The gospel of doubt | Casey Gerald

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Hajar Almasi

There we were,

آنجا بودیم،

souls and bodies packed into a Texas church

روح و جسم ما در کلیسایی در تگزاس جمع شده بود

on the last night of our lives.

در آخرین شب زندگی مان.

Packed into a room just like this,

در اتاقی مثل اینجا جمع شده بودیم،

but with creaky wooden pews draped in worn-down red fabric,

با نیمکت های چوبی با روکش پارچه ای قرمز که غژغژ می کردند،

with an organ to my left and a choir at my back

با ارگی که در سمت چپم بود و گروه کر در پشتم

and a baptism pool built into the wall behind them.

و یک حوض غسل تعمید که روی دیوار پشت آنها ساخته شده بود.

A room like this, nonetheless.

کم و بیش اتاقی شبیه به این.

With the same great feelings of suspense,

و همان احساس عمیق تعلیق،

the same deep hopes for salvation,

و همان امید عمیق نجات،

the same sweat in the palms

همان دست های عرق کرده

and the same people in the back not paying attention.

و همان آدمهایی که در ردیف پشت توجه نمی کنند.

(Laughter)

( خنده حضار)

This was December 31, 1999,

آن روز ۳۱ دسامبر، ۱۹۹۹ بود

the night of the Second Coming of Christ,

شب بازگشت مجدد مسیح،

and the end of the world as I knew it.

پایان دنیایی که می شناختم.

I had turned 12 that year

آن موقع ۱۲ ساله شده بودم

and had reached the age of accountability.

و به سن تکلیف رسیده بودم.

And once I stopped complaining

و وقتی که دست از شکایت کشیدم

about how unfair it was that Jesus would return

از اینکه انصاف نیست که مسیح بر گردد

as soon as I had to be accountable for all that I had done,

درست همان وقتی که تازه مسئول اعمالم شده‌ام،

I figured I had better get my house in order very quickly.

فهمیدم که بهتر است هرچه زودتر کارهایم را سر و سامان دهم.

So I went to church as often as I could.

پس هرچه می‌توانستم به کلیسا می‌رفتم.

I listened for silence as anxiously as one might listen for noise,

و همانقدر مشتاق خلوت بودم که کسی بدنبال هیاهو،

trying to be sure that the Lord hadn't pulled a fast one on me

می‌خواستم مطمئن شوم که نکند که سرم کلاهی برود

and decided to come back early.

و مسیح بخواهد زودتر برگردد.

And just in case he did,

و اگر این کار را کرد،

I built a backup plan,

برنامه کمکی داشته باشم،

by reading the "Left Behind" books that were all the rage at the time.

که آن زمان خواندن کتابهای پر از خشم« بازمانده» بود.

And I found in their pages

و در آنها دیدم که

that if I was not taken in the rapture at midnight,

که اگر تا نیمه شب برای بهشت گزیده نشدم،

I had another shot.

راه دیگری داشتم.

All I had to do was avoid taking the mark of the beast,

تنها کاری که باید می کردم دوری از علامت شیطان،

fight off demons, plagues and the Antichrist himself.

جنگ با شیاطین، طاعون و مبارزه با خود ضد مسیح بود.

It would be hard --

یه کم سخت بود...

(Laughter)

( خنده حضار)

but I knew I could do it.

ولی می‌دانستم که می‌توانم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But planning time was over now.

دیگر زمان برنامه‌ریزی تمام شده بود.

It was 11:50pm.

ساعت ۱۱/۵۰ بود.

We had 10 minutes left,

ما ۱۰ دقیقه وقت داشتیم،

and my pastor called us out of the pews and down to the altar

وکشیش ما را از روی نیمکت و به سوی محراب صدا کرد

because he wanted to be praying when midnight struck.

چون می خواست تا در هنگام نیمه شب مشغول دعا باشیم.

So every faction of the congregation

پس هر دسته ای از جمعیت

took its place.

در جایش قرار گرفت.

