Robots with "soul" | Guy Hoffman

گای هافمَن: روبات‌هایی که "روح" دارند

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

My job is to design, build and study robots that communicate with people.

شغل من طراحی، ساخت و مطالعه بر روی روبات‌هایی است

که با مردم ارتباط برقرار می‌کنند.

But this story doesn't start with robotics at all, it starts with animation.

اما داستان من به هیچ وجه با روبات‌ها شروع نمی‌شود،

بلکه با انیمیشن شروع می‌شود.

When I first saw Pixar's "Luxo Jr.,"

وقتی برای اولین بار انیمیشن "لوکسوی کوچک" را دیدم، (اولین انیمیشن ساخت شرکت Pixar در سال ۱۹۸۶ و نامزد بهترین انیمیشن کوتاه در زمان خود)

I was amazed by how much emotion they could put

از این که آن‌ها توانسته بودند در شیئی معمولی مثل یک چراغ مطالعه‌ی رومیزی

into something as trivial as a desk lamp.

تا این اندازه احساسات و عواطف قرار دهند،

واقعاً شگفت‌زده شده بودم.

I mean, look at them -- at the end of this movie,

منظورم این است که، به این دو چراغ مطالعه نگاه کنید -- در پایان این فیلم،

you actually feel something for two pieces of furniture.

شما نسبت به این دو وسیله‌ی معمولی خانه احساس خاصی پیدا می‌کنید.

(خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

And I said, I have to learn how to do this.

و با خودم گفتم، من باید یاد بگیرم چطور چنین کاری را انجام بدهم.

در نتیجه من یک تصمیم حرفه‌ای بسیار بد گرفتم.

So I made a really bad career decision.

(Laughter)

And that's what my mom was like when I did it.

و وقتی آن تصمیم را گرفتم مادرم مثل این چراغ مطالعه‌ی بزرگ به من نگاه کرد.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

I left a very cozy tech job in Israel at a nice software company

من شغل کارشناسی فنی راحتم را در یک شرکت نرم‌افزاری سطح بالا

در اسرائیل رها کردم، و به نیویورک رفتم،

and I moved to New York to study animation.

تا در زمینه‌ی ساخت انیمیشن تحصیل کنم.

And there I lived

و جایی که در نیویورک اقامت داشتم،

in a collapsing apartment building in Harlem with roommates.

یک آپارتمان کلنگی در محله‌ی "هارلِم" (یکی از بدترین محلات نیویورک) بود که باید حضور هم اتاقی‌هایم را نیز در آن‌جا تحمل می‌کردم.

I'm not using this phrase metaphorically --

و یک روز سقف آپارتمانمان در اتاق نشیمن، پایین ریخت.

the ceiling actually collapsed one day in our living room.

و یک روز سقف آپارتمانمان در اتاق نشیمن، پایین ریخت.

جداً می‌گویم.

Whenever they did news stories about building violations in New York,

هر بار که چنین اتفاقاتی در مورد ساختمان‌های نیویورک رخ می‌دادند،

خبر روزنامه‌اش را جلوی ساختمانمان می‌گذاشتند.

they would put the report in front of our building,

مثل پس‌زمینه‌ی یک منظره، تا نشان بدهند چقدر همه چیز افتضاح است.

as kind of, like, a backdrop to show how bad things are.

Anyway, during the day, I went to school

به هر حال، در طول روز به دانشگاه می‌رفتم،

and at night I would sit and draw frame by frame of pencil animation.

و شب‌ها انیمیشن‌هایی را به صورت فریم به فریم با مداد طراحی می‌کردم.

And I learned two surprising lessons.

اما در آن دوره دو درس بزرگ آموختم --

One of them was that when you want to arouse emotions,

اولین درس این بود

که وقتی می‌خواهید احساسات مخاطبتان را برانگیزید،

it doesn't matter so much how something looks;

مهم نیست تصویر آن شیء چطور است،

بلکه نحوه‌ی حرکت دادن آن است که مهم است --

it's all in the motion, in the timing of how the thing moves.

زمان‌بندی و نحوه‌ی حرکت آن.

And the second was something one of our teachers told us.

و درس دوم، چیزی بود که یکی از استادهایم به من گفت.

او شخصیت "سید" در فیلم عصر یخبندان را طراحی کرده بود. (یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم شبیه به سنجاب)

He actually did the weasel in "Ice Age."

And he said, "As an animator, you're not a director -- you're an actor."

او گفت:

"به عنوان یک انیمیشن‌ساز، نباید مثل یک کارگردان فکر کنی، بلکه باید مثل یک بازیگر فکر کنی."

So, if you want to find the right motion for a character,

بنابراین، اگر می‌خواهید حرکت مناسبی برای یک شخصیت طراحی کنید،

don't think about it -- go use your body to find it.

تنها ننشینید و درباره‌اش فکر کنید، بلکه از الگوی بدن خودتان الهام بگیرید --

Stand in front of a mirror, act it out in front of a camera --

روبه‌روی یک آینه، یا دربرابر یک دوربین فیلم‌برداری

آن حرکت را انجام دهید -- هر طور که می‌توانید.

whatever you need -- and then put it back in your character.

و بعد آن حرکت را در مورد شخصیت مورد نظرتان اعمال کنید.

