Why I keep speaking up, even when people mock my accent | Safwat Saleem

Translator: Dew Ratchanun Reviewer: Natta Yantasri

I used to have this recurring dream

ผมเคยฝันแบบนี้หลายครั้ง

where I'd walk into a roomful of people,

ผมฝันว่าผมเดินเข้าในห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน

and I'd try not to make eye contact with anyone.

และผมพยายามไม่สบตากับใครเลย

Until someone notices me,

จนกระทั่งมีบางคนสังเกตเห็นผม

and I just panic.

แล้วผมก็เริ่มกลัว

And the person walks up to me,

จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามาหาผม

and says, "Hi, my name is So-and-so.

และก็พูดว่า "สวัสดี ผมชื่อนั้นชื่อนี้

And what is your name?"

และ คุณชื่ออะไร"

And I'm just quiet, unable to respond.

ผมก็เงียบ ผมตอบไม่ได้

After some awkward silence, he goes,

หลังจากความเงียบที่น่าอึดอัดพักใหญ่ เขาก็ถามขึ้นว่า

"Have you forgotten your name?"

คุณลืมชื่อตัวเองหรอ

And I'm still quiet.

และผมก็ยังเงียบ

And then, slowly, all the other people in the room begin to turn toward me

จากนั้นคนอื่นในห้อง ก็ค่อย ๆ หันมาหาทางผม

and ask, almost in unison,

และถาม เกือบจะพร้อมกัน

(Voice-over, several voices) "Have you forgotten your name?"

(หลายเสียง) คุณลืมชื่อตัวเองหรอ

As the chant gets louder, I want to respond, but I don't.

เสียงค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมอยากตอบ แต่ก็ทำไม่ได้

I'm a visual artist.

ผมเป็นศิลปิน

Some of my work is humorous,

งานของผมบางงานออกแนวตลก

and some is a bit funny but in a sad way.

และบางงานก็ตลกแบบเศร้า ๆ

And one thing that I really enjoy doing

และมีงานหนึ่งที่ผมชอบทำมาก

is making these little animations

คือ การทำพวกการ์ตูนอนิเมชั่น

where I get to do the voice-over for all kinds of characters.

ผมได้พากษ์ตัวละครแทบทุกแบบ

I've been a bear.

ผมเคยพากย์เป็นหมี

(Video) Bear (Safwat Saleem's voice): Hi.

(วีดีโอ) หมี (เสียงผู้พูด): สวัสดีครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Safwat Saleem: I've been a whale.

ผมเคยเป็นปลาวาฬ

(Video) Whale (SS's voice): Hi.

(วีดีโอ) ปลาวาฬ (เสียงผู้พูด): สวัสดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SS: I've been a greeting card.

ผมเคยเป็นการ์ดอวยพร

(Video) Greeting card (SS's voice): Hi.

(วีดีโอ) การ์ดอวยพร (เสียงผู้พูด): สวัสดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SS: And my personal favorite is Frankenstein's monster.

และที่ผมชอบที่สุดคือ การพากย์เป็นแฟรงเกนสไตน์

(Video) Frankenstein's monster (SS's voice): (Grunts)

(วีดีโอ) แฟรงเกนสไตน์ (เสียงผู้พูด): ฮืออออออออออออ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SS: I just had to grunt a lot for that one.

ผมต้องร้องฮือ บ่อยมากตอนพากย์เสียงนั้น

A few years ago, I made this educational video

สองสามปีก่อน ผมทำวิดีโอการศึกษา

about the history of video games.

เกี่ยวกับความเป็นมาของวิดิโอเกมส์

And for that one, I got to do the voice of Space Invader.

ผมได้พากย์เป็นสเปซอินเวเดอร์ส

(Video) Space Invader (SS's voice): Hi.

(วีดีโอ) สเปซอินเวเดอร์ (เสียงผู้พูด): สวัสดี

SS: A dream come true, really,

เหมือนฝันเป็นจริงเลยแหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And when that video was posted online,

ตอนที่ผมโพสวิดิโอลงอินเทอร์เน็ต

I just sat there on the computer, hitting "refresh,"

ผมก็นั่งอยู่แต่หน้าคอม กดปุ่มรีเฟรช

excited to see the response.

ตื่นเต้นที่จะได้เห็นผลตอบรับ

The first comment comes in.

ความคิดเห็นแรกก็เข้ามา

(Video) Comment: Great job.

(วีดีโอ)ความเห็น: ทำดีมาก

SS: Yes!

ซาลีม: เยส!

I hit "refresh."

