4 Lessons in Creativity | Julie Burstein | TED Talks

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Fatemeh Abdi Reviewer: Masoud Motamedifar

On my desk in my office, I keep a small clay pot

من روی میزکارم یک کاسه‌‌‌ی گلی کوچک نگه می‌دارم

that I made in college. It's raku, which is a kind of pottery

که در دوران دانشگاه درست کردم. آن یک راکو هست، نوعی سفالگری

that began in Japan centuries ago as a way of

که قرنها پیش در ژاپن آغاز شد

making bowls for the Japanese tea ceremony.

برای ساختن کاسه‌هایی جهت مراسم چای ژاپنی.

This one is more than 400 years old.

این یکی بیش از ۴۰۰ سال قدمت دارد.

Each one was pinched or carved out of a ball of clay,

هرکدام با فشار دست یا تراشیدن یک گوی گلی ساخته شده،

and it was the imperfections that people cherished.

وهمین نقص‌ها بود که مردم دوستشان داشتند.

Everyday pots like this cup take eight to 10 hours to fire.

هر روز ظروفی مثل این فنجان ۸ تا ۱۰ ساعت در آتش می‌مانند.

I just took this out of the kiln last week, and the kiln itself

من این را هفته‌‌ی پیش از کوره آوردم، و خود کوره

takes another day or two to cool down, but raku

یک یا دو روز طول می‌کشد تا خنک بشود، اما راکو

is really fast. You do it outside, and you take the kiln

خیلی سریع است. شما این کار را بیرون انجام می‌دهید، و دمای کوره را

up to temperature. In 15 minutes, it goes to 1,500 degrees,

بالا می‌برید. در ۱۵ دقیقه، به ۱۵۰۰ درجه می‌رسد،

and as soon as you see that the glaze has melted inside,

و بلافاصله می‌بینید که ماده‌ی مورد استفاده برای لعاب دادن ذوب شده،

you can see that faint sheen, you turn the kiln off,

تا کورسوییاز درخشش را دید، کوره را خاموش می‌کنید،

and you reach in with these long metal tongs,

و با این اَنبُر فلزی بلند به درون کوره دسترسی دارید،

you grab the pot, and in Japan, this red-hot pot

ظرف را می‌گیرید، و در ژاپن، این ظرف خیلی داغ

would be immediately immersed in a solution of green tea,

به سرعت در محلول چای سبز غوطه‌ور می‌شود.

and you can imagine what that steam would smell like.

و شما می‌توانید تصور کنید که آن بخار چه بویی خواهد‌‌‌‌‌‌‌ داشت.

But here in the United States, we ramp up the drama

اما اینجا در ایالات متحده، ما نمایش را کمی بزرگتر می‌کنیم

a little bit, and we drop our pots into sawdust,

و ما ظرف‌هایمان را در خاک اَره می‌گذاریم

which catches on fire, and you take a garbage pail,

که خاک اَره شعله ور می‌شود، و باید یک سطل بردارید،

and you put it on top, and smoke starts pouring out.

و روی آن بگذارید، و دود از آن پخش می‌شود.

I would come home with my clothes reeking of woodsmoke.

من با لباس‌هایی به خانه می‌آیم که بوی دود چوب می‌دهند.

I love raku because it allows me to play with the elements.

من عاشق راکو هستم چون به من اجازه می‌د‌‌‌هد با عناصر بازی کنم.

I can shape a pot out of clay and choose a glaze,

می‌توانم به یک ظرف سفالی شکل بدهم و یک ماده‌ی لعاب دهنده برایش انتخاب کنم،

but then I have to let it go to the fire and the smoke,

اما بعد مجبورم آن را در آتش و دود رها کنم،

and what's wonderful is the surprises that happen,

و موضوع حیرت‌آور سورپرایزی است که اتفاق می‌افتد،

like this crackle pattern, because it's really stressful

مثل این علامت‌های ترک خوردگی، چون این خیلی روی ظرف استرس‌آور هست

on these pots. They go from 1,500 degrees

آن‌ها از دمای ۱۵۰۰ درجه

to room temperature in the space of just a minute.

در یک دقیقه به دمای اتاق می‌رسند.

Raku is a wonderful metaphor for the process of creativity.

