How an obese town lost a million pounds | Mick Cornett

Translator: Ashiraya Phobut Reviewer: Teerachart Prasert

How many of you have been to Oklahoma City?

มีใครเคยไปเมืองโอกลาโฮมาซิตี้บ้างครับ

Raise your hand. Yeah?

ยกมือหน่อย มีไหมครับ

How many of you have not been to Oklahoma City

มีใคร ไม่เคยไปโอกลาโฮมาซิตี้

and have no idea who I am? (Laughter)

และไม่รู้ว่าผมเป็นใครบ้าง (เสียงหัวเราะ)

Most of you. Let me give you a little bit of background.

พวกคุณส่วนมากสินะ งั้นผมขอเท้าความนิดนึง

Oklahoma City started in the most

โอกลาโฮมาซิตี้ ตั้งต้นขึ้น

unique way imaginable.

อย่างมีเอกลักษณ์ที่สุด เท่าที่จะจินตนาการได้

Back on a spring day in 1889,

ในฤดูใบไม้ผลิ ปี 1889

the federal government held what they called

รัฐบาลกลาง ได้จัดงานขึ้น เรียกว่า

a land run.

การวิ่งเมือง

They literally lined up the settlers

พวกเขาให้ผู้ตั้งถิ่นฐาน ยืนเรียงกัน

along an imaginary line,

ยาวเป็นแนวกระดาน

and they fired off a gun,

และพวกเขาก็ยิงปืน

and the settlers roared across the countryside

ผู้ตั้งถิ่นฐานทั้งหลาย ก็วิ่งไปทั่วแถบชนบท

and put down a stake,

และวางหลักปักเขต

and wherever they put down that stake,

และที่ใดก็ตาม ที่พวกเขาปักเขตได้

that was their new home.

นั่นก็คือบ้านใหม่ของพวกเขา

And at the end of the very first day,

แค่สิ้นสุดวันแรก

the population of Oklahoma City

ประชากรของโอกลาโฮมาซิตี้

had gone from zero to 10,000,

เพิ่มพรวดจากศูนย์ เป็นหนึ่งหมื่น

and our planning department

และทุกวันนี้ แผนกผังเมือง

is still paying for that.

ก็ยังต้องรับกรรมเรื่องนี้อยู่

The citizens got together on that first day

ประชากรรวมตัวกันในวันแรก

and elected a mayor.

และเลือกนายกเทศมนตรี

And then they shot him.

และก็ยิงเขา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That's not really all that funny

ผมว่าส่วนนี้ ไม่ค่อยตลกนะครับ

-- (Laughter) --

(เสียงหัวเราะ)

but it allows me to see what type of audience

แต่ก็ทำให้ผมเข้าใจว่า กลุ่มคนแบบไหน

I'm dealing with, so I appreciate the feedback.

ที่ผมบรรยายให้ฟังอยู่ ก็ขอบคุณที่ตอบรับครับ

The 20th century was fairly kind to Oklahoma City.

ในศตวรรษที่ 20 โอกลาโฮมาซิตี้ค่อนช้างโชคดี

Our economy was based on commodities,

เศรษฐกิจของเรา ขึ้นอยู่กับสินค้าโภคภัณฑ์

so the price of cotton or the price of wheat,

นั่นคือ ราคาของผ้าฝ้าย หรือราคาของข้าวสาลี

and ultimately the price of oil and natural gas.

และท้ายสุด ราคาของน้ำมันและก๊าซธรรมชาติ

And along the way, we became a city

ระหว่างช่วงนั้น เราได้กลายเป็นเมือง

of innovation.

แห่งนวัตกรรม

The shopping cart was invented in Oklahoma City.

รถเข็นช้อปปิ้งถูกคิดค้นขึ้น ที่โอกลาโฮมาซิตี้

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The parking meter, invented in Oklahoma City.

มิเตอร์เก็บค่าจอดรถ คิดค้นขึ้นที่โอกลาโฮมาซิตี้

You're welcome.

ด้วยความยินดีครับ

Having an economy, though,

แต่การมีเศรษฐกิจ

that relates to commodities can give you some ups and some downs,

ที่เกี่ยวข้องกับสินค้าโภคภัณฑ์ ก็มีทั้งผลดีและผลเสีย

and that was certainly the case in Oklahoma City's history.

