Why I keep speaking up, even when people mock my accent | Safwat Saleem

Translator: Masoud Varaste Reviewer: hassan qodusi

I used to have this recurring dream

قبلاً مدام خواب می‌دیدم

where I'd walk into a roomful of people,

که وارد یه اتاق پر از آدم می‌شم،

and I'd try not to make eye contact with anyone.

و سعی می‌کردم به چشم کسی نگاه نکنم.

Until someone notices me,

تا اینکه یه نفر من رو می‌بینه،

and I just panic.

و من هول می‌کنم.

And the person walks up to me,

و اون شخص میاد سمت من،

و میگه: «سلام اسم من فلانه،

and says, "Hi, my name is So-and-so.

And what is your name?"

اسم تو چیه؟»

And I'm just quiet, unable to respond.

و من همینطور ساکت می‌مونم، عاجز از پاسخ دادن.

After some awkward silence, he goes,

بعد از سکوتی کوتاه و عجیب، او می‌گوید،

"Have you forgotten your name?"

«اسمت یادت رفته؟»

And I'm still quiet.

و من همینطور ساکتم.

And then, slowly, all the other people in the room begin to turn toward me

سپس به‌آرامی، تمام افراد دیگر اتاق سمت من می‌گردند

and ask, almost in unison,

و تقریباً همه با هم می‌پرسند

(Voice-over, several voices) "Have you forgotten your name?"

(چندین صدا در پس‌زمینه) «اسمت یادت رفته؟»

As the chant gets louder, I want to respond, but I don't.

همینطور که نجواها بالا می‌گیرن، می‌خواهم پاسخ بدم اما نمی‌دم.

I'm a visual artist.

من هنرمند تجسمی هستم.

Some of my work is humorous,

بعضی از کارهای من خنده‌دار هستند،

and some is a bit funny but in a sad way.

اما بعضی به شکل ناراحت کننده‌ای خنده‌دارند.

و چیزی که از انجامش واقعاً لذت می‌برم

And one thing that I really enjoy doing

is making these little animations

ساختن این انیمیشن‌های کوتاه است

where I get to do the voice-over for all kinds of characters.

که توی آن‌ها می‌توانم صدای خودم رو روی همه جور شخصیتی بذارم.

I've been a bear.

صدای یک خرس بودم.

(Video) Bear (Safwat Saleem's voice): Hi.

سلام.

(Laughter)

(خنده)

(گوینده): صدای یک نهنگ بودم.

Safwat Saleem: I've been a whale.

(Video) Whale (SS's voice): Hi.

(Laughter)

(خنده)

SS: I've been a greeting card.

صدای یک کارت پستال بودم.

(Video) Greeting card (SS's voice): Hi.

سلام.

(Laughter)

(خنده)

SS: And my personal favorite is Frankenstein's monster.

و اونی که خودم دوستش دارم: هیولای فرانکنشتاین

(Video) Frankenstein's monster (SS's voice): (Grunts)

(خرناس)

(Laughter)

(خنده)

SS: I just had to grunt a lot for that one.

برای این یکی باید خیلی خرناس می‌کشیدم.

A few years ago, I made this educational video

چند سال پیش، یه ویدئوی آموزشی ساختم

در مورد تاریخچه بازی‌های ویدیویی.

about the history of video games.

و برای اون، تونستم صدای مهاجم فضایی رو اجرا کنم.

And for that one, I got to do the voice of Space Invader.

(Video) Space Invader (SS's voice): Hi.

سلام.

SS: A dream come true, really,

رؤیام به واقعیت تبدیل شد.

(Laughter)

(خنده)

And when that video was posted online,

و وقتی اون ویدئو روی اینترنت منتشر شد،

I just sat there on the computer, hitting "refresh,"

نشستم جلوی کامپیوتر و هی اون صفحه رو بارگزاری می‌کردم،

هیجان‌زده بودم که واکنش مردم رو ببینم.

excited to see the response.

The first comment comes in.

اولین کامنت اومد.

(Video) Comment: Great job.

آفرین.

SS: Yes!

اینه!

I hit "refresh."

باز صفحه رو بارگزاری کردم.

(Video) Comment: Excellent video. I look forward to the next one.

(ویدیو) نظر: ویدئوی عالی‌ای بود. منتظر بعدی هستم.

