These bacteria eat plastic | Morgan Vague

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: yamela areesamarn Reviewer: PanaEk Warawit

Plastics: you know about them, you may not love them,

พลาสติก: คุณรู้เรื่องของมัน คุณอาจจะไม่ได้รักมัน

but chances are you use them every single day.

แต่ความเป็นไปได้ก็คือ คุณใช้มันทุกๆวัน

By 2050, researchers estimate

ถึงปี ค.ศ 2050 นักวิจัยประมาณการณ์ว่า

that there will be more plastic in the ocean than fish.

จะมีพลาสติกมากกว่าปลาในมหาสมุทร

Despite our best efforts,

แม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดแล้วก็ตาม

only nine percent of all plastic we use winds up being recycled.

แค่ 9 เปอร์เซ็นต์ของพลาสติกที่เราใช้ ที่จะถูกนำกลับมาใช้ใหม่

And even worse,

และที่แย่กว่านั้น

plastic is incredibly tough and durable

พลาสติกเหนียวและทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ

and researchers estimate

และนักวิจัยประมาณว่า

that it can take anywhere from 500 to 5,000 years

มันจะใช้เวลาตั้งแต่ 500 จนถึง 5000 ปี

to fully break down.

กว่าที่จะย่อยสลายไปได้อย่างหมดสิ้น

It leaches harmful chemical contaminants into our oceans, our soil,

มันปล่อยสารเคมีอันตรายเข้าไปปนเปื้อน อยู่เข้าไปในมหาสมุทรของเรา ในดินของเรา

our food, our water, and into us.

ในอาหารของเรา ในน้ำ และเข้าไปในตัวเรา

So how did we wind up with so much plastic waste?

แล้วทำไมเราจึงลงท้าย ด้วยการมีขยะพลาสติกมากมายนัก?

Well, it's simple.

มันก็ง่ายๆ

Plastic is cheap, durable, adaptable, and it's everywhere.

พลาสติกมีราคาถูก ทนทาน ปรับใช้ได้ง่าย และมันมีอยู่ในทุกแห่งหน

But the good news is

แต่ข่าวดีก็คือ

there's something else that's cheap, durable, adaptable and everywhere.

ยังมีอย่างอื่นอีก ที่ราคาถูก ทนทาน ปรับตัวได้ดี และมีอยู่ในทุกแห่งหน

And my research shows it may even be able to help us

และงานวิจัยของฉัน แสดงให้เห็นว่า มันอาจจะสามารถช่วยเราได้

with our plastic pollution problem.

กับปัญหามลพิษจากพลาสติกของเรา

I'm talking about bacteria.

ฉันกำลังพูดถึงแบคทีเรีย

Bacteria are microscopic living beings invisible to the naked eye

แบคทีเรียเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีขนาดเล็กจิ๋ว มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

that live everywhere,

ที่มีชีวิตอยู่ในทุกแห่งหน

in all sorts of diverse and extreme environments,

ในสภาพแวดล้อมที่หลากหลาย และรุนแรงสุดขีด

from the human gut, to soil, to skin,

จากในท้องไส้ของมนุษย์ จนถึงในดิน ผิวหนัง

to vents in the ocean floor, reaching temperatures of 700 degrees Fahrenheit.

จนถึงรอยแยกในพื้นมหาสมุทร ที่อุณหภูมิสูงถึง 700 องศาฟาเรนไฮต์

Bacteria live everywhere,

แบคทีเรียเรียอาศัยอยู่ในทุกๆ ที่

in all sorts of diverse and extreme environments.

ในทุกสภาพแวดล้อมที่หลากหลายและสุดโต่ง

And as such, they have to get pretty creative with their food sources.

เมื่อเป็นเช่นนั้น มันต้องสร้างสรรค์อย่างมาก เกี่ยวกับแหล่งอาหารของมัน

There's also a lot of them.

นอกจากนี้ยังมีพวกมันมากมาย

Researchers estimate that there are roughly five million trillion trillion --

นักวิจัยประมาณว่า มีคร่าวๆ ประมาณ ห้าล้านพันล้านพันล้าน

that's a five with 30 zeros after it -- bacteria on the planet.

