What happens to our bodies after we die? - Farnaz Khatibi Jafari

بعد از اینکه می‌میریم چه بر سر بدن‌هایمان می‌آید؟ - فرناز خطیبی جعفری

Translator: Hassan Motealleh Reviewer: soheila Jafari

Since the dawn of humanity,

از ابتدای بشریت تا به حال،

an estimated 100.8 billion people have lived and died,

تقریبا ۱۰۰.۸ میلیارد نفر زندگی کرده و مرده‌اند،

a number that increases by about .8% of the world's population each year.

عددی که هر سال تقریبا به اندازه‌ی ۰.۸ درصد جمعیت زمین به آن اضافه می شود.

What happens to all of those people's bodies after they die

چه بر سر آن همه بدن انسان بعد از مردنشان می آید؟

and will the planet eventually run out of burial space?

و آیا فضای دفن زمین بالاخره تمام می‌شود؟

When a person's heart stops beating,

وقتی قلب کسی از تپش بازمی‌ایستد،

the body passes through several stages before it begins decomposing.

بدن قبل از شروع به تجزیه شدن از چند مرحه می گذرد،

Within minutes after death,

در دقایق بعد از مرگ،

the blood begins settling in the lower-most parts of the body.

خون شروع به جمع شدن در قسمت های پایینی بدن می‌کند.

Usually eight to twelve hours later,

معمولا هشت تا دوازده ساعت بعد،

the skin in those areas is discolored by livor mortis, or post-mortem stain.

پوست در آن نواحی به خاطر اثر لیوِر مورتیس، یا کبودی بعد از مرگ تغییر رنگ می‌دهد.

And while at the moment of death the body's muscles relax completely

و با اینکه در زمان مرگ ماهیچه های بدن کاملا شل می‌شوند

in a condition called primary flaccidity,

در حالتی که سستی اولیه خوانده می‌شود،

they stiffen about two to six hours later in what's known as rigor mortis.

تقریبا دو تا شش ساعت بعد سفت می‌شوند، حالتی که به نام جمود نعشی شناخته می‌شود.

This stiffening spreads through the muscles,

این سفت شدن در ماهیچه ها گسترش پیدا می کند

and its speed can be affected by age, gender, and the surrounding environment.

و سرعت گسترش آن می‌تواند بر اساس سن، جنس و محیط اطراف تغییر کند.

The body also changes temperature,

بدن همچنین تغییر دما می‌دهد،

usually cooling off to match its environment.

معمولا سرد می‌شود تا به دمای محیط برسد.

Next comes decomposition,

بعد نوبت به تجزیه می‌رسد،

the process by which bacteria and insects break apart the body.

فرایندی که در آن باکتری‌ها و حشرات، بدن را تجزیه می‌کنند.

Many factors affect the rate of decomposition.

عوامل زیادی روی سرعت تجزیه اثر می‌گذارند.

There is, however, a basic guide of the effect of the environment on decompositon

یک راهنمای ساده اما در مورد تاثیر محیط روی تجزیه وجود دارد

called Casper's Law.

به نام قانون کَسپِر.

It says that if all other factors are equal,

که می‌گوید اگر تمام عوامل دیگر یکسان باشد،

a body exposed to air decomposes twice as fast as one immersed in water

بدنی که در مجاورت هوا باشد، دو برابر سریع‌تر از بدنی که در آب باشد

and eight times as fast as one buried in earth.

و هشت برابر سریع‌تر از آن که در خاک دفن شده باشد تجزیه می‌شود.

Soil acidity also greatly affects bone preservation.

قدرت اسیدی خاک هم به مقدار زیادی روی ماندگاری استخوان اثرگذار است.

High-acidity soils with a pH of less than 5.3

خاک‌های اسیدی با پی‌اچ کمتر از ۵.۳

will rapidly decompose bone,

به سرعت استخوان را تجزیه می‌کنند،

whereas in a neutral or basic soil with a pH of 7 or more,

در حالی که در خاکی خنثی یا قلیایی با پی‌اچی برابر با ۷ یا بیشتر،

a skeleton can remain in relatively good condition for centuries.

اسکلت می‌تواند در شرایط نسبتاً مناسبی برای قرن‌ها باقی بماند.

Different cultures throughout history have developed unique approaches to burials.

فرهنگ‌‌ها و تمدن‌های مختلف در طول تاریخ، راه‌های خاصی برای تدفین پیدا کرده‌اند.

حتی از زمان انسان‌های اولیه،

As far back as the first Neanderthal burials,

death was accompanied by rituals,

مرگ همراه با مراسم و تشریفات بوده،

like the positioning, coloring, or decorating of corpses.

مانند قرار دادن جسد به شکلی خاص، رنگ‌آمیزی و یا تزئین آن.

