Who decides what art means? - Hayley Levitt

Translator: maryam tajedin Reviewer: hassan qodusi

Imagine you and a friend are strolling through an art exhibit

تصور کنید با دوست‌تان در نمایشگاه نقاشی قدم می‌زنید

and a striking painting catches your eye.

و نقاشی جذاب نظر شما را به خود جلب می‌کند‌‌.

The vibrant red appears to you as a symbol of love,

شما رنگ قرمز روشن آن را سمبل عشق می‌دانید،

but your friend is convinced it's a symbol of war.

اما دوست‌تان با‌ اطمینان آن را سمبل جنگ تلقی می‌کند.

And where you see stars in a romantic sky,

و در جایی که شما چندین ستاره در آسمانی رمانتیک می‌بینید،

your friend interprets global warming-inducing pollutants.

دوست‌تان آن‌ها را نشانه‌ی آلاینده‌های مولد گرمایش جهانی می‌داند.

To settle the debate, you turn to the internet, where you read

برای آرام کردن بحث، به اینترنت روی می‌آورید و می‌خوانید

that the painting is a replica of the artist's first-grade art project:

که این نقاشی نسخه‌‌ای المثنی از نقاشی کلاس اول هنرمند است:

Red was her favorite color and the silver dots are fairies.

قرمز رنگ مورد علاقه‌ی او بوده و نقاط نقره‌ای تعدادی پری‌اند.

You now know the exact intentions that led to the creation of this work.

حالا از مقصود اصلی خلق این اثر آگاه‌اید.

Are you wrong to have enjoyed it as something the artist didn’t intend?

آیا این اشتباه بوده که با برداشتی غیر از مقصود هنرمند از اثر لذت برده‌اید؟

Do you enjoy it less now that you know the truth?

آیا حالا که حقیقت را می‌دانید کمتر از آن لذت می‌برید؟

Just how much should the artist's intention

مقصود هنرمند تا چه حد باید روی

affect your interpretation of the painting?

برداشت شخصی ما از نقاشی تاثیرگذار باشد؟

It's a question that's been tossed around

این سوالی است که دهه‌ها بدون هیچ

by philosophers and art critics for decades, with no consensus in sight.

اتفاق نظری میان فیلسوفان و منتقدان هنری مطرح بوده است.

In the mid-20th century,

اواسط قرن بیستم،

literary critic W.K. Wimsatt and philosopher Monroe Beardsley

منتقد ادبی دبلیو.کی. ویمزت و فیلسوف مانروئه بیردزلی

argued that artistic intention was irrelevant.

اعتقاد داشتند که مقصود هنرمند ارتباطی با اثر ندارد.

They called this the Intentional Fallacy:

و این را مغالطه‌ی مقصود نامیدند:

the belief that valuing an artist's intentions was misguided.

بر این اساس ارزشمند شمردن مقاصد هنرمند گمراه کننده است.

Their argument was twofold:

نظریه‌ی آن‌ها دو جنبه داشت:

First, the artists we study are no longer living,

یک، هنرمندانی که ما به بررسی‌شان می‌پردازیم دیگر زنده نیستند،

never recorded their intentions,

هیچگاه مقاصد خود را ضبط نکرده،

or are simply unavailable to answer questions about their work.

یا حتی برای پاسخ دادن به سوالات درباره‌ی اثرشان در دسترس نیستند.

Second, even if there were a bounty of relevant information,

دو، حتی اگر مقدار زیادی اطلاعات مرتبط وجود داشته باشد،

Wimsatt and Beardsley believed

ویمزت و بیردزلی بر این باوراند

it would distract us from the qualities of the work itself.

که ما را از توجه به خصوصیات خود اثر باز‌ می‌دارد.

They compared art to a dessert:

آن‌ها هنر را با یک دسر مقایسه کردند:

When you taste a pudding,

وقتی شما دسر را مزه می‌کنید،

the chef's intentions don't affect whether you enjoy its flavor or texture.

مقصود آشپز تاثیری بر لذت بردن شما از طعم دسر یا ترکیب آن ندارد.

All that matters, they said, is that the pudding "works."

همه‌ی آنچه مهم است این است که دسر «راضی‌کننده» باشد.

Of course, what "works" for one person might not "work" for another.

البته آنچه یک نفر را «راضی» می‌کند ممکن است برای دیگری «راضی» کننده نباشد.

