Meera Vijayann: Find your voice against gender violence

میرا ویجاین: در برابر خشونت جنسی صدای خود را بیابید

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Talking about empowerment is odd,

صحبت کردن در مورد توانمدسازی غیر عادی و عجیب است،

because when we talk about empowerment,

زیرا هنگامی که در مورد توانمندسازی صحبت می کنیم،

what affects us most are the stories.

آنچه ما را تحت تاثیر قرار می دهد موضوعات داستانها هستند.

So I want to begin with an everyday story.

خُب می خواهم با داستان روزمره ای شروع کنم.

What is it really like to be a young woman in India?

زندگی یک زن جوان در هند چگونه است؟

Now, I've spent the last 27 years of my life

من ۲۷ سال عمرم را در هند گذرانیده ام

in India, lived in three small towns,

و در سه شهر مختلف کوچک

two major cities,

و دو شهر بزرگ زندگی کردم،

and I've had several experiences.

و چندین مورد تجربه دارم.

When I was seven,

هنگامی که هفت ساله بودم،

a private tutor who used to come home

معلم خصوصی که برای تدریس ریاضی

to teach me mathematics molested me.

به من به خانه مان می آمد به من تعرض کرد،

He would put his hand up my skirt.

دستش را در زیر دامنم برد.

He put his hand up my skirt and told me

دستش را زیر دامنم برد و گفت

he knew how to make me feel good.

میدانم چگونه در تو حس خوبی بوجود بیاورم.

At 17, a boy from my high school

در هفده سالگی، یکی از پسرهای هم دبیرستانیم

circulated an email

ایمیلی را برای همه ارسال کرد

detailing all the sexually aggressive things

که در آن تا جایی که میتوانست به جزئيات درباره رفتارخشونت آمیز

he could do to me

جنسی نوشت که می توانست در حق من داشته باشد،

because I didn't pay attention to him.

زیرا من به او توجه نکرده بودم.

At 19, I helped a friend

در سن ۱۹ سالگی، به دوستی که پدر و مادرش

whose parents had forcefully married her to an older man

وادارش کرده بودند با مردی که خیلی از او مسن تر بود ازدواج کند

escape an abusive marriage.

کمک کردم تا از این ازدواج نامناسب فرار کند.

At 21, when my friend and I were walking

در سن ۲۱ سالگی، هنگامی من با یکی از دوستانم

down the road one afternoon,

در یک بعد از ظهر در جاده ای راه می رفتیم،

a man pulled down his pants

مردی شلوارش را جلو ما پائین کشید

and masturbated in front of us.

و در مقابل ما خودارضایی کرد.

We called people for help, and nobody came.

ما فریاد زدیم و از مردم کمک خواستیم ولی کسی به کمک ما نیامد.

At 25, when I was walking home one evening,

در سن بیست و پنج سالگی، هنگامی که یک شب به طرف خانه می رفتیم

two men on a motorcycle attacked me.

دو مرد با موتور سیکلت به من حمله کردند.

I spent two nights in the hospital

به علت جراحات جسمی و آسیب های روانی

recovering from trauma and injuries.

ناشی از آن دو شب در بیمارستان بستری شدم.

So throughout my life, I've seen women —

حُب در طول زندگیم زنانی را دیده ام-

family, friends, colleagues —

اعضای خانواده، دوستان و همکارانم-

live through these experiences,

که با چنین تجربیاتی زندگی کرده اند،

and they seldom talk about it.

آنها به ندرت در مورد آن صحبت می کنند.

So in simple words, life in India is not easy.

خُب به زبان ساده، زندگی در هند راحت نیست.

But today I'm not going to talk to you about this fear.

اما امروز نمیخواهم در مورد این ترس و نگرانی با شما صحبت کنم.

I'm going to talk to you about an interesting path

قصد دارم درباره مسیر جالبی

of learning that this fear took me on.

که این ترس مرا به آن سوق داد صحبت کنم.

So, what happened one night in December 2012

خُب آنچه که در دسامبر سال ۲۰۱۲ اتفاق افتاد

changed my life.

زندگی مرا تغییر داد.

So a young girl, a 23-year-old student,

زن جوان دانشجو ۲۳ ساله،

boarded a bus in Delhi with her male friend.

که در اتوبوسی در دهلی به همراه دوست پسرش بود.

There were six men on the bus, young men

شش مرد جوان در اتوبوس بودند

who you might encounter every day in India,

که شما هر روز با آنها در هند برخورد می کنید،

and the chilling account of what followed

و آن داستان مو به تن سیخ کن

was played over and over again

بارها و بارها در

in the Indian and international media.

