We don't "move on" from grief. We move forward with it | Nora McInerny | TED

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

So, 2014 was a big year for me.

خب، سال ۲۰۱۴ سال بزرگی برای من بود.

Do you ever have that,

چنین سالی داشتید،

just like a big year, like a banner year?

مثل یک سال بزرگ، یک سال برجسته؟

For me, it went like this:

برای من، این چنین گذشت:

October 3, I lost my second pregnancy.

۳ اکتبر، دومین بارداری‌ام را از دست دادم .

And then October 8, my dad died of cancer.

و بعد از آن روز ۸ اکتبر، پدرم بر اثر سرطان درگذشت.

And then on November 25, my husband Aaron died

و بعد از آن در ۲۵ نوامبر، همسرم آرون

after three years with stage-four glioblastoma,

بعد از سه سال با مرحله‌ی چهارگلیوبلاستوما،

which is just a fancy word for brain cancer.

که تنها یک کلمه فانتزی برای سرطان مغز است درگذشت.

So, I'm fun.

پس، من سرخوشم.

(Laughter)

(خنده حضار)

People love to invite me out all the time.

مردم همیشه دوست دارند از من دعوت کنند.

Packed social life.

زندگی اجتماعی فشرده‌ای است.

Usually, when I talk about this period of my life,

معمولا، وقتی در مورد این دوره از زندگی‌ام صحبت می‌کنم،

the reaction I get is essentially:

واکنشی که دریافت می‌کنم اساسا این است:

(Sighs)

( آه)

"I can't -- I can't imagine."

«نمی‌توانم -- نمی‌توانم تصور کنم.»

But I do think you can.

اما فکر می‌کنم شما بتوانید.

I think you can.

فکر می‌کنم می‌توانید.

And I think that you should

فکر می‌کنم که باید بتوانید

because, someday, it's going to happen to you.

چون، روزی، قرار است برای شما اتفاق بیفتد.

Maybe not these specific losses in this specific order or at this speed,

شاید نه این صدمات خاص به این ترتیب خاص یا با این سرعت،

but like I said, I'm very fun

اما همان طور که گفتم، من خیلی شوخ هستم

and the research that I have seen will stun you:

و تحقیقاتی که دیده‌ام شما را مبهوت می‌کند:

everyone you love has a 100 percent chance of dying.

احتمال مردن هر کسی که دوستش دارید ۱۰۰ درصد است.

(Laughter)

(خنده حضار)

And that's why you came to TED.

و به همین علت است که به TED آمدید.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

So, since all of this loss happened,

به این ترتیب، از آنجا که همه این اتفاقات رخ داد،

I've made it a career to talk about death and loss,

کار من این شده است که در مورد مرگ و از دست دادن صحبت کنم.

not just my own, because it's pretty easy to recap,

نه فقط از خودم، زیرا بازگو کردن آن آسان است،

but the losses and tragedies that other people have experienced.

بلکه صدمات و تراژدی‌هایی که دیگران تجربه کرده‌اند،

It's a niche, I have to say.

باید بگویم که شغل خوبی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

It's a small niche, and I wish I made more money, but ...

شغل کوچکی است و آرزو می‌کنم که کاش پول بیشتری می‌گرفتم، اما ...

(Laughter)

(خنده حضار)

I've written some very uplifting books,

من چند کتاب‌ الهام بخش نوشته‌ام.

host a very uplifting podcast, I started a little nonprofit.

مجری یک پادکست الهام بخش بودم، و یک موسسه غیرانتفاعی کوچک را تاسیس کردم.

I'm just trying to do what I can

فقط دارم سعی می‌کنم کاری که می‌توانم

to make more people comfortable with the uncomfortable,

را انجام دهم تا انسان‌های نا آسوده بیشتری احساس راحتی کنند،

and grief is so uncomfortable.

چون داشتن غم وغصه خیلی ناراحت کننده است.

It's so uncomfortable, especially if it's someone else's grief.

خیلی ناراحت کننده است، خصوصا اگر اندوه کس دیگری باشد.

So part of that work is this group that I started with my friend Moe,

پس بخشی از آن کار گروهی است که من با دوستم مو شروع کردم،

who is also a widow;

که او هم بیوه است:

we call it the Hot Young Widows Club.

ما آن را باشگاه بیوه‌های جوان و جذاب می‌نامیم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And it's real, we have membership cards

و این واقعی است، ما کارت‌های عضویت

and T-shirts.

و تی شرت داریم.