راکو استعاره‌یی فوق العاده برای فرآیند خلاقیت هست.

I find in so many things that tension between

من چیزهای زیادی پیدا کردم که باهم تناقض دارند،

what I can control and what I have to let go

چیزهایی که می‌توانم کنترل کنم و چیزهایی که باید رها کنم

happens all the time, whether I'm creating a new radio show

همیشه اتفاق می‌افتند، چه من یک برنامه‌ی رادیویی جدید بسازم

or just at home negotiating with my teenage sons.

یا فقط وقتی در خانه با پسرهای نوجوانم بحث می‌کنم.

When I sat down to write a book about creativity,

وقتی نشستم تا کتابی در مورد خلاقیت بنویسم،

I realized that the steps were reversed.

فهمیدم که مراحل معکوس هستند.

I had to let go at the very beginning, and I had to

در ابتدا مجبورم رها کنم، و مجبور بودم

immerse myself in the stories of hundreds of artists

خودم را در داستانهای صدها صنعتگر

and writers and musicians and filmmakers, and as I listened

و نویسنده و موسیقی‌دان و فیلم ساز غرق کنم و همانطور که به این داستان‌ها گوش دادم

to these stories, I realized that creativity

فهمیدم که خلاقیت

grows out of everyday experiences

از تجربه‌های روزمره شکل می‌گیرد

more often than you might think, including

بیشتر از آنچه که فکرش را کنید، ازجمله

letting go.

رها کردن.

It was supposed to break, but that's okay. (Laughter) (Laughs)

این قرار بود بشکند، اما خب اشکالی ندارد. (صدای خنده)

That's part of the letting go, is sometimes it happens

این قسمتی از رها کردن است، گاهی اتفاق می‌افتد

and sometimes it doesn't, because creativity also grows

گاهی اتفاق نمی‌افتد. چون خلاقیت از

from the broken places.

محل شکستگی‌ها هم رشد می‌کند.

The best way to learn about anything

بهترین راه یادگیری هرچیزی

is through stories, and so I want to tell you a story

از طریق داستان‌هاست، پس می‌خواهم داستانی برای شما تعریف کنم

about work and play and about four aspects of life

درباره‌ی کار و نمایش و چهار جنبه‌ی زندگی

that we need to embrace

که نیاز داریم بپذیریم

in order for our own creativity to flourish.

تا خلاقیت ما شکوفا شود.

The first embrace is something that we think,

اولین پذیرش چیزی هست که ما فکر می‌کنیم،

"Oh, this is very easy," but it's actually getting harder,

«اوه، این خیلی آسان است،» اما در واقع دارد سخت‌تر می‌‌شود،

and that's paying attention to the world around us.

و آن توجه کردن به محیط پیرامونمان هست.

So many artists speak about needing to be open,

هنرمندان زیادی در مورد نیاز به پذیرا بودن صحبت کرده‌اند،

to embrace experience, and that's hard to do when

تا تجربه را بپذیریم، و انجام این کار سخت است

you have a lighted rectangle in your pocket that

وقتی که شما مستطیلی روشن در جیبتان دارید که

takes all of your focus.

همه‌ی تمرکزتان را می‌گیرد.

The filmmaker Mira Nair speaks about growing up

میرا نایِر (فیلم ساز) درباره‌ی بزرگ شدن

in a small town in India. Its name is Bhubaneswar,

در یک شهر کوچک در هند صحبت می‌کند، اسم آن بوبانسوار است،

and here's a picture of one of the temples in her town.

و این تصویری از یکی از معابد این شهر هست.

Mira Nair: In this little town, there were like 2,000 temples.

میرا نایِر: در این شهر کوچک، تقریبا ۲,۰۰۰ معبد وجود داشت.

We played cricket all the time. We kind of grew up

ما همیشه کریکت بازی می کردیم. ما به نوعی

in the rubble. The major thing that inspired me,

در خرابه بزرگ شدیم. بزرگترین چیزی که الهام بخش من بود،

that led me on this path, that made me a filmmaker eventually,

و من را در این راه هدایت کرد، و در نهایت به فیلم‌ساز تبدیلم کرد،

was traveling folk theater that would come through the town

تئاتر گروهی سیاری بود که به شهر می‌آمد

and I would go off and see these great battles

و من می‌رفتم و این نبردهای بزرگ خوبی و بدی

of good and evil by two people in a school field

بین دو نفر را در حیاط مدرسه می‌دیدم

with no props but with a lot of, you know,

بی هیچ وسیله‌ای اما با خیلی چیزها

passion, and hashish as well, and it was amazing.

