We don't "move on" from grief. We move forward with it | Nora McInerny | TED

Translator: Supakij Patthanapitoon Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So, 2014 was a big year for me.

ปี 2014 เป็นปีที่ยิ่งใหญ่สำหรับฉัน

Do you ever have that,

คุณเคยเจอบ้างมั้ย

just like a big year, like a banner year?

แบบว่าเป็นปีแห่งความสำเร็จที่น่าจดจำ

For me, it went like this:

สำหรับฉัน มันเป็นอย่างนี้

October 3, I lost my second pregnancy.

3 ตุลาคม ฉันแท้งลูกคนที่สอง

And then October 8, my dad died of cancer.

8 ตุลาคม พ่อฉันตายด้วยโรคมะเร็ง

And then on November 25, my husband Aaron died

และ 25 พฤศจิกายน แอรอน สามีฉันเสียชีวิต

after three years with stage-four glioblastoma,

หลังจากที่อยู่กับ กลิโอบลาสโตมาขั้นที่สี่มาสามปี

which is just a fancy word for brain cancer.

มันเป็นชื่อเรียกหรู ๆ ของมะเร็งสมองชนิดหนึ่ง

So, I'm fun.

ฉันสนุกกับมันมาก

(Laughter)

(หัวเราะ)

People love to invite me out all the time.

ผู้คนต่างชวนฉันออกไปข้างนอก

Packed social life.

ชวนไปเข้าสังคม

Usually, when I talk about this period of my life,

เวลาที่ฉันได้พูดถึงชีวิตในช่วงนี้

the reaction I get is essentially:

ปฏิกิริยาตอบกลับมักจะเป็นแบบนี้:

(Sighs)

(ถอนหายใจ)

"I can't -- I can't imagine."

”ฉัน--ฉันนึกภาพไม่ออกเลย”

But I do think you can.

แต่ฉันว่าคุณจะนึกออก

I think you can.

คุณจะนึกมันออก

And I think that you should

คุณควรที่จะนึกออก

because, someday, it's going to happen to you.

เพราะว่ามันอาจจะเกิดขึ้นกับคุณ ในสักวันหนึ่งข้างหน้า

Maybe not these specific losses in this specific order or at this speed,

แม้ว่าจะไม่ใช่ความสูญเสียแบบเดียวกัน หรือในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันแบบนี้

but like I said, I'm very fun

แต่ก็อย่างที่บอก ฉันสนุกมาก

and the research that I have seen will stun you:

และฉันมีงานวิจัยที่จะทำให้คุณต้องทึ่ง

everyone you love has a 100 percent chance of dying.

คนทุกคนที่คุณรัก จะมีโอกาสตาย 100%

(Laughter)

(หัวเราะ)

And that's why you came to TED.

และนี่คือเหตุผลที่คุณมา TED

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)

So, since all of this loss happened,

ในเมื่อความสูญเสียเหล่านี้เกิดขึ้น

I've made it a career to talk about death and loss,

ฉันตัดสินใจที่จะทำเป็นอาชีพ เล่าเรื่องเกี่ยวกับความตายและความสูญเสีย

not just my own, because it's pretty easy to recap,

ไม่ใช่เพื่อฉัน เพราะมันง่ายเหลือหลายที่จะเล่า

but the losses and tragedies that other people have experienced.

แต่เพื่อความสูญเสียและโศกนาฏกรรม ที่ผู้คนต่างประสบพบเจอ

It's a niche, I have to say.

ตลาดมันเล็กมาก พูดเลย

(Laughter)

(หัวเราะ)

ความต้องการมีน้อยมาก ฉันคิดว่าจะหาเงินได้มากกว่านี้ แต่ก็...

It's a small niche, and I wish I made more money, but ...

(Laughter)

(หัวเราะ)

I've written some very uplifting books,

แล้วฉันก็เขียนหนังสือแนวให้กำลังใจ

host a very uplifting podcast, I started a little nonprofit.

จัดพ็อดแคสต์ให้กำลังใจ ทำงานจิตอาสานิดหน่อย

I'm just trying to do what I can

ฉันพยายามทำทุกอย่าง เท่าที่จะทำได้

to make more people comfortable with the uncomfortable,

เพื่อทำให้ผู้คนรู้สึกเบาใจ ในสิ่งที่แสนหนักอึ้ง

and grief is so uncomfortable.

