The neuroscience of restorative justice | Dan Reisel

دانیل ریسل: عصب شناسی عدالت احیاگرنه

Translator: Saina Ghadiany Reviewer: Leila Ataei

I'd like to talk today

امروز دوست دارم درباره اینکه

about how we can change our brains

چطور میتوانیم ذهن و جامعه مان را تغییر دهیم،

and our society.

صبحت کنم.

Meet Joe.

با جو ملاقات کنید.

Joe's 32 years old and a murderer.

جو فردی ۳۲ ساله و قاتل است.

I met Joe 13 years ago on the lifer wing

جو را ۱۳ سال پیش در بخش محکومین حبس ابد

at Wormwood Scrubs high-security prison in London.

در زندان ورم وود سکرابز لندن که شدیدا تحت الحفظ است، ملاقات کردم.

I'd like you to imagine this place.

دوست دارم این مکان را تجسم کنید.

It looks and feels like it sounds:

اونجا همانطوری هست که احساس میشود:

Wormwood Scrubs.

ورم وود اسکرابز.

Built at the end of the Victorian Era

ساخته شده در اواخر دوره ویکتوریایی ها

by the inmates themselves,

توسط خود زندانیها،

it is where England's most dangerous prisoners are kept.

جایی است که خطرناکترین زندانی های انگلستان نگهداری می شوند.

These individuals have committed acts

این افراد مرتکب اعمال شیطانی

of unspeakable evil.

غیرقابل ذکری شده اند.

And I was there to study their brains.

و من آنجا بودم تا ذهنهایشان را بررسی کنم.

I was part of a team of researchers

من بخشی از یک تیم تحقیقاتی

from University College London,

از دانشگاه لندن بودم،

on a grant from the U.K. department of health.

با بورسیه ای اعطائی از دپارتمان سلامت بریتانیای کبیر.

My task was to study a group of inmates

کار من بررسی گروهی از زندانیانی بود

who had been clinically diagnosed as psychopaths.

که به عنوان روانی تخیص داده شده بودند.

That meant they were the most

این به این معنا بود که آنها

callous and the most aggressive

بی عاطفه ترین و خشن ترین

of the entire prison population.

افراد زندان بودند.

What lay at the root of their behavior?

ریشه ی رفتارشان چه بود؟

Was there a neurological cause for their condition?

آیا عاملی عصبی برای شرایطشان وجود داشت؟

And if there was a neurological cause,

و اگر عاملی عصبی وجود داشت،

could we find a cure?

آیا می توانستیم برایش درمانی پیدا کنیم؟

So I'd like to speak about change, and especially about emotional change.

خب، دوست دارم راجع به تغییر صبحت کنم، به خصوص تغییر عاطفی.

Growing up, I was always intrigued

در سال های رشد، همیشه شیفته

by how people change.

تغییرات مردم بودم.

My mother, a clinical psychotherapist,

مادرم بعنوان روانشناس کلینیک،

would occasionally see patients at home

گاهی بیماران را در خانه ملاقات می کرد،

in the evening.

عصرها.

She would shut the door to the living room,

او در هال را می بست،

and I imagined

و من تصور می کردم

magical things happened in that room.

که اتفاقات جادویی در آن اتاق رخ می دادند.

At the age of five or six

در سن پنج، شش سالگی

I would creep up in my pajamas

پیژامه به تن می خزیدم

and sit outside with my ear glued to the door.

و با گوش چسبیده به در می نشستم.

On more than one occasion, I fell asleep

بیشتر از یک بار به خواب رفتم

and they had to push me out of the way

و افراد مجبور بودند من را در

at the end of the session.

آخر جلسه از سر راه کنار بزنند.

And I suppose that's how I found myself

فکر کنم خودم را آن طوری تصور می کنم

walking into the secure interview room

هنگام ورود به اتاق حفاظت شده مصاحبه

on my first day at Wormwood Scrubs.

روز اول در ورموود اسکرابز.

Joe sat across a steel table

جو پشت یک میز آهنی نشست

and greeted me with this blank expression.

و خیلی بی احساس به من سلام کرد.

The prison warden, looking equally indifferent,

نگهبان زندان هم همان اندازه بی تفاوت،

said, "Any trouble, just press the red buzzer,

گفت : هر مشکلی بود، دکمه قرمز را بزن

and we'll be around as soon as we can."

و ما سریع خودمان را می رسانیم.

(Laughter)

(خنده)

I sat down.

نشستم.

The heavy metal door slammed shut behind me.

