Robots with "soul" | Guy Hoffman

Translator: Kanawat Senanan Reviewer: Tisa Tontiwatkul

My job is to design, build and study robots that communicate with people.

งานของผมคือการออกแบบ สร้าง และศึกษา

หุ่นยนต์ที่โต้ตอบกับมนุษย์

But this story doesn't start with robotics at all, it starts with animation.

แต่เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับหุ่นยนต์เลย

มันเริ่มจากหนังแอนิเมชัน

When I first saw Pixar's "Luxo Jr.,"

เมื่อผมได้ดูภาพยนต์ ของพิกซาร์ เรื่อง "ลักโซ จูเนียร์" เป็นครั้งแรก

I was amazed by how much emotion they could put

ผมทึ่งมากที่พวกเขาสามารถ

into something as trivial as a desk lamp.

ใส่อารมณ์มากมายให้บางสิ่งบางอย่าง

ที่แสนธรรมดาอย่างโคมไฟตั้งโต๊ะ

I mean, look at them -- at the end of this movie,

ลองดูพวกมันสิครับ ที่ตอนท้ายของภาพยนต์นี้

you actually feel something for two pieces of furniture.

คุณจะมีความรู้สึกต่อเฟอร์นิเจอร์สองชิ้นนี้จริงๆ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And I said, I have to learn how to do this.

ผมจึงตั้งใจว่า ผมจะต้องเรียนรู้ที่จะทำแบบนั้นให้ได้

ผมจึงตัดสินใจพลาด ในการเลือกสายอาชีพ

So I made a really bad career decision.

(Laughter)

And that's what my mom was like when I did it.

แม่ผมเป็นแบบนั้นเลย ตอนที่ผมตัดสินใจผิดครั้งนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I left a very cozy tech job in Israel at a nice software company

ผมทิ้งงานด้านไอที ในบริษัทซอฟท์แวร์แห่งหนึ่ง

ที่แสนสบายในอิสราเอล และย้ายไปนิวยอร์ค

and I moved to New York to study animation.

เพื่อศึกษาด้านแอนิเมชัน

And there I lived

ผมอาศัย อยู่ในอพาร์ตเมนต์

in a collapsing apartment building in Harlem with roommates.

สภาพใกล้ถล่ม ในย่านฮาร์เลม กับเพื่อนร่วมห้องของผม

I'm not using this phrase metaphorically --

ผมไม่ได้พูดเปรียบเปรยนะครับ

the ceiling actually collapsed one day in our living room.

วันหนึ่ง เพดานห้องก็ถล่มลงมาจริงๆ

ตรงห้องนั่งเล่น

Whenever they did news stories about building violations in New York,

เมื่อใดก็ตาม ที่นักข่าวจะทำข่าว เกี่ยวกับอาคารที่ผิดเทศบัญญัติในนิวยอร์ค

พวกเขาจะต้องมาทำข่าวหน้าอพาร์ตเมนต์เรา

they would put the report in front of our building,

คล้ายกับว่าเป็นฉากหลัง เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันเลวร้ายแค่ไหน

as kind of, like, a backdrop to show how bad things are.

Anyway, during the day, I went to school

อย่างไรก็ตาม ระหว่างวันผมก็ไปเรียน ส่วนกลางคืน

and at night I would sit and draw frame by frame of pencil animation.

ผมจะนั่งวาดภาพแอนิเมชันด้วยดินสอ ทีละเฟรม

And I learned two surprising lessons.

และผมก็ได้บทเรียนที่น่าประหลาดใจสองอย่าง

One of them was that when you want to arouse emotions,

บทเรียนแรกคือ

ถ้าคุณอยากสร้างอารมณ์ความรู้สึก

it doesn't matter so much how something looks;

มันไม่จำเป็นว่าสิ่งนั้นจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

ทุกอย่างอยู่ที่การเคลื่อนไหว และจังหวะ

it's all in the motion, in the timing of how the thing moves.

การเคลื่อนไหวของสิ่งนั้น

And the second was something one of our teachers told us.

บทเรียนที่สอง คือบางอย่างที่ครูของเราสอนเรา

เขาเป็นคนสร้างตัววีเซล ในเรื่อง ไอซ์เอจ

He actually did the weasel in "Ice Age."

And he said, "As an animator, you're not a director -- you're an actor."

เขากล่าวว่า

"ในฐานะแอนิเมเตอร์ คุณไม่ใช่ผู้กำกับ คุณคือนักแสดง"

So, if you want to find the right motion for a character,

ดังนั้น ถ้าคุณต้องการหาการเคลื่อนไหว ที่เหมาะสมให้กับตัวละครสักตัว

don't think about it -- go use your body to find it.

อย่ามัวแต่คิด จงใช้ร่างกายคุณเพื่อค้นหามัน

Stand in front of a mirror, act it out in front of a camera --

ยืนหน้ากระจก แล้วลองทำท่าทาง

ต่อหน้ากล้อง อย่างที่คุณอยากทำ

whatever you need -- and then put it back in your character.

แล้วเอาการเคลื่อนไหวนั้น มาใส่ในตัวละครของคุณ

A year later I found myself at MIT in the Robotic Life Group.

หนึ่งปีหลังจากนั้น ผมก็มาอยู่ที่ MIT

ในกลุ่มวิจัย ชิวิตหุ่นยนต์ (robotic life group) เราเป็นกลุ่มแรกๆ

It was one of the first groups researching the relationships

ที่วิจัยความสัมพันธ์ระหว่างคนและหุ่นยนต์

between humans and robots.