شور و اشتیاق و همینطور حشیش، و این محشر بود.

You know, the folk tales of Mahabharata and Ramayana,

می‌دانید داستان‌های عامیانه از ماه باراتا و رامایان،

the two holy books, the epics that everything comes out of

دو کتاب مقدس، حماسه ها می‌گویند، که همه چیز

in India, they say. After seeing that Jatra, the folk theater,

از هند شروع شد. بعد از دیدن جاترا، آن تئاتر گروهی،

I knew I wanted to get on, you know, and perform.

من می‌دانستم که می‌خواهم این کار را انجام دهم، یعنی اجرا کنم.

Julie Burstein: Isn't that a wonderful story?

جولی بارستین:‌ داستان شگفت‌انگیزی نیست؟

You can see the sort of break in the everyday.

شما هرروز انواع وقفه را می‌بینید.

There they are in the school fields, but it's good and evil,

آنها در زمین مدرسه وجود دارند، اما این هم خوب است هم بد

and passion and hashish. And Mira Nair was a young girl

هم شورو اشتیاق هست و هم حشیش. و میرا نایِر یک دختر جوان بود

with thousands of other people watching this performance,

با هزاران آدم دیگر که این نمایش را می‌دیدند،

but she was ready. She was ready to open up

اما او آماده بود. او آماده بود تا

to what it sparked in her, and it led her,

چیزی که درونش می درخشید، و هدایتش می‌کرد بپذیرد،

as she said, down this path to become

همانطور که خودش گفت، این مسیر را طی کند

an award-winning filmmaker.

تا تبدیل به یک فیلم ساز برنده‌ی جایزه بشود.

So being open for that experience that might change you

بنابراین پذیرا بودن تجربه‌ای که ممکن است شما را تغییر بدهد

is the first thing we need to embrace.

اولین چیزی است که ما نیاز داریم بپذیریم.

Artists also speak about how some of their most powerful work

همچنین هنرمندان در مورد اینکه چطور قدرتمندترین کارهایشان

comes out of the parts of life that are most difficult.

از سخت ترین قسمت‌های زندگی آنها نشأت می‌گیرد صحبت می کنند.

The novelist Richard Ford speaks about

ریچارد فورد (نویسنده) در مورد

a childhood challenge that continues to be something

چالش کودکیش که ادامه پیدا می‌کند تا چیزی بشود

he wrestles with today. He's severely dyslexic.

که او تا امروز با آن دست و پنجه نرم می‌کند حرف می‌زند. او به شدت نارساخوان است.

Richard Ford: I was slow to learn to read, went all the way

ریچارد فورد: من در خواندن کند بودم، در همه دوره‌ی

through school not really reading more than the minimum,

مدرسه رفتننم واقعا بیشتر از حداقل‌ها نخواندم،

and still to this day can't read silently

و همچنان تا به امروز نمی توانم وقتی بدون صدا می‌خوام

much faster than I can read aloud,

زیاد سریع‌تر از وقتی باشم که با صدای بلند می خوانم،

but there were a lot of benefits to being dyslexic for me

اما نارساخوان ‌بودن برای من منفعت‌های زیادی داشت

because when I finally did reconcile myself to how slow

چون وقتی نهایتاً پذیرفتم که چه قدر کند هستم

I was going to have to do it, then I think I came very slowly

تصمیم گرفتم مجبور بشوم که آن را انجام بدهم، بعد فکر می‌کنم

into an appreciation of all of those qualities of language

در درک همه‌ی آن ویژگی‌های زبان خیلی کند شدم

and of sentences that are not just the cognitive

و جمله‌ها که تنها جنبه‌های

aspects of language: the syncopations, the sounds of words,

شناخت زبان نیستند: ریتم‌ها، صدای کلمات،

what words look like, where paragraphs break,

چگونگی شکل کلمات جای انقطاع پاراگرافها،

where lines break. I mean, I wasn't so badly dyslexic that

جای پایان خطها. یعنی من من آنقدر زیاد نارساخوان نبودم

I was disabled from reading. I just had to do it

که نتوانم بخوانم. من فقط مجبور‌ بودم این کار را

really slowly, and as I did, lingering on those sentences

خیلی کُند انجام بدهم. و وقتی مکث کردن زیاد روی آن جمله‌هایی که

as I had to linger, I fell heir to language's other qualities,

مجبور بودم مکث کنم را انجام دادم. من صاحب ویژگی‌های دیگر زبان شدم

which I think has helped me write sentences.