این ویدئو اولین قسمت از یه مجموعه دو قسمتی بود.

SS: This was just the first of a two-part video.

I was going to work on the second one next.

و باید بعد از این روی ویدئوی دوم کار می‌کردم.

I hit "refresh."

دوباره بارگزاری کردم.

(Video) Comment: Where is part TWO? WHEREEEEE? I need it NOWWWWW!: P

(ویدیو) نظر: پس قسمت دوم کجاس؟ کجااااا؟ من الان می‌خوامش!

(Laughter)

(خنده)

SS: People other than my mom were saying nice things about me,

همه به‌غیر از مامانم ازم تعریف می‌کردن،

on the Internet!

توی اینترنت!

It felt like I had finally arrived.

حس کردم بالاخره درست شدم.

I hit "refresh."

باز بارگزاری کردم.

(ویدیو) نظر: صداش رو اعصابه. ببخشید.

(Video) Comment: His voice is annoying. No offense.

SS: OK, no offense taken. Refresh.

گوینده: باشه بخشیدم. بارگزاری.

(Video) Comment: Could you remake this without peanut butter in your mouth?

(ویدیو) نظر: میشه بدون اینکه دهنت پر باشه دوباره بسازیش؟

گوینده: خوب حداقل نظرش سازنده بود. بارگزاری.

SS: OK, at least the feedback is somewhat constructive. Hit "refresh."

(Video) Comment: Please don't use this narrator again

(ویدیو) پیام: لطفاً دیگه از این صدا استفاده نکنین

u can barely understand him.

اصن نمیشه فهمید چی میگه.

SS: Refresh.

بارگزاری.

(Video) Comment: Couldn't follow because of the Indian accent.

(ویدیو) نظر: به خاطر لهجه هندیش نفهمیدم چی میگه.

SS: OK, OK, OK, two things.

گوینده: باشه باشه باشه، دو تا چیز.

Number one, I don't have an Indian accent,

اولاً، من لهجه هندی ندارم،

I have a Pakistani accent, OK?

لهجه پاکستانی دارم، گرفتی؟

And number two, I clearly have a Pakistani accent.

و دوماً، قشنگ معلومه لهجه پاکستانی دارم.

(Laughter)

(خنده)

اما پیغام‌های اینجوری همینطور می‌آمد.

But comments like that kept coming in,

so I figured I should just ignore them

منم گفتم خب بهشون توجه نمی‌کنم

و شروع به کار کردن روی قسمت دوم ویدئو کردم.

and start working on the second part of the video.

صدام رو ضبط کردم.

I recorded my audio,

but every time I sat down to edit,

ولی هربار که نشستم ویرایش‌اش کنم،

I just could not do it.

نمی‌تونستم.

Every single time, it would take me back to my childhood,

هر دفعه خاطرات بچگی‌م رو زنده می‌کرد،

when I had a much harder time speaking.

وقتی که حرف زدن برام خیلی سخت بود.

I've stuttered for as long as I can remember.

از وقتی که یادمه لکنت زبان داشتم.

I was the kid in class

توی کلاس درس

who would never raise his hand when he had a question --

هرگز وقتی سؤالی داشتم یا جواب رو بلد بودم

or knew the answer.

دستم رو بالا نمی‌گرفتم.

Every time the phone rang,

هر وقت تلفن زنگ می‌زد،

I would run to the bathroom so I would not have to answer it.

فوری می‌رفتم توی دستشویی که قرار نباشه جواب بدم.

If it was for me, my parents would say I'm not around.

اگر با من کار داشتند والدین‌ام می‌گفتن خونه نیستم.

زمان زیادی تو دستشویی سر کردم.

I spent a lot of time in the bathroom.

And I hated introducing myself,

و از معرفی کردن خودم متنفر بودم،

especially in groups.

به خصوص توی جمع.

I'd always stutter on my name, and there was usually someone who'd go,

همیشه توی گفتن اسمم گیر می‌کردم و معمولاً یه نفر بود که بگه

"Have you forgotten your name?"

«اسمت یادت رفته؟»

And then everybody would laugh.

و بعدش همه می‌خندیدن.

That joke never got old.

این جوک هیچوقت بی‌مزه نشد.

(Laughter)

(خنده)

I spent my childhood feeling that if I spoke,

تمام کودکی‌م احساس می‌کردم اگر حرف بزنم،

it would become obvious that there was something wrong with me,

همه می‌فهمن من مشکل دارم،

that I was not normal.

