The gospel of doubt | Casey Gerald

Çeviri: Fatih Yuvacı Gözden geçirme: Sancak Gülgen

There we were,

İşte oradaydık,

souls and bodies packed into a Texas church

ruhlar ve bedenler hayatlarımızın son gecesinde

on the last night of our lives.

Teksas'ta bir kiliseye tıkılmış.

Packed into a room just like this,

Aynen böyle bir odaya tıkılmış,

but with creaky wooden pews draped in worn-down red fabric,

ama aşınmış kırmızı bir kumaşla kaplı gıcırdayan sıraları olan,

with an organ to my left and a choir at my back

solumda bir org ve arkamda bir koro ile

and a baptism pool built into the wall behind them.

ve arkalarındaki duvarın içine yapılmış vaftiz havuzu olan.

A room like this, nonetheless.

İşte yine de böyle bir oda.

With the same great feelings of suspense,

Şüphenin aynı harika hissiyle,

the same deep hopes for salvation,

aynı derin kurtuluş umuduyla,

the same sweat in the palms

aynı terli avuçlarla

and the same people in the back not paying attention.

ve arkada ilgisizce takılan aynı insanlarla.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This was December 31, 1999,

31 Aralık 1999'du.

the night of the Second Coming of Christ,

İsa'nın ikinci gelişinin gecesi,

and the end of the world as I knew it.

ve bildiğim kadarıyla dünyanın sonu idi.

I had turned 12 that year

O yıl 12 yaşına basmıştım

and had reached the age of accountability.

ve mesuliyet yaşına erişmiştim.

And once I stopped complaining

Ve İsa'nın dönüşünün tam da

about how unfair it was that Jesus would return

yaptıklarımdan sorumlu olma zamanıma denk gelmesinin

as soon as I had to be accountable for all that I had done,

adil olmadığından hayıflanmayı bıraktığım anda

I figured I had better get my house in order very quickly.

evime hemen çekidüzen vermem gerektiğine karar verdim.

So I went to church as often as I could.

Ve olabildiğince sık kiliseye gittim.

I listened for silence as anxiously as one might listen for noise,

Gürültü nasıl kaygıyla dinleniyorsa öyle dinledim sessizliği

trying to be sure that the Lord hadn't pulled a fast one on me

ve Tanrı'nın beni kandırıp erken davranmayacağından

and decided to come back early.

emin olmaya çalıştım.

And just in case he did,

Ve belki öyle yaptıysa diye

I built a backup plan,

bir B planı yaptım,

by reading the "Left Behind" books that were all the rage at the time.

o zamanlar çok moda olan "geçmişte kaldı" kitaplarını okuyarak.

And I found in their pages

Ve sayfaların arasında

that if I was not taken in the rapture at midnight,

buldum ki, beni gece mahmurluğunda götürmezlerse,

I had another shot.

bir atış daha yapabilirim.

All I had to do was avoid taking the mark of the beast,

Tek yapmam gereken canavarın dikkatini çekmemek

fight off demons, plagues and the Antichrist himself.

şeytanlar, felaketler ve deccal ile savaşmaktı.

It would be hard --

Zor olacaktı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

but I knew I could do it.

Ama yapabileceğimi biliyordum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But planning time was over now.

Fakat planlama zamanı bitmişti.

It was 11:50pm.

Saat 23:50 olmuştu.

We had 10 minutes left,

10 dakikamız kalmıştı ki,

and my pastor called us out of the pews and down to the altar

papaz bizi sıralardan mihraba götürdü.

because he wanted to be praying when midnight struck.

Gece yarısı olduğunda dua ediyor olmak istemişti.

So every faction of the congregation

Dolayısıyla tüm cemaat

took its place.

yerini aldı.

The choir stayed in the choir stand,

Koro yerinde kaldı.

the deacons and their wives --

Asistan papazlar ve eşleri

or the Baptist Bourgeoisie as I like to call them --

-- ya da benim deyimimle vaftiz burjuvazisi --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

took first position in front of the altar.

mihrabın önünde ilk sırayı aldı.

You see, in America,

Görüyorsunuz, Amerika'da

even the Second Coming of Christ has a VIP section.

