Should we be looking for life elsewhere in the universe? - Aomawa Shields

آیا ما باید در جستجوی زندگی در مکان دیگری از جهان هستی باشیم؟ -اوماوا شیلدز

Translator: Nastaran Saboori Reviewer: Mustafa Badri

Astronomers have discovered thousands of planets orbiting stars other than the Sun.

ستاره شناسان هزاران سیاره در مدار ستاره ها به غیر از خورشید کشف کرده اند.

They come in all sizes,

انها در همه اندازه ها هستند،

at different orbital distances from their stars.

در فاصله های مداری متفاوت از ستاره هایشان.

The closest of them are trillions of miles away,

نزدیک ترین آنها تریلیون ها سال دور است،

and even the largest are just fuzzy patches

و حتی بزرگ ترین آنها تنها یک تکه تیره رنگ

in the fields of high-powered telescopes.

از دریچه ی قوی ترین تلسکوپ ها می باشد.

But if one of these planets is close in size to the Earth

اما اگر یکی از آن سیاره ها اندازه ای نزدیک به زمین داشته باشد،

and orbits not too close and too far away from its parent star,

و مدارها زیاد نزدیک و خیلی هم دور از ستاره مادرشان نباشند،

it could be rocky and warm enough to have oceans

آن سیاره میتواند بقدری سنگی و گرم باشد که دارای اقیانوس ها

and perhaps life.

و شاید زندگی باشد.

Astronomers discover these potentially habitable planets,

ستاره شناسان این سیاره های با قابلیت زندگی را کشف کرده اند

and their eyes get big and wide.

و بسیار تعجب کرده اند.

Could one of these distant worlds carry the building blocks of life?

آیا یکی از این دنیاهای دوردست میتواند محلی برای زندگی

Or even a living, breathing, civilization?

یا حتی معاش، تنفس و یا تمدن باشد؟

Is the question, "Are we alone in the universe?" about to be answered?

آیا این سوال که ما در این جهان تنها هستیم، در حال رسیدن به جوابش است؟

But wait.

اما صبر کنید.

Maybe we should ask a different question first.

شاید ما باید اول یک سوال دیگر بپرسیم.

Should we try to find out if we're alone in the universe?

آیا ما باید تلاش کنیم که بفهمیم آیا ما در جهان هستی تنها هستیم؟

If we do find the atmospheric fingerprints of life

اگر ما بتوانیم یک نشانه ستاره شناسانه از زندگی بیابیم

on one of these small, distant worlds,

در یکی از این دنیاهای دور کوچک،

should we try to contact any beings who may live there?

آیا ما باید تلاش کنیم تا با موجودی که در آنجا زندگی میکند تماس بگیریم؟

Is that wise?

آیا این عاقلانه است؟

Three decades ago, NASA decided the answer was yes.

سه دهه پیش ناسا گفت که جواب "بله" است.

Voyager 1 and 2 were launched in 1977

ویجرهای یک و دو در سال ۱۹۷۷به فضا پرتاب شدند

to explore the giant planets in the solar system.

برای پیدا کردن سیاره های غول پیکر منظومه شمسی.

Each spacecraft carried a golden phonograph record,

هر سفینه فضایی یک فنوگراف طلایی،

a time capsule of sorts that included clues and messages

و یک کپسول زمان شامل شواهد و پیام ها به همراه برد.

meant to convey the story of human civilization.

به منظور انتقال تمدن بشریت.

The contents of these gold-plated copper disks were chosen by a committee

موضوعات این دیسک های مسی با طلا محافظت شده توسط یک کمیته انتخاب شدند

chaired by American astronomer and author Carl Sagan.

به ریاست ستاره شناس و نویسنده آمریکایی کارل ساگان.

They included over 100 images,

آنها شامل صد تصویر هستند،

and a range of sounds from the natural world:

و تعداد متفاوتی از صداهای طبیعی جهان:

ocean waves,

امواج اقیانوس ها،

thunder,

تندبادها،

the sounds of birds

صدای پرندگان،

and whales.

و نهنگ ها.

The records also included music from many different time periods and cultures,

و آنها همچنین شامل موسیقی های دوره ها و قرن های گوناگون بودند،

greetings in 55 languages,

خوش آمدگویی به۵۵زبان،

and messages from the President of the United States,

و پیامهایی از رییس جمهور آمریکا،

and the UN Secretary General.

و دبیرخانه سازمان ملل.

They also included a map.