A year later I found myself at MIT in the Robotic Life Group.

یک سال بعد من در گروه سیستم‌های روباتیک دانشگاه MIT بودم،

این گروه یکی از اولین گروه‌هایی بود

It was one of the first groups researching the relationships

که درباره‌ی روابط بین انسان‌ها و روبات‌ها تحقیق می‌کرد.

between humans and robots.

من هنوز رؤیای ساختن یک چراغ مطالعه‌ی واقعی

And I still had this dream to make an actual, physical Luxo Jr. lamp.

و سه بعدی، مثل لوکسوی کوچک را در سر داشتم.

But I found that robots didn't move at all in this engaging way

اما فهمیدم که روبات‌ها به هیچ عنوان شبیه به حالتی که

در درس‌های طراحی انیمیشنم آموخته بودم

حرکت نمی‌کردند.

that I was used to from my animation studies.

راستش، همه‌ی آن‌ها --

Instead, they were all -- how should I put it --

چطور بگویم، یک جورهایی شبیه به روبات بودند.

they were all kind of robotic.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And I thought, what if I took whatever I learned in animation school,

و با خودم گفتم، باید تمام چیزهایی که در دانشکده‌ی انیمیشن‌سازی یاد گرفته‌ام به کار ببندم،

and used that to design my robotic desk lamp.

و از آن‌ها برای طراحی چراغ مطالعه‌ی رومیزی روباتی‌ام استفاده کنم.

So I went and designed frame by frame

پس من طراحی فریم به فریم این روبات را انجام دادم

to try to make this robot as graceful and engaging as possible.

تا آن را تا جایی که ممکن است

طبیعی‌تر و جذاب‌تر کنم.

And here when you see the robot interacting with me on a desktop --

در این‌جا می‌بینید که روبات روی میزم

در حال تعامل با من است.

and I'm actually redesigning the robot,

من در این کلیپ دارم طراحی روبات را اصلاح می کنم،

so, unbeknownst to itself,

و خودش خبر ندارد،

it's kind of digging its own grave by helping me.

که با کمک کردن به من دارد قبر خودش را می‌کَنَد.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

I wanted it to be less of a mechanical structure giving me light,

من می‌خواستم این روبات، بیشتر از آن که

وسیله‌‌ای برای دادن نور به من باشد،

and more of a helpful, kind of quiet apprentice

به من در انجام کارهایم کمک کند، مثل یک همکار ساکت

that's always there when you need it and doesn't really interfere.

که هر وقت به آن نیاز دارید پیش شماست، و خیلی مزاحم کارهایتان نمی‌شود.

And when, for example, I'm looking for a battery that I can't find,

و وقتی، به طور مثال، دنبال یک باتری می‌گردم

و آن را پیدا نمی‌کنم،

in a subtle way, it'll show me where the battery is.

به طور زیرکانه‌ای به من نشان می‌دهد باتری کجاست.

So you can see my confusion here.

در این‌جا او از حالت گیجی من متوجه می‌شود که من دنبال باتری می‌گردم.

I'm not an actor.

من خیلی ماهرانه هم این حالت را بازی نکردم.

And I want you to notice how the same mechanical structure

و می‌خواهم این را درک کنید که چطور

یک سازه‌ی مکانیکی واحد در یک موقعیت،

can, at one point, just by the way it moves,

می‌تواند با انجام حرکتی به خصوص ملایم و مهربان به نظر برسد --

seem gentle and caring and in the other case,

seem violent and confrontational.

و در موقعیتی دیگر، خشن و تهاجمی.

And it's the same structure, just the motion is different.

سازه همان سازه است، ولی حرکتی که انجام می‌دهد تغییر می‌کند.

Actor: "You want to know something? Well, you want to know something?

بازیگر: "می‌خوای بدونی چی شده؟ می‌خوای بدونی چی شده؟

He was already dead!

اون مرده!

Just laying there, eyes glazed over!"

همون جا دراز به دراز افتاده و چشماش خیره موندن!"

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

But, moving in a graceful way is just one building block

اما طبیعی بودن حرکات، تنها بخشی از جزئیات مبحث عظیمِ

of this whole structure called human-robot interaction.

تعامل انسان‌ها و روبات‌هاست.

I was, at the time, doing my PhD, I was working on human-robot teamwork,

موضوع تِزِ دکترایم،

درباره‌ی کار گروهی بین انسان‌ها و روبات‌ها بود؛

تیم‌هایی از انسان‌ها و روبات‌ها که با هم همکاری می‌کنند.

teams of humans and robots working together.

I was studying the engineering,

من شروع به مطالعه‌ی تحیلی کار گروهی،

the psychology, the philosophy of teamwork,

از لحاظ مهندسی، روانشناسی و فلسفه کردم.

and at the same time,

و در همان زمان موقعیتی پیش آمد

I found myself in my own kind of teamwork situation,

که دیدم دارم به نوبه‌ی خودم با یکی از دوستان خوبم

که الآن در این‌جا نشسته است یک کار گروهی انجام می‌دهم.

with a good friend of mine, who's actually here.

و در چنین شرایطی ما می‌توانیم به راحتی تصور کنیم

And in that situation, we can easily imagine robots

in the near future being there with us.

که در آینده‌ای نزدیک روبات‌ها به کار گروهی با ما بپردازند.

