The neuroscience of restorative justice | Dan Reisel

Translator: Kwn Siri Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

I'd like to talk today

วันนี้ผมจะมาพูดถึง

about how we can change our brains

ว่าเราสามารถเปลี่ยนแปลงสมองของเรา

and our society.

และสังคมของเราอย่างไร

Meet Joe.

นี่คือโจ

Joe's 32 years old and a murderer.

โจอายุ 32 ปี และเป็นฆาตกร

I met Joe 13 years ago on the lifer wing

ผมพบกับโจเมื่อ 13 ปีก่อน ในโซนจำคุกตลอดชีพ

at Wormwood Scrubs high-security prison in London.

ที่เรือนจำ เวอร์มวูด สครับ (Wormwood Scrubs) ซึ่งมีการรักษาความปลอดภัยระดับสูงในลอนดอน

I'd like you to imagine this place.

ผมอยากให้พวกคุณจินตนาการถึงสถานที่นี้

It looks and feels like it sounds:

ที่ซึ่งมีรูปลักษณ์และบรรยากาศเหมือนชื่อเรียก

Wormwood Scrubs.

เวอร์มวูด สครับ (โทนเสียงทุ้มต่ำ)

Built at the end of the Victorian Era

ที่นี่สร้างขึ้นเมื่อปลายยุควิคตอเรียน

by the inmates themselves,

โดยนักโทษที่จะถูกขังที่นี่เอง

it is where England's most dangerous prisoners are kept.

เรือนจำนี้เป็นที่คุมขังเหล่านักโทษ ที่อันตรายที่สุดของอังกฤษ

These individuals have committed acts

คนพวกนี้ได้ทำสิ่งที่

of unspeakable evil.

เลวร้ายจนบรรยายไม่ได้

And I was there to study their brains.

และผมได้ไปที่นั่นเพื่อศึกษาสมองของพวกเขา

I was part of a team of researchers

ผมเป็นส่วนหนึ่งของทีมนักวิจัย

from University College London,

จากมหาวิทยาลัยคอลเลจลอนดอน

on a grant from the U.K. department of health.

ที่ได้ทุนสนับสนุนจากกระทรวงสาธารณสุข แห่งสหราชอาณาจักร

My task was to study a group of inmates

หน้าที่ของผมคือศึกษานักโทษกลุ่มหนึ่ง

who had been clinically diagnosed as psychopaths.

ซึ่งได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ว่าป่วยทางจิต

That meant they were the most

แปลว่าคนพวกนี้

callous and the most aggressive

เป็นพวกที่ไร้หัวใจและรุนแรงที่สุด

of the entire prison population.

ในหมู่นักโทษด้วยกัน

What lay at the root of their behavior?

อะไรเป็นรากเหง้าของพฤติกรรมพวกเขา?

Was there a neurological cause for their condition?

เกิดจากความผิดปกติของระบบประสาทหรือ?

And if there was a neurological cause,

และหากเกิดจากความผิดปกติของระบบประสาท

could we find a cure?

เราจะหาทางรักษาได้ไหม?

So I'd like to speak about change, and especially about emotional change.

ผมอยากจะพูดถึงการเปลี่ยนแปลง โดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์

Growing up, I was always intrigued

ตั้งแต่เด็ก ผมสนใจมาตลอด

by how people change.

ว่าผู้คนเปลี่ยนแปลงไปได้อย่างไร

My mother, a clinical psychotherapist,

แม่ของผมเป็นนักจิตบำบัด

would occasionally see patients at home

บางครั้งแม่ก็พาผู้ป่วยมาบำบัดที่บ้าน

in the evening.

ในตอนเย็น

She would shut the door to the living room,

แม่จะปิดประตูห้องนั่งเล่น

and I imagined

แล้วผมก็จะจินตนาการ

magical things happened in that room.

ถึงสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นในห้องนั้น

At the age of five or six

ตอนผมอายุ 5 หรือ 6 ขวบ

I would creep up in my pajamas

ผมจะคลานไปทั้งชุดนอน

and sit outside with my ear glued to the door.

