Meera Vijayann: Find your voice against gender violence

Translator: Ruamporn Siratanapanta Reviewer: Yada Sattarujawong

Talking about empowerment is odd,

การพูดถึงการให้อำนาจ (empowerment) นั้นแปลก

because when we talk about empowerment,

เพราะเมื่อเราพูดถึงการให้อำนาจ

what affects us most are the stories.

สิ่งที่มีผลต่อเรามากที่สุดคือเรื่องราว

So I want to begin with an everyday story.

ฉันเลยอยากเริ่มด้วยเรื่องราวชีวิตประจำวัน

What is it really like to be a young woman in India?

เรื่องจริงของชีวิตหญิงสาวในอินเดีย

Now, I've spent the last 27 years of my life

ตลอดเวลา 27 ปีที่ผ่านมาของชีวิต

in India, lived in three small towns,

ฉันอยู่ที่อินเดีย ในเมืองเล็ก 3 เมือง

two major cities,

ในเมืองใหญ่ 2 เมือง

and I've had several experiences.

และมีประสบการณ์หลายครั้ง

When I was seven,

ตอนฉันอายุ 7 ขวบ

a private tutor who used to come home

ครูสอนพิเศษที่มาที่บ้าน

to teach me mathematics molested me.

เพื่อสอนวิชาเลข ได้ลวนลามฉัน

He would put his hand up my skirt.

เขาล้วงมือเข้าไปในกระโปรงฉัน

He put his hand up my skirt and told me

เขาล้วงมือเข้าไปในกระโปรงฉัน และบอกฉันว่า

he knew how to make me feel good.

เขารู้วิธีที่จะทำให้ฉันรู้สึกดี

At 17, a boy from my high school

ตอนอายุ 17 เด็กผู้ชายคนนึงที่โรงเรียน

circulated an email

ส่งอีเมล์กระจายไปทั่ว

detailing all the sexually aggressive things

พูดถึงสิ่งรุนแรงต่างๆ ทางเพศ

he could do to me

ที่เขาจะทำกับฉัน

because I didn't pay attention to him.

เพียงเพราะฉันไม่สนใจเขา

At 19, I helped a friend

ตอนอายุ 19 ฉันช่วยเหลือเพื่อนคนหนึ่ง

whose parents had forcefully married her to an older man

ที่ถูกพ่อแม่บังคับให้แต่งงานกับผู้ชายที่แก่กว่า

escape an abusive marriage.

ให้หลบหนีออกจากการแต่งงานแบบคลุมถุงชน

At 21, when my friend and I were walking

ตอนอายุ 21 เมื่อฉันกำลังเดินอยู่กับเพื่อน

down the road one afternoon,

บนถนนตอนบ่ายวันหนึ่ง

a man pulled down his pants

ผู้ชายคนหนึ่งดึงกางเกงลง

and masturbated in front of us.

แล้วช่วยตัวเองต่อหน้าพวกเรา

We called people for help, and nobody came.

พวกเราร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครช่วย

At 25, when I was walking home one evening,

ตอนอายุ 25 ฉันกำลังเดินกลับบ้านตอนเย็น

two men on a motorcycle attacked me.

ผู้ชายสองคนบนรถมอเตอร์ไซค์ทำร้ายฉัน

I spent two nights in the hospital

ฉันใช้เวลาสองคืนในโรงพยาบาล

recovering from trauma and injuries.

เพื่อรักษาตัวจากอาการช็อกและบาดแผล

So throughout my life, I've seen women —

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉัน ฉันเห็นผู้หญิง

family, friends, colleagues —

ครอบครัว เพื่อน เพื่อนร่วมงาน

live through these experiences,

ใช้ชีวิตที่ต้องพบเจอกับประสบการณ์แบบนี้

and they seldom talk about it.

โดยไม่ค่อยพูดถึงมัน

So in simple words, life in India is not easy.

สรุปง่ายๆ ก็คือ ชีวิตในอินเดียนั้นลำบาก

But today I'm not going to talk to you about this fear.

แต่วันนี้ฉันไม่ได้จะมาพูดเรื่องความกลัวนี้

I'm going to talk to you about an interesting path

ฉันจะพูดเกี่ยวกับเส้นทางที่น่าสนใจ

of learning that this fear took me on.