และนั่นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น กับประวัติศาสตร์ ของโอกลาโฮมาซิตี้

In the 1970s, when it appeared

ในช่วงทศวรรษ 1970 ที่ดูเหมือนว่า

that the price of energy would never retreat,

มูลค่าของพลังงาน จะไม่มีวันลดลง

our economy was soaring,

เศรษฐกิจของเรา เติบโตอย่างรวดเร็ว

and then in the early 1980s, it cratered quickly.

แต่แล้วในช่วงต้นทษวรรษ 1980 มันก็ตกต่ำลง อย่างรวดเร็ว

The price of energy dropped.

มูลค่าพลังงานตกลง

Our banks began to fail.

ธนาคารของเราเริ่มล้มละลาย

Before the end of the decade,

ก่อนหมดทศวรรษนั้น

100 banks had failed in the state of Oklahoma.

ธนาคารร้อยแห่ง ได้ล้มละลายในรัฐโอกลาโฮมา

There was no bailout on the horizon.

ไม่มีการให้ความช่วยเหลือทางการเงิน

Our banking industry, our oil and gas industry,

ภาคธนาคารของเรา ภาคพลังงานของเรา

our commercial real estate industry,

ภาคอสังหาริมทรัพย์การค้าของเรา

were all at the bottom of the economic scale.

ตกตำแหน่งต่ำสุด ในอันดับเศรษฐกิจ

Young people were leaving Oklahoma City in droves

คนหนุ่มสาว ออกจากโอกลาโฮมาซิตี้

for Washington and Dallas and Houston and New York and Tokyo,

เพื่อไปวอชิงตัน และดัลลัส และฮูสตัน และนิวยอร์ก และโตเกียว

anywhere where they could find a job that measured up

ที่ไหนก็ได้ ที่มีงานซึ่งเหมาะสม

to their educational attainment,

กับระดับการศึกษาของพวกเขา

because in Oklahoma City, the good jobs just weren't there.

เพราะในโอกลาโฮมาซิตี้ ไม่มีงานดีๆ ให้ทำเลย

But along at the end of the '80s

แต่ในช่วงปลายทศวรรษ 1980

came an enterprising businessman

นักธุรกิจคนหนึ่ง ก็โผล่ขึ้นมา

who became mayor named Ron Norick.

และได้เป็นนายกเทศมนตรี ชื่อ รอน โนริค

Ron Norick eventually figured out

รอน โนริค คิดออกในที่สุดว่า

that the secret to economic development

ความลับสู่การพัฒนาทางเศรษฐกิจ

wasn't incentivizing companies up front,

ไม่ใช่ให้แรงจูงใจกับบริษัททั้งหลาย

it was about creating a place where businesses wanted to locate,

แต่เป็นการสร้างสถานที่ ให้ธุรกิจอยากจะมาตั้งอยู่

and so he pushed an initiative called MAPS

เขาเลยผลักดันแผน MAPS (แมพส์)

that basically was a penny-on-the-dollar sales tax

ซึ่งก็คือ การคิดภาษีการค้า เพื่อนำเงิน

to build a bunch of stuff.

มาใช้สร้างอะไรหลายๆ อย่าง

It built a new sports arena,

สร้างสนามกีฬาแห่งใหม่

a new canal downtown,

คลองใหม่ใจกลางเมือง

it fixed up our performing arts center,

ซ่อมแซมศูนย์ศิลปะการแสดง

a new baseball stadium downtown,

สนามเบสบอลแห่งใหม่ใจกลางเมือง

a lot of things to improve the quality of life.

หลายสิ่งหลายอย่าง ที่พัฒนาคุณภาพชีวิต

And the economy indeed seemed to start

และเศรษฐกิจก็เริ่มจะแสดง

showing some signs of life.

สัญญาณที่ดีขึ้นจริงๆ

The next mayor came along.

นายกเทศมนตรีคนต่อไปก็มา

He started MAPS for Kids,

เขาเริ่มโครงการ MAPS สำหรับเด็ก

rebuilt the entire inner city school system,

สร้างระบบโรงเรียนในเมือง ใหม่ทั้งหมด

all 75 buildings either built anew or refurbished.

ตึกทั้งหมด 75 หลัง ถ้าไม่ถูกสร้าง ก็ปรับปรุงใหม่

And then, in 2004,

และในปี 2004

in this rare collective lack of judgment

อยู่ดีๆ หลายๆ คน ก็เกิดวิจารณญาณบกพร่อง

bordering on civil disobedience,

จนเกือบเข้าขั้น เป็นอารยขัดขึน

the citizens elected me mayor.

