Why I keep speaking up, even when people mock my accent | Safwat Saleem

Çeviri: Sueda Bingol Gözden geçirme: Yunus ASIK

I used to have this recurring dream

Sürekli gördüğüm bir rüya vardı;

where I'd walk into a roomful of people,

kalabalık bir yerden geçiyorum

and I'd try not to make eye contact with anyone.

ve hiç kimseyle göz temas kurmamaya çalışıyorum.

Until someone notices me,

Ta ki birisi beni fark edene kadar,

and I just panic.

o anda panik oluyorum.

And the person walks up to me,

Birisi bana doğru yürüyor

and says, "Hi, my name is So-and-so.

ve "Merhaba, adım falan - filan.

And what is your name?"

Senin adın ne?" diyor.

And I'm just quiet, unable to respond.

Cevap vermiyor, sadece sessizce bekliyorum.

After some awkward silence, he goes,

Tuhaf bir sessizlikten sonra, devam ediyor,

"Have you forgotten your name?"

"Adını mı unuttun?"

And I'm still quiet.

Ben hâlâ sessizim.

And then, slowly, all the other people in the room begin to turn toward me

Daha sonra odanın içindeki diğer insanlar yavaş yavaş bana doğru dönmeye başlıyor

and ask, almost in unison,

ve neredeyse tek bir ağızdan soruyorlar,

(Voice-over, several voices) "Have you forgotten your name?"

(Arkadan çeşitli sesler yükseliyor) "Adını mı unuttun?"

As the chant gets louder, I want to respond, but I don't.

Sesi gittikçe artan ilahi gibi, cevap vermek istiyor fakat yapamıyorum.

I'm a visual artist.

Görsel bir sanatçıyım.

Some of my work is humorous,

Çalışmaların bazıları esprili,

and some is a bit funny but in a sad way.

bazıları eğlendirici fakat üzücü.

And one thing that I really enjoy doing

Yaparken gerçekten eğlendiğim bir şey var,

is making these little animations

karakterlerin seslendirmelerini yaptığım

where I get to do the voice-over for all kinds of characters.

bu küçük animasyonları yapmayı seviyorum.

I've been a bear.

Ayı oldum.

(Video) Bear (Safwat Saleem's voice): Hi.

(Video) Ayı (Safwat Saleem'ın sesi): Merhaba.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Safwat Saleem: I've been a whale.

Safwat Saleem: Balina oldum.

(Video) Whale (SS's voice): Hi.

(Video) Balina (Safwat Saleem'ın sesi): Merhaba.

(Laughter)

SS: I've been a greeting card.

(Gülüşmeler)

Safwat Saleem: Tebrik kartı oldum.

(Video) Greeting card (SS's voice): Hi.

(Video) Tebrik kartı (SS'in sesi): Merhaba.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

SS: And my personal favorite is Frankenstein's monster.

SS: Benim favorim Frankenstein canavarı.

(Video) Frankenstein's monster (SS's voice): (Grunts)

(Video) Frankenstein'ın canavarı (SS'in sesi): (Homurtular)

(Laughter)

(Gülüşmeler)

SS: I just had to grunt a lot for that one.

SS: Onun için sadece birkaç kez homurdandım.

A few years ago, I made this educational video

Birkaç yıl önce, video oyunlarının tarihi hakkındaki

about the history of video games.

bu eğitim videosunu yaptım.

And for that one, I got to do the voice of Space Invader.

Onun için Space Invader'i (1978'de yayımlanan bir arcade oyunu) seslendirdim.

(Video) Space Invader (SS's voice): Hi.

(Video) Space Invader (SS'in sesi): Merhaba.

SS: A dream come true, really,

SS: Bir hayalim gerçek oldu. Gerçekten.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And when that video was posted online,

Bu video internet ortamına iletildiğinde

I just sat there on the computer, hitting "refresh,"

bilgisayarın başına oturdum ve ve sadece "yenile" tuşuna bastım,

excited to see the response.

cevapları görmek için heyecanlıydım.

The first comment comes in.