เส้นทางการเรียนรู้ที่ความกลัวนี้พาฉันไป

So, what happened one night in December 2012

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเดือนธันวาคม 2555

changed my life.

ได้เปลี่ยนชีวิตฉัน

So a young girl, a 23-year-old student,

หญิงสาวคนหนึ่ง นักศึกษาอายุ 23 ปี

boarded a bus in Delhi with her male friend.

ได้ขึ้นรถเมล์ในกรุงเดลีกับเพื่อนชายของเธอ

There were six men on the bus, young men

บนรถเมล์มีผู้ชายหนุ่มอีก 6 คน

who you might encounter every day in India,

ที่คุณอาจจะเจอได้ในทุกๆ วันในอินเดีย

and the chilling account of what followed

เรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น

was played over and over again

ถูกเอามาพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำอีก

in the Indian and international media.

ทั้งในสื่อของอินเดียและนานาชาติ

This girl was raped repeatedly,

หญิงสาวคนนั้นถูกข่มขืนหลายครั้ง

forcefully penetrated with a blunt rod,

ถูกล่วงละเมิดทางเพศด้วยแท่งเหล็กทื่อๆ

beaten, bitten, and left to die.

ถูกทุบตี ถูกกัด และถูกทิ้งไว้ให้ตาย

Her friend was gagged, attacked,

เพื่อนของเธอถูกอุดปาก ถูกทำร้าย

and knocked unconscious.

และถูกทำให้หมดสติ

She died on the 29th of December.

เธอตายในวันที่ 29 ธันวาคม

And at a time when most of us here

และช่วงเวลาที่พวกเราส่วนมาก

were preparing to welcome the new year,

กำลังเตรียมตัวฉลองปีใหม่

India plunged into darkness.

อินเดียตกอยู่ในความมืดมิด

For the first time in our history,

เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเรา

men and women in Indian cities

ที่ชายและหญิงในเมืองต่างๆของอินเดีย

woke up to the horrific truth

ได้ตื่นขึ้นมาพบความจริงที่โหดร้าย

about the true state of women in the country.

เกี่ยวกับสถานการณ์ที่แท้จริง ของผู้หญิงในประเทศนี้

Now, like many other young women,

เช่นเดียวกับหญิงสาวคนอื่นๆ

I was absolutely terrified.

ฉันรู้สึกกลัวเป็นที่สุด

I couldn't believe that something like this

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า

could happen in a national capital.

เหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น ในเมืองหลวงของประเทศ

I was angry and I was frustrated,

ฉันรู้สึกโกรธ และรู้สึกผิดหวัง

but most of all, I felt utterly, completely helpless.

แต่ที่มากที่สุดคือฉันรู้สึกไร้อำนาจ

But really, what do you do, right?

แต่ก็นั่นแหละ เราจะทำอะไรได้

Some write blogs, some ignore it,

บางคนเขียนบล็อก บางคนไม่สนใจ

some join protests.

บางคนร่วมประท้วง

I did all of it. In fact, that was what everyone was doing

ฉันทำทุกอย่างที่พูดมา เหมือนที่ทุกๆคนทำ

two years ago.

เมื่อสองปีที่แล้ว

So the media was filled with stories about

ในสื่อเต็มไปด้วยเรื่องราว

all the horrific deeds

เกี่ยวกับการกระทำโหดร้ายต่างๆ

that Indian men are capable of.

ที่ผู้ชายอินเดียสามารถทำได้

They were compared to animals,

พวกเขาถูกเปรียบเทียบเป็นสัตว์

sexually repressed beasts.

สัตว์ร้ายที่เก็บกดทางเพศ

In fact, so alien and unthinkable was this event

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันช่างไม่คาดฝัน

in an Indian mind

ในความคิดของคนอินเดีย

that the response from the Indian media,

จนปฏิกิริยาจากสื่ออินเดีย

public and politicians proved one point:

จากสังคมและนักการเมือง แสดงให้เห็นว่า

No one knew what to do.

ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำอย่างไร

And no one wanted to be responsible for it.

และไม่มีใครต้องการจะรับผิดชอบ

In fact, these were a few insensitive comments

มีความคิดเห็นที่ไม่ละเอียดอ่อนจำนวนหนึ่ง

which were made in the media

ถูกนำเสนอในสื่อ

by prominent people

ที่ถูกกล่าวโดยบุคคลที่มีชื่อเสียง

in response to sexual violence against women in general.