เลือกให้ผม เป็นนายกเทศมนตรี

Now the city I inherited

ตอนนี้ เมืองที่ผมได้รับ

was just on the verge

อยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่าน

of coming out of its slumbering economy,

กำลังหลุดพ้น จากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ

and for the very first time,

และเป็นครั้งแรกเลย

we started showing up on the lists.

ที่พวกเราเริ่มไปโผล่ ในรายชื่อจัดอันดับ

Now you know the lists I'm talking about.

นึกออกนะครับ รายชื่อที่ผมพูดถึงนี้

The media and the Internet

กลุ่มสื่อมวลชน และเว็บไซต์

love to rank cities.

เขาชอบจัดอันดับต่างๆ ให้เมือง

And in Oklahoma City,

และในโอกลาโฮมาซิตี้

we'd never really been on lists before.

เราไม่เคยติดอันดับอะไรมาก่อนเลย

So I thought it was kind of cool

ผมเลยคิดว่า ก็เท่ดีนะ

when they came out with these positive lists and we were on there.

ที่พอจัดอันดับอะไรดีๆ แล้วมีพวกเราอยู่ด้วย

We weren't anywhere close to the top,

อาจไม่ได้อันดับต้นๆ

but we were on the list, we were somebody.

แต่ก็ติดอันดับน่ะ เราเป็นคนสำคัญแล้ว

Best city to get a job,

เมืองน่าหางานที่สุด

best city to start a business,

เมืองน่าตั้งธุรกิจที่สุด

best downtown --

ใจกลางเมืองที่ดีที่สุด

Oklahoma City.

โอกลาโฮมาซิตี้

And then came the list

แล้วก็มีการจัดอันดับนี้ขี้น

of the most obese cities in the country.

อันดับเมืองที่อ้วนที่สุดในประเทศ

And there we were.

ติดอันดับกับเขาด้วย

Now I like to point out that we were on that list

ผมอยากจะชี้ให้เห็นว่า เราอยู่ในรายชื่อนั้น

with a lot of really cool places.

ร่วมกับเมืองเจ๋งๆ อีกหลายเมือง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Dallas and Houston and New Orleans

ดัลลัส และฮูสตัน และนิวออร์ลีนส์

and Atlanta and Miami.

และแอตแลนต้า และไมอามี่

You know, these are cities that, typically,

นี่คือเมืองที่ โดยทั่วไปแล้ว

you're not embarrassed to be associated with.

คุณไม่อายเลย ที่จะเกี่ยวข้องด้วย

But nonetheless, I didn't like being on the list.

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ชอบอยู่ในรายชื่อนั้น

And about that time, I got on the scales.

และช่วงนั้นเอง ผมไปชั่งน้ำหนัก

And I weighed 220 pounds.

และผมหนัก 220 ปอนด์ (99 กิโลกรัม)

And then I went to this website

แล้วผมก็ไปเข้าเว็บไซต์

sponsored by the federal government,

ที่สนับสนุนโดยรัฐบาลกลาง

and I typed in my height, I typed in my weight,

และผมก็พิมพ์ส่วนสูง และน้ำหนักของผมลงไป

and I pushed Enter,

แล้วกดปุ่ม Enter

and it came back and said "obese."

และมันก็ขึ้นมาว่า "อ้วน"

I thought, "What a stupid website."

ตอนนั้นผมคิดว่า "เว็บอะไรแย่ชะมัด"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"I'm not obese. I would know if I was obese."

ผมไม่อ้วนสักหน่อย ผมต้องรู้สิ ถ้าผมอ้วน

And then I started getting honest with myself

หลังจากนั้น ผมก็เริ่มซื่อสัตย์กับตัวเอง

about what had become my lifelong struggle with obesity,

กับสิ่งที่กลายมาเป็น การต่อสู้กับความอ้วน มาตลอดชีวิตของผม

and I noticed this pattern,

และผมเห็นรูปแบบซ้ำๆ นี้

that I was gaining about two or three pounds a year,

คือผมจะเริ่มน้ำหนักขึ้น 2-3 ปอนด์ต่อปี

and then about every 10 years, I'd drop 20 or 30 pounds.

