Why do our bodies age? - Monica Menesini

چرا بدن‌مان پیر می‌شود؟ - مونیکا مِنِسینی

Translator: Nima Pourreza Reviewer: sadegh zabihi

In 1997, a French woman named Jeanne Calment

در سال ۱۹۹۷، یک زن فرانسوی به نام ژان کالمان

passed away after 122 years and 164 days on this Earth,

بعد از ۱۲۲ سال و ۱۶۴ روز زندگی بر روی زمین درگذشت،

making her the oldest known person in history.

و کهن‌سالترین فرد تاریخ شناخته شد.

Her age was so astounding

عمر او بسیار حیرت‌انگیز بود بطوریکه

that a millionaire pledged $1 million to anyone who could break her record.

یک میلونر متعهد شد که یک میلیون دلار به کسی که بتواند رکورد او را بشکند بپردازد.

But in reality, living to this age or beyond

اما در واقعیت، زندگی در این سن یا بیشتر

is a feat that very few, maybe even no humans,

شاهکاری است که شاید حتی در میان غیر انسان‌ها هم

are likely to accomplish.

عده خیلی کمی بتوانند به آن دست یابند.

Human bodies just aren't built for extreme aging.

بدن انسان‌ها برای سن بالا ساخته نشده است.

Our capacity is set at about 90 years.

توانایی بدن ما برای حدود ۹۰ سال تعیین شده.

But what does aging really mean

اما پیری واقعا چیست

and how does it counteract the body's efforts to stay alive?

و چگونه این تلاش انسان برای زنده بودن را بی‌اثر می‌کند؟

We know intuitively what it means to age.

ما معنای بصری پیر شدن را می‌دانیم.

For some, it means growing up,

برای بعضی، به معنای رشد (جوانی) است،

while for others, it's growing old.

درصورتیکه برای دیگران، به معنای پیرشدن است.

Yet finding a strict scientific definition of aging is a challenge.

اما پیدا کردن تعریف علمی دقیق پیرشدن یک چالش است.

What we can say is that aging occurs when intrinsic processes

چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که پیرشدن هنگامی رخ می‌دهد که

واکنش‌های ذاتی و فعل و انفعالات محیطی، همانند نور خورشید،

and interactions with the environment, like sunlight,

and toxins in the air, water, and our diets,

سموم هوا، آب و مواد غذائیمان،

cause changes in the structure

باعث تغییراتی در ساختار و کارکرد

and function of the body's molecules and cells.

سلول‌ها و مولکول‌های بدنمان می‌شوند.

Those changes in turn drive their decline,

آن تغییرات به نوبه خود باعث زوال،

and subsequently, the failure of the whole organism.

و در نتیجه، نقص در کل ارگانیسم بدن می‌شوند.

The exact mechanisms of aging are poorly understood.

نحوه‌ی دقیق پیرشدن هنوز به خوبی درک نشده است.

But recently, scientists have identified nine physiological traits,

اما اخیراً، محققان نه صفت فیزیولوژیکی را تعیین کرده‌اند

ranging from genetic changes

که نقشی اساسی در

to alterations in a cell's regenerative ability

دگرگونی توانایی بازتولیدی سلول‌ها

that play a central role.

و تغییرات ژنتیکی دارند.

Firstly, as the years pass, our bodies accumulate genetic damage

نخست اینکه با گذشت سال‌ها، بدن‌ما مقادیری از آسیب‌های ژنتیکی را

in the form of DNA lesions.

به شکل ضایعات دی.ان.ای جمع کرده است.

These occur naturally when the body's DNA replicates,

این تجمع به صورت طبیعی هنگامی که دی.ان.ای های بدنمان تکثیر می‌شوند

but also in non-dividing cells.

و همچنین در سلول‌های تکثیر ناپذیر نیز اتفاق می‌افتد.

Organelles called mitochondria are especially prone to this damage.

ارگان‌هایی همچون میتوکندری بسیار تمایل به این آسیب‌ها دارند.

Mitochondria produce adenosine triphosphate,

میتوکندری آدنوزین تری فسفات

or ATP,

یا همان ATP را تولید می‌کند،

the main energy source for all cellular processes,

که منبع اصلی انرژی برای فرآیندهای سلولی است،

plus mitochondria regulate many different cell activities

همچنین میتوکندری نقشی اساسی در تنظیم فعالیت‌های سلولی

and play an important role in programmed cell death.

و برنامه‌ریزی برای مرگ سلول‌ها را دارد.

If mitochondrial function declines,

اگر کارکرد میتوکندری دچار نقص شود،

then cells and, later on, whole organs, deteriorate, too.

در نتیجه آن، سلول‌ و بعد تمامی ارگان‌ها روبه زوال خواهند رفت.

Other changes are known to occur in the expression patterns of genes,

تغییرات دیگری نیز در فرآیند بیان الگوهای ژنی رخ می‌دهد

also known as epigenetic alterations,

که با نام دگرگونی اپی‌ژنتیک شناخته می‌شود،

that affect the body's tissues and cells.

که به بافت‌ها و سلول‌های بدن تاثیر می‌گذارد.