در آهنی سنگین پشت سرم بسته شد.

I looked up at the red buzzer

به دکمه ی قرمز نگاه کردم

far behind Joe on the opposite wall.

خیلی دور از جو، روی دیوار مقابل.

(Laughter)

(خنده)

I looked at Joe.

به جو نگاه کردم.

Perhaps detecting my concern,

احتمالا با احساس کردن نگرانی من

he leaned forward, and said,

به جلو خم شد و گفت،

as reassuringly as he could,

تا جایی که می توانست اطمینان بخش:

"Ah, don't worry about the buzzer,

اوه، نگران آلارم نباش.

it doesn't work anyway."

در هر حال کار نمی کند.

(Laughter)

(خنده)

Over the subsequent months,

در ماه های بعدی

we tested Joe and his fellow inmates,

ما جو و دیگر ساکنان را بررسی کردیم،

looking specifically at their ability

با توجه مخصوص به تواناییشان

to categorize different images of emotion.

در دسته بندی شکل های مختلف احساسات.

And we looked at their physical response

و به عکس العمل فیزیکی شان در برابر آن

to those emotions.

احساست توجه کردیم.

So, for example, when most of us look

به طور مثال، وقتی خیلی از ما

at a picture like this of somebody looking sad,

به تصویر فردی ناراحت نگاه می کنیم،

we instantly have a slight,

فورا مقداری

measurable physical response:

عکس العمل فیزیکی قابل اندازه گیری داریم:

increased heart rate, sweating of the skin.

افزایش ضربان قلب، عرق پوست.

Whilst the psychopaths in our study were able

در حینی که روانی های مورد بررسی ما

to describe the pictures accurately,

قادر بودند تصاویر را دقیق توصیف کنند،

they failed to show the emotions required.

نتوانستند احساسات لازم را نشان دهند.

They failed to show a physical response.

نتوانستند عکس العمل فیزیکی را نشان دهند.

It was as though they knew the words

انگار آنها کلمات را می دانستند

but not the music of empathy.

اما احساس ترحم را نه.

So we wanted to look closer at this

ما می خواستیم دقیق تر به این موضوع

to use MRI to image their brains.

با استفاده از MRI به مغزهایشان نگاه کنیم.

That turned out to be not such an easy task.

معلوم شد که کار آسانی نبود.

Imagine transporting a collection

تصویر کنید جابه جایی گروهی از

of clinical psychopaths across central London

روانی های کلینیکی از میان لندن مرکزی

in shackles and handcuffs

با دستبند و غل و زنجیر

in rush hour,

در ساعت شلوغی،

and in order to place each of them in an MRI scanner,

و برای جایگذاری هر کدام در اسکنر MRI،

you have to remove all metal objects,

باید وسایل فلزی را جدا کنی،

including shackles and handcuffs,

از جمله دستبندها و غل و زنجیر،

and, as I learned, all body piercings.

و، آن طور که فهمیدم، تمام آویزهای بدن.

After some time, however, we had a tentative answer.

اما بعد از مدتی فقط جوابی تجربی داشتیم.

These individuals were not just the victims

این افراد فقط قربانی های

of a troubled childhood.

یک کودکی مشکل دار نبودند.

There was something else.

چیز دیگری وجود داشت.

People like Joe have a deficit in a brain area

افرادی مانند جو کمبودی در قسمتی از مغرشان

called the amygdala.

به نام آمیگدالا دارند.

The amygdala is an almond-shaped organ

آمیگدالا یک عضو الماسی شکل

deep within each of the hemispheres of the brain.

درون عمق هر یک از نیمکره های مغز است.

It is thought to be key to the experience of empathy.

که به نظر می آید اصل برای احساس یکدلی است.

Normally, the more empathic a person is,

معمولا هر چه بیشتر افراد یکدل هستند

the larger and more active their amygdala is.

آمیگدالای آن ها بزرگتر و فعالتر است.

Our population of inmates

افراد زندانی ما

had a deficient amygdala,

کمبود آمیگدالا داشتند.

which likely led to their lack of empathy

که احتمالا باعث فقدان همدلیشان

and to their immoral behavior.

و رفتار غیراخلاقی شان بود.

So let's take a step back.

پس بگذارید قدمی به عقب برداریم.

Normally, acquiring moral behavior

معمولا اکتساب رفتار اخلاقی

is simply part of growing up,

به سادگی بخشی از رشد است،

like learning to speak.

مانند یادگیری سخن گفتن.

