The secret student resistance to Hitler - Iseult Gillespie

Translator: Sara Abdeyazdan Reviewer: Leila Ataei

در ۱۹۴۳، هواپیمای متفقین در آسمان آلمان نازی پایین آمد

In 1943 Allied aircraft swooped over Nazi Germany,

raining tens of thousands of leaflets on people below.

و ده ها هزار کاغذ بر سر مردم ریخت.

Written by anonymous Germans, the leaflets urged readers to renounce Hitler,

این برگه‌ها را آلمانیهای ناشناس نوشته بودند تا مردم را علیه هیتلر تشویق کنند،

to fight furiously for the future— and to never give up hope.

تشویق به اینکه بی پروا مبارزه کنند و امیدشان را از دست ندهند.

Their call to action rippled through homes and businesses—

پیام مبارزه آنها در کل جامعه منتشر شد

and news of their message even reached concentration camps and prisons.

و خبر آن حتی به اردوگاه‌های کار اجباری و زندان‌ها نیز رسید.

It was only after the war had ended that the authors’ identities, stories,

اما تنها پس از پایان جنگ بود که هویت نویسندگان پیام، داستان

and tragic fate would come to light.

و سرنوشت غم‌انگیزشان برای همه فاش شد.

When Hitler seized power 10 years earlier,

ده سال پیش، زمانی که هیتلر به قدرت رسید،

Hans and Sophie Scholl were teenagers in the town of Forchtenberg.

هانس و سوفی شول، نوجوانانی در شهر فورکتنبرگ بودند.

At that time, fear, propaganda, and surveillance

در آن زمان، ترس، تبلیغات و تجسس

kept all aspects of life for the Scholl family and millions of other Germans

تمام جنبه‌های زندگی خانواده شول و میلیونها خانواده آلمانی دیگر را

under Nazi control.

تحت کنترل نازیها نگه می داشت.

The government specifically targeted young people,

دولت، با برپا کردن موسساتی برای تنظیم رفتار جوانان،

setting up institutions to regulate their behavior and police their thoughts.

و تحت نظر گرفتن افکارشان، به طور خاص این قشر از جامعه را هدف گرفته بود.

As teenagers, Hans was a member of the Hitler Youth

به عنوان یک نوجوان، هانس در گروه جوانان هیتلر عضو بود

and Sophie joined The League of German Girls.

و سوفی به اتحادیه دختران آلمانی پیوست.

Hans rose through the ranks

هانس پله‌های ترقی را طی کرد

and oversaw the training and indoctrination of other young people.

و حتی مسئولیت تمرین دادن سایر جوانان و شستشوی مغزی آنان را نیز به عهده گرفت.

In 1936, he was chosen to carry the flag at a national rally.

در ۱۹۳۶، هانس انتخاب شد تا پرچم را در یک راه‌پیمایی ملی حمل کند.

But when he witnessed the zeal of Nazi rhetoric,

اما زمانی که‌ میهن پرستی را در آموزه های نازی دبدد،

he began to question it for the first time.

برای نخستین بار درمورد آنها به تردید افتاد

Meanwhile, Sophie was also starting to doubt the information she was being fed.

در همین زمان، سوفی نیز درمورد اطلاعاتی که به خوردش می‌دادند، دچار تردید شد.

Their parents Robert and Magdalena,

والدین آنها، رابرت و ماگدالنا،

who had feared they were losing their children to Nazi ideology,

که می‌ترسیدند ایدئولوژی نازی باعث از دست رفتن فرزندانشان شود،

encouraged these misgivings.

شک و شبهه آنها را تشویق می کردند.

At home, Robert and Magdalena listened to foreign radio stations

در خانه، رابرت و ماگدالنا به به رادیوهای خارجی گوش می‌دادند،

that the government first discouraged and later banned.

رادیوهایی که دولت ابتدا مردم را از گوش دادن به آنها نهی و بعد کاملا ممنوعشان کرد.