ผมกดรีเฟรชอีก

(Video) Comment: Excellent video. I look forward to the next one.

(วีดีโอ) ความเห็น:สุดยอด จะติดตามรอดูวิดิโอหน้า

SS: This was just the first of a two-part video.

นี่เป็นช่วงแรกของวิดีโอจากทั้งหมดสองช่อง

I was going to work on the second one next.

ผมกำลังจะเริ่มทำอันที่สอง

I hit "refresh."

ผมกดปุ่มรีเฟรช

(Video) Comment: Where is part TWO? WHEREEEEE? I need it NOWWWWW!: P

ความเห็น: อันที่สองอยู่ไหน อยากดูเดี๋ยวนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SS: People other than my mom were saying nice things about me,

นอกจากแม่แล้ว ยังมีคนอื่นชมผม

on the Internet!

บนอินเทอร์เน็ต

It felt like I had finally arrived.

ผมรู้สึกสุดยอดไปเลย

I hit "refresh."

ผมกดปุ่มรีเฟรช

(Video) Comment: His voice is annoying. No offense.

(วีดีโอ) ความเห็น: ไม่ได้ว่านะ แต่เสียงเขาน่ารำคาญมาก

SS: OK, no offense taken. Refresh.

โอเค ผมไม่ถือสาอะไร ผมกดรีเฟรช

(Video) Comment: Could you remake this without peanut butter in your mouth?

ความเห็น: ทำใหม่ได้มั้ย เอาแบบไม่อมเนยถั่วในปาก

SS: OK, at least the feedback is somewhat constructive. Hit "refresh."

ซาลีม: โอเค อย่างน้อยก็ฟังดูมีประโยชน์ กดรีเฟรช

(Video) Comment: Please don't use this narrator again

ความเห็น: ขอเถอะอย่าใช้คนพากย์คนนี้อีก

u can barely understand him.

ฟังไม่รู้เรื่องเลย

SS: Refresh.

รีเฟรช

(Video) Comment: Couldn't follow because of the Indian accent.

ความเห็น: ไม่ค่อยเข้าใจ สงสัยเป็นเพราะสำเนียงอินเดียแน่ ๆ

SS: OK, OK, OK, two things.

ซาลีม: โอเค ๆ มีสองอย่างนะ

Number one, I don't have an Indian accent,

อย่างแรก ผมไม่ได้พูดสำเนียงอินเดีย

I have a Pakistani accent, OK?

ผมมีสำเนียงปากีสถาน โอเคไหม

And number two, I clearly have a Pakistani accent.

อย่างที่สอง สำเนียงปากีสถานผมชัดมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But comments like that kept coming in,

แต่ความเห็นแบบนั้นก็ยังเข้ามาอยู่

so I figured I should just ignore them

ผมก็เลยคิดว่าผมก็ไม่ควรสนใจพวกเขา

and start working on the second part of the video.

และก็เริ่มทำวิดิโอตอนที่สอง

I recorded my audio,

ผมบันทึกเสียงตัวเอง

but every time I sat down to edit,

แต่ทุกครั้งที่ผมตั้งใจจะตัดต่อวิดิโอ

I just could not do it.

ผมกลับทำไม่ได้

Every single time, it would take me back to my childhood,

เพราะทุกครั้ง ผมมักจะนึกย้อนไปตอนเด็ก ๆ

when I had a much harder time speaking.

ตอนที่การพูดเป็นเรื่องยากสำหรับผม

I've stuttered for as long as I can remember.

ผมติดอ่างมาตั้งแต่จำความได้

I was the kid in class

ผมเป็นเด็กที่ไม่เคยยกมือขึ้น

who would never raise his hand when he had a question --

ถามคำถามหรือตอบคำถามในห้องเรียน

or knew the answer.

เลยสักครั้ง

Every time the phone rang,

ทุกครั้งที่โทรศัพท์ดัง

I would run to the bathroom so I would not have to answer it.

ผมจะวิ่งไปห้องน้ำ จะได้ไม่ต้องรับโทรศัพท์

If it was for me, my parents would say I'm not around.

ถ้าโทรหาผม พ่อแม่ผมจะตอบว่าผมไม่อยู่

I spent a lot of time in the bathroom.

ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำบ่อยมาก

And I hated introducing myself,

และผมก็เกลียดการแนะนำตัว

โดยเฉพาะ กับกลุ่มคน

especially in groups.

I'd always stutter on my name, and there was usually someone who'd go,

ผมติดอ่างตรงชื่อตัวเองตลอดแล้วคนก็ชอบถาม

"ลืมชื่อตัวเองหรอ"

"Have you forgotten your name?"