The choir stayed in the choir stand,

گروه کر در جایگاه قرار گرفت،

the deacons and their wives --

خادمان کلیسا و همسرانشان

or the Baptist Bourgeoisie as I like to call them --

یا بورژواهای تعمید دهنده اسمیه که من صداشون می‌کنم،

(Laughter)

(خنده حضار)

took first position in front of the altar.

در ردیف اول جلوی محراب قرار گرفتند.

You see, in America,

می‌دانید، در آمریکا،

even the Second Coming of Christ has a VIP section.

حتی بازگشت مجدد مسیح هم قسمت VIP دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

And right behind the Baptist Bourgeoisie

و درست پشت بورژواهای تعمید دهنده

were the elderly --

مسن ترها بودند --

these men and women whose young backs had been bent under hot suns

این مردان و زنانی که پشت های جوانشان زیر آفتاب‌های داغ

in the cotton fields of East Texas,

مزارع پنبه در شرق تگزاس خم شده،

and whose skin seemed to be burnt a creaseless noble brown,

که پوستشان انگار به رنگ قهوه ای اصیلی و بدون چروک سوخته بود،

just like the clay of East Texas,

درست مانند سفال‌های شرق تگزاس،

and whose hopes and dreams for what life might become

و آنهایی که امید و آرزوهایشان از آنکه زندگی

outside of East Texas

در خارج از شرق تگزاس چگونه می توانست باشد

had sometimes been bent and broken

حتی بیشتر از کمرهایشان

even further than their backs.

خمیده و شکسته شده بود.

Yes, these men and women were the stars of the show for me.

آری، برای من این مردان و زنان ستاره‌های نمایش بودند.

They had waited their whole lives for this moment,

تمامی عمرشان برای این لحظه صبر کرده بودند،

just as their medieval predecessors had longed for the end of the world,

مانند پیشینیان قرون وسطایی شان آرزوی پایان جهان داشتند،

and just as my grandmother waited for the Oprah Winfrey Show

همانطوری که مادر بزرگم برای نمایش «اپرا وینفری» منتظر می‌شد

to come on Channel 8 every day at 4 o'clock.

تا هر روز ساعت ۴ در کانال ۸ ببیند.

And as she made her way to the altar,

و همانطور که به سمت محراب می رفت،

I snuck right in behind her,

درست پشتش مخفی شده بودم،

because I knew for sure

چون مطمئن بودم

that my grandmother was going to heaven.

مادر بزرگم به بهشت می رود.

And I thought that if I held on to her hand during this prayer,

و فکر می‌کردم اگر در مدت این دعا، دستم در دستش باشد،

I might go right on with her.

ممکن است مستقیم با او بروم.

So I held on

پس دستش را گرفتم

and I closed my eyes

و چشمانم را بستم

to listen,

تا گوش کنم،

to wait.

تا منتظر شوم.

And the prayers got louder.

و دعاها بلندتر شد.

And the shouts of response to the call of the prayer

و فریادهای تقاضای اجابت دعا

went up higher even still.

حتی بلندتر.

And the organ rolled on in to add the dirge.

و نوای ارگ کلیسا هم برای بالا بردن شور اضافه شد.

And the heat came on to add to the sweat.

و حرارت بالا رفت تا بیشترعرق کنیم.

And my hand gripped firmer,

و دستم را محکمتر گرفتم،

so I wouldn't be the one left in the field.

تا مبادا کسی باشم که جا بمانم.

My eyes clenched tighter

چشم هایم را محکم به هم فشردم

so I wouldn't see the wheat being separated from the chaff.

تا نبینم که چطور سره از ناسره جدا می شود.

And then a voice rang out above us:

و سپس صدایی بر فرازمان پیچید:

"Amen."

« آمین »

It was over.

و تمام شده بود.

I looked at the clock.

به ساعت نگاه کردم.

It was after midnight.

از نیمه شب گذشته بود.