และประมาณทุกๆ 10 ปี น้ำหนักผมจะลง 20-30 ปอนด์ (9-13 กิโลกรัม)

And then I'd do it again.

แล้วก็กลับไปซ้ำเดิมอีก

And I had this huge closet full of clothes,

ตู้เสื้อผ้าของผมเนี่ย มีชุดเยอะแยะไปหมด

and I could only wear a third of it at any one time,

แต่ผมใส่ได้จริง แค่หนึ่งในสามเท่านั้น

and only I knew which part of the closet I could wear.

และมีแค่ผมเท่านั้น ที่รู้ว่าตู้ส่วนไหน มีเสื้อผ้าที่ผมใส่ได้

But it all seemed fairly normal, going through it.

อยู่แบบนี้ทุกวัน ก็เลยชินๆ ไป

Well, I finally decided I needed to lose weight,

ผมเลยตัดสินใจว่า ต้องลดน้ำหนักแล้ว

and I knew I could because I'd done it so many times before,

ผมรู้ว่าทำได้ เพราะเคยทำมาก่อนหลายครั้ง

so I simply stopped eating as much.

ผมเลยเริ่มหยุดทานเยอะ

I had always exercised.

ผมออกกำลังกายบ่อยอยู่แล้ว

That really wasn't the part of the equation

ก็เลยไม่ใช่ส่วนสำคัญ

that I needed to work on.

ที่ผมต้องทุ่มเทครับ

But I had been eating 3,000 calories a day,

แต่ผมเคยกิน มากกว่า 3,000 แคลอรี่ต่อวัน มายาวนาน

and I cut it to 2,000 calories a day,

ผมเลยจำกัดเหลือ 2,000 แคลอรี่ต่อวัน

and the weight came off. I lost about a pound a week

แล้วผมก็เริ่มน้ำหนักลง ประมาณ 1 ปอนด์ต่อสัปดาห์

for about 40 weeks.

นานประมาณ 40 สัปดาห์

Along the way, though,

ระหว่างช่วงนั้นเอง

I started examining my city,

ผมเริ่มศึกษาเมืองของผม

its culture, its infrastructure,

ทั้งวัฒนธรรม โครงสร้างพื้นฐาน

trying to figure out why our specific city

พยายามหาว่า ทำไมเมืองของเรา

seemed to have a problem with obesity.

ถึงมีปัญหาโรคอ้วน

And I came to the conclusion

และผมก็ได้ข้อสรุปว่า

that we had built an incredible quality of life

เพราะเมืองนี้ มีคุณภาพชีวิตยอดเยี่ยมมาก

if you happen to be a car.

ถ้าคุณเป็นรถยนต์น่ะนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But if you happen to be a person,

แต่หากคุณเป็นมนุษย์ละก็

you are combatting the car seemingly at every turn.

คุณจะต้องรบรากับรถยนต์ แทบทุกแง่มุม

Our city is very spread out.

เมืองของเรา ขยายออกไปกว้างขวาง

We have a great intersection of highways,

มีสี่แยกทางหลวง ชั้นเยี่ยมมากมาย

I mean, literally no traffic congestion in Oklahoma City to speak of.

พูดได้เต็มปากว่า ไม่มีปัญหารถติดให้บ่น ในโอกลาโฮมาซิตี้เลย

And so people live far, far away.

ประชากรจึงอยู่ห่างกัน ไกลมากๆ

Our city limits are enormous, 620 square miles,

เมืองของเรานั้น กว้างใหญ่กว่า 620 ตารางไมล์

but 15 miles is less than 15 minutes.

แต่การเดินทาง 15 ไมล์ กลับใช้เวลาน้อยกว่า 15 นาที

You literally can get a speeding ticket

ในโอกลาโฮมาซิตี้ แม้ในชั่วโมงเร่งด่วน

during rush hour in Oklahoma City.

คุณยังถูกสั่งปรับ ข้อหาขับรถเร็วได้ครับ

And as a result, people tend to spread out.

เพราะเหตุนั้น ผู้คนจึงมักจะอยู่ไกลกัน

Land's cheap.

ที่ดินราคาก็ถูก

We had also not required developers

นอกจากนั้น เรายังไม่ได้กำหนดให้ผู้รับเหมา

to build sidewalks on new developments for a long, long time.