และผมยังมีฝันที่ยังต้องไปให้ถึง

And I still had this dream to make an actual, physical Luxo Jr. lamp.

นั่นคือ โคมไฟ ลักโซจูเนียร์ ของจริง

But I found that robots didn't move at all in this engaging way

แต่ผมก็พบว่า หุ่นยนต์นั้นไม่ได้เคลื่อนไหว

ในแบบที่น่าสนใจ ที่ผมคุ้นเคย

เมื่อตอนผมเรียนแอนิเมชัน

that I was used to from my animation studies.

ในทางตรงข้าม พวกมันกลับ --

Instead, they were all -- how should I put it --

ผมจะพูดยังไงดี พวกมันทำตัวเหมือนหุ่นยนต์น่ะครับ

they were all kind of robotic.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I thought, what if I took whatever I learned in animation school,

และผมก็คิดว่า ถ้าผมเอาสิ่งที่ได้เรียนมาจาก โรงเรียนสอนแอนิเมชัน

and used that to design my robotic desk lamp.

แล้วใช้มัน เพื่อออกแบบหุ่นยนต์โคมไฟของผมล่ะ

So I went and designed frame by frame

ผมจึงเริ่มออกแบบมันทีละเฟรม

to try to make this robot as graceful and engaging as possible.

เพื่อจะสร้างหุ่นยนต์ตัวนี้

อย่างอ่อนช้อยและให้ความรู้สึกมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

And here when you see the robot interacting with me on a desktop --

และนี่ คุณจะเห็นเจ้าหุ่นยนต์ กำลังโต้ตอบกับผม

บนโต๊ะทำงาน

and I'm actually redesigning the robot,

และผมกำลังออกแบบหุ่นยนต์ตัวใหม่อยู่

so, unbeknownst to itself,

โดยที่ตัวมันเอง ไม่รู้ว่า

it's kind of digging its own grave by helping me.

มันกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง โดยการช่วยผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I wanted it to be less of a mechanical structure giving me light,

ผมอยากให้มัน ไม่ดูเป็นเครื่องมือกลไกสำหรับส่องแสง

เท่าไหร่นัก

and more of a helpful, kind of quiet apprentice

แต่อยากให้มันดูเหมือนผู้ช่วย ที่คอยช่วยเหลืออยู่เงียบๆ

that's always there when you need it and doesn't really interfere.

ผู้ซึ่งพร้อมอยู่ตลอดเมื่อคุณต้องการ และไม่เกะกะคุณ

And when, for example, I'm looking for a battery that I can't find,

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อผมมองหาแบตเตอรี

ที่ผมหาไม่เจอ

in a subtle way, it'll show me where the battery is.

ด้วยวิธีแยบยล มันช่วยให้ผมหาแบตเตอรีพบ

So you can see my confusion here.

คุณจะเห็นว่าตอนนี้ผมเริ่มสับสน

I'm not an actor.

ผมไม่ใช่นักแสดง

And I want you to notice how the same mechanical structure

ผมอยากให้คุณลองสังเกตว่า

ด้วยโครงสร้างกลไกเดียวกัน แต่ด้วยการเคลื่อนไหวที่แตกต่าง

can, at one point, just by the way it moves,

ด้วยการเคลื่อนไหวแบบหนึ่ง มันสามารถที่จะดูอ่อนโยนและเอาใจใส่

seem gentle and caring and in the other case,

seem violent and confrontational.

และในอีกแบบหนึ่ง ก็สามารถดูเกรี้ยวกราดและชอบเผชิญหน้า

And it's the same structure, just the motion is different.

มันคือโครงสร้างเดียวกัน แค่เคลื่อนไหวต่างกันเท่านั้นเอง

Actor: "You want to know something? Well, you want to know something?

นักแสดง: "แกออยากรู้อะไรไหม หือ แกอยากรู้อะไรไหม

He was already dead!

เขาตายแล้ว!

Just laying there, eyes glazed over!"

นอนตายอยู่ตรงนั้น ตาค้างเลย!"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But, moving in a graceful way is just one building block

แต่การเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนนั้น เป็นแค่ สิ่งพื้นฐานสิ่งหนึ่ง ในโครงสร้างใหญ่

of this whole structure called human-robot interaction.

ที่เรียกว่า ปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์

I was, at the time, doing my PhD, I was working on human-robot teamwork,

ตอนนั้นผมกำลังเรียนปริญญาเอกอยู่

ผมศึกษาเรื่อง การร่วมมือกันระหว่างมนุษย์และหุ่นยนต์

ซึ่งคือ ทีมของมนุษย์ และทีมของหุ่นยนต์ ที่ทำงานร่วมกัน

teams of humans and robots working together.

I was studying the engineering,

ผมศึกษา ด้านวิศวกรรม

the psychology, the philosophy of teamwork,

จิตวิทยา ปรัชญาของการทำงานเป็นทีม

and at the same time,

และในขณะเดียวกัน ผมพบว่าตัวเองนั้น

I found myself in my own kind of teamwork situation,

ก็กำลังอยู่ในรูปแบบหนึ่งของการทำงานเป็นทีม

กับเพื่อนรักของผมคนหนึ่ง ซึ่งก็อยู่ที่นี่ด้วย

with a good friend of mine, who's actually here.

