4 Lessons in Creativity | Julie Burstein | TED Talks

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: yamela areesamarn

On my desk in my office, I keep a small clay pot

บนโต๊ะในที่ทำงานของฉัน ฉันวางหม้อดินเผาเล็กๆ

that I made in college. It's raku, which is a kind of pottery

ที่ฉันทำมันขึ้นตอนเรียนมหาวิทยาลัย มันคือ ราคุ (raku) ซึ่งเป็นเครื่องปั้นประเภทหนึ่ง

that began in Japan centuries ago as a way of

ที่ถูกริเริ่มในญี่ปุ่นเมื่อหลายศตวรรษก่อน

making bowls for the Japanese tea ceremony.

เป็นวิธีการทำถ้วยสำหรับพิธีชงชาแบบญี่ปุ่น

This one is more than 400 years old.

ชิ้นนี้มีอายุมากกว่า 400 ปี

Each one was pinched or carved out of a ball of clay,

แต่ละชิ้นได้รับการนวดและแกะสลักจากก้อนดิน

and it was the imperfections that people cherished.

และความไม่สมบูรณ์แบบของมัน คือสิ่งที่ผู้คนชื่นชม

Everyday pots like this cup take eight to 10 hours to fire.

ทุกวัน ถ้วยแบบนี้ใช้เวลาเผานาน 8-10 ชั่วโมง

I just took this out of the kiln last week, and the kiln itself

ฉันเพิ่งเอาชิ้นนี้ออกมาจากเตาเผาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

takes another day or two to cool down, but raku

และตัวเตาเผาเองใช้เวลาอีกประมาณ วันหรือสองวันที่จะเย็นลง

is really fast. You do it outside, and you take the kiln

แต่ราคุนั้นเร็วมาก คุณทำมันข้างนอก และคุณก็ทำให้เตาเผา

up to temperature. In 15 minutes, it goes to 1,500 degrees,

อยู่ในอุณหภูมิที่พอเหมาะ ใน 15 นาที มันจะขึ้นไปที่ 1,500 องศา

and as soon as you see that the glaze has melted inside,

และทันทีที่คุณเห็นว่า ตัวเคลือบเงาเริ่มละลายอยู่ข้างใน

you can see that faint sheen, you turn the kiln off,

คุณเห็นประกายจางๆ คุณก็ปิดเตาเผา

and you reach in with these long metal tongs,

แล้วคุณก็ใช้เจ้าคีมเหล็กยาวๆพวกนี้ ยื่นเข้าไปข้างใน

you grab the pot, and in Japan, this red-hot pot

คุณจับถ้วยไว้ และในญี่ปุ่น เจ้าถ้วยแดงร้อนนี้

would be immediately immersed in a solution of green tea,

จะถูกจุ่มลงไปในสารละลายชาเขียวทันที

and you can imagine what that steam would smell like.

และคุณคงจะจินตนาการได้ว่า ไอน้ำนั้นจะมีกลิ่นแบบไหน

But here in the United States, we ramp up the drama

แต่ที่นี่ ในสหรัฐฯ เราทำให้มันดูเร้าใจขึ้นมาอีกหน่อย

a little bit, and we drop our pots into sawdust,

เราหย่อนหม้อร้อนๆของเราลงไปในขี้เลื่อย

which catches on fire, and you take a garbage pail,

ซึ่งจะลุกเป็นไฟ แล้วคุณก็เอาถังขยะมา

and you put it on top, and smoke starts pouring out.

แล้วก็ควํ่ามันลงไปข้างบน แล้วควันก็จะเริ่มทะลักออกมา

I would come home with my clothes reeking of woodsmoke.

ฉันมักจะกลับบ้านไปด้วยเสื้อผ้าที่อบอวล ไปด้วยกลิ่นควันไม้

I love raku because it allows me to play with the elements.

ฉันรักราคุ เพราะมันให้ฉันเล่นกับธาตุทั้งสี่ได้

I can shape a pot out of clay and choose a glaze,

ฉันสามารถปั้นถ้วยจากก้อนดิน แล้วเลือกเคลือบเงา

but then I have to let it go to the fire and the smoke,

แต่แล้วฉันก็จะต้องปล่อยมัน ไปในกองไฟและกองควัน

and what's wonderful is the surprises that happen,

และสิ่งที่มหัศจรรย์ก็คือ ความประหลาดใจต่างๆที่เกิดขึ้น

like this crackle pattern, because it's really stressful

เช่น ลายร่างแหเหมือนรอยแตกนี้ เพราะมันมีแรงดันมากจริงๆ บนถ้วยนี้

on these pots. They go from 1,500 degrees

บนถ้วยพวกนี้ มันลดลงจาก 1,500 องศา ไปที่อุณหภูมิห้อง

to room temperature in the space of just a minute.

ภายในช่วงเวลาเพียงนาทีเดียว

Raku is a wonderful metaphor for the process of creativity.

