Why do women have periods?

Translator: Niloufar Khodadoost Reviewer: Maryam Manzoori

A handful of species on Earth share a seemingly mysterious trait:

گونه های انگشت شماری از موجودات زمین هستند که یک ویژگی شگفت انگیز مشترک دارند:

a menstrual cycle.

چرخه قاعدگی.

We're one of the select few.

ما یکی از همان گونه های اندک هستیم.

Monkeys, apes, bats, humans, and possibly elephant shrews

میمون، شامپانزه، خفاش، انسان و احتمالاً حشره خواران جهنده

are the only mammals on Earth that menstruate.

تنها پستانداران زمین هستند که قاعده می شوند.

We also do it more than any other animal,

ما بیشتر از سایر حیوانات پریود می شویم،

even though its a waste of nutrients and can be a physical inconvenience.

حتی با اینکه باعث از دست دادن مواد مغذی و ناراحتی جسمی می شود.

So where's the sense in this uncommon biological process?

خوب علت این فرایند غیر معمول زیستی چیست؟

The answer begins with pregnancy.

جواب با بارداری شروع می شود.

During this process, the body's resources are cleverly used to shape

طی این فرایند، منابع بدن به طور خارق العاده ای صرف آماده سازی

a suitable environment for a fetus,

محیط مناسب برای جنین می شوند،

creating an internal haven for a mother to nurture her growing child.

یک پناهگاه درونی برای مادر مهیا می کنند تا کودک در حال رشد خود را بپرورد.

In this respect, pregnancy is awe-inspiring,

در این رابطه، بارداری یک کار شگفت انگیز است،

but that's only half the story.

اما این تنها نیمی از ماجرا است.

The other half reveals that pregnancy places a mother and her child at odds.

نیمه دیگر نشان می دهد که بارداری، مادر و فرزندش را در تقابل قرار می دهد.

As for all living creatures,

همانند همه موجودات زنده،

the human body evolved to promote the spread of its genes.

بدن انسان تکامل پیدا کرده تا گسترش ژن ها ی خود را بهبود بخشد.

For the mother, that means she should try to provide equally

این برای مادر یعنی این که باید تلاش کند که این را(ژن)

for all her offspring.

به طور مساوی برای همه فرزندانش مهیا کند.

But a mother and her fetus don't share exactly the same genes.

اما یک مادر و جنینش دقیقاً ژن یکسانی ندارند.

The fetus inherits genes from its father, as well,

جنین ژن های پدرش را نیز به ارث می برد،

and those genes can promote their own survival by extracting

و آن ژن ها می توانند با استخراج منابعی بیشتر از سهمشان

more than their fair share of resources from the mother.

از بدن مادر، بقای خود را تامین کنند.

This evolutionary conflict of interests

این تضاد منافع تکاملی

places a woman and her unborn child in a biological tug-of-war

مادر و فرزند به دنیا نیامده اش را در یک مسابقه طناب کشی زیستی قرار می دهد

that plays out inside the womb.

که در داخل رحم اتفاق می افتد.

One factor contributing to this internal tussle

یک عامل تاثیرگذار در این کشمکش درونی

is the placenta, the fetal organ that connects to the mother's blood supply

جفت است، ارگان زهسانی که به منبع خون مادر متصل است

and nourishes the fetus while it grows.

و جنین را در مراحل رشد تغذیه می کند.

In most mammals, the placenta is confined behind a barrier of maternal cells.

در اکثر پستانداران، جفت پشت مانعی از سلول مادری قرار دارد.

This barrier lets the mother control the supply of nutrients to the fetus.

این مانع به مادر اجازه می دهد که میزان مواد مغذی به جنین را کنترل کند.

But in humans and a few other species,

اما در انسان و چند گونه دیگر،

the placenta actually penetrates right into the mother's circulatory system

جفت در واقع به سیستم گردش خون مادر رسوخ می کند

to directly access her blood stream.

تا مستقیماً به جریان خون دست پیدا کند.

Through its placenta, the fetus pumps the mother's arteries with hormones

جنین از طریق جفت هورمون هایی را درون شریان های مادر پمپ می کند

that keep them open to provide a permanent flow of nutrient-rich blood.

که باعث می شود رگ ها همواره برای جریان خون مغذی باز باشند.