และเมื่อเราทำงานเป็นทีม มันง่ายมากที่เราจะจินตนาการ

And in that situation, we can easily imagine robots

in the near future being there with us.

ถึงหุ่นยนต์ที่จะอยู่กับเราในอนาคตอันใกล้ได้

It was after a Passover Seder.

ตอนนั้นเป็นช่วงหลังพิธีกรรมทางศาสนา ของชาวยิว (Passover seder)

We were folding up a lot of folding chairs,

เรากำลังเก็บเก้าอี้พับจำนวนมาก

and I was amazed at how quickly we found our own rhythm.

และผมก็ต้องประหลาดใจ ว่าเราค้นพบจังหวะ ของเราเอง ได้รวดเร็วแค่ไหน

ทุกคนทำงานส่วนของตัวเอง

Everybody did their own part, we didn't have to divide our tasks.

เราไม่ต้องแบ่งหน้าที่กัน

We didn't have to communicate verbally about this --

เราไม่ต้องสื่อสารกันด้วยคำพูดออกมา

it all just happened.

มันเกิดขึ้นเอง

And I thought, humans and robots don't look at all like this.

ผมจึงคิดว่า

มนุษย์กับหุ่นยนต์ไม่เห็นทำงานร่วมกันได้แบบนี้เลย

When humans and robots interact, it's much more like a chess game:

เมื่อมนุษย์และหุ่นยนต์มีปฏิสัมพันธ์

มันเหมือนกับการเล่นหมากรุก

หากมนุษย์ทำอะไรบางอย่าง

the human does a thing, the robot analyzes whatever the human did,

หุ่นยนต์ก็จะวิเคราะห์สิ่งที่มนุษย์ทำ

จากนั้นหุ่นยนต์ก็ตัดสินใจว่าจะทำอะไรต่อ

the robot decides what to do next, plans it and does it.

วางแผนและลงมือทำ

Then the human waits, until it's their turn again.

จากนั้น มนุษย์ก็จะรอ จนกว่าจะถึงตาเดินของเขาอีกครั้ง

มันจึงเหมือนการเล่นหมากรุกเสียมากกว่า

So it's much more like a chess game, and that makes sense,

และมันก็สมเหตุสมผล เพราะหมากรุกนั้นเหมาะ

because chess is great for mathematicians and computer scientists.

กับนักคณิตศาสตร์ และนักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์

มันเป็นเรื่องของการวิเคราะห์ข้อมูล

It's all about information, analysis, decision-making and planning.

การวางแผนและตัดสินใจ

But I wanted my robot to be less of a chess player,

แต่ผมอยากให้หุ่นยนต์ของผม ไม่เหมือนกับนักเล่นหมากรุก

and more like a doer

แต่เป็นเหมือนคนที่ชอบลงมือทำ

that just clicks and works together.

ที่ทำงานร่วมกันอย่างลงตัว

So I made my second horrible career choice:

ดังนั้นผมจึงเลือกอาชีพที่ผิดอีก เป็นครั้งที่สอง

I decided to study acting for a semester.

นั่นคือ ผมตัดสินใจเรียนการแสดง เป็นเวลาหนึ่งเทอม

I took off from the PhD, I went to acting classes.

ผมพักเรื่องปริญญาเอกไว้ แล้วไปเรียนวิชาการแสดง

I actually participated in a play --

ผมได้เล่นละครเวทีด้วย

I hope there’s no video of that around still.

ผมหวังว่าคงไม่มีวิดีโอละครเรื่องนั้นหลุดออกมานะครับ

(Laughter)

And I got every book I could find about acting,

ผมมีหนังสือทุกเล่มที่จะหาได้เกี่ยวกับการแสดง

including one from the 19th century that I got from the library.

รวมถึงหนังสือจากศตวรรษที่ 19

ที่ผมได้มาจากห้องสมุด

And I was really amazed, because my name was the second name on the list --

และผมก็ทึ่งมาก เพราะผมเป็น คนยืมหนังสือเล่มนั้นเป็นคนที่สอง

the previous name was in 1889.

คนแรก ยืมหนังสือเล่มนี้เมื่อปี 1889 (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And this book was kind of waiting for 100 years

หนังสือเล่มนี้ต้องรอถึง 100 ปี

to be rediscovered for robotics.

เพื่อที่จะถูกนำไปใช้ในสาขาหุ่นยนต์

And this book shows actors

หนังสือเล่มนี้สอนให้นักแสดง

how to move every muscle in the body

ว่าควรเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อแต่ละมัดอย่างไร

to match every kind of emotion that they want to express.

เพื่อให้เข้ากับอารมณ์แต่ละแบบ ที่พวกเขาอยากแสดงออก

But the real revelation was when I learned about method acting.

แต่สิ่งที่ช่วยเปิดหูเปิดตาผม ก็คือ

เมื่อผมเรียนเกี่ยวกับการแสดงแบบ เมธอด (Method Acting)

It became very popular in the 20th century.

มันได้รับความนิยมมากในศตวรรษที่ 20

And method acting said

ในการแสดงแบบ เมธอด คุณไม่จำเป็น ต้องจัดกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกาย

you don't have to plan every muscle in your body;

ในทางกลับกัน คุณต้องใช้ร่างกาย เพื่อหาการเคลื่อนไหวที่เหมาะสม

instead, you have to use your body to find the right movement.

