Questions No One Knows the Answers to (Full Version)

سوالاتی که هیچ‌کس نمی‌تواند جوابی برایشان بدهد (نسخه کامل)

Translator: Nima Pourreza Reviewer: soheila Jafari

On a typical day at school,

در یک روز معمولی مدرسه،

endless hours are spent learning the answers to questions,

ساعات زیادی صرف پاسخ به سوالات می‌شود،

but right now, we'll do the opposite.

اما الان میخواهیم برعکس آن جلو برویم.

We're going to focus on questions where you can't learn the answers

ما میخواهیم بر روی سوالاتی متمرکز شویم که نمیتوانید پاسخ‌شان را پیدا کنید

because they're unknown.

چراکه آن‌ها ناشناخته اند.

I used to puzzle about a lot of things as a boy, for example:

من برای معماهای دوران کودکی‌ام مثل پازل جلو می‌رفتم، مثل این سوالات:

What would it feel like to be a dog?

سگ بودن چه احساسی دارد؟

Do fish feel pain?

آیا ماهی درد را احساس می‌کند؟

How about insects?

حشرات چطور؟

Was the Big Bang just an accident?

آیا انفجار بزرگ شانسی بود؟

And is there a God?

آیا خدایی هست؟

And if so, how are we so sure that it's a He and not a She?

اگر هست، چطور می‌توانیم بفهمیم که او مرد است یا زن؟

Why do so many innocent people and animals suffer terrible things?

چرا بسیاری از حیوانات و مردم بی‌گناه متحمل اتفاقات وحشتناکی می‌شوند؟

Is there really a plan for my life?

آیا واقعاً نقشه‌ای (از قبل) برای زندگی من وجود دارد؟

Is the future yet to be written,

آیا هنوز هم امکان تغییر آینده وجود دارد؟

or is it already written and we just can't see it?

یا آینده بدون تغییر است و ما فقط از آن خبر نداریم؟

But then, do I have free will? I mean, who am I anyway?

اما خب، آیا من قدرت اختیار دارم؟ منظورم این است که من اصلاً کی‌ام؟

Am I just a biological machine?

آیا فقط یک ماشین زیستی هستم؟

But then, why am I conscious? What is consciousness?

اما پس چرا من آگاهی دارم؟ آگاهی چیست؟

Will robots become conscious one day?

آیا ربات‌ها روزی خودآگاه خواهند شد؟

I mean, I kind of assumed that some day

من مطمئنم روزی کسی به تمامی این

I would be told the answers to all these questions.

سوالات من پاسخ خواهد داد.

Someone must know, right?

پس کسی باید بداند، درسته؟

Guess what? No one knows.

اما حدس بزنید؟ هیچ‌کس هنوز نمی‌داند.

Most of those questions puzzle me more now than ever.

اغلب این سوالات مرا بیش از همیشه گنگ می‌کند.

But diving into them is exciting

اما شناور بودن در این معماها، هیجان‌انگیز است

because it takes you to the edge of knowledge,

چون آنها شما را به مرزهای دانش می‌برند

and you never know what you'll find there.

که شما هرگز نمی‌دانستید چه‌چیزی را آنجا پیدا خواهید کرد.

So, two questions that no one on Earth knows the answer to.

پس به دو سوال که هیچ‌کس در زمین توانایی پاسخ به آن را ندارد، می‌پردازیم:

(Music)

(موسیقی)

[How many universes are there?]

[سوال: چند جهان (موازی) داریم؟]

Sometimes when I'm on a long plane flight,

بعضی وقت‌ها که در پروازی طولانی مدت هستم،

I gaze out at all those mountains and deserts

به تمامی کوه‌ها و صحرا‌ها می‌نگرم

and try to get my head around how vast our Earth is.

و سعی می‌کنم عظمت زمین‌مان را درک کنم.

And then I remember that there's an object we see every day

و بعداً می‌فهمم که شئی بزرگتر از آن را هر روز ما می‌بینیم

that would literally fit one million Earths inside it:

که عیناً می‌تواند یک‌ میلیون کره زمین را در خود جای دهد:

the Sun.

خورشید.

به‌طور غیر قابل باوری بزرگ است.

It seems impossibly big.

