A video game to cope with grief | Amy Green

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

Two months ago, my kids and I huddled around a cell phone

สองเดือนก่อน ฉันกับลูก ๆ นั่งมุงหน้ามือถือหนึ่งเครื่อง

watching the live stream of the Game Awards,

เราดูรายการ Game Awards ผ่านไลฟ์สตรีม

one of the video game industry's biggest nights.

เป็นคืนที่ยิ่งใหญ่สำหรับอุตสาหกรรมเกม

They announced the nominees for the Game for Impact,

พวกเขาประกาศรายชื่อเกมที่เข้าประกวด ภายใต้หัวข้อ Game for Impact

an award that's given to a thought-provoking video game

รางวัลที่มอบให้แก่เกมที่กระตุ้นให้เกิดความคิด

with a profound prosocial message or meaning.

ด้วยข้อความหรือความหมาย ในเชิงสร้างสรรค์สังคม

They opened the envelope

พวกเขาเปิดซอง

and they read the title of our video game.

และอ่านชื่อวิดีโอเกมของเรา

An award ...

รางวัลให้แก่...

for impact.

เกมที่สร้างผลกระทบ

It was almost funny, actually,

ที่จริงมันค่อนข้างตลก

because I always thought that winning an award like that

เพราะฉันคิดมาตลอดว่าถ้าได้รับรางวัลแบบนั้น

would have this huge impact on my life,

จะต้องมีผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตฉัน

but I found that the opposite is true.

แต่ฉันก็พบความจริงที่ตรงกันข้าม

The big nights,

คืนที่ยิ่งใหญ่

the accomplishments --

ความสำเร็จต่าง ๆ --

they fade.

มันจางหายไป

But the hardest nights of my life have stuck with me,

แต่คืนที่ยากลำบากที่สุดในชีวิตฉัน ไม่เคยจางหายไป

impacting who I am

มันมีผลต่อสิ่งที่ฉันเป็น

and what I do.

และสิ่งที่ฉันทำ

In 2010, my third son, Joel, was diagnosed with a rare and aggressive brain tumor.

ปี 2010 ลูกชายคนที่สามของฉันถูกวินิจฉัยว่า มีเนื้องอกในสมองชนิดรุนแรงและพบได้ยาก

And before that year was finished,

และก่อนที่จะสิ้นปีนั้น

doctors sat my husband and I down

คุณหมอนั่งลงพร้อมกับฉันและสามี

and let us know that his tumor had returned

เขาแจ้งพวกเราว่า เนื้องอกนั่นกลับมา

despite the most aggressive chemotherapy and radiation that they could offer him.

แม้ว่าจะได้ให้คีโมและฉายรังสี มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วก็ตาม

On that terrible night,

ในคืนที่เลวร้ายนั้น

after learning that Joel had perhaps four months to live,

หลังจากที่รู้ว่าโจเอล อาจมีชีวิตอยู่ได้เพียงสี่เดือน

I cuddled up with my two older sons in bed --

ฉันกอดลูกชายอีกสองคนบนเตียง --

they were five and three at the time --

ตอนนั้นพวกเขาอายุ 5 และ 3 ขวบ --

and I never really knew how much they understood,

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเข้าใจมากน้อยแค่ไหน

so I started telling them a bedtime story.

ฉันเลยเริ่มเล่าเรื่องก่อนนอนให้พวกเขาฟัง

I told them about this very brave knight named Joel

ฉันเล่าเกี่ยวกับอัศวินที่กล้าหาญมาก ชื่อโจเอล

and his adventure fighting a terrible dragon called cancer.

และการผจญภัยในการต่อสู้กับ มังกรแสนโหดร้าย ที่ชื่อมะเร็ง

Every night, I told them more of the story,

ทุกคืน ฉันเล่าเรื่องให้พวกเขาฟัง

but I never let the story end.

แต่พวกเขาไม่เคยยอมให้เรื่องจบ

I was just building up a context that they could understand

ฉันเลยสร้างเรื่องขึ้นเพิ่ม ที่พวกเขาพอจะเข้าใจได้

and hoping that our prayers would be answered

และหวังว่าคำภาวนาของพวกเรา จะได้รับการตอบสนอง

and I would never have to tell them that that knight,

และฉันจะได้ไม่ต้องบอกพวกเขา ว่าอัศวิน

who had fought so bravely,

ผู้เคยต่อสู้อย่างกล้าหาญ

was done fighting

ได้เลิกต่อสู้แล้ว

and could rest now, forever.