که فکر می‌کنم به من کمک کرد جملات را بنویسم.

JB: It's so powerful. Richard Ford, who's won the Pulitzer Prize,

ج.ب: این داستان قوی ریچارد فورد هست کسی که جایزه ی پولیتزر(داستان نویسی) را بُرد،

says that dyslexia helped him write sentences.

گفت نارساخوانی به او کمک کرد که جملات را بنویسد.

He had to embrace this challenge, and I use that word

او مجبور شد این چالش را بپذیرد و من آن کلمه را

intentionally. He didn't have to overcome dyslexia.

عمداً استفاده می‌کنم. او مجبور نشد بر نارساخوانی غلبه کند.

He had to learn from it. He had to learn to hear the music

او مجبور‌شد از آن یاد بگیرد. او مجبور‌شد موسیقی در زبان را

in language.

بشنود.

Artists also speak about how pushing up against

همچنین هنرمندان در مورد اینکه چطور تحت فشار محدودیت‌های

the limits of what they can do, sometimes pushing

آنچه می‌توانند انجام دهند، گاهی تحت فشارآنچه نمی‌توانند انجام‌ دهند

into what they can't do, helps them focus

قرار می‌گیرند، این محدودیت‌ها به آنها کمک می‌کنند

on finding their own voice.

تا صدای خودشان را پیدا کنند.

The sculptor Richard Serra talks about how,

ریچارد سِرا (مجسمه ساز) ،در مورد این صحبت می‌کند که وقتی هنرمندی جوان بود

as a young artist, he thought he was a painter,

فکر می‌کرد یک نقاش است،

and he lived in Florence after graduate school.

و بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه در فلورانس زندگی کرد.

While he was there, he traveled to Madrid,

وقتی که آنجا بود، به مادرید سفر کرد،

where he went to the Prado to see this picture

جایی که او به پرادو رفت تا این تصویر را ببیند

by the Spanish painter Diego Velázquez.

که توسط نقاش اسپانیایی دیگو ولاسکوز کشیده شده بود.

It's from 1656, and it's called "Las Meninas,"

آن مربوط به سال ۱۶۵۶ هست و"لاس منیناس" نام دارد.

and it's the picture of a little princess

و تصویری از یک پرنسس کوچک

and her ladies-in-waiting, and if you look over

و ندیمه‌هایش است، و اگر به پشت سر

that little blonde princess's shoulder, you'll see a mirror,

پرنسس مو طلایی نگاه کنید، شما یک آینه

and reflected in it are her parents, the King and Queen

و انعکاس پدر و مادرش را در آن خواهید دید، پادشاه و ملکه‌ی اسپانیا،

of Spain, who would be standing where you might stand

که در جایی که ممکن هست شما بایستید

to look at the picture.

تا عکس را نگاه کنید، ایستاده‌‌‌اند.

As he often did, Velázquez put himself in this painting too.

همانطور که اغلب اوقات ولاسکوز این کار را انجام می‌دهد، خودش را هم در تصویر جا داده

He's standing on the left with his paintbrush in one hand

او سمت چپ با قلمویش در یک دست

and his palette in the other.

و پالتش در دست دیگر ایستاده.

Richard Serra: I was standing there looking at it,

ر.س: من آنجا ایستاده و به آن نگاه می‌کردم،

and I realized that Velázquez was looking at me,

و من دریافتم که ولاسکوز به من نگاه می‌کند،

and I thought, "Oh. I'm the subject of the painting."

و فکر کردم، «اوه، من موضوع نقاشی هستم.»

And I thought, "I'm not going to be able to do that painting."

