A video game to cope with grief | Amy Green

Translator: Kimia Kiani Reviewer: Leila Ataei

Two months ago, my kids and I huddled around a cell phone

دو ماه یپش، من و فرزندانم دورِ یک موبایل جمع شده بودیم

watching the live stream of the Game Awards,

و پخش زنده برنامه‌ی جوایز بازی را تماشا می‌کردیم.

one of the video game industry's biggest nights.

یکی از مهم‌ترین شب‌ها در صنعت بازی‌های ویدئویی.

They announced the nominees for the Game for Impact,

اسامی نامزد‌های بازیِ تاثیرگذار را اعلام کردند،

an award that's given to a thought-provoking video game

که جایزه‌ای است که به بازی ویدئوییِ محرک فکری داده می‌شود،

with a profound prosocial message or meaning.

که پیام یا معنای اجتماعیِ عمیقی داشته باشد.

They opened the envelope

آن‌ها پاکت را باز کردند

and they read the title of our video game.

و نام بازیِ ویدئویی ما را خواندند.

An award ...

جایزه‌ای ...

for impact.

برای تاثیر‌گذاری.

It was almost funny, actually,

در حقیقت، تا حدی خنده‌دار است،

because I always thought that winning an award like that

زیرا فکر می‌کردم که بُردن چنین جایزه‌ای

would have this huge impact on my life,

تاثیر زیادی بر زندگی من خواهد داشت.

but I found that the opposite is true.

اما متوجه شدم که برعکس است.

The big nights,

شب‌های بزرگ،

the accomplishments --

دستاورد‌ها --

they fade.

همه محو می‌شوند.

But the hardest nights of my life have stuck with me,

ولی سخت‌ترین شب‌های زندگی من همراه من مانده‌اند،

impacting who I am

و برروی آن‌چه که من هستم

and what I do.

و آن‌چه که می‌کنم تاثیر می‌گذارند.

In 2010, my third son, Joel, was diagnosed with a rare and aggressive brain tumor.

سال ۲۰۱۰، تومور مغزیِ شدید و کم‌یابِ پسر سوم من، جوئل، تشخیص داده شد.

And before that year was finished,

و قبل از آن‌که آن سال به پایان برسد،

doctors sat my husband and I down

پزشکان، من و همسرم را نشاندند

and let us know that his tumor had returned

و ما را مطلع کردند که تومور او برگشته

despite the most aggressive chemotherapy and radiation that they could offer him.

حتی با وجود شدید‌ترین شیمی‌درمانی و پرتودرمانی که برایش ممکن بود.

On that terrible night,

در آن شب وحشتناک،

after learning that Joel had perhaps four months to live,

بعد از این که فهمیدیم که جوئل شاید چهار ماه دیگر زنده خواهد بود،

I cuddled up with my two older sons in bed --

کنار دو پسر دیگرم در تخت دراز کشیدم --

they were five and three at the time --

در آن زمان آن‌ها پنج و سه ساله بودند --

and I never really knew how much they understood,

و اصلا نمی‌دانستم که آن‌ها چقدر می‌فهمیدند،

so I started telling them a bedtime story.

پس شروع به تعریف داستان شبانه‌ای برایشان کردم.

I told them about this very brave knight named Joel

برایشان درباره‌ی یک شوالیه‌ی بسیار شجاع به نام جوئل گفتم

and his adventure fighting a terrible dragon called cancer.

و ماجراهایش در مبارزه با اژدهایی وحشتناک به اسم سرطان.

Every night, I told them more of the story,

هر شب کمی بیشتر از داستان را برایشان گفتم،

but I never let the story end.

اما نگذاشتم داستان به پایان برسد.

I was just building up a context that they could understand

تنها داشتم فضایی را برای درک مسئله برایشان آماده می‌کردم

and hoping that our prayers would be answered

و امیدوار بودم دعا‌هایمان پاسخ داده شوند

and I would never have to tell them that that knight,

و من هیچ‌وقت به آن‌ها نگویم که آن شوالیه،

who had fought so bravely,

که آن‌قدر شجاعانه جنگیده،

was done fighting

دیگر مبارزه نمی‌کند

and could rest now, forever.