และหยุดพักไปตลอดกาล

Fortunately, I never did have to finish that bedtime story.

โชคดี ที่ฉันไม่ต้องจบเรื่องเล่าก่อนนอนนั้น

My children outgrew it.

พวกเขาโตขึ้น ก่อนเรื่องจะจบ

Joel responded better than anyone expected to palliative treatment,

โจตอบสนองต่อการรักษา ดีกว่าที่ทุกคนคาดไว้

and so instead of months,

แทนที่จะเป็นเดือน

we spent years learning how to love our dying child with all of our hearts.

เราได้ใช้เวลาหลายปี ในการเรียนรู้ที่จะ รักลูกชายที่กำลังจะตาย ด้วยใจของเรา

Learning to recognize that shameful feeling

ได้เรียนรู้ที่จะตระหนักถึงความรู้สึกอับอาย

of holding back just a little love

ที่ไม่เคยแสดงถึงความรัก ให้กับเขาแม้แต่น้อย

to try to spare ourselves just a little pain

เพื่อที่จะได้เก็บความเจ็บปวดไว้

somewhere further down the road.

ที่ปลายทางสักวันนึง

We pushed past that self-preservation

เราข้ามผ่านการปกป้องตัวเองแบบนั้น

because Joel was worth loving even if that love could crush us.

เพราะโจควรค่าแก่การได้รับความรัก แม้ว่าความรักนั้น จะบดขยี้เราได้

And that lesson of intense vulnerability has changed me ...

บทเรียนจากความอ่อนแอจนขีดสุด เปลี่ยนแปลงฉัน ...

more than any award ever could.

มากกว่าที่รางวัลไหน ๆ จะทำได้

We started living like Joel could live,

เราเริ่มใช้ชีวิตแบบที่โจทำได้

and we began developing a video game called "That Dragon, Cancer."

และเราเริ่มพัฒนาวิดีโอเกม ชื่อ "That Dragon, Cancer"

It was the story of Joel.

ซึ่งเป็นเรื่องของโจ

It was the story of hope in the shadow of death.

เป็นเรื่องราวของความหวัง ในเงามืดของความตาย

It was the story of faith

เป็นเรื่องราวของความศรัทธา

and doubt,

และความข้องใจ

and the realization that a wrestle with doubt is a part of faith --

และความตระหนักว่าการต่อสู้กับความข้องใจ เป็นส่วนหนึ่งของความศรัทธา --

maybe the biggest part of it.

อาจจะเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดด้วย

It was a story that began as a miracle

มันเป็นเรื่องราวที่เริ่มต้นราวกับเรื่องมหัศจรรย์

and ended as a memorial.

และจบแบบความทรงจำ

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Giggle)

(เสียงเด็กหัวเราะ)

(Clapping)

(เสียงปรบมือ)

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Video) Dad: Bouncing around, do you like that?

(วิดีโอ) พ่อ : ลูกชอบแบบนั้นใช่ไหม กระโดดไปรอบ ๆ

(Giggle)

(เสียงเด็กหัวเราะ)

I love your giggle.

พ่อชอบเสียงหัวเราะของลูกนะ

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Giggle)

(เสียงเด็กหัวเราะ)

[A Journey of Hope In the Shadow of Death]

[การเดินทางของความหวังในเงามืดของความตาย]

[That Dragon, Cancer]

[That Dragon, Cancer]

(Music)

(เสียงดนตรี)

When you play "That Dragon, Cancer,"

เมื่อคุณเล่น "That Dragon, Cancer"

you're transformed into a witness of Joel's life,

คุณแปลงร่างเป็นผู้มองชีวิตของโจ

exploring an emotional landscape,

และได้เรียนรู้สภาพอารมณ์

clicking to discover more of what we as a family felt and experienced.