นั่งเอาหูแนบติดประตูเหมือนติดกาว

On more than one occasion, I fell asleep

ผมหลับคาอยู่ตรงนั้นหลายครั้ง

and they had to push me out of the way

และแม่ผมกับคนไข้เลยต้องเอาผมออกไปให้พ้นทาง

at the end of the session.

เมื่อพวกเขาจะออกจากห้องตอนจบชั่วโมงบำบัด

And I suppose that's how I found myself

ผมคิดว่านั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผม

walking into the secure interview room

เดินเข้าไปยังห้องสอบสวน

on my first day at Wormwood Scrubs.

ในวันแรกของผมที่เรือนจำเวอร์มวูด สครับ

Joe sat across a steel table

โจนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเหล็ก

and greeted me with this blank expression.

และทักทายผมอย่างไร้อารมณ์

The prison warden, looking equally indifferent,

ผู้คุมเองก็ดูเฉยเมยไม่แตกต่างกัน

said, "Any trouble, just press the red buzzer,

เขาพูดว่า "ถ้ามีปัญหาอะไร ก็กดปุ่มสัญญาณสีแดงนั่นนะ

and we'll be around as soon as we can."

แล้วพวกเราจะมาช่วยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I sat down.

ผมนั่งลง

The heavy metal door slammed shut behind me.

ประตูเหล็กหนักอึ้งปิดดังปังข้างหลังผม

I looked up at the red buzzer

ผมมองไปที่ปุ่มสัญญาณสีแดง

far behind Joe on the opposite wall.

ที่อยู่ไกลออกไปทางด้านหลังโจ บนผนังฝั่งตรงข้าม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I looked at Joe.

ผมมองไปที่โจ

Perhaps detecting my concern,

เหมือนเขาจะจับความกังวลของผมได้

he leaned forward, and said,

เขาเอนตัวมาข้างหน้า แล้วพูด

as reassuringly as he could,

อย่างให้ความอุ่นใจเท่าที่จะทำได้

"Ah, don't worry about the buzzer,

"อ้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องปุ่มแดงนั่นหรอก

it doesn't work anyway."

มันกดไม่ติดน่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Over the subsequent months,

เป็นเวลาหลายเดือนต่อมา

we tested Joe and his fellow inmates,

เราทดสอบโจและเพื่อนนักโทษในเรือนจำเดียวกัน

looking specifically at their ability

มองหาลักษณะเฉพาะ ในความสามารถ

to categorize different images of emotion.

ในการแยกประเภทรูปภาพการแสดงอารมณ์ของคน

And we looked at their physical response

และเราก็ดูการตอบสนองทางร่างกายของพวกเขา

to those emotions.

ต่อรูปภาพเหล่านั้น

So, for example, when most of us look

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อพวกเราส่วนใหญ่มอง

at a picture like this of somebody looking sad,

รูปภาพแบบนี้ รูปภาพของคนที่ดูเศร้า

we instantly have a slight,

เราจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเล็กๆ

measurable physical response:

ที่วัดได้ทางกายภาพขึ้นมาทันที

increased heart rate, sweating of the skin.

อัตราการเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้น เหงื่อแตก

Whilst the psychopaths in our study were able

ในขณะที่นักโทษผู้มีปัญหาทางจิตของเราสามารถ

to describe the pictures accurately,

อธิบายว่าคนในภาพรู้สึกอย่างไรได้อย่างถูกต้อง

they failed to show the emotions required.

แต่พวกเขาไม่มีอารมณ์ร่วม

They failed to show a physical response.

พวกเขาไม่เกิดปฎิกิริยาตอบสนองทางกายภาพ

It was as though they knew the words

เหมือนว่าแม้พวกเขาจะรู้จักเนื้อร้อง

but not the music of empathy.

แต่ไม่อาจสัมผัสถึงท่วงทำนองของเพลงความเห็นใจ

So we wanted to look closer at this

เราต้องการจะรู้รายละเอียดเรื่องนี้เพิ่มขึ้น

to use MRI to image their brains.

ด้วยการถ่ายภาพ MRI สมองพวกเขา

That turned out to be not such an easy task.