คุณต้องใช้ความทรงจำที่ร่างกายคุณมี

You have to use your sense memory to reconstruct the emotions

เพื่อสร้างอารมณ์ และ

and kind of think with your body to find the right expression --

คิดโดยใช้ร่างกายของคุณ ค้นหาการแสดงออกอย่างเหมาะสม

improvise, play off your scene partner.

กับนักแสดงที่เข้าฉากกับคุณอย่างทันทีทันใด

And this came at the same time

และผมก็ได้เรียนรู้สิ่งนี้ ขณะที่ผมกำลังอ่านเรื่องแนวโน้ม

as I was reading about this trend in cognitive psychology,

ในจิตวิทยาการรู้คิด เรื่อง การรู้คิดโดยร่างกาย (embodied cognition)

called embodied cognition, which also talks about the same ideas.

ซึ่งกล่าวไว้ในแนวคิดคล้ายกัน

We use our bodies to think;

ว่าเราใช้ร่างกายของเราเพื่อคิด

เราไม่เพียงแค่คิดด้วยด้วยสมอง แล้วใช้ร่างกายของเราเพื่อเคลื่อนที่

we don't just think with our brains and use our bodies to move,

but our bodies feed back into our brain

แต่ร่างกายของเราก็ส่งสัญญาณกลับไปยังสมอง

to generate the way that we behave.

และสร้างพฤติกรรมของเรา

มันเหมือนกับสายฟ้าฟาด

And it was like a lightning bolt.

I went back to my office,

ผมกลับไปที่ห้องทำงานของผม

I wrote this paper, which I never really published,

และเขียนรายงานขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ซึ่งผมไม่เคยตีพิมพ์

called "Acting Lessons for Artificial Intelligence."

ชื่อว่า "วิชาการแสดงสำหรับปัญญาประดิษฐ์"

And I even took another month

และผมใช้เวลาหนึ่งเดือน

to do what was then the first theater play

เพื่อสร้างละครเวทีเรื่องแรก

with a human and a robot acting together.

ที่มีคนและหุ่นยนต์เล่นละครด้วยกัน

That's what you saw before with the actors.

ซึ่งคุณได้ชมไปตอนต้นแล้ว ในวิดีโอที่มีนักแสดง

And I thought:

และผมก็คิดว่า

How can we make an artificial intelligence model --

เราจะสร้างแบบจำลองของปัญญาประดิษฐ์

a computer, computational model --

คอมพิวเตอร์ แบบจำลองคอมพิวเตอร์

that will model some of these ideas of improvisation,

ที่จะจำลองแนวคิดของการอิมโพรไวส์

ของการรับความเสี่ยง และคว้าโอกาส

of taking risks, of taking chances,

และแม้กระทั่งยอมที่จะผิดพลาด

even of making mistakes?

Maybe it can make for better robotic teammates.

บางทีมันอาจทำให้หุ่นยนต์เป็นเพื่อนร่วมทีมที่ดีขึ้น

So I worked for quite a long time on these models

ผมศึกษาแบบจำลองเหล่านี้เป็นเวลานานมาก

and I implemented them on a number of robots.

และผมนำมันไปใช้ในหุ่นยนต์หลายตัว

Here you can see a very early example

คุณจะเห็นได้จากตัวอย่างในช่วงแรกๆ

with the robots trying to use this embodied artificial intelligence

ในหุ่นยนต์ที่พยายามจะใช้ปัญญาประดิษฐ์เชิงร่างกาย

เพื่อพยายามจะเลียนแบบการเคลื่อนไหวของผม ให้ใกล้เคียงมากที่สุด

to try to match my movements as closely as possible.

It's sort of like a game.

เหมือนกับเป็นเกม

Let's look at it.

ลองมาดูกัน

You can see when I psych it out, it gets fooled.

คุณจะเห็นว่าเมื่อผมแกล้งมัน มันก็โดนหลอก

And it's a little bit like what you might see actors do

มันคล้ายกับสิ่งที่คุณอาจจะเคยเห็นนักแสดงทำ

เวลาที่พวกเขาพยายามเลียนแบบกัน

when they try to mirror each other

to find the right synchrony between them.

เพื่อหาจังหวะที่สอดคล้องของกันและกัน

And then, I did another experiment,

จากนั้น ผมทำการทดลองอีกอันหนึ่ง

and I got people off the street to use the robotic desk lamp,

ผมให้ผู้คนทั่วๆไป ลองใช้โคมไฟหุ่นยนต์ตัวนี้

and try out this idea of embodied artificial intelligence.

และทดลองแนวคิดเรื่อง ปัญญาประดิษฐ์เชิงร่างกาย

So, I actually used two kinds of brains for the same robot.

ผมใช้สมองสองแบบ สำหรับหุ่นยนต์ตัวเดียวกัน

The robot is the same lamp that you saw,

หุ่นยนต์ก็คือโคมไฟที่คุณเห็น

และผมใส่สมองสองแบบเข้าไป

and I put two brains in it.

For one half of the people,

สำหรับผู้คนครึ่งหนึ่ง

I put in a brain that's kind of the traditional,

ผมใช้สมองแบบธรรมดา

calculated robotic brain.

สมองหุ่นยนต์แบบนักคำนวณ

It waits for its turn, it analyzes everything, it plans.

มันรอให้ถึงตาของมัน วิเคราะห์ทุกอย่าง และวางแผน

Let's call it the calculated brain.

เรียกง่ายๆ ว่าสมองนักคำนวณ

สมองอีกส่วน เป็นส่วนนักแสดง ชอบความเสี่ยง

The other got more the stage actor, risk-taker brain.