و فکر کردم، «من نمی‌توانم چنین نقاشی‌ای بکشم»

I was to the point where I was using a stopwatch

من در نقطه‌ای بودم که از یک کرنومتر استفاده می‌کردم

and painting squares out of randomness,

و مربع‌ها را بی منطق می‌کشیدم،

and I wasn't getting anywhere. So I went back and dumped

و به جایی نمی‌رسیدم. پس برگشتم وهمه‌‌ی

all my paintings in the Arno, and I thought, I'm going to just start playing around.

نقاشی‌هایم را در آرنو انداختم. و فکرکردم «فقط یک سرگرمی شروع می‌کنم»

JB: Richard Serra says that so nonchalantly, you might

ج.ب: ریچارد سِرا این حرف را با خونسردی گفت، ممکن است شما

have missed it. He went and saw this painting by a guy

دقت نکرده باشید، او رفت و نقاشی‌ که توسط فردی

who'd been dead for 300 years, and realized,

که ۳۰۰ سال پیش فوت شده، دید و فهمید،

"I can't do that," and so Richard Serra went back

«من نمی‌توانم این کار را انجام بدهم،» و پس ریچارد سِرا

to his studio in Florence, picked up all of his work

به استودیوی خودش در فلورانس برگشت، نقاشیهای خودش را یک جا

up to that point, and threw it in a river.

جمع کرد، و در رودخانه انداخت.

Richard Serra let go of painting at that moment,

ریچارد سِرا نقاشی را در آن لحظه رها کرد،

but he didn't let go of art. He moved to New York City,

اما او هنر را رها نکرد، او به نیویورک سیتی نقل مکان کرد،

and he put together a list of verbs

و یک لیست از فعل‌ها را کنارهم گذاشت

— to roll, to crease, to fold —

-پیچیدن، چین دار کردن، تا کردن-

more than a hundred of them, and as he said,

بیش از صد‌‌تا از آنها، وطبق گفته‌ی او،

he just started playing around. He did these things

او فقط خودش رو سرگرم می‌کرد، او این کارها

to all kinds of material. He would take a huge sheet of lead

را با انواع مواد انجام داد. او یک برگه‌ی نُت برمی‌داشت

and roll it up and unroll it. He would do the same thing

و آن را می‌پیچاند و بازش می‌کرد. او همین کار را با

to rubber, and when he got to the direction "to lift,"

پلاستیک انجام می‌داد، و وقتی او مسیرش رو با «بالا بردن» پیدا کرد

he created this, which is in the Museum of Modern Art.

او این را ساخت، که در موزه‌ی هنرهای مدرن قرار دارد.

Richard Serra had to let go of painting

ریچارد سِرا مجبور شد نقاشی را رها کند

in order to embark on this playful exploration

تا سوار کشتی‌ای بشود که در مسیر این گشت و گذار مفرح قرار بگیرد

that led him to the work that he's known for today:

که هدایتش می‌کرد به سمت کاری که امروز با آن شناخته می‌شود:

huge curves of steel that require our time and motion

مارپیچ های فلزی بزرگ که نیاز به زمان و حرکت ما دارند

to experience. In sculpture,

تا تجربه کنیم. در هنر مجسمه سازی،

Richard Serra is able to do what he couldn't do in painting.

ریچارد سِرا می توانست کاری را انجام بدهد که در نقاشی نمی‌توانست.

He makes us the subject of his art.

او ما رو موضوع هنر خودش قرار داد.

So experience and challenge

پس تجربه و چالش

and limitations are all things we need to embrace

و محدودیت‌ها همه‌ی چیزی هستند که ما نیاز داریم

for creativity to flourish.

برای شکوفایی خلاقیت بپذیریم.

There's a fourth embrace, and it's the hardest.

چهارمین پذیرش سخت‌ترین آنها هست.

It's the embrace of loss,

و آن پذیرش آسیب هست،

the oldest and most constant of human experiences.

قدیمی‌ترین و متداول‌ترین تجربه‌ی انسان.

In order to create, we have to stand in that space

برای اینکه چیزی بسازیم، ما باید در فضایی بایستیم

between what we see in the world and what we hope for,

بین آن چیزی که در جهان می‌بینیم و آن چیزی که آرزویش را داریم،

looking squarely at rejection, at heartbreak,

نگاه کردن مستقیم به رد شدن، شکستن قلب

at war, at death.