و حالا می‌تواند برای همیشه استراحت کند.

Fortunately, I never did have to finish that bedtime story.

خوش‌بختانه، من هیچ‌وقت لازم نشد که آن داستان شب را تمام کنم.

My children outgrew it.

فرزندانم دیگر برای شنیدن قصه بزرگ بودند.

Joel responded better than anyone expected to palliative treatment,

جوئل بهتر از آن‌چیزی که هر کس فکر می‌کرد به درمان تسکینی پاسخ داد،

and so instead of months,

و به جای چند ماه،

we spent years learning how to love our dying child with all of our hearts.

چندین سال زمان داشتیم تا یادبگیریم با تمام قلبامان، عاشق فرزند در حال مرگمان باشیم.

Learning to recognize that shameful feeling

یادبگیریم که آن احساس خجالت‌آور

of holding back just a little love

درنگ کردن در ابراز فقط کمی عشق را بشناسیم

to try to spare ourselves just a little pain

تا به خودمان کمی درد ببخشیم

somewhere further down the road.

در جایی از ادامه‌ی راه.

We pushed past that self-preservation

ما از آن حال دلسوزی برای خودمان عبور کردیم

because Joel was worth loving even if that love could crush us.

زیرا جوئل ارزش عشق ورزیدن را داشت حتی اگر آن عشق می‌توانست ما را نابود کند.

And that lesson of intense vulnerability has changed me ...

و آن درسِ آسیب‌پذیریِ شدید من را عوض کرده است...

more than any award ever could.

بیشتر از آن‌چه که هر جایزه‌ای بتواند.

We started living like Joel could live,

ما چنان زندگی کردیم که اگر جوئل بود زندگی می‌کردیم،

and we began developing a video game called "That Dragon, Cancer."

و شروع به توسعه‌ی یک بازی ویدئویی به نام «آن اژدها، سرطان» کردیم.

It was the story of Joel.

داستان جوئل بود.

It was the story of hope in the shadow of death.

داستان امید در سایه‌ای از مرگ بود.

It was the story of faith

داستان ایمان بود

and doubt,

و شَک،

and the realization that a wrestle with doubt is a part of faith --

و فهمیدن این که گلاویز شدن با شَک بخشی از ایمان است --

maybe the biggest part of it.

شاید بزرگ‌ترین بخش آن.

It was a story that began as a miracle

داستانی بود که با یک معجزه آغاز شد

and ended as a memorial.

و با یک یادبود به پایان رسید.

(Music)

(آهنگ)

(Giggle)

(خنده)

(Clapping)

(دست‌زدن)

(Music)

(آهنگ)

(Video) Dad: Bouncing around, do you like that?

(ویدئو) پدر: بالا پایین پریدن و شیطنت، دوست داری؟

(Giggle)

(خنده)

I love your giggle.

خندیدنت را دوست دارم.

(Music)

(آهنگ)

(Giggle)

(خنده)

[A Journey of Hope In the Shadow of Death]

[سفر امید در سایه‌ی مرگ]

[That Dragon, Cancer]

[آن اژدها، سرطان]

(Music)

(آهنگ)

When you play "That Dragon, Cancer,"

وقتی «آن اژدها، سرطان» را بازی می‌کنید

you're transformed into a witness of Joel's life,

به شاهدی بر زندگی جوئل تبدیل می‌شوید،

exploring an emotional landscape,

چشم‌انداز احساسات را بررسی می‌کنید،

clicking to discover more of what we as a family felt and experienced.

کلیک می‌کنید تا بیشتر از آن‌چه که ما، به عنوان خانواده احساس کردیم را کشف کنید.