But in the great scheme of things, it's a pinprick,

اما در مقایسه با طرح بزرگ جهان، همانند سر سوزنی‌است.

one of about 400 billion stars in the Milky Way galaxy,

یکی از حدود ۴۰۰ میلیارد ستاره در کهکشان راه‌ شیری،

which you can see on a clear night

که آن را همانند یک مه سفید کم‌رنگ که در شبی صاف

as a pale white mist stretched across the sky.

در پهنای آسمان کشیده شده است می‌بینید.

And it gets worse.

این عظمت بزرگ‌تر نیز می‌شود.

There are maybe 100 billion galaxies detectable by our telescopes.

حدود ۱۰۰ میلیارد کهکشان قابل شناسایی با تلسکوپ‌هایمان در فضا وجود دارد.

So if each star was the size of a single grain of sand,

پس اگر هر ستاره به‌اندازه‌ی یک شن ماسه واحد باشد،

just the Milky Way has enough stars

فقط کهکشان راه‌ شیری آنقدر ستاره دارد

to fill a 30-foot by 30-foot stretch of beach

که برای پرکردن ساحلی به اندازه حدودی

۱۰ در ۱۰ متر با عمق ۱ متر با شن کافی است.

three feet deep with sand.

And the entire Earth doesn't have enough beaches

و کل کره‌زمین به‌اندازه کافی ساحل برای

to represent the stars in the overall universe.

نمایش کل ستارگان تمام جهان ندارد.

Such a beach would continue for literally hundreds of millions of miles.

ساحلی برای اینکار باید حدود صدها میلیون کیلومتر طول داشته باشد.

Holy Stephen Hawking, that is a lot of stars.

به نظر استیفن هاوکینگ، جهان پر از ستاره است.

But he and other physicists now believe in a reality

اما او و سایر فیزیک‌دانان امروزه بر این عقیده‌اند که

that is unimaginably bigger still.

جهان هنوز به‌طور غیرقابل باوری بزرگتر است.

منظورم اینه که، اول از همه، ۱۰۰ میلیارد کهکشان که در

I mean, first of all, the 100 billion galaxies

within range of our telescopes

محدوده تشخیص تلکسوپ‌های ما هستند

are probably a minuscule fraction of the total.

شاید کسری بسیار کوچک از کل جهان باشند.

Space itself is expanding at an accelerating pace.

فضا به‌خودی‌خود با شتابی افزاینده متورم می‌شود.

The vast majority of the galaxies

بخش اعظمی از کهکشان‌ها

are separating from us so fast that light from them may never reach us.

با چنان سرعتی در حال دور شدن از ما هستند که هیچ‌وقت نورشان به ما نخواهد رسید.

Still, our physical reality here on Earth

اما با این حال، فیزیک روزمره ما بر روی کره‌زمین

is intimately connected to those distant, invisible galaxies.

از آن کهکشان‌های دوردست و نامرئی تاثیر می‌گیرد.

We can think of them as part of our universe.

ما به آن‌ها همانند قسمتی از جهان‌مان نگاه می‌کنیم.

They make up a single, giant edifice

آن‌ها همه باهم، یک عمارت عظیم و یکه‌ای را می‌سازند

obeying the same physical laws and all made from the same types of atoms,

که از قوانین فیزیکی یکسانی تبعیت می‌کنند و از اتم‌ها، الکترون‌ها، پروتون‌ها،

electrons, protons, quarks, neutrinos, that make up you and me.

کوارک‌ها، نوترینوهای یکسانی تشکیل شده‌اند که من و شما نیز از آن‌ها تشکیل شده‌ایم.

However, recent theories in physics, including one called string theory,

هرچند، نظریه‌های اخیر فیزیک، به‌طور خاص نظریه ریسمان،

are now telling us there could be countless other universes

امکان وجود بی‌شمار جهان‌ [موازی] را مطرح می‌کند

built on different types of particles,

که از ذرات بنیادی متفاوتی تشکیل شده‌اند

with different properties, obeying different laws.

که خصوصیات و قوانین متفاوتی را دارند.

Most of these universes could never support life,

اغلب این جهان‌ها حتی می‌توانند میزبان حیات باشند،

and might flash in and out of existence in a nanosecond.

و می‌توانند در نانو ثانیه‌ای به‌وجود آید و از بین بروند.

But nonetheless, combined, they make up a vast multiverse

از این‌ها بگذریم، همه این جهان‌ها باهم

جهان چندگانه گسترده‌ای از جهان‌های امکان‌پذیر با ۱۱ بعد را تشکیل می‌دهند

of possible universes in up to 11 dimensions,

featuring wonders beyond our wildest imagination.