I looked at the elder believers

به مومنان ارشد نگاه کردم

whose savior had not come,

که نجات دهنده شان نیامده بود،

who were too proud to show any signs of disappointment,

که مغرور تر از آن بودند که نشانی از نومیدی نمایان کنند،

who had believed too much and for too long

که ایمانی آنقدر سخت و طولانی مدت داشتند

to start doubting now.

تا اکنون شک نکنند.

But I was upset on their behalf.

اما من بجایشان مایوس شدم.

They had been duped,

آنها فریب خورده بودند،

hoodwinked, bamboozled,

اغفال شدند، گول خوردند،

and I had gone right along with them.

و من هم درست همراهشان بودم.

I had prayed their prayers,

دعاهایشان را خواندم،

I had yielded not to temptation as best I could.

به بهترین وجهی که می توانستم تسلیم وسوسه نشدم.

I had dipped my head not once, but twice

نه یک بار، بلکه دوبار

in that snot-inducing baptism pool.

در آن حوض غسل تعمید غوطه خوردم .

I had believed.

من ایمان داشتم.

Now what?

حالا چه می شود؟

I got home just in time to turn on the television

درست به موقع به خانه رسیدم تا تلویزیون را روشن کنم

and watch Peter Jennings announce the new millennium

و ببینم که پیتر جنینگز شروع هزاره جدید را

as it rolled in around the world.

دور تا دور جهان اعلام می کرد.

It struck me that it would have been strange anyway,

به ذهنم خطور کرد که خیلی عجیب می شد،

for Jesus to come back again and again

که مسیح هم برگردد و برگردد

based on the different time zones.

بر مبنای ساعت محلی هر محل.

(Laughter)

(خنده و تشویق حضار)

And this made me feel even more ridiculous --

و این موضوع را بیشتر مضحک کرد...

hurt, really.

رنج آور بود، خیلی.

But there on that night, I did not stop believing.

اما آنجا در آن شب، من ایمانم را از دست ندادم.

I just believed a new thing:

من به چیزی جدید ایمان آوردم:

that it was possible not to believe.

که ممکن است، تا ایمان نداشت.

It was possible the answers I had were wrong,

ممکن بود پاسخ هایی که داشتم اشتباه باشند،

that the questions themselves were wrong.

چون سوال ها، خود غلط بودند.

And now, where there was once a mountain of certitude,

و حالا، جایی که زمانی کوهی از یقین بود،

there was, running right down to its foundation,

آنجا، به سمت پایین و بنیانش،

a spring of doubt,

چشمه‌ای از شک جاری بود،

a spring that promised rivers.

چشمه‌ای که وعده رودهایی را می داد.

I can trace the whole drama of my life

می‌توانم نمایش زندگیم را

back to that night in that church

تا آن شب در کلیسا دنبال کنم

when my savior did not come for me;

وقتی که نجات دهنده ام برای من نیامد؛

when the thing I believed most certainly

وقتی که با اطمینان ترین چیزی که باور داشتم

turned out to be, if not a lie,

معلوم شد، که اگر دروغ نبوده،

then not quite the truth.

کاملا راست هم نبود.

And even though most of you prepared for Y2K in a very different way,

و اگرچه بیشتر شما برای سال ۲۰۰۰ کاملا به شکل دیگری آماده شدید،

I'm convinced that you are here

مطمئنم که شما اینجایید

because some part of you has done the same thing that I have done

چون بخشی از شما همان کاری را کرده که من

since the dawn of this new century,

از سپیده دم این قرن جدید کرده ام،

since my mother left and my father stayed away

از وقتی که مادرم رفت و پدرم پیشم نیامد

and my Lord refused to come.

و خدایم از آمدن سر باز زد.

And I held out my hand,

و دستهایم را دراز کردم،

reaching for something to believe in.

تا چیزی را برای اعتقاد پیدا کنم.

I held on when I arrived at Yale at 18,

تا ورود به دانشگاه « ییل» در ۱۸ سالگی ادامه دادم،

with the faith that my journey from Oak Cliff, Texas

با امید آنکه سفرم از «اوک کلیف» تگزاس

was a chance to leave behind all the challenges I had known,

فرصتی برای پشت سر گذاشتن تمام چالش هایی که می شناختم باشد،

the broken dreams and broken bodies I had seen.