It was after a Passover Seder.

آن موقعیت بعد از عید "سِدر فَصح" (یکی از اعیاد مذهب یهودی) بود.

We were folding up a lot of folding chairs,

ما داشتیم تعداد زیادی از صندلی‌های تاشو را دوباره تا می‌کردیم تا جمع کنیم،

and I was amazed at how quickly we found our own rhythm.

و من از این که می‌دیدم چقدر سریع هر کسی در مسئولیتی که داشت دستش روان می‌شد و به سرعت این کار را انجام می‌داد، شگفت‌زده شدم.

هر کسی مسئولیت خودش را انجام می‌داد.

Everybody did their own part, we didn't have to divide our tasks.

ما از قبل تقسیم کار نکرده بودیم.

We didn't have to communicate verbally about this --

ما موقع انجام این کار چیزی درباره‌ی آن به هم نمی‌گفتیم.

it all just happened.

این کار گروهی به طور ناخودآگاه شکل گرفت.

And I thought, humans and robots don't look at all like this.

و من با خودم گفتم،

رابطه‌ی بین انسان‌ها و روبات‌ها به هیچ عنوان این طوری نیست.

When humans and robots interact, it's much more like a chess game:

وقتی انسان‌ها و روبات‌ها به تعامل با هم می‌پردازند،

بیشتر شبیه این است که دارند با هم شطرنج بازی می‌کنند.

این عملکرد این طور است که اول انسان کاری را انجام می‌دهد،

the human does a thing, the robot analyzes whatever the human did,

روبات آن عمل انسان را تجزیه و تحلیل می‌کند،

و بعد برای واکنش بعدیش تصمیم‌گیری می‌کند،

the robot decides what to do next, plans it and does it.

برای آن نقشه می‌کشد و به آن عمل می‌کند.

Then the human waits, until it's their turn again.

و بعد انسان کارش را متوقف می‌کند، تا دوباره نوبت انجام کارش فرا برسد.

این نحوه‌ی کار خیلی شبیه به یک بازی شطرنج است،

So it's much more like a chess game, and that makes sense,

و مشکلی هم در این باره وجود ندارد چون بازی شطرنج

because chess is great for mathematicians and computer scientists.

از دید ریاضی‌دانان و مهندسین کامپیوتر چیز فوق‌العاده‌ای است.

تمام این روند در تجزیه و تحلیل اطلاعات،

It's all about information, analysis, decision-making and planning.

تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی خلاصه می‌شود.

But I wanted my robot to be less of a chess player,

اما من می‌خواستم روباتی که می‌سازم بیشتر از این که شبیه به یک بازیکن شطرنج باشد،

and more like a doer

یک موجود فعال باشد

that just clicks and works together.

که همراه با انسان هم‌فکری و همکاری می‌کند.

So I made my second horrible career choice:

به همین خاطر بود که من دومین تصمیم وحشتناک حرفه‌ایم را گرفتم:

I decided to study acting for a semester.

تصمیم گرفتم که به مدت یک ترم در رشته‌ی بازیگری درس بخوانم.

I took off from the PhD, I went to acting classes.

من با این که دکترایم را گرفته بودم به کلاس‌های بازیگری می‌رفتم.

I actually participated in a play --

حتی در یک نمایش ایفای نقش کردم،

I hope there’s no video of that around still.

که امیدوارم فیلمی از آن باقی نمانده باشد.

(Laughter)

And I got every book I could find about acting,

من تمام کتاب‌هایی که درباره‌ی بازیگری پیدا می‌کردم می‌خواندم،

including one from the 19th century that I got from the library.

و یکی از آن‌ها کتابی مربوط به قرن ۱۹ بود

که آن را از کتابخانه به امانت گرفتم.

And I was really amazed, because my name was the second name on the list --

و واقعاً شگفت‌زده شدم چون اسم من دومین اسم نوشته شده در لیست امانت‌گیرندگان بود --

the previous name was in 1889.

اسم قبلی مربوط به سال ۱۸۸۹ بود. (خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

And this book was kind of waiting for 100 years

و این کتاب ۱۰۰ سال صبر کرده بود

to be rediscovered for robotics.

تا برای علم روباتیک دوباره کشف شود.

And this book shows actors

این کتاب برای بازیگرهایی که آن را می‌خواندند توضیح می‌داد

how to move every muscle in the body

چطور تمامی ماهیچه‌های صورتشان را به کار گیرند

to match every kind of emotion that they want to express.

تا بتوانند تک تک احساساتی که می‌خواهند به مخاطبشان نشان دهند، ابراز کنند.

But the real revelation was when I learned about method acting.

ولی الهام اصلی که از این کتاب گرفتم،

مربوط به بخش هم‌ذات‌پنداری با شخصیت بود.

It became very popular in the 20th century.

این روش خیلی در قرن بیستم شهرت پیدا کرد.

And method acting said

و روش هم‌ذات‌پنداری با شخصیت می‌گوید، نیازی نیست برای تک تک ماهیچه‌های بدنتان حرکتی طراحی کنید تا حسی را نشان دهید.

you don't have to plan every muscle in your body;

در عوض باید از بدنتان استفاده کنید تا حرکت مناسب را پیدا کنید.

instead, you have to use your body to find the right movement.