به جنگ، به مرگ.

That's a tough space to stand in.

جای سختی برای ایستادن است.

The educator Parker Palmer calls it "the tragic gap,"

استاد پارکر پالمر این را «شکاف تراژدیک» می نامد.

tragic not because it's sad but because it's inevitable,

تراژدیک نه به خاطر اینکه ناراحت کننده هست بلکه چون اجتناب ناپذیرهست،

and my friend Dick Nodel likes to say,

و دوست من دیک نودل همیشه می‌گوید،

"You can hold that tension like a violin string

«شما می‌توانید آن بحران را مثل سیم ویولن در دستتان بگیرید،

and make something beautiful."

و چیز زیبایی بسازید.»

That tension resonates in the work of the photographer

آن بحران روی کار یک عکاس به اسم جوئل مِیرویتز

Joel Meyerowitz, who at the beginning of his career was

تاثیر می گذارد، کسی که در ابتدای کارش

known for his street photography, for capturing a moment

به عکس‌های خیابانیش شناخته می‌شد، برای عکس گرفتن از یک لحظه

on the street, and also for his beautiful photographs

در خیابان و همچنین برای عکس‌های زیبایش

of landscapes -- of Tuscany, of Cape Cod,

از مناظر طبیعی -- از توسکانی، از کِیپ کُد ،

of light.

از نور.

Joel is a New Yorker, and his studio for many years

جوئل اهل نیویورک هست و استودیوی او برای سالها

was in Chelsea, with a straight view downtown

در چلسی بود، و دارای یک چشم انداز مستقیم

to the World Trade Center, and he photographed

به قلب مرکز تجارت جهانی. و او از

those buildings in every sort of light.

آن ساختمان‌ها با انواع نورها عکاسی کرد.

You know where this story goes.

شما می‌دانید داستان به کجا ختم می‌شود.

On 9/11, Joel wasn't in New York. He was out of town,

در ۱۱ سپتامبر او در نیویورک نبود. و خارج از شهر بود،

but he raced back to the city, and raced down to the site

اما به سرعت برگشت به شهر و سریع به

of the destruction.

محل ویرانی رفت.

Joel Meyerowitz: And like all the other passersby,

جوئل مِیرویتز: و مثل بقیه‌ی رهگذرها،

I stood outside the chain link fence on Chambers

من بیرون حلقه‌ی حصار در خیابان چمبر و گرین‌ویچ ایستاده بودم،

and Greenwich, and all I could see was the smoke

و همه‌ی چیزی که می‌توانستم ببینم دود

and a little bit of rubble, and I raised my camera

و محدوده‌ی کوچک از آوار بود، و دوربینم را بلند کردم

to take a peek, just to see if there was something to see,

تا عکسی بگیرم که اگر چیزی قابل مشاهده هست ببینم،

and some cop, a lady cop, hit me on my shoulder,

و یک پلیس خانم روی شانه‌ام زد،

and said, "Hey, no pictures!"

و گفت: «هِی،عکس ممنوع است!»

And it was such a blow that it woke me up,

و این مثل یک ضربه بود که من را بیدار کرد،

in the way that it was meant to be, I guess.

گویی که حدس می‌زنم، انگار قرار بود بیدارم کند.

And when I asked her why no pictures, she said,

و وقتی پرسیدم چرا عکس ممنوع است؟ او گفت،

"It's a crime scene. No photographs allowed."

«این یک صحنه‌ی جرم است. عکس گرفتن ممنوع است.»

And I asked her, "What would happen if I was a member

و من پرسیدم «اگر من عضو یک

of the press?" And she told me,

خبرگزاری باشم چطور؟» و او گفت:

"Oh, look back there," and back a block was the press corps

«اوه، به عقب نگاه کن،» و پشت یک بلوک گروه مطبوعاتی بود

tied up in a little penned-in area,

که دور هم در محدوده‌ای کوچک جمع شده بودند.

and I said, "Well, when do they go in?"

من گفتم،«آنها کِی داخل می‌روند؟»

and she said, "Probably never."

او گفت،«احتمالاً هیچ وقت.»

And as I walked away from that, I had this crystallization,

و وقتی از آن دور می‌شدم، من این ایده را داشتم،

probably from the blow, because it was an insult in a way.