ซึ่งไม่ได้เป็นงานที่ง่ายดายนัก

Imagine transporting a collection

ลองจินตนาภาพการขนย้าย

of clinical psychopaths across central London

กลุ่มคนจิตไม่ปกติ ผ่ากลางลอนดอน

in shackles and handcuffs

สวมตรวนและกุญแจมือ

in rush hour,

ในชั่วโมงเร่งด่วน

and in order to place each of them in an MRI scanner,

เวลาที่จะเอาพวกเขาเข้าเครื่องถ่าย MRI

you have to remove all metal objects,

คุณต้องถอดทุกอย่างที่เป็นโลหะออก

including shackles and handcuffs,

รวมถึงตรวนและกุญแจมือ

and, as I learned, all body piercings.

และ เท่าที่ผมรู้นะ ห่วงที่ใส่ตามที่ต่างๆของร่างกาย

After some time, however, we had a tentative answer.

หลังจากนั้น เราก็ได้คำตอบเบื้องต้น

These individuals were not just the victims

คนพวกนี้ไม่ใช่แค่เป็นเหยื่อของ

of a troubled childhood.

ชีวิตวัยเด็กที่มีปัญหา

There was something else.

แต่ยังมีปัญหาอื่น

People like Joe have a deficit in a brain area

คนอย่างโจ มีความบกพร่องในสมอง

called the amygdala.

ส่วนที่เรียกว่า อมิกดาลา

The amygdala is an almond-shaped organ

อมิกดาลา เป็นอวัยวะรูปร่างคล้ายเมล็ดอัลมอนด์

deep within each of the hemispheres of the brain.

ที่ฝังอยู่ในสมองทั้งสองซีก

It is thought to be key to the experience of empathy.

เชื่อว่ามันเป็นกุญแจสำคัญ ในการรับรู้เรื่องความเห็นอกเห็นใจ

Normally, the more empathic a person is,

โดยปกติแล้ว ยิ่งเป็นคนที่ช่างเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากเท่าไหร่

the larger and more active their amygdala is.

จะยิ่งมีอมิกดาลาที่ใหญ่และทำงานมากเท่านั้น

Our population of inmates

เหล่านักโทษของเรา

had a deficient amygdala,

มีอมิกดาลาที่บกพร่อง

which likely led to their lack of empathy

ซึ่งน่าจะนำไปสู่การขาดความเห็นอกเห็นใจ

and to their immoral behavior.

และพฤติกรรมที่ผิดศีลธรรม

So let's take a step back.

เราลองย้อนกลับไปดู

Normally, acquiring moral behavior

ปกติแล้ว การเรียนรู้เรื่องคุณธรรม

is simply part of growing up,

เป็นส่วนหนึ่งของการเติบโตโดยธรรมชาติ

like learning to speak.

เหมือนกับการหัดพูด

At the age of six months, virtually every one of us

เมื่อเราอายุ 6 เดือน เด็กเกือบทุกคน

is able to differentiate between animate and inanimate objects.

สามารถที่จะแยกระหว่างสิ่งที่มีชีวิต และสิ่งที่ไม่มีชีวิต

At the age of 12 months,

เมื่ออายุ 12 เดือน

most children are able to imitate

เด็กส่วนใหญ่สามารถที่จะเลียนแบบ

the purposeful actions of others.

พฤติกรรมของคนอื่นโดยยังไม่รู้จุดมุ่งหมาย

So for example, your mother raises her hands

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อแม่เด็กยกแขนขึ้น

to stretch, and you imitate her behavior.

เพื่อบิดขึ้เกียจ เด็กก็จะยกแขนขึ้นเลียนแบบแม่

At first, this isn't perfect.

ในตอนแรก มันจะยังไม่สมบูรณ์

I remember my cousin Sasha,

ผมจำเรื่องของญาติคนหนึ่งที่ชื่อ ซาช่า ได้

two years old at the time,

ตอนเธออายุ 2 ขวบ

looking through a picture book

เธอเปิดอ่านหนังสือภาพ

and licking one finger and flicking the page with the other hand,

แล้วเลียนิ้วมือของมือข้างหนึ่ง แต่ใช้อีกมือพลิกหน้าหนังสือ

licking one finger and flicking the page with the other hand.