ราคุ เปรียบได้อย่างเยี่ยมยอดกับ กระบวนการของการสร้างสรรค์

I find in so many things that tension between

ในหลายๆอย่าง ฉันพบว่า ความตึงเครียดระหว่าง

what I can control and what I have to let go

สิ่งที่ฉันควบคุมได้ และสิ่งที่ฉันต้องปล่อยวาง

happens all the time, whether I'm creating a new radio show

เกิดขึ้นตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นตอน ที่ฉันกำลังสร้างรายการวิทยุใหม่

or just at home negotiating with my teenage sons.

หรือเพียงต่อรองกับลูกชายวัยรุ่นของฉันที่บ้าน

When I sat down to write a book about creativity,

เมือฉันนั่งลงเขียนหนังสือ เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์

I realized that the steps were reversed.

ฉันก็เข้าใจได้ว่า ขั้นตอนมันกลับกัน

I had to let go at the very beginning, and I had to

ฉันต้องปล่อยวางตั้งแต่เริ่มต้น

immerse myself in the stories of hundreds of artists

และฉันต้องดำดิ่งลงไปในเรื่องราวของ

and writers and musicians and filmmakers, and as I listened

ศิลปิน นักเขียน นักดนตรี และผู้สร้างหนัง เป็นร้อยๆคน

to these stories, I realized that creativity

และในขณะที่ฉันฟังเรื่องราวเหล่านี้ ฉันก็ตระหนักว่า ความคิดสร้างสรรค์

grows out of everyday experiences

เติบโตขึ้นมาจากประสบการณ์ประจำวัน

more often than you might think, including

บ่อยครั้งมากกว่าที่คุณอาจจะคิด

letting go.

ซึ่งนั่นรวมไปถึง การปล่อยวางด้วย

It was supposed to break, but that's okay. (Laughter) (Laughs)

มันควรจะแตกนะ แต่ไม่เป็นไร (เสียงหัวเราะ) (เสียงหัวเราะ)

That's part of the letting go, is sometimes it happens

นั่นเป็นส่วนหนึ่งของการปล่อยวางนะคะ บางทีมันก็เกิดขึ้น

and sometimes it doesn't, because creativity also grows

บางทีมันก็ไม่เกิด เพราะว่า ความคิดสร้างสรรค์ก็เกิดขึ้นมา

from the broken places.

จากที่ๆแตกร้าวนั้นด้วย

The best way to learn about anything

วิธีที่ดีที่สุดในการเรียนรู้อะไรสักอย่าง

is through stories, and so I want to tell you a story

คือการเรียนรู้ผ่านเรื่องราว และฉันจึงอยากจะเล่าเรื่องให้คุณฟัง

about work and play and about four aspects of life

เกี่ยวกับงาน การเล่น และเกี่ยวกับด้านทั้งสี่ของชีวิต

that we need to embrace

ที่พวกเราต้องโอบกอดเอาไว้

in order for our own creativity to flourish.

เพื่อที่จะให้ความคิดสร้างสรรค์ของเราเบ่งบาน

The first embrace is something that we think,

สิ่งที่กอดไว้อย่างแรก เป็นสิ่งที่เรามักจะคิดว่า

"Oh, this is very easy," but it's actually getting harder,

"โอ้ นี่มันง่ายมาก" แต่จริงๆแล้วมันยากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

and that's paying attention to the world around us.

นั่นก็คือ การให้ความสนใจกับโลกรอบๆตัวเรา

So many artists speak about needing to be open,

ศิลปินจำนวนมากพูดถึงความจำเป็นในการเปิดกว้าง

to embrace experience, and that's hard to do when

ในการอ้าแขนรับประสบการณ์ และนั่นก็ยากที่จะทำ

you have a lighted rectangle in your pocket that

เมื่อคุณมีเจ้าสี่เหลี่ยมผืนผ้าเรืองแสงนี้ ในกระเป๋าของคุณ

takes all of your focus.

ที่ดึงความสนใจทั้งหมดของคุณไป

The filmmaker Mira Nair speaks about growing up

ผู้สร้างภาพยนต์ มิร่า ไนเออร์ (Mira Nair) พูดถึงการเติบโตขึ้นมา

in a small town in India. Its name is Bhubaneswar,

ในเมืองเล็กๆในอินเดีย ชื่อว่า ภูเบนเนสวา (Bhubaneswar)

and here's a picture of one of the temples in her town.

และนี่คือภาพของวัดแห่งหนึ่งในหลายๆแห่ง ในเมืองของเธอ

Mira Nair: In this little town, there were like 2,000 temples.

มิร่า ไนเออร์: ในเมืองเล็กๆนี้ มีวัดประมาณ 2,000 แห่ง

We played cricket all the time. We kind of grew up

พวกเราเล่นคริกเก็ตกันตลอดเวลา ประมาณว่าเราโตกันมาในกองซากปรักหักพัง

in the rubble. The major thing that inspired me,

สิ่งสำคัญที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับฉัน

that led me on this path, that made me a filmmaker eventually,

ที่ได้นำฉันมาสู่เส้นทางนี้ ที่ได้ทำให้ฉันกลายเป็นคนทำภาพยนต์ในท้ายที่สุด

was traveling folk theater that would come through the town

คือโรงละครเร่พื้นบ้าน ที่จะผ่านมายังเมือง

and I would go off and see these great battles

และฉันก็จะไปและดูการสู้รบอันยิ่งใหญ่เหล่านี้

of good and evil by two people in a school field

ระหว่างความดีกับความชั่ว โดยคนสองคน ในสนามโรงเรียน

with no props but with a lot of, you know,

มันไม่มีอุปกรณ์ประกอบฉาก แต่เต็มไปด้วย

passion, and hashish as well, and it was amazing.