ต้องสร้างทางเท้าในโครงการก่อสร้างใหม่ มานานมากๆ

We had fixed that, but it had been relatively recently,

ตอนนั้น เราเปลี่ยนกฎแล้ว แต่ยังไม่นานเท่าไหร่

and there were literally 100,000

ยังเหลือบ้าน 100,000 หลังหรือมากกว่า

or more homes into our inventory

ในรายการทะเบียนของเรา

in neighborhoods that had virtually no level of walkability.

ซึ่งอยู่ในย่านชุมชน ที่ไม่สะดวกสำหรับการเดินเลย

And as I tried to examine

ช่วงที่ผมพยายามวิเคราะห์

how we might deal with obesity,

วิธีการต่อสู้ปัญหาประชากรอ้วน

and was taking all of these elements into my mind,

และนำปัจจัยต่างๆ เหล่านี้มาพิจารณา

I decided that the first thing we need to do

ผมตัดสินใจว่า สิ่งแรกที่ผมต้องทำ

was have a conversation.

คือปลุกกระแสสนทนา

You see, in Oklahoma City,

ในโอกลาโฮมาซิตี้เนี่ย

we weren't talking about obesity.

เราไม่เคยพูดถึงโรคอ้วนกันเลย

And so, on New Year's Eve of 2007,

ดังนั้น ในวันสิ้นปีเก่าของปี 2007

I went to the zoo,

ผมจึงไปที่สวนสัตว์

and I stood in front of the elephants,

ยืนอยู่หน้าโขลงช้าง

and I said, "This city is going on a diet,

และประกาศ "เมืองนี้จะลดน้ำหนัก

and we're going to lose a million pounds."

และเราจะลดน้ำหนักล้านปอนด์"

Well, that's when all hell broke loose.

แล้วนรกก็แตกเลยครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The national media

สื่อระดับชาติ

gravitated toward this story immediately,

หันมาสนใจเรื่องนี้ ทันทีทันใด

and they really could have gone with it one of two ways.

เขาเลือกเล่นข่าวได้สองแบบนะครับ

They could have said,

อาจจะรายงานว่า

"This city is so fat

"เมืองนี้อ้วนมาก

that the mayor had to put them on a diet."

ขนาดที่นายกเทศมนตรีต้องสั่งให้ลดน้ำหนัก"

But fortunately, the consensus was,

แต่โชคดีมาก ทีพวกเขากลับมองว่า

"Look, this is a problem in a lot of places.

"ดูนี่สิ ปัญหานี้ เกิดขึ้นในหลายแห่ง

This is a city that's wanting to do something about it."

เมืองนี้แหละ ที่ลุกขึ้นมาจัดการกับมัน"

And so they started helping us

และพวกเขาก็เริ่มช่วยเหลือเรา

drive traffic to the website.

ให้ผู้คนมาสนใจเว็บไซต์

Now, the web address was

ที่อยู่ของเว็บก็คือ

thiscityisgoingonadiet.com.

thiscityisgoingonadiet.com (เมืองนี้กำลังลดน้ำหนัก.คอม)

And I appeared on "The Ellen DeGeneres Show"

และผมก็ไปออกรายการ "เอลเลน เดอเจเนอเรส โชว์" (The Ellen DeGeneres Show)

one weekday morning to talk about the initiative,

ในช่วงเช้าของวันธรรมดา เพื่อพูดถึงแผนการ

and on that day, 150,000 visits

ในวันนั้นวันเดียว มีผู้เยี่ยมชมกว่า 150,000 คน

were placed to our website.

เข้าเว็บไซต์ของเรา

People were signing up,

ผู้คนเริ่มสมัครลงชื่อ

and so the pounds started to add up,

และจำนวนปอนด์ เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

and the conversation that I thought

และบทสนทนาที่ผมคิดว่า

was so important to have was starting to take place.

มีความสำคัญมากๆ ก็เริ่มเกิดขึ้น

It was taking place inside the homes,

มันเกิดขึ้นข้างในบ้านมากมาย

mothers and fathers talking about it with their kids.

คุณแม่ และคุณพ่อ พูดคุยกับลูกๆ ของพวกเขา

It was taking place in churches.

มันเกิดขึ้นข้างในโบสถ์ต่างๆ

Churches were starting their own running groups

โบสถ์เริ่มก่อตั้งกลุ่มนักวิ่ง

and their own support groups

และกลุ่มสนับสนุนการลดน้ำหนัก

for people who were dealing with obesity.