เลียนิ้วมือ แล้วก็ใช้มืออีกข้างพลิกหน้าใหม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Bit by bit, we build the foundations of the social brain

ทีละเล็กทีละน้อย เราสร้างพื้นฐานการสังคมในสมอง

so that by the time we're three, four years old,

ดังนั้น เมื่อเวลาที่เราอายุ 3 หรือ 4 ขวบ

most children, not all,

เด็กส่วนใหญ่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด

have acquired the ability to understand

มีความสามารถที่จะเข้าใจ

the intentions of others,

เจตนาของคนอื่น

another prerequisite for empathy.

ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญอย่างหนึ่ง ในการมีความเห็นอกเห็นใจ

The fact that this developmental progression

ความจริงก็คือการพัฒนาการ

is universal,

เป็นสากล

irrespective of where you live in the world

ไม่ว่าคุณจะอาศัยอยู่ที่ไหนในโลก

or which culture you inhabit,

หรืออยู่ในวัฒนธรรมแบบไหน

strongly suggests that the foundations

มีหลักฐานชี้ว่าพื้นฐาน

of moral behavior are inborn.

ของการมีจริยธรรมเป็นเรื่องที่มีมาโดยกำเนิด

If you doubt this,

ถ้าคุณข้องใจ

try, as I've done, to renege on a promise you've made

ลอง แบบที่ผมลองมาแล้ว ลองผิดสัญญาที่ให้ไว้

to a four-year-old.

กับเด็กอายุ 4 ขวบ

You will find that the mind of a four-year old

คุณจะพบว่าความคิดของเด็กสี่ขวบ

is not naïve in the slightest.

ไม่ได้ไร้เดียงสาเลยแม้แต่น้อย

It is more akin to a Swiss army knife

มันเหมือนกับมีดพกสวิสเสียมากกว่า

with fixed mental modules

ที่มีส่วนประกอบทางด้านจิตใจ

finely honed during development

ซึ่งถูกเหลาให้แหลมระหว่างเติบโต

and a sharp sense of fairness.

และสำนึกเรื่องความเที่ยงธรรมที่เฉียบคม

The early years are crucial.

ช่วงปีแรกๆของชีวิตนั้นสำคัญมาก

There seems to be a window of opportunity,

มันเหมือนเป็นหน้าต่างของโอกาส

after which mastering moral questions

แต่เมื่อการตอบคำถามทางจริยธรรม

becomes more difficult,

นั้นกลายเป็นเรื่องยากขึ้น

like adults learning a foreign language.

เหมือนกับเวลาที่ผู้ใหญ่เรียนรู้ภาษาใหม่

That's not to say it's impossible.

แต่ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้

A recent, wonderful study from Stanford University

เร็วๆนี้มีการศึกษาอันยอดเยี่ยม จากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

showed that people who have played

ที่แสดงให้เห็นว่าคนที่ได้เล่น

a virtual reality game in which they took on

เกมเสมือนจริง โดยได้รับบทเป็น

the role of a good and helpful superhero

ซุปเปอร์ฮีโร่ คนดีที่คอยช่วยเหลือผู้คน

actually became more caring and helpful

มีนิสัยใส่ใจและช่วยเหลือ

towards others afterwards.

คนรอบข้างมากขึ้นหลังจากนั้นจริงๆ

Now I'm not suggesting

นี่ผมไม่ได้เสนอว่า

we endow criminals with superpowers,

เราควรให้พลังพิเศษกับเหล่าอาชญากร

but I am suggesting that we need to find ways

แต่ผมแนะนำว่าเราต้องหาทาง

to get Joe and people like him

ที่จะทำให้โจและคนที่เป็นแบบเขา

to change their brains and their behavior,

สามารถเปลี่ยนแปลงสมองและพฤติกรรม

for their benefit

เพื่อประโยชน์ของพวกเขา

and for the benefit of the rest of us.

และประโยชน์ของพวกเราทั้งหมด

So can brains change?

แล้วสมองสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริงหรือ?

For over 100 years,

เป็นเวลากว่า 100 ปี

neuroanatomists and later neuroscientists

นักกายวิภาคระบบประสาท และต่อมานักวิทยาศาสตร์ระบบประสาท

held the view that after initial development in childhood,

เชื่อกันว่าหลังระยะที่มีการพัฒนาการในวัยเด็กไปแล้ว

no new brain cells could grow

จะไม่สามารถเกิดการสร้างเซลล์สมองขึ้นใหม่

in the adult human brain.