Traditional Christian burials decorate the body in dress,

در دفن طبق سنت مسیحی، بدن را با لباس [رسمی] می‌آرایند،

while in traditional Islam,

در حالی که در سنت اسلام،

a body is wrapped in a piece of ritual fabric

بدن در پارچه‌ای مذهبی [کفن] پیچیده می‌شود

with the face oriented toward Mecca.

در حالی که صورت به سمت مکه است.

Traditional Hindus ceremonially burn the body,

در سنت هندوها، بدن را با آیین خاصی می‌سوزانند،

and Zoroastrians, followers of one of the oldest monotheistic religions,

و زرتشتیان، پیروان یکی از قدیمی‌ترین ادیان توحیدی،

traditionally place bodies atop a tower to expose them to the Sun

به طور سنتی بدن‌ها را بالای برجی قرار می‌دهند تا در برابر خورشید

and scavenging birds.`

و در دسترس پرندگان لاشخور قرار گیرند.

Before the Industrial Revolution, burials were simple and accessible.

قبل از انقلاب صنعتی، تدفین ساده و شدنی بود.

These days, with suitable burial land running out in high-population areas,

این روزها، با پر شدن جای مناسب برای تدفین در مناطق پرجمعیت،

purchasing private gravesites can be costly,

خرید قبر‌های خصوصی می‌تواند پرخرج باشد،

and many people can't afford simple burials.

و خیلی از مردم نمی‌توانند از پس مخارج تدفین برآیند.

Even cremation, the second most common burial practice in the world,

حتی سوزاندن، دومین روش مرسوم تدفین در جهان،

comes with a high cost.

هزینه‌ی زیادی دارد.

As for the question of running out of space,

در مورد مسئله‌ی پر شدن جای دفن،

the issue isn't so much about total land in the world

مشکل آنقدر‌ها در مورد تمام سطح زمین نیست،

as it is that large populations cluster together within cities.

بلکه این است که جمعیت‌های بزرگی در شهر‌ها گرد هم آمده‌اند.

Most of the big cities in the world

بیشتر شهر‌های بزرگ زمین

may run out of suitable burial grounds within a century.

احتمالاً تا یک قرن آینده جایی مناسب برای دفن ندارند.

For London, it's even sooner.

برای لندن، این زمان کمتر هم هست.

That may happen by 2035.

این اتفاق ممکن است در سال ۲۰۳۵ بیافتد.

So are there alternatives to traditional burials

حال آیا راه‌های جایگزین برای روش‌های تدفین سنتی وجود دارد

that might help with the space issue?

که برای رفع مشکل جا و فضا کمک کننده باشد؟

In some countries, skyscraper cemeteries enable vertical burials.

در بعضی کشور‌ها آرامگاه‌های آپارتمانی، تدفین به صورت طبقاتی را ممکن کرده‌اند.

Some options focus on the body's relationship with the environment.

بعضی گزینه‌ها، روی ارتباط بدن با محیط زیست تمرکز کرده‌اند.

Promession, for example, freeze-dries and pulverizes the body,

برای مثال روش پرومیشن Promession، بدن را به روش انجمادی خشک کرده و می‌ساید،

creating a powder that can turn into compost

پودری تولید می‌کند که می‌تواند تبدیل به کود شود،

وقتی که با آب و اکسیژن ترکیب شود.

when mixed with oxygen and water.

There are also green burials that use special materials,

همچنین تدفین سبز هم وجود دارد که از مواد خاصی استفاده می‌کند،

such as biodegradable caskets,

مانند تابوت‌های زیست تجزیه پذیر،

urns that sprout trees,

کوزه‌هایی که درخت می‌رویانند،

and burial suits that grow mushrooms.

و جامه‌های تدفینی که قارچ می‌رویانند.

Eternal reefs take that concept to the depths of the ocean

صخره‌های دریایی جاودانه، ایده‌ی ارتباط با طبیعت را به عمق اقیانوس‌ها می‌برد

using a mixture of ashes and cement to create marine habitats for sea life.

با ترکیبی از خاکستر و سیمان، زیستگاه‌های زیر‌آبی برای موجودات دریایی می‌سازد.

Death is an inevitable part of the human condition,

مرگ بخشی اجتناب‌ناپذیر از شرایط و ویژگی‌های آدمی است،

but how we treat bodies and burials continues to evolve.

اما عمل‌کرد ما در مورد بدن و مراسم تدفین همواره تغییر می‌کند.

We may each have different spiritual,

هر کدام از ما ممکن است دیدگاه‌های معنوی،

religious,

مذهبی،

or practical approaches to dying,

یا واقع‌گرایانه‌ی متفاوتی در مورد مرگ داشته باشیم،

but the ever-increasing demand for burial space

اما نیاز دائماً رو به افزایش به فضای دفن،

might give us a push to be creative

می‌تواند ما را وادار کند به خلاق بودن

about where our bodies go after the final stages of life.

در مورد جایی که بدنمان بعد از آخرین مراحل زندگی به آن می‌رود.