A video game to cope with grief | Amy Green

Çeviri: berat güven Gözden geçirme: Ramazan Şen

Two months ago, my kids and I huddled around a cell phone

İki ay önce, çocuklarımla cep telefonu etrafında toplanmış,

watching the live stream of the Game Awards,

Game Awards'ın canlı yayınını izliyorduk.

one of the video game industry's biggest nights.

Video oyunları endüstrisi için en önemli gecelerden biri.

They announced the nominees for the Game for Impact,

Etki Yapan Oyun Ödülü adaylarını açıkladılar.

an award that's given to a thought-provoking video game

Bu ödül, düşünmeye zorlayan,

with a profound prosocial message or meaning.

derin bir sosyal mesaj veya anlam içeren oyunlar içindir.

They opened the envelope

Zarfı açtılar

and they read the title of our video game.

ve bizim video oyunumuzun adını okudular.

An award ...

Etki yapan

for impact.

oyun ödülü.

It was almost funny, actually,

Bu neredeyse gülünçtü aslında,

because I always thought that winning an award like that

çünkü önceleri böyle bir ödül kazanmanın hep hayatıma

would have this huge impact on my life,

ne büyük bir etki yapacağını düşünürdüm

but I found that the opposite is true.

ancak gerçek tam tersiydi.

The big nights,

Büyük geceler,

the accomplishments --

büyük başarılar,

they fade.

hepsi solup gider.

But the hardest nights of my life have stuck with me,

Ama hayatımın en zor gecesini hiç unutmadım.

impacting who I am

Kişiliğime ve

and what I do.

yaptığım işe etki eden şey.

In 2010, my third son, Joel, was diagnosed with a rare and aggressive brain tumor.

2010 yılında 3. oğlum Joel'e nadir ve agresif seyirli beyin tümörü tanısı kondu.

And before that year was finished,

O yıl sona ermeden,

doctors sat my husband and I down

doktorlar bana ve kocama

and let us know that his tumor had returned

ona uygulayabildikleri maksimum kemoterapi

despite the most aggressive chemotherapy and radiation that they could offer him.

ve radyasyon tedavisine rağmen tümörün yinelediğini söyledi.

On that terrible night,

O berbat gecede,

after learning that Joel had perhaps four months to live,

Joel'in tahmini dört ayı kaldığını öğrendikten sonra,

I cuddled up with my two older sons in bed --

yatakta iki oğluma sarıldım.

they were five and three at the time --

O zaman biri beş, diğeri üç yaşındaydı

and I never really knew how much they understood,

ve durumu anladıklarından emin değildim.

so I started telling them a bedtime story.

Bu yüzden onlara bir masal anlatmaya başladım.

I told them about this very brave knight named Joel

Onlara Joel adında çok cesur bir şövalyenin maceraya atıldığını

and his adventure fighting a terrible dragon called cancer.

ve kanser adında korkunç bir ejderha ile savaştığını anlattım.

Every night, I told them more of the story,

Onlara her gece aynı masalı anlatmaya devam ettim

but I never let the story end.

ama masalın sonuna hiç gelmedim.

I was just building up a context that they could understand

Onların anlayabilecekleri bir şekle sokmak istiyordum.

and hoping that our prayers would be answered

Dualarımızın karşılık görmesini ve

and I would never have to tell them that that knight,

o şövalyenin çok kahramanca savaştığını ancak

who had fought so bravely,

bunun son savaşı olduğunu ve artık

was done fighting

sonsuza kadar huzur bulduğunu

and could rest now, forever.

anlatmak zorunda kalmamayı ümit ediyordum.

Fortunately, I never did have to finish that bedtime story.

Çok şükür, o masalı hiç bitirmek zorunda kalmadım.

My children outgrew it.

Çocuklar bununla büyüdü.

Joel responded better than anyone expected to palliative treatment,

Joel palyatif tedavilere herkesin beklediğinin ötesinde karşılık vermişti

and so instead of months,

ve birkaç ay yerine

we spent years learning how to love our dying child with all of our hearts.

ölmekte olan çocuğumuzu bütün

kalbimizle sevmeyi öğreten yıllar geçirdik.