ในสมองของผู้ใหญ่

The brain could only change

สมองสามารถเปลี่ยนแปลงได้

within certain set limits.

ในบางส่วนอย่างจำกัดเท่านั้น

That was the dogma.

พวกนี้เคยเป็นหลักเกณฑ์ที่เชื่อกันมา

But then, in the 1990s,

แต่ต่อมา ในยุค 1990s

studies starting showing,

การศึกษาต่างๆ

following the lead of Elizabeth Gould at Princeton and others,

หลังจากการนำของ อลิซาเบธ กู๊ต แห่ง มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันและนักวิจัยคนอื่นๆ

studies started showing the evidence of neurogenesis,

ได้แสดงให้เห็นหลักฐานว่าเกิดนิวโรเจเนซิส

the birth of new brain cells

หรือการสร้างเซลล์สมองใหม่

in the adult mammalian brain,

ในสมองของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ที่เจริญเติบโตเต็มที่แล้ว

first in the olfactory bulb,

อันดับแรกในออลแฟคทอรี บัลบ์

which is responsible for our sense of smell,

ซึ่งเป็นสมองส่วนที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับการรับกลิ่น

then in the hippocampus

ต่อมาในฮิปโปแคมปัส

involving short-term memory,

ซึ่งทำหน้าที่เกี่ยวข้องกับความทรงจำระยะสั้น

and finally in the amygdala itself.

และสุดท้ายก็คือส่วนอมิกดาลานั่นเอง

In order to understand

เพื่อที่จะทำความเข้าใจ

how this process works,

ว่ากระบวนการเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างไร

I left the psychopaths and joined a lab in Oxford

ผมจากเหล่านักโทษไปร่วมงาน กับห้องทดลองที่อ็อกซ์ฟอร์ด

specializing in learning and development.

ห้องทดลองเฉพาะทางด้านการเรียนรู้และพัฒนาการ

Instead of psychopaths, I studied mice,

แทนที่จะศึกษาผู้มีอาการทางจิต ผมศึกษาหนู

because the same pattern of brain responses

เพราะมีรูปแบบการตอบสนองของสมองที่เหมือนกัน

appears across many different species of social animals.

สามารถพบได้ในสัตว์สังคมหลายสายพันธุ์ที่แตกต่างกัน

So if you rear a mouse in a standard cage,

ถ้าคุณเลี้ยงหนูในกรงแบบมาตรฐาน

a shoebox, essentially, with cotton wool,

กล่องรองเท้า ที่ปูด้วยผ้าคอตตอน

alone and without much stimulation,

ตัวเดียว และไม่มีสิ่งกระตุ้นมากนัก

not only does it not thrive,

ไม่เพียงแต่มันจะเจริญเติบโตได้ไม่ดีแล้ว

but it will often develop strange,

มันยังมักจะเกิด

repetitive behaviors.

พฤติกรรมแปลกๆที่เกิดขึ้นซ้ำเดิม

This naturally sociable animal

สัตว์สังคมโดยธรรมชาติพวกนี้

will lose its ability to bond with other mice,

จะสูญเสียความสามารถ ในการสร้างสัมพันธ์กับหนูตัวอื่น

even becoming aggressive when introduced to them.

หรือแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวเมื่อพบหนูตัวอื่น

However, mice reared in what we called

ในขณะที่หนูที่เราเลี้ยงในสภาพที่เรียกว่า

an enriched environment,

สภาพแวดล้อมอันอุดมสมบูรณ์

a large habitation with other mice

มีที่อยู่กว้างใหญ่ อยู่ร่วมกับหนูตัวอื่นๆ

with wheels and ladders and areas to explore,

มีวงล้อ บันได และพื้นที่ให้สำรวจ

demonstrate neurogenesis,

แสดงให้เห็นว่าเกิดนิวโรเจเนซิส

the birth of new brain cells,

หรือการสร้างเซลล์สมองใหม่

and as we showed, they also perform better

และพวกมันยังมีสมรรถภาพที่ดีขึ้น

on a range of learning and memory tasks.