สำหรับผู้คนที่ต่อสู้กับโรคอ้วน

Suddenly, it was a topic worth discussing at schools

จู่ๆ ใครต่อใคร ก็พูดพูดคุยเรื่องนี้กันในโรงเรียน

and in the workplace.

และในที่ทำงาน

And the large companies, they typically have

บริษัทขนาดใหญ่ทั้งหลาย โดยทั่วไปมักจะมี

wonderful wellness programs,

โปรแกรมดูแลสุขภาพที่ดีอยู่แล้ว

but the medium-sized companies

แต่กับบริษัทขนาดกลาง

that typically fall between the cracks on issues like this,

ที่โดยปกติ ไม่ค่อยสนใจปัญหาแบบนี้

they started to get engaged and used our program

ก็เริ่มหันมามีส่วนร่วม และใช้โปรแกรมของเรา

as a model for their own employees

เป็นต้นแบบให้พนักงานของพวกเขา

to try and have contests to see

เพื่อทดลอง และแข่งขันกันดูว่า

who might be able to deal with their obesity situation

ใครจะสามารถ จัดการปัญหาโรคอ้วน

in a way that could be proactively beneficial to others.

ในรูปแบบที่ สามารถเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นด้วย

And then came the next stage of the equation.

และก็มาถึง ขั้นต่อไปของแผนการ

It was time to push what I called MAPS 3.

ถึงเวลาที่ผมจะผลักดัน โครงการ MAPS 3 แล้ว

Now MAPS 3, like the other two programs,

MAPS 3 ก็เหมือนกับสองโปรแกรมก่อน

had had an economic development motive behind it,

คือมีเป้าหมาย เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจ

but along with the traditional economic development tasks

แต่นอกจากการพัฒนาเศรษฐกิจตามปกติ

like building a new convention center,

อย่างการสร้างศูนย์ประชุมแห่งใหม่

we added some health-related infrastructure

เราได้เพิ่มโครงสร้างพื้นฐานที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพ

to the process.

เข้าไปในโครงการด้วย

We added a new central park, 70 acres in size,

เราสร้างสวนสาธารณะกลางแห่งใหม่ ขนาด 70 เอเคอร์

to be right downtown in Oklahoma City.

ในย่านใจกลางเมืองโอกลาโฮมาซิตี้

We're building a downtown streetcar

เราสร้างรถรางสำหรับย่านใจกลางเมือง

to try and help the walkability formula

เพื่อให้เมืองเหมาะสำหรับการเดิน

for people who choose to live in the inner city

สำหรับผู้คนที่อยู่ในเมืองชั้นใน

and help us create the density there.

ช่วยให้คนกระจุกตัวหนาแน่นขึ้น

We're building senior health and wellness centers

เรากำลังสร้าง ศูนย์สุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ

throughout the community.

ทั่วทุกชุมชน

We put some investments on the river

เราลงทุนเพิ่มเติม พัฒนาแม่น้ำ

that had originally been invested upon

ซึ่งเคยมีการพัฒนาไปแล้ว

in the original MAPS,

ในแผนการ MAPS ดั้งเดิม

and now we are currently in the final stages

ตอนนี้ เราอยู่ในขั้นสุดท้าย

of developing the finest venue in the world

ของแผนพัฒนา สถานที่ชั้นเยี่ยมที่สุดในโลก

for the sports of canoe, kayak and rowing.

สำหรับกีฬาแคนู คายัก และพายเรือ

We hosted the Olympic trials last spring.

เรามีงานคัดเลือกนักกีฬาโอลิมปิก ในฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว

We have Olympic-caliber events coming to Oklahoma City,

เราจะมีงานระดับโอลิมปิก เกิดขึ้นที่โอกลาโฮมาซิตี้

and athletes from all over the world moving in,

นักกีฬาจากทั่วโลก จะหลั่งไหลเข้ามา

along with inner city programs

ควบคู่กับแผนกิจกรรม สำหรับเมืองชั้นใน

to get kids more engaged in these types of recreational activities

จะกระตุ้นให้เด็กๆ มีส่วนร่วม ในกิจกรรมสันทนาการ

that are a little bit nontraditional.

อันแปลกใหม่นี้

We also, with another initiative that was passed,

นอกจากนั้น ด้วยโครงการซึ่งเพิ่งผ่านการอนุมัติ

are building hundreds of miles of new sidewalks

เรายังคงสร้างทางเท้าใหม่ๆ เพิ่มอีกหลายร้อยไมล์

throughout the metro area.