امید های از دست رفته و بدن های فرسوده ای که دیده بودم.

But when I found myself back home one winter break,

اما وقتی در یک تعطیلات زمستانی دوباره خود را درخانه یافتم،

with my face planted in the floor,

وقتی که صورتم روی زمین بود،

my hands tied behind my back

و دستهایم از پشت بسته

and a burglar's gun pressed to my head,

و اسلحه یک دزد به سرم فشره می شد،

I knew that even the best education couldn't save me.

می دانستم که حتی عالی ترین تحصیلات هم نمی توانست نجاتم دهد.

I held on when I showed up at Lehman Brothers

ادامه دادم تا وقتی که در« لیمان برادرز» پیدایم شد،

as an intern in 2008.

به عنوان یک کارآموز درسال ۲۰۰۸.

(Laughter)

(خنده حضار)

So hopeful --

خیلی مفید بود...

(Laughter)

(خنده حضار)

that I called home to inform my family

و به خانه ام زنگ زدم تا به خانواده بگویم

that we'd never be poor again.

که ما دیگر هیچوقت فقیر نمی‌شویم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But as I witnessed this temple of finance

اما شاهد آن بودم که معبد سرمایه داری

come crashing down before my eyes,

در مقابل چشمانم فرو ریخت،

I knew that even the best job couldn't save me.

فهمیدم که حتی بهترین شغل ها نمی تواند نجاتم دهد.

I held on when I showed up in Washington DC as a young staffer,

ادامه دادم تا آنکه به عنوان یک کارمند جوان در واشنگتن دی سی پیدایم شد،

who had heard a voice call out from Illinois,

که صدای برخاسته ازایالت ایلینویز را شندیده بود،

saying, "It's been a long time coming,

می گفت،« خیلی وقت است که به این تغییر نیاز داریم

but in this election, change has come to America."

اما در این انتخابات، تغییر به آمریکا آمده.»

But as the Congress ground to a halt

اما وقتی که کنگره زمین گیر شد

and the country ripped at the seams

و کشور در شکاف هایش دوپاره شد

and hope and change began to feel like a cruel joke,

و امید تغییر تبدیل به یک شوخی بی رحمانه شد،

I knew that even the political second coming

می دانستم که حتی رجعت سیاسی

could not save me.

نمی تواند نجاتم دهد.

I had knelt faithfully at the altar of the American Dream,

با امید در محراب « آرزوی آمریکایی» زانو زدم،

praying to the gods of my time

و برای خداهای دورانم دعا کردم

of success,

برای موفقیت،

and money,

و پول،

and power.

و قدرت.

But over and over again,

اما دوباره بارها و بارها،

midnight struck, and I opened my eyes

نیمه شب آمد و چشمانم را باز کردم

to see that all of these gods were dead.

تا ببینم که تمامی این خدایان مرده اند.

And from that graveyard,

و از این قبرستان،

I began the search once more,

جستجو را بار دیگر آغاز کردم،

not because I was brave,

نه بخاطر شجاعتم،

but because I knew that I would either believe

بلکه چون می دانستم که یا ایمان می آورم

or I would die.

و یا می میرم.

So I took a pilgrimage to yet another mecca,

پس به زیارت کعبه ای دیگر رفتم،

Harvard Business School --

دانشگاه تجاری هاروارد...

(Laughter)

(خنده حضار)

this time, knowing that I could not simply accept the salvation

اما این بار، بسادگی نمی توانستم

that it claimed to offer.

نجاتی را که ادعا می کرد بپذیرم.

No, I knew there'd be more work to do.

نه، می دانستم که کارهای بیشتری باید انجام شود.