İlk yorum geldi.

(Video) Comment: Great job.

(Video) Yorum: Harika iş.

SS: Yes!

SS: Evet!

I hit "refresh."

"Yenile"'ye bastım.

(Video) Comment: Excellent video. I look forward to the next one.

(Video) Yorum: Mükemmel video. Diğerini dört gözle bekliyorum.

SS: Bu iki parçadan oluşan videonun sadece ilk parçasıydı.

SS: This was just the first of a two-part video.

I was going to work on the second one next.

İkinci parçası için çalışmaya gidiyordum.

I hit "refresh."

"Yenile"ye bastım.

(Video) Comment: Where is part TWO? WHEREEEEE? I need it NOWWWWW!: P

(Video) Yorum: İKİNCİ parça nerede? NEREDEEE? Ona ŞİMDİİİİ ihtiyacım var! :P

(Laughter)

(Gülüşmeler)

SS: People other than my mom were saying nice things about me,

SS: Annem haricindeki diğer insanlar internet ortamında

on the Internet!

benim hakkımda güzel şeyler söylüyordu!

It felt like I had finally arrived.

Sonunda başarmışım gibi hissettim.

I hit "refresh."

"Yenile"'ye bastım.

(Video) Comment: His voice is annoying. No offense.

(Video) Yorum: Sesi rahatsız ediyor. Gücenme yok.

SS: OK, no offense taken. Refresh.

SS: Tamam, gücenme yok alındı. Yenile.

(Video) Comment: Could you remake this without peanut butter in your mouth?

(Video) Yorum: Bu videoyu ağzında fıstık ezmesi olmadan tekrar yapar mısın?

SS: OK, at least the feedback is somewhat constructive. Hit "refresh."

SS: Tamam, en azından yapıcı bir eleştiri. "Yenile"'ye bas.

(Video) Comment: Please don't use this narrator again

(Video) Yorum: Lütfen bu seslendiriciyi tekrar kullanmayın,

u can barely understand him.

zar zor anlayabiliyorum onu.

SS: Refresh.

SS: Yenile.

(Video) Comment: Couldn't follow because of the Indian accent.

(Video) Yorum: Hindu aksanı nedeniyle takip edemedim.

SS: OK, OK, OK, two things.

SS: TAMAM, TAMAM, TAMAM, İki şey var.

Number one, I don't have an Indian accent,

Bir, ben Hindu aksanına sahip değilim.

I have a Pakistani accent, OK?

Pakistan aksanına sahibim. TAMAM?

And number two, I clearly have a Pakistani accent.

İki, açık bir Pakistan aksanına sahibim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But comments like that kept coming in,

Fakat bu gibi yorumlar gelmeye devam etti,

so I figured I should just ignore them

açıkça belirtmeliyim ki sadece bu nedenle dikkate almamalıydım.

and start working on the second part of the video.

Videonun ikinci parçası üzerinde çalışmalara başlamalıydım.

I recorded my audio,

Sesimi kaydediyorum

but every time I sat down to edit,

fakat düzenlemek için her oturuşumda,

I just could not do it.

daha fazla yapamadım.

Every single time, it would take me back to my childhood,

Her defasında konuşmak için daha da zorlandığım

when I had a much harder time speaking.

çocukluğuma beni geri götürdü.

I've stuttered for as long as I can remember.

Hatırladığım kadarıyla kekemeydim.

I was the kid in class

Sınıfta sorusu olduğunda

who would never raise his hand when he had a question --

ya da cevabı bildiğinde,

asla parmak kaldırmayan bir çocuktum.

or knew the answer.

Every time the phone rang,

Telefon her çaldığında,

I would run to the bathroom so I would not have to answer it.

cevap vermemek için banyoya koşardım.

If it was for me, my parents would say I'm not around.

Telefon bana geldiyse, ailem şu an yanımızda değil derdi.

I spent a lot of time in the bathroom.

Banyoda çok zaman geçirdim.

And I hated introducing myself,

Özellikle grup içinde

kendimi tanıtma işine sinir oluyordum.

especially in groups.