และความโศกเศร้า มันหนักหนาสาหัส

มันหนักหนาสาหัส โดยเฉพาะถ้าเป็นความโศกเศร้าของคนอื่น

It's so uncomfortable, especially if it's someone else's grief.

So part of that work is this group that I started with my friend Moe,

งานส่วนหนึ่งนั้นก็คือการก่อตั้งกลุ่ม ฉันริเริ่มกับเพื่อนชื่อโม

who is also a widow;

ซึ่งเป็นม่ายเหมือนกัน

we call it the Hot Young Widows Club.

เราตั้งกลุ่มขึ้นมา ชื่อว่า “ม่ายสาวร้อนรัก”

(Laughter)

(หัวเราะ)

And it's real, we have membership cards

มันมีจริง ๆ นะ บัตรสมาชิกก็มี

and T-shirts.

แถมยังทำเสื้อ

And when your person dies, your husband, wife, girlfriend, boyfriend,

เพราะเมื่อคนรักของคุณจากไป ไม่ว่าจะเป็นสามี ภรรยา แฟนสาว แฟนหนุ่ม

literally don't care if you were married,

จริง ๆ ไม่สนหรอกว่าจะแต่งงานกันหรือยัง

your friends and your family are just going to look around

เพื่อนและครอบครัวของคุณ จะหันมองไปรอบ ๆ

through friends of friends of friends of friends

ผ่านเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน

until they find someone who's gone through something similar,

จนกระทั่งพวกเขารู้จักบางคน ที่ผ่านความสูญเสียคล้าย ๆ กัน

and then they'll push you towards each other

และเขาจะดันหลังคุณให้ทำความรู้จักกัน

so you can talk amongst yourselves and not get your sad on other people.

เพื่อที่คุณจะได้คุยกันเอง และไม่โยนความเศร้าใส่คนอื่น

(Laughter)

(หัวเราะ)

So that's what we do.

สิ่งที่เราทำ ๆ กันก็คือ

It's just a series of small groups,

ตั้งวงคุยเล็ก ๆ ขึ้นมา

where men, women, gay, straight, married, partnered,

ที่ที่ชาย หญิง เกย์ คนรักเพศตรงข้าม คู่แต่งงาน คู่ชีวิต

can talk about their dead person,

ได้บอกเล่าถึงคนที่จากไป

and say the things

และพูดถึงเรื่อง

that the other people in their lives aren't ready or willing to hear yet.

ที่คนอื่น ๆ ในชีวิตของพวกเขา ยังไม่พร้อมหรือเต็มใจที่จะได้ยิน

Huge range of conversations.

บทสนทนามันหลากหลายมากเลยค่ะ

Like, "My husband died two weeks ago,

เช่น “สามีฉันเสียไปสองสัปดาห์แล้ว

I can't stop thinking about sex, is that normal?"

ฉันหยุดคิดเรื่องเพศสัมพันธ์ไม่ได้เลย มันปกติไหมนะ”

Yeah.

มันปกตินะ

"What if it's one of the Property Brothers?"

“ถ้ามาจากเรื่องสามหนุ่มสามมุมล่ะ”

Less normal, but I'll accept it.

ไม่ค่อยปกติ แต่ฉันก็รับได้นะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Things like, "Look, when I'm out in public and I see old people holding hands,

หรืออย่างเช่น “เวลาฉันออกไปข้างนอก แล้วเห็นคนแก่เดินจูงมือกัน

couples who have clearly been together for decades,

คู่ที่ดูแล้วผ่านอะไรด้วยกันมานานหลายสิบปี

and then I look at them and I imagine

ฉันได้แต่มองดูแล้วมีจินตนาการว่า

all of the things they've been through together,

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทั้งคู่ ข้ามผ่านด้วยกันมา

ทั้งสิ่งที่ดี สิ่งที่แย่

the good things, the bad things,

the arguments they've had over who should take out the trash ...