رساناهای هند و رسانهای بین المللی پخش شد.

This girl was raped repeatedly,

این دختر بارها مورد تجاوز قرار گرفت،

forcefully penetrated with a blunt rod,

و میله فلزی به او وارد شد

beaten, bitten, and left to die.

ضرب و شتم شد، گازش گرفتند و او را رها کردند تا بمیرد.

Her friend was gagged, attacked,

دهان دوستش را بستند، به او حمله کردند،

and knocked unconscious.

و کتکش زدند تا بی هوش شد.

She died on the 29th of December.

دختر جوان در ۲۹ دسامبر فوت کرد.

And at a time when most of us here

در زمانی که بیشتر ما برای

were preparing to welcome the new year,

استقبال سال نو آماده می شدیم،

India plunged into darkness.

هند در تاریکی فرو رفت.

For the first time in our history,

برای اولین بار در تاریخ ما،

men and women in Indian cities

مردان و زنان در شهرهای هند

woke up to the horrific truth

برای این حقیقت وحشت آور درباره

about the true state of women in the country.

موقعیت حقیقی زنان در کشور به پا خواستند.

Now, like many other young women,

خُب، مانند خیلی از این زنان جوان،

I was absolutely terrified.

عمیقا وحشت زده شده بودم.

I couldn't believe that something like this

نمی توانستم باور کنم که چیزی مانند این

could happen in a national capital.

بتواند در پایتخت کشور اتفاق بیفتد.

I was angry and I was frustrated,

من عصبانی و ناامید بودم،

but most of all, I felt utterly, completely helpless.

اما بیشتراز آن، کاملا احساس ناتوانی کردم.

But really, what do you do, right?

ولی واقعا چه می توانی بکنی؟

Some write blogs, some ignore it,

برخی مقالاتی نوشتند، برخی آن را نادیده گرفتند،

some join protests.

و برخی به معترضان پیوستند.

I did all of it. In fact, that was what everyone was doing

من همه اینها کارها را کردم. در حقیقت، دو سال پیش

two years ago.

همه مردم این کار را می کردند.

So the media was filled with stories about

خُب رساناها پر از داستانهایی درباره

all the horrific deeds

تمامی اعمال وحشتناکی که

that Indian men are capable of.

مردان در هند قادر به انجامش هستند.

They were compared to animals,

آنها با حیوانات مقایسه می شدند،

sexually repressed beasts.

حیوانات پست جنسی.

In fact, so alien and unthinkable was this event

در حقیقت، این واقعه درنظر

in an Indian mind

مردم هند بسیار

that the response from the Indian media,

دور از ذهن و غیر قابل تصور بود،

public and politicians proved one point:

مردم و ساسیاستمداران به یک نقطه ثابت رسیدند:

No one knew what to do.

کسی نمی دانست چه باید بکند.

And no one wanted to be responsible for it.

و کسی هم نمیخواست مسئول این موضوع باشد.

In fact, these were a few insensitive comments

در واقع، در کل چند نظرغیر منطقی

which were made in the media

از طرف نمایندگان پارلمان

by prominent people

در واکنش به خشونت های جنسی

in response to sexual violence against women in general.

علیه زنان در رساناها مطرح شد.

So the first one is made by a member of parliament,

خُب اولین پیشنهاد توسط یکی از نمایندگان مجلس مطرح شد،

the second one is made by a spiritual leader,

دومی توسط رهبر روحانی مطرح شد

and the third one was actually the defendants' lawyer

و سومی در واقع توسط وکیل مدافع متهمان

when the girl was fighting for her life

زمانی که آن دختر در نبرد مرگ و زندگی دست و پا میزد و

and she passed away.

بالاخره در گذشت.

Now, as a woman watching this day after day,

خُب به عنوان زنی، که هر روز شاهد اینها بودم،

I was tired.

خسته شدم.

So as a writer and gender activist,

بنابراین به عنوان نویسنده و فعال اجتماعی در خصوص مسائل جنسیتی،

I have written extensively on women,

هر چند قبلا مفصلا در مورد زنان نوشته بودم،

but this time, I realized it was different,

ولی این بار متوجه شدم که موضوعی متفاوت است،

because a part of me realized

زیرا در درونم احساس کردم

I was a part of that young woman too,

که من بخشی از آن زن جوان نیز هستم،

and I decided I wanted to change this.