อารมณ์เร่าร้อน และกัญชาด้วย มันเหลือเชื่อ

You know, the folk tales of Mahabharata and Ramayana,

อย่างที่รู้ๆกัน เรื่องราวพื้นบ้านมหาภารตะและรามายนะ

the two holy books, the epics that everything comes out of

หนังสือศักดิ์สิทธิ์สองเล่ม มหากาพย์ที่เป็นรากฐานของทุกอย่างในอินเดีย

in India, they say. After seeing that Jatra, the folk theater,

เขาว่ากันว่าอย่างนั้น หลังจากที่ดูโรงละครพื้นบ้านยาทรา (Jatra)

I knew I wanted to get on, you know, and perform.

ฉันรู้ว่าต้องการเข้าไปและแสดง

Julie Burstein: Isn't that a wonderful story?

จูลี่ เบอร์สไตน์: เป็นเรื่องที่น่าทึ่งใช่มั้ยคะ

You can see the sort of break in the everyday.

คุณจะเห็นการแตกหักแบบนั้นในทุกๆวัน

There they are in the school fields, but it's good and evil,

ตรงนั้น พวกเขาอยู่ในสนามโรงเรียน แต่มันดีและร้าย

and passion and hashish. And Mira Nair was a young girl

และความเร่าร้อนและกัญชา และ มิร่า ไนเออร์ เป็นสาวน้อยคนหนึ่ง

with thousands of other people watching this performance,

ในคนเป็นพันๆคนที่ดูการแสดงนี้

but she was ready. She was ready to open up

แต่เธอพร้อม เธอพร้อมที่จะเปิดรับ

to what it sparked in her, and it led her,

สิ่งที่จุดประกายขึ้นในตัวเธอ และมันนำเธอ

as she said, down this path to become

อย่างที่เธอพูด มายังเส้นทางนี้ เพื่อที่จะกลายมาเป็น

an award-winning filmmaker.

นักสร้างภาพยนต์ที่ได้รับรางวัล

So being open for that experience that might change you

ดังนั้น การเปิดกว้างเพื่อประสบการณ์ ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงคุณ

is the first thing we need to embrace.

จึงเป็นสิ่งแรกที่คุณจะต้องโอบกอด

Artists also speak about how some of their most powerful work

ศิลปินยังพูดถึง การที่งานที่ทรงพลังที่สุดบางชิ้นของเขา

comes out of the parts of life that are most difficult.

เกิดขึ้นจากช่วงชีวิตที่ยากลำบากที่สุด

The novelist Richard Ford speaks about

นักเขียนนิยาย ริชาร์ด ฟอร์ด (Richard Ford) พูดเกี่ยวกับ

a childhood challenge that continues to be something

ความท้าทายในวัยเด็ก ที่สืบเนื่องมาเป็นบางอย่าง

he wrestles with today. He's severely dyslexic.

ที่เขายังต้องปล้ำกับมันอยู่ทุกวันนี้ เขาเป็นโรค dyslexia ขั้นรุนแรง

Richard Ford: I was slow to learn to read, went all the way

ริชาร์ด ฟอร์ด: ผมเรียนอ่านได้ช้า

through school not really reading more than the minimum,

จบโรงเรียนมา ไม่ได้อ่านมากไปกว่าข้อกำหนดขั้นต่ำ

and still to this day can't read silently

และแม้กระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังไม่สามารถอ่านในใจ

much faster than I can read aloud,

ได้เร็วไปกว่าอ่านออกเสียงเท่าไหร่นัก

but there were a lot of benefits to being dyslexic for me

แต่มันก็มีข้อดีอยู่มาก ของการเป็นโรค dyslexia สำหรับผม

because when I finally did reconcile myself to how slow

เพราะในท้ายที่สุด เมื่อผมยอมให้ตัวเองเข้ากันได้กับ

I was going to have to do it, then I think I came very slowly

ความช้าที่ผมจะต้องอ่าน แล้วผมคิดว่า ผมก็ค่อยๆ

into an appreciation of all of those qualities of language

เกิดความซาบซึ้ง ในคุณลักษณะทั้งหมดของภาษา

and of sentences that are not just the cognitive

และของประโยค ที่ไม่ได้เป็นเพียงด้านความรู้ความเข้าใจ

aspects of language: the syncopations, the sounds of words,

สิ่งนั้นก็คือ การลัดจังหวะ (syncopation) เสียงของคำ

what words look like, where paragraphs break,

ภาพลักษณ์ของคำ การแบ่งย่อหน้า

where lines break. I mean, I wasn't so badly dyslexic that

การแบ่งบรรทัด ผมหมายความว่า ผมไม่ได้เป็น dyslexia อย่างร้ายแรง

I was disabled from reading. I just had to do it

ขนาดที่ว่าไม่สามารถอ่านได้ ผมเพียงแต่ต้องอ่านอย่างช้ามากๆเท่านั้น

really slowly, and as I did, lingering on those sentences

และเมื่อผมอ่าน อ้อยอิ่งอยู่กับประโยคเหล่านั้น

as I had to linger, I fell heir to language's other qualities,

และขณะที่ผมอ้อยอิ่งอยู่นั้น ผมได้รับเอาคุณลักษณะด้านอื่นๆของภาษา

which I think has helped me write sentences.