ในการทำภารกิจที่เกี่ยวกับการเรียนรู้และความทรงจำ

Now, they don't develop morality to the point of

แต่มันก็ไม่ได้เกิดการพัฒนา ทางด้านศีลธรรมจนถึงขั้นที่

carrying the shopping bags of little old mice

ช่วยถือถุงช๊อปปิ้งให้หนูแก่

across the street,

ตอนข้ามถนน

but their improved environment results in healthy,

แต่การได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น ทำให้พวกมันสุขภาพดี

sociable behavior.

มีพฤติกรรมทางสังคมที่ดี

Mice reared in a standard cage, by contrast,

ในทางตรงกันข้าม หนูที่เลี้ยงในกรงแบบมาตรฐาน

not dissimilar, you might say, from a prison cell,

คุณอาจจะบอกว่าสภาพมันไม่ต่างจากห้องขังในคุก

have dramatically lower levels of new neurons

มีการสร้างใหม่ของเซลล์ประสาทน้อยกว่าอย่างมาก

in the brain.

ในสมอง

It is now clear that the amygdala of mammals,

ในตอนนี้ มันชัดเจนว่าอมิกดาลาของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

including primates like us,

รวมทั้งไพรเมตอย่างพวกเรา

can show neurogenesis.

สามารถเกิดนิวโรเจเนซิส

In some areas of the brain,

ในพื้นที่บางส่วนของสมอง

more than 20 percent of cells are newly formed.

มากกว่าร้อยละ 20 ของเซลล์ นั้นถูกสร้างใหม่

We're just beginning to understand

เราเพิ่งเริ่มต้นที่จะเข้าใจ

what exact function these cells have,

ว่าหน้าที่จริงๆของเซลล์เหล่านี้คืออะไร

but what it implies is that the brain is capable

แต่สิ่งที่สื่อโดยนัย ก็คือสมองนั้นสามารถ

of extraordinary change way into adulthood.

เกิดการเปลี่ยนแปลงได้อย่างอัศจรรย์ในผู้ใหญ่

However, our brains are also

อย่างไรก็ตาม สมองของพวกเรานั้นยัง

exquisitely sensitive to stress in our environment.

ไวต่อความกดดันจากสภาพแวดล้อมเป็นอย่างมาก

Stress hormones, glucocorticoids,

ฮอร์โมนความเครียด หรือ กลูโคคอร์ติคอยส์

released by the brain,

หลั่งออกมาจากสมอง

suppress the growth of these new cells.

กดการเจริญเติบโตเซลล์สร้างใหม่

The more stress, the less brain development,

ยิ่งมีความเครียดมากเท่าไหร่ สมองยิ่งพัฒนาน้อยลงเท่านั้น

which in turn causes less adaptability

ซึ่งเป็นสาเหตุของการปรับตัวได้ไม่ดี

and causes higher stress levels.

และทำให้ระดับความเครียดสูงขึ้นอีก

This is the interplay between nature and nurture

นี่เป็นอิทธิพลระหว่างสิ่งแวดล้อมกับการเลี้ยงดู

in real time in front of our eyes.

ในขณะนี้ ต่อหน้าเรา

When you think about it,

เมื่อคุณคิดถึงเรื่องนี้

it is ironic that our current solution

มันช่างน่าขันขื่น ที่วิธีการแก้ปัญหาของเราในปัจจุบัน

for people with stressed amygdalae

สำหรับคนที่มีปัญหาที่อมิกดาลา

is to place them in an environment

คือการนำพวกเขาไปอยู่ในสภาพแวดล้อม

that actually inhibits any chance of further growth.

ที่จริงๆแล้วยับยั้งการเจริญเติบโตของสมอง

Of course, imprisonment is a necessary part

แน่นอน การคุมขังนั้นเป็นสิ่งจำเป็น

of the criminal justice system

สำหรับกระบวนการยุติธรรมสำหรับอาชญากร

and of protecting society.

เพื่อปกป้องสังคม

Our research does not suggest

การวิจัยของเราไม่ได้แนะนำว่า

that criminals should submit their MRI scans

อาชญากรควรจะยื่นผล MRI

as evidence in court

เป็นหลักฐานให้กับศาล

and get off the hook because they've got a faulty amygdala.