รวมถึงเวลาที่พวกเขาทะเลาะกัน ว่าใครควรเป็นคนเอาขยะไปทิ้ง

I just find my heart filled with rage."

ในใจฉันกลับเต็มไปด้วยความโกรธ”

(Laughter)

(หัวเราะ)

And that example is personal to me.

สำหรับฉัน พวกนี้เป็นเรื่องส่วนตัว

Most of the conversations that we have in the group

บทสนทนาส่วนใหญ่ ที่เกิดขึ้นในวงคุย

can and will just stay amongst ourselves,

จะวนอยู่ภายในกลุ่มของพวกเรากันเอง

but there are things that we talk about

แต่ยังมีอยู่บางเรื่อง

that the rest of the world -- the world that is grief-adjacent

สำหรับโลกข้างนอกซึ่งแนบชิดอยู่กับความเศร้า

but not yet grief-stricken --

แต่ยังไม่ถึงขั้นทุกข์ทนกับมัน

could really benefit from hearing.

จะได้ประโยชน์หากได้รับฟัง

And if you can't tell,

และถ้าคุณเล่าไม่ได้

I'm only interested in / capable of unscientific studies,

ฉันสนใจเพียงแต่ การศึกษาที่ไม่เป็นวิทยาศาสตร์

so what I did was go to The Hot Young Widows Club

สิ่งที่ฉันทำคือ ไปถามเหล่าแม่ม่ายร้อนรัก

and say, "Hello, friends, remember when your person died?" They did.

“ไง เธอจำได้ไหมว่า คนรักของเธอตายเมื่อไหร่” พวกหล่อนจำได้

"Do you remember all the things people said to you?"

“แล้วจำได้ไหมว่าคนอื่น ๆ พูดอะไรกับเธอบ้าง”

"Oh, yeah."

“โอ้ จำได้”

"Which ones did you hate the most?"

“ประโยคไหนที่คุณเกลียดที่สุด”

I got a lot of comments, lot of answers, people say a lot of things,

ฉันได้รับความคิดเห็น คำตอบ และคำพูดต่าง ๆ มากมาย

but two rose to the top pretty quickly.

แต่มีอยู่สองพยางค์ที่ คะแนนนำโด่ง

"Moving on."

“ก้าวข้าม”

Now, since 2014,

เอาล่ะ ตั้งแต่ปี 2014

I will tell you I have remarried a very handsome man named Matthew,

ฉันจะบอกกับพวกคุณว่า ฉันแต่งงานใหม่กับหนุ่มหล่อชื่อแมททิว

we have four children in our blended family,

เรามีลูกด้วยกันสี่คน ครอบครัวรักใคร่กันดี

we live in the suburbs of Minneapolis, Minnesota, USA.

เราอาศัยอยู่ในแถบชานเมืองมินนีแอโพลิส รัฐมินนิโซตา สหรัฐอเมริกา

We have a rescue dog.

เรามีหมากู้ภัยด้วยหนึ่งตัว

(Laughter)

(หัวเราะ)

I drive a minivan,

ฉันขับมินิแวน

like the kind where doors open and I don't even touch them.

รุ่นที่ประตูเปิดอ้าออก แต่ฉันก็ไม่กล้าไปแตะมัน

(Laughter)

(หัวเราะ)

Like, by any "mezhure," life is good.

ไม่ว่าจะวัดด้วย “มาตอนการ” อะไรก็ตาม ชีวิตฉันไปได้ด้วยดี

I've also never said "mezhure," I've never once said it that way.

ฉันไม่เคยพูดคำว่า “มาตอนการ” ไม่เคยพูดอย่างนั้นออกไป

(Laughter)

(หัวเราะ)

I don't know where that came from.

ฉันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน

(Laughter)

(หัวเราะ)

I've never heard anyone else say it that way.

ฉันไม่เคยได้ยินใครพูดแบบนั้นเลย

It looks like it should be said that way,

แต่มันน่าจะออกเสียงแบบนั้นนะ

and that's why the English language is trash, so ...

นี่สินะที่เขาบอกว่าภาษาไทยมันยาก

(Laughter)

(หัวเราะ)

So impressed with anyone who, like, speaks it

ประทับใจมาก ๆ สำหรับคนที่พูดภาษานี้

in addition to a language that makes sense -- good job.