คลิกเพื่อเรียนรู้เพิ่มขึ้นถึง สิ่งที่ครอบครัวเรารู้สึกและได้พบเจอ

It feels a little bit like analyzing interactive poetry

มันรู้สึกเหมือนกับ การวิเคราะห์บทกวีระหว่างกัน

because every game mechanic is a metaphor,

เพราะทุกกลไกในเกม ล้วนแล้วแต่เป็นการเปรียบเปรย

and so the more the player asks themselves

และเมื่อผู้เล่นถามตัวเองมากขึ้นว่า

what we as designers were trying to express and why,

ผู้ออกแบบอย่างเรา ต้องการที่จะบอกอะไรและทำไม

the richer the experience becomes.

พวกเขาก็จะได้รับ ประสบการณ์ที่ดียิ่งขึ้นไปอีก

We took that vulnerability that Joel taught us,

เรานำความอ่อนแอ ที่โจสอนเรา

and we encoded the game with it.

มาสร้างเป็นเกม

Players expect their video games to offer them branching narrative

ผู้เล่นคาดหวังว่าวิดีโอเกม จะให้เรื่องราวที่ซับซ้อน

so that every decision that they make feels important

ดังนั้นทุกการตัดสินใจ พวกเขาจะรู้สึกว่ามีความสำคัญ

and can change the outcome of the game.

และสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ของเกมได้

We subverted that principle of game design,

เราทำลายกฎการออกแบบเกมนั้นไป

collapsing the choices in on the player

จำกัดทางเลือกของผู้เล่น

so that they discover for themselves

ซึ่งทำให้พวกเขาค้นพบด้วยตนเองว่า

that there is nothing that they can do that will change the outcome for Joel.

ไม่มีอะไรที่พวกเขาทำได้ ในการจะเปลี่ยนปลายทางสุดท้ายของโจ

And they feel that discovery as deeply and desperately as we felt it

และพวกเขาจะรู้สึกถึงการค้นพบนั้น อย่างลึกซึ้งและสิ้นหวังเหมือนกับที่เรารู้สึก

on nights when we held Joel in our arms praying for hours,

ในคืนที่เรากอดโจไว้ในอ้อมกอดหลายชั่วโมง

stubbornly holding out hope for a grace that we could not create for ourselves.

หวังในความกรุณา ที่เราไม่สามารถสร้างขึ้นเองได้

We'd all prefer to win,

พวกเราทุกคนล้วนอยากชนะ

but when you discover that you can't win,

แต่เมื่อคุณพบว่าไม่มีทางจะชนะ

what do you value instead?

คุณจะให้คุณค่ากับอะไรแทน

I never planned to write video games,

ฉันไม่เคยคิดจะเขียนวิดีโอเกม

but these moments that really change our lives,

แต่ช่วงเวลาเหล่านี้ ที่เปลี่ยนชีวิตเราไปจริง ๆ

they often come as the result of our hardship -- and not our glory.

มักเป็นผลจากการที่เราเจอกับ ความยากลำบาก -- ไม่ใช่ชัยชนะ

When we thought that Joel could live,

ตอนที่เราคิดว่าโจจะมีชีวิตอยู่

I left the game designing to my husband.

ฉันปล่อยให้สามีเป็นคนออกแบบเกม

I chimed in here and there

ฉันจะเข้าไปช่วยบ้าง

with a scene or two and some suggestions.

ฉากหรือสองฉาก และให้ข้อเสนอแนะไว้

But after the night that Joel died,

แต่หลังจากคืน ที่โจจากไป

the passion,

ความรู้สึกที่ถาโถม

the possibility of sharing Joel's life through our video game --

ความเป็นไปได้ที่จะแบ่งปันชีวิตของโจ ผ่านวิดีโอเกม --

it was something that I couldn't resist.

เป็นสิ่งที่ฉันไม่อาจต้านทานได้

I started writing more,

ฉันเริ่มลงมือเขียนเกมมากขึ้น

I sat in on our team's design meetings,

ฉันเข้าประชุมทีมงานออกแบบของเรา

I added more ideas and I helped direct scenes.

ฉันเสนอไอเดียมากขึ้น ฉันช่วยกำกับฉาก

And I discovered that creating a video game is telling a story,

และฉันพบว่าการสร้างวิดีโอเกม คือการบอกเล่าเรื่องราว

but with an entirely new vocabulary.