ให้ครอบคลุมทุกมุมเมือง

We're even going back into some

เรายังย้อนกลับไป แก้ปัญหา

inner city situations

ของเมืองชั้นใน

where we had built neighborhoods

ซึ่งเราสร้างย่านที่อยู่อาศัย

and we had built schools

และสร้างโรงเรียน

but we had not connected the two.

แต่กลับไม่เชื่อมต่อสองสิ่งนั้น

We had built libraries and we had built neighborhoods,

เราได้สร้างหอสมุด และย่านชุมนุมชน

but we had never really connected the two

แต่ยังไม่ได้เชื่อมต่อทั้งสองอย่างจริงจัง

with any sort of walkability.

ในรูปแบบที่เหมาะสำหรับการเดิน

Through yet another funding source,

ด้วยแหล่งเงินทุนอีกก้อน

we're redesigning all of our inner city streets

เรากำลังออกแบบถนนของเมืองชั้นในใหม่

to be more pedestrian-friendly.

ให้สะดวกขึ้น ต่อคนเดินเท้า

Our streets were really wide,

ถนนของเรานั้นกว้างมาก

and you'd push the button to allow you to walk across,

คุณต้องกดปุ่มสัญญาณก่อน ถึงจะเดินข้ามได้

and you had to run in order to get there in time.

และก็ต้องรีบวิ่งเลย ถึงจะข้ามทันก่อนสัญญาณหมด

But now we've narrowed the streets,

แต่ตอนนี้เราทำให้ถนนแคบลง

highly landscaped them, making them more pedestrian-friendly,

สร้างภูมิทัศน์ที่สวยงาม เป็นมิตรกับคนเดินมากขึ้น

really a redesign, rethinking the way

เป็นการออกแบบใหม่ คิดวิธีใหม่

we build our infrastructure,

ในการสร้างโครงสร้างพื้นฐาน

designing a city around people and not cars.

ออกแบบเมืองให้สะดวก สำหรับคน ไม่ใช่รถยนต์

We're completing our bicycle trail master plan.

เรากำลังทำ แผนแม่บททางจักรยาน ให้เสร็จสมบูรณ์

We'll have over 100 miles

เราจะมีทางจักรยานยาว 100 ไมล์

when we're through building it out.

เมื่อเราสร้างเสร็จสมบูรณ์

And so you see this culture starting to shift

คุณจะเห็นได้เลย ว่าวัฒนธรรมในโอกลาโฮมาซิตี้

in Oklahoma City.

เริ่มเปลี่ยนแปลงไป

And lo and behold, the demographic changes

และที่น่าตื่นเต้นก็คือ กลุ่มช่วงอายุของประชากรเริ่มเปลี่ยนไป

that are coming with it are very inspiring.

กลุ่มมาใหม่นั้น น่าสนใจมาก

Highly educated twentysomethings

คนอายุยี่สิบกว่า การศึกษาสูง

are moving to Oklahoma City from all over the region

ย้ายมาที่โอกลาโฮมาซิตี้ จากทุกพื้นที่

and, indeed, even from further away, in California.

แม้แต่จากแคลิฟอร์เนีย ที่อยู่ไกลออกไปมาก

When we reached a million pounds,

เมื่อเว็บไซต์เรา ได้ตัวเลขหนึ่งล้านปอนด์

in January of 2012,

ในเดือนมกราคมปี 2012

I flew to New York with some our participants

ผมบินไปนิวยอร์ก กับผู้ร่วมโครงการของเรา

who had lost over 100 pounds,

ที่ลดน้ำหนักได้กว่า 100 ปอนด์

whose lives had been changed,

จนชีวิตเขาเปลี่ยนไปเลย

and we appeared on the Rachael Ray show,

เราไปออกรายการ "เรเชล เรย์ โชว์" (The Rachel Ray show)

and then that afternoon, I did a round of media in New York

และในช่วงบ่ายวันนั้น ผมเดินสาย ออกสื่อต่างๆ ในนิวยอร์ก

pushing the same messages

ผลักดันข้อความ

that you're accustomed to hearing about obesity and the dangers of it.