It feels a little bit like analyzing interactive poetry

کمی شبیه به بررسی کردن شعرِ تعاملی است

because every game mechanic is a metaphor,

زیرا هر بخش بازی یک استعاره است،

and so the more the player asks themselves

و هر چه بازیکنان بیشتر از خودشان بپرسند

what we as designers were trying to express and why,

که ما به عنوان طراحان، چه چیزی را می‌خواستیم بیان کنیم و چرا

the richer the experience becomes.

تجربه غنی‌تر می‌شود.

We took that vulnerability that Joel taught us,

ما آسیب‌پذیری‌ای که جوئل یادمان داد را برداشتیم،

and we encoded the game with it.

و بازی را با آن کد‌گذاری کردیم.

Players expect their video games to offer them branching narrative

بازیکنان انتظار دارند که بازیِ ویدئویی به آن‌ها یک روایت چند شاخه‌ای بدهد.

so that every decision that they make feels important

تا احساس کنند که هر تصمیمی که می‌گیرند مهم است

and can change the outcome of the game.

و می‌تواند نتیجه‌ی نهایی بازی را تغییر دهد.

We subverted that principle of game design,

ما این قاعده در طراحی بازی را دگرگون ساختیم،

collapsing the choices in on the player

که همه‌ی گزینه‌های پیشِ روی بازیکن

so that they discover for themselves

که خودشان کشفش می‌کنند

that there is nothing that they can do that will change the outcome for Joel.

نتواند برروی آن‌چه که برای جوئل اتفاق می‌افتد، تاثیری بگذارد.

And they feel that discovery as deeply and desperately as we felt it

و آن‌ها این کشف را عمیق و با استیصال احساس می‌کنند، چنان که ما احساس کردیم.

on nights when we held Joel in our arms praying for hours,

شب‌هایی بود که ما جوئل را در دستانمان می‌گرفتیم و ساعت‌های متمادی دعا می‌کردیم،

stubbornly holding out hope for a grace that we could not create for ourselves.

لجوجانه امید به لطف و فضلی داشتیم که برای خودمان نمی‌توانستیم فراهم کنیم.

We'd all prefer to win,

همه ترجیح می‌دهیم که ببریم،

but when you discover that you can't win,

اما وقتی که می‌فهمید که نمی‌توانید ببرید،

what do you value instead?

به جایش برای چه ارزش قائل می‌شوید؟

I never planned to write video games,

من هیچ‌وقت برنامه نداشتم بازی ویدئویی بنویسم.

but these moments that really change our lives,

ولی لحظاتی که واقعا زندگیمان را تغییر می‌دهند،

they often come as the result of our hardship -- and not our glory.

معمولا ناشی از سختی‌هایمان هستند -- نه شکوه و عظمتمان.

When we thought that Joel could live,

وقتی فکر می‌کردیم جوئل می‌تواند زنده بماند

I left the game designing to my husband.

من طراحی بازی را به همسرم سپردم.

I chimed in here and there

این‌جا و آن‌جا همراهش می‌شدم

with a scene or two and some suggestions.

با ایده‌ی یک صحنه یا چند پیشنهاد.

But after the night that Joel died,

ولی بعد از شبی که جوئل مُرد،

the passion,

آن شور،

the possibility of sharing Joel's life through our video game --

آن احتمال به اشتراک گذاشتن زندگی جوئل از طریق بازی ویدئوییمان --

it was something that I couldn't resist.

چیزی بود که نمی‌توانستم برابرش مقاومت کنم.

I started writing more,

شروع کردم به بیشتر نوشتن،

I sat in on our team's design meetings,

در جلسات طراحی تیممان نشستم،

I added more ideas and I helped direct scenes.

ایده‌های بیشتری دادم و بعضی صحنه‌ها را مدیریت کردم.

And I discovered that creating a video game is telling a story,

و کشف کردم که ساخت یک بازی ویدئویی، تعریف یک داستان است،

but with an entirely new vocabulary.

ولی با گنجینه‌ی واژگانی متفاوت.