Let's call it the adventurous brain.

หรือเรียกได้ว่า สมองนักผจญภัย

It sometimes acts without knowing everything it has to know.

บางที มันก็ทำโดยที่ไม่รู้ทุกอย่างที่ต้องรู้

It sometimes makes mistakes and corrects them.

บางครั้งมันก็ทำพลาด และแก้ไข

And I had them do this very tedious task that took almost 20 minutes,

ผมให้พวกเขาทำงานที่จำเจมากๆ

ที่ใช้เวลาเกือบ 20 นาที

and they had to work together,

พวกเขาต้องทำงานร่วมกัน

somehow simulating, like, a factory job

คล้ายกับการจำลองงานในโรงงาน

of repetitively doing the same thing.

ที่ต้องทำสิ่งเดิมๆ ซ้ำๆ กัน

What I found is that people actually loved the adventurous robot.

และผมพบว่า ผู้คนชื่นชอบ

หุ่นยนต์นักผจญภัยมากกว่า

They thought it was more intelligent,

พวกเขาคิดว่ามันฉลาดกว่า

more committed, a better member of the team,

มุ่งมั่นต่องานมากกว่า และเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ดีกว่า

contributed to the success of the team more.

และเสียสละต่อทีมมากกว่า

They even called it "he" and "she,"

พวกเขาถึงกับเรียกมันว่า 'เขา' หรือ 'เธอ'

ในขณะที่คนอีกกลุ่มที่ทำงาน กับหุ่นนักคำนวณ เรียกมันว่า 'มัน'

whereas people with the calculated brain

called it "it," and nobody ever called it "he" or "she."

แต่ไม่มีใครเรียกมันว่า 'เขา' หรือ 'เธอ' เลย

When they talked about it after the task, with the adventurous brain,

เมื่อพวกเขาพูดถึงมัน หลังจากที่ได้ร่วมงาน

กับสมองนักผจญภัยแล้ว

they said, "By the end, we were good friends and high-fived mentally."

พวกเขากล่าวว่า "เมื่องานเสร็จ พวกเรา กลายเป็นเพื่อนกัน และแตะมือกันทางจิตเลย"

Whatever that means.

ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไรนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ) คงทรมานน่าดู

Sounds painful.

ขณะที่ผู้คนที่ทำงานกับสมองนักคำนวณ

Whereas the people with the calculated brain

said it was just like a lazy apprentice.

บอกว่ามันเป็นเหมือนผู้ช่วยที่ขี้เกียจ

It only did what it was supposed to do and nothing more,

มันแค่ทำในสิ่งที่มันต้องทำ แต่ไม่ทำอะไรนอกเหนือจากนั้น

which is almost what people expect robots to do,

ซึ่งก็คือเกือบทั้งหมดที่คนคาดหวังจากหุ่นยนต์

so I was surprised that people had higher expectations of robots

ดังนั้น ผมจึงประหลาดใจมาก ที่ผู้คนมีความคาดหวังจากหุ่นยนต์

มากกว่าที่ใครๆก็ตามในสาขาหุ่นยนต์ จะคาดถึง

than what anybody in robotics thought robots should be doing.

ในแง่หนึ่ง ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว

And in a way, I thought, maybe it's time --

เช่นเดียวกับที่การแสดงแบบ เมธอด ได้เปลี่ยน

just like method acting changed the way people thought

วิธีที่ผู้คนคิดเกี่ยวกับการแสดงในศตวรรษที่ 19

about acting in the 19th century,

from going from the very calculated, planned way of behaving,

จากการแสดงที่ต้องคิดคำนวณ

และวางแผนทุกการเคลื่อนไหว

to a more intuitive, risk-taking, embodied way of behaving --

ไปเป็นการแสดงไปตามสัญชาตญาณ และลองผิดลองถูก

maybe it's time for robots to have the same kind of revolution.

บางทีมันอาจถึงเวลาที่หุ่นยนต์

ที่จะต้องมีการปฏิวัติคล้ายๆ กัน

A few years later, I was at my next research job at Georgia Tech in Atlanta,

สองสามปีให้หลัง

ผมทำงานเป็นนักวิจัยที่ จอร์เจียเทค รัฐแอตแลนตา

and I was working in a group dealing with robotic musicians.

ผมได้ทำงานอยู่ในกลุ่ม

ที่วิจัยเรื่องหุ่นยนต์นักดนตรี

ผมคิดว่า ดนตรี คือสิ่งที่เหมาะสมที่สุด

And I thought, music: that's the perfect place

to look at teamwork, coordination, timing, improvisation --

ที่จะศึกษาเรื่องทีมเวิร์ค การประสานงาน

จังหวะ และการอิมโพรไวส์

เราจังให้หุ่นต์ตัวนี้เล่น มาริมบา

and we just got this robot playing marimba.

And the marimba, for everybody like me,

สำหรับคนที่ไม่รู้จัก มาริมบา

it was this huge, wooden xylophone.

ก็คือ ไซโลโฟนไม้ ขนาดมหึมา

And when I was looking at this,

เมื่อผมศึกษาเรื่องนี้

I looked at other works in human-robot improvisation --

ผมค้นคว้างานวิจัยอื่นๆ เรื่องการอิมโพรไวส์ระหว่างคนและหุ่นยต์

yes, there are other works in human-robot improvisation --

ใช่ครับ มันมีงานศึกษาอื่นๆ ในเรื่องนั้น

and they were also a little bit like a chess game.