İsa'nın dönüşü için bile VIP yeri var.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

(Applause)

(Alkışlar)

And right behind the Baptist Bourgeoisie

Ve hemen vaftiz burjuvazisinin arkasında

were the elderly --

yaşlılar vardı.

these men and women whose young backs had been bent under hot suns

Gençken Doğu Teksas'ın pamuk tarlalarında

in the cotton fields of East Texas,

kızgın güneş altında sırtları eğilen

and whose skin seemed to be burnt a creaseless noble brown,

ve ciltleri Doğu Teksas'ın toprağı gibi kırışıksız,

just like the clay of East Texas,

soylu bir kahverengiye dönen,

and whose hopes and dreams for what life might become

ve Doğu Teksas dışında hayatın nasıl olabileceğine

outside of East Texas

dair ümit ve hayalleri

had sometimes been bent and broken

bazen sırtlarından bile çok

even further than their backs.

bükülen ve kırılan insanlar.

Yes, these men and women were the stars of the show for me.

Evet, bu erkek ve kadınlar bana göre gösterinin yıldızlarıydı.

They had waited their whole lives for this moment,

Bütün hayatları boyunca bu anı beklediler,

just as their medieval predecessors had longed for the end of the world,

ortaçağ atalarının dünyanın sonunu beklemeleri gibi,

and just as my grandmother waited for the Oprah Winfrey Show

ve büyükannemin her gün 4'te Oprah Winfret Show'un

to come on Channel 8 every day at 4 o'clock.

Kanal 8'de çıkmasını beklemesi gibi.

And as she made her way to the altar,

Büyükkannem mihraba giderken,

I snuck right in behind her,

arkasına gizlice sokuldum,

because I knew for sure

çünkü onun cennete

that my grandmother was going to heaven.

gittiğinden emindim.

And I thought that if I held on to her hand during this prayer,

Ve düşündüm ki, bu dua boyunca ona tutunursam, ben de onunla beraber

I might go right on with her.

cennete gidebilirdim.

So I held on

Ve tutunmaya devam ettim,

and I closed my eyes

gözlerimi kapadım,

to listen,

dinlemek ve

to wait.

beklemek için.

And the prayers got louder.

Ve dualar daha da sesli oldu.

And the shouts of response to the call of the prayer

Ve dualara cevap veren sesler

went up higher even still.

daha da yükseldi.

And the organ rolled on in to add the dirge.

Ve org da ayin müziğiyle oyuna girdi.

And the heat came on to add to the sweat.

Ve sıcaklık da teri artırmaya geldi.

And my hand gripped firmer,

Daha da sıktım ellerimi,

so I wouldn't be the one left in the field.

böylece alanda yalnız kalan olmayacaktım.

My eyes clenched tighter

Gözlerimi sıkıca yumdum,

so I wouldn't see the wheat being separated from the chaff.

böylece sapın samandan ayrıldığı ana tanık olmayacaktım.

And then a voice rang out above us:

Sonra yukarıdan bir ses geldi:

"Amen."

"Amin."

It was over.

Bitmişti.

I looked at the clock.

Saate baktım.

It was after midnight.

Gece yarısından sonraydı.

I looked at the elder believers

Kurtarıcıları gelmeyen

whose savior had not come,

yaşlı inananlara baktım,

who were too proud to show any signs of disappointment,

hayal kırıklığı ibaresi göstermek için fazla gururlulardı,

who had believed too much and for too long

o kadar uzun zamandır o kadar çok inanmışlardı ki

to start doubting now.

şu an şüpheye düşemezlerdi.

But I was upset on their behalf.

Ama ben onlar adına üzgündüm.

They had been duped,

Kandırılmış, aldatılmış ve

hoodwinked, bamboozled,

oyuna getirilmişlerdi ve

and I had gone right along with them.

ben de onlarla beraber gitmiştim.

I had prayed their prayers,

Onların dualarını etmiş,

I had yielded not to temptation as best I could.

olabildiğince yoldan çıkmamaya çalışmıştım.

I had dipped my head not once, but twice

Burnumu akıtan o vaftiz havuzuna

in that snot-inducing baptism pool.

iki kere kafamı sokmuştum.

I had believed.

İnanmıştım.

Now what?