At the age of six months, virtually every one of us

در سن شش ماهگی، تقریبا همه ما

is able to differentiate between animate and inanimate objects.

توانایی تشخیص بین اشیاء جاندار و بیجان را داریم.

At the age of 12 months,

در سن ۱۲ ماهگی،

most children are able to imitate

بیشتر بچه ها قادر به تقلید از

the purposeful actions of others.

رفتارهای ارادی دیگران هستند.

So for example, your mother raises her hands

خب برای مثال، مادر شما دستش را بلند می کند

to stretch, and you imitate her behavior.

برای نرمش، و شما رفتارش را تکرار می کنید.

At first, this isn't perfect.

در ابتدا، عالی نیست.

I remember my cousin Sasha,

من دخترخاله ام ساشا را به یاد دارم،

two years old at the time,

در آن زمان ۲ ساله،

looking through a picture book

در حال نگاه کردن به یک کتاب عکسدار

and licking one finger and flicking the page with the other hand,

در حال مک زدن یکی از انگشت ها و ورق زدن صفحه با دست دیگر،

licking one finger and flicking the page with the other hand.

در حال مک زدن یکی از انگشت ها و ورق زدن صفحه با دست دیگر.

(Laughter)

(خنده)

Bit by bit, we build the foundations of the social brain

آرام آرام، پایه های مغز اجتماعی را میسازیم،

so that by the time we're three, four years old,

بنابراین زمانی که سه چهار ساله هستیم

most children, not all,

بیشتر بچه ها و نه همه شان

have acquired the ability to understand

توانایی درک کردن قصدهای

the intentions of others,

دیگران را پیدا کرده اند،

another prerequisite for empathy.

که این یک پیشنیاز ترحم و یکدلی است.

The fact that this developmental progression

این اصل که این رویه پیشرفت

is universal,

جهانی است،

irrespective of where you live in the world

بدون توجه به مکانی که در آن زندگی می کنید

or which culture you inhabit,

یا چه فرهنگی را به ارث میبرید،

strongly suggests that the foundations

به طور قوی توصیه می کند که پیدا شدن

of moral behavior are inborn.

رفتارهای اخلاقی ذاتی هستند.

If you doubt this,

اگر شک دارید،

try, as I've done, to renege on a promise you've made

همان طور که من امتحان کردم، سعی کنید یک چهارساله را نسبت به قولی

to a four-year-old.

که دادید گول بزنید.

You will find that the mind of a four-year old

می فهمید که ذهن یک چهار ساله

is not naïve in the slightest.

حتی کمی هم خام نیست.

It is more akin to a Swiss army knife

بیشتر شبیه یک چاقوی چندکاره سوییسی است

with fixed mental modules

با مدلهای ثابت ذهنی

finely honed during development

تیز شده به درستی در طول ارتقاء و رشد

and a sharp sense of fairness.

با حسی قوی برای عدالت.

The early years are crucial.

سال های اولیه حیاتی هستند.

There seems to be a window of opportunity,

به نظر می آید دریچه ای از فرصت وجود دارد،

after which mastering moral questions

که بعد از آن در برگفتن سوالات اخلاقی

becomes more difficult,

سخت تر می شود،

like adults learning a foreign language.

مانند بزرگسالان و یادگیری زبانی بیگانه.

That's not to say it's impossible.

به این معنا نیست که غیر ممکن است.

A recent, wonderful study from Stanford University

یک بررسی جدید و عالی از دانشگاه استنفورد

showed that people who have played

نشان داد که افرادی که بازی

a virtual reality game in which they took on

مجازی حقیقی را بازی کردند که در آن نقش

the role of a good and helpful superhero

یک سوپر قهرمان خوب و کمک دهنده را داشتند

actually became more caring and helpful

واقعا بعدها کمک کننده و اهمیت دهنده

towards others afterwards.

نسبت به دیگران بودند.

Now I'm not suggesting

من اعلام نمی کنم که ما

we endow criminals with superpowers,

به مجرمان قدرتهای فوق العاده اعطا میکنیم

but I am suggesting that we need to find ways

اما میگویم که باید راه هایی پیدا کنیم

to get Joe and people like him

که جو و افراد مثلی او را برای

to change their brains and their behavior,

تغییر مغز و رفتارشان هدایت کنیم،

for their benefit

برای سود خودشان

and for the benefit of the rest of us.

و سود دیگران.

So can brains change?