นอกเหนือไปจากภาษาที่มันตรงไปตรงมา

(Laughter)

(หัวเราะ)

But by any measure ...

แต่ไม่ว่าจะด้วย “มาตรการ”

(Laughter)

(หัวเราะ)

By any measure, life is really, really good, but I haven't "moved on."

ไม่ว่าจะวัดด้วยมาตรการอะไรก็ตาม ฉันมีชีวิตที่ดีจริง ๆ แต่ไม่เคย “ก้าวข้าม”

I haven't moved on, and I hate that phrase so much,

ฉันไม่ได้ก้าวข้าม และฉันเกลียดวลีนี้มาก

and I understand why other people do.

แล้วก็เข้าใจคนอื่น ๆ ด้วย

Because what it says

เพราะนัยยะของมัน

is that Aaron's life and death and love are just moments

มันบอกว่าชีวิตและความตายของแอรอน และความรักนั้นเป็นแค่ชั่วขณะหนึ่ง

that I can leave behind me -- and that I probably should.

ที่ฉันจะทิ้งเอาไว้ข้างหลังได้ และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ

And when I talk about Aaron, I slip so easily into the present tense,

ตอนที่ฉันเล่าเรื่องแอรอน ฉันชอบใช้ประโยคแสดงความเป็นปัจจุบัน

and I've always thought that made me weird.

ฉันคิดอยู่เสมอว่ามันทำให้ฉันดูแปลกพิกล

And then I noticed that everybody does it.

จนฉันสังเกตว่าคนอื่นก็เป็นเหมือนกัน

And it's not because we are in denial or because we're forgetful,

ซึ่งไม่ใช่เพราะเราพยายามปฏิเสธความจริง หรือเพราะเราลืมเลือนมันไป

it's because the people we love, who we've lost,

แต่เราเชื่อว่าคนที่เรารัก ซึ่งเราสูญเสียเขาไปแล้ว

are still so present for us.

ยังคงอยู่กับเรา

So, when I say, "Oh, Aaron is ..."

ดังนั้นเวลาฉันพูดว่า “โอ แอรอนเขา...”

It's because Aaron still is.

ก็เพราะแอรอนเขายังอยู่

And it's not in the way that he was before,

ไม่ใช่ในรูปแบบที่เขาเคยเป็น

which was much better,

ซึ่งดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มาก ๆ

and it's not in the way that churchy people try to tell me that he would be.

ไม่ใช่ในรูปแบบที่คนในโบสถ์ พยายามบอกฉันว่าเขาจะเป็นอย่างไร

It's just that he's indelible,

มันเป็นเพราะเขาไม่เคยจางหายไป

and so he is present for me.

เขาจึงยังอยู่กับฉัน

Here,

ตอนนี้

he's present for me in the work that I do,

เขาอยู่กับฉันพร้อมกับงานที่ทำ

in the child that we had together,

ในลูกที่เรามีด้วยกัน

in these three other children I'm raising,

ในเด็กอีกสามคนที่ฉันกำลังเลี้ยงดู

who never met him, who share none of his DNA,

ซึ่งไม่เคยเจอเขา ไม่ได้มีดีเอ็นเอร่วมกันกับเขา

but who are only in my life because I had Aaron

แต่อยู่ในชีวิตฉันเพียงเท่านั้น

ก็เพราะฉันมีแอรอน และเพราะฉันสูญเสียแอรอน

and because I lost Aaron.

He's present in my marriage to Matthew,

เขายังอยู่ในตอนที่ฉันแต่งงานกับแมททิว

because Aaron's life and love and death

เพราะชีวิต ความรัก และความตายของแอรอน

made me the person that Matthew wanted to marry.

ทำให้ฉันเป็นคนที่ แมททิวอยากแต่งงานด้วย

So I've not moved on from Aaron,

ฉันจึงไม่ได้ก้าวข้ามแอรอน

I've moved forward with him.