เกี่ยวกับความรุนแรงทางเพศต่อผู้หญิง โดยทั่วไป

So the first one is made by a member of parliament,

ความเห็นแรกเป็นของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

the second one is made by a spiritual leader,

ความเห็นที่สองเป็นของผู้นำทางศาสนา

and the third one was actually the defendants' lawyer

และความเห็นที่สามเป็นของ ทนายความฝั่งจำเลย

when the girl was fighting for her life

เมื่อหญิงสาวกำลังต่อสู้เพื่อชีวิต

and she passed away.

และเธอเสียชีวิต

Now, as a woman watching this day after day,

ในฐานะผู้หญิงที่เห็นแบบนี้วันแล้ววันเล่า

I was tired.

ฉันเหนื่อย

So as a writer and gender activist,

ในฐานะนักเขียนและนักเคลื่อนไหวเรื่องเพศ

I have written extensively on women,

ฉันได้เขียนโดยละเอียดเกี่ยวกับผู้หญิง

but this time, I realized it was different,

แต่ครั้งนี้ ฉันพบว่ามันต่างออกไป

because a part of me realized

เพราะส่วนหนึ่งของฉันค้นพบว่า

I was a part of that young woman too,

ฉันเป็นส่วนหนึ่งของหญิงสาวคนนั้นเหมือนกัน

and I decided I wanted to change this.

และฉันตัดสินใจว่าฉันต้องการจะเปลี่ยน

So I did something spontaneous, hasty.

ฉันเลยทำอะไรบางอย่างเอง แบบรีบๆ

I logged on to a citizen journalism platform

ฉันเข้าไปในระบบข่าวสารโดยประชาชน

called iReport,

ที่เรียกว่าไอรีพอร์ท (iReport)

and I recorded a video talking about

และบันทึกวิดีโอที่พูดถึง

what the scene was like in Bangalore.

สถานการณ์ในบังกาลอร์

I talked about how I felt,

ฉันพูดว่าฉันรู้สึกอย่างไร

I talked about the ground realities,

พูดเรื่องความจริงในพื้นที่

and I talked about the frustrations of living in India.

และพูดเกี่ยวกับความลำบากในการอยู่อินเดีย

In a few hours, the blog was shared widely,

ในไม่กี่ชั่วโมง บล็อกถูกแชร์อย่างกว้างขวาง

and comments and thoughts poured in

และความคิดเห็นหลั่งไหลเข้ามา

from across the world.

จากทั่วโลก

In that moment, a few things occurred to me.

ในขณะนั้น ฉันได้รู้บางสิ่งบางอย่าง

One, technology was always at hand

อย่างแรก เทคโนโลยีนั้นเป็นเครื่องมือ

for many young women like me.

สำหรับผู้หญิงสาวหลายๆ คน เหมือนอย่างฉัน

Two, like me, most young women

อย่างที่สอง เช่นเดียวกับฉัน ผู้หญิงส่วนมาก

hardly use it to express their views.

ไม่ค่อยใช้เทคโนโลยี แสดงความเห็นของตัวเอง

Three, I realized for the first time

อย่างที่สาม ฉันค้นพบเป็นครั้งแรก

that my voice mattered.

ว่าเสียงของฉันก็มีความสำคัญ

So in the months that followed,

ดังนั้น ในช่วงเดือนต่อๆ มา

I covered a trail of events in Bangalore

ฉันรายงานเกี่ยวกับเหตุการ์ต่างๆ ในบังกาลอร์

which had no space in the mainstream news.

ที่ไม่ถูกพูดถึงในสื่อข่าวหลักๆ

In Cubbon Park, which is a big park in Bangalore,

ในสวนคับเบิน สวนสาธารณะใหญ่ในบังกาลอร์

I gathered with over 100 others

ฉันเข้าร่วมกับคนกว่าร้อยคน

when groups of young men came forward

โดยมีผู้ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งได้แสดงออก

to wear skirts to prove that clothing

ด้วยการใส่กระโปรง เพื่อแสดงว่าเสื้อผ้า

does not invite rape.