A fetus with such unrestricted access can manufacture hormones

یک جنین با چنین دسترسی نامحدودی می تواند هورمون هایی را بسازد

to increase the mother's blood sugar, dilate her arteries,

تا قند خون مادر را بالا ببرد، رگ ها را متسع کند،

and inflate her blood pressure.

و فشار خون او را بالا ببرد.

Most mammal mothers can expel or reabsorb embryos if required,

اکثر پستانداران مادر می توانند در صورت لزوم نطفه را دفع یا بازجذب کنند،

but in humans, once the fetus is connected to the blood supply,

اما در انسان، وقتی جنین با خون مادر ارتباط پیدا کرد،

severing that connection can result in hemorrhage.

قطع این ارتباط می تواند باعث خونریزی شود.

If the fetus develops poorly or dies,

اگر تکامل جنین ناقص باشد یا بمیرد،

the mother's health is endangered.

سلامت مادر به خطر می افتد.

As it grows, a fetus's ongoing need for resources can cause intense fatigue,

در زمان رشد، نیاز مداوم جنین به منابع می تواند باعث خستگی شدید،

high blood pressure,

فشار خون بالا،

and conditions like diabetes and preeclampsia.

و شرایطی مثل دیابت و پره اکلامپسی شود.

Because of these risks,

به دلیل همین خطرها،

pregnancy is always a huge, and sometimes dangerous, investment.

بارداری همیشه یک سرمایه گذاری بزرگ و گاهی اوقات خطرناک است.

So it makes sense that the body should screen embryos carefully

پس منطقی است که بدن باید نطفه را با دقت زیر نظر بگیرد

to find out which ones are worth the challenge.

تا ببیند کدام یک ارزش زحمتش را دارد.

This is where menstruation fits in.

این همان جایی است که قاعدگی به کار می آید.

Pregnancy starts with a process called implantation,

بارداری با فرایندی به نام لانه‌گزینی آغاز می شود

where the embryo embeds itself in the endometrium that lines the uterus.

جایی که جنین خود را داخل پوشش مخاطی دیواره رحم جای می دهد.

The endometrium evolved to make implantation difficult

پوشش مخاطی رحم طوری تکامل یافته تا عمل کاشت را مشکل کند

so that only the healthy embryos could survive.

به این ترتیب تنها نطفه سالم می تواند بقا یابد.

But in doing so,

اما حین انجام این کار،

it also selected for the most vigorously invasive embryos,

مخاط رحم قوی‌ترین و تهاجمی‌ترین نطفه را انتخاب می کند،

creating an evolutionary feedback loop.

و به این ترتیب یک حلقه بازخورد تکاملی ایجاد می کند.

The embryo engages in a complex, exquisitely timed hormonal dialogue

نطفه وارد یک بده بستان هورمونی پیچیده و به دقت زمان‌بندی‌شده می شود

that transforms the endometrium to allow implantation.

که باعث می شود پوشش مخاطی اجازه لانه‌گزینی را بدهد.

What happens when an embryo fails the test?

اگر نطفه در این امتحان شکست بخورد چه می شود؟

It might still manage to attach,

احتالاً هنوز تلاش می کند که بماند،

or even get partly through the endometrium.

یا حتی تقریباً وارد پوشش مخاطی شود.

As it slowly dies, it could leave its mother vulnerable to infection,

همانطور که کم کم می میرد، می تواند مادر را در برابر عفونت آسیب‌پذیر کند،

and all the time, it may be emitting hormonal signals that disrupt her tissues.

و در تمام مدت سیگنال های هومومونی صادر کند که بافت‌های مادر را مختل می کند.

The body avoids this problem by simply removing every possible risk.

بدن با رفع تمام خطرات موجود از این خطر پرهیز می‌کند.

Each time ovulation doesn't result in a healthy pregnancy,

هر بار که تخمک گذاری منجر به بارداری سالم نمی شود،

the womb gets rid of its endometrial lining,

رحم پوشش مخاطی

along with any unfertilized eggs, sick, dying, or dead embryos.

و همچنین نطفه های نابارور، ناقص، در حال مرگ، یا مرده را دفع می کند.

That protective process is known as menstruation,

این فرایند محافظتی، که به قاعدگی شناخته می شود،

leading to the period.

که به پریود منجر می شود.

This biological trait, bizarre as it may be,

این ویژگی زیستی، و شاید هم عجیب،

sets us on course for the continuation of the human race.

ما را در مسیر ادامه نژاد بشر قرار می دهد.