แต่ฉันก้าวไปต่อพร้อมกับเขา

(Applause)

(ปรบมือ)

We spread Aaron's ashes in his favorite river in Minnesota,

เราโปรยเถ้ากระดูกของแอรอน ในแม่น้ำสายโปรดของเขาที่มินเนโซตา

and when the bag was empty --

เมื่อถุงบรรจุเถ้ากระดูกว่างเปล่า

because when you're cremated, you fit into a plastic bag --

คือเมื่อฌาปนกิจแล้ว ร่างของเราจะถูกบรรจุลงใส่ถุง

there were still ashes stuck to my fingers.

แล้วเถ้ากระดูกมันติดอยู่ตามนิ้วมือฉัน

And I could have just put my hands in the water and rinsed them,

จริง ๆ ฉันก็แค่จุ่มมือลงในน้ำและล้างออก

แต่ฉันกลับเลียมือจนสะอาด

but instead, I licked my hands clean,

because I was so afraid of losing more than I had already lost,

เพราะฉันกลัวว่าจะสูญเสียไปมากกว่านี้ จากสิ่งที่ฉันได้สูญเสียมันไปแล้ว

and I was so desperate to make sure that he would always be a part of me.

ฉันสิ้นหวังเสียจนทำเพื่อความมั่นใจว่า เขาจะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของฉัน

But of course he would be.

แต่แน่ละเขาเข้ามาเป็นในที่สุด

Because when you watch your person fill himself with poison for three years,

เพราะเมื่อคุณเฝ้าดูคนที่ กรอกยาพิษใส่ตัวเองมาเป็นเวลาสามปี

just so he can stay alive a little bit longer with you,

เพียงเพื่อจะได้อยู่กับคุณนานขึ้นอีกหน่อย

that stays with you.

สิ่งนั้นมันอยู่กับคุณ

When you watch him fade from the healthy person he was the night you met

เมื่อคุณเฝ้าดูเขาแปรสภาพ จากชายสุขภาพดีในคืนแรกที่ได้เจอกัน

to nothing, that stays with you.

เป็นความว่างเปล่า สิ่งนั้นมันอยู่กับคุณ

When you watch your son, who isn't even two years old yet,

เมื่อคุณเฝ้าดูลูกชายที่อายุยังไม่สองขวบดี

walk up to his father's bed on the last day of his life,

เดินไปที่เตียงของพ่อในวันสุดท้ายก่อนสิ้นลม

like he knows what's coming in a few hours,

ราวกับเขารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอีก ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

and say, "I love you. All done. Bye, bye."

และพูดว่า “พ่อรักลูกนะ เอาล่ะ บ๊ายบาย”

That stays with you.

สิ่งนั้นมันอยู่กับคุณ

Just like when you fall in love, finally, like really fall in love

เหมือนตอนที่คุณตกหลุมรัก แบบว่า ตกหลุมรักจริง ๆ จัง ๆ

with someone who gets you and sees you

กับคนที่เข้าใจคุณและเห็นค่าคุณ

and you even see, "Oh, my God, I've been wrong this entire time.

กระทั่งตัวคุณเองก็ยังพูดว่า “พระเจ้าช่วย ฉันคิดผิดมาตลอดเลย”

Love is not a contest or a reality show -- it's so quiet,

ความรักไม่ใช่การประชันขันแข่ง หรือรายการเรียลลิตี

มันเงียบเชียบ

it's this invisible thread of calm that connects the two of us

มันคือด้ายแดงล่องหน ที่เชื่อมเราสองคนเอาไว้เงียบ ๆ

even when everything is chaos,

แม้เมื่อทุกอย่างเริ่มดูโกลาหล

when things are falling apart, even when he's gone."

เมื่อทุกสิ่งกำลังพังทลาย แม้เมื่อเขาจากไป

That stays with you.

สิ่งนั้นมันอยู่กับคุณ

We used to do this thing --

พวกเราชอบทำแบบนี้

because my hands are always freezing and he's so warm,

คือฉันเป็นคนที่มือเย็นเฉียบ ส่วนมือเขาอุ่นมาก

ฉันชอบเอามือเย็นเฉียบ เสียบเข้าไปใต้เสื้อของเขา

where I would take my ice-cold hands and shove them up his shirt ...

press them against his hot bod.