Peki ya şimdi?

I got home just in time to turn on the television

Televizyonu açmak için eve tam zamanında gittim

and watch Peter Jennings announce the new millennium

ve Peter Jennings'in tüm dünyaya milenyumu

as it rolled in around the world.

anonsuna yetişmiştim.

It struck me that it would have been strange anyway,

Birden aklıma geldi, İsa'nın farklı zaman dilimlerine göre

for Jesus to come back again and again

tekrar tekrar gelmesi

based on the different time zones.

çok tuhaf olacaktı zaten.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And this made me feel even more ridiculous --

Ve bu beni daha da aptal hissettirdi.

hurt, really.

İncinmiş, gerçekten.

But there on that night, I did not stop believing.

Fakat orada o gece inanmaktan vazgeçmedim.

I just believed a new thing:

Sadece yeni bir şeye inandım;

that it was possible not to believe.

inanmamanın mümkün olduğuna.

It was possible the answers I had were wrong,

Aldığım cevapların yanlış olduğuna inanmamak mümkündü,

that the questions themselves were wrong.

soruların da yanlış olduğuna inanmak da.

And now, where there was once a mountain of certitude,

Ve şimdi, koca bir kesinlik dağının olduğu yerde,

there was, running right down to its foundation,

kaynağına doğru giden

a spring of doubt,

bir şüphe akıntısı vardı,

a spring that promised rivers.

nehirleri vaat eden bir akıntı.

I can trace the whole drama of my life

Bütün hayat hikayemi kilisedeki

back to that night in that church

o geceye kadar izleyebilirim,

when my savior did not come for me;

kurtarıcımın gelmediği o geceye;

when the thing I believed most certainly

en çok inandığım şeyin

turned out to be, if not a lie,

yalan değilse bile, tamamen doğru

then not quite the truth.

olmadığını gördüğüm geceye.

And even though most of you prepared for Y2K in a very different way,

Çoğunuzun Y2K problemi için farklı şekillerde hazırlık yapmasına rağmen,

I'm convinced that you are here

şuna inaniyorum ki, buradasınız

because some part of you has done the same thing that I have done

çünkü bir kısmınız benim yaptığımın aynısını yaptı,

since the dawn of this new century,

bu yüzyılın başından beri,

annemin gidişinden, babamın uzak duruşundan ve efendinin

since my mother left and my father stayed away

and my Lord refused to come.

gelmeyi reddetmesinden beri.

And I held out my hand,

Ve elimi uzattım,

reaching for something to believe in.

inanmak için bir şey bulmak amacıyla.

I held on when I arrived at Yale at 18,

18 yaşında Yale'e gittiğimde bekledim,

with the faith that my journey from Oak Cliff, Texas

Oak Cliff, Texas'tan başlayan yolcuğumdaki inançla,

was a chance to leave behind all the challenges I had known,

bildiğim tüm meydan okumaları geride bırakmak için bir şanstı,

the broken dreams and broken bodies I had seen.

gördüğüm tüm hayal kırıklıklarını, tüm kırılmış bedenleri.

But when I found myself back home one winter break,

Ve bir kış tatilinde eve döndüğüm zaman,

with my face planted in the floor,

yüzüm yere dönük,

my hands tied behind my back

ellerim arkadan bağlı,

and a burglar's gun pressed to my head,

bir hırsızın silahı kafama dayalıyken,

I knew that even the best education couldn't save me.

en iyi eğitimin bile beni kurtaramayacağını anlamıştım.

I held on when I showed up at Lehman Brothers

2008'de Lehman Brothers'ta staja başladığımda da

as an intern in 2008.

devam ettim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So hopeful --

O kadar ümitliydim ki,

(Laughter)

(Gülüşmeler)

that I called home to inform my family

Ailemi arayıp onlara bir daha hiç fakir

that we'd never be poor again.

olmayacağız dedim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But as I witnessed this temple of finance

Fakat bu finans tapınağının

come crashing down before my eyes,

gözlerimin önünde yıkılmasıyla

I knew that even the best job couldn't save me.

en iyi işin beni kurtarmaya yetmeyeceğini gördüm.