ที่ผมคิดว่าได้ช่วยให้ผมเขียนประโยคได้

JB: It's so powerful. Richard Ford, who's won the Pulitzer Prize,

JB: มันมีพลังมาก ริชาร์ด ฟอร์ด ซึ่งได้รับรางวัลพูลิตเชอร์

says that dyslexia helped him write sentences.

บอกว่า dyslexia ช่วยให้เขาเขียนประโยคได้

He had to embrace this challenge, and I use that word

เขาต้องโอบกอดความท้าทายนี้ และฉันใช้คำนั้นอย่างจงใจ

intentionally. He didn't have to overcome dyslexia.

เขาไม่จำเป็นต้องเอาชนะ dyslexia

He had to learn from it. He had to learn to hear the music

เขาต้องเรียนรู้จากมัน เขาต้องเรียนรู้ที่จะฟังดนตรี

in language.

ในภาษา

Artists also speak about how pushing up against

ศิลปินยังพูดเกี่ยวกับการผลักดัน

the limits of what they can do, sometimes pushing

ขีดจำกัดของความสามารถที่เขาจะทำได้

into what they can't do, helps them focus

บางครั้งการผลักดันเข้าไปสู่สิ่งที่พวกเขาทำไม่ได้ ได้ช่วยให้พวกเขาจดจ่อ

on finding their own voice.

อยู่กับการค้นหาความต้องการของตนเอง

The sculptor Richard Serra talks about how,

ประติมากร ริชาร์ด เซียร์ร่า (Richard Sierra) พูด ขณะเป็นศิลปินรุ่นเยาว์ ว่า

as a young artist, he thought he was a painter,

เขาคิดว่า ตัวเขาเป็นจิตรกร อย่างไรบ้าง

and he lived in Florence after graduate school.

เมื่อเขาอยู่ในฟลอเรนซ์หลังจากเรียนจบ

While he was there, he traveled to Madrid,

ขณะที่อยู่ที่นั่น เขาได้เดินทางไปยังมาดริด

where he went to the Prado to see this picture

ที่ซึ่งเขาไปที่พราโด (Prado) เพื่อดูภาพเขียนของ

by the Spanish painter Diego Velázquez.

จิตรกรชาวสเปนชื่อ ดิเอโก้ เวลาสเกซ (Diego Velazquez)

It's from 1656, and it's called "Las Meninas,"

จากปี 1656 ชื่อว่า "Las Meninas"

and it's the picture of a little princess

และเป็นภาพวาดของเจ้าหญิงองค์น้อย

and her ladies-in-waiting, and if you look over

กับนางกำนัลของเธอ และถ้าคุณมอง

that little blonde princess's shoulder, you'll see a mirror,

ข้ามไหล่ของเจ้าหญิงน้อยผมทองไป คุณก็จะเห็นกระจก

and reflected in it are her parents, the King and Queen

และเงาที่อยู่ในกระจกนั้นคือพ่อแม่ของเธอ พระราชาและพระราชินีแห่งสเปน

of Spain, who would be standing where you might stand

ซึ่งจะยืนอยู่ในตำแหน่งที่คุณควรจะยืน

to look at the picture.

เพื่อดูภาพวาดนี้

As he often did, Velázquez put himself in this painting too.

อย่างที่เขาทำบ่อยๆ เวลาสเกซ ก็เอาตัวเองลงไปไว้ในภาพวาดด้วย

He's standing on the left with his paintbrush in one hand

เขายืนอยู่ทางซ้่าย ในมือข้างหนึ่งถือพู่กันเอาไว้

and his palette in the other.

และมืออีกข้างก็ถือจานสี

Richard Serra: I was standing there looking at it,

ริชาร์ด เซียร์ร่า: ผมยืนอยู่ตรงนั้น มองไปที่มัน

and I realized that Velázquez was looking at me,

และผมก็ตระหนักว่า เวลาสเกซมองมาที่ผม

and I thought, "Oh. I'm the subject of the painting."

และผมก็คิดว่า "โอ้ ผมเป็นตัวหลักของภาพ"

And I thought, "I'm not going to be able to do that painting."

และผมคิดว่า "ผมคงจะไม่สามารถเขียนภาพนั้นได้"

I was to the point where I was using a stopwatch

ผมไปถึงขั้นที่ ใช้นาฬิกาจับเวลา

and painting squares out of randomness,

และวาดภาพสี่เหลี่ยมจตุรัส ออกมาตามบุญตามกรรม

and I wasn't getting anywhere. So I went back and dumped

และผมก็ไปได้ไม่ถึงไหน ดังนั้นผมจึงกลับและโล๊ะ

all my paintings in the Arno, and I thought, I'm going to just start playing around.