The work began in the dark corner of a crowded party,

کار از گوشه تاریک یک مهمانی شلوغ شروع شد،

in the late night of an early, miserable Cambridge winter,

در اواخر شبی از زمستان تیره کمبریج،

when three friends and I asked a question

وقتی که من و سه دوستم سوالی پرسیدیم

that young folks searching for something real have asked

که کسانی که به دنبال واقعیت هستند

for a very long time:

مدتی طولانی است که می پرسند:

"What if we took a road trip?"

« چطور است که به جاده بزنیم؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

We didn't know where'd we go or how we'd get there,

نمی دانستیم که به کجا می رویم یا چطور به آنجا می رسیم،

but we knew we had to do it.

اما می دانستیم که باید انجامش دهیم.

Because all our lives we yearned, as Jack Kerouac wrote,

چون تمامی عمرمان این آرزو را داشتیم، آنطور که «جک کرواک» نوشته،

to "sneak out into the night and disappear somewhere,"

« برای یواشکی به درون شب رفتن و جایی گم شدن،»

and go find out what everybody was doing

و رفتن و دیدن آنکه هر کسی

all over the country.

در سطح کشور چه می کند.

So even though there were other voices who said

پس اگرچه صداهای دیگری بودند که می گفتند

that the risk was too great and the proof too thin,

خطرش خیلی زیاد است و اثباتش بی حاصل،

we went on anyhow.

به هر شکل ادامه دادیم.

We went on 8,000 miles across America in the summer of 2013,

در تابستان ۲۰۱۳ ما ۸۰۰۰ مایل را در سراسر آمریکا رفتیم،

through the cow pastures of Montana, through the desolation of Detroit,

از میان مراتع مونتانا، تا ویرانه های دیترویت،

through the swamps of New Orleans,

از میان باتلاق های نیو اورلئان،

where we found and worked with men and women

جایی که مردان و زنانی را یافتیم و با آنها کار کردیم

who were building small businesses

که بنگاه های کوچکی را می ساختند

that made purpose their bottom line.

که به سود آوری شان معنی می داد.

And having been trained at the West Point of capitalism,

آموزش دیده در کاپیتالیسم نظامی «وست پوینت»،

this struck us as a revolutionary idea.

ایده ای انقلابی به ذهنمان خطور کرد.

(Laughter)

(خنده حضار)

And this idea spread,

و این ایده گسترده شد،

growing into a nonprofit called MBAs Across America,

و به سازمانی غیر انتفاعی به نام MBA برای آمریکا توسعه پیدا کرد،

a movement that landed me here on this stage today.

حرکتی که مرا امروز به این صحنه رساند.

It spread because we found a great hunger in our generation

و فهمیدیم که دلیل توسعه اش اشتیاق زیاد نسل ما

for purpose, for meaning.

به هدف، به معنی است.

It spread because we found countless entrepreneurs

گسترده شد چون تعداد بیشماری از کار آفرینان

in the nooks and crannies of America

در گوشه و کنار آمریکا

who were creating jobs and changing lives

که کار می سازند و زندگی ها را تغییر می دهند

and who needed a little help.

به کمی کمک نیاز داشتند.

But if I'm being honest, it also spread

و اگر بخواهم کمی صادق باشم، گسترده شد

because I fought to spread it.

چون برای توسعه جنگیدم.

There was no length to which I would not go

امتدادی نبود که در آن نرفته باشم

to preach this gospel,

تا این آیین را موعظه کنم،

to get more people to believe

که مردم بیشتری ایمان آورند

that we could bind the wounds of a broken country,

که ما می توانیم زخم های یک سرزمین شکسته را ببندیم،

one social business at a time.

هر بار با یک کار اجتماعی.

But it was this journey of evangelism

اما این سفر تبلیغی مسیحی بود

that led me to the rather different gospel

که مرا به آیین متفاوتی هدایت کرد

that I've come to share with you today.

که امروز آمده ام تا آن را با شما شریک شوم.

It began one evening almost a year ago

در غروب یک روز، تقریبا یک سال پیش آغاز شد

at the Museum of Natural History in New York City,

در موزه تاریخ طبیعی در شهر نیویورک،

at a gala for alumni of Harvard Business School.