I held on when I showed up in Washington DC as a young staffer,

Washington'a geldiğimde de genç bir çalışan olarak devam ettim,

who had heard a voice call out from Illinois,

Illinois'ten "Uzun zamandır beklenen...

saying, "It's been a long time coming,

...değişim bu seçim ile Amerika'ya geldi."

but in this election, change has come to America."

nidasını duyan genç bir çalışan olarak.

But as the Congress ground to a halt

Ama meclis durma noktasına gelirken

and the country ripped at the seams

ve ülke dikişlerinden patlarken

and hope and change began to feel like a cruel joke,

ve umut ve değişim acımasız bir şaka gibi gelirken,

I knew that even the political second coming

ikinci bir siyasi dirilmenin bile beni

could not save me.

kurtaramayacağını anladım.

I had knelt faithfully at the altar of the American Dream,

Amerikan rüyasının mihrabında sadakatle diz çökmüştüm ve

praying to the gods of my time

tüm zamanımda tanrılara dua ediyordum,

of success,

başarı,

and money,

para,

and power.

ve güce.

But over and over again,

Fakat tekrar tekrar

midnight struck, and I opened my eyes

gece yarısı geldi ve ben gözlerimi

to see that all of these gods were dead.

açtığımda bu tanrıların ölü olduğunu gördüm.

And from that graveyard,

O mezarlıktan yola çıkarak,

I began the search once more,

bir daha aramaya başladım,

not because I was brave,

cesur olduğumdan değil,

but because I knew that I would either believe

ölmek ile inanmak arasında bir seçim yapmam

or I would die.

gerektiğini bildiğimden.

So I took a pilgrimage to yet another mecca,

Ve bir başka kabe için hacca çıktım,

Harvard Business School --

Harvard Business School

(Laughter)

(Gülüşmeler)

this time, knowing that I could not simply accept the salvation

Bu sefer, orada sundukları kurtuluşu

that it claimed to offer.

kabul edemeyeceğimi bilerek.

No, I knew there'd be more work to do.

Hayır, yapılacak daha çok iş olduğunu biliyordum.

The work began in the dark corner of a crowded party,

İşim kalabalık bir partinin karanlık bir köşesinde başladı,

in the late night of an early, miserable Cambridge winter,

kasvetli bir Cambridge kışının başında, gecenin geç saatinde,

when three friends and I asked a question

ben ve üç arkadaşım,

that young folks searching for something real have asked

gerçeğin peşindeki gençlerin uzun zamandır sorduğu

for a very long time:

soruyu sorduk.

"What if we took a road trip?"

"Bir yolculuğa çıksak ne olurdu?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We didn't know where'd we go or how we'd get there,

Nereye ya da nasıl gideceğimizi hiç bilmiyorduk.

but we knew we had to do it.

fakat yapmak zorunda olduğumuzu biliyorduk.

Because all our lives we yearned, as Jack Kerouac wrote,

Çünkü Jack Kerouac'ın yazdığı gibi, bütün hayatımız boyunca

to "sneak out into the night and disappear somewhere,"

"geceye sokulup bir yerlere kaybolmak" ve ülkenin başka yerlerinde

and go find out what everybody was doing

insanların nelerle meşgul olduklarını

all over the country.

keşfetmek istemişizdir.

So even though there were other voices who said

Riskin büyük ve kanıtların zayıf olduğunu

that the risk was too great and the proof too thin,

söyleyenler olmasına rağmen

we went on anyhow.

yolculuğa çıktık.

We went on 8,000 miles across America in the summer of 2013,

2013 yazında Amerika'nın bir ucuna doğru 13.000 km gittik,

through the cow pastures of Montana, through the desolation of Detroit,

Montana'nın inek çayırlarını geçtik, Detroit'in harabeliğini geçtik,

through the swamps of New Orleans,

New Orleans bataklıklarını geçtik,

where we found and worked with men and women

ve buralarda amaçlarını besleyen küçük işler kuran

who were building small businesses

erkek ve kadınlarla

that made purpose their bottom line.

beraber çalıştık.