ทิ้งภาพวาดของผมทั้งหมดลงไปในแม่นํ้า Arno ผมจะแค่เพียงทำไปเล่นๆ

JB: Richard Serra says that so nonchalantly, you might

JB: ริชาร์ด เซอร์ร่า พูดอย่างเมินเฉยมากๆ

have missed it. He went and saw this painting by a guy

คุณอาจไม่ทันฟัง เขาไปดูภาพวาดโดยชายคนหนึ่ง

who'd been dead for 300 years, and realized,

ที่ตายไป 300 ปีได้ แล้วก็คิดได้ว่า

"I can't do that," and so Richard Serra went back

"ฉันวาดไม่ได้" แล้วริชาร์ด เซอร์ราก็กลับไป

to his studio in Florence, picked up all of his work

ที่สตูดิโอของเขาในฟลอเรนซ์ รวบรวมงานของเขาทั้งหมด

up to that point, and threw it in a river.

ที่มีจนถึงตอนนั้น แล้วก็โยนมันลงไปในแม่น้ำ

Richard Serra let go of painting at that moment,

ริชาร์ด เซอร์รา ปล่อยวางการภาพวาด ณ ตอนนั้นเอง

but he didn't let go of art. He moved to New York City,

แต่เขาไม่ได้ปล่อยวางศิลปะ เขาย้ายไปนิวยอร์ก

and he put together a list of verbs

และก็เอาคำกริยาต่างๆมาเรียงเป็นรายการ

— to roll, to crease, to fold —

-- ม้วน จีบ พับ --

more than a hundred of them, and as he said,

ได้มากกว่าหนึ่งร้อยคำ และก็อย่างที่เขาพูด

he just started playing around. He did these things

เขาก็แค่เริ่มทำไปเล่นๆ เขาทำสิ่งเหล่านี้ด้วยวัสดุทุกชนิด

to all kinds of material. He would take a huge sheet of lead

เขาเอาตะกั่วแผ่นใหญ่มาหนึ่งแผ่น

and roll it up and unroll it. He would do the same thing

ม้วนมัน แล้วก็คลี่มันออก เขาทำแบบเดียวกันนี้กับแผ่นยาง

to rubber, and when he got to the direction "to lift,"

และเมื่อถึงคำสั่งว่า "ยกขึ้น"

he created this, which is in the Museum of Modern Art.

เขาก็สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา ซึ่งตั้งอยู่ในพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่

Richard Serra had to let go of painting

ริชาร์ด เซอร์ร่า ต้องปล่อยวางการภาพวาด

in order to embark on this playful exploration

เพื่อที่จะเริ่มเข้ามาสู่ การสำรวจเล่นที่สนุกนี้

that led him to the work that he's known for today:

ซึ่งนำเขามาสู่ งานที่ทำให้เขาเป็นที่รู้จักในวันนี้

huge curves of steel that require our time and motion

นั่นคือ แผ่นเหล็กโค้งขนาดยักษ์ ที่ให้เราต้องใช้เวลา และการเคลื่อนไหว

to experience. In sculpture,

ที่จะมีประสบการณ์กับมัน

Richard Serra is able to do what he couldn't do in painting.

ในประติมากรรม ริชาร์ด เซอร์ร่า สามารถทำได้ ในสิ่งที่เขาทำไม่ได้เรื่องการวาดภาพ

He makes us the subject of his art.

เขาทำให้เราเป็นตัวหลักในงานศิลปะของเขา

So experience and challenge

ดังนั้น ประสบการณ์ และ ความท้าทาย

and limitations are all things we need to embrace

และข้อจำกัด ล้วนเป็นสิ่งที่เราต้องโอบกอดไว้

for creativity to flourish.

เพื่อให้ความคิดสร้างสรรค์เบ่งบาน

There's a fourth embrace, and it's the hardest.

มันยังมีการโอบกอดที่สี่ และที่ยากที่สุด

It's the embrace of loss,

มันคือการโอบกอดความสูญเสีย

the oldest and most constant of human experiences.

เป็นประสบการณ์ที่เก่าแก่ และยืนยงที่สุดของมนุษย์

In order to create, we have to stand in that space

ในการที่จะสร้างสรรค์ เราต้องเข้าไปยืนในพื้นที่นั้น

between what we see in the world and what we hope for,

ระหว่างสิ่งที่เราเห็นบนโลก กับสิ่งที่เราหวังว่าจะได้เห็น

looking squarely at rejection, at heartbreak,

มองซึ่งๆหน้ากับการถูกปฏิเสธ กับหัวใจที่แตกสลาย

at war, at death.

กับสงคราม กับความตาย

That's a tough space to stand in.