Learning to recognize that shameful feeling

Bu dönemde, birbirimize azıcık acı vermemek uğruna

of holding back just a little love

sevgimizi azıcık saklamanın

to try to spare ourselves just a little pain

hissettirdiği utancı

somewhere further down the road.

kabullenmeyi öğrendik.

We pushed past that self-preservation

Nefsimizi korumayı bir kenara ittik,

because Joel was worth loving even if that love could crush us.

çünkü sevgi bizi mahvedecek olsa bile Joel bu sevgiye değerdi.

And that lesson of intense vulnerability has changed me ...

Ve yaşadığım bu derin çaresizlik beni değiştirdi,

more than any award ever could.

hiçbir ödülün yapamayacağı kadar.

We started living like Joel could live,

Joel yaşayabilecekmiş gibi yaşamaya başladık

and we began developing a video game called "That Dragon, Cancer."

ve "That Dragon, Cancer" (O Ejderha Kanser)

adında bir video oyunu yazmaya başladık.

It was the story of Joel.

Bu, Joel'in hikâyesiydi.

It was the story of hope in the shadow of death.

Ölümün gölgesindeki umudun hikâyesiydi.

It was the story of faith

İnanç ve şüphenin

and doubt,

hikâyesiydi

and the realization that a wrestle with doubt is a part of faith --

ve şüpheyle mücadele etmenin inancın bir parçası olduğunu anlamanın --

maybe the biggest part of it.

Belki de en büyük parçası.

It was a story that began as a miracle

Bu bir mucize ile başlayan ve

and ended as a memorial.

anma töreniyle biten bir hikâye.

(Music)

(Müzik)

(Giggle)

(Gülme)

(Clapping)

(El çırpma)

(Music)

(Müzik)

(Video) Dad: Bouncing around, do you like that?

(Video) Baba: Niye zıpladın, hoşuna mı gitti?

(Giggle)

(Gülme)

I love your giggle.

Nasıl da kıkırdarmış!

(Music)

(Müzik)

(Giggle)

(Kıkırdama)

[A Journey of Hope In the Shadow of Death]

[Ölümün Gölgesinde Bir Umut Yolculuğu]

[That Dragon, Cancer]

[That Dragon, Cancer] (O Ejderha Kanser)

(Music)

(Müzik)

When you play "That Dragon, Cancer,"

"That Dragon, Cancer"i oynadığınızda,

you're transformed into a witness of Joel's life,

Joel'in hayatına tanıklık eden birine dönüşürsünüz,

exploring an emotional landscape,

duygusal bir yolculuğa çıkarsınız

clicking to discover more of what we as a family felt and experienced.

ve bir aile olarak bizim hissettiklerimizi ve yaşadıklarımızı duyumsarsınız.

It feels a little bit like analyzing interactive poetry

Etkileşimli bir şiiri analiz ediyor gibi hissettirir,

because every game mechanic is a metaphor,

çünkü her oyun mekaniği bir metafordur

and so the more the player asks themselves

ve oyun severler biz tasarımcıların

what we as designers were trying to express and why,

anlatmak istediklerimizi ve nedenleri sorguladıkça

the richer the experience becomes.

deneyimleri zenginleşir.

We took that vulnerability that Joel taught us,

Joel'in bize öğrettiği bu çaresizliği

and we encoded the game with it.

aldık ve oyunun içine kodladık.

Players expect their video games to offer them branching narrative

Oyun severler video oyunlarında dallanan anlatılar bekler

so that every decision that they make feels important

yani verdikleri her karar önemli hissettirir

and can change the outcome of the game.

ve oyunun sonucunu değiştirebilir.

We subverted that principle of game design,

Oyun tasarımındaki bu kuralı yıktık

collapsing the choices in on the player

ve şeçimleri oyun severe yükledik,

so that they discover for themselves

ki böylece Joel için

that there is nothing that they can do that will change the outcome for Joel.

sonucu değiştirmede yapabilecekleri hiçbir şey olmadığını keşfetsinler.