در جشن فارغ التحصیلان دانشگاه مدیرت کسب و کار هاروارد،

Under a full-size replica of a whale,

در زیر مدل اندازه واقعی یک نهنگ،

I sat with the titans of our time

با غول های جهان امروز نشسته بودم

as they celebrated their peers and their good deeds.

در حالی که آنها همسالانشان و اعمال خیرشان را جشن گرفته بودند.

There was pride in a room

غروری در اتاق بود

where net worth and assets under management

جایی که ارزش خالص و سرمایه تحت مدیریت

surpassed half a trillion dollars.

فراتر ار نیم تریلیون دلار بود.

We looked over all that we had made,

به هرآنچه که ساخته بودیم نگاه کردیم،

and it was good.

و خوب بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

But it just so happened,

اما اتفاقا

two days later,

دو روز بعد،

I had to travel up the road to Harlem,

می‌بایست تا « هارلم» می‌رفتم،

where I found myself sitting in an urban farm

که خودم را نشسته در مزرعه ای شهری یافتم

that had once been a vacant lot,

که زمانی زمینی خالی بود،

listening to a man named Tony tell me of the kids

و به مردی نام تونی گوش می کردم که برایم از بچه هایی می گفت

that showed up there every day.

که هر روز آنجا پیدایشان می‌شد.

All of them lived below the poverty line.

و همه شان زیر خط فقر زندگی می‌کردند.

Many of them carried all of their belongings in a backpack

خیلی از آنها همه چیزشان را در کوله پشتی حمل می کردند

to avoid losing them in a homeless shelter.

تا آنها را در سرپناه بی خان مان ها از دست ندهند.

Some of them came to Tony's program,

بعضی هایشان به برنامه تونی آمدند،

called Harlem Grown,

که اسمش « جوانه هارلم» بود،

to get the only meal they had each day.

تا تنها وعده غذای روزانه شان را بگیرند.

Tony told me that he started Harlem Grown with money from his pension,

تونی به من گفت او برنامه جوانه هارلم را با حقوق بازنشستگی اش شروع کرده،

after 20 years as a cab driver.

بعد از ۲۰ سال رانندگی تاکسی.

He told me that he didn't give himself a salary,

گفت که برای خودش حقوقی نمی‌ماند،

because despite success, the program struggled for resources.

چون با وجود موفقیت، برنامه در مشکلات دست و پا می زند،

He told me that he would take any help

به من گفت که پذیرای هر کمکی است

that he could get.

که بتواند بگیرد.

And I was there as that help.

و من برای آن کمک آنجا بودم.

But as I left Tony, I felt the sting and salt of tears

اما زمانی که تونی را ترک کردم، شوری و گزش اشکی را

welling up in my eyes.

که در چشمانم می جوشید حس کردم.

I felt the weight of revelation

وزن الهامی را حس کردم

that I could sit in one room on one night,

که می توانستم در یک اتاق شبی بنشینم،

where a few hundred people had half a trillion dollars,

که چند صد نفر نیم تریلیون دلار داشتند،

and another room, two days later,

و در اتاقی دیگر، دو روز بعد،

just 50 blocks up the road,

تنها ۵۰ محله بالاتر،

where a man was going without a salary

جایی که مردی بدون حقوق

to get a child her only meal of the day.

به کودکی تنها وعده غذایش را در روز می دهد.

And it wasn't the glaring inequality that made me want to cry,

و این نابرابری خیره کننده دلیل اینکه می خواستم گریه کنم نبود،

it wasn't the thought of hungry, homeless kids,

فکر به گرسنگی این کودکان خردسال هم نبود،

it wasn't rage toward the one percent

خشم از آن یک درصد

or pity toward the 99.

یا تاسف برای آن ۹۹ درصد نبود.

No, I was disturbed because I had finally realized

ناراحت شدم چون بالاخره فهمیدم

that I was the dialysis

من دستگاه دیالیزی هستم

for a country that needed a kidney transplant.