นั่นเป็นพื้นที่ๆยากมากที่จะเข้าไปยืนอยู่

The educator Parker Palmer calls it "the tragic gap,"

นักการศึกษา พาร์กเกอร์ พาล์มเมอร์ (Parker Palmer) เรียกมันว่า "ช่องว่างแห่งโศกนาฏกรรม"

tragic not because it's sad but because it's inevitable,

โศกไม่ใชเพราะมันเศร้า แต่เพราะมันหลีกเลี่ยงไม่ได้

and my friend Dick Nodel likes to say,

และเพื่อนของฉัน ดิก โนเดล (Dick Nodel) ชอบพูดว่า

"You can hold that tension like a violin string

"คุณเก็บความตึงเครียดไว้ได้ เหมือนกับสายไวโอลิน

and make something beautiful."

แล้วสร้างสิ่งที่สวยงามขึ้นมา"

That tension resonates in the work of the photographer

ความตึงเครียดนั้นสะท้อนออกมา ในผลงานของช่างภาพ

Joel Meyerowitz, who at the beginning of his career was

โจเอล เมเยอโรวิซ (Joel Meyerowitz) ผู้ซึ่ง ในตอนต้นของอาชีพของเขา

known for his street photography, for capturing a moment

มีชื่อเสียงจากภาพถ่ายบนท้องถนนของเขา จากการเก็บภาพชั่วขณะหนึ่ง

on the street, and also for his beautiful photographs

บนท้องถนน และจากภาพถ่ายทิวทัศน์ที่สวยงามของเขา

of landscapes -- of Tuscany, of Cape Cod,

ที่ทัสคานี่ ที่ Cape Cod

of light.

ภาพถ่ายของแสงด้วย

Joel is a New Yorker, and his studio for many years

โจเอลเป็นคนนิวยอร์ค และสตูดิโอของเขา

was in Chelsea, with a straight view downtown

ในเชลซีที่เขาอยู่มาหลายปี มีวิวเป็นย่านเมืองเลยไปถึง

to the World Trade Center, and he photographed

อาคาร World Trade Center และเขาก็ถ่ายภาพ

those buildings in every sort of light.

อาคารเหล่านั้นเอาไว้ในทุกรูปแบบของแสง

You know where this story goes.

คุณก็รู้ว่าเรื่องนี้จะดำเนินไปยังไง

On 9/11, Joel wasn't in New York. He was out of town,

เมื่อวันที่ 9 กันยา โจเอลไม่ได้อยู่ในนิวยอร์ก เขาออกไปนอกเมือง

but he raced back to the city, and raced down to the site

แต่เขารีบกลับมาในเมือง แล้วก็รีบไปยังบริเวณ

of the destruction.

ที่เสียหาย

Joel Meyerowitz: And like all the other passersby,

โจเอล เมเยอโรวิซ: และเหมือนกับคนอื่นๆ ที่ผ่านไปมาทุกคน

I stood outside the chain link fence on Chambers

ผมยืนอยู่ข้างนอกรั้วกั้น ตรงบริเวณChambers

and Greenwich, and all I could see was the smoke

และ Greenwich และทั้งหมดที่ผมเห็นก็มีควัน

and a little bit of rubble, and I raised my camera

และซากปรักหักพังเล็กน้อย แล้วผมก็ยกกล้องขึ้น

to take a peek, just to see if there was something to see,

เพื่อดูผ่านกล้อง เพียงเพื่อจะดูว่ามีอะไรให้ดูบ้างไหม

and some cop, a lady cop, hit me on my shoulder,

แล้วตำรวจหญิงก็มาตีที่ไหล่ผม

and said, "Hey, no pictures!"

แล้วพูดว่า "เฮ้ ห้ามถ่ายรูป!"

And it was such a blow that it woke me up,

และมันก็เหมือนกับหมัดที่ปลุกให้ผมตื่น

in the way that it was meant to be, I guess.

ในแบบที่ให้ความหมายที่มันควรจะเป็น ผมเดาว่าอย่างนั้นนะ

And when I asked her why no pictures, she said,

และเมื่อผมถามเธอว่าทำไมห้ามถ่ายรูปล่ะ

"It's a crime scene. No photographs allowed."

เธอบอกว่า "มันเป็นที่เกิดเหตุอาชญากรรม ห้ามถ่ายรูป"

And I asked her, "What would happen if I was a member

แล้วผมก็ถามเธอ "แล้วจะเป็นยังไง ถ้าผมเป็นสื่อมวลชน?"

of the press?" And she told me,

แล้วเธอก็บอกผมว่า

"Oh, look back there," and back a block was the press corps

"อ้อ ดูข้างหลังนั่นสิ" และข้างหลังไปบล็อกหนึ่งก็เป็นกลุ่มสื่อ

tied up in a little penned-in area,

เบียดกันอยู่ในพื้นที่เป็นคอกเล็กๆ

and I said, "Well, when do they go in?"

แล้วผมก็พูดว่า "อ้าว แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะได้เข้าไป?"

and she said, "Probably never."

แล้วเธอก็บอกว่า "อาจจะไม่ได้เข้าไปเลยก็ได้"

And as I walked away from that, I had this crystallization,

เมื่อผมเดินออกไปจากตรงนั้น ผมก็เห็นเป็นรูปธรรมขึ้นมา

probably from the blow, because it was an insult in a way.