นั่นก็คือ มีแบคทีเรียอยู่จำนวน เลข 5 กับเลข 0 อีก 30 ตัวอยู่ข้างหลัง อยู่บนโลก

Now, considering that we humans produce

ทีนี้เมื่อพิจารณาว่า มนุษย์เราผลิต

300 million tons of new plastic each year,

พลาสติกใหม่ขึ้นมา 300 ล้านตัน ในแต่ละปี

I'd say that our plastic numbers

เราก็น่าจะกล่าวได้ว่า ตัวเลขพลาสติกของเรา

are looking pretty comparable to bacteria's.

ดูเหมือนจะพอเปรียบเทียบกันได้ กับของแบคทีเรีย

So, after noticing this

ดังนั้น หลังจากสังเกตเห็นเรื่องนี้

and after learning about all of the creative ways

และหลังจากการเรียนรู้เกี่ยวกับ วิธีการสร้างสรรค์ทั้งหมด

that bacteria find food,

ที่แบคทีเรียหาอาหาร

I started to think:

ฉันจึงเริ่มต้นคิดว่า:

could bacteria in plastic-polluted environments

แบคทีเรียในสภาพแวดล้อมที่เป็นพิษจากพลาสติก

have figured out how to use plastic for food?

จะหาวิธีใช้พลาสติกมาเป็นอาหารได้อย่างไร?

Well, this is the question that I decided to pursue a couple of years ago.

ค่ะ นี่เป็นคำถามที่ฉันได้ตัดสินใจ ที่จะไล่ตามหาคำตอบ เมื่อสองปีที่แล้ว

Now, fortunately for me,

ทีนี้โชคดีสำหรับฉัน

I'm from one of the most polluted cities in America,

ฉันมาจากเมืองที่มีมลพิษมากที่สุดเมืองหนึ่งในอเมริกา

Houston, Texas.

เมืองฮุสตัน รัฐเท็กซัส

(Laughs)

(เสียงหัวเราะ)

In my hometown alone,

ในบ้านเกิดของฉันแห่งเดียว

there are seven EPA-designated Superfund sites.

มีพื้นที่ขยะถึง 7 แห่ง ที่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษ กำหนดโดยสำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมสหรัฐ

These are sites that are so polluted,

พื้นที่เหล่านี้มีมลพิษปนเปื้อนมากเสียจนกระทั่ง

that the government has deemed their cleanup a national priority.

รัฐบาลพิจารณาเห็นว่าการทำให้มันสะอาด เป็นเรื่องสำคัญในระดับชาติ

So I decided to trek around to these sites

ฉันจึงได้ตัดสินใจเดินทาง ดั้นด้นไปรอบๆ พื้นที่เหล่านี้

and collect soil samples teeming with bacteria.

และรวบรวมตัวอย่างดิน ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแบคทีเรีย

I started toying with a protocol,

ฉันได้เริ่มทดลองกับขั้นตอนพิธี

which is fancy science talk for a recipe.

ซึ่งเป็นศัพท์วิทยาศาสตร์อย่างหรู ที่เราใช้เรียกสูตรอะไรบางอย่าง

And what I was trying to cook up was a carbon-free media,

สิ่งที่ฉันต้องการจะปรุงขึ้นมา ก็คือตัวกลางเพาะเลี้ยงที่ไม่มีคาร์บอน

or a food-free environment.

หรือ สภาพแวดล้อมที่ไม่มีสารอาหารเลย

An environment without the usual carbons, or food,

เป็นสภาพแวดล้อมที่ปราศจากคาร์บอน หรืออาหารตามปกติ

that bacteria, like us humans, need to live.

ที่ซึ่งแบคทีเรีย จำเป็นต้องใช้เพื่ออยู่รอด เช่นเดียวกับมนุษย์

Now, in this environment,

ค่ะ ในสภาพแวดล้อมนี้

I would provide my bacteria with a sole carbon, or food, source.

ฉันได้จัดให้แบคทีเรียของฉันมีแหล่งอาหาร คือคาร์บอน ได้จากเพียงแหล่งเดียว

I would feed my bacteria polyethylene terephthalate,

ฉันเลี้ยงแบคทีเรียของฉัน ด้วยสารพอลิเอทิลีนเทเลฟทาเลต

or PET plastic.

