The secrets of the world’s most famous symphony - Hanako Sawada

Translator: ilia kousha Reviewer: shirin etebar

These eight ferocious notes

این هشت نت وحشی

open one of the most explosive pieces of music ever composed.

آغازگر یکی از قدرتمندترین قطعاتی هستند که تا به حال ساخته شده است.

Ludwig van Beethoven’s Symphony Number Five

سمفونی شماره پنج لودویگ فان بتهوون

premiered in 1808, on a blisteringly cold Vienna night.

در یک شب بسیار سرد وین در سال ۱۸۰۸، برای نخستین بار به اجرا درآمد.

The piece was just one small part of a lengthy program,

این قطعه تنها قسمت کوچکی از یک برنامه طولانی بود،

and the orchestra had been hastily assembled and under-rehearsed.

و ارکستر با عجله جمع شده و کم تمرین کرده بود،

But despite this inauspicious premiere, the symphony quickly won acclaim.

اما با وجود این اجرای ناامیدکننده، این سمفونی به سرعت مورد تحسین واقع شد.

One critic likened the piece to “glowing beams of light,

یک منتقد این قطعه را تشبیه کرد به «بارقه‌های درخشان نور،

piercing through the darkness.”

نفوذکننده در تاریکی.»

This intensity persists throughout the composition,

این قدرت در سرتاسر قطعه پابرجا می‌ماند،

and its dramatic musicality continues to move listeners today.

و شور موسیقایی آن کماکان شنوندگان امروزی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

So what exactly makes Beethoven’s Fifth so captivating?

حال دقیقا چه چیزی سمفونی پنج بتهوون را اینچنین مجذوب‌کننده می‌سازد؟

When the symphony premiered, Beethoven already had a formidable reputation.

زمانی که این سمفونی به اجرا درآمد، بتهوون از پیش وجهه پرابهتی داشت.

While his peers produced music exclusively for religious functions or private events

در حالی که همتاهایش موسیقی را تنها برای ضیافت‌های مذهبی یا مراسم خصوصی می‌ساختند

held by their wealthy patrons,

که مشتریان ثروتمندشان برپا می‌کردند،

Beethoven was one of the first freelance composers.

بتهوون یکی از اولین آهنگسازهای مستقل بود.

He made his living composing and selling his music

او از طریق ساخت و فروش موسیقی‌اش به ناشران کشورهای مختلف

to publishers in multiple countries

and showcasing his compositions to an adoring public.

و ارائه قطعاتش به مردمی شیفته امرار معاش می‌کرد.

This career choice gave him the flexibility to compose for self-expression

این نوع حرفه به او این انعطاف را داد تا برای بیان حال خود، آهنگسازی کند

and Beethoven was always pursuing new ways

و بتهوون همیشه دنبال راه‌های جدیدی بود

to translate his powerful emotions into music.

تا احساسات قوی خود را با موسیقی معنا کند.

At the time, most composers worked within the Classical style,

در آن زمان، بیشتر آهنگسازان در چارچوب سبک کلاسیک کار می‌کردند،

which offered limited options for a piece’s overarching structure

که انتخابات محدودی را برای ساختار غالب یک قطعه و تنظیم آن عرضه می‌کرد.

and instrumentation.

Beethoven composed most of his earlier pieces in this tradition,

بتهوون بیشتر قطعات پیشین خود را به پیروی از همین رویه ساخته بود،

following in the footsteps of role models like Mozart and Haydn.

با دنبال کردن جای پای الگوهایی مانند موتسارت و هایدن.

But with his Fifth Symphony, he experimented with elements of Romanticism.

اما در پنجمین سمفونی خود، او عناصر رمانتیسم را امتحان کرد.

This blossoming mode of composition was known for its expressive melodies,

این سبک شکوفا شده آهنگسازی برای ملودی‌های رسای خود،

extended forms and surprising instrumentations.

فرم‌های گسترده و تنظیم‌های شگفت‌انگیز خود شناخته می‌شد.

The first movement of Beethoven’s Fifth uses a Classical sonata form,

اولین موومان سمفونی پنج بتهوون از فرم کلاسیک سونات بهره می‌برد،

in which a central musical idea is explored, developed, and repeated

که در آن ایده مرکزی آهنگ جست‌وجو می‌شود، رشد می‌یابد

in an altered manner.

و در سبکی تغییریافته تکرار می‌شود.

Within these parameters, he explores a simple idea with incredible depth.

طبق این پارامترها، او ایده ساده خود را با عمقی باورنکردنی کاوش می‌کند.

A single rhythmic motif serves as the building block for most of the movement:

یک موتیف ریتمیک به عنوان قطعات سازنده بیشتر موومان به کار می‌رود:

three short notes, followed by a lingering fourth.

سه نت کوتاه، به دنبال آن نت چهارم درست پیوسته.

One of Beethoven’s biographers would later call this pattern the “fate motif,”

بعدها یکی از زندگی‌نامه‌نویسان بتهوون این الگو را «موتیف مرگ» نامید،

because it suggests the figure of fate knocking at the door.