که من عادی نیستم.

منم اغلب ساکت بودم.

So I mostly stayed quiet.

ببینید اینکه بالاخره من در کارهام از صدای خودم استفاده کردم

And so you see, eventually for me to even be able to use my voice in my work

was a huge step for me.

حرکت بزرگی بود.

Every time I record audio,

هر وقت صدا ضبط می‌کنم،

I fumble my way through saying each sentence many, many times,

هرجمله رو به سختی چندین و چندبار میگم،

و بعدش برمی‌گردم

and then I go back in

and pick the ones where I think I suck the least.

و اونایی که فکر می‌کنم کمتر داغونن انتخاب می‌کنم.

(Voice-over) SS: Audio editing is like Photoshop for your voice.

ادیت کردن صدا مثل اینه که صداتون رو فتوشاپ کنید.

می‌تونم تند یا کندش کنم، عمیق‌ترش کنم یا اکو روش بگذارم.

I can slow it down, speed it up, make it deeper, add an echo.

And if I stutter along the way, and if I stutter along the way,

و اگر تته پته کنم، و اگر تته پته کنم،

I just go back in and fix it.

برمی‌گردم و درستش می‌کنم.

It's magic.

انگار جادوئه.

SS: Using my highly edited voice in my work

استفاده از صدای شدیداً ادیت شده‌ام توی کارهام

was a way for me to finally sound normal to myself.

راهی بود برای من که بالاخره صدام به نظر خودم عادی بشه.

But after the comments on the video,

ولی بعد از اون نظرها،

it no longer made me feel normal.

دیگه حس عادی بودن نداشتم.

And so I stopped using my voice in my work.

و به همین دلیل دیگه از صدای خودم استفاده نکردم.

Since then, I've thought a lot about what it means to be normal.

از اون روز به بعد من خیلی درمورد عادی بودن فکر کردم

And I've come to understand

و به این نتیجه رسیدم

that "normal" has a lot to do with expectations.

که «عادی بودن» زاده‌ی انتظاراته.

Let me give you an example.

بگذارید براتون مثال بزنم.

I came across this story

یه داستانی خوندم

about the Ancient Greek writer, Homer.

درمورد شاعر یونان باستان، هومر.

Now, Homer mentions very few colors in his writing.

خب، هومر در آثارش به رنگ‌های اندکی اشاره می‌کنه

And even when he does,

و حتا وقتی هم اشاره می‌کنه

he seems to get them quite a bit wrong.

به نظر می‌رسه درک اشتباهی از اونا داره.

For example, the sea is described as wine red,

مثلاً دریا رو به سرخی شراب تشبیه می‌کنه

people's faces are sometimes green and sheep are purple.

بعضی وقت‌ها صورت مردم سبز توصیف میشه و گوسفندها ارغوانی.

But it's not just Homer.

اما این فقط مشکل هومر نیست.

If you look at all of the ancient literature --

اگر به ادبیات باستانی نگاه کنید --

Ancient Chinese, Icelandic, Greek, Indian

چین، ایسلند، یونان و هند باستان --

and even the original Hebrew Bible --

و حتا انجیل اصلی به زبان عبری

they all mention very few colors.

همه‌ی اونها به رنگ‌های اندکی اشاره می‌کنند.

And the most popular theory for why that might be the case

و رایج‌ترین نظریه در مورد علت این پدیده

این است که تمدن‌ها وقتی یک رنگ را شناسایی می‌کردن

is that cultures begin to recognize a color

only once they have the ability to make that color.

که توانایی داشته باشن اون رنگ رو بسازن.

So basically, if you can make a color,

یعنی اینکه، اگر شما بتوانید یه رنگ رو بسازید

only then can you see it.

فقط در اون صورت می‌تونید اون رنگ رو ببینید.

A color like red, which was fairly easy for many cultures to make --

رنگی مانند سرخ، که اغلب تمدن‌ها به راحتی آن را می‌ساختند

they began to see that color fairly early on.

زیرا خیلی سریع اون رو دیده بودن.

But a color like blue, which was much harder to make --

اما رنگی مثل آبی، که ساختنش خیلی سخت‌تر بود

بسیاری از تمدن‌ها خیلی بعدتر فهمیدن چطور اون رنگ رو

many cultures didn't begin to learn how to make that color

until much later.