หรือ พลาสติกเพท (PET)

PET plastic is the most widely produced plastic in the world.

พลาสติกเพทเป็นพลาสติกที่ถูกผลิตขึ้นมา ใช้อย่างกว้างขวางที่สุดในโลก

It's used in all sorts of food and drink containers,

มันถูกนำไปใช้ในบรรจุภัณฑ์ทุกประเภท สำหรับอาหารและเครื่องดื่ม

with the most notorious example being plastic water bottles,

กับตัวอย่างที่ดังกระฉ่อน ของการเป็นขวดน้ำพลาสติก

of which we humans currently go through at a rate of one million per minute.

ที่มนุษย์เราในปัจจุบันกำลังใช้อยู่ ที่อัตราหนึ่งล้านขวดต่อนาที

So, what I would be doing,

ดังนั้น สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่

is essentially putting my bacteria on a forced diet of PET plastic

กล่าวง่ายๆ ก็คือเลี้ยงแบคทีเรีย ด้วยการบังคับให้กินพลาสติกเพท

and seeing which, if any, might survive or, hopefully, thrive.

และดูว่าแบคทีเรียตัวไหน ที่อาจยังคงอยู่รอดได้ หรือหวังว่าจะเติบโต

See, this type of experiment would act as a screen

เห็นมั๊ยคะ การทดลองแบบนี้ จะเป็นเหมือนการกลั่นกรอง

for bacteria that had adapted to their plastic-polluted environment

เพื่อหาแบคทีเรียที่สามารถปรับตัวได้ ให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่ปนเปื้อนจากพลาสติก

and evolved the incredibly cool ability to eat PET plastic.

และได้วิวัฒนาการความสามารถที่เยี่ยมยอด อย่างไม่น่าเชื่อ ที่จะกินพลาสติกเพทได้

And using this screen,

และการใช้การกลั่นกรองนี้

I was able to find some bacteria that had done just that.

ฉันได้ค้นพบแบคทีเรียบางตัวที่ทำอย่างนั้นได้

These bacteria had figured out how to eat PET plastic.

แบคทีเรียเหล่านี้ ค้นพบวิธีการที่จะกินพลาสติกเพท

So how do these bacteria do this?

แล้วแบคทีเรียพวกนี้ทำได้อย่างไรน่ะหรือ?

Well, it's actually pretty simple.

ค่ะ จริงๆ แล้วมันก็ง่ายมาก

Just as we humans digest carbon or food into chunks of sugar

ก็เหมือนกับมนุษย์เราย่อยคาร์บอน หรืออาหารไปเป็นก้อนน้ำตาล

that we then use for energy,

ที่เราสามารถนำไปใช้ต่อเป็นพลังงาน

so too do my bacteria.

แบคทีเรียของฉันก็ทำอย่างนั้น ด้วยเหมือนกัน

My bacteria, however, have figured out how to do this digestion process

แต่แบคทีเรียของฉัน สามารถหาวิธีการย่อย ที่ใช้การได้

to big, tough, durable PET plastic.

กับพลาสติกเพทที่ใหญ่ เหนียวและทนทาน

Now, to do this, my bacteria use a special version

ค่ะ เพื่อทำสิ่งนี้ แบคทีเรียของฉันใช้รูปแบบพิเศษ

of what's called an enzyme.

ของสิ่งที่เรียกว่าเอ็นไซม์

Now, enzymes are simply compounds that exist in all living things.

ค่ะ เอ็นไซม์เป็นเพียงสารประกอบ ที่มีอยู่ในสิ่งที่มีชีวิตทั้งหมด

There are many different types of enzymes,

มีเอ็นไซม์อยู่มากมายหลายประเภท

but basically, they make processes go forward,

แต่โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันทำให้ กระบวนการต่างๆ เคลื่อนไปข้างหน้า

such as the digestion of food into energy.

อย่างเช่น การย่อยอาหารให้เป็นพลังงาน

For instance, we humans have an enzyme called an amylase

ตัวอย่างเช่น มนุษย์เรามีเอ็นไซม์ตัวหนึ่ง ที่เรียกว่าอะไมเลส

that helps us digest complex starches, such as bread,

ที่ช่วยเราย่อยแป้งเชิงซ้อน (complex starches) อย่างเช่น ขนมปัง

into small chunks of sugar that we can then use for energy.