And then everybody would laugh.

แล้วทุกคนก็หัวเราะ

That joke never got old.

มุขนี้ใช้ได้ตลอดเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I spent my childhood feeling that if I spoke,

ตอนเด็กผมคิดอยู่เสมอว่า ถ้าผมพูด

it would become obvious that there was something wrong with me,

ทุกคนต้องรู้แน่ ๆ ว่า ผมผิดปกติ

that I was not normal.

ว่า ผมไม่เหมือนคนอื่น

So I mostly stayed quiet.

ผมก็เลยเงียบเป็นส่วนใหญ่

And so you see, eventually for me to even be able to use my voice in my work

เห็นไหมว่าการได้ใช้เสียงในวิดิโอของผมเอง

was a huge step for me.

มันเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน

Every time I record audio,

ทุกครั้งที่ผมบันทึกเสียง

I fumble my way through saying each sentence many, many times,

ผมต้องพยายามพูด ประโยค ๆ หนึงตั้งหลายครั้ง

จากนั้นผมก็จะ

and then I go back in

and pick the ones where I think I suck the least.

เลือกเทปที่ผมคิดว่าเสียงผมแย่น้อยที่สุด

(Voice-over) SS: Audio editing is like Photoshop for your voice.

ปรับเสียงเหมือนผ่านโปรแกรมโฟโต้ช็อป

I can slow it down, speed it up, make it deeper, add an echo.

ผมแก้ให้ช้าลง เร็วขึ้นหรือมีเสียงสะท้อนได้

And if I stutter along the way, and if I stutter along the way,

ถ้าผมติดอ่าง

I just go back in and fix it.

ผมก็กลับไปและแก้ไขมัน

It's magic.

อย่างกับเวทมนตร์เลย

SS: Using my highly edited voice in my work

การใช้เสียงที่ผ่านการแก้ไขแล้ว กับวิดิโอของตัวเอง

was a way for me to finally sound normal to myself.

เป็นทางออกที่ทำให้ผมรู้สึกปกติ

But after the comments on the video,

แต่หลังจากอ่านความเห็นบนวิดิโอ

it no longer made me feel normal.

ผมกลับรู้สึกไม่ปกติเลย

แล้วผมก็หยุดพากย์เสียงในวิดิโอของผม

And so I stopped using my voice in my work.

Since then, I've thought a lot about what it means to be normal.

ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็คิดอยู่บ่อย ๆ เกี่ยวกับคำว่าปกติ

And I've come to understand

และผมก็เข้าใจ

that "normal" has a lot to do with expectations.

ว่า ปกติ มันเกี่ยวข้องกับความคาดหวังด้วย

Let me give you an example.

ผมจะยกตัวอย่างให้ฟัง

I came across this story

ผมเจอเรื่องเล่านี้โดยบังเอิญ

about the Ancient Greek writer, Homer.

เกี่ยวกับ กวีกรีกโบราณ โฮเมอร์

Now, Homer mentions very few colors in his writing.

โฮเมอร์กล่าวถึงสีไม่กี่สีในงานเขียนของเขา

And even when he does,

แต่ถึงอย่างนั้น

he seems to get them quite a bit wrong.

เขายังพูดถึงสีผิดเลย

For example, the sea is described as wine red,

เช่น สีของทะเลเป็นสีไวน์แดง

หน้าคนบางทีก็สีเขียวและแกะบางทีก็สีม่วง

people's faces are sometimes green and sheep are purple.

But it's not just Homer.

แต่ไม่ได้มีแค่โฮเมอร์หรอก

If you look at all of the ancient literature --

หากคุณดูวรรณกรรมโบราณทั้งหมด

Ancient Chinese, Icelandic, Greek, Indian

จีน ไอซ์แลนด์ กรีก อินเดียโบราณ

and even the original Hebrew Bible --

หรือแม้แต่ต้นฉบับไบเบิลของฮิบรู

they all mention very few colors.

ก็ต่างกล่าวถึงสีอยู่สองสามสี

And the most popular theory for why that might be the case

ทฤษฎีที่อธิบายปรากฏการณ์นี้

is that cultures begin to recognize a color

คือ การที่วัฒนธรรมเริ่มสังเกตเห็นสี

only once they have the ability to make that color.

เมื่อพวกเขาสามารถสร้างสรรค์สีได้

So basically, if you can make a color,

หากคุณสร้างสีขึ้นมาได้

only then can you see it.