และพวกมันก็ดูคล้ายๆ กับเกมหมากรุก

The human would play,

มนุษย์จะเล่น

the robot analyzed what was played,

หุ่นยนต์ก็จะวิเคราะห์การเล่นนั้น

และจะสร้างส่วนการเล่นของมัน

and would improvise their own part.

So, this is what musicians called a call-and-response interaction,

นี่คือสิ่งที่นักดนตรีเรียกว่า

การโต้ตอบแบบการขานเรียก และตอบรับ

and it also fits very well robots and artificial intelligence.

และมันก็เหมาะกันอย่างยิ่ง หุ่นยนต์และปัญญาประดิษฐ์

But I thought, if I use the same ideas I used in the theater play

แต่ผมกลับคิดว่า ถ้าผมใช้แนวคิดที่ผมใช้

กับละครเวที และการศึกษาเรื่องการทำงานร่วมกัน

and in the teamwork studies,

maybe I can make the robots jam together like a band.

บางทีผมอาจทำให้หุ่นยนต์เล่นดนตรีร่วมกัน

เป็นวงดนตรี

Everybody's riffing off each other, nobody is stopping for a moment.

ทุกคนต่อเพลงจากคนอื่นๆ โดยไม่มีใครหยุดเล่นเลย

And so I tried to do the same things, this time with music,

ดังนั้น ผมจึงพยายามทำสิ่งเดียวกัน แต่ครั้งนี้ ผมทดลองกับดนตรี

ซึ่งหุ่นยนต์นั้นจะไม่รู้ล่วงหน้า

where the robot doesn't really know what it's about to play,

ว่ามันจะต้องเล่นอะไร

it just sort of moves its body and uses opportunities to play,

มันเคลื่อนไหวร่างกายของมัน

และหาจังหวะที่จะเล่นเพลง

and does what my jazz teacher when I was 17 taught me.

และทำในสิ่งที่ครูสอนดนตรีแจ้สของผม สอนผมไว้เมื่อตอน 17 ปี

She said, when you improvise,

เธอสอนว่า เมื่อคุณอิมโพรไวส์

sometimes you don't know what you're doing, and you still do it.

บางครั้งคุณจะไม่รู้ตัวว่าเล่นอะไรอยู่

แต่คุณก็เล่นไปเรื่อยๆ

ดังนั้น ผมจึงพยายามสร้างหุ่นยนต์ ที่ไม่รู้จริงๆ ว่า

So I tried to make a robot that doesn't actually know what it's doing,

มันกำลังเล่นอะไร แต่ก็ยังเล่นไปเรื่อยๆ

ลองมาดูการแสดงที่ว่า สั้นๆ สัก 2-3 วินาที

but is still doing it.

So let's look at a few seconds from this performance,

โดยหุ่นยนต์จะฟังนักดนตรีที่เป็นมนุษย์

where the robot listens to the human musician

และอิมโพรไวส์

and improvises.

And then, look how the human musician also responds

จากนั้น ลองดูว่านักดนตรีที่เป็นมนุษย์

โต้ตอบ และรับส่งเพลงกับหุ่นยนต์อย่างไร

to what the robot is doing

and picking up from its behavior,

โดยดูจากท่าทางของมัน

and at some point can even be surprised by what the robot came up with.

บางจังหวะ คุณจะประหลาดใจกับสิ่งหุ่นยนต์เล่นออกมา

(Music)

(เสียงเพลง)

(Music ends)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Being a musician is not just about making notes,

การเป็นนักดนตรี ไม่ใช่เพียงแค่เล่นโน้ตให้ถูก

otherwise nobody would ever go see a live show.

ไม่เช่นนั้น คงไม่มีใครอยากไปดูการแสดงดนตรีสด

Musicians also communicate with their bodies,

นักดนตรีนั้นสื่อสารด้วยร่างกายของเขา

with other band members, with the audience,

กับสมาชิกในวงคนอื่นๆ และกับผู้ชม

they use their bodies to express the music.

พวกเขาใช้ร่างกาย เพื่อแสดงออกถึงดนตรี

And I thought, we already have a robot musician on stage,

และผมก็คิดว่า ในเมื่อเรามีนักดนตรีหุ่นยนต์บนเวทีแล้ว

ทำไมไม่ทำให้มันเป็นนักดนตรีเต็มตัว

why not make it be a full-fledged musician?

And I started designing a socially expressive head

ผมจึงเริ่มออกแบบส่วนหัวของหุ่นยนต์

for the robot.

ที่แสดงอารมณ์ได้

The head doesn’t actually touch the marimba,

ส่วนหัวนั้นไม่ได้แตะต้อง มาริมบา

it just expresses what the music is like.

มันแค่แสดงออกถึงอารมณ์ของดนตรี

These are some napkin sketches from a bar in Atlanta

นี่คือภาพร่างที่ผมวาดบนกระดาษเช็ดปาก ที่บาร์แห่งหนึ่งในแอตแลนตา

that was dangerously located exactly halfway

ซึ่งตำแหน่งค่อนข้างอันตรายเพราะอยู่กึ่งกลาง

between my lab and my home.

ระหว่างที่ทำงาน และบ้านของผม (เสียงหัวเราะ)

So I spent, I would say, on average, three to four hours a day there.

ผมจึงใช้เวลาโดยเฉลี่ย

ประมาณวันละ 3-4 ชั่วโมงที่นั่น

I think.