و مصمم شدم که می خواهم این را تغییر دهم.

So I did something spontaneous, hasty.

خُب من با شتاب و با انگیزه شخصیم کاری انجام دادم .

I logged on to a citizen journalism platform

من به پلت فرم خبرنگاری شهروندی به نام گزارش من«iReport»

called iReport,

در اینترنت وصل شدم،

and I recorded a video talking about

و یک ویديو درباره اینکه

what the scene was like in Bangalore.

چه صحنه ای مثل بنگلور بوده صحبت کردم.

I talked about how I felt,

م درباره اینکه چه احساسی کردم،

I talked about the ground realities,

درباره واقعیت های اجتماعی صحبت کردم،

and I talked about the frustrations of living in India.

و درباره ناکامی ها و سرخوردگی ها ی زندگی در هند صحبت کردم.

In a few hours, the blog was shared widely,

چند ساعت بعد، این نوشته بطور گشترده ای به اشتراک گذاشته شد،

and comments and thoughts poured in

و نظرات و ایده های زیادی

from across the world.

از سراسر جهان سرازیر شد.

In that moment, a few things occurred to me.

در این لحظه، چند مورد به ذهنم رسید.

One, technology was always at hand

اول اینکه چگونه تکنولوژی همواره در اختیار

for many young women like me.

خیلی از زنان جوان مثل من قرار داشته است.

Two, like me, most young women

دوم، خیلی از زنان جوان مثل من،

hardly use it to express their views.

به سختی از آن برای بیان نظراتشان استفاده می کنند.

Three, I realized for the first time

سوم، برای اولین با فهمیدم

that my voice mattered.

که صدای من مهم هست.

So in the months that followed,

خُب در ماه بعد،

I covered a trail of events in Bangalore

من دنباله ای از حوادث بنگلور را پوشش خبری دادم

which had no space in the mainstream news.

که در اخبار اصلی هیچ فضایی نداشتند.

In Cubbon Park, which is a big park in Bangalore,

در کوبون پارک، که پارک بزرگی در بنگلور هست،

I gathered with over 100 others

من با صد نفر جمع شدیم

when groups of young men came forward

هنگامی که نعدادی مرد جوان دامن پوشیدند

to wear skirts to prove that clothing

تا نشان دهند که لباس

does not invite rape.

دعوتی برای تجاوز نیست.

When I reported about these events,

من تا رفتم تا این واقعه را گزارش کنم،

I felt I had charge, I felt like I had a channel

و احساس کردم که راهی برای

to release all the emotions I had inside me.

بیان و نشر تمام احساساتی که در در درونم بود، وجود دارد.

I attended the town hall march

من در راهپیمایی شهرداری

when students held up signs saying

هنگامی که دانشجویان فریاد می زدند،

"Kill them, hang them."

"آنها را بکشید، دار بزنید"

"You wouldn't do this to your mothers or sisters."

" شما نمی خواهید این برای خواهر و مادر شما اتفاق بیفتد"

I went to a candlelight vigil

من برای روشن کردن شمع رفتم

where citizens gathered together

جایی که شهروندان جمع شده بودند

to talk about the issue of sexual violence openly,

تا درباره مسائل خشونت های جنسی بطور باز صحبت کنند،

and I recorded a lot of blogs

مقاله های زیادی در پاسخ به اینکه

in response to how worrying the situation was

چقدر این موقعیت در هند

in India at that point.

نگران کننده است در وبلاگم نوشتم.

["I am born with sisters and cousin who now live in cities and abroad but they never talk to me or complain about their daily difficulties like you say"]

[« من با خواهران و عموزاده هایم که در شهر ها و خارج از کشور زندگی میکنند بدنیا آمدم اما آنها هرگز درباره مواردی که تو در مشکلات روزانه می گویی با من صحبت نکردند و یا شکایتی نداشتند.]

Now, the reactions confused me.

خُب، این واکنش ها مرا گیج کردند.

While supportive comments poured in from across the world,

در حالی که نظرات حمایت های از سراسر چهان به طرف ما سرازیر شده بود،

as did vicious ones.

مرا شریر خواندند.

So some called me a hypocrite.

برخی مرا منافق خواندند.

Some called me a victim, a rape apologist.

برخی مرا قربانی، و مدافع قربانیان تجاوز جنسی خواندند.

Some even said I had a political motive.

برخی حتی گفتند من انگیزه سیاسی دارم.