احتمالاً به خاطر ضربه چون این به نوعی یک توهین بود.

I thought, "Oh, if there's no pictures,

بعد من فکر کردم، «اوه،اگر هیچ عکسی نباشد،

then there'll be no record. We need a record."

بعد هیچ سابقه‌ای وجود نخواهد داشت، ما به سابقه نیاز داریم.»

And I thought, "I'm gonna make that record.

و فکر کردم «من آن سابقه را درست می‌کنم.

I'll find a way to get in, because I don't want to

من یک راه پیدا می‌کنم تا داخل بروم، چون نمی‌خواهم

see this history disappear."

این تاریخ نابود بشود.»

JB: He did. He pulled in every favor he could,

ج.ب: او از هر مقام بلندمرتبه ای که می‌توانست درخواست کرد،

and got a pass into the World Trade Center site,

و اجازه ی ورود به محل مرکز تجارت جهانی پیدا کرد.

where he photographed for nine months almost every day.

جایی که او برای ۹ ماه تقریباً هر روز عکاسی کرد.

Looking at these photographs today brings back

نگاه کردن به این عکس ها امروز یاد آور

the smell of smoke that lingered on my clothes

بوی دودی هست که وقتی که من شب پیش خانواده‌ام

when I went home to my family at night.

برمی‌گشتم روی لباسم باقی می‌ماند.

My office was just a few blocks away.

دفتر کارم فقط چند بلوک آن طرف‌تر بود.

But some of these photographs are beautiful,

اما بعضی از این عکس‌ها واقعا زیبا هستند،

and we wondered, was it difficult for Joel Meyerowitz

و ما در شگفت بودیم که این برای جوئل مِیرویتز

to make such beauty out of such devastation?

سخت بود که چنین زیبایی از ویرانی خلق کند؟

JM: Well, you know, ugly, I mean, powerful

ج.م: خب می دانید، زشت بودند، منظورم این هست که قدرتمند

and tragic and horrific and everything, but

و تراژدیک و ترسناک و همه چیز، اما

it was also as, in nature, an enormous event

همچنین ذاتا رویداد بزرگی بود

that was transformed after the fact into this residue,

که بعد از آن اتفاق به یک خرابه تبدیل شد،

and like many other ruins

و مثل بقیه‌ی ویرانه‌ها

— you go to the ruins of the Colosseum or the ruins of a cathedral someplace —

--مثل ویرانه‌ی کُلُسیوم یا ویرانه‌ی کلیسای جامع--

and they take on a new meaning when you watch the weather.

و آنها یک معنی تازه می‌دهند وقتی شما به هوا نگاه می‌کنید.

I mean, there were afternoons I was down there,

یعنی، عصرهایی بود که من آنجا بودم،

and the light goes pink and there's a mist in the air

و نور به صورتی می‌زد و مه در هوا بود

and you're standing in the rubble, and I found myself

و شما در خرابه ایستاده‌اید. و من به

recognizing both the inherent beauty of nature

زیبایی ذاتی طبیعت

and the fact that nature, as time,

و حقیقتی که طبیعت به عنوان زمان

is erasing this wound.

دارد این زخم را از بین می‌برد، پی بردم.

Time is unstoppable, and it transforms the event.

زمان قابل توقف نیست، و این اتفاق را تغییر می‌دهد.

It gets further and further away from the day,

روزها و روزها از آن اتفاق گذشت،

and light and seasons temper it in some way,

و نورها و فصل‌ها به طریقی تغییرش می‌دهند،

and it's not that I'm a romantic. I'm really a realist.

و این به این معنی نیست که من رمانتیک هستم من واقعاً واقع‌بین هستم.

The reality is, there's the Woolworth Building

واقعیت این است که، ساختمان وول ورث

in a veil of smoke from the site, but it's now like a scrim

در پوششی از دود وجود دارد، اما این الان مثل یک

across a theater, and it's turning pink,

پرده(چیزی که حقیقت را پوشانده) مقابل تئاتر هست، و تبدیل به صورتی می‌شود

you know, and down below there are hoses spraying,

و پایین آن لوله‌هایی هستند که آب می‌پاشند،

and the lights have come on for the evening, and the water

و نورها در غروب می‌آیند، و آب

is turning acid green because the sodium lamps are on,

تبدیل به اَسید سبز می‌شود، چون لامپ های سدیمی روشن هستند.

and I'm thinking, "My God, who could dream this up?"