پس، مغزها می توانند تغییر کنند؟

For over 100 years,

برای بیش از ۱۰۰ سال

neuroanatomists and later neuroscientists

عصب شناسان و پزشکان علوم اعصاب

held the view that after initial development in childhood,

باور داشتند که پس از ارتقاء اصلی کودکی

no new brain cells could grow

هیچ سلول جدید مغزی در مغز

in the adult human brain.

بزرگسالان رشد نمی کرد.

The brain could only change

مغز می توانست در محدوده ای

within certain set limits.

خاص رشد کند.

That was the dogma.

این یک تعصب عقیده ای بود.

But then, in the 1990s,

ولی بعد در دهه ی ۱۹۹۰ به بعد

studies starting showing,

بررسی ها شروع به نشان دادن خلاف این کردند،

following the lead of Elizabeth Gould at Princeton and others,

به دنبال الیزابت گلد از پرینستون و دیگران

studies started showing the evidence of neurogenesis,

بررسی ها وجود نوروژن ها را نشان دادند،

the birth of new brain cells

تولد سلولهای مغزی جدید

in the adult mammalian brain,

در مغز پستانداران بزرگسال

first in the olfactory bulb,

ابتدا در حباب بویایی،

which is responsible for our sense of smell,

که مسئول حس بویایی ما است،

then in the hippocampus

سپس در هیپوکامپ،

involving short-term memory,

شامل حافظه کوتاه مدت،

and finally in the amygdala itself.

و در نهایت در خود آمیگدالا.

In order to understand

برای درک چگونگی

how this process works,

کارکرد این پروسه

I left the psychopaths and joined a lab in Oxford

من روانی ها را ترک کرده و

specializing in learning and development.

به آزمایشگاهی در آکسفورد پیوستم

Instead of psychopaths, I studied mice,

که متخصص در یادگیری و ارتقا بودند.

because the same pattern of brain responses

به جای بیماران روانی موش ها را بررسی کردم

appears across many different species of social animals.

زیرا الگوی مشابهی از عکس العمل های مغزی در حیوانات اجتماعی بسیاری رخ می دهد.

So if you rear a mouse in a standard cage,

پس اگر موشی را در یک قفس پرورش دهید،

a shoebox, essentially, with cotton wool,

در حقیقت یک جعبه کفش با کرک پنبه

alone and without much stimulation,

تنها و بدون تحرک زیاد،

not only does it not thrive,

نه تنها رشد نمی کند،

but it will often develop strange,

بلکه معمولا رفتارهای عجیب

repetitive behaviors.

و تکراری را پرورش می دهد.

This naturally sociable animal

این حیوان به طور طبیعی اجتماعی

will lose its ability to bond with other mice,

توانایی مشارکت با دیگر موشها را ازدست میدهد.

even becoming aggressive when introduced to them.

و حتی هنگام معرفی به آنها پرخاشگر می شود.

However, mice reared in what we called

با این حال، موش های پرورده شده در

an enriched environment,

محیط های غنی

a large habitation with other mice

محیطی با تعداد موش های زیاد

with wheels and ladders and areas to explore,

با چرخ و طناب و محیطی برای کشف کردن

demonstrate neurogenesis,

نوروژن ها را نشان می دهند،

the birth of new brain cells,

تولد سلول های مغزی جدید،

and as we showed, they also perform better

و همان طور که نشان دادیم، بهتر عمل می کنند

on a range of learning and memory tasks.

در سری از تمرینهای یادگیری و حافظه.

Now, they don't develop morality to the point of

آنها اخلاق را تا حد حمل کیسه خرید

carrying the shopping bags of little old mice

موش های پیر در خیابان

across the street,

ارتقا نمی دهند،

but their improved environment results in healthy,

اما محیط ارتقا داده شده ی آن ها نتیجه در

sociable behavior.

رفتار سالم اجتماعی دارد.

Mice reared in a standard cage, by contrast,

در مقابل، موشهای پرورش داده شده دریک قفس استاندارد

not dissimilar, you might say, from a prison cell,

ممکن است فکر کنید، چندان فرقی با سلول زندان ندارد

have dramatically lower levels of new neurons

به طور جدی درجه ی پایین تری از نورونهای جدید

in the brain.

در مغزشان داشتند.

It is now clear that the amygdala of mammals,

واضح است که آمیگدالای پستانداران

including primates like us,

شامل پستاندارانی همانند ما،

can show neurogenesis.

می تواند نوروژن داشته باشد.

In some areas of the brain,

در برخی قسمت های مغز

more than 20 percent of cells are newly formed.

بیش از ۲۰ درصد سلول ها تازه تشکیل شده اند.