But this one comment kind of describes

اما این نظر تنها نوعی تفسیر از

what we are discussing here today.

آنچیزی است که ما امروز درباره اش صحبت می کنیم.

But I was soon to learn that this was not all.

خیلی زود فهمیدم که این همه موضوع نیست.

As empowered as I felt

همانطور که با آزادی جدید که

with the new liberty that this

کانال شهروندی روزنامه نگاران

citizen journalism channel gave me,

به من داد احساس قدرت بیشتری کردم،

I found myself in an unfamiliar situation.

خودم را در موقعیت نا آشنایی یافتم.

So sometime last August, I logged onto Facebook

در ماه آگوست گذشته، من به صفحه فیسبوک رفتم

and I was looking through my news feed,

و به آنجه که جدیدا پست کرده بوم نگاه کردم،

and I noticed there was a link

و متوجه شدم که لینکی در آنجاست

that was being shared by my friends.

که توسط دوستانم به اشتراک گذارده شده بود.

I clicked on the link; it led me back

روی لینک کلیک کردم؛ او مرا به

to a report uploaded by an American girl

گزارشی که توسط یک دختر آمریکایی

called Michaela Cross.

به نام میشل کراس نوشته بود برد.

The report was titled,

عنوان گزارش این بود،

"India: The story you never wanted to hear."

« هند: داستانی که تو هرگز نمی خواهی بشنوی.»

And in this report, she recounted her firsthand

در این گزارش، او مواجه با آزار جنسی

account of facing sexual harassment in India.

در هند را بصورت دست اول بازگو می کند.

She wrote, "There is no way to prepare for the eyes,

او نوشته بود، « تمهیدی برای مقابله با این نگاه ها وجود ندارد،

the eyes that every day stared

نگاه هایی که خیلی محقانه هر روز

with such entitlement at my body,

بر بدن من خیره می شوند

with no change of expression

بدون اینکه هیچ تغییری در قیافه شان بوجود آید

whether I met their gaze or not.

چه من این زل زدن ها را دیده باشم و چه ندیده باشم.

Walking to the fruit seller's or the tailor's,

راه رفتن در میوه فروشی یا در خیاطی،

I got stares so sharp

در من اضطراب بسیار شدیدی بوجود می آورد

that they sliced away bits of me piece by piece."

که آنها مرا [ با نگاهشان] قطعه قطعه و ذره ذره می بلعند.»

She called India a traveler's heaven and a woman's hell.

او می گوید هند بهشت مسافران و جهنم زنان است.

She said she was stalked, groped,

او می گوید درکمینش بودند، دستمالی اش کردند،

and masturbated at.

و در مقابلش خود ارضایی کردند.

Now, late that evening, the report went viral.

غروب آن روز، این گزارش به سرعت در اینترنت منتشر شد.

It was on news channels across the world.

این در کانال های خبری سراسر جهان پخش شد.

Everyone was discussing it.

همه در این باره صحبت می کردند.

It had over a million views,

فیسبوک من بیش از یک میلیون بازدید کننده داشت،

a thousand comments and shares,

هزاران نظر داده شده بود و به اشتراک گزارده شده بود،

and I found myself witnessing

و من خودم را شاهد

a very similar thing.

موقعیت مشابه این یافتم.

The media was caught in this vicious cycle

رساناها در این دور باطل

of opinion and outburst

نظرات وطغیان مردم گرفتار شده بودند

and no outcome whatsoever.

و هیچ نتیجه ای حاصل نمی شد.

So that night, as I sat wondering

خُب در آن شب، من متعجب نشسته بودم

how I should respond,

که باید چه واکنشی نشان دهم،

I found myself filled with doubt.

خودم را پر از شک و تردید یافتم.

You see, as a writer, I approached this issue

به عنوان یک نویسنده و به عنوان ناظر

as an observer,

من به این مشکل نزدیک شده بودم؛

as an Indian, I felt embarrassment and disbelief,

به عنوان یک هندی، احساس شرم و بی ایمانی می کردم،

and as an activist, I looked at it as a defender of rights,

و به عنوان فعال اجتماعی، به این موضوع به عنوان مدافع حقوق دختران نگاه کردم،

but as a citizen journalist,

اما به عنوان یک شهروند روزنامه نگار،

I suddenly felt very vulnerable.

ناگهان احساس کردم که بسیار شکننده هستم.

I mean, here she was, a young woman

منظور این است که، بفرمائید ، دختر جوانی

who was using a channel to talk about

از کانالی برای صحبت درباره

her experience just as I was,

تجربه ای که داشته استفاده می کند،

and yet I felt unsettled.