باید از حافظه‌تان استفاده کنید

You have to use your sense memory to reconstruct the emotions

تا احساساتتان را بازسازی کنید

and kind of think with your body to find the right expression --

و با بدنتان فکر کنید تا نحوه‌ی مناسب ابراز احساساتشان را پیدا کنند.

improvise, play off your scene partner.

به صورت بداهه بازی کن، و در برابر کنش‌های بازیگر مقابلت واکنش نشان بده.

And this came at the same time

و این الهام دقیقاً زمانی اتفاق افتاد که من داشتم درباره‌ی یکی از شاخه‌های روانشناسی ادراکی

as I was reading about this trend in cognitive psychology,

به نام شناخت تجسمی مطالعه می‌کردم.

called embodied cognition, which also talks about the same ideas.

شناخت تجسمی هم درباره‌ی موضوع مشابهی بحث می‌کند --

We use our bodies to think;

ما از بدنمان برای فکر کردن استفاده می‌کنیم،

نه این که تنها مغز فکر کند و از بدن برای حرکت کردن استفاده کنیم.

we don't just think with our brains and use our bodies to move,

but our bodies feed back into our brain

اما بدن ما تجزیه و تحلیل خود را به مغز می‌فرستد

to generate the way that we behave.

تا واکنشی مناسب برای آن کنش طراحی کند.

و این نتایج مثل یک صاعقه مرا متحول کردند.

And it was like a lightning bolt.

I went back to my office,

من به دفترم برگشتم.

I wrote this paper, which I never really published,

من مقاله‌ای نوشتم -- که البته هیچ وقت چاپ نشد

called "Acting Lessons for Artificial Intelligence."

به اسم "درس‌هایی از بازیگری برای هوش مصنوعی".

And I even took another month

و یک ماه دیگر هم صبر کردم

to do what was then the first theater play

تا اولین اجرای تئاتر با شرکت یک انسان و یک روبات

with a human and a robot acting together.

در مقابل یکدیگر را برگزار کنم.

That's what you saw before with the actors.

آن اجرا همان کلیپی بود که چند دقیقه پیش نشانتان دادم.

And I thought:

و با خودم فکر کردم:

How can we make an artificial intelligence model --

چطور می‌توانیم یک مدل هوش مصنوعی --

a computer, computational model --

یک مدل کامپیوتری برپایه‌ی محاسبه --

that will model some of these ideas of improvisation,

بسازیم، که به صورت بداهه کار کند،

خطر کند، انتخاب کند،

of taking risks, of taking chances,

و حتی اشتباه کند.

even of making mistakes?

Maybe it can make for better robotic teammates.

شاید این توانایی‌ها بتواند کار تیمی بهتری را بین انسان‌ها و روبات‌ها ایجاد کند.

So I worked for quite a long time on these models

من برای مدتی طولانی روی این مدل‌ها کار کردم

and I implemented them on a number of robots.

و آن‌ها را بر روی چند روبات اجرا کردم.

Here you can see a very early example

در این‌جا می‌توانید یکی از اولین نمونه‌های روبات‌هایی که

with the robots trying to use this embodied artificial intelligence

سعی می‌کنند از هوش تجسمی مصنوعی‌شان استفاده کنند،

و تا جایی که ممکن است از حرکات من تقلید کنند ببینید،

to try to match my movements as closely as possible.

It's sort of like a game.

انگار یک بازی است.

Let's look at it.

نگاه کنید.

You can see when I psych it out, it gets fooled.

می‌بینید که وقتی روحیه‌اش را ضعیف‌تر می‌کنم، گیر می‌افتد.

And it's a little bit like what you might see actors do

این شبیه به اتفاقی است که وقتی بازیگران سعی می‌کنند از حرکات یکدیگر تقلید کنند

تا آهنگ درست بین خودشان را پیدا کنند

when they try to mirror each other

to find the right synchrony between them.

بین آن‌ها رخ می‌دهد.

And then, I did another experiment,

و بعد از آن، آزمایش دیگری انجام دادم،

and I got people off the street to use the robotic desk lamp,

از مردم عادی خواستم که با چراغ مطالعه‌ی روباتیک کار کنند،

and try out this idea of embodied artificial intelligence.

و ایده‌ی هوش تجسمی مصنوعی را مورد آزمایش قرار دهند.

So, I actually used two kinds of brains for the same robot.

من از دو مغز مختلف برای همان ساختار روباتیک استفاده کردم.

The robot is the same lamp that you saw,

ساختار روبات همانی بود که نشانتان دادم،

ولی از دو نوع مغز برای آن استفاده کردم.

and I put two brains in it.

For one half of the people,

برای نیمی از افراد آزمایش‌کننده،

I put in a brain that's kind of the traditional,

من از همان مغز متداول،

calculated robotic brain.

یعنی مغز محاسبه‌گر روباتی استفاده کردم.

It waits for its turn, it analyzes everything, it plans.

مغزی که ابتدا صبر می‌کند، همه چیز را تجزیه و تحلیل می‌کند، و شروع به برنامه‌ریزی می‌کند.

Let's call it the calculated brain.

اسم آن را بگذاریم "مغز محاسبه‌گر".

مغز دیگری بیشتر شبیه به یک بازیگر و خطرپذیرتر بود.

The other got more the stage actor, risk-taker brain.