I'd always stutter on my name, and there was usually someone who'd go,

Her defasında adımı kekeliyordum ve genellikle bana "Adını mı unuttun?"

"Have you forgotten your name?"

diyen birileri çıkıyordu.

And then everybody would laugh.

Sonrasında herkes buna gülüyordu.

That joke never got old.

Bu şaka hiç eskimedi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I spent my childhood feeling that if I spoke,

Çocukluğum boyunca, eğer konuşursam

it would become obvious that there was something wrong with me,

benimle ilgili bir şeylerin yanlış olduğunun, normal olmadığımın

that I was not normal.

belli olacağından korktum.

Bu yüzden çoğunlukla sessiz kaldım.

So I mostly stayed quiet.

And so you see, eventually for me to even be able to use my voice in my work

Anlayacağınız, sonunda sesimi işim için kullanmak bile

was a huge step for me.

benim için büyük bir adımdı.

Every time I record audio,

Sesimi her kaydettiğimde,

I fumble my way through saying each sentence many, many times,

kendimi aynı cümleyi tekrar tekrar söylerken buluyordum.

and then I go back in

Sonra geri dönüp

and pick the ones where I think I suck the least.

en az kötü olduğunu düşündüklerimi seçiyordum.

(Voice-over) SS: Audio editing is like Photoshop for your voice.

(Dış ses) SS: Ses düzenleme sesinize Photoshop uygulamak gibi bir şey.

I can slow it down, speed it up, make it deeper, add an echo.

Sesi yavaşlatabilir, hızlandırabilir, derinleştirebilir, yankı ekleyebilirim.

And if I stutter along the way, and if I stutter along the way,

Eğer kekelersem, eğer kekelersem,

I just go back in and fix it.

geri dönüp düzeltebilirim.

It's magic.

Sihir gibi.

SS: Using my highly edited voice in my work

SS: Çokça düzeltilmiş sesimi işimde kullanmak,

was a way for me to finally sound normal to myself.

sesimin bana göre normal çıkmasının bir yoluydu.

But after the comments on the video,

Ama videoya gelen yorumlardan sonra,

it no longer made me feel normal.

o kadar da normal hissettirmemeye başladı.

And so I stopped using my voice in my work.

Sonra sesimi işimde kullanmayı bıraktım.

Since then, I've thought a lot about what it means to be normal.

O zamandan beri normal olmanın ne demek olduğunu düşünür dururum.

And I've come to understand

Şunu anladım ki "normal"

that "normal" has a lot to do with expectations.

beklentilerle yakından alakalı.

Let me give you an example.

Bir örnekle açıklayayım.

I came across this story

Antik Yunan yazarı Homeros ile alakalı

about the Ancient Greek writer, Homer.

şu hikâyeye rastladım.

Now, Homer mentions very few colors in his writing.

Homeros yazılarında renklerden oldukça az bahseder.

And even when he does,

Bahsettiğinde bile,

onları bir hayli tersten algılıyormuş gibi görünür.

he seems to get them quite a bit wrong.

For example, the sea is described as wine red,

Mesela, deniz şarap kırmızısı,

people's faces are sometimes green and sheep are purple.

insanların yüzleri bazen yeşil ve kuzular mor tasvir edilir.

But it's not just Homer.

Bunu yapan sadece Homeros değil.

If you look at all of the ancient literature --

Antik edebiyatlardan hangisine bakarsanız bakın --

Ancient Chinese, Icelandic, Greek, Indian

Antik Çin, İzlanda, Yunan, Hint

and even the original Hebrew Bible --

ve hatta orijinal İbranice İncil --

they all mention very few colors.

hepsi pek az renkten bahseder.

And the most popular theory for why that might be the case

Bununla ilgili en popüler teori

is that cultures begin to recognize a color

kültürlerin renkleri sadece onları üretebilmeye

only once they have the ability to make that color.

başladığında fark edebilmesidir.

So basically, if you can make a color,

Yani basit hâliyle, bir rengi sadece onu

only then can you see it.