แล้วนาบไปที่ผิวกายร้อนรุ่ม

(Laughter)

(หัวเราะ)

And he hated it so much,

เขาเกลียดพฤติกรรมนี้มาก ๆ

(Laughter)

(หัวเราะ)

but he loved me,

แต่เขาก็รักฉัน

and after he died, I laid in bed with Aaron

หลังจากเขาตาย ฉันอยู่บนเตียงกับแอรอน

and I put my hands underneath him

และยื่นมือของฉันไปแตะตัวเขา

and I felt his warmth.

ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากแอรอน

And I can't even tell you if my hands were cold,

ฉันบอกคุณไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าตอนนั้นฉันมือเย็นหรือเปล่า

but I can tell you

แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ

that I knew it was the last time I would ever do that.

นั่นเป็นครั้งสุดท้าย ที่ฉันจะทำแบบนั้น

And that that memory is always going to be sad.

เพราะความทรงจำนั้นมันทำให้ฉันเศร้า

That memory will always hurt.

ความทรงจำนั้นมันเจ็บปวด

Even when I'm 600 years old and I'm just a hologram.

แม้ฉันจะอายุ 600 ปี และกลายเป็นแค่ภาพฮอโลแกรมก็ตาม

(Laughter)

(หัวเราะ)

Just like the memory of meeting him is always going to make me laugh.

เหมือนกับความทรงจำตอนที่ฉันเจอเขา มันทำให้ฉันหัวเราะออกมาได้เสมอ

Grief doesn't happen in this vacuum,

ความโศกเศร้าไม่ได้เกิดขึ้นจากสุญญากาศ

it happens alongside of and mixed in with all of these other emotions.

แต่มาพร้อมกับอารมณ์อื่น ๆ และมันผสมปนเปกัน

So, I met Matthew, my current husband --

ดังนั้น ฉันจึงได้พบแมททิว สามีคนปัจจุบัน

who doesn't love that title,

ผู้ซึ่งไม่ชอบคำเรียกนั้น

(Laughter)

(หัวเราะ)

but it's so accurate.

แต่มันโคตรจริง

(Laughter)

(หัวเราะ)

I met Matthew, and ...

ฉันพบแมททิว และ...

there was this audible sigh of relief among the people who love me,

มันก็มีเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกตามมา ท่ามกลางบรรดาคนที่เป็นห่วงฉัน

like, "It's over!

แบบว่า “มันจบแล้ว!

She did it.

เธอทำได้

She got a happy ending, we can all go home.

เธอมีความสุขละ พวกเรากลับบ้านได้

And we did good."

พวกเราทำได้ดี”

And that narrative is so appealing even to me,

เนื้อเรื่องดีงามแบบนั้น มันน่าคล้อยตามมากเลย ฉันเองก็ด้วย

and I thought maybe I had gotten that, too, but I didn't.

ฉันก็คิดว่าจะเออออตามไปด้วย แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น

I got another chapter.

มันเหมือนพลิกหน้าหนังสือเป็นบทใหม่

And it's such a good chapter -- I love you, honey --

ซึ่งเป็นบทที่ดีเหลือหลาย -- ฉันรักคุณนะคะ ที่รัก --

it's such a good chapter.

เป็นบทที่ดีเหลือหลาย

But especially at the beginning, it was like an alternate universe,

แต่ตอนเริ่มต้น มันเหมือนกับอีกจักรวาลหนึ่งเลย

or one of those old "choose your own adventure" books from the '80s

หรือหนังสือยุค 80s เก่า ๆ ที่บอกให้เรา “เลือกการผจญภัยของเธอสิ”

where there are two parallel plot lines.

แล้วพล็อตก็จะเดินเรื่อง ตีคู่ขนานกันไป

So I opened my heart to Matthew,

ฉันแบบว่าเปิดใจให้กับแมททิว

and my brain was like, "Would you like to think about Aaron?

แต่สมองฉันยังบอกว่า “เธอยังอยากจะคิดถึงแอรอนอยู่ไหม

Like, the past, the present, future, just get in there," and I did.

ตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน ยันอนาคตข้างหน้า ขอแค่เดินเข้ามา” และฉันก็เดินเข้าไป

And all of a sudden, those two plots were unfurling at once,

แล้วทันใดนั้นเอง เรื่องราวทั้งสองพล็อตก็คลี่คลายพร้อมกัน

and falling in love with Matthew really helped me realize the enormity

การตกหลุมรักแมททิว ทำให้ฉันตระหนักว่า

of what I lost when Aaron died.

ความสูญเสียมันหนักหนาเพียงใด เมื่อแอรอนได้จากไป

And just as importantly,

และที่สำคัญมาก ๆ ก็คือ

it helped me realize that my love for Aaron

มันทำให้ฉันตระหนักว่า ความรักของฉันที่มีต่อแอรอน

and my grief for Aaron,

ความโศกเศร้าที่มีต่อแอรอน

and my love for Matthew, are not opposing forces.

และความรักที่ฉันมีให้กับแมททิว ไม่ใช่แรงพลังที่หักล้างกัน

They are just strands to the same thread.

แต่เป็นด้ายที่ถักทอจนรวมเป็นหนึ่ง

They're the same stuff.

มันเป็นสิ่งเดียวกัน

ฉัน...เอ่อ พ่อแม่ฉันบอกว่ายังไงนะ

I'm ... what would my parents say?

I'm not special.

ฉันไม่ได้มีพลังวิเศษ

(Laughter)

(หัวเราะ)

They had four kids, they were like ... frankly.

พวกเขามีลูกสี่คน แบบว่า...จริง ๆ นะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

But I'm not, I'm not special.

แต่ฉัน ฉันไม่ได้มีพลังวิเศษ

I know that, I'm fully aware

ฉันรู้ข้อนั้น และรู้ตัวดี

that all day, every day, all around the world,

ว่าทั้งวัน ในทุกวัน ทั่วทั้งโลกใบนี้

terrible things are happening.

มีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น

All the time.

ตลอดเวลา

Like I said, fun person.

แต่ฉันว่าฉันเป็นคนตลก

But terrible things are happening,

มีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น

people are experiencing deeply formative and traumatic losses every day.

ผู้คนต่างเจอกับ

ความสูญเสียที่ก่อตัวขึ้นอย่างลึกซึ้ง และกระทบกระเทือนจิตใจในทุก ๆ วัน

And as part of my job,

ส่วนหนึ่งของงานที่ฉันทำ

this weird podcast that I have,

ซึ่งเป็นพอดแคสต์แหวก ๆ

I sometimes talk to people

บางครั้งฉันชวนคนพูดคุย

about the worst thing that's ever happened to them.

เกี่ยวกับสิ่งเลวร้ายที่สุด ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา

And sometimes, that's the loss of someone they love,

บางครั้งมันก็เป็นความสูญเสีย ใครบางคนที่พวกเขารัก

sometimes days ago or weeks ago, years ago, even decades ago.

เมื่อหลายวัน หลายสัปดาห์ หลายปี หรือแม้กระทั้งหลายสิบปีที่ผ่านมา

And these people that I interview,

ผู้คนเหล่านั้นที่ฉันสัมภาษณ์

they haven't closed themselves around this loss

ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองจากความสูญเสีย

and made it the center of their lives.

และปล่อยให้มันเป็นแก่นกลางของชีวิต

They've lived, their worlds have kept spinning.

พวกเขาใช้ชีวิตต่อไป โลกของพวกเขายังคงหมุนต่อไป

But they're talking to me, a total stranger,

พวกเขาเล่าให้ฉันฟัง ซึ่งถือว่าเป็นคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง

about the person they love who has died,

เกี่ยวกับบุคคลอันเป็นที่รักที่จากไป

because these are the experiences

เพราะประสบการณ์เหล่านี้

that mark us and make us just as much as the joyful ones.

ประทับตราเรา และทำให้เรา เป็นคนที่มีความสุขมากเช่นเดียวกัน

And just as permanently.

และจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

Long after you get your last sympathy card

เนิ่นนานหลังจากที่คุณ ได้รับข้อความแสดงความเสียใจ

or your last hot dish.