Let's call it the adventurous brain.

اسم این یکی را بگذاریم "مغز ماجراجو".

It sometimes acts without knowing everything it has to know.

گاهی اوقات بدون دانستن تمام جزئیاتی را که نیاز دارد، دست به عمل می‌زد.

It sometimes makes mistakes and corrects them.

گاهی اوقات اشتباه می‌کرد و اشتباهاتش را جبران می‌کرد.

And I had them do this very tedious task that took almost 20 minutes,

و آن افراد باید یک کار فوق‌العاده کسل‌کننده را

به مدت حدوداً ۲۰ دقیقه

and they had to work together,

با همکاری روبات‌ها انجام می‌دادند.

somehow simulating, like, a factory job

کار آن‌ها شبیه به یک کار کارخانه‌ای بود

of repetitively doing the same thing.

که در آن یک عمل واحد به دفعات تکرار می‌شود.

What I found is that people actually loved the adventurous robot.

نتیجه‌ای که از این آزمایش گرفتیم این بود که،

آن افراد عاشق روبات ماجراجو شدند.

They thought it was more intelligent,

و به نظرشان آن روبات باهوش‌تر،

more committed, a better member of the team,

فرمان‌برتر، و هم‌گروهی بهتری بود،

contributed to the success of the team more.

و برای موفقیت گروه تلاش بیشتری می‌کرد.

They even called it "he" and "she,"

آن‌ها حتی آن روبات‌ها راهمانند انسان‌ها خطاب می‌کردند،

در حالی که کسانی که با روبات‌های محاسبه‌گر کار کرده بودند آن را "اون" صدا می‌کردند.

whereas people with the calculated brain

called it "it," and nobody ever called it "he" or "she."

هیچکس آن‌ها را همانند انسان خطاب نکرده بود.

When they talked about it after the task, with the adventurous brain,

وقتی که آن‌ها بعد از انجام کار با مغز ماجراجو

درباره‌ی تجربه‌شان حرف می‌زدند،

they said, "By the end, we were good friends and high-fived mentally."

می‌گفتند، "آخرش ما دوستای خوبی شدیم و توی ذهنمون زدیم قَدِّش."

Whatever that means.

فکر کنم این حرف معنای خوبی داشته باشد.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین) باید کار دردناکی باشد.

Sounds painful.

کسانی که با روباتی که مغز محاسبه‌گر داشت کار کرده بودند

Whereas the people with the calculated brain

said it was just like a lazy apprentice.

می‌گفتند آن روبات یک همکار تنبل است.

It only did what it was supposed to do and nothing more,

او تنها کاری را انجام می‌داد که برایش برنامه‌ریزی شده بود و دیگر هیچ.

which is almost what people expect robots to do,

این دقیقاً چیزی است که مردم از روبات‌ها انتظار دارند،

so I was surprised that people had higher expectations of robots

و من از این که سطح توقعات مردم از عملکرد روبات‌ها تا این حد بالا رفته بود،

و به بیشتر از توقع هر فرد دیگری که در زمینه‌ی روباتیک کار می‌کند رسیده بود، شگفت‌زده شده بودم.

than what anybody in robotics thought robots should be doing.

و با خودم فکر کردم، شاید وقتش فرا رسیده --

And in a way, I thought, maybe it's time --

تا همان طور که روش هم‌ذات‌پنداری با شخصیت

just like method acting changed the way people thought

نحوه‌ی اجرای بازیگران را در قرن ۱۹ تغییر داد،

about acting in the 19th century,

from going from the very calculated, planned way of behaving,

و از حالت فوق‌العاده محاسبه‌گرانه،

و با نحوه‌ی رفتار خشک و برنامه‌ریزی شده،

to a more intuitive, risk-taking, embodied way of behaving --

به رفتاری احساسی‌تر، خطرپذیرتر، و تجسمی‌تر تغییر داد.

maybe it's time for robots to have the same kind of revolution.

شاید وقت آن فرا رسیده که چنین تحولی

برای روبات‌ها هم رخ دهد.

A few years later, I was at my next research job at Georgia Tech in Atlanta,

چند سال بعد،

من کار تحقیقاتی بعدیم را در دانشگاه پلی تکنیک "جورجیا تِک" در شهر "آتلانتا" گرفتم،

and I was working in a group dealing with robotic musicians.

و در گروهی کار می‌کردم

که بر روی روبات‌های نوازنده کار می‌کردند.

من با خودم فکر کردم، موسیقی یکی از ایده‌آل‌ترین زمینه‌هایی است

And I thought, music: that's the perfect place

to look at teamwork, coordination, timing, improvisation --

که می‌توان در آن کار گروهی را مورد بررسی قرار داد، هماهنگی،

زمان‌بندی، بداهه‌نوازی --

و ما این روبات را ساختیم که ساز "ماریمبا" (سنتور چوبی آفریقایی) می‌زد.

and we just got this robot playing marimba.

And the marimba, for everybody like me,

به نظر من ماریمبا ساز مناسبی بود،

it was this huge, wooden xylophone.

یک سنتور چوبی عظیم.