برای کشوری که به پیوند کلیه نیاز دارد.

I realized that my story stood in for all those

فهمیدم که داستان من داستان همه آنهایی است

who were expected to pick themselves up by their bootstraps,

که توقعشان این بوده که بتوانند روی پای خودشان بزرگ شوند،

even if they didn't have any boots;

حتی اگر کفشی نداشته باشند؛

that my organization stood in

اینجاست که سازمان من برای

for all the structural, systemic help that never went to Harlem

تمامی کمک های ساختاری و سازمانی که هیچگاه به هارلم یا آپالاشیا یا پایین بخش ۹

or Appalachia or the Lower 9th Ward;

نرسیده ایستاده است؛

that my voice stood in for all those voices

این صدای من است برای همه صداهایی

that seemed too unlearned, too unwashed, too unaccommodated.

که خیلی بی سواد، خیلی حمام نرفته، خیلی بی پناه، به نظر می رسند.

And the shame of that,

و از شرمساری آن،

that shame washed over me

تمام وجودم شرمنده است

like the shame of sitting in front of the television,

مانند شرمساری نشستن در جلو تلویزیون،

watching Peter Jennings announce the new millennium

و دیدن « پیتر جنینگز» که آغاز هزاره جدید را خبر می دهد

again

دوباره

and again

و دوباره

and again.

و دوباره.

I had been duped,

من فریب خوردم،

hoodwinked,

اغفال شدم،

bamboozled.

گول خوردم،

But this time, the false savior was me.

اما این بار، ناجی دروغین خودم بودم.

You see, I've come a long way from that altar

می دانید، راهی طولانی از آن محراب آمده ام

on the night I thought the world would end,

از شبی که فکر می کردم پایان دنیاست،

from a world where people spoke in tongues

از دنیایی که مردم نجوا می کنند

and saw suffering as a necessary act of God

و رنج کشیدن را اراده قطعی خدا می دانند

and took a text to be infallible truth.

و کتاب مقدس را مصون از خطا می دانند.

Yes, I've come so far

بله، تا جایی آمده ام

that I'm right back where I started.

که به همان جایی که شروع کردم بازگردم.

Because it simply is not true to say

چون واقعا درست نیست که بگوییم

that we live in an age of disbelief --

که در عصر بی اعتقادی زندگی می کنیم...

no, we believe today just as much as any time that came before.

نه، ما امروز هم همانقدری ایمان داریم که همیشه در گذشته داشته ایم.

Some of us may believe in the prophecy of Brené Brown

برخی از ما شاید به گفته های «برنی براون» معتقدیم

or Tony Robbins.

یا « آنتونی رابینز».

We may believe in the bible of The New Yorker

ممکن است به کتاب مقدس «نیو یورکر» معتقد باشیم

or the Harvard Business Review.

یا « نشریه تجاری هاروارد».

We may believe most deeply

ممکن است عمیقا ایمان داشته باشیم

when we worship right here at the church of TED,

وقتی همینجا در معبد TED عبادت می کنیم،

but we desperately want to believe,

اما نومیدانه می خواهیم ایمان داشته باشیم،

we need to believe.

و به ایمان نیاز داریم.

We speak in the tongues of charismatic leaders

به زبان بیگانه رهبران پرجذبه صحبت می کنیم

that promise to solve all our problems.

که وعده حل تمامی مشکلاتمان را داده اند.

We see suffering as a necessary act of the capitalism that is our god,

ما رنج را به عنوان اثر لازمه کاپیتالیسمی که خدایمان است می بینیم،

we take the text of technological progress

ما نوشته های پیشرفت فناوری را

to be infallible truth.

واقعیت مصون از خطا می دانیم.

And we hardly realize the human price we pay

و به سختی هزینه انسانی که می پردازیم را درک می کنیم

when we fail to question one brick,

وقتی که نمی توانیم اشتباهاتمان را زیر سوال ببریم،

because we fear it might shake our whole foundation.