آنها همچنین یک نقشه به همراه داشتند،

Each golden record displays the location of our solar system

هر رکورد طلایی یک مکان از منظومه شمسی را

with respect to fourteen pulsars.

با توجه به ۱۴ اختر آن نشان میدهد.

Their precise, unique frequencies were indicated

تناوب تک و کامل آنها به گونه ای تنظیم شده بود که

so that intelligent, extraterrestrial lifeforms

هر موجودی که در ماورای عالم خاکی وجود دارد

could use them to find the Earth.

بتواند از آنها برای شناخت زمین استفاده کند

Many years later, renowned physicist Stephen Hawking said

سالها بعد، فیزیکدان مشهور استفان هاوکینگ گفت که

that it was a mistake to give an alien species a roadmap to our planet.

اشتباه بود که به موجودات فضایی نقشه راه های سیاره خود را بدهیم

Hawking suspected that any extraterrestrial life

هاوکینگ خاطرنشان کرد که هر موجود ماورای کره خاکی

probably wasn't any more complex than microbes,

احتمالا از میکروب ها پیچیده تر نیست،

but he warned that if an advanced alien species did visit Earth,

اما او هشدار داد که اگر یک موجود فضایی پیشرفته به زمین بیاید،

it could be as catastrophic as Christopher Columbus's arrival was

میتواند همانقدر فاجعه آمیز باشد که رسیدن کریستف کلمب

for the Native Americans.

برای بومیان آمریکایی بود.

Meanwhile, the golden records continue their journeys.

در همان زمان رکوردهای طلایی به سفر خود ادامه میدادند

In 1990, both Voyager spacecraft passed beyond the orbit of Pluto.

در۱۹۹۰، هر دو ویه جر فضایی از مدار پولوتون گذشتند

Voyager 1 entered interstellar space in 2012,

ویه جر یک در سال ۲۰۱۲ به خلاء بین ستاره ای وارد شد،

and will reach the nearest stellar system in 40,000 years.

و چهل هزار سال دیگر به نزدیک ترین صورت فلکی خواهد رسید.

If either spacecraft is discovered by extraterrestrial life,

اگر هر کدام از سفینه ها توسط یک موجود فضایی کشف شوند،

there's a possibility that they could decipher the clues from the golden record

این احتمال میرود که آنها شواهد موجود در رکورد طلایی را رمزگشایی کرده

and one day reach our planet.

و روزی به سیاره ما بیایند.

That's particularly true

این عملا درست است

if theirs is a much more technologically advanced civilization.

اگر تکنولوژی تمدن آنها پیشرفته از ما باشد.

That life could be benevolent,

آن موجودات میتواند مهربان باشند،

as we would hope to be if humans are one day able to achieve interstellar travel.

همانطور که ما امیدواریم باشیم اگر بتوانیم به چگونگی سفر در خلاء دست پیدا کنیم.

Or it could be hostile.

یا میتوانند بی رحم باشند.

Searching for planets that might have life means staring into a great abyss.

جستجوی سیاره ای که در آن زندگی باشد به معنای خیره شدن به اعماق چاهی بی پایان است.

We'll likely have no clear knowledge of the evolutionary stage,

ما احتمالا دانش کاملی از مرحله تکامل نخواهیم داشت،

sentience,

دریافت حسی،

character,

or intentions of the first form of life we discover.

شخصیت،

یا تصوری از اولین گونه حیاتی که کشف خواهیم کرد.

So it's a risk to turn our eyes outwards.

بنابراین نادیده گرفتن آن خطرناک است.

We risk our very way of life.

خیلی از راه های زندگی را به خطر انداختیم.

But it may be a greater risk not to look,

اما توجه نکردن میتواند خیلی خطرناکتر باشد،

to deny the very pioneering spirits that help shape our own species.

نادیده گرفتن افکار تازه ای که به شکل گیری گونه ما کمک می کنند.

We are all born curious about the world and the universe.

همه ما با حس کنجکاوی درباره دنیا و جهان هستی به دنیا می آییم.

Pursuing that curiosity is one of humankind's greatest achievements.

پیگیری ان حس کنجکاوی یکی از بزرگترین دستآوردهای بشریت می باشد.

Perhaps there is room to push the frontiers of science,

شاید فضایی برای به جلو راندن مرزهای علوم باشد،

provided that we cradle alongside our fervor

اگر ما در راستای یکی دیگر از

another of humankind's greatest assets:

بزرگترین سرمایه های بشریت حرکت کنیم:

hope.

امید.