And they feel that discovery as deeply and desperately as we felt it

Ve Joel'i kollarımızın arasına alıp inatla kendi elimizde olmayan

on nights when we held Joel in our arms praying for hours,

bir mucize umuduna tutunarak dualar ettiğimiz gecelerde

stubbornly holding out hope for a grace that we could not create for ourselves.

hissettiğimiz şeyi hissetsinler.

We'd all prefer to win,

Kazanmayı herkes ister,

but when you discover that you can't win,

peki ya kazanamayacağını anladığında,

what do you value instead?

neye değer verirsin o zaman?

I never planned to write video games,

Video oyunu yazmayı hiç düşünmemiştim

but these moments that really change our lives,

ama hayatlarımızı tamamen değiştiren anlar genellikle

they often come as the result of our hardship -- and not our glory.

büyük bir zorluktan kaynaklanır -- mutluluktan değil.

When we thought that Joel could live,

Joel'in kurtulabileceğini düşündüğümüz zamanlarda

I left the game designing to my husband.

oyunun tasarımını kocama bırakmıştım.

I chimed in here and there

Ara sıra işe karışıp

with a scene or two and some suggestions.

bir iki öneri yapıyordum.

But after the night that Joel died,

Fakat Joel'ın öldüğü geceden sonra

the passion,

bu arzu,

the possibility of sharing Joel's life through our video game --

Joel'in hayatını bir video oyunu yoluyla paylaşma arzusu --

it was something that I couldn't resist.

bu karşı koyamadığım bir şeydi.

I started writing more,

Daha çok yazmaya başladım,

I sat in on our team's design meetings,

tasarım takımı toplantılarına katıldım,

I added more ideas and I helped direct scenes.

daha fazla fikir önerdim ve sahne düzenlemelerde yardım ettim.

And I discovered that creating a video game is telling a story,

Gördüm ki; bir video oyunu yazmak bir hikâye anlatmakmış

but with an entirely new vocabulary.

ama tamamen yeni bir dilde.

All the same elements of imagination and symbolism are there,

Hayal gücü ve sembolizmin bütün unsurları yine oradaydı

but they're just partnered with player agency

ama oyun severin ortaklığı

and system responsiveness.

ve sistemin yanıtlarıyla tamamlanıyordu.

It's challenging work.

Zorlayıcı bir iş.

I have to think in a totally new way to do it,

Tamamen yeni bir açıdan düşünmem gerekiyor

but I love it.

ama bunu sevdim.

And I wouldn't have known that without Joel.

Joel olmadan bunu anlayamazdım.

Maybe you're a little surprised

Ölümcül bir kanser öyküsünü

by our choice to share our story of terminal cancer through a video game.

bir video oyunu aracılığı ile paylaşmamız size biraz şaşırtıcı gelebilir.

Perhaps you're even thinking like so many people before you:

Belki siz de, diğer pek çok kişi gibi, kanserin bir oyun olmadığını

cancer is not a game.

düşünüyor da olabilirsiniz.

Well, tell that to any pediatric cancer parent

Bunu çocukları kanser olan

that's ever taken an exam glove and blown it up into a balloon,

ve doktor eldiveninden balon, enjektörden roket yapan

or transformed a syringe into a rocket ship,

veya serum askıları ile hastane koridorlarında

or let their child ride their IV pole through the hospital halls

araba yarıştıran çocukların

like it was a race car.

anne-babalarına söyleyin.

Because when you have children,

Çocuğunuz varsa bilirsiniz;

everything is a game.

her şey bir oyundur.

And when your young child experiences something traumatic,

Küçük çocuğunuz travmatik bir şeyle karşı karşıya kaldığında,

you work even harder to make sure that their life feels like a game

onun bunu bir oyun gibi görmesi için daha da fazla uğraşırsınız,

because children naturally explore their worlds through play.

çünkü çocuklar doğal olarak dünyayı oyunla öğrenir.

While cancer can steal many things from a family,

Kanser ailelerden pek çok şey alıp götürebilir

it shouldn't steal play.

ama oyunları almamalı.

If you're listening to me and you're trying to imagine this family

Beni dinliyor ve ölen bir çocuğun etrafında dört dönen

that revolves entirely around a dying child,

bir ailenin durumunu hayal ediyor

and you can't imagine joy as part of that picture,

ve bu resimde neşe olacağını düşünemiyorsanız,

then we were right to share our story with you,

o zaman, hikâyemizi sizinle paylaşmakta haklıydık,

because that season of our life was hard.