ไปเป็นก้อนน้ำตาลเล็กๆ ที่เราสามารถใช้ไปเป็นพลังงานได้

Now, my bacteria have a special enzyme called a lipase

ค่ะ แบคทีเรียของฉัน มีเอ็นไซม์พิเศษตัวหนึ่งเรียกว่าไลเพส (lipase)

that binds to big, tough, durable PET plastic

ที่ไปผูกเข้ากับพลาสติกเพท ที่ใหญ่ เหนียว และทนทาน

and helps break it into small chunks of sugar

แล้วช่วยทำให้มันแตกไปเป็นก้อนน้ำตาลเล็กๆ

that my bacteria can then use for energy.

ที่แบคทีเรียของฉัน สามารถใช้ไปเป็นพลังงานได้

So basically,

ดังนั้น โดยพื้นฐานแล้ว

PET plastic goes from being a big, tough, long-lasting pollutant

พลาสติกเพทเปลี่ยนจากสารมลพิษ ที่ใหญ่ เหนียว ทนทานอยู่ได้นาน

to a tasty meal for my bacteria.

กลายไปเป็นอาหารที่เอร็ดอร่อย สำหรับแบคทีเรียของฉันไป

Sounds pretty cool, right?

ฟังดูแล้วเจ๋ง ใช่มั๊ยคะ?

And I think, given the current scope of our plastic pollution problem,

และฉันก็คิดว่า เมื่อคำนึงถึง ขอบเขตปัญหามลพิษพลาสติกของเราในปัจจุบัน

I think it sounds pretty useful.

ฉันคิดว่ามันดูมีประโยชน์มากทีเดียว

The statistics I shared with you

สถิตที่ฉันเล่าให้คุณฟัง

on just how much plastic waste has accumulated on our planet

ในเรื่องของจำนวนขยะพลาสติก ว่ามีสะสมไว้มากขนาดไหนบนโลกของเรานั้น

are daunting.

น่าหวาดหวั่น

They're scary.

พวกมันน่ากลัว

And I think they highlight

และฉันคิดว่าพวกมันเน้นให้เห็นว่า

that while reducing, reusing and recycling are important,

ในขณะที่การลดการใช้ลง การเอามาใช้อีก และการรีไซเคิลนั้นสำคัญ

they alone are not going to be enough to solve this problem.

แต่เพียงพวกนั้นอย่างเดียว คงไม่เพียงพอที่จะแก้ปัญหานี้ได้

And this is where I think bacteria might be able to help us out.

และนี่เป็นที่ซึ่งฉันคิดว่า แบคทีเรียอาจจะช่วยเราไว้ได้

But I do understand why the concept of bacterial help

แต่ฉันก็เข้าใจอย่างยิ่งว่า ทำไมแนวคิดการใช้แบคทีเรียมาช่วยนั้น

might make some people a little nervous.

อาจทำให้ผู้คนบางคนวิตกกังวลบ้างเล็กน้อย

After all, if plastic is everywhere and these bacteria eat plastic,

ในที่สุดแล้ว ถ้าพลาสติกมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง และแบคทีเรียเหล่านี้กินพลาสติก

isn't there a risk of these bacteria getting out in the environment

จะมีความเสี่ยงของการที่ แบคทีเรียเหล่านี้จะออกไปสู่สิ่งแวดล้อม

and wreaking havoc?

และสร้างความหายนะได้หรือไม่?

Well, the short answer is no, and I'll tell you why.

ค่ะ คำตอบสั้นๆ คือ ไม่ และฉันก็จะบอกคุณว่าทำไม

These bacteria are already in the environment.

แบคทีเรียเหล่านี้ มันมีอยู่แล้วในสิ่งแวดล้อม

The bacteria in my research are not genetically modified frankenbugs.

แบคทีเรียในงานวิจัยของฉัน ไม่ใช่เชื้อแบคทีเรียตำนานผีแฟรงเก็นสไตน์

These are naturally occurring bacteria

พวกมันเป็นแบคทีเรียที่ปรากฎขึ้นตามธรรมชาติ

that have simply adapted to their plastic-polluted environment

ที่เพียงได้ปรับตัว เข้ากับสิ่งแวดล้อมมลพิษพลาสติก

and evolved the incredibly gnarly ability to eat PET plastic.