We're just beginning to understand

تازه داریم می فهمیم

what exact function these cells have,

عملکرد حقیقی دقیق این سلول ها چیست.

but what it implies is that the brain is capable

ولی این مفهوم را می رساند که مغز دارای به

of extraordinary change way into adulthood.

روش های تغییری عجیبی به بزرگسالی است.

However, our brains are also

به هر حال، مغز ما همچنین

exquisitely sensitive to stress in our environment.

به شدت نسبت به استرس در محیطمان حساس است.

Stress hormones, glucocorticoids,

هورمونهای استرس، گلوکوکویکیدز

released by the brain,

که توسط مغز ترشح می شوند،

suppress the growth of these new cells.

رشد این سلولهای جدید را متوقف میکنند.

The more stress, the less brain development,

استرس بیشتر، ارتقاء مغزی کمتر،

which in turn causes less adaptability

که در نتیجه، باعث کاهش سازگاری

and causes higher stress levels.

و افزایش درجه استرس میشود.

This is the interplay between nature and nurture

این فعل و انفعال بین محیط و پرورش

in real time in front of our eyes.

جلوی چشمانمان به طور حقیقی است.

When you think about it,

وقتی به آن فکر می کنید،

it is ironic that our current solution

عجیب است که راه حل کنونی ما

for people with stressed amygdalae

برای افرادی با آمیگدالای تحت استرس

is to place them in an environment

قرار دادن آن ها در محیطی است

that actually inhibits any chance of further growth.

که در واقع هر گونه شانس رشدی را از بین می برد.

Of course, imprisonment is a necessary part

مطمئنا زندانی کردن بخشی الزامی

of the criminal justice system

از سیستم حقوقی مجرمان

and of protecting society.

و محافظت از جامعه است.

Our research does not suggest

تحقیق ما توصیه نمی کند که

that criminals should submit their MRI scans

مجرمان اسکن های MRI خود را به عنوان

as evidence in court

یک گواهی در دادگاه ثبت کنند

and get off the hook because they've got a faulty amygdala.

و به خاطر یک آمیگدالای ناسالم از مخمصه نجات پیدا کنند.

The evidence is actually the other way.

مدارک در حقیقت جور دیگری است.

Because our brains are capable of change,

چون مغز ما قابلیت تغییر دارد، ما باید

we need to take responsibility for our actions,

مسئولیت کارهایمان را بر عهده بگیریم.

and they need to take responsibility

و آنها باید مسئولیت نوسازیشان

for their rehabilitation.

را بر عهده بگیرند.

One way such rehabilitation might work

یک روش که چنان نوسازی ممکن است

is through restorative justice programs.

کارساز باشد توسط برنامه های مقوی حقوقی ست

Here victims, if they choose to participate,

اینجا، اگر مجرمان بخواهند مشارکت کنند

and perpetrators meet face to face

و مجرمان به صورت رودررو ملاقات کنند

in safe, structured encounters,

در ملاقاتهایی امن و ساختار یافته

and the perpetrator is encouraged

و مجرم تشویق شود تا

to take responsibility for their actions,

مسئولیت عملش را به عهده بگیرد،

and the victim plays an active role in the process.

و قربانی نقش فعالی در این پروسه داشته باشد.

In such a setting, the perpetrator can see,

در چنان شرایطی، مجرم قربانی را

perhaps for the first time,

احتمالا برای اولین بار

the victim as a real person

به عنوان یک آدم واقعی خواهد دید

with thoughts and feelings and a genuine

با احساسات و تفکرات

emotional response.

و عکس العمل احساسی واقعی.

This stimulates the amygdala

این آمیگدالا را تقویت میکند.

and may be a more effective rehabilitative practice

و میتواند فعالیت موثرتر نوسازانه تری

than simple incarceration.

نسبت به حبس بودن باشد.

Such programs won't work for everyone,

چنان برنامه هایی برای همه کارساز نیستند.

but for many, it could be a way

اما برای خیلی ها، میتواند راهی باشد

to break the frozen sea within.

برای ایجاد تاثیرات و تغییرات مثبت در ما.

So what can we do now?

پس، حالا چه کار می توانیم بکنیم؟

How can we apply this knowledge?

چطور میتوانیم از این اطلاعات استفاده کنیم؟

I'd like to leave you with

دوست دارم شما را با ۳ درسی

three lessons that I learned.

که یاد گرفتم ترک کنم.

The first thing that I learned was that

اولا چیزی که یاد گرفتم این بود که

we need to change our mindset.