üretebildiğinizde görebilirsiniz.

A color like red, which was fairly easy for many cultures to make --

Kırmızı gibi üretilmesi daha kolay olan renkler,

they began to see that color fairly early on.

kültürler tarafından daha önce fark edilebilmiştir.

But a color like blue, which was much harder to make --

Ama mavi gibi üretilmesi çok daha zor olan renklerin

many cultures didn't begin to learn how to make that color

üretilmesi çoğu kültür tarafından çok daha

until much later.

sonra öğrenilmiştir.

They didn't begin to see it until much later as well.

Bu renklerin görülmesi de çok sonra gerçekleşmiş.

So until then, even though a color might be all around them,

Yani o zamana kadar, dört bir yanları o renkle kaplı da olsa

they simply did not have the ability to see it.

onu görebilme yetenekleri yoktu.

It was invisIble.

Görünmezdi.

It was not a part of their normal.

"Normal"lerinin bir parçası değildi.

And that story has helped put my own experience into context.

Bu hikâye yaşadıklarımı anlamama yardımcı oldu.

So when I first read the comments on the video,

Videoya gelen yorumları ilk okuduğumda,

my initial reaction was to take it all very personally.

ilk tepkim onları kişisel algılamak olmuştu.

But the people commenting did not know

Ama yorum yapan insanlar,

how self-conscious I am about my voice.

sesimin ne kadar farkında olduğumu bilmiyorlardı.

They were mostly reacting to my accent,

Çoğunlukla aksanıma tepki gösteriyorlardı,

that it is not normal for a narrator to have an accent.

bir anlatıcının aksanı olması normal değildi.

But what is normal, anyway?

Ama zaten normal neydi ki?

We know that reviewers will find more spelling errors in your writing

Hepimiz biliyoruz ki, eğer eleştirmenler siyahi olduğunu bilirse,

if they think you're black.

yazılarında daha fazla hata bulurlar.

We know that professors are less likely to help female or minority students.

Biliyoruz ki profesörler azınlık ya da bayan öğrencilere daha az yardım ederler.

And we know that resumes with white-sounding names

Ve biliyoruz ki beyazlara ait özgeçmişler

get more callbacks than resumes with black-sounding names.

siyahlara ait özgeçmişlerden daha çok geri aranırlar.

Why is that?

Ama neden?

Because of our expectations of what is normal.

Neyin normal olduğuyla ilgili beklentilerimizden.

We think it is normal

Siyahi bir öğrencinin daha fazla hatası olmasının

when a black student has spelling errors.

normal olduğunu düşünürüz.

We think it is normal

Bayan ya da azınlık bir öğrencinin

when a female or minority student does not succeed.

başarılı olmamasının normal olduğunu düşünürüz.

And we think it is normal

Ve beyaz bir çalışanın siyah bir çalışandan daha iyi olmasının

that a white employee is a better hire than a black employee.

normal olduğunu düşünürüz.

But studies also show that discrimination of this kind,

Ama araştırmalar göstermiş ki, bu bu tür ayrımcılıklar,

in most cases, is simply favoritism,

genellikle adam kayırmadır,

and it results more from wanting to help people that you can relate to

ilişki kurulabilecek insanlara yardım etmek istemekten çok,

than the desire to harm people that you can't relate to.

ilişki kurulamayacak insanlara zarar vermek istemekten kaynaklanır.

And not relating to people starts at a very early age.

Ve insanlarla ilişki kurmamak çok erken yaşta başlar.

Let me give you an example.

Bir örnek vereyim.

One library that keeps track of characters

Her yıl çocuk kitaplarındaki karakterlerin

in the children's book collection every year,

kayıtlarını tutan bir kütüphane bulmuş ki,

found that in 2014, only about 11 percent of the books

kitaplardaki karakterlerin yalnızca %11'i

had a character of color.

beyaz olmayan bir karaktere sahip.

And just the year before, that number was about eight percent,

Ve hemen önceki yıl, bu rakam %8 dolaylarındaydı,

even though half of American children today come from a minority background.