แต่ด้วยภาษาใหม่

All the same elements of imagination and symbolism are there,

องค์ประกอบของจินตนา และสัญลักษณ์ยังคงอยู่ทั้งหมด

but they're just partnered with player agency

แค่ผนวกกับตัวผู้เล่น

and system responsiveness.

และการตอบสนองของระบบเกม

It's challenging work.

มันเป็นงานที่ท้าทาย

I have to think in a totally new way to do it,

ฉันต้องคิดด้วยวิธีใหม่ ที่ต่างไปอย่างสิ้นเชิง

but I love it.

แต่ฉันชอบมัน

And I wouldn't have known that without Joel.

และฉันจะไม่มีทางรู้เลย ถ้าไม่มีโจ

Maybe you're a little surprised

คุณอาจจะประหลาดใจเล็กน้อย

by our choice to share our story of terminal cancer through a video game.

ถึงการตัดสินใจแบ่งปันเรื่องราวของเรา เกี่ยวกับมะเร็งระยะสุดท้ายผ่านวิดีโอเกม

Perhaps you're even thinking like so many people before you:

บางทีคุณอาจจะกำลังคิด เหมือนกับคนอื่น ๆ ก่อนหน้าคุณ:

cancer is not a game.

มะเร็งไม่ใช่เกม

Well, tell that to any pediatric cancer parent

ลองบอกแบบนั้น กับพ่อแม่ที่มีลูกเป็นมะเร็ง

that's ever taken an exam glove and blown it up into a balloon,

ที่เคยเอาถุงมือยางมาเป่าให้เป็นลูกโป่ง

or transformed a syringe into a rocket ship,

หรือแปลงเข็มฉีดยาให้เป็นจรวด

or let their child ride their IV pole through the hospital halls

หรือให้เด็กลากเสาน้ำเกลือ ไปรอบ ๆ โรงพยาบาล

like it was a race car.

เหมือนกันมันเป็นรถแข่ง

Because when you have children,

เพราะเมื่อคุณมีลูก

everything is a game.

ทุกอย่างคือเกม

And when your young child experiences something traumatic,

และเมื่อลูกตัวน้อยของคุณ เผชิญกับความเจ็บปวด

you work even harder to make sure that their life feels like a game

คุณจะพยายามหนักมากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่า ชีวิตของพวกเขาเป็นเหมือนเกม

because children naturally explore their worlds through play.

เพราะโดยธรรมชาติ เด็ก ๆ สำรวจโลกของพวกเขาผ่านการเล่น

While cancer can steal many things from a family,

ขณะที่มะเร็งสามารถขโมยทุกสิ่งทุกอย่าง จากครอบครัว

it shouldn't steal play.

มันไม่ควรจะพรากการเล่นไป

If you're listening to me and you're trying to imagine this family

หากคุณกำลังฟังฉัน และพยายามจินตนาการถึงครอบครัว

that revolves entirely around a dying child,

ที่ห้อมล้อมเด็กคนหนึ่งที่กำลังจะตาย

and you can't imagine joy as part of that picture,

และคุณนึกถึงส่วนหนึ่งของภาพ ที่เป็นความสุขไม่ออกละก็

then we were right to share our story with you,

นั่นแปลว่าเราทำถูกแล้ว ที่แบ่งปันเรื่องราวของเรากับคุณ

because that season of our life was hard.

เพราะมรสุมชีวิตของเราหนักหนา

Unspeakably hard at times,

ยากลำบากเสียจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

but it was also pure hope,

แต่ก็เป็นชีวิตที่มีความหวัง

deep love

ความรักลึกซึ้ง

and joy like I have never experienced since.

และความสุขเหมือนที่ฉัน ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

Our video game was our attempt to share that world

เกมของเราคือความพยายาม ที่จะแบ่งปันโลกใบนั้น

with people who hadn't experienced it before,

กับผู้คนที่อาจไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน

because we never could imagine that world until it became ours.

เพราะเราไม่สามารถจินตนาการถึงโลกนั้นได้เลย จนกว่ามันเกิดขึ้นกับเราเอง

We made a video game that's hard to play.