And since different interpretations appeal to different people,

و چون افراد مختلف را تعابیر مختلفی راضی می‌کنند،

the silver dots in our painting could be reasonably interpreted as fairies,

نقاط نقره‌ای رنگ در نقاشی به طرز معقولی می‌توانند پری،

stars, or pollutants.

ستاره یا آلاینده تعبیر شوند.

By Wimsatt and Beardsley's logic, the artist's interpretation of her own work

بر اساس استدلال ویمزت و بیردزلی، تعبیر هنرمند از اثر هنری خود

would just be one among many equally acceptable possibilities.

یکی از چندین احتمال بطور برابر قابل قبول است.

If you find this problematic,

اگر این مسئله را مشکل‌ساز می‌دانید،

you might be more in line with Steven Knapp and Walter Benn Michaels,

شما با نظر «استیون‌ نپ» و «والتر بن مایکلز» موافقید،

two literary theorists who rejected the Intentional Fallacy.

دو نظریه پرداز ادبی که ایده‌ی «مغالطه‌ی مقصود» را رد کردند.

They argued that an artist's intended meaning

آن‌ها اذعان دارند که معنای مورد نظر هنرمند

was not just one possible interpretation,

فقط یکی از تعابیر ممکن نیست،

but the only possible interpretation.

بلکه تنها تعبیر ممکن است.

For example, suppose you're walking along a beach

برای مثال فرض کنید در یک ساحل قدم می‌زنید

and come across a series of marks in the sand that spell out a verse of poetry.

و با چندین نشانه روی ماسه‌ها مواجه می‌شوید که یک بیت شعر را می‌سازند.

Knapp and Michaels believed the poem would lose all meaning

نپ و مایکلز بر این باورند که اگر می‌فهمیدید این علائم حاصل کار

if you discovered these marks were not the work of a human being,

یک انسان نبوده، و امواج به طور تصادفی آن‌ها را ایجاد کرده‌اند،

but an odd coincidence produced by the waves.

آن شعر تمام معنای خود را از دست می‌داد.

They believed an intentional creator

آنها اعتقاد داشتند یک خالق هدفمند

is what makes the poem subject to understanding at all.

همان چیزی است که آن شعر را مستعد فهمیده شدن می‌کند.

Other thinkers advocate for a middle ground,

دیگر متفکران حد وسط را قبول دارند،

suggesting that intention is just one piece in a larger puzzle.

و اذعان دارند که مقصود هنرمند فقط بخشی از یک پازل بزرگتر است.

Contemporary philosopher Noel Carroll took this stance,

موضع فیلسوف معاصر «نوئل کارول» این است که،

arguing that an artist's intentions are relevant to their audience

مقاصد یک هنرمند همانقدر مربوط به مقاصد بینندگان اثرش است که

the same way a speaker's intentions

مقصود یک گوینده به

are relevant to the person they’re engaging in conversation.

شنونده‌ی گفت‌وگو مرتبط است.

To understand how intentions function in conversation,

برای درک چگونگی عملکرد مقاصد در گفت‌وگو،

Carroll said to imagine someone holding a cigarette and asking for a match.

کارول می‌گوید فردی را تصور کنید که سیگاری در دست دارد و تقاضای کبریت می‌کند.

You respond by handing them a lighter,

شما با دادن یک فندک به او پاسخ می‌دهید،

gathering that their motivation is to light their cigarette.

با این فرض که انگیزه‌ی او روشن کردن سیگار است.

The words they used to ask the question are important,

کلماتی که در تقاضای کبریت مورد استفاده قرار گرفتند مهم هستند،

but the intentions behind the question dictate your understanding and ultimately,

اما مقصود پشت درخواست تعیین‌گر برداشت شما و در نهایت،

your response.

پاسخ شماست.

So which end of this spectrum do you lean towards?

حال شما به کدام یک سمت از این طیف تمایل دارید؟

Do you, like Wimsatt and Beardsley, believe that when it comes to art,

آیا نظر ویمزت و بیردزلی را می‌پسندید که در مورد هنر،

the proof should be in the pudding?

مدرک باید در خود دسر باشد؟

Or do you think that an artist's plans and motivations for their work

یا فکر می‌کنید انگیزه‌ها و برنامه‌های هنرمند برای کارش

affect its meaning?

بر معنای اثر تاثیرگذار است؟

Artistic interpretation is a complex web

تفسیر هنری شبکه‌ای پیچیده است

that will probably never offer a definitive answer.

که احتمالا هیچ‌وقت پاسخ قطعی ارائه نمی‌کند.