Genes silenced or expressed only at low levels in newborns

ترجمه یا عدم ترجمه ژنی در نوزادان کوچک

become prominent in older people,

در دوران بزرگسالی اثر گذار می‌شوند،

leading to the development of degenerative diseases,

که باعث افزایش احتمال ابتلا به بیماری‌های تخریبی،

like Alzheimer's, which accelerate aging.

همچون آلزایمر که سالمندی زودرس را سرعت می‌دهد.

Even if we could avoid all these harmful genetic alterations,

اگر ما بتوانیم از وقوع تمامی این دگرگونی‌های مخرب ژنی جلوگیری کنیم،

not even our own cells could save us.

حتی خود سلول‌های ما نیز توانایی عمر زیاد را ندارند.

The fact remains that cellular regeneration,

حقیقت این است که با بالا رفتن سن،

the very stuff of life,

عامل اصلی حیات یعنی توانایی بازتولیدی سلول‌ها

declines as we age.

رو به زوال خواهد رفت.

The DNA in our cells is packaged within chromosomes,

دی.ان.ای سلول‌های‌مان در داخل کروموزوم‌ها بسته‌بندی شده‌اند،

each of which has two protective regions at the extremities called telomeres.

هر کدام از آن‌ها دو ناحیه محفوظ در انتهایشان دارند که «تلومیر» می‌نامیم.

Those shorten every time cells replicate.

آن ناحیه‌ها با هر تکثیر کوتاه‌تر می‌شوند.

When telomeres become too short,

وقتی تلومرها خیلی کوتاه می‌شوند،

cells stop replicating and die,

سلول‌ها تکثیر را متوقف کرده و می‌میرند،

slowing the body's ability to renew itself.

و بدن قابلیت جوان‌سازی‌اش را از دست می‌دهد.

With age, cells increasingly grow senescent, too,

با گذشت زمان، سلول‌ها به‌طور فزاینده‌ای دچار زوال هم می‌شوند،

a process that halts the cell cycle in times of risk,

فرآیندی که تکثیر سلولی بدن را در زمان خطر معلق می‌کند،

like when cancer cells are proliferating.

مانند زمانی که سلول‌های سرطانی بشدت تکثیر می‌گردند.

But the response also kicks in more as we age,

اما این واکنش‌ها با هرچه بیشتر پیرشدن، با تعلیق کردن رشد سلولی

halting cell growth and cutting short their ability to replicate.

و کاستن توانایی بازتولیدی‌شان، آسیب بیشتری نیز می‌رسانند.

Aging also involves stem cells that reside in many tissues

فرآیند پیری همچنین سلول‌های بنیادی را که در اغلب بافت‌ها هستند

and have the property of dividing without limits to replenish other cells.

و توانایی تقسیم شدن بدون محدودیت برای تجدید سلول‌های دیگر را دارند، دربرمی‌گیرد.

As we get older, stem cells decrease in number

با پیرشدن ما سلول‌های بنیادی کاهش می‌یابند

and tend to lose their regenerative potential,

و به از دست دادن قدرت بازتولیدی‌شان تمایل دارند،

affecting tissue renewal and maintenance of our organs original functions.

و با این کاهش، بر تازه‌سازی و نگهداری بافت‌ ارگان‌های حیاتی ما اثر می‌گذارند.

Other changes revolve around cells' ability to function properly.

تغییرات دیگر نیز بر روی توانایی کارکرد صحیح سلول‌ها اثر می‌گذارند.

As they age, they stop being able to do quality control on proteins,

با پیرشدن، سلول‌ها فرآیند کنترل کیفیت تولید پروتئین را از دست می‌دهند

causing the accumulation of damaged and potentially toxic nutrients,

و این باعث تجمع مواد مغذی آسیب‌دیده و بالقوه سمی می‌شود،

leading to excessive metabolic activity that could be fatal for them.

که این باعث افزایش بیش‌از اندازه فعالیت متابولیک‌شان که مرگبار است می‌شود.

Intercellular communication also slows,

همچنین با پیری، ارتباطات بین سلولی نیز آهسته می‌شوند

ultimately undermining the body's functional ability.

که در نهایت، کارکرد صحیح بدن را تضعیف می‌کند.

There's a lot we don't yet understand about aging.

هنوزهم همه فرآیند پیرشدن برای‌ما روشن نیست.

Ultimately, does longer life as we know it come down to diet,

در نهایت، آیا زندگی با عمر زیاد از تغذیه،

exercise,

ورزش،

medicine,

علم پزشکی،

or something else?

و یا چیز دیگری نشات می‌گیرد؟

Will future technologies, like cell-repairing nanobots,

آیا تکنولوژی‌های پیشرفته آینده مثل نانوربات‌های بازسازی کننده سلول‌ها،

or gene therapy,

یا ژن درمانی

artificially extend our years?

به طور مصنوعی طول‌عمر ما را افزایش خواهند داد؟

And do we want to live longer than we already do?

آیا اصلاً می‌‌خواهیم بیش از آنچیزی که الان عمر می‌کنیم، بکنیم؟

Starting with 122 years as inspiration,

با رکورد ۱۲۲ سال به عنوان مشوقی برای شروع استفاده می‌کنیم،

there's no telling where our curiosity might take us.

و هیچ چیزی نمی‌تواند تعیین کند که کنجکاوی بشر او را تا کجا خواهد برد.