و هنوز احساس بی قراری و نا امنی می کردم.

You see, no one ever tells you

می دانید، کسی هرگز به شما نمی گوید

that true empowerment comes from giving yourself

که توانمند شدن با اجازه دادن به

the permission to think and act.

خودت برای فکر کردن و عمل کردن بدست می اید.

Empowerment is often made to sound as if

توانمند سازی اغلب اینطور وانمود می شود که

it's an ideal, it's a wonderful outcome.

چیز ایده آلی است و نتیجه فوق العاده ای دارد.

When we talk about empowerment, we often

هنگامی ما درباره توانمند سازی صحبت می کنیم، اغلب

talk about giving people access to materials,

درباره دسترسی مردم به مصالح صحبت می کنیم،

giving them access to tools.

دادن ابزار به آنها.

But the thing is, empowerment is an emotion.

اما توانمند سازی یک احساس است.

It's a feeling.

یک احساس است.

The first step to empowerment

اولین گام برای توانمند سازی و قدرتمند شدن

is to give yourself the authority,

این است که به خودتان اجازه و اختیار دهید،

the key to independent will,

این کلید مستقل شدن است،

and for women everywhere,

و برای زنان در هر جایی،

no matter who we are or where we come from,

مهم نیست ما که هستیم و یا از کجا می آیم،

that is the most difficult step.

و این مشکل ترین گام است.

We fear the sound of our own voice,

ما از صدای خودمان می ترسیم،

for it means admission, but it is this that gives us

به معنی اعتراف کردن است، اما این که به ما داده شده

the power to change our environment.

قدرتی برای تغییر پیرامون و محیط مان است.

Now in this situation where I was faced

در این موقعیت همراه با واقعیت های بسیار

with so many different kinds of realities,

زیادی که من با آن روبرو شدم،

I was unsure how to judge,

مطمئن نبودم که چگونه قضاوت کنم،

because I didn't know what it would mean for me.

زیرا نمی دانستم که این برای من چه معنایی خواهد داشت.

I feared to judge because I didn't know what it would be

می ترسیدم که قضاوت کنم زیرا نمی دانستم که

if I didn't support the same view as this girl.

که در صورت حمایت نکردنم از دیدگاه این دختر چه میشد.

I didn't know what it would mean for me

نمی دانستم که این برای من چه معنایی خواهد داشت

if I was challenging someone else's truth.

اگر حقیقت و راستی فرد دیگری را به چالش می کشیدم.

But yet, it was simple.

اما با ین حال، بسیار ساده بود.

I had to make a decision:

باید تصمیم می گرفتم:

Should I speak up or should I stay quiet?

آیا باید حرف بزنم و اینکه سکوت کنم؟

So after a lot of thought,

خُب بعد از تفکر زیاد،

I recorded a video blog in response,

ویدئویی را در واکنش به آن ضبط کردم

and I told Michaela, well,

و گفتم میشل، بسیار خوب،

there are different sides to India,

وجوه مختلفی در هند وجود دارد،

and I also tried to explain

و من سعی کردم که توضیح دهم

that things would be okay

بگویم که اوضاع خوب خواهد شد

and I expressed my regret for what she had faced.

و تاسفم نسبت به آنچه که با آن مواجه شده بود را بیان کردم.

And a few days later, I was invited to talk

و چند روز بعد ، از من دعوت شد که در

on air with her,

در فضای مجازی با او صحبت کنم،

and for the first time, I reached out to this girl

و برای اولین بار، به دختری رسیدم

who I had never met, who was so far away,

که هرگز ندیده بودمش، واو بسیاردور از من بود،

but yet I felt so close to.

اما احساس بسیار نزدیکی با او داشتم.

Since this report came to light,

از زمانی که این گزارش منتشر شد،

more young people than ever

جوانان بیش از هر زمان دیگری

were discussing sexual harassment on the campus,

در مورد آزار و آزار جنسی در محوطه دانشگاه، گفتگو کردند،

and the university that Michaela belonged to

و دانشگاهی که میشل متعلق به آنجا بود

gave her the assistance she needed.

به او کمک هایی که او نیاز داشت را ارائه داد.

The university even took measures

حتی این دانشگاه اقداماتی برای

to train its students to equip them

آموزش دانشجویانش فراهم کرد تا آنها را

with the skills that they need

به تخصص هایی که آنها برای مقابله با

to confront challenges such as harassment,

چالش هایی مانند آزار و اذیت، لازم دارند مجهز کند،

and for the first the time, I felt I wasn't alone.