All the same elements of imagination and symbolism are there,

همه‌ی اِلِمان‌های خلاقانه و نمادین آن‌جا هستند،

but they're just partnered with player agency

ولی در کنار نمایندگی‌های بازیکنان

and system responsiveness.

و پاسخ‌گویی سیستم.

It's challenging work.

کار چالش برانگیزی است.

I have to think in a totally new way to do it,

باید در یک جهت کاملا جدید به آن فکر کنم تا انجامش دهم،

but I love it.

ولی عاشقش هستم.

And I wouldn't have known that without Joel.

ولی بدون جوئل آن را نمی‌فهمیدم.

Maybe you're a little surprised

شاید شما کمی شگفت‌زد‌ه هستید،

by our choice to share our story of terminal cancer through a video game.

از تصمیم ما مبنی بر به اشتراک گذاشتنِ داستان یک سرطان از طریق بازی ویدئویی.

Perhaps you're even thinking like so many people before you:

شاید شما هم مانند بسیاری از آدمای قبل از شما فکر می‌کنید که:

cancer is not a game.

سرطان یک بازی نیست.

خب، به والدینی که کودک سرطانی دارند بگویید،

Well, tell that to any pediatric cancer parent

that's ever taken an exam glove and blown it up into a balloon,

آن که یک دستکش آزمایش گرفته باشد و مثل بادکنک بادش کرده باشد،

or transformed a syringe into a rocket ship,

یا یک سرنگ را به یک سفینه‌ی فضایی تبدیل کرده باشد،

or let their child ride their IV pole through the hospital halls

یا به کودکش اجازه داده باشد که میله‌ی سرم را در راهرو‌های بیمارستان براند

like it was a race car.

چنان که یک مسابقه‌ ماشین‌سواری است.

Because when you have children,

زیرا وقتی شما کودکی دارید،

everything is a game.

همه‌چیز یک بازی است.

And when your young child experiences something traumatic,

و هنگامی که فرزند کوچک شما درگیر یک جراحت شده است،

you work even harder to make sure that their life feels like a game

شما حتی بیشتر کار می‌کنید تا زندگی آن‌ها بیشتر شبیه یک بازی به نظر برسد.

because children naturally explore their worlds through play.

زیرا کودکان به طور طبیعی دنیایشان را با بازی کشف می‌کنند.

While cancer can steal many things from a family,

با وجود این که سرطان خیلی چیز‌ها را از یک خانواده می‌گیرد،

it shouldn't steal play.

نباید بازی را بدزدد.

If you're listening to me and you're trying to imagine this family

اگر دارید به من گوش می‌کنید و تلاش می‌کنید که خانواده‌ای را تصور کنید

that revolves entirely around a dying child,

که کاملا همه‌چیزش تحت تاثیر کودکی در حال مرگ است

and you can't imagine joy as part of that picture,

و نمی‌توانید شادی را به عنوان بخشی از آن تصویر تصور کنید،

then we were right to share our story with you,

درستی تصمیم به اشتراک گذاشتن داستانمان را می‌فهمید.

because that season of our life was hard.

زیرا آن فصل از زندگی ما سخت بود.

Unspeakably hard at times,

گاهاً به طرز غیرقابل بیانی سخت بود،

but it was also pure hope,

ولی در عین حال امید خالص بود،

deep love

عشق عمیق بود

and joy like I have never experienced since.

و شادی‌ای که دیگر هیچ‌گاه در زندگی تجربه نکردم.

Our video game was our attempt to share that world

بازی ویدئویی ما تلاشی بود تا آن دنیا را

with people who hadn't experienced it before,

با مردمی که تجربه‌ای این‌چنین نداشته‌اند به اشتراک بگذاریم.

because we never could imagine that world until it became ours.

زیرا ما هیچ‌گاه تصور آن دنیا را نمی‌کردیم، تا زمانی که دنیای ما شد.

We made a video game that's hard to play.