และได้วิวัฒนาการความสามารถ ที่ดีอย่างการกินพลาสติกเพทขึ้นมา

So the process of bacteria eating plastic is actually a natural one.

ดังนั้นกระบวนการของแบคทีเรียที่กิน พลาสติกเพท จริงๆ แล้วเป็นกระบวนการธรรมชาติ

But it's an incredibly slow process.

แต่มันเป็นกระบวนการที่ช้าอย่างไม่น่าเชื่อ

And there remains a lot of work to be done

และก็ยังมีงานอีกมากมายที่ยังต้องทำ

to figure out how to speed up this process to a useful pace.

เพื่อหาทางเร่งกระบวนการนี้ ให้มีความเร็วเพียงพอที่จะเป็นประโยชน์ได้

My research is currently looking at ways of doing this

งานวิจัยของฉันปัจจุบัน กำลังมองหาวิธีการที่จะทำสิ่งนี้อยู่

through a series of UV, or ultraviolet, pretreatments,

โดยใช้กระบวนการบำบัดล่วงหน้าด้วยยูวี หรือแสงอัลตราไวโอเลต

which basically means we blast PET plastic with sunlight.

ซึ่งหมายความว่าฉายแสงอาทิตย์ ส่องไปที่พลาสติกเพท

We do this because sunlight acts a bit like tenderizer on a steak,

เราทำแบบนี้ก็เพราะแสงอาทิตย์ ทำงานเหมือนกับค้อนที่ทุบให้เนื้อสเต็กนุ่ม

turning the big, tough, durable bonds in PET plastic

เปลี่ยนพันธะโมเลกุลที่ใหญ่ เหนียว และทนทานในพลาสติกเพท

a bit softer and a bit easier for my bacteria to chew on.

ให้อ่อนตัวลงบ้างและง่ายขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้แบคทีเรียของฉันขบเคี้ยวมันได้

Ultimately, what my research hopes to do

ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่งานวิจัยของฉันหวังที่จะทำ

is create an industrial-scale contained carbon-free system,

คือการสร้างระบบจำกัดเขตแบบไร้คาร์บอน ในขนาดอุตสาหกรรม

similar to a compost heap,

คล้ายกับกองปุ๋ยหมัก

where these bacteria can thrive in a contained system,

ที่ซึ่งแบคทีเรียเหล่านี้จะเจริญเติบโตได้ดี ในระบบที่จำกัดเขตนี้

where their sole food source is PET plastic waste.

ที่ซึ่งแหล่งอาหารอย่างเดียวของมันคือ ขยะพลาสติกเพท

Imagine one day being able to dispose of all of your plastic waste

ลองจินตนาการถึงว่า วันหนึ่งที่คุณ สามารถทิ้งขยะพลาสติกทั้งหมด

in a bin at the curb

ลงในถังขยะที่หัวถนน

that you knew was bound for a dedicated bacteria-powered plastic waste facility.

ที่คุณรู้ว่าจะบ่ายหน้าไปที่ โรงงานขยะพลาสติกที่ใช้แบคทีเรียโดยเฉพาะ

I think with some hard work this is an achievable reality.

ฉันคิดว่าด้วยการทำงานที่หนัก นี่จะเป็นความเป็นจริงที่สามารถบรรลุถึงได้

Plastic-eating bacteria is not a cure-all.

แบคทีเรียที่กินพลาสติก ไม่ใช่จะช่วยได้ทั้งหมด

But given the current statistics, it's clear that we humans,

แต่เมื่อคำนึงถึงสถิติในปัจจุบัน มันชัดเจนแล้วว่า มนุษย์เรา

we could use a little help with this problem.

เราต้องการความช่วยเหลือ สำหรับการแก้ปัญหานี้

Because people,

เพราะว่าผู้คนเรานั้น

we possess a pressing problem of plastic pollution.

เรามีปัญหาที่เรื่องมลพิษจากพลาสติก ที่กำลังกดดันเร่งด่วนอยู่

And bacteria might be a really important part of the solution.

และแบคทีเรียก็อาจจะเป็น ส่วนสำคัญอย่างแท้จริงในการแก้ปัญหานี้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)