And when I was looking at this,

ولی وقتی به آن نگاه می‌کردم،

I looked at other works in human-robot improvisation --

وقتی به آثار بداهه‌ی خلق شده‌ی دیگر توسط انسان و روبات نگاه می‌کردم --

yes, there are other works in human-robot improvisation --

بله، آثار بداهه‌ی دیگری که توسط روبات و انسان خلق شده باشد وجود دارد --

and they were also a little bit like a chess game.

آن آثار هم بیشتر شبیه به یک بازی شطرنج بودند.

The human would play,

انسان قسمت مربوط به خودش را می‌نواخت،

the robot analyzed what was played,

و روبات آن قسمت را تجزیه و تحلیل می‌کرد،

و قسمت مربوط به خودش را اجرا می‌کرد.

and would improvise their own part.

So, this is what musicians called a call-and-response interaction,

این چیزی است که در اصطلاح موسیقی‌دانان

یک تعامل پرسش و پاسخ نامیده می‌شود،

and it also fits very well robots and artificial intelligence.

و در این زمینه هم روبات‌ها و هوش مصنوعی عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند.

But I thought, if I use the same ideas I used in the theater play

ولی من با خودم فکر کردم، اگر همان ایده‌هایی را که در تئاتر روبوتیک

و تحقیقات مربوط به کار گروهی استفاده کردم، به کار ببندم،

and in the teamwork studies,

maybe I can make the robots jam together like a band.

شاید بتوانم کاری کنم که روبات‌ها مثل یک گروه موسیقی

با هم هم‌نوازی کنند.

Everybody's riffing off each other, nobody is stopping for a moment.

همه با هم ضرب آهنگ را خلق کنند، و هیچکس حتی برای یک لحظه نایستد.

And so I tried to do the same things, this time with music,

و به این ترتیب، من تلاش کردم تا همان ایده‌ها را دوباره اعمال کنم، اما این بار در زمینه‌ی موسیقی،

جایی که روبات دقیقاً نمی‌داند

where the robot doesn't really know what it's about to play,

چه آهنگی قرار است اجرا شود.

it just sort of moves its body and uses opportunities to play,

آن روبات بدنش را تکان می‌دهد

و در جاهایی که موقعیتی به دست می‌آورد سازش را می‌نوازد،

and does what my jazz teacher when I was 17 taught me.

و کاری را انجام می‌دهد که معلم موسیقی جازم در سن ۱۷ سالگی به من یاد داد.

She said, when you improvise,

او به من گفت، وقتی بداهه‌نوازی می‌کنی،

sometimes you don't know what you're doing, and you still do it.

گاهی اوقات نمی‌دانی داری چه کار می‌کنی

اما همچنان به آن کار ادامه می‌دهی.

پس من تلاش کردم روباتی بسازم که دقیقاً نمی‌داند دارد چه کار می‌کند،

So I tried to make a robot that doesn't actually know what it's doing,

اما آن کار را انجام می‌دهد.

اجازه بدهید به چند ثانیه از اجرایش نگاهی بیندازیم.

but is still doing it.

So let's look at a few seconds from this performance,

که در آن روبات به انسان نوازنده گوش می‌دهد

where the robot listens to the human musician

و بداهه‌نوازی می‌کند.

and improvises.

And then, look how the human musician also responds

ببینید چطور انسان نوازنده هم

به موسیقی‌ای که روبات می‎نوازد واکنش نشان می‌دهد،

to what the robot is doing

and picking up from its behavior,

و رفتار روبات، تغییراتی در نحوه‌ی نواختن او به وجود می‌آورد.

and at some point can even be surprised by what the robot came up with.

و بعضی از قسمت‌هایی که روبات اجرا می‌کند، شاید حتی شگفت‌زده شوید.

(Music)

(موسیقی)

(Music ends)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Being a musician is not just about making notes,

موسیقی‌دان بودن تنها به نوشتن نت‌های موسیقی نیست،

otherwise nobody would ever go see a live show.

وگرنه هیچکس برای دیدن یک کنسرت زنده پول نمی‌دهد.

Musicians also communicate with their bodies,

موسیقی‌دان‌ها با بدن خودشان،

with other band members, with the audience,

با سایر اعضای گروه موسیقی، و با حاضرین هم ارتباط برقرار می‌کنند،

they use their bodies to express the music.

و از بدن‌هایشان برای ابراز حس موسیقی استفاده می‌کنند.

And I thought, we already have a robot musician on stage,

و با خودم فکر کردم، ما در حال حاضر یک روبات نوازنده برای اجرا داریم،

اما چرا آن روبات را به صورت یک نوازنده‌ی کامل نسازیم؟

why not make it be a full-fledged musician?

And I started designing a socially expressive head

پس شروع کردم به طراحی یک سر برای روبات

for the robot.

که بتواند حالت‌هایش را به انسان نشان بدهد.

The head doesn’t actually touch the marimba,

سر او نباید ساز ماریمبا را لمس می‌کرد،

it just expresses what the music is like.

بلکه تنها حس موسیقی را با سرش بروز می‌داد.

These are some napkin sketches from a bar in Atlanta

این‌ها طراحی‌های اولیه‌ی من بر روی دستمال سفره‌های یک میخانه در آتلانتا هستند،

that was dangerously located exactly halfway

که به طور خطرناکی

between my lab and my home.

دقیقاً در وسط راه آزمایشگاه به خانه‌ام قرار داشت. (خنده‌ی حاضرین)

So I spent, I would say, on average, three to four hours a day there.