که شگفتی‌هایشان از خیالاتی‌ترین تصورات‌ما نیز فراتر اند.

The leading version of string theory predicts a multiverse

نسخه پیشتاز نظریه ریسمان‌ها جهانی‌چندگانه

با ۱۰ به توان ۵۰۰ جهان موازی را پیش‌بینی می‌کند.

made up of 10 to the 500 universes.

That's a one followed by 500 zeros,

یعنی عدد یک با ۵۰۰ صفر جلویش،

a number so vast that if every atom

عددی بسیار بزرگ که اگر هر اتم

in our observable universe had its own universe,

در جهان قابل مشاهده ما، جهان خودش را داخلش داشته باشد

and all of the atoms in all those universes each had

و تمامی اتم‌های آن زیرجهان‌ها نیز اتم‌هایشان جهان‌های خودشان

their own universe,

را داشته باشند و شما این چرخه را

and you repeated that for two more cycles,

دو بار نیز تکرار کنید،

you'd still be at a tiny fraction of the total,

شما هنوز در کسر کوچکی از کل جهان‌ها هستید،

namely, one trillion trillion trillion trillion trillion trillion trillion

به صورت عددی، (در سیستم شمارش کوچک مقیاس) یک تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون

trillion trillion trillion trillion trillion trillion trillion trillionth.

تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون تریلیون.

(Laughter)

(خنده)

But even that number is minuscule compared to another number:

اما هنوز این عدد کسر کوچکی از عدد روبرو است:

بی‌نهایت.

infinity.

Some physicists think the space-time continuum is literally infinite

بعضی از فیزیک‌دانان معتقدند که دنباله فضا-زمان عیناً به بی‌نهایت ختم می‌شود

and that it contains an infinite number of so-called pocket universes

که شامل تعداد بی‌شماری از قلمروهایی تحت عنوان جهان‌های پاکتی می‌شود

with varying properties.

که دارای ویژگی‌های متفاوتی‌اند.

How's your brain doing?

مغزتان این عظمت را درک ‌می‌کند؟

نظریه کوانتوم نیز بدعت جدیدی به آن می‌افزاید.

Quantum theory adds a whole new wrinkle.

I mean, the theory's been proven true beyond all doubt,

منظورم این‌است که این نظریه به همه ابهامات پاسخ داده است،

but interpreting it is baffling,

اما درک کردن آن کار دشواری‌ است

and some physicists think you can only un-baffle it

و برخی از فیزیک‌دانان معتقدند که فقط زمانی می‌توانید آن را به‌نتیجه برسانید که

if you imagine that huge numbers of parallel universes

تعداد زیادی از جهان‌های موازی را متصور شوید

are being spawned every moment,

که هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شوند،

and many of these universes would actually be very like the world we're in,

و اغلب آن جهان‌ها که بسیار به دنیای‌ ما شبیه هستند،

would include multiple copies of you.

چندین نسخه‌ مشابه‌ شما را نیز خواهند داشت.

In one such universe, you'd graduate with honors

در یکی از این جهان‌ها با افتخارات زیادی فارغ‌التحصیل می‌شوید

and marry the person of your dreams, and in another, not so much.

و با کسی که آرزو دارید ازدواج می‌کنید، و در جهان‌موازی دیگر بخت خوبی ندارید.

Well, there are still some scientists who would say, hogwash.

اما دانشمندانی نیز هستند که خواهند گفت: ایده‌ی مزخرفی است و تنها پاسخ معنی‌دار

The only meaningful answer to the question of how many universes there are is one.

برای تعداد جهان‌ها، یک است.

Only one universe.

فقط یک جهان داریم.

And a few philosophers and mystics might argue

و حتی برخی از فیلسوفان و سالکان ممکن است که ادعا کنند

that even our own universe is an illusion.

جهان ما فقط یک توهم است.

So, as you can see, right now

خب، پس می‌توانید هم‌اکنون ببینید که

there is no agreement on this question, not even close.

حتی کوچکترین توافقی در نظریه‌ها برای پاسخ به این سوال وجود ندارد.

All we know is the answer is somewhere between zero and infinity.

فقط می‌دانیم که پاسخ تعداد جهان‌ها بین صفر و بی‌نهایت است.

Well, I guess we know one other thing.

من حدس می‌زنم چیزی دیگر نیز می‌دانیم:

This is a pretty cool time to be studying physics.