ที่เราได้ยินกันจนชิน เกี่ยวกับโรคอ้วน และอันตรายของมัน

And I went into the lobby of Men's Fitness magazine,

ผมยังได้ไปล็อบบี้ ของเมนส์ ฟิตเนส (Men's Fitness)

the same magazine that had put us on that list

นิตยสาร ที่นำเมืองเราไปอยู่ในรายชื่อนั้น

five years before.

เมื่อห้าปีที่แล้ว

And as I'm sitting in the lobby waiting to talk to the reporter,

ขณะที่ผมนั่งอยู่ในล็อบบี้ รอคุยกับผู้สื่อข่าว

I notice there's a magazine copy

ผมสังเกตเห็นนิตยสาร

of the current issue right there on the table,

เล่มปัจจุบัน วางอยู่บนโต๊ะ

and I pick it up, and I look at the headline

ผมหยิบขึ้นมา เห็นหัวข้อใหญ่

across the top, and it says,

ที่อยู่บนสุด เขียนว่า

"America's Fattest Cities: Do You Live in One?"

"เมืองที่อ้วนที่สุดในอเมริกา: คุณอยู่ในเมืองเหล่านี้หรือเปล่า?"

Well, I knew I did,

ผมรู้ว่าผมอยู่

so I picked up the magazine

ผมจึงหยิบมันขึ้นมา

and I began to look,

และเริ่มอ่านดู

and we weren't on it.

เราไม่ติดอันดับครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Then I looked on the list of fittest cities,

และผมก็ดูรายชื่อ เมืองที่สุขภาพดีที่สุด

and we were on that list.

เราติดอันดับครับ

We were on the list as the 22nd fittest city in the United States.

เราอยู่อันดับที่ 22 ของเมืองสุขภาพดีที่สุดในอเมริกา

Our state health statistics are doing better.

สถิติทางสุขภาพของรัฐเรา เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

Granted, we have a long way to go.

ก็จริงครับ เรายังต้องทำงานกันอีกมาก

Health is still not something

สุขภาพของโอกลาโฮม่าซิตี้

that we should be proud of in Oklahoma City,

อาจจะยังไม่ดีจนน่าภูมิใจ

but we seem to have turned the cultural shift

แต่เราก็ได้ริเริ่ม เปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม

of making health a greater priority.

ให้ผู้คนเห็นความสำคัญของสุขภาพมากขึ้น

And we love the idea of the demographics

เราชอบมากครับ ที่กลุ่มประชากร

of highly educated twentysomethings,

วัยยี่สิบกว่า มีการศึกษาสูง

people with choices, choosing Oklahoma City

มีตัวเลือกมากมาย เลือกโอกลาโฮมาซิตี้

in large numbers.

เป็นจำนวนมาก

We have the lowest unemployment in the United States,

เรามีอัตราการว่างงานน้อยที่สุด ในสหรัฐอเมริกา

probably the strongest economy in the United States.

น่าจะเป็น เศรษฐกิจที่แข็งแกร่งที่สุดในสหรัฐฯ

And if you're like me, at some point

ถ้าคุณเหมือนกับผม

in your educational career,

ตอนที่ยังอยู่ในวัยเรียน

you were asked to read a book called

คุณคงเคยต้องอ่านหนังสือนอกเวลา เรื่อง

"The Grapes of Wrath."

"ผลพวงแห่งความคับแค้น" (The Grapes of Wrath)

Oklahomans leaving for California

ว่าด้วยคนโอกลาโฮมา ต้องย้ายไปแคลิฟอร์เนีย

in large numbers for a better future.

เป็นจำนวนมาก เพื่ออนาคตที่ดีกว่า

When we look at the demographic shifts

เมื่อเราดูกลุ่มประชากรที่เริ่มเปลี่ยนไป

of people coming from the west,

ของผู้คน ที่มาจากภาคตะวันตก

it appears that what we're seeing now

สิ่งนี้ น่าจะตั้งชื่อให้ได้ว่า

is the wrath of grapes.

"ความคับแค้นของเหล่าผลพวง" (the wrath of grapes)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The grandchildren are coming home.

ลูกหลานเรากลับบ้านแล้วครับ

You've been a great audience and very attentive.

พวกคุณเป็นผู้ชมที่ดี และตั้งใจฟังมาก

Thank you very much for having me here.

ขอบคุณที่ให้โอกาสผมมาที่นี่

(Applause)

(เสียงปรบมือ)