ไม่ได้เชื้อเชิญการข่มขืน

When I reported about these events,

เมื่อฉันรายงานเหตุการณ์เหล่านี้

I felt I had charge, I felt like I had a channel

ฉันรู้สึกมีเรี่ยวแรง รู้สึกว่ามีช่องทาง

to release all the emotions I had inside me.

ให้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมี

I attended the town hall march

ฉันเข้าร่วมการชุมนุมที่ศาลากลางของเมือง

when students held up signs saying

ที่ๆนักเรียนถือป้ายข้อความอย่าง

"Kill them, hang them."

"ฆ่ามัน แขวนคอมัน"

"You wouldn't do this to your mothers or sisters."

"คุณคงไม่ทำแบบนี้กับแม่หรือพี่สาวน้องสาว"

I went to a candlelight vigil

ฉันไปงานรำลึกใต้แสงเทียน

where citizens gathered together

ที่ประชาชนมารวมตัวกัน

to talk about the issue of sexual violence openly,

เพื่อพูดเรื่องความรุนแรงทางเพศอย่างเปิดเผย

and I recorded a lot of blogs

และฉันก็บันทึกในบล็อกหลายครั้ง

in response to how worrying the situation was

เกี่ยวกับความน่าเป็นห่วงของสถานการณ์

in India at that point.

ในอินเดีย ณ ขณะนั้น

["I am born with sisters and cousin who now live in cities and abroad but they never talk to me or complain about their daily difficulties like you say"]

["ฉันมีพี่สาวน้องสาว และลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ในเมือง และต่างประเทศ แต่ไม่มีใครบ่นหรือพูดถึงปัญหา ในชีวิตประจำวันอย่างที่คุณบอกเลย"]

Now, the reactions confused me.

เสียงสะท้อนที่เกิดทำให้ฉันสับสน

While supportive comments poured in from across the world,

ในขณะที่ความคิดเห็นให้กำลังใจ หลั่งไหลเข้ามาจากทั่วโลก

as did vicious ones.

ความเห็นที่โหดร้ายก็เข้ามาเช่นกัน

So some called me a hypocrite.

บางคนว่าว่าฉันปากว่าตาขยิบ

Some called me a victim, a rape apologist.

บางคนเรียกฉันว่าเหยื่อ ที่แก้ต่างให้การข่มขืน

Some even said I had a political motive.

บางคนว่าแม้กระทั่งว่า ฉันมีเป้าหมายทางการเมือง

But this one comment kind of describes

แต่ความคิดเห็นนี้ค่อนข้างอธิบายได้ดี

what we are discussing here today.

เกี่ยวกับสิ่งที่เราพูดถึงวันนี้

But I was soon to learn that this was not all.

แต่ฉันกำลังจะได้รู้ว่านี่ไม่ใช่ทั้งหมด

As empowered as I felt

ถึงแม้ฉันจะรู้สึกมีอำนาจ

with the new liberty that this

ด้วยเสรีภาพที่

citizen journalism channel gave me,

ช่องทางข่าวสารโดยประชาชนได้ให้ฉัน

I found myself in an unfamiliar situation.

ฉันก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคย

So sometime last August, I logged onto Facebook

เดือนสิงหาคมปีที่แล้ว ฉันเข้าเฟซบุ๊ก

and I was looking through my news feed,

ขณะที่ฉันกำลังเลื่อนดูฟีดข่าว

and I noticed there was a link

ฉันก็เจอลิงค์

that was being shared by my friends.

ที่เพื่อนๆ ของฉันแชร์มา

I clicked on the link; it led me back

ฉันคลิกลิงค์นั้น และมันพาฉันไปที่

to a report uploaded by an American girl

บทความที่เขียนโดยเด็กสาวอเมริกาคนหนึ่ง

called Michaela Cross.

ชื่อว่ามิเคลา ครอส

The report was titled,

บทความนั้นมีหัวข้อว่า

"India: The story you never wanted to hear."

"อินเดีย: เรื่องที่คุณไม่เคยอยากได้ยิน"

And in this report, she recounted her firsthand

ในเนื้อความ เธอเล่าประสบการณ์ที่เธอ

account of facing sexual harassment in India.