الان جالبترین زمان برای ادامه تحصیل در رشته فیزیک است.

We just might be undergoing the biggest paradigm shift in knowledge

ما هم‌اکنون در برهه‌ای از زمان هستیم که امکان دارد بزرگترین تغییر در رویه‌های دانش

that humanity has ever seen.

را در طول تاریخ بشری ایجاد کند.

(Music)

(موسیقی)

[Why can't we see evidence of alien life?]

[سوال: چرا ما نمی‌توانیم شواهدی از موجودات بیگانه بیابیم؟]

Somewhere out there in that vast universe

جایی در بیرون آن جهان عظیم

there must surely be countless other planets teeming with life.

قطعاً باید تعداد زیادی از سیاره‌های دارای حیات باشد.

But why don't we see any evidence of it?

اما چرا هیچ مدرکی برایش نداریم؟

Well, this is the famous question asked by Enrico Fermi in 1950:

خب، پرسش روبرو مشهور اِنریکو فرمی در سال ۱۹۵۰ بود:

Where is everybody?

«بقیه کجان؟»

Conspiracy theorists claim that UFOs are visiting all the time

نظریه‌پردازان تئوری توطئه معتقدند که یوفوها مدام در حال بازدیدمان هستند

and the reports are just being covered up,

و گزارشان این حوادث پوشش داده نمی‌شود.

but honestly, they aren't very convincing.

اما صادقانه بگم، نظرشان متقاعد کننده نیست.

But that leaves a real riddle.

اما یک معما مطرح می‌شود.

In the past year, the Kepler space observatory

در سالیان گذشته، تلسکوپ فضایی کپلر،

has found hundreds of planets just around nearby stars.

هزاران سیاره در اطراف ستاره‌های نزدیک کشف کرده است.

And if you extrapolate that data,

اگر شما آن داده‌ها را واکاوی کنید،

it looks like there could be half a trillion planets

متوجه پانصد هزار میلیون سیاره

just in our own galaxy.

فقط در کهکشان خودمان خواهید شد.

If any one in 10,000 has conditions

اگر یکی از هر ۱۰,۰۰۰ تا سیاره

that might support a form of life,

شرایط حیات را داشته باشد،

that's still 50 million possible life-harboring planets

هنوز پنجاه میلیون سیاره قابل حیات

فقط در کهکشان راه‌شیری داریم.

right here in the Milky Way.

So here's the riddle:

پس معما این است که:

our Earth didn't form

زمین ما تا حدود ۹ میلیارد سال

until about nine billion years after the Big Bang.

بعد از انفجار بزرگ وجود نداشته است.

Countless other planets in our galaxy should have formed earlier,

تعداد زیادی از سیارات دیگر شاید زودتر وجود داشتند،

and given life a chance to get underway

و شانسی برای ایجاد حیات

billions, or certainly many millions of years earlier than happened on Earth.

میلیاردها یا دقیقاً میلیون‌ها سال زودتر از زمین را داشتند.

If just a few of them had spawned intelligent life

اگر فقط کمی از آن‌ها حیات هوشمند را در خود جای دهد

and started creating technologies,

و آن‌ها شروع به پیشرفت در تکنولوژی بکنند،

those technologies would have had millions of years

این تکنولوژی‌ها شاید میلیون‌ها سال

to grow in complexity and power.

فرصت برای رشد پیچیدگی و قدرت پیداکردن خواهد داشت.

On Earth,

در زمین،

we've seen how dramatically technology can accelerate

ما شاهد رشد بسیار شتابدار تکنولوژی

in just 100 years.

فقط در ۱۰۰ سال گذشته بودیم.

In millions of years, an intelligent alien civilization

در میلیون‌ها سال، هوش فرازمینی قادر خواهد بود

could easily have spread out across the galaxy,

یک کهکشان را به تصرف خود در آورد.

perhaps creating giant energy-harvesting artifacts

شاید دست‌سازه‌های عظیمی برای تامین انرژی احداث می‌کند

or fleets of colonizing spaceships

یا ناوگانی از سفینه‌های استعمارگر می‌سازد

or glorious works of art that fill the night sky.

یا با مصنوعات حیرت‌انگیز آسمان شب را پر می‌کند.

At the very least, you'd think they'd be revealing their presence,

دست‌کم شما هم مثل من ممکن است بگید بیگانگان حضور خودشان را

deliberately or otherwise,

عمدی یا غیر عمدی

through electromagnetic signals of one kind or another.

با امواج الکترومغناطیسی که استفاده می‌کند، لو خواهند داد.

اما بازهم ما هیچ مدرک متقاعد کننده‌ای برای هیچ‌کدامشان نداریم.

And yet we see no convincing evidence of any of it.

Why?

چرا؟

Well, there are numerous possible answers, some of them quite dark.

خب، چندین پاسخ احتمالی برای پرسش است، بعضی‌هاشون کاملاً مبهم هستند.

Maybe a single, superintelligent civilization

شاید یک تمدن فوق‌العاده هوشمند

has indeed taken over the galaxy

کنترل کهکشان را بدست گرفته است

and has imposed strict radio silence

و قوانین سکوت رادیویی را وضع کرده

because it's paranoid of any potential competitors.

چون آن‌ها از هرگونه رقیب بالقوه می‌ترسند.

It's just sitting there ready to obliterate

آن‌ها آماده برای نابودی هرگونه

anything that becomes a threat.

تهدیدی که به خطر تبدیل شود، منتظر نشسته‌اند.

Or maybe they're not that intelligent,

شاید هم آن‌ها به این اندازه هوشمند نیستند،

or perhaps the evolution of an intelligence

شاید هم تحولات شگفت‌انگیز آگاهی

capable of creating sophisticated technology

قادر به ساخت تکنولوژی‌های پیچیده‌ای است که

is far rarer than we've assumed.

هرگز به ذهن ما نرسیده‌اند.

After all, it's only happened once on Earth in four billion years.

بعد از آن، ممکنه یکبار در طول چهار میلیارد سال فقط بر روی زمین اتفاق افتاده است.

Maybe even that was incredibly lucky.

شاید این‌هم بطور شگفت‌انگیزی از روی شانس بوده است.

Maybe we are the first such civilization in our galaxy.

شاید ما اولین تمدن این‌چنینی در کهکشان‌مان هستیم.

Or, perhaps civilization carries with it the seeds of its own destruction

شاید هم تمدن‌های هوشمند نوعی چاشنی نابودی خودش را

through the inability to control the technologies it creates.

از طریق تکنولوژی‌های غیر قابل کنترلی که می‌سازد دارد.

But there are numerous more hopeful answers.

اما پاسخ‌های فراوان امیدوارانه نیز وجود دارد.

For a start, we're not looking that hard,

برای شروع، شاید به خوبی جستجو نکردیم

and we're spending a pitiful amount of money on it.

و سرمایه گذاری کمی بر رویش کرده‌ایم.

Only a tiny fraction of the stars in our galaxy

فقط کسر کوچکی از ستارگان در کهکشان ما

have really been looked at closely for signs of interesting signals.

به‌خوبی برای پیدا کردن نشانه‌ سیگنال‌های حیات واکاوی شده‌اند.

And perhaps we're not looking the right way.

و یا شاید اصلا با ابزار صحیحی جستجو نمی‌کنیم.

Maybe as civilizations develop,

شاید با توسعه تمدن‌های فرازمینی،

they quickly discover communication technologies

آن‌ها به سرعت تکنولوژی‌های ارتباطی را کشف کرده‌اند

far more sophisticated and useful than electromagnetic waves.

که بسیار پیچیده‌ و بهینه‌تر از امواج الکترومغناطیس ما هستند.

Maybe all the action takes place inside the mysterious

شاید تمامی راز این معما در دو چیز جدیدی است

recently discovered dark matter,

که به تازگی کشف شده اند: ماده تاریک یا انرژی تاریک،

or dark energy, that appear to account for most of the universe's mass.

که به عنوان عامل عمده جرم جهان محسوب می‌شود.

Or, maybe we're looking at the wrong scale.

شاید اصلاً ما در مقیاس غلطی جستجو می‌کنیم.

Perhaps intelligent civilizations come to realize

شاید تمدن‌های هوشمند فهمیده‌اند که

that life is ultimately just complex patterns of information

حیات درنهایت فقط الگوهای پیچیده‌ایی از اطلاعات است

interacting with each other in a beautiful way,

که با یکدیگر به روش‌های زیبایی در تعامل‌اند،

and that that can happen more efficiently at a small scale.

و این تعامل در مقیاس‌های کوچک بسیار بهینه‌تر عمل می‌کند.

So, just as on Earth, clunky stereo systems have shrunk

همانند سیستم‌های استریو خنده‌دار ما بر روی زمین

که به آیپدهای کوچک و زیبا تبدیل شده‌اند، شاید حیات هوشمند نیز خودش

to beautiful, tiny iPods, maybe intelligent life itself,

in order to reduce its footprint on the environment,

برای کاهش ردپایش بر روی محیط،

has turned itself microscopic.

خودش را به موجودات میکروسکوپی تبدیل کرده‌است.

So the Solar System might be teeming with aliens,

شاید حتی در منظومه شمسی نیز بیگانگان وجود دارند

and we're just not noticing them.

و ما متوجه‌شان نیستیم.

Maybe the very ideas in our heads are a form of alien life.

شاید بسیاری از ایده‌های درون مغزمان نیز گونه‌هایی از حیات بیگانگان هستند.

Well, okay, that's a crazy thought.

قبول دارم، فکر احمقانه‌ایه.

بیگانگان من رو واداشتند این جمله را بگویم.

The aliens made me say it.

But it is cool that ideas do seem to have a life all of their own

اما آن ایده‌ها که حیاتی برای خودت داشته باشی

and that they outlive their creators.

و از خالقانت بیشتر عمر کنی، جالب‌اند.

Maybe biological life is just a passing phase.

شاید زندگی زیستی در حال گذار از مرحله‌ای است.

Well, within the next 15 years,

خب به‌هرحال در ۱۵ سال آینده،

we could start seeing real spectroscopic information

ما قادر خواهیم بود اطلاعات برگرفته از طیف‌سنجی

سیاراتی را که به آن‌ها خوشبینیم را بدست بیاوریم

from promising nearby planets

that will reveal just how life-friendly they might be.

که در مورد حیات دوستی آن سیارات اطلاعاتی را افشا خواهد کرد.

And meanwhile, SETI, the Search for Extraterrestrial Intelligence,

و در همین حال، پروژه سِتی (جستجو برای هوش فرازمینی)،

که هم‌اکنون نیز داده‌هاش را برای عموم منتشر می‌کند،

is now releasing its data to the public

so that millions of citizen scientists, maybe including you,

-- میلیون‌ها شهروند دانشمند از جمله شما --

can bring the power of the crowd to join the search.

سِتی قدرت همکاری گسترده را برای ملحق شدن به جستجو خواهد گرفت.

And here on Earth, amazing experiments

و اینجا در زمین، آزمایشی شگفت‌انگیز در حال تلاش

are being done to try to create life from scratch,

برای ایجاد حیات از ابتدا است،

life that might be very different from the DNA forms we know.

زندگی بسیار متفاوت از آنچه که هم‌اکنون ما به عنوان الگوهای دی.ان.ای می‌شناسیم.

All of this will help us understand whether the universe is teeming with life

تمامی این‌ها به ما در فهمیدن اینکه

آیا جهان قادر به پذیرایی از حیات‌های دیگر بوده است یا فقط ما بوده‌ایم، کمک خواهند کرد.

or whether, indeed, it's just us.

Either answer, in its own way,

هر دو پاسخ، هر یک به شیوه‌ی خودش،

is awe-inspiring,

انسان را به هیبت وا می‌دارند.

because even if we are alone,

برای اینکه، اگر ما تنها حیات هستیم،

the fact that we think and dream and ask these questions

حقیقت اینکه ما فکر و خیال می‌کنیم و این سوالات را می‌پرسیم

might yet turn out to be

شاید به فهمیدن یکی از بزرگترین

one of the most important facts about the universe.

حقیقت‌ها در مورد جهان منجر شود.

And I have one more piece of good news for you.

و من یک خبر خوبی برایتان دارم:

The quest for knowledge and understanding never gets dull.

«جستجو برای فهمیدن و دانش هیچ‌وقت کسل‌کننده نمی‌شود.»

It doesn't. It's actually the opposite.

اصلاً کسل کننده نیست، همیشه هیجان‌انگیزه.

The more you know, the more amazing the world seems.

هر چقدر بیشتر می‌فهمی، همان‌قدر دنیایی شگفت‌انگیز می‌بینی.

And it's the crazy possibilities, the unanswered questions,

و تمامی این احتمالات دیوانه‌وار،

سوالات بی‌پاسخ هستند که ما را به پیشرفت می‌رسانند.

that pull us forward.

So stay curious.

پس، کنجکاور بمانید.