อาจจะเกิดจากหมัดนั้นก็ได้ เพราะมันเป็นการดูถูกอยู่ในที

I thought, "Oh, if there's no pictures,

ผมคิดว่า "โอ ถ้าไม่มีภาพถ่าย

then there'll be no record. We need a record."

แล้วมันก็จะไม่มีบันทึกสิ เราต้องการบันทึกเก็บไว้นะ"

And I thought, "I'm gonna make that record.

แล้วผมก็คิดว่า "ฉันจะบันทึกเรื่องนั้นไว้

I'll find a way to get in, because I don't want to

ผมจะมองหาหนทางที่จะเข้าไป เพราะผมไม่ต้องการ

see this history disappear."

ที่จะเห็นประวัติศาสตร์เลือนหายไป"

JB: He did. He pulled in every favor he could,

JB: เขาทำได้ เขารวบรวมความช่วยเหลือ จากที่ๆหาได้ทุกที่

and got a pass into the World Trade Center site,

แล้วก็ได้รับใบอนุญาตให้เข้าไปยังอาคาร World Trade Center

where he photographed for nine months almost every day.

ที่ซึ่งเขาได้ถ่ายภาพเกือบทุกวันเป็นเวลา 9 เดือน

Looking at these photographs today brings back

ดูรูปเหล่านี้ในวันนี้ หวนรำลึกถึง

the smell of smoke that lingered on my clothes

กลิ่นควันที่อ้อยอิ่งอยู่ตามเสื้อผ้าของฉัน

when I went home to my family at night.

ตอนที่ฉันกลับบ้านไปหาครอบครัวในคืนนั้น

My office was just a few blocks away.

ที่ทำงานของฉันอยู่ห่างไปเพียง 2-3 บล็อก

But some of these photographs are beautiful,

แต่รูปภาพพวกนี้บางภาพสวยดี

and we wondered, was it difficult for Joel Meyerowitz

และเราก็สงสัยว่า แล้วมันยาก สำหรับ โจเอล เมเยอโรวิซมั้ยนะ?

to make such beauty out of such devastation?

ในการสร้างความสวยงามอย่างนั้น จากความหายนะอย่างนั้นนะ

JM: Well, you know, ugly, I mean, powerful

JM: อืม คุณก็รู้ มันน่าเกลียด ผมหมายถึง มีอานุภาพ

and tragic and horrific and everything, but

เศร้า เลวร้าย และทุกๆอย่าง แต่

it was also as, in nature, an enormous event

โดยธรรมชาติแล้ว มันยังเป็นเหตุการณ์ใหญ่

that was transformed after the fact into this residue,

ที่หลังจากบางอย่างได้เกิดขึ้น ได้ถูกเปลี่ยนสภาพไปเป็นเศษซากนี้

and like many other ruins

เฉกเช่นเดียวกับซากปรักหักพังอื่นๆ

— you go to the ruins of the Colosseum or the ruins of a cathedral someplace —

คุณไปดูที่ซากโคลอสเซียม หรือซากของโบสถ์บางแห่งสิ

and they take on a new meaning when you watch the weather.

และพวกมันมักจะมีความหมายใหม่ๆเกิดขึ้น เมื่อคุณดูไปที่สภาพอากาศ

I mean, there were afternoons I was down there,

ผมหมายถึง หลายครั้งในตอนบ่าย ผมไปอยู่ที่นั่น

and the light goes pink and there's a mist in the air

และแสงเป็นสีชมพู และมีหมอกอยู่ในอากาศ

and you're standing in the rubble, and I found myself

และคุณก็ยืนอยู่ในกองซากปรักหักพัง แล้วผมก็พบว่าตัวเอง

recognizing both the inherent beauty of nature

ได้รับรู้ถึง ทั้งความสวยงามที่มีอยู่ตามธรรมชาติ

and the fact that nature, as time,

และข้อเท็จจริงที่ว่า ธรรมชาติ ซึ่งก็เหมือนกับเวลา

is erasing this wound.

กำลังลบบาดแผลนี้

Time is unstoppable, and it transforms the event.

เวลาเป็นสิ่งที่หยุดไม่ได้ และมันเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์

It gets further and further away from the day,

มันไกลออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จากวันนั้น

and light and seasons temper it in some way,

และแสงและฤดูกาลได้ค่อยๆบรรเทามันไปบ้าง

and it's not that I'm a romantic. I'm really a realist.

และไม่ใช่ว่าผมเป็นคนโรแมนติกนะ ผมเป็นพวกมองโลกตามความจริงเลยล่ะ

The reality is, there's the Woolworth Building

ความจริงก็คือ มีตึก Woolworth

in a veil of smoke from the site, but it's now like a scrim

อยู่ในม่านหมอกควันจากบริเวณนั้น และตอนนี้มันดูเหมือนม่านในโรงละคร

across a theater, and it's turning pink,

และมันกำลังเปลี่ยนเป็นสีชมพู

you know, and down below there are hoses spraying,

และข้างล่างนั้น ก็มีสายยางที่กำลังฉีดน้ำออกมาเป็นฝอย

and the lights have come on for the evening, and the water

และแสงสว่างยามเย็นก็มาเยือน

is turning acid green because the sodium lamps are on,

และน้ำก็กลายเป็นสีเขียวสด จากหลอดไฟโซเดียมที่เปิดอยู่

and I'm thinking, "My God, who could dream this up?"