And when your person dies, your husband, wife, girlfriend, boyfriend,

و وقتی که عزیزی از شما می‌میرد، شوهرتان، همسر، دوست دختر، دوست پسر،

literally don't care if you were married,

درواقع مهم نیست که شما ازدواج کرده بودید،

your friends and your family are just going to look around

دوستان و خانواده شما می‌خواهند

through friends of friends of friends of friends

از طریق دوستانِ دوستان دوستان دوستان‌شان بگردند

until they find someone who's gone through something similar,

کسی را پیدا کنند که او هم چنین چیزی را پشت سرگذاشته باشد،

and then they'll push you towards each other

و بعد شما را به طرف یکدیگر هل می‌دهند

so you can talk amongst yourselves and not get your sad on other people.

تا شما بتوانید در میان خودتان حرف بزنید واندوهتان را به کسی منتقل نکنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

So that's what we do.

پس این کاری است که انجام می‌دهیم.

It's just a series of small groups,

تنها یک سری از گروه‌های کوچک،

where men, women, gay, straight, married, partnered,

که در آن مردان، زنان، همجنس باز، متاهل، شریک زندگی،

can talk about their dead person,

می‌توانند درباره عزیزِ از دست رفته‌ی خود صحبت کنند،

and say the things

و چیزهایی را بگویند

that the other people in their lives aren't ready or willing to hear yet.

که افراد دیگر در زندگی‌شان هنوز آماده یا مایل به شنیدن آن نیستند.

Huge range of conversations.

گستره وسیعی از گفتگوها.

Like, "My husband died two weeks ago,

مانند «شوهر من دو هفته پیش مرد،

I can't stop thinking about sex, is that normal?"

نمی‌توانم راجع به سکس فکر نکنم، این طبیعی است؟»

Yeah.

بله.

"What if it's one of the Property Brothers?"

«اگر یکی از دوقلوهای "برادران املاک" باشد چه؟»

Less normal, but I'll accept it.

زیاد عادی نیست، ولی می‌پذیرم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Things like, "Look, when I'm out in public and I see old people holding hands,

چیزهایی مثل، «نگاه کن، زمانی که در جامعه هستم و افراد مسن را می‌بینم که

couples who have clearly been together for decades,

دست‌های هم را گرفته‌اند، زوج‌هایی که دهه‌ها با هم بوده‌ند،

and then I look at them and I imagine

و بعد به آن‌ها نگاه می‌کنم و همه چیزهایی

all of the things they've been through together,

را که با هم گذرانده‌اند را تصور می‌کنم،

the good things, the bad things,

چیزهای خوب، چیزهای بد،

the arguments they've had over who should take out the trash ...

بحث‌هایی در مورد اینکه چه کسی باید زباله‌ها را بیرون ببرد داشته‌اند...

I just find my heart filled with rage."

فقط قلبم از خشم پر می‌شود.»

(Laughter)

(خنده حضار)

And that example is personal to me.

و این مثال شخصی برای من است.

Most of the conversations that we have in the group

اکثر مکالماتی که در گروه داریم

can and will just stay amongst ourselves,

فقط بین خودمان خواهد ماند،

but there are things that we talk about

اما چیزهایی هم می‌گوییم

that the rest of the world -- the world that is grief-adjacent

که بقیه آدم‌های دنیا هم -- دنیایی که مجاورغم و اندوه هست

but not yet grief-stricken --

اما هنوز غمزده نیست --

could really benefit from hearing.

بتوانند از شنیدنش بهره ببرند.

And if you can't tell,

و اگر نمی‌توانید بگویید،

I'm only interested in / capable of unscientific studies,

فقط علاقمند/ قادر به مطالعات غیرعلمی هستم،

so what I did was go to The Hot Young Widows Club

بنابراین کاری که کردم این بود که به باشگاه بیوه‌های جوان جذاب بروم

and say, "Hello, friends, remember when your person died?" They did.

و بگویم «سلام دوستان، یادتان می‌آید که عزیزتان چه موقع فوت کرد؟» یادشان بود.

"Do you remember all the things people said to you?"

«آیا همه چیزهایی که مردم به شما گفتند را به خاطر دارید؟»

"Oh, yeah."

«اوه، بله.»

"Which ones did you hate the most?"

«از کدامشان بیشتر از همه متنفر بودید؟»

I got a lot of comments, lot of answers, people say a lot of things,

من نظرات بسیار، پاسخ‌های زیادی گرفتم، مردم خیلی چیزها می‌گویند،

but two rose to the top pretty quickly.

اما اصلی‌ترین‌شان این‌ها هستند.

"Moving on."