ถูกล่วงละเมิดทางเพศในอินเดีย

She wrote, "There is no way to prepare for the eyes,

เธอเขียนว่า "มันไม่มีทางที่จะ เตรียมรับมือได้เลยกับสายตา

the eyes that every day stared

สายตาที่จ้องมาทุกๆ วัน

with such entitlement at my body,

ที่แสดงสิทธิ์ในร่างกายของฉัน

with no change of expression

โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในสีหน้า

whether I met their gaze or not.

ไม่ว่าฉันจะสบตาพวกเขาหรือไม่

Walking to the fruit seller's or the tailor's,

ไม่ว่าจะเดินไปร้านขายผลไม้หรือร้านตัดเสื้อ

I got stares so sharp

ฉันโดนจ้องเขม็ง

that they sliced away bits of me piece by piece."

จนเหมือนมันจะเฉือนฉันออกมาได้เป็นชิ้นๆ"

She called India a traveler's heaven and a woman's hell.

เธอเรียกอินเดียว่าสวรรค์ของนักเดินทาง และนรกของผู้หญิง

She said she was stalked, groped,

เธอเล่าว่าเธอถูกสะกดรอยตาม ถูกลูบไล้

and masturbated at.

และถูกแสดงการช่วยตัวเองให้เธอเห็น

Now, late that evening, the report went viral.

ตกเย็นวันนั้น สิ่งที่เธอเขียนกลายเป็นกระแส

It was on news channels across the world.

ถูกพูดถึงโดยช่องทางข่าวสารต่างๆ ทั่วโลก

Everyone was discussing it.

ทุกๆ คนพูดถึงมัน

It had over a million views,

และมีคนเห็นกว่าล้านคน

a thousand comments and shares,

มีคนให้ความเห็นและส่งต่อเป็นพัน

and I found myself witnessing

และฉันพบว่าฉันกำลังเป็นพยาน

a very similar thing.

ในเหตุการณ์ที่คล้ายเดิม

The media was caught in this vicious cycle

สื่อตกอยู้ในวงจรอุบาทว์

of opinion and outburst

ของความคิดเห็นและการระเบิดอารมณ์

and no outcome whatsoever.

โดยไม่มีผลลัพธ์

So that night, as I sat wondering

ในคืนนั้น ในขณะที่ฉันกำลังนั่งสงสัย

how I should respond,

ว่าฉันจะตอบสนองอย่างไรดี

I found myself filled with doubt.

ฉันพบว่าตัวเองเต็มไปด้วยข้อสงสัย

You see, as a writer, I approached this issue

ในฐานะนักเขียน ฉันมองเรื่องนี้

as an observer,

แบบตัวเองเป็นผู้สังเกตการณ์

as an Indian, I felt embarrassment and disbelief,

ในฐานะคนอินเดีย ฉันรู้สึกอาย และไม่อยากเชื่อ

and as an activist, I looked at it as a defender of rights,

ในฐานะนักเคลื่อนไหว ฉันเป็นผู้ต่อสู้เพื่อสิทธิ

but as a citizen journalist,

แต่ในฐานะนักข่าวพลเมือง

I suddenly felt very vulnerable.

ฉันรู้สึกอ่อนแอขึ้นมาทันที

I mean, here she was, a young woman

คือเธอเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง

who was using a channel to talk about

ที่ใช้ช่องทางเพื่อพูดถึง

her experience just as I was,

ประสบการณ์ของเธอ เหมือนที่ฉันเคยทำ

and yet I felt unsettled.

แต่ฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

You see, no one ever tells you

ไม่เคยมีใครบอกคุณว่า

that true empowerment comes from giving yourself

การให้อำนาจที่แท้จริงนั้น มาจากการให้ตัวคุณเอง

the permission to think and act.

ให้ซึ่งสิทธิ์ในการคิดและแสดงออก

Empowerment is often made to sound as if

การให้อำนาจมักจะถูกทำให้ฟังเหมือนกับ

it's an ideal, it's a wonderful outcome.

มันให้จะผลลัพธ์ที่ดีเลิศ

When we talk about empowerment, we often

เมื่อเราพูดถึงการให้อำนาจ

talk about giving people access to materials,

เรามักพูดถึงการให้ผู้คนเข้าถึงข้อมูล

giving them access to tools.

ให้เข้าถึงเครื่องมือ

But the thing is, empowerment is an emotion.

แต่ที่จริงแล้ว การให้อำนาจนั้น เป็นเรื่องของความรู้สึก

It's a feeling.