خودشون بسازن.

They didn't begin to see it until much later as well.

همچنین خیلی بعدتر هم اون رنگ رو دیدند.

So until then, even though a color might be all around them,

بنابراین تا آن زمان، حتا اگر یک رنگ دوروبرشون بود

they simply did not have the ability to see it.

آنها توانایی دیدنش رو نداشتند.

It was invisIble.

اون رنگ نامرئی بود

It was not a part of their normal.

بخشی از چیزی که اونا عادی می‌پنداشتند نبود.

And that story has helped put my own experience into context.

این داستان به من کمک کرد شرایط خودم رو درک کنم.

وقتی من اولین نظرهای ویدئو رو خوندم،

So when I first read the comments on the video,

my initial reaction was to take it all very personally.

واکنش اولیه‌ام این بود که همه‌ش رو به خودم بگیرم.

But the people commenting did not know

اما اونایی که نظر می‌ذاشتن نمی‌دونستن

how self-conscious I am about my voice.

من چقدر از صدای خودم خجالت می‌کشیدم.

They were mostly reacting to my accent,

اکثر آنها به لهجه من واکنش نشون می‌دادن.

that it is not normal for a narrator to have an accent.

چون عادی نیست یه راوی لهجه داشته باشه

اما حالا عادی چی هست اصلاً؟

But what is normal, anyway?

We know that reviewers will find more spelling errors in your writing

ما می‌دونیم اگر سیاه‌پوست باشی ویراستارها غلط املایی بیشتری

if they think you're black.

ازت می‌گیرن.

ما می‌دونیم استادها تمایلی به کمک کردن به دانشجویان خانم یا در اقلیت‌ها ندارن.

We know that professors are less likely to help female or minority students.

And we know that resumes with white-sounding names

و می‌دونیم رزومه‌هایی که اسم طرف شبیه اسم سفدپوست‌ها باشه

از رزومه‌هایی که اسم‌های سیاه‌پوست گونه دارند بیشتر قبول میشن.

get more callbacks than resumes with black-sounding names.

چرا اینطوره؟

Why is that?

به خاطر انتظار ما از عادی بودن.

Because of our expectations of what is normal.

ما فکر می‌کنیم عادی است که

We think it is normal

when a black student has spelling errors.

یک دانش‌آموز سیاه‌پوست غلط املایی داشته باشه.

We think it is normal

ما فکر می‌کنیم عادی است

وقتی یه دانشجوی مونث یا اقلیت نتونه موفق باشه.

when a female or minority student does not succeed.

And we think it is normal

و ما فکر می‌کنیم عادی است که

that a white employee is a better hire than a black employee.

یک کارمند سفیدپوست بهتر از یک کارمند سیاه‌پوست باشه.

But studies also show that discrimination of this kind,

اما تحقیقات همچنین نشون داده‌اند که تبعیض‌های این چنینی

در اغلب مواقع فقط پارتی‌بازی است.

in most cases, is simply favoritism,

و نتیجه‌ی خواستن برای کمک کردن به به افرادی است که با آنها پیوند دارید

and it results more from wanting to help people that you can relate to

than the desire to harm people that you can't relate to.

نه اینکه بخواهید به افرادی که با آنها پیوند ندارید آسیب بزنید.

And not relating to people starts at a very early age.

و اینکه با بقیه پیوند برقرار نکیند از سنین کودکی آغاز می‌شود.

بذارید مثال بزنم.

Let me give you an example.

One library that keeps track of characters

کتابخانه‌ای که آمار شخصیت‌های درون کتاب‌های کودکان را

in the children's book collection every year,

هر ساله جمع می‌کند،

found that in 2014, only about 11 percent of the books

در سال ۲۰۱۴ دریافت که تنها ۱۱٪ شخصیت‌ها

رنگین پوست هستند.

had a character of color.

And just the year before, that number was about eight percent,

و سال قبلش این عدد، حدود ۸٪ بود،

با اینکه امروزه نیمی از کودکان آمریکایی پس‌‌زمینه‌ی اقلیتی دارند.

even though half of American children today come from a minority background.

Half.

نصف.

So there are two big issues here.

بنابراین دو مسئله مهم اینجا هست.