คุณก็จะสังเกตเห็นสีเหล่านั้น

A color like red, which was fairly easy for many cultures to make --

สีแดงซึ่งหลายวัฒนธรรมสร้างสรรค์ได้ง่าย

they began to see that color fairly early on.

พวกเขาเริ่มเห็นสีนี้มาตั้งแต่แรก ๆ

But a color like blue, which was much harder to make --

แต่สีฟ้าซึ่งสร้างสรรค์ได้ยากกว่า

many cultures didn't begin to learn how to make that color

หลายวัฒนธรรมยังไม่ได้เรียนรู้จัก

until much later.

และพวกเขามองไม่เห็นสีนั้น

They didn't begin to see it until much later as well.

จนหลังจากนั้นเป็นเวลานาน

So until then, even though a color might be all around them,

ก่อนจะถึงตอนนั้นแม้ว่าสีจะอยู่รอบตัวเรา

พวกเขาก็ยังมองไม่เห็นมันอยู่ดี

they simply did not have the ability to see it.

It was invisIble.

เป็นเหมือนสิ่งที่มองไม่เห็น

It was not a part of their normal.

ไม่ใช่ส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน

And that story has helped put my own experience into context.

เรื่องนี้ช่วยให้ผมเข้าใจตัวเองได้มากขึ้น

ดังนั้นเมื่อผมอ่านความเห็นแรกในวิดิโอ

So when I first read the comments on the video,

my initial reaction was to take it all very personally.

ปฎิกิริยาแรกคือผมไม่พอใจมาก

But the people commenting did not know

แต่คนเขียนความเห็นเขาไม่รู้

how self-conscious I am about my voice.

ว่าผมกังวลเรื่องเสียงผมขนาดไหน

They were mostly reacting to my accent,

ส่วนใหญ่พวกเขาวิจารณ์สำเนียงผม

that it is not normal for a narrator to have an accent.

ว่าเป็นเรื่องไม่ปกตินักที่นักพากย์จะมีสำเนียง

But what is normal, anyway?

แต่อะไรคือสิ่งที่ปกติล่ะ

We know that reviewers will find more spelling errors in your writing

เรารู้ว่าคนดูจะเจอคำผิดในงานเขียน

if they think you're black.

หากพวกเค้าคิดว่าคนเขียนเป็นคนดำ

We know that professors are less likely to help female or minority students.

รู้ว่าอาจารย์ไม่ค่อยจะช่วยนักเรียนผู้หญิง หรือผิวสี

And we know that resumes with white-sounding names

รู้ว่าใบสมัครงานที่มีชื่อเหมือนคนผิวขาว

get more callbacks than resumes with black-sounding names.

ได้การตอบรับมากกว่าอันที่มีชื่อคนผิวสี

Why is that?

ทำไมล่ะ

Because of our expectations of what is normal.

เพราะมันเป็นสิ่งที่เรามองว่าปกติไง

We think it is normal

เราคิดว่ามันปกติ

when a black student has spelling errors.

เมื่อนักเรียนผิวสีสะกดคำผิดเยอะ

We think it is normal

เราคิดว่าเป็นเรื่องปกติ

เมื่อนักเรียนหญิงหรือผิวสีเรียนไม่จบ

when a female or minority student does not succeed.

เราก็คิดว่าปกติ

And we think it is normal

that a white employee is a better hire than a black employee.

และลูกจ้างผิวขาวได้รับการจ้างมากกว่าผิวสี

But studies also show that discrimination of this kind,

ผลวิจัยบอกว่าการเลือกปฎิบัติเช่นนี้

in most cases, is simply favoritism,

บ่อยครั้ง เกิดจากความลำเอียง

and it results more from wanting to help people that you can relate to

มาจากการต้องการช่วยคนแบบเดียวกับเรา

than the desire to harm people that you can't relate to.

มากกว่าจะอยากทำร้ายคนที่ต่างกับเรา

And not relating to people starts at a very early age.

ความรู้สึกไม่เข้ากันเริ่มขึ้นตั้งแต่เด็ก

Let me give you an example.

ผมจะยกตัวอย่างให้ฟัง

One library that keeps track of characters

ห้องสมุดนึงบันทึกตัวละคร

in the children's book collection every year,

ในชุดหนังสือเด็กทุกปี

found that in 2014, only about 11 percent of the books

พบว่าปี 2014 แค่ 11% ของหนังสือทั้งหมด

had a character of color.

มีตัวละครผิวสี

And just the year before, that number was about eight percent,

ก่อนหน้านั้นเพียงหนึงปีมีประมาณ 8%

even though half of American children today come from a minority background.