เราสร้างวิดีโอเกมที่เล่นยาก

It will never be a blockbuster.

และมันจะไม่มีวันขายดี

People have to prepare themselves to invest emotionally

ผู้ที่จะเล่นจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม กับการรู้สึกตามไปกับเกม

in a story that they know will break their hearts.

ในเรื่องราวที่พวกเขารู้ว่า จะทำให้พวกเขาเสียใจ

But when our hearts break,

แต่เมื่อหัวใจสลาย

they heal a little differently.

มันจะรักษาตัวเองด้วยวิธีที่แตกต่างกัน

My broken heart has been healing with a new and a deeper compassion --

หัวใจที่แตกสลายของฉันรักษาได้ ด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริง--

a desire to sit with people in their pain,

ความต้องการที่จะนั่งกับใครสักคน และรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเขา

to hear their stories and try to help tell them

เพื่อรับรู้เรื่องราวของพวกเขา และบอกกับพวกเขา

so that they know that they're seen.

ว่าพวกเขามีตัวตนในสายตาคนอื่น

On the night when "That Dragon, Cancer" won the Game for Impact Award,

ในคืนที่ "That Dragon, Cancer" ได้รับรางวัล Game for Impact Award

we cheered,

เราส่งเสียงเชียร์

we smiled and we talked about Joel

เรายิ้มและพูดถึงโจ

and the impact he had on our life --

และสิ่งที่เขาทำและมีผลต่อชีวิตเรา--

on all of those hard and hopeful nights that we shared with him

ในคืนที่ยากลำบากและมีความหวัง ที่เราอยู่ร่วมกับเขา

when he changed our hearts

เมื่อเขาเปลี่ยนหัวใจของเรา

and taught us so much more about life and love and faith and purpose.

และสอนให้เราเยอะแยะเกี่ยวกับชีวิต และความรักและความศรัทธาและเป้าหมาย

That award will never mean as much to me as even a single photograph of my son,

รางวัลนั้นมีความหมายกับฉันไม่มากเท่า รูปถ่ายลูกชายของฉัน

but it does represent all of the people who his life has impacted,

แต่มันเป็นตัวแทนของผู้คน ที่เขาได้ส่งผลกระทบไป

people I'll never meet.

คนที่ฉันจะไม่มีวันได้เจอ

They write me emails sometimes.

พวกเขาเขียนอีเมล์ถึงฉันบ้าง

They tell me that they miss Joel, even though they never met him.

พวกเขาบอกกับฉันว่าพวกเขาคิดถึงโจ แม้ว่าจะไม่เคยเจอเขาเลย

They describe the tears that they've shed for my son,

พวกเขาเล่าถึงน้ำตา ที่พวกเขามีให้กับลูกชายของฉัน

and it makes my burden of grief just a little bit lighter

และมันทำให้ความโศกเศร้าที่ฉันแบกรับ เบาลงบ้าง

knowing that it's shared with a 10-year-old

เมื่อรู้ว่าเด็ก 10 ขวบก็รู้สึกอย่างเดียวกัน

watching a YouTube playthrough,

ตอนดูคลิป Youtube ของเกม

or a doctor playing on his airplane with a smartphone,

หรือเมื่อคุณหมอเล่นเกมนี้ ในมือถือบนเครื่องบิน

or a professor introducing Joel to her first-year philosophy students.

หรืออาจารย์ที่เล่าเรื่องของโจ ให้นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ในวิชาปรัชญา

We made a video game that's hard to play.

เราสร้างวิดีโอเกมที่เล่นยาก

But that feels just right to me,

แต่ความรู้สึกมันใช่สำหรับฉัน

because the hardest moments of our lives

เพราะช่วงเวลาที่ยากลำบากในชีวิตของเรา

change us more than any goal we could ever accomplish.

เปลี่ยนแปลงมากกว่า ความสำเร็จใด ๆ ที่เราทำได้

Tragedy has shifted my heart

เรื่องโศกเศร้าเปลี่ยนหัวใจของฉัน

more than any dream I could ever see come true.

มากกว่าฝันที่เป็นจริง ที่ฉันเคยเห็น

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)