While the government churned out national broadcasts which denied Nazi atrocities,

با اینکه دولت دائم اخباری را پخش می‌کرد که بی‌رحمی رژیم نازیها را انکار می‌کردند،

the Scholls learned shocking truths.

خانواده شول متوجه حقایقی تکان‌ دهنده شدند.

And yet, they were still subject to the rules of life in Hitler’s Germany.

با این حال، آنها هنوز هم تابع قواعد زندگی در آلمان هیتلر بودند.

After the outbreak of war,

پس از شروع جنگ

Sophie reluctantly worked for the national effort,

سوفی به ناچار به بسیج همگانی پیوست،

and Hans had to take on army duties while attending medical school in Munich.

و هانس همزمان با تحصیل در دانشکده پزشکی مونیخ، باید وظایف نظامی به عهده می‌گرفت.

That was where Hans met Christoph Probst, Willi Graf and Alexander Schmorell.

در آنجا بود که هانس با کریستوف پروبست، ویلی گراف و الکساندر اشمورل آشنا شد.

Day by day, each grew more sickened by Nazi ideology.

هر کدام از آنها روز به روز بیشتر از ایدئولوژی نازی منزجر می‌شد.

They longed to share their views.

آنان می‌خواستند دیدگاه‌شان را منتشر کنند

But how could they spread them, when it was impossible to know who to trust?

اما چگونه ممکن بود، در حالی که نمی‌شد بفهمند به چه کسی می‌توانند اعتماد کنند؟

And so, the friends decided to rebel anonymously.

و به این ترتیب، این جمع دوستان تصمیم گرفت به صورت ناشناس دست به شورش بزند.

They pooled their money and bought printing materials.

آنها پولهایشان را روی هم گذاشتند و وسایل چاپ خریدند.

An acquaintance let them use a cellar under his studio.

یکی از آشنایان اجازه داد از سرداب زیر کارگاه‌اش استفاده کنند.

In secret, they began drafting their message.

این گروه توانستند مخفیانه پیش‌نویس پیامشان را آماده کنند.

In June 1942, mysterious anti-Nazi leaflets began appearing all over Munich.

در ژوئن ۱۹۴۲، نوشته‌های مرموز ضد نازی در سراسر مونیخ شروع به پدیدار شدن کردند.

They were signed: the White Rose.

نوشته‌هایی که با نام رز سفید امضا شده بودند.

The first leaflet denounced Hitler

نخستین نوشته هیتلر را متهم کرده بود

and called for Germans to sabotage the war effort:

و آلمانی‌ها را تشویق کرده بود تا در نیروی جنگی خرابکاری کنند.

“Adopt passive resistance…

<<مقاومت آرام در پیش گیرید...

block the functioning of this atheistic war machine before it is too late,

جلوی این ماشین جنگ از خدا بی‌خبر بایستید پیش از آن‌ که خیلی دیر شود،

before the last city is a heap of rubble…

پیش از آن که آخرین شهر به تلی از خاکستر تبدیل شود.

before the last youth of our nation bleeds to death...

پیش از آن که آخرین جوان وطنمان در خون خود بغلتد

Don’t forget that each people gets the government it deserves!”

از یاد نبرید هر ملت، حکومتی خواهد داشت که سزاوار آن است!>>

At a time when a sarcastic remark could constitute treason,

در دورانی که کلام طعنه‌آمیز می‌توانست در حکم خیانت باشد،

this language was unprecedented.

استفاده از چنین زبانی سابقه نداشت.

It was written mostly by Hans Scholl.

بخش عمده‌ای از این متن توسط هانس شول نوشته شده بود.

In 1942, Sophie came to Munich knowing nothing of her brother’s activities.

در ۱۹۴۲، سوفی به مونیخ آمد بدون اینکه درمورد فعالیتهای برادرش چیزی بداند.

She soon encountered the leaflets at school.

کمی بعد او با این نوشته‌ها در دانشکده مواجه شد.