چون می ترسیم که ممکن است تمامی پایه هایمان را بلرزاند.

But if you are disturbed

اما اگر ناراحت شده اید

by the unconscionable things that we have come to accept,

از بی وجدانی هایی که پذیرا شده ایم،

then it must be questioning time.

حالا وقت پرسیدن است.

So I have not a gospel of disruption or innovation

من آیینی برای ناراحتی یا نوآوری ندارم

or a triple bottom line.

یا راهکاری برای محاسبه سود آوری شما.

I do not have a gospel of faith to share with you today, in fact.

من حقیقتا آیینی برای آنکه امروز، ایمان آورید ندارم.

I have and I offer a gospel of doubt.

من «آیین شک» را دارم و به شما عرضه می کنم.

The gospel of doubt does not ask that you stop believing,

آیین شک از شما نمی خواهد که ایمانتان را از دست دهید،

it asks that you believe a new thing:

از شما می خواهد که به چیز جدیدی ایمان آورید:

that it is possible not to believe.

که می شود ایمان نداشت.

It is possible the answers we have are wrong,

که ممکن است که پاسخ هایی که داریم اشتباه باشند،

it is possible the questions themselves are wrong.

ممکن است که خود سوال ها اشتباه باشند.

Yes, the gospel of doubt means that it is possible that we,

بله، آیین شک یعنی ممکن است که ما،

on this stage, in this room,

روی این صحنه، در این اتاق،

are wrong.

اشتباه کنیم.

Because it raises the question, "Why?"

چون موجب پرسیدن این سوال می شود، «چرا؟»

With all the power that we hold in our hands,

با تمامی قدرتی که در دستانمان داریم،

why are people still suffering so bad?

چرا همچنان مردم به این بدی رنج می کشند؟

This doubt leads me to share that we are putting my organization,

این شک مرا به این سو می برد تا بگویم که در حال راه انداختن سازمانی هستیم،

MBAs Across America,

MBA(مدیریت ارشد کسب و کار) در تمام آمریکا،

out of business.

جدای از تجارت.

We have shed our staff and closed our doors

کارکنانمان را انتخاب کرده لیم و درب هایمان را بسته ایم

and we will share our model freely

و طرحمان را رایگان

with anyone who sees their power to do this work

به هرکسی که در خود توان این کار را می بیند، می دهیم

without waiting for our permission.

بدون انتظار مجوز از کسی.

This doubt compels me

این شک مجبورم می کند

to renounce the role of savior

تا بگویم که نجات دهنده نیستم

that some have placed on me,

که بعضی ها در موردم می گویند،

because our time is too short and our odds are too long

چون عمر ما خیلی کوتاه است و احتمالات خیلی زیاد

to wait for second comings,

تا برای رجعت نجات دهنده صبر کنیم،

when the truth is that there will be no miracles here.

وقتی که واقعیت این است که معجزه ای پیش نخواهد آمد.

And this doubt, it fuels me,

و این شک، مرا به حرکت می اندازد،

it gives me hope

به من امید می دهد

that when our troubles overwhelm us,

که وقتی که مشکلات ما را در هم شکست،

when the paths laid out for us seem to lead to our demise,

وقتی که مسیر پیش رویمان ما را به سمت تباهی می‌برد،

when our healers bring no comfort to our wounds,

وقتی که شفا دهندگان ما زخمهایمان را التیام نمی‌دهند،

it will not be our blind faith --

این ایمان کورکورانه ما نیست ...

no, it will be our humble doubt

نه، این شک فروتنانه ما خواهد بود

that shines a little light into the darkness of our lives

که نوری ضعیف بر تاریکی زندگی مان ما افشاند

and of our world

و به جهان ما

and lets us raise our voice to whisper

و بگذارید تا صدایمان را به زمزمه بلند کنیم

or to shout

یا به یک فریاد

or to say simply,

و یا ساده بگویم،

very simply,

خیلی ساده،

"There must be another way."

« باید راه دیگری باشد.»

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق حضار)