Amerikalı çocukların yarısının azınlık kökenli olmasına rağmen.

Half.

Yarısı.

So there are two big issues here.

Yani burada iki büyük mesele var.

Number one, children are told that they can be anything,

Bir, çocuklara her şeyi yapabilecekleri,

they can do anything,

her şey olabilecekleri söyleniyor,

and yet, most stories that children of color consume

ama yine de, renkli çocukların okudukları hikâyeler

are about people who are not like them.

onları sevmeyen insanlar hakkında.

Number two is that majority groups don't get to realize

İkincisiyse, çoğunluk gruplar, büyük ölçüde

azınlık gruplarla benzerlik gösterdiklerinin farkında değiller --

the great extent to which they are similar to minorities --

our everyday experiences, our hopes,

günlük işlerimiz, umutlarımız,

our dreams, our fears

hayallerimiz, korkularımız

and our mutual love for hummus.

ve humusa olan ortak sevgimiz.

It's delicious!

Nefis!

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Just like the color blue for Ancient Greeks,

Tıpkı Antik Yunanlar için mavi rengi gibi,

minorities are not a part of what we consider normal,

azınlık gruplar da bizim "normal" algımızın dışında,

because normal is simply a construction of what we've been exposed to,

çünkü normal, basitçe çevremizde olan,

and how visible it is around us.

çevremizde olmasına alıştığımız bir kurgudur.

And this is where things get a bit difficult.

Burası işlerin biraz zora gittiği nokta.

I can accept the preexisting notion of normal -- that normal is good,

Önceden olan "normal" düşüncesini kabul edebilirim -- normal güzeldir

and anything outside of that very narrow definition of normal is bad.

ve bu oldukça dar "normal" algısının dışında her şey kötüdür.

Or I can challenge that preexisting notion of normal

Ya da bu önceden olan "normal" algısına kafa tutabilirim,

with my work

işimle

and with my voice

ve sesimle

and with my accent

ve aksanımla

and by standing here onstage,

ve burada sahnede durarak,

even though I'm scared shitless and would rather be in the bathroom.

korkudan altıma edecek olsam ve tuvalette olmayı tercih etsem de.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

(Applause)

(Alkışlar)

(Video) Sheep (SS's voice): I'm now slowly starting to use my voice

(Video) Koyun (SS'nin sesi): Şimdi tekrar yavaşça sesimi işimde

in my work again.

kullanmaya başlıyorum.

And it feels good.

Ve bu beni iyi hissettiriyor.

It does not mean I won't have a breakdown

Bu gelecek sefer birkaç düzine insan

the next time a couple dozen people say that I talk

ağzımda fıstık ezmesi varmış gibi konuştuğumu söyleyince

(Mumbling) like I have peanut butter in my mouth.

bozulmayacağım anlamına gelmez.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

SS: It just means I now have a much better understanding

SS: Bu sadece bu işten ne kazanacağımı

of what's at stake,

ve vazgeçmenin bir seçenek olmadığını

and how giving up is not an option.

şimdi daha iyi anladığım anlamına gelir.

The Ancient Greeks didn't just wake up one day and realize

Antik Yunanlar bir sabah uyanıp

gökyüzünün mavi olduğunu fark etmediler.

that the sky was blue.

It took centuries, even, for humans to realize what we had been ignoring

İnsanlar için bile, bu kadar zamandır görmedikleri bir şeyi fark etmek

for so long.

yüzyıllar sürdü.

And so we must continuously challenge our notion of normal,

Yani, sürekli "normal" algımızı sorgulamalıyız,

because doing so is going to allow us as a society

çünkü bu, toplum olarak bizim

to finally see the sky for what it is.

gökyüzünü olduğu gibi görmemizi sağlayacak.

(Video) Characters: Thank you. Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.

(Video) Karakterler: Teşekkürler. Teşekkürler. Teşekkürler. Teşekkürler.

Frankenstein's monster: (Grunts)

Frankestein'ın canavarı: (Homurtular)

(Laughter)

(Gülüşmeler)

SS: Thank you.

SS: Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)