And having been trained at the West Point of capitalism,

Kapitalizm Batı Yakası'nda eğitilmiş biri olarak

this struck us as a revolutionary idea.

bu bize devrimci bir fikir gibi geldi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And this idea spread,

Ve bu fikir yayıldı,

growing into a nonprofit called MBAs Across America,

Amerika Çağında MBA'ler adı altında bir kar amacı gütmeyen iştirak doğurdu,

a movement that landed me here on this stage today.

bugün bu sahnede olmamı sağlayan bir eylem.

It spread because we found a great hunger in our generation

bu yayıldı çünkü neslimizdeki büyük açlığı keşfettik,

for purpose, for meaning.

amaca, anlama olan açlığı.

It spread because we found countless entrepreneurs

Yayıldı çünkü Amerika'nın bucaklarında

in the nooks and crannies of America

istihdam yaratan ve hayat değiştiren

who were creating jobs and changing lives

ve biraz da yardıma ihtiyacı olan

and who needed a little help.

sayısız girişimci bulduk.

But if I'm being honest, it also spread

Ama dürüst olmam gerekirse,

yayıldı çünkü yayılması için savaştım.

because I fought to spread it.

There was no length to which I would not go

Bu inancı yaymak için,

to preach this gospel,

daha çok insanın bu çökmüş

to get more people to believe

ülkedeki yaraların sarılabileceğine

that we could bind the wounds of a broken country,

inanmasını sağlamak için gidemeyeceğim

one social business at a time.

mesafe yoktu.

But it was this journey of evangelism

Sizinle bugün paylaşmak istediğim

that led me to the rather different gospel

farklı inancıma beni götürense

that I've come to share with you today.

şu tebliğ amaçlı seyahat olmuştur.

It began one evening almost a year ago

Neredeyse bir yıl önce başladı,

at the Museum of Natural History in New York City,

New York'taki Doğal Tarih Müzesi'nde

at a gala for alumni of Harvard Business School.

Harvard Business School mezunları galasındayken.

Under a full-size replica of a whale,

Bir balinanın replikasının altında

I sat with the titans of our time

arkadaşlarını ve onların güzel işlerini

as they celebrated their peers and their good deeds.

kutlayan zamanımızın titanlarıyla devleriyle oturdum.

There was pride in a room

Odada gurur vardı

where net worth and assets under management

mal varlığının yönetim altında olduğu

toplam değerinin yarım trilyon doları

surpassed half a trillion dollars.

geçtiği bir azamet vardı odada.

We looked over all that we had made,

Yaptıklarımıza göz gezdirdik,

and it was good.

gayet başarılıydı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But it just so happened,

Fakat tam o zamanda,

two days later,

iki gün sonrasında

I had to travel up the road to Harlem,

Harlem'e gitmek zorunda kaldım.

where I found myself sitting in an urban farm

Orada kendimi bir zamanlar boş bir arsa olan

that had once been a vacant lot,

bir şehir çiftliğinde Tony isimli

listening to a man named Tony tell me of the kids

bir adamın bana her gün oraya gelen çocuklardan

that showed up there every day.

bahsetmesini dinlerken buldum.

All of them lived below the poverty line.

Her biri açlık sınırının altında yaşıyordu.

Many of them carried all of their belongings in a backpack

Bir evsizler sığıınağında kaybolmasın diye çoğu,

to avoid losing them in a homeless shelter.

eşyalarını bir sırt çantasında gezdiriyordu.

Some of them came to Tony's program,

Bazıları Tony'nin Harlem'de Büyüyenler

called Harlem Grown,

isimli düzenine o gün

to get the only meal they had each day.

yiyecekleri tek öğünü almaya geliyordu.

Tony told me that he started Harlem Grown with money from his pension,

Tony, "Harlem'de Büyüyenler"i 20 yıl taksicilik sonunda aldığı

after 20 years as a cab driver.

emeklilik ikramiyesiyle başlattığını söyledi.

He told me that he didn't give himself a salary,

Kendisine maaş vermediğini,

because despite success, the program struggled for resources.

girişimin başarılı olmasına rağmen kaynak sıkıntısı çektiğini söyledi.

He told me that he would take any help

Alabileceği her türlü yardımı almak

that he could get.

istediğini söyledi.

And I was there as that help.

Ve ben de bu yardım için oradaydım.

But as I left Tony, I felt the sting and salt of tears

Ama Tony'den ayrılınca, gözyaşlarımın iğnesi ve tuzu

welling up in my eyes.

ile şişti gözlerim.