و برای اولین بار، احساس کردم که تنها نیستم.

You see, if there's anything that I've learned

می دانید، اگرچیزی باشد که به عنوان یک روزنامه نگار فعال اجتماعی

as an active citizen journalist

در طی چند سال گدشته

over the past few years,

یاد گرفته باشم،

it is our dire lack as a society to actively find

همین فقدان فاجعه برانگیز در یافتن راه هایی است که صدای

avenues where our voices can be heard.

ما به عنوان یک جامعه فعال شنیده شود.

We don't realize that when we are standing up,

ما درک نمی کنیم که هنگامی که به پا می خیزیم،

we are not just standing up as individuals,

فقط به عنوان یک فرد به پا نمی خیزیم،

we are standing up for our communities,

بلکه برای جامعه مان ، دوستانمان،

our friends, our peers.

و همکارانمان به پا می خیزیم.

Most of us say that women are denied their rights,

بیشتر ما می گویم که حقوق زنان انکار می شود

but the truth is, oftentimes,

اما حقیقت آن است که، بیشتر اوقات،

women deny themselves these rights.

زنان حقوق خودشان را انکار می کنند.

In a recent survey in India,

در مطالعاتی که این اواخر در هند انجام شده

95 percent of the women who work in I.T.,

۹۵ درصد زنانی که در بخش فناوری اطلاعات،

aviation, hospitality and call centers,

سیستم حمل و تقل هوایی، هتل داری و مراکز تلفن کار می کنند،

said they didn't feel safe returning home alone

می گویند احساس امنیت نمی کنند که بعد از کار

after work in the late hours or in the evening.

در ساعات دیروقت شب به خانه تنها برگردند.

In Bangalore, where I come from,

در بنگولار، که من اهل آنجا هستم،

this number is 85 percent.

این ۸۵ درصد است.

In rural areas in India,

در روستا های هند،

if anything is to go by the recent

اگر قرار است هریک چیزهایی که اخیرا رخ داده

gang rapes in Badaun and acid attacks in Odisha

[مثل]تجاوز گروهی در بدایون و اسید پاشی در اُدیشا

and Aligarh are supposed to go by,

و آلگرا از بین برود،

we need to act really soon.

باید خیلی سریع عمل کنیم.

Don't get me wrong,

درباره حرفم اشتباه نکنید.

the challenges that women will face

چالش هایی که زنان با گفتن داستانهایشان

in telling their stories is real,

با آنها روبرو خواهند شد واقعی است،

but we need to start pursuing

اما نیاز داریم که شروع به پیگیرد قانونی کنیم

and trying to identify mediums

و تلاش در جهت شناسایی رسانه هایی داشته باشیم

to participate in our system

که در سیستم ما مشارکت کنند

and not just pursue the media blindly.

و اینکه فقط دنباله رو کورکورانه رساناها نباشیم.

Today, more women than ever

امروز، زنان بیش از همیشه

are standing up and questioning

به پا خواسته اند و دولت هند

the government in India,

زیر سوال برده اند،

and this is a result of that courage.

و این نتیجه شهامت هست.

There is a sixfold increase in women

گزارش آزار و اذیت

reporting harassment,

زنان شش برابر شده است،

and the government passed

و دولت برای حفاظت زنان در مقابل

the Criminal Law (Amendment) Act in 2013

تجاوز جنسی قانون مجازات (متمم) قانون

to protect women against sexual assault.

در سال ۲۰۱۳ را به تصویب رسانیده است.

As I end this talk,

در پایان سخنرانیم

I just want to say

می خواهم تنها بگویم

that I know a lot of us in this room have our secrets,

که میدانم خیلی از ما در اینجا رازهایی داریم،

but let us speak up.

اما بیاید [در موردشان] سخن بگوئیم.

Let us fight the shame and talk about it.

بیاید با شرم مبارزه کنیم و در موردشان گفتگو کنیم.

It could be a platform, a community,

این می توانددر قالب یک بنیاد باشد یا اجتماع،

your loved one, whoever or whatever you choose,

عزیزانتان ، یا هرکس و یا هر جایی که انتخاب می کنید،

but let us speak up.

اما بیاید درباره ش به صراحت حرف بزنیم.

The truth is, the end to this problem

حقیقت این است که خاتمه دادن به این مشکل

begins with us.

با ما شروع می شود.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)