หรือข้าวต้มงานศพถ้วยสุดท้าย

Like, we don't look at the people around us

คือเราไม่ได้มองไปยังผู้คนรอบตัว ที่กำลังมีความสุขในชีวิต

experiencing life's joys and wonders and tell them to "move on," do we?

แล้วบอกให้พวกเขา “ก้าวข้าม” ใช่มั้ย

We don't send a card that's like, "Congratulations on your beautiful baby,"

เราไม่ส่งการ์ดอวยพรแบบ “ยินดีด้วยกับลูกน้อยของคุณนะ”

and then, five years later, think like, "Another birthday party? Get over it."

และหลังจากนั้นอีกห้าปี ก็เป็นแบบ “งานวันเกิดอีกแล้วเหรอ พอได้รึยัง”

(Laughter)

(หัวเราะ)

Yeah, we get it, he's five.

จ้า เรารู้แล้ว ห้าขวบแล้ว

(Laughter)

(หัวเราะ)

Wow.

ว้าว

(Laughter)

(หัวเราะ)

But grief is kind of one of those things,

แต่ความโศกเศร้ามันก็ทำงานแบบนั้นนะ

like, falling in love or having a baby or watching "The Wire" on HBO,

เหมือนกับการตกหลุมรัก มีลูก หรือติดซีรีส์สักเรื่อง

where you don't get it until you get it, until you do it.

ที่ตอนแรกก็ไม่เข้าใจ จนเมื่อคุณเข้าใจ เมื่อคุณเจอกับตัว

And once you do it, once it's your love or your baby,

เมื่อคุณเจอกับตัว เมื่อคนคนนั้นเป็นคนรักคุณ เป็นลูกคุณ

once it's your grief and your front row at the funeral,

เมื่อเป็นความโศกเศร้าของคุณเอง เมื่อคุณได้นั่งแถวหน้าในงานศพ

you get it.

คุณจะเข้าใจ

You understand what you're experiencing is not a moment in time,

คุณจะเข้าใจว่าสิ่งที่คุณประสบอยู่นั้น ไม่ใช่แค่ชั่วประเดี๋ยวประด๋าว

it's not a bone that will reset,

ไม่ใช่กระดูกหักที่จะกลับมาประสานกันได้

but that you've been touched by something chronic.

แต่คุณกำลังสัมผัสกับบางสิ่งที่เรื้อรัง

Something incurable.

และรักษาไม่หายขาด

It's not fatal, but sometimes grief feels like it could be.

มันไม่ถึงตาย แต่บางครั้งก็ทำให้รู้สึกคล้ายแบบนั้น

And if we can't prevent it in one another,

หากเราป้องกันไม่ได้

what can we do?

แล้วจะทำอะไรได้บ้าง

What can we do other than try to remind one another

นอกเหนือจากการพยายามย้ำเตือนว่า

that some things can't be fixed,

มันไม่อาจกลับไปแก้ไขได้

and not all wounds are meant to heal?

และบาดแผลทั้งหลายไม่จำเป็นต้องไปเยียวยา

We need each other to remember,

เราต้องการกันและกัน เพื่อจดจำว่า

to help each other remember,

เพื่อช่วยกันจดจำว่า

that grief is this multitasking emotion.

ความเศร้าโศกเป็นอารมณ์ที่หลากหลายเช่นนี้

That you can and will be sad, and happy; you'll be grieving, and able to love

เช่นที่คุณอาจจะระทมทุกข์และมีความสุข คุณจะเศร้าสลด และรักใครได้อีกครั้ง

in the same year or week, the same breath.

ในปีเดียวกันหรือสัปดาห์เดียวกัน ในลมหายใจเดียวกัน

We need to remember that a grieving person is going to laugh again and smile again.

เราต้องจดจำว่าผู้ที่โศกเศร้า จะกลับมาหัวเราะและยิ้มร่าได้อีกครั้ง

If they're lucky, they'll even find love again.

และถ้าโชคดี ก็จะค้นพบความรักได้อีกครั้ง

But yes, absolutely, they're going to move forward.

และแน่นอนเป็นที่สุด พวกเขาจะก้าวต่อไป

But that doesn't mean that they've moved on.

ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่า พวกเขาได้ก้าวข้ามมัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)