من به طور متوسط،

سه تا چهار ساعت در روز را در آن‌جا می‌گذراندم.

I think.

البته تا جایی که یادم می‌آید. (خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

And I went back to my animation tools and tried to figure out

من دوباره به دنیای طراحی انیمیشن برگشتم

not just what a robotic musician would look like,

تا بفهمم نه تنها یک روبات نوازنده باید چطور به نظر برسد،

بلکه حتی بفهمم باید چطور حرکت کند.

but especially what a robotic musician would move like,

to sort of show that it doesn't like what the other person is playing --

برای این که نشان بدهد این همان نُتی نیست که عضو انسان گروه می‌زند --

and maybe show whatever beat it's feeling at the moment.

و شاید برای نشان دادن حسی که آن ریتم

در آن لحظه به شنونده می‌دهد.

So we ended up actually getting the money to build this robot, which was nice.

در نهایت ما بودجه‌ی ساخت چنین روباتی را فراهم کردیم، که واقعاً بودجه‌ی خوبی بود.

I'm going to show you now the same kind of performance,

الآن به شما اجرای مشابهی با اجرای قبلی نشان خواهم داد،

که این بار روبات مجهز به سر نشان‌دهنده‌ی احساسات است.

this time with a socially expressive head.

And notice one thing --

و به یک چیز دقت کنید --

how the robot is really showing us

که روبات چطور نشان می‌دهد که

the beat it's picking up from the human,

ریتم موسیقی را از انسان نوازنده گرفته ‌است.

while also giving the human a sense that the robot knows what it's doing.

ما کاری کردیم که روبات به انسان این حس را بدهد، که اعمال او را درک می‌کند.

And also how it changes the way it moves

و همین طور به تغییر نحوه‌ی حرکاتش

as soon as it starts its own solo.

زمانی که شروع به تک‌نوازی می‌کند، دقت کنید.

(Music)

(موسیقی)

Now it's looking at me, showing that it's listening.

و در این‌جا او به من نگاه می‌کند تا مطمئن شود من دارم به چیزی که می‌نوازد گوش می‌کنم.

(Music)

(موسیقی)

به آخرین قسمت این قطعه‌ی موسیقی هم گوش کنید،

Now look at the final chord of the piece again.

And this time the robot communicates with its body

این بار وقتی روبات در حال انجام کار خودش است،

when it's busy doing its own thing,

با بدنش ارتباط برقرار می‌کند.

and when it's ready to coordinate the final chord with me.

و وقتی آماده شد

قطعه‌ی آخر را با من هماهنگ می‌کند.

(Music)

(موسیقی)

(Music ending)

(Final chord)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Thanks.

متشکرم. امیدوارم دیده باشید که این روبات چقدر --

I hope you see

how much this part of the body that doesn't touch the instrument

این قسمت از روبات که آلت موسیقی را لمس نمی‌کند

تا چه حد به اجرای موسیقی کمک می‌کند.

actually helps with the musical performance.

And at some point -- we are in Atlanta,

و یک بار در آتلانتا، یک رپ‌خوان - که در آن شهر -

so obviously some rapper will come into our lab at some point --

برای اجرا به آزمایشگاه ما آمد.

and we had this rapper come in and do a little jam with the robot.

و او می‌خواست

با روبات ما هم‌خوانی کوچکی داشته باشد.

Here you can see the robot basically responding to the beat.

و در این‌جا می‌توانید روبات را ببینید

که به ریتم نواخته شده واکنش نشان می‌دهد --

Notice two things:

به دو چیز دقت کنید. اول این که انسان ناخودآگاه

one, how irresistible it is to join the robot while it's moving its head.

به طور غیر قابل اجتنابی با سرش همراه با روبات ضرب می‌گیرد.

You kind of want to move your own head when it does it.

وقتی روبات این کار را انجام می‌دهد شما هم به طور ناخودآگاه وسوسه می‌شوید این کار را انجام دهید.

And second, even though the rapper is really focused on his iPhone,

و دومین نکته این است که، حتی با این که رپ‌خوان تمام حواسش به گوشی آیفون‌اش است،

as soon as the robot turns to him, he turns back.

به محض این که روبات رویش را به سمت او برمی‌گرداند، به او نگاه می‌کند.

So even though it's just in the periphery of his vision,

بنابراین حتی با این که این سر تنها نمایی ظاهری از چشم روبات را دارد --

در اصل دوربین تنها در گوشه‌ی چشم او قرار دارد -- از لحاظ روانشناسی بسیار قدرتمند است.

in the corner of his eye, it's very powerful.

و دلیل آن این است که ما نمی‌توانیم

And the reason is that we can't ignore

اجسام فیزیکی متحرک در پیرامونمان را نادیده بگیریم.

physical things moving in our environment.

ما این طور برنامه‌ریزی شدیم.

We are wired for that.

So if you have a problem --

بنابراین، اگر این که همکاران شما

maybe your partner is looking at their iPhone or smartphone too much --

بیش از حد به گوشی‌های آی‌فون یا اسمارت‌فون خود نگاه می‌کنند، شما را اذیت می‌کند،

you might want to have a robot there to get their attention.