แม้ว่าตอนนี้เด็กอเมริกันครึ่งนึงเป็นผิวสี

Half.

ครึ่งนึงเลยนะครับ

So there are two big issues here.

จุดนี้เรามีสองปัญหาใหญ่

หนึ่ง เราบอกเด็กเป็นอะไรก็ได้

Number one, children are told that they can be anything,

they can do anything,

ทำอะไรก็ได้

and yet, most stories that children of color consume

แต่เรื่องราวที่เด็กผิวสีเห็นส่วนใหญ่

are about people who are not like them.

ก็เกี่ยวกับคนที่ต่างจากเขา

Number two is that majority groups don't get to realize

อันที่สอง คนส่วนใหญ่ไม่ตระหนัก

ถึงความคล้ายกันระหว่างเขากับคนผิวสี

the great extent to which they are similar to minorities --

our everyday experiences, our hopes,

ชีวิตประจำวัน ความหวัง

ความฝัน ความกลัว

our dreams, our fears

and our mutual love for hummus.

และความชอบต่อขนมฮัมมุสเหมือน ๆ กัน

It's delicious!

มันอร่อยใช่มั้ยครับ!

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Just like the color blue for Ancient Greeks,

ก็เหมือนสีฟ้าในกรีกโบราณ

minorities are not a part of what we consider normal,

คนผิวสีไม่ใช่เรื่องปกติ

because normal is simply a construction of what we've been exposed to,

เพราะว่าปกติคือสื่งที่เราเจอบ่อย ๆ

and how visible it is around us.

คือสิ่งรอบตัวที่เรามองเห็น

And this is where things get a bit difficult.

จุดนี้เองที่ทุกอย่างเริ่มยุ่งยาก

I can accept the preexisting notion of normal -- that normal is good,

ผมแค่ยอมรับความเชื่อที่ว่า ปกติเท่ากับดี

and anything outside of that very narrow definition of normal is bad.

และสิ่งอื่นที่ไม่ได้อยู่ในกรอบแคบ ๆ นั้น คือไม่ดี

Or I can challenge that preexisting notion of normal

หรือผมสามารถท้าทายความเชื่อนั้น

ด้วยงานของผม

with my work

and with my voice

ด้วยเสียงของผม

and with my accent

ด้วยสำเนียงของผม

and by standing here onstage,

และด้วยการยินอยู่บนเวทีนี้

even though I'm scared shitless and would rather be in the bathroom.

ถึงแม้ผมจะกลัว และอยากหนีไปอยู่ในห้องน้ำมากครับ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

(Video) Sheep (SS's voice): I'm now slowly starting to use my voice

(วีดีโอ) แกะ (เสียงซาลีม) ผมค่อย ๆ ใช้เสียงผม

ในวิดีโออีกครั้ง

in my work again.

ผมรู้สึกดีมาก

And it feels good.

It does not mean I won't have a breakdown

ไม่ได้บอกว่าผมไม่จิดตกนะ

the next time a couple dozen people say that I talk

ถ้าคราวหน้าหลายคนจะบอกว่าผมพูด

(เสียงพึมพำ) เหมือนอมเนยถั่วในปาก

(Mumbling) like I have peanut butter in my mouth.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

SS: It just means I now have a much better understanding

ผมแค่จะบอกว่าตอนนี้ผมเข้าใจมากขึ้น

of what's at stake,

ว่าผมยืนอยู่จุดไหน

and how giving up is not an option.

และการยอมแพ้ไม่ใช่ตัวเลือก

The Ancient Greeks didn't just wake up one day and realize

คนกรีกโบราณไม่ได้ตื่นมาแล้วรู้ว่า

that the sky was blue.

ท้องฟ้ามีสีฟ้า

It took centuries, even, for humans to realize what we had been ignoring

เขาใช้เวลาเป็นร้อย ๆ ปี

for so long.

กว่าจะเห็นสิ่งที่เคยมองข้าม

And so we must continuously challenge our notion of normal,

เราต้องท้าทายความปกติตลอดเวลา

because doing so is going to allow us as a society

และเมื่อทำแบบนั้น สังคมก็ได้เห็นว่า

to finally see the sky for what it is.

ท้องฟ้าจริง ๆ เป็นยังไง

(Video) Characters: Thank you. Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.

(วีดีโอ) ตัวละคร: ขอบคุณ ๆ

Frankenstein's monster: (Grunts)

แฟรงเกนสไตน์: ฮือออออออออออออออ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SS: Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)