คิดว่านะครับ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And I went back to my animation tools and tried to figure out

ผมกลับไปยังเครื่องมือแอนิเมชัน และพยายามจะคิด

not just what a robotic musician would look like,

ว่าหุ่นยนต์นักดนตรีจะหน้าตาอย่างไร

และเน้นว่ามันจะเคลื่อนไหวอย่างไร

but especially what a robotic musician would move like,

to sort of show that it doesn't like what the other person is playing --

เพื่อจะแสดงออกว่ามันไม่ชอบสิ่งที่นักดนตรีคนอื่นๆ เล่น

and maybe show whatever beat it's feeling at the moment.

และอาจแสดงออกถึงจังหวะที่มันกำลังรู้สึก

ณ ขณะนั้น

So we ended up actually getting the money to build this robot, which was nice.

ปรากฏกว่าเราได้เงินสนับสนุนให้สร้างหุ่นตัวนี้ ซึ่งมันเยี่ยมมาก

I'm going to show you now the same kind of performance,

ผมจะให้คุณได้เห็นการแสดงแบบเดียวกัน

แต่ครั้งนี้หุ่นยนต์จะมีส่วนหัวที่แสดงอารมณ์ได้ด้วย

this time with a socially expressive head.

And notice one thing --

และโปรดสังเกตว่า

how the robot is really showing us

หุ่นยนต์พยายามแสดงให้เราเห็น

the beat it's picking up from the human,

ถึงจังหวะที่มันรับรู้ได้จากมนุษย์

while also giving the human a sense that the robot knows what it's doing.

เรายังให้มนุษย์ได้รับรู้ว่าหุ่นยนต์ นั้นรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่

And also how it changes the way it moves

และกรุณาสังเกตว่ามันเปลี่ยนแปลง การเคลื่อนไหวอย่างไร

as soon as it starts its own solo.

ทันทีที่มันเริ่มโซโล่

(Music)

(เสียงเพลง)

Now it's looking at me, showing that it's listening.

ตอนนี้มันมองมาที่ผมเพื่อให้แน่ใจว่าผมฟังอยู่

(Music)

(เสียงเพลง)

ทีนี้ดูที่ท่อนสุดท้ายอีกครั้ง

Now look at the final chord of the piece again.

And this time the robot communicates with its body

ครั้งนี้หุ่นยนต์สื่อสารด้วยร่างกายของมัน

when it's busy doing its own thing,

เมื่อมันกำลังสนุกกับการโซโล

and when it's ready to coordinate the final chord with me.

และเมื่อมันพร้อม

ที่จะร่วมกันเล่นคอร์ดสุดท้ายกับผม

(Music)

(เสียงเพลง)

(Music ending)

(Final chord)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thanks.

ขอบคุณครับ ผมหวังว่าคุณคงจะเห็น

I hope you see

how much this part of the body that doesn't touch the instrument

ว่าชิ้นส่วนนี้ ที่ไม่ได้แตะเครื่องดนตรีเลย

ได้ช่วยในการแสดงดนตรีครั้งนี้มากขนาดไหน

actually helps with the musical performance.

And at some point -- we are in Atlanta,

และในจุดนี้ เราอยู่ในแอตแลนตา ดังนั้น จึงมีแรปเปอร์บางคน

so obviously some rapper will come into our lab at some point --

แวะเวียนมาเยี่ยมแลปของเราในบางครั้ง

and we had this rapper come in and do a little jam with the robot.

เราให้แรปเปอร์คนนี้

ร้องเพลงร่วมกับหุ่นยนต์ของเรา

Here you can see the robot basically responding to the beat.

คุณจะเห็นว่าหุ่นยนต์

ตอบสนองต่อจังหวะ

Notice two things:

และโปรดสังเกตสองสิ่ง อย่างแรกคือ อดไม่ได้เลยที่จะ

one, how irresistible it is to join the robot while it's moving its head.

โยกหัวไปตามหุ่นยนต์เมื่อมันโยกหัว

You kind of want to move your own head when it does it.

แม้แต่คุณเองก็ยังอยากโยกหัวตาม เมื่อหุ่นยนต์ทำเช่นนั้น

And second, even though the rapper is really focused on his iPhone,

และอย่างที่สอง คือแม้ว่าแรปเปอร์คนนั้น จะสนใจแต่ไอโฟนของเขา

as soon as the robot turns to him, he turns back.

ทันทีที่หุ่นยนต์หันไปหาเขา เขาก็ต้องหันมา

So even though it's just in the periphery of his vision,

แม้ว่ามันแทบไม่อยู่ในสายตาเขา

มันอยู่แค่หางตาของเขา แต่มันก็มีพลังมาก

in the corner of his eye, it's very powerful.

เหตุผลก็คือ เราไม่สามารถละเลย

And the reason is that we can't ignore

สิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่รอบๆตัวเราได้

physical things moving in our environment.

เราถูกสร้างมาแบบนั้น

We are wired for that.

So if you have a problem --

ดังนั้น ถ้าคุณมีปัญหากับเพื่อนของคุณ

maybe your partner is looking at their iPhone or smartphone too much --

ว่าเขามัวแต่เล่นไอโฟน หรือสมาร์ทโฟนมากเกินไป

you might want to have a robot there to get their attention.