شاید مایل باشید روباتی داشته باشید

که توجه‌شان را به خودش جلب کند. (خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

(موسیقی)

(Music)

(Music ends)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

و اما می‌خواهم آخرین روباتی که

Just to introduce the last robot that we've worked on,

بر روی آن کار می‌کنیم به شما معرفی کنم،

it came out of something surprising that we found:

روباتی که به خاطر نتیجه‌ی شگفت‌انگیزی که به آن رسیدیم ساخته شد:

Some point people didn't care about the robot being intelligent,

در بعضی موارد مردم دیگر به سطح هوش روبات،

یا این که بتواند بداهه‌نوازی کند و گوش دهد،

able to improvise and listen,

and do all these embodied intelligence things that I spent years developing.

و تمام این توانایی‌های مربوط به هوش تجسمی، که چندین سال بر روی آن‌ها کار می‌کردم، اهمیت نمی‌دادند.

They really liked that the robot was enjoying the music.

آن‌ها فقط دوست داشتند روبات با آهنگ حال کند. (خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

And they didn't say the robot was moving to the music,

آن‌ها در مورد روبات قبلی ما نگفتند که روبات همراه با ریتم آهنگ حرکت می‌کرد،

بلکه می‌گفتند روبات با آهنگ حال می‌کرد.

they said "enjoying" the music.

And we thought, why don't we take this idea,

و ما با خودمان گفتیم، باید این ایده را عملی کنیم،

and I designed a new piece of furniture.

و من یک وسیله‌ی جدید طراحی کردم.

This time it wasn't a desk lamp, it was a speaker dock,

این بار این وسیله یک چراغ مطالعه نبود؛ بلکه یک اسپیکر اکسترنال گوشی بود.

این یکی از چیزهایی بود که شما باید گوشی اسمارت‌فون خود را به آن وصل می‌کردید.

one of those things you plug your smartphone in.

And I thought,

و من با خودم گفتم،

what would happen if your speaker dock didn't just play the music for you,

باید کاری کنم که اسپیکر اکسترنال نه تنها آهنگ پخش کند،

but would actually enjoy it, too?

بلکه با آن حال هم بکند. (خنده‌ی حاضرین)

And so again, here are some animation tests from an early stage.

و این هم انیمیشنی آزمایشی،

از طراحی‌های اولیه‌ی این روبات است. (خنده‌ی حاضرین)

(Laughter)

And this is what the final product looked like.

و این محصول ساخته شده‌ی نهایی است.

(Music)

(آهنگ ("Drop It Like It's Hot") از "اسنوپ داگ" و "فارِل ویلیامز")

(Music ends)

So, a lot of bobbing heads.

شما هم سرتان را تکان می‌دادید.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

A lot of bobbing heads in the audience,

خیلی از حاضرین این‌جا سرشان را با روبات تکان می‌دادند،

so we can still see robots influence people.

پس حتی در این‌جا هم می‌توانیم ببینیم که روبات‌ها بر روی مردم تأثیر می‌گذارند.

And it's not just fun and games.

و این فقط جنبه‌ی تفریحی و بازی ندارد.

I think one of the reasons I care so much

یکی از دلایلی که من، خیلی به این که

about robots that use their body to communicate

روبات‌ها از بدنشان برای ارتباط برقرار کردن

and use their body to move is --

و برای حرکت کردن استفاده کنند، اهمیت می‌دهم این است که --

I'm going to let you in on a little secret we roboticists are hiding --

من یکی از رازهای کوچکی را که طراحان روبات از شما مخفی می‌کنند برایتان خواهم گفت --

is that every one of you is going to be living with a robot

این است که تک تک شما روزی

at some point in your life.

با یک روبات زندگی خواهید کرد.

Somewhere in your future, there will be a robot in your life.

در نقطه‌ای از آینده‌ی شما، روباتی با شما زندگی خواهد کرد.

و اگر شما تا آن زمان نباشید، در زندگی فرزندانتان خواهد بود.

If not in yours, your children's lives.

و من می‌خواهم این روبات‌ها --

And I want these robots to be more fluent, more engaging, more graceful

می‌خواهم طبیعی‌تر، فعال‌تر و جذاب‌تر از

چیزی که الآن هستند باشند.

than currently they seem to be.

And for that I think maybe robots need to be less like chess players

و به همین خاطر به عقیده‌ی من

روبات‌ها باید بیشتر از یک بازیکن شطرنج

and more like stage actors and more like musicians.

شبیه به بازیگران و موسیقی‌دانان باشند.

Maybe they should be able to take chances and improvise.

شاید آن‌ها باید توانایی انتخاب و بداهه‌نوازی را پیدا کنند.

Maybe they should be able to anticipate what you're about to do.

و شاید آن‌ها باید بتوانند کاری را که می‌خواهید انجام دهید پیش‌بینی کنند.

Maybe they even need to be able to make mistakes and correct them,

و شاید آن‌ها باید بتوانند اشتباه کنند

و اشتباهات خودشان را جبران کنند،

چون در نهایت ما انسان هستیم و اشتباه می‌کنیم.

because in the end, we are human.

And maybe as humans, robots that are a little less than perfect

و شاید از دید ما انسان‌ها، روبات‌هایی که عملکرد آن‌ها ضعیف‌تر از ایده‌آل است،

are just perfect for us.

برای ما ایده‌آل هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)