I felt the weight of revelation

Bir gece bir odada birkaç yüz

that I could sit in one room on one night,

insanın bir trilyona sahip olduğu

where a few hundred people had half a trillion dollars,

yerde otururken, iki gün sonrasında

and another room, two days later,

sadece 50 blok ötede bir yerde bir adamın

just 50 blocks up the road,

bir çocuğa tek öğününü sağlamak

where a man was going without a salary

için maaş almadan çalıştığı gerçeğinin

to get a child her only meal of the day.

ağırlığı altında ezildim.

And it wasn't the glaring inequality that made me want to cry,

Beni ağlatan bu bağıran eşitsizlik değildi,

it wasn't the thought of hungry, homeless kids,

aç, evsiz çocukların düşüncesi değildi,

it wasn't rage toward the one percent

yüzde bire öfke ve yüzde doksan dokuz

or pity toward the 99.

acıma değildi.

No, I was disturbed because I had finally realized

Hayır, rahatsız olmuştum çünkü sonunda

that I was the dialysis

böbrek nakline ihtiyaç duyan bir

for a country that needed a kidney transplant.

ülke için diyaliz olduğumu fark etmiştim.

I realized that my story stood in for all those

Çizmelerinden yukarı tırmanmak isteyen

who were expected to pick themselves up by their bootstraps,

herkese destek olmak için vardı hikayem hep,

even if they didn't have any boots;

hiç çizmeleri olmasa bile;

that my organization stood in

kurduğum şey, Harlem'e, Appalachia

for all the structural, systemic help that never went to Harlem

ya da Lower 9th Ward'a hiç gitmeyen yapısal ve sistemli yardımı

or Appalachia or the Lower 9th Ward;

götürmek için varı;

that my voice stood in for all those voices

Sesim eğitim alamayan, temizlenemeyen

that seemed too unlearned, too unwashed, too unaccommodated.

yatacak yeri olmayan sesler için vardı.

And the shame of that,

Ve bu utanç,

that shame washed over me

bu üzerime yağan utanç,

like the shame of sitting in front of the television,

televizyonun önünde oturup

watching Peter Jennings announce the new millennium

Peter Jennings'in milenyum anonsunu dinlemek gibiydi,

again

tekrar

and again

ve tekrar

and again.

ve tekrar.

I had been duped,

Kandırılmış,

hoodwinked,

aldatılmış,

bamboozled.

oyuna getirilmiştim.

But this time, the false savior was me.

Fakat bu sefer sahte kurtarıcı bendim.

You see, I've come a long way from that altar

Görüyorsunuz, dünyanın sona ereceğini sandığım o gecede bulunduğum

on the night I thought the world would end,

o mihraptan, insanların anlaşılmaz

from a world where people spoke in tongues

konuştuğu ve acı çekmeyi Tanrı'nın mutlak bir

and saw suffering as a necessary act of God

takdiri olarak gördüğü ve bir yazının kesin doğru

and took a text to be infallible truth.

olduğunu düşündüğü yerden

Yes, I've come so far

çok uzaklaştım. O kadar ki,

that I'm right back where I started.

başladığım yere geri döndüm.

Because it simply is not true to say

Çünkü inançsızlık çağında yaşadığımızı

that we live in an age of disbelief --

söylemek doğru olmaz --

no, we believe today just as much as any time that came before.

hayır, bugün de daha önce olduğu kadar inançlıyız.

Some of us may believe in the prophecy of Brené Brown

Bazılarımız Brene Brown'ın peygamberliğine inanabilir,

or Tony Robbins.

ya da Tony Robbins'in.

We may believe in the bible of The New Yorker

The New Yorker ya da Harvard Business Review

or the Harvard Business Review.

incillerine inanabiliriz.

We may believe most deeply

Buradaki TED kilisesinde

when we worship right here at the church of TED,

dua ederken çok derinden inanabiliriz.

but we desperately want to believe,

Fakat inanmayı çılgınca istiyoruz,

we need to believe.

inanmaya ihtiyacımız var.

We speak in the tongues of charismatic leaders

Bütün problemlerimizi çözmeyi vaat eden

that promise to solve all our problems.

karizmatik lider dilinde konuşabiliriz.