คุณอาจเอาหุ่นยนต์ตัวนี้ไปไว้ใกล้ๆ

เพื่อเรียกร้องความสนใจ (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

(เสียงเพลง)

(Music)

(Music ends)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

และเพื่อแนะนำหุ่นยนต์ตัวล่าสุด

Just to introduce the last robot that we've worked on,

ที่เรากำลังสร้างอยู่นั้น

it came out of something surprising that we found:

มันเกิดมาจากสิ่งน่าประหลาดใจที่เราค้นพบ

Some point people didn't care about the robot being intelligent,

บางครั้ง ผู้คนก็ไม่ได้สนใจว่าหุ่นยนต์จะฉลาดแค่ไหน

หรือสามารถฟัง และอิมโพรไวส์

able to improvise and listen,

and do all these embodied intelligence things that I spent years developing.

และมีปัญญาเชิงร่างกาย เหล่านี้ที่ผมใช้เวลาหลายปีเพื่อพัฒนามัน

They really liked that the robot was enjoying the music.

พวกเขากลับชื่นชอบที่หุ่นยนต์นั้น สนุกไปกับเสียงเพลง (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And they didn't say the robot was moving to the music,

และพวกเขาไม่ได้พูดว่าหุ่นยนต์นั้น เคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลง

พวกเขากล่าวว่ามันกำลังสนุกกับเสียงเพลง

they said "enjoying" the music.

And we thought, why don't we take this idea,

เราจึงคิดว่า ทำไมเราไม่เอาแนวคิดนี้ล่ะ

and I designed a new piece of furniture.

ผมจึงออกแบบเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่

This time it wasn't a desk lamp, it was a speaker dock,

ครั้งนี้ มันไม่ใช่โคมไฟตั้งโต๊ะ และเป็นแท่นลำโพง

มันเป็นสิ่งที่คุณเอาสมาร์ทโฟนของคุณมาเสียบ

one of those things you plug your smartphone in.

And I thought,

ผมจึงคิดว่า จะเกิดอะไรขึ้น

what would happen if your speaker dock didn't just play the music for you,

เมื่อแท่นลำโพงของคุณจะไม่เพียง แค่เล่นดนตรีให้คุณฟังเท่านั้น

but would actually enjoy it, too?

แต่มันจะสนุกไปกับเสียงเพลงด้วย (เสียงหัวเราะ)

And so again, here are some animation tests from an early stage.

และเช่นกัน นี่คือแอนิเมชันตัวอย่าง

จากการออกแบบขั้นต้น (เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

And this is what the final product looked like.

และนี่คือหน้าตาผลิตภัณฑ์ที่สำเร็จแล้ว

(Music)

(เพลง "Drop It Like It's Hot")

(Music ends)

So, a lot of bobbing heads.

มีหลายคนโยกหัว --

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

A lot of bobbing heads in the audience,

ในที่นี้ก็มีหลายคนโยกหัวตาม

so we can still see robots influence people.

เราจึงเห็นได้ว่าหุ่นยนต์นั้นมีอิทธิพลต่อผู้คน

And it's not just fun and games.

มันไม่ใช่แค่สนุกหรือแค่เกม

I think one of the reasons I care so much

ผมคิดว่าสาเหตุหนึ่งที่ผมสนใจมาก

about robots that use their body to communicate

เกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่ใช้ร่างกายของมันเพื่อสื่อสาร

and use their body to move is --

และใช้ร่างกายของมันเคลื่อนไหว

I'm going to let you in on a little secret we roboticists are hiding --

ผมจะบอกความลับ ที่พวกเราชาวหุ่นยนต์ เก็บซ่อนไว้

is that every one of you is going to be living with a robot

นั่นคือ พวกเราทุกคนกำลังจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับหุ่นยนต์

at some point in your life.

ในจุดๆ หนึ่งของชีวิต

Somewhere in your future, there will be a robot in your life.

ในอนาคต จะต้องมีหุ่นยนต์เข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตคุณ

และถ้าไม่ใช่รุ่นคุณ ก็คงเป็นรุ่นลูกรุ่นหลาน

If not in yours, your children's lives.

และผมต้องการให้หุ่นยนต์เหล่านี้

And I want these robots to be more fluent, more engaging, more graceful

คล่องแคล่วมากขึ้น เกี่ยวโยงกันมากขึ้น อ่อนโยนมากขึ้น

กว่าที่มันเป็นอยู่ในทุกวันนี้

than currently they seem to be.

And for that I think maybe robots need to be less like chess players

และเพื่อให้เป็นเช่นนั้น ผมคิดว่า

หุ่นยนต์ต้องเป็นเหมือนนักเล่นหมากรุกให้น้อยลง

and more like stage actors and more like musicians.

และเป็นเหมือนนักแสดง หรือนักดนตรีให้มากขึ้น

Maybe they should be able to take chances and improvise.

บางทีมันควรจะเลือกเสี่ยง และอิมโพรไวส์

Maybe they should be able to anticipate what you're about to do.

และอาจจะสามารถคาดเดาสิ่งที่คุณกำลังจะทำได้

Maybe they even need to be able to make mistakes and correct them,

บางที มันจำเป็นต้องทำผิดพลาด

และแก้ไขข้อผิดพลาดเหล่านั้น

เพราะสุดท้ายแล้ว เราก็คือมนุษย์

because in the end, we are human.

And maybe as humans, robots that are a little less than perfect

และในฐานะมนุษย์ หุ่นยนต์ที่ไม่สมบูรณ์แบบนัก

are just perfect for us.

อาจจะเหมาะสมสำหรับเรา

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)