بازی‌ای ساختیم که بازی کردنِ آن سخت است.

It will never be a blockbuster.

هیچ‌وقت جزو پرفروش‌ها نمی‌شود.

People have to prepare themselves to invest emotionally

مردم باید خودشان را آماده کنند تا از نظر روحی

in a story that they know will break their hearts.

در بازی‌ای که می‌دانند قلبشان را خواهد شکست قدرت داشته باشند.

But when our hearts break,

ولی زمانی که قلب‌های ما شکست

they heal a little differently.

کمی متفاوت درمان شد.

My broken heart has been healing with a new and a deeper compassion --

قلب شکسته‌ی من دارد با یک علاقه‌ی جدید و عمیق‌تر درمان می‌شود --

a desire to sit with people in their pain,

این علاقه که با مردم در هنگام درد‌هایشان بنشینم،

to hear their stories and try to help tell them

و داستان‌هایشان را بشنوم و سعی کنم که کمکشان کنم

so that they know that they're seen.

تا بدانند که دیده می‌شوند.

On the night when "That Dragon, Cancer" won the Game for Impact Award,

شبی که «آن اژدها، سرطان» جایزه‌ی بازیِ تاثیرگذار را برد،

we cheered,

ما شادی کردیم،

we smiled and we talked about Joel

لبخند زدیم و در مورد جوئل صحبت کردیم

and the impact he had on our life --

و تاثیری که بر زندگیمان داشت --

on all of those hard and hopeful nights that we shared with him

در تمام آن شب‌های سخت و امیدوارانه که در کنار او گذراندیم

when he changed our hearts

وقتی قلب‌هایمان را تغییر داد

and taught us so much more about life and love and faith and purpose.

و به ما در مورد زندگی و عشق و ایمان و هدف بسیار آموخت.

That award will never mean as much to me as even a single photograph of my son,

آن جایزه اصلا به اندازه‌ی حتی یک عکس پسرم هم برای من ارزش ندارد،

but it does represent all of the people who his life has impacted,

ولی نمایان‌گر تمام مردمی خواهد بود که زندگیش آن‌ها را تحت تاثیر قرار داده،

people I'll never meet.

مردمی که هیچ‌وقت با آن‌ها آشنا نمی‌شوم.

They write me emails sometimes.

گاهی به من ایمیل می‌زنند.

They tell me that they miss Joel, even though they never met him.

به من می‌گویند که چقدر دلشان برای جوئل تنگ شده هرچند هیچ‌گاه با او آشنا نشده‌اند

They describe the tears that they've shed for my son,

آن‌ها اشک‌هایشان را که برای پسرم ریخته‌اند توصیف می‌کنند،

and it makes my burden of grief just a little bit lighter

و این کمی از بار غصه‌ی من را کم می‌کند.

knowing that it's shared with a 10-year-old

وقتی می‌دانم که ماجرا با ده‌ساله‌ای اشتراک گذاشته شده

watching a YouTube playthrough,

که یک سری ویدئو یوتیوب را می‌بیند،

or a doctor playing on his airplane with a smartphone,

یا دکتری که در یک هواپیما با گوشی هوشمندش بازی می‌کند،

or a professor introducing Joel to her first-year philosophy students.

یا استادی که جوئل را به دانشجویان سال اول فلسفه‌اش معرفی می‌کند.

We made a video game that's hard to play.

ما بازی ویدئویی‌ای ساختیم که بازی کردنش سخت است.

But that feels just right to me,

ولی به نظر من کار درستی است،

because the hardest moments of our lives

زیرا سخت‌ترین لحظات در زندگی ما

change us more than any goal we could ever accomplish.

ما را بیشتر از هر هدفی که بتوانیم به آن دست پیدا کنیم، تغییر می‌دهد.

Tragedy has shifted my heart

این تراژدی قلب من را تغییر داده

more than any dream I could ever see come true.

بیشتر از هر رویایی که می‌توانستم تصور کنم که به وقوع بپیوندد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)