We see suffering as a necessary act of the capitalism that is our god,

Acı çekmeyi tanrımız kapitalizmin mutlak bir takdiri olarak görürüz,

we take the text of technological progress

teknolojik ilerleme yazılarını kesin doğru

to be infallible truth.

kabul ederiz.

And we hardly realize the human price we pay

Ve bir tuğlayı sorgulamayı bıraktığımızda ödediğimiz insani bedeli

when we fail to question one brick,

ancak fark ederiz,

because we fear it might shake our whole foundation.

çünkü bütün temelimizi sarsmasından korkarız.

But if you are disturbed

Ama hep kabul ettiğimiz

by the unconscionable things that we have come to accept,

ölçüsüz şeylerden rahatsız olmaya başladıysan,

then it must be questioning time.

işte bu sorgulama zamanı gelmiş demektir.

So I have not a gospel of disruption or innovation

Bende bir karmaşa, yenilik ya da

or a triple bottom line.

üçlü kar hanesi inancı yok.

I do not have a gospel of faith to share with you today, in fact.

Sizinle paylaşacak bir sadakat inancım da yok açıkçası.

I have and I offer a gospel of doubt.

Size şüphe inancını sunuyorum.

The gospel of doubt does not ask that you stop believing,

Şüphe inancı, inanmayı bırakmanızı istemez,

it asks that you believe a new thing:

yeni bir şeye inanmanızı ister:

that it is possible not to believe.

İnanmamak mümkündür.

It is possible the answers we have are wrong,

Aldığımız cevapların yanlış olması mümkündür,

it is possible the questions themselves are wrong.

soruların da yanlış olması mümkündür.

Yes, the gospel of doubt means that it is possible that we,

Evet, şüphe inancı, burada, bu sahnede

on this stage, in this room,

yanılıyor olmamızın mümkün olması

are wrong.

demektir.

Because it raises the question, "Why?"

Çünkü bu "Neden?" sorusunu doğurur.

With all the power that we hold in our hands,

Sahip olduğumuz tüm bu güce rağmen,

why are people still suffering so bad?

neden insanlar bu kadar acı çekiyor?

This doubt leads me to share that we are putting my organization,

Bu şüphe, beni kurumum Amerika Çapında MBA'leri

MBAs Across America,

işletmeden kaldırmaya

out of business.

yönlendirebilir.

We have shed our staff and closed our doors

Ekibimizi dağıttık ve kapılarımızı kapattık

and we will share our model freely

ve modelimizi bizim iznimiz olmadan bu işi

with anyone who sees their power to do this work

yapmaya kendini muktedir gören herkesle

without waiting for our permission.

şeffafça paylaşacağız.

This doubt compels me

Bu şüphe beni birilerinin üzerime

to renounce the role of savior

bıraktığı kurtarıcı rolünden

that some have placed on me,

feragat ettiriyor,

because our time is too short and our odds are too long

çünkü hiçbir mucize getirmeyeceği kesin olan ikinci gelişleri

to wait for second comings,

beklemek için zamanımız kısa,

when the truth is that there will be no miracles here.

kavgamız da uzun.

And this doubt, it fuels me,

Ve bu şüphe, beni besliyor,

it gives me hope

bana umut veriyor,

that when our troubles overwhelm us,

sorunlar başımıza üşüştüğünde,

when the paths laid out for us seem to lead to our demise,

önümüzdeki yollar çöküşümüze giden yollar gibi göründüğünde

when our healers bring no comfort to our wounds,

şifacılarımız yaralarımızı hiç mi hiç hafifletmediğinde

it will not be our blind faith --

hayatımıza ve dünyamıza biraz ışık saçacak olan

no, it will be our humble doubt

ve fısıltıya ya da bağırmaya sesimizi

that shines a little light into the darkness of our lives

çıkaracak olan, ya da en basit,

and of our world

çok basit şekilde

and lets us raise our voice to whisper

" Başka bir yol olmalı." dedirten

or to shout

körü körüne inancımız

or to say simply,

olmayacak,

very simply,

işte bu mütevazi şüphemiz

"There must be another way."

olacaktır.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)