และผมก็คิดว่า "พระเจ้า จะมีใครกันที่จะฝันแบบนี้ได้?"

But the fact is, I'm there, it looks like that,

แต่ความจริงก็คือ ผมอยู่ตรงนั้น และมันก็ดูเป็นอย่างนั้น

you have to take a picture.

แล้วคุณก็ต้องถ่ายภาพ

JB: You have to take a picture. That sense of urgency,

JB: คุณก็ต้องถ่ายภาพ ตามความรู้สึกที่เร่งด่วน

of the need to get to work, is so powerful in Joel's story.

ของความจำเป็นที่จะทำงาน เป็นความรู้สึกที่ทรงพลังมากในเรื่องของโจเอล

When I saw Joel Meyerowitz recently, I told him how much

เมื่อฉันได้พบ โจเอล เมเยอโรวิซ เมื่อเร็วๆนี้ ฉันบอกเขาว่า

I admired his passionate obstinacy, his determination

ฉันชื่นชมความดื้อดึงอย่างมากของเขา ความเด็ดเดี่ยว

to push through all the bureaucratic red tape to get to work,

ที่จะดันฝ่าระเบียบขั้นตอนราชการที่ยุ่งยาก เพื่อให้ได้ทำงาน

and he laughed, and he said, "I'm stubborn,

และเขาก็หัวเราะ และพูดว่า "ผมเป็นคนดื้อ

but I think what's more important

แต่ผมคิดว่าสิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น

is my passionate optimism."

ก็คือ การมองโลกในแง่ดีอย่างมากของผม"

The first time I told these stories, a man in the audience

ครั้งแรกที่ฉันเล่าเรื่องเหล่านี้ ผู้ชายคนหนึ่งในผู้ชม

raised his hand and said, "All these artists talk about

ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า "ศิลปินเหล่านี้ทั้งหมดพูดถึง

their work, not their art, which has got me thinking about

งานของเขา ไม่ใช่ศิลปะของเขา ซึ่งทำให้ผมคิดถึง

my work and where the creativity is there,

งานของผม และเป็นที่ซึ่งความคิดสร้างสรรค์อยู่ที่นั่น

and I'm not an artist." He's right. We all wrestle

และผมก็ไม่ใช่ศิลปิน" เขาพูดถูก เราล้วนต่อสู้

with experience and challenge, limits and loss.

กับประสบการณ์ และความท้าทาย ขีดจำกัด และความสูญเสีย

Creativity is essential to all of us,

เราทุกคนขาดความคิดสร้างสรรค์ไม่ได้

whether we're scientists or teachers,

ไม่ว่าเราจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ หรือครู

parents or entrepreneurs.

ผู้ปกครอง หรือผู้ประกอบการ

I want to leave you with another

ฉันจะขอทิ้งท้ายด้วย

image of a Japanese tea bowl. This one

อีกรูปหนึ่งของถ้วยชาญี่ปุ่น

is at the Freer Gallery in Washington, D.C.

ชิ้นนี้อยู่ที่ Freer Gallery ในวอชิงตัน ดีซี

It's more than a hundred years old and you can still see

มันอายุมากกว่าร้อยปี และคุณยังคงเห็น

the fingermarks where the potter pinched it.

รอยนิ้วมือที่ช่างปั้นได้บีบคลืงมัน

But as you can also see, this one did break

แต่คุณก็เห็นอีกเหมือนกัน งานชิ้นนี้มีรอยแตกร้าว

at some point in its hundred years.

ที่ช่วงใดช่วงหนึ่งในอายุร้อยปีของมัน

But the person who put it back together,

แต่คนที่นำมันต่อเข้าไว้ด้วยกัน

instead of hiding the cracks,

แทนที่จะพยายามซ่อนรอยแตกร้าว

decided to emphasize them, using gold lacquer to repair it.

ตัดสินใจที่จะเน้นมัน โดยใช้แลกเกอร์สีทองซ่อมมัน

This bowl is more beautiful now, having been broken,

ในตอนนี้ ถ้วยใบนี้ดูสวยกว่าเดิม ทั้งๆที่แตกร้าวมาก่อน

than it was when it was first made,

มันสวยกว่าตอนที่มันถูกปั้นขึ้นมาครั้งแรกเสียอีก

and we can look at those cracks, because

และเราสามารถมองดูรอยแตกเหล่านั้นได้ เพราะว่า

they tell the story that we all live,

มันเล่าเรื่องราวว่า เราต่างใช้ชีวิต

of the cycle of creation and destruction,

ในวัฏจักรของการสรรค์สร้างและการทำลาย

of control and letting go, of picking up the pieces

ของการควบคุม และการปล่อยวาง

and making something new.

ของการเก็บชิ้นส่วนที่แตกขึ้นมา และทำบางสิ่งขึ้นมาใหม่

Thank you. (Applause)

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)