แล้วรอดตัวไปได้ เพราะว่ามีอมิกดาลาที่ผิดปกติ

The evidence is actually the other way.

เรื่องหลักฐานนั้นเป็นคนละเรื่องกันเลย

Because our brains are capable of change,

เพราะสมองของเราสามารถเกิดการเปลี่ยนแปลงได้นี่สิ

we need to take responsibility for our actions,

คนเราถึงต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตน

and they need to take responsibility

และพวกเขาต้องรับผิดชอบ

for their rehabilitation.

ด้วยการเข้ารับการบำบัด

One way such rehabilitation might work

ทางหนึ่งที่การบำบัดอาจสำเร็จผล

is through restorative justice programs.

คือผ่านทางกระบวนการยุติธรรมเชิงฟื้นฟู

Here victims, if they choose to participate,

และถ้าผู้เสียหายเลือกที่จะมีส่วนร่วม

and perpetrators meet face to face

ที่จะพบหน้ากับผู้กระทำผิด

in safe, structured encounters,

ในการพบกันแบบที่มีการวางแผนและปลอดภัย

and the perpetrator is encouraged

และมีการสนับสนุนให้ผู้กระทำผิด

to take responsibility for their actions,

แสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง

and the victim plays an active role in the process.

และผู้เสียหายแสดงบทบาทเชิงรุกในกระบวนการนี้

In such a setting, the perpetrator can see,

ในการสร้างสถานการณ์แบบนี้ ผู้กระทำความผิดสามารถมองเห็น

perhaps for the first time,

อาจจะเป็นครั้งแรก

the victim as a real person

ที่มองเห็นเหยื่อเป็นคนจริงๆ

with thoughts and feelings and a genuine

คนที่มีความคิด ความรู้สึก และ

emotional response.

การตอบสนองทางอารมณ์อย่างแท้จริง

This stimulates the amygdala

สิ่งนี้กระตุ้นอมิกดาลา

and may be a more effective rehabilitative practice

และอาจเป็นวิธีการบำบัดที่ได้ผลกว่า

than simple incarceration.

การคุมขังแบบปกติ

Such programs won't work for everyone,

กระบวนการแบบนี้ไม่ได้ได้ผลกับทุกคน

but for many, it could be a way

แต่สำหรับหลายคน มันอาจเป็นหนทาง

to break the frozen sea within.

ที่จะทำลายทะเลน้ำแข็งในใจ

So what can we do now?

แล้วตอนนี้เราทำอะไรได้บ้าง?

How can we apply this knowledge?

เราจะประยุกต์ใช้ความรู้พวกนี้อย่างไร?

I'd like to leave you with

ผมอยากจะจบด้วย

three lessons that I learned.

บทเรียนสามบทที่ผมได้เรียนรู้

The first thing that I learned was that

สิ่งแรกที่ผมได้เรียนรู้ คือ

we need to change our mindset.

เราต้องเปลี่ยนแปลงความเชื่อฝังหัว

Since Wormwood Scrubs was built 130 years ago,

ตั้งแต่ตอนที่ Wormwood Scrubs ถูกสร้างเมื่อ 130 ปีที่แล้ว

society has advanced in virtually every aspect,

สังคมได้เจริญก้าวหน้าขึ้นอย่างมากในทุกๆด้าน

in the way we run our schools, our hospitals.

ทั้งวิธีการที่เราบริหารโรงเรียน โรงพยาบาล

Yet the moment we speak about prisons,

แต่เมื่อเราพูดถึงเรือนจำ

it's as though we're back in Dickensian times,

มันยังกับเราย้อนไปสมัย ชาร์ลส์ ดิกเคนส์

if not medieval times.

หรือไม่ก็ยุคกลาง

For too long, I believe,

ผมเชื่อว่า เป็นเวลานานเกินไปแล้ว

we've allowed ourselves to be persuaded

ที่เราปล่อยให้ตัวเองหลงเชื่อ

of the false notion that human nature cannot change,

ในแนวคิดที่ว่าธรรมชาติของคนนั้นเปลี่ยนไม่ได้

and as a society, it's costing us dearly.