اول، به کودکان گفته می‌شود می‌توانند، هرچه می‌خواهند باشند

Number one, children are told that they can be anything,

they can do anything,

هرکاری بخواهند می‌توانند بکنند،

and yet, most stories that children of color consume

و با این حال اغلب داستان‌هایی که کودکان رنگین‌پوست می‌خوانند

are about people who are not like them.

در مورد افرادی است که شبیه خودشان نیستند.

Number two is that majority groups don't get to realize

دوماً، گروه‌های اکثریت متوجه

شباهت زیادشان به اقلیت‌ها نیستند --

the great extent to which they are similar to minorities --

تجربیات روزمره، آرزوهایمان

our everyday experiences, our hopes,

رؤیاهای‌مان، ترس‌هایمان

our dreams, our fears

و علاقه مشترکمان به حمص. (خوراک نخود-ارده)

and our mutual love for hummus.

It's delicious!

خوش مزه‌س!

(Laughter)

(خنده)

Just like the color blue for Ancient Greeks,

دقیقاً مثل رنگ آبی برای یونانیان باستان،

minorities are not a part of what we consider normal,

اقلیت‌ها بخشی از چیزی که ما عادی می‌پنداریم نیستند،

because normal is simply a construction of what we've been exposed to,

زیرا عادی بودن تنها ساختاری است از آنچه ما به آن عادت کرده‌ایم،

and how visible it is around us.

و چقدر آن را اطرافمان می‌بینیم.

And this is where things get a bit difficult.

و این جایی است که موضوعات دشوار می‌شوند.

I can accept the preexisting notion of normal -- that normal is good,

من می‌توانم مفهوم از پیش حاضر عادی بودن را قبول کنم -- که عادی بودن خوب است،

and anything outside of that very narrow definition of normal is bad.

و هرچه خارج از دایره کوچک عادی بودن باشد بد است.

Or I can challenge that preexisting notion of normal

یا می‌توانم مفهوم از پیش حاضر عادی را به چالش بکشم

with my work

با آثارم

با صدایم

and with my voice

and with my accent

و با لهجه‌ام

and by standing here onstage,

و با ایستادن روی این صحنه،

با اینکه دارم زهره‌ترک می‌شم و ترجیح می‌دم توی دستشویی باشم.

even though I'm scared shitless and would rather be in the bathroom.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

(ویدئو، گوسفند با صدای گوینده) دوباره من سعی دارم کم‌کم از صدای خود

(Video) Sheep (SS's voice): I'm now slowly starting to use my voice

in my work again.

در آثارم استفاده کنم.

And it feels good.

و خیلی هم خوشحالم.

It does not mean I won't have a breakdown

نه اینکه یه دفعه ناراحت نشم

the next time a couple dozen people say that I talk

بار دیگه چند نفر خواهند گفت وقتی حرف می‌زنم

(Mumbling) like I have peanut butter in my mouth.

(زیرلب) انگار کره بادوم زمینی تو دهنم دارم.

(Laughter)

(خنده)

SS: It just means I now have a much better understanding

گوینده: این یعنی اینکه من الان درک بهتری از

of what's at stake,

آنچه در میان است دارم،

و اینکه تسلیم شدن راه چاره نیست.

and how giving up is not an option.

The Ancient Greeks didn't just wake up one day and realize

یونانیان باستان صبح از خواب بیدار نشدند و بدونن

that the sky was blue.

آسمان آبی ست.

It took centuries, even, for humans to realize what we had been ignoring

قرن‌ها طول کشید، حتا، برای انسان‌ها که بفهمن چه چیزی را این همه مدت

for so long.

نادیده می‌گرفتیم.

And so we must continuously challenge our notion of normal,

و اینچنین ما دائماً مفهوم خود را از عادی بودن به چالش می‌کشیم،

because doing so is going to allow us as a society

زیرا انجام دادن این کار به ما به عنوان یک جامعه امکان می‌دهد

تا بالاخره آسمان را آنگونه که هست ببینیم.

to finally see the sky for what it is.

(Video) Characters: Thank you. Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.

(ویدئو) شخصیت‌ها: تشکر تشکر تشکر تشکر تشکر.

هیولای فرانکنشتاین: (خرخر)

Frankenstein's monster: (Grunts)

(Laughter)

(خنده)

SS: Thank you.

گوینده: تشکر می‌کنم.

(Applause)

(تشویق)