زیرا فرم مرگ را در حال در زدن نشان می‌دهد.

While it's not clear if Beethoven composed the motif with fate in mind,

با آنکه مشخص نیست که آیا بتهوون موتیف را با در نظر داشتن مرگ ساخته یا خیر،

these notes certainly create a gripping hook.

این نت‌ها مسلما یک قلاب گیرا را می‌سازند.

The rhythmic pattern creates forward movement,

الگوی ریتمیک آن حرکت رو‌به‌جلو را پدید می‌آورد،

while the prolonged fourth note signals doom.

در حالی که نت چهارم درست پیوسته، سرنوشت شوم را بیان می‌کند.

This motif haunts the symphony,

این موتیف سمفونی را تسخیر می‌کند،

including its accompanying parts and rhythmic flourishes.

از جمله بخش‌های آکمپانیمان(همراهی) و نت‌های زینت ریتمیک.

Beethoven experiments with dozens of variations,

بتهوون چندین واریاسیون را به کار می‌برد،

playing out across different instruments and pitches.

با نواختن سازها و زیر و بم‌های متفاوت.

Throughout the piece, this motif is passed around the orchestra like a whisper,

در خلال قطعه، این موتیف همچون نجوایی بین ارکستر به گردش در می‌آید،

gradually reaching more and more instruments until it becomes a roar.

رفته رفته به سازهای بیشتر و بیشتری می‌رسد تا اینکه به خروشی تبدیل می‌شود.

The motif’s inventive repetition is a large part

تکرار مبتکرانه موتیف بخش بزرگی از چیزیست که این قطعه را بسیار به‌یادماندنی می‌سازد،

of what makes this piece so memorable,

but it’s not the only innovation on display.

اما تنها ابتکاری نیست که به نمایش در می‌آید.

This was the first major orchestral composition to use trombones,

این اولین موسیقی برجسته ارکسترالی بود که در آن از ترومبون استفاده می‌شد،

and Beethoven also employs a high-pitched piccolo

و همچنین بتهوون یک فلوت پیکولوی زیر و یک کنترباس بم را به کار می‌گیرد،

and a low-pitched contrabassoon

to give the orchestra a wider range than most classical compositions.

تا به ارکستر گستره صوتی وسیع‌تری را نسبت به بیشتر قطعات کلاسیک بدهد.

Exaggerated musical dynamics further heighten the drama.

دینامیک‌های اغراق‌شده شدت بیشتری به درام می‌دهند.

And harmonically, the piece has a clear emotional arc—

و از لحاظ هارمونیک، این قطعه قوس احساسی واضحی دارد،

beginning in a somber C minor and ending in a triumphant C major.

با دومینور غم‌انگیزی آغاز شده، و با دوماژور فاتحانه‌ای پایان می‌یابد.

This progression, from ominous unease to majestic resolution,

این پیشروی، از پریشانی مصیبت‌بار تا گره‌گشایی باعظمت،

is a testament to Beethoven’s ability to inject raw emotionality into his music.

گواه بر توانایی بتهوون در تزریق عواطف قدرتمند به موسیقی‌اش است.

He wrote this symphony while battling with hearing loss,

او هنگام نوشتن این سمفونی، درحال مبارزه با کم‌شنوایی بود،

and his anguish can be heard in the composition’s

و اندوه او در فرازهای رعدآسا و تکرارشونده این قطعه قابل شنیدن است.

thunderous and repeating musical phrases.

Beethoven continued to compose even after he became completely deaf,

بنهوون حتی آهنگسازی را پس از ناشنوایی کامل ادامه داد،

producing innovative music until his death in 1827.

با ساختن قطعات نوآورانه تا زمان مرگش در سال ۱۸۲۷.

And the Fifth Symphony’s central motif has continued to resound through the ages.

و موتیف مرکزی سمفونی پنجم طی سال‌ها طنین‌انداز شده است.

Outside of concert halls,

خارج از سالن‌های موسیقی،

the piece has become a symbol for suspense, revelation, and triumph.

این قطعه نمادی برای تعلیق، رازگشایی و پیروزی است.

The fate motif sounds out the letter V in Morse code,

موتیف مرگ حرف «V» را در کد مورس بیان می‌کند،

and during World War II,

و درخلال جنگ جهانی دوم،

the Fifth Symphony became a code for victory amongst the Allies.

سمفونی پنجم کدی برای پیروزی درمیان متفقین بود.

The iconic composition can be found in film scores,

این قطعه برجسته را می‌توان در موسیقی‌های فیلم یافت،

and it’s even been explored through musical reinterpretations and visual art.

حتی از طریق تفسیر‌های مجدد موسیقی و هنر تجسمی نیز مورد بررسی قرار گرفته است.

But whatever the context,

اما در هر زمینه‌ای که باشد،

Beethoven’s Fifth takes its listeners through a dark world,

سمفونی پنجم بتهوون شنوندگانش را به دنیایی تاریک می‌برد،

then guides them into the light.

سپس آنها را به سوی روشنایی هدایت می‌کند.