ในฐานะสังคม นี่เป็นบทเรียนราคาแพง

We know that the brain is capable of extraordinary change,

เรารู้ว่าสมองสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างอัศจรรย์

and the best way to achieve that,

และวิธีที่ดีที่สุดในการสร้างความเปลี่ยนแปลงนั้น

even in adults, is to change and modulate

แม้แต่ในผู้ใหญ่ คือการปรับเปลี่ยน

our environment.

สิ่งแวดล้อม

The second thing I have learned

สิ่งที่สองที่ผมได้เรียนรู้

is that we need to create an alliance

คือพวกเราต้องสร้างแนวร่วม

of people who believe that science is integral

ของคนที่เชื่อว่าวิทยาศาสตร์เป็นสิ่งสำคัญ

to bringing about social change.

ที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสังคม

It's easy enough for a neuroscientist to place

มันง่ายสำหรับนักวิทยาศาสตร์ระบบประสาทที่จะ

a high-security inmate in an MRI scanner.

เอานักโทษตัวอันตรายเข้าเครื่อง MRI

Well actually, that turns out not to be so easy,

จริงๆแล้ว มันก็ไม่ง่ายนักหรอก

but ultimately what we want to show

แต่ท้ายที่สุดสิ่งที่เราต้องการจะแสดงให้เห็น

is whether we're able to reduce the reoffending rates.

คือเราจะสามารถลดอัตราการกระทำผิดซ้ำได้หรือไม่

In order to answer complex questions like that,

เพื่อจะตอบคำถามที่ซับซ้อนแบบนี้

we need people of different backgrounds --

เราต้องการคนจากหลายสาขา อย่าง

lab-based scientists and clinicians,

นักวิทยาศาสตร์ห้องแลป และบุคลากรทางการแพทย์

social workers and policy makers,

นักสังคมสงเคราะห์ และผู้ออกนโยบาย

philanthropists and human rights activists —

คนทำงานสาธารณะ และนักสิทธิมนุษยชน

to work together.

มาทำงานร่วมกัน

Finally, I believe we need

สุดท้าย ผมเชื่อว่าเราต้องการ

to change our own amygdalae,

ที่จะเปลี่ยนอมิกดาลาของเราเอง

because this issue goes to the heart

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มาจากใจ

not just of who Joe is,

ไม่ใช่แค่โจเป็นใคร

but who we are.

แต่พวกเราคือใคร

We need to change our view of Joe

เราต้องปรับมุมมองของเราต่อโจ

as someone wholly irredeemable,

ที่มองว่าเขาไม่สามารถกลับมาเป็นคนปกติในสังคมได้

because if we see Joe as wholly irredeemable,

เพราะถ้าเรามองโจเป็นสิ่งที่ไม่สามารถซ่อมแซมได้

how is he going to see himself as any different?

แล้วเขาจะเห็นตัวเองในแบบที่ต่างออกไปได้อย่างไร?

In another decade, Joe will be released

อีกสิบปี โจจะได้ออกจาก

from Wormwood Scrubs.

เรือนจำ เวอร์มวูด สครับ

Will he be among the 70 percent of inmates

เขาจะอยู่ในร้อยละ 70 ของนักโทษ

who end up reoffending

ที่จบลงด้วยการกระทำผิดอีกครั้งหนึ่ง

and returning to the prison system?

และกลับเข้าสู่เรือนจำมั้ย?

Wouldn't it be better if, while serving his sentence,

มันไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าระหว่างที่เขารับโทษ

Joe was able to train his amygdala,

โจมีโอกาสที่จะฝึกอมิกดาลาของเขา

which would stimulate the growth of new brain cells

ซึ่งจะกระตุ้นการสร้างและเจริญเติบโตของเซลล์สมอง

and connections,

และการเชื่อมต่อ

so that he will be able to face the world

เขาจะได้สามารถกลับเข้าสู่สังคมปกติได้

once he gets released?

เมื่อเขาพ้นโทษออกไป

Surely, that would be in the interest of all of us.

แน่นอน นี่เป็นสิ่งที่พวกเราทั้งหมดให้ความสนใจ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)