«ادامه بده»

Now, since 2014,

حالا به شما می‌گویم

I will tell you I have remarried a very handsome man named Matthew,

که سال ۲۰۱۴، با مرد بسیارخوش قیافه‌ای به نام متیو دوباره ازدواج کردم.

we have four children in our blended family,

ما چهار فرزند در خانواده ترکیبی‌مان داریم.

we live in the suburbs of Minneapolis, Minnesota, USA.

و در حومه شهر مینیاپلیس، مینه سوتا، در آمریکا، زندگی می‌کنیم.

We have a rescue dog.

ما یک سگ نجات داریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I drive a minivan,

من سوار مینی ون می‌شوم ،

like the kind where doors open and I don't even touch them.

مثل همان‌جایی که درها بدون اینکه به آنها دست بزنی بازمی‌شوند

(Laughter)

(خنده حضار)

Like, by any "mezhure," life is good.

با هر «مقیاضی»، زندگی خوب است.

I've also never said "mezhure," I've never once said it that way.

من همچنین تا به حال نگفته‌ام «مقیاض»، یکبار هم اینطور نگفته‌ام.

(Laughter)

(خنده حضار)

I don't know where that came from.

نمی‌دانم از کجا آمد.

(Laughter)

(خنده حضار)

I've never heard anyone else say it that way.

تا حالا نشنیده بودم فرد دیگری اینطور آن را بگوید

It looks like it should be said that way,

به نظر می‌سد که باید اینطوری گفته شود،

and that's why the English language is trash, so ...

و به همین دلیل است که زبان انگلیسی مزخرف است، پس…

(Laughter)

(خنده حضار)

So impressed with anyone who, like, speaks it

هرکسی که آن را اینطوری صحبت می‌کند، بعلاوه‌ی

in addition to a language that makes sense -- good job.

زبان دیگری که معنی بدهد، روی من خیلی تاثیر می‌گذارد - آفرین.

(Laughter)

(خنده حضار)

But by any measure ...

اما با هر مقیاسی ...

(Laughter)

(خنده حضار)

By any measure, life is really, really good, but I haven't "moved on."

به هر حال، زندگی واقعا، واقعا خوب است، اما من «کنار نیامدم».

I haven't moved on, and I hate that phrase so much,

من کنار نیامدم، و از این جمله خیلی متنفرم.

and I understand why other people do.

می‌دانم چرا دیگران این کار را می‌کنند.

Because what it says

چون معنایی که دارد

is that Aaron's life and death and love are just moments

این است که زندگی و مرگ و عشقِ آرون تنها لحظاتی هستند

that I can leave behind me -- and that I probably should.

که من می‌توانم پشت سر خود رها کنم -- و احتمالا باید این کاررا بکنم.

And when I talk about Aaron, I slip so easily into the present tense,

وقتی در مورد آرون حرف می‌زنم، به راحتی وارد زمان حال می‌شوم …

and I've always thought that made me weird.

و همیشه فکرمی‌کنم که این ما را عجیب و غریب کرده است.

And then I noticed that everybody does it.

بعد متوجه شدم که همه این کار را می‌کنند.

And it's not because we are in denial or because we're forgetful,

نه به خاطر اینکه ما در انکار هستیم یا که چون فراموشکار هستیم،

it's because the people we love, who we've lost,

بلکه چون افرادی که دوستشان داریم، و از دست دادیم

are still so present for us.

هنوز هم برای ما حاضر هستند.

So, when I say, "Oh, Aaron is ..."

بنابراین، وقتی می گویم، «اوه، آرون ... هست»

It's because Aaron still is.

دلیلش این است که آرون هنوز هم هست.

And it's not in the way that he was before,

اما بودنش مانند گذشته نیست

which was much better,

که خیلی بهتر بود.

and it's not in the way that churchy people try to tell me that he would be.

و این همانطوری نیست که مردم مذهبی سعی دارند به من بگویند که او بوده است.

It's just that he's indelible,

او محو نشدنی است،

and so he is present for me.

و به همین جهت برای من حاضر است.

Here,

اینجا.

he's present for me in the work that I do,

در کاری که انجام می‌دهم برای من حضور دارد،

in the child that we had together,

در کودکی که با هم داشتیم،

in these three other children I'm raising,

این سه بچه دیگری که بزرگ می‌کنم،

who never met him, who share none of his DNA,

. که هرگز او را ندیده‌اند، و حتی یک DNA او را ندارند،

but who are only in my life because I had Aaron

اما فقط در زندگی من هستند چون من آرون را داشتم

and because I lost Aaron.

و چون آرون را از دست دادم.

He's present in my marriage to Matthew,

او در ازدواجم با متیو حاضر است.

because Aaron's life and love and death