รู้สึกว่าเรามีอำนาจ

The first step to empowerment

ก้าวแรกในการมีอำนาจ

is to give yourself the authority,

ก็คือการให้อำนาจแก่ตัวคุณเอง

the key to independent will,

ให้กุญแจเพื่อไขเปิดความต้องการของคุณเอง

and for women everywhere,

และสำหรับผู้หญิงในทุกๆ ที่แล้ว

no matter who we are or where we come from,

ไม่ว่าเราจะเป็นใครหรือมาจากไหน

that is the most difficult step.

นั่นเป็นก้าวที่ยากที่สุด

We fear the sound of our own voice,

เรากลัวเสียงของเราเอง

for it means admission, but it is this that gives us

เพราะมันหมายถึงการยอมรับ แต่นั่นแหละ มันคือการ

the power to change our environment.

ให้พลังแก่เรา เพื่อเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม

Now in this situation where I was faced

ในสถานการณ์ที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นั้น

with so many different kinds of realities,

ด้วยความที่มีความจริงหลากหลายแบบ

I was unsure how to judge,

ฉันไม่แน่ใจว่าจะตัดสินมันอย่างไร

because I didn't know what it would mean for me.

เพราะฉันไม่รู้ว่ามัน จะหมายความว่าอย่างไรต่อตัวฉัน

I feared to judge because I didn't know what it would be

ฉันกลัวที่จะตัดสินเพราะว่า ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร

if I didn't support the same view as this girl.

ถ้าฉันคิดไม่เหมือนเด็กสาวคนนี้

I didn't know what it would mean for me

ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร

if I was challenging someone else's truth.

ถ้าฉันโต้แย้งความจริงของคนอื่น

But yet, it was simple.

แต่ที่จริงแล้ว มันก็ง่าย

I had to make a decision:

ฉันแค่ต้องตัดสินใจว่า

Should I speak up or should I stay quiet?

จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่พูด

So after a lot of thought,

หลังจากที่ได้ไตร่ตรอง

I recorded a video blog in response,

ฉันได้อัดบล็อกวีดีโอเพื่อแสดงความเห็น

and I told Michaela, well,

และฉันบอก มิเคลา ว่า

there are different sides to India,

อินเดียนั้นมีหลายด้าน

and I also tried to explain

และฉันก็พยายามอธิบาย

that things would be okay

ว่ามันจะไม่เป็นไร

and I expressed my regret for what she had faced.

และแสดงความเสียใจต่อสิ่งที่เธอได้เจอ

And a few days later, I was invited to talk

สองสามวันถัดมา ฉันได้รับเชิญให้ไปพูดคุย

on air with her,

ออกอากาศกับเธอ

and for the first time, I reached out to this girl

และเป็นครั้งแรก ที่ฉันได้ยื่นมือเข้าไปหาเด็กสาวคนนี้

who I had never met, who was so far away,

คนที่ฉันไม่เคยเจอ คนที่เคยอยู่ไกล

but yet I felt so close to.

แต่เป็นคนที่ฉันรู้สึกใกล้ชิดด้วย

Since this report came to light,

เมื่อบทความนี้ได้รับความสนใจ

more young people than ever

หนุ่มสาวจำนวนมากกว่าที่เคย

were discussing sexual harassment on the campus,

เริ่มพูดเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศ ในมหาวิทยาลัย

and the university that Michaela belonged to

และมหาวิทยาลัยที่มิเคลาเรียนอยู่

gave her the assistance she needed.

ให้ความช่วยเหลือที่เธอต้องการ

The university even took measures

มหาวิทยาลัยยังได้ริเริ่ม

to train its students to equip them

การอบรมนักเรียนเพื่อช่วยให้พวกเขา

with the skills that they need

มีทักษะที่จำเป็นเพื่อรับมือ

to confront challenges such as harassment,

สถานการณ์ที่ท้าทาย เช่น การถูกล่วงละเมิด

and for the first the time, I felt I wasn't alone.

เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

You see, if there's anything that I've learned

ถ้าจะมีอะไรที่ฉันได้เรียนรู้

as an active citizen journalist

ในฐานะนักข่าวพลเมือง

over the past few years,

ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมา

it is our dire lack as a society to actively find

ก็คือความขาดแคลนของสังคมที่จะค้นพบ

avenues where our voices can be heard.