باید طرز فکرمان را عوض کنیم.

Since Wormwood Scrubs was built 130 years ago,

از انجا که ورموود اسکرابز ۱۳۰ سال پیش ساخته شده بود،

society has advanced in virtually every aspect,

جامعه در تقریبا هر موردی پیشرفت کرده است.

in the way we run our schools, our hospitals.

در مورد نوع گرداندن مدارس، بیمارستانها،

Yet the moment we speak about prisons,

با این حال، هرگاه درباره زندان صبحت میکنیم

it's as though we're back in Dickensian times,

انگار به زمان دیکنز برمیگردیم

if not medieval times.

اگر نه قرون وسطی.

For too long, I believe,

من فکرکنم که برای مدتی خیلی زیادی

we've allowed ourselves to be persuaded

به خودمان اجازه دادیم که ترغیب شویم

of the false notion that human nature cannot change,

توسط باور غلطی که طبیعت انسان نمیتواند تغییر کند.

and as a society, it's costing us dearly.

و جامعه هزینه گزاف آن را پرداخت.

We know that the brain is capable of extraordinary change,

می دانیم که مغز توانایی تغییراتی شگفت آور را دارد،

and the best way to achieve that,

و بهترین راه برای به دست آوردن آن

even in adults, is to change and modulate

حتی در یک بزرگسال، تغییر و تعدیل

our environment.

محیط است.

The second thing I have learned

دومین چیزی که یاد گرفتم این است که ما باید

is that we need to create an alliance

اتحادی درست کنیم

of people who believe that science is integral

از افرادی که باور دارند علوم برای تغییر

to bringing about social change.

جامعه کامل هستند.

It's easy enough for a neuroscientist to place

گذاشتن یک زندانی در یک اسکنر ام آر آی

a high-security inmate in an MRI scanner.

به اندازه کافی برای یک عصب شناس راحت است.

Well actually, that turns out not to be so easy,

خب، نشان داده شده که خیلی هم آسان نیست،

but ultimately what we want to show

ولی در نهایت چیزی که ما میخواهیم نشان دهیم

is whether we're able to reduce the reoffending rates.

این است که آیا قادریم درصد حملات را کاهش دهیم یا نه.

In order to answer complex questions like that,

برای پاسخ به سوالات پیچیده ای مانند آن

we need people of different backgrounds --

به افرادی با پیش زمینه متفاوت نیاز داریم--

lab-based scientists and clinicians,

محققان آزمایشگاهی و کلینیکی

social workers and policy makers,

مددکاران اجتماعی و قانون گذاران،

philanthropists and human rights activists —

فعالان بشردوست و حقوق بشر--

to work together.

که با یکدیگر کار کنند.

Finally, I believe we need

نهایتا، من باورم دارم که نیاز داریم

to change our own amygdalae,

آمیگدالایی خودمان را تغییر دهیم،

because this issue goes to the heart

زیرا این مسئه به عمق

not just of who Joe is,

نه تنها هویت جو

but who we are.

بلکه هویت ما هم می رود.

We need to change our view of Joe

ما نیاز داریم دیدگاهمان را نسبت به جو

as someone wholly irredeemable,

به عنوان کسی که غیرمتغیر است تغییر دهیم

because if we see Joe as wholly irredeemable,

زیرا اگر جو را کاملا غیرقابل تغییر ببینیم،

how is he going to see himself as any different?

چطور او باید خودش را متفاوت ببیند؟

In another decade, Joe will be released

در دهه ای دیگر، جو آزاد خواهد شد

from Wormwood Scrubs.

از زندان ورم وود اسکرابز.

Will he be among the 70 percent of inmates

آیا او بین ۷۰ درصد زندانیانی خواهد بود

who end up reoffending

که پایانشان حمله دوباره

and returning to the prison system?

و بازگشت به سیستم زندان است؟

Wouldn't it be better if, while serving his sentence,

بهتر نخواهد بود اگر، در حین گذراندن حبسش،

Joe was able to train his amygdala,

جو قادر باشد آمیگدالایش را آموزش دهد، که

which would stimulate the growth of new brain cells

این رشد سلولهای مغزی و ارتباطات جدید

and connections,

را تحریک می کند،

so that he will be able to face the world

که در نتیجه او قادر باشد با دنیا وقتی

once he gets released?

آزاد میشود روبرو شود؟

Surely, that would be in the interest of all of us.

مطمئنا این خواسته همه ما خواهد بود.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. (Applause)

ممنون (تشویق)