فکر می‌کنم چه کسی می‌تواند رویای این را ببیند؟

But the fact is, I'm there, it looks like that,

ولی حقیقت این هست که من آنجا بودم، مثل این هست که،

you have to take a picture.

شما مجبور هستید عکس بگیرید.

JB: You have to take a picture. That sense of urgency,

ج.ب: شما مجبور هستید عکس بگیرید. این احساس ضرورت،

of the need to get to work, is so powerful in Joel's story.

نیاز به کار کردن خیلی در داستان جوئل قوی هست.

When I saw Joel Meyerowitz recently, I told him how much

وقتی من اخیراً جوئل مِیرویتز را دیدم، به او گفتم چه قدر

I admired his passionate obstinacy, his determination

سرسخت بودنش در تصمیمش را تحسین می‌کنم. مصمم بودنش

to push through all the bureaucratic red tape to get to work,

تا همه‌ی تشریفات زائد بوروکراتیک را دور بزند تا بتواند کار کند.

and he laughed, and he said, "I'm stubborn,

و او خندید و گفت، «من یک‌دنده هستم،

but I think what's more important

اما فکر می‌کنم چیزی که بیشتر اهمیت دارد

is my passionate optimism."

خوش‌بینی خیلی زیاد من هست.»

The first time I told these stories, a man in the audience

اولین باری که من این داستانها را تعریف کردم، مردی از حضار

raised his hand and said, "All these artists talk about

دستش رو بلند کرد و گفت،«همه‌ی هنرمندان در مورد

their work, not their art, which has got me thinking about

کارهایشان صحبت می‌کنند، نه هنرهایشان، که من را وادار می‌کند

my work and where the creativity is there,

در مورد کار خودم جایی که خلاقیت در آن وجود دارد فکر کنم

and I'm not an artist." He's right. We all wrestle

و من هنرمند نیستم.» او درست می‌گوید. ما همه

with experience and challenge, limits and loss.

با تجربه‌ها و چالش‌ها، محدودیت‌ها و آسیب‌ها دست و پنجه نرم می‌کنیم.

Creativity is essential to all of us,

خلاقیت برای همه‌ی ما ضروری است،

whether we're scientists or teachers,

چه ما دانشمند باشیم یا چه معلم،

parents or entrepreneurs.

والدین باشیم یا کارآفرین.

I want to leave you with another

من می خواهم شما را با یک تصویر دیگر

image of a Japanese tea bowl. This one

از کاسه‌ی چای ژاپنی ترک کنم. این یکی

is at the Freer Gallery in Washington, D.C.

در گالری فریر در واشنگتن دی سی هست.

It's more than a hundred years old and you can still see

بیش از صد سال قدمت دارد و شما هنوز می‌توانید

the fingermarks where the potter pinched it.

اثرانگشت سفالگر را روی آن ببینید.

But as you can also see, this one did break

اما همانطور که می‌بینید این

at some point in its hundred years.

در زمانی از عمر صد ساله‌ی خود شکسته است.

But the person who put it back together,

اما شخصی که دوباره آن را به هم چسبانده،

instead of hiding the cracks,

به جای اینکه محل شکستگی را مخفی کند،

decided to emphasize them, using gold lacquer to repair it.

تصمیم گرفت روی آن تاکید کند و رنگ طلایی را برای ترمیمش به کار برد.

This bowl is more beautiful now, having been broken,

این کاسه الان که شکسته شده زیباتر هست

than it was when it was first made,

نسبت به اولین باری که ساخته شده بود،

and we can look at those cracks, because

و ما می‌توانیم به محل این شکستگی نگاه کنیم

they tell the story that we all live,

چون آن داستان زندگی همه‌ی ما هست،

of the cycle of creation and destruction,

داستان چرخه‌ی خلقت و ویرانی،

of control and letting go, of picking up the pieces

داستان کنترل و رها کردن، داستان جمع کردن تکه‌ها

and making something new.

و ساختن چیزهای جدید.

Thank you. (Applause)

متشکرم.(صدای تشویق)