages.

ဒီအစီအစဉ်တွေက အစပိုင်းပဲရှိပါသေးတယ်။

Countries around the world will need to do much more—

ကမ္ဘာတစ်ဝန်းက နိုင်ငံတွေမှာ လုပ်စရာ အများကြီးရှိသေးပေမဲ့

but with enough investment in antibiotic development

ပဋိဇီဝဆေးအသစ်ထုတ်လုပ်မှုနဲ့ ယခုသုံးနေဆဲဆေးတွေကိုထိန်းချုပ်ဖို့

and controlled use of our current drugs,

ငွေကြေးထောက်ပံ့မှု အလုံအလောက်ရှိပါမှ

we can still get ahead of resistance.

ဆေးယဉ်ပါးမှုပြဿနာကို ကျော်လွှားနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။