But it was not until she discovered evidence in Han’s room

اما تا آن زمان که مدارکی را در اتاق هانس یافت

that she realized who’d written them.

متوجه نشد که چه کسی آنها را نوشته است.

Her shock soon gave way to resolve: she wanted in.

اما تعجب او مدت زیادی طول نکشید: سوفی می‌خواست عضوی از این گروه باشد.

For both siblings, it was time to escalate the fury that had been brewing for years.

برای این خواهر و برادر، زمان فوران خشمی رسید که در طول سالها روی هم انبار شده بود

From June 1942 to February 1943, the group worked feverishly.

از ژوئن ۱۹۴۲ تا فوریه ۱۹۴۳، گروه بی‌تابانه به فعالیت خود ادمه داد.

While the Gestapo searched for leads,

در حالی که گشتاپو دنبال رهبران آن می‌گشت،

the White Rose were constantly on guard.

گروه رز سفید همواره به هوش بودند.

The war raged on. Regulations tightened, and Munich suffered air raids.

جنگ طغیان کرد. قوانین سخت تر شدند، و مونیخ از حملات هوایی آسیب دید.

But the White Rose ventured deeper into conspiracy.

اما رز سفید بیش از پیش بر توطئه خود متمرکز شد.

They graffitied buildings and braved trains swarming with Gestapo.

آنها بر دیوارها شعار نوشتند و شجاعانه سوار قطارهایی شدند که پر از ماموران گشتاپو بود.

In the winter of 1942,

در زمستان ۱۹۴۲،

Hans made a treacherous journey to the Czechoslovakian border

هانس سفری خائنانه به مرز چک اسلواکی داشت

to meet anti-Nazi rebels.

تا با شورشی‌های ضد نازی ملاقات کند.

On February 18, 1943,

در ۱۸ فوریه ۱۹۴۳،

Sophie and Hans brought a suitcase of leaflets to their university.

سوفی و هانس یک چمدان پر از نوشته به دانشگاه‌شان بردند.

A custodian noticed what they were doing and reported them to the Gestapo.

یک نگهبان متوجه شد آنها مشغول چه کاری‌اند و موضوع را به گشتاپو گزارش داد.

Both calmly denied any involvement—

هر دوی آنها با خونسردی منکر هر نوع دخالتی شدند.

until the police gathered all the leaflets and placed them back in the empty case,

تا زمانی که پلیس تمام نوشته‌ها را جمع کرد و آنها را مجددا در چمدان خالی قرار داد،

where they fit perfectly.

و مشخص شد محفظه چمدان دقیقا به اندازه کاغذ‌هاست.

When Hans and Sophie confessed,

وقتی هانس و سوفی اعتراف کردند،

they were immediately led to court and sentenced to death by guillotine.

بلافاصله به دادگاه برده شده و محکوم به مرگ با گیونین شدند.

Despite a grueling interrogation, the two refused to betray their co-conspirators.

با وجود بازجویی‌های فرساینده، آن دو حاضر نشدند همدستان شان را لو دهند.

Before her execution, Sophie declared her fury at the state of her country.

قبل از اعدام، سوفی نسبت به شرایط کشورش ابراز خشم کرد.

But she also spoke to a more hopeful future:

اما او همچنین از آینده‌ای پر امیدتر سخن گفت:

“How can we expect righteousness to prevail when there is hardly anyone

<<چگونه می‌توان انتظار داشت که عدالت چیرگی یابد،

willing to give himself up individually to a righteous cause?

در حالی که کمتر کسی حاضر است خودش را در راه عدالت فدا کند؟

Such a fine, sunny day, and I have to go,

عجب روزیست، زیبا و آفتابی، و من باید رهسپار شوم،

but what does my death matter, if through us,

اما مرگ من چه اهمیتی خواهد داشت،

thousands of people are awakened and stirred to action?”

اگر از میان ما، هزاران تن بیدار شوند و به جنبش درآیند؟>>