ช่องทางที่จะทำให้ได้ยินเสียงของพวกเรา

We don't realize that when we are standing up,

เราไม่ได้ระลึกว่าเมื่อเราลุกขึ้นสู้

we are not just standing up as individuals,

เราไม่ได้ทำในฐานะปัจเจกบุคคล

we are standing up for our communities,

แต่เราทำเพื่อชุมชนของเรา

our friends, our peers.

เพื่อเพื่อนของเรา

Most of us say that women are denied their rights,

พวกเราส่วนมากพูดว่า ผู้หญิงถูกปฎิเสธสิทธิ์ต่างๆ

but the truth is, oftentimes,

แต่ความจริงคือ บ่อยครั้ง

women deny themselves these rights.

ที่ผู้หญิงปฏิเสธสิทธิ์เหล่านั้นของตัวเอง

In a recent survey in India,

ในการสำรวจเมื่อเร็วๆ นี้ในอินเดีย

95 percent of the women who work in I.T.,

95 % ของผู้หญิงที่ทำงานด้านไอที

aviation, hospitality and call centers,

การบิน การโรงแรม และศูนย์บริการทางโทรศัพท์

said they didn't feel safe returning home alone

บอกว่าพวกเธอไม่รู้สึกปลอดภัย เมื่อกลับบ้านคนเดียว

after work in the late hours or in the evening.

หลังเลิกงานดึกหรือตอนกลางคืน

In Bangalore, where I come from,

ในบังกาลอร์ ที่ที่ฉันอยู่

this number is 85 percent.

ตัวเลขนี้คือ 85 %

In rural areas in India,

ในพื้นที่ชนบทในอินเดีย

if anything is to go by the recent

หากดูตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้

gang rapes in Badaun and acid attacks in Odisha

การข่มขืนหมู่ในบุดายุน และการทำร้ายด้วยน้ำกรด

and Aligarh are supposed to go by,

ในโอริสสาและอลิการ์

we need to act really soon.

เราต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว

Don't get me wrong,

อย่าเข้าใจผิด

the challenges that women will face

ความท้าทายที่ผู้หญิงต้องเจอ

in telling their stories is real,

ในการบอกเล่าเรื่องราวนั้นมีจริง

but we need to start pursuing

แต่เราจะต้องเริ่มติดตาม

and trying to identify mediums

และพยายามชี้ช่องทาง

to participate in our system

ในการมีส่วนร่วมในระบบ

and not just pursue the media blindly.

ไม่ใช่แค่ใช้สื่อแบบสะเปะสะปะ

Today, more women than ever

วันนี้ ผู้หญิงมากกว่าที่เคย

are standing up and questioning

กำลังลุกขึ้นสู้และตั้งคำถาม

the government in India,

กับรัฐบาลอินเดีย

and this is a result of that courage.

และนี่เป็นผลของความกล้านั้น

There is a sixfold increase in women

มีจำนวนผู้หญิงมากขึ้นถึง 6 เท่า

reporting harassment,

ที่แจ้งการถูกล่วงละเมิดทางเพศ

and the government passed

และรัฐบาลได้ออก

the Criminal Law (Amendment) Act in 2013

กฏหมายอาญา (แก้ไข) ในปี 2556

to protect women against sexual assault.

เพื่อปกป้องผู้หญิงจากการถูกทำร้ายทางเพศ

As I end this talk,

ก่อนจะจบ

I just want to say

ฉันอยากจะบอกว่า

that I know a lot of us in this room have our secrets,

ฉันรู้ว่าพวกเราหลายคนในห้องนี้มีความลับ

but let us speak up.

แต่อยากให้เราออกมาพูด

Let us fight the shame and talk about it.

ให้เราสู้กับความอายและพูดถึงมันกันเถอะ

It could be a platform, a community,

มันอาจจะเป็นพื้นที่ เป็นสังคม

your loved one, whoever or whatever you choose,

คนที่คุณรัก ใครก็ตาม หรืออะไรก็ตามที่คุณเลือก

but let us speak up.

แต่ให้เรามาพูดกันเถอะ

The truth is, the end to this problem

เพราะเป็นความจริงคือ การจะหยุดปัญหานี้

begins with us.

เริ่มต้นจากเราทุกคนเอง

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)