çünkü hayatımızın bu dönemi zordu.

Unspeakably hard at times,

Bu zamanlar; tarifsiz zorluk,

but it was also pure hope,

ancak aynı zamanda katıksız umut,

deep love

yürekten sevgi

and joy like I have never experienced since.

ve öylesini bir daha hiç görmediğim neşe zamanlarıydı.

Our video game was our attempt to share that world

Bizim video oyunumuz o dünyayı yaşamayan

with people who hadn't experienced it before,

insanlarla bunu paylaşma girişimidir,

because we never could imagine that world until it became ours.

çünkü dünyanız o hâle gelmeden bunu hayal edemiyorsunuz.

We made a video game that's hard to play.

Bu video oyunu, oynaması zor bir oyun.

It will never be a blockbuster.

Hiçbir zaman çok ilgi çekmeyecek.

People have to prepare themselves to invest emotionally

Bunu oynayanlar hikâyeye duygusal yönden bağlanmaya

in a story that they know will break their hearts.

hazır olsun ve üzüleceğini bilsin.

But when our hearts break,

Ama kalbimiz kırıldığında

they heal a little differently.

iyileşmesi biraz farklı olur.

My broken heart has been healing with a new and a deeper compassion --

Benim kalbim daha derin bir merhamet bularak iyileşti.

a desire to sit with people in their pain,

Izdırap içindeki insanları oturup dinlemek

to hear their stories and try to help tell them

hikâyelerine kulak vermek ve yardım etmek,

so that they know that they're seen.

onları yalnız bırakmamak istedi.

On the night when "That Dragon, Cancer" won the Game for Impact Award,

"That Dragon, Cancer" Etki Yapan Oyun Ödülü'nü kazanınca

we cheered,

sevindik,

we smiled and we talked about Joel

güldük ve Joel'dan ve hayatımıza

and the impact he had on our life --

onun yaptığı etkiden bahsettik.

on all of those hard and hopeful nights that we shared with him

Birlikte yaşadığımız zor ve umut dolu gecelerden,

when he changed our hearts

kalbimizi nasıl değiştirdiğinden

and taught us so much more about life and love and faith and purpose.

ve bize sevgi, inanç ve amaç konusunda ne kadar çok şey öğrettiğinden bahsettik.

That award will never mean as much to me as even a single photograph of my son,

Bu ödülün gözümde, oğlumun tek bir fotoğrafı kadar bile değeri yok

but it does represent all of the people who his life has impacted,

fakat hayatlarında böyle bir darbe yaşamış insanları, hiç tanışmayacağım

people I'll never meet.

insanları temsil ediyor.

They write me emails sometimes.

Bana bazen e-posta atıyorlar.

They tell me that they miss Joel, even though they never met him.

Hiç tanışmamış olsalar da Joel'ı özlediklerini söylüyorlar.

They describe the tears that they've shed for my son,

Oğlum için döktükleri gözyaşlarını anlatıyorlar.

and it makes my burden of grief just a little bit lighter

10 yaşında bir çocuğun YouTube'da oyunu oynadığı

knowing that it's shared with a 10-year-old

görüntüleri paylaşmasını veya uçakta bir doktorun

watching a YouTube playthrough,

cep telefonunda bu oyunu oynadığını görmek

or a doctor playing on his airplane with a smartphone,

veya bir profesörün birinci sınıf felsefe öğrencilerine

or a professor introducing Joel to her first-year philosophy students.

Joel'ı tanıtması, kederimi biraz hafifletiyor.

We made a video game that's hard to play.

Oynanması zor bir oyun yazdık

But that feels just right to me,

ama bana doğru yaptık gibi geliyor,

because the hardest moments of our lives

çünkü hiçbir başarı veya hedef

change us more than any goal we could ever accomplish.

bizi hayatımızdaki zor zamanlar kadar değiştiremez.

Tragedy has shifted my heart

Bu derin acı, kalbimi gerçekleşebilecek

more than any dream I could ever see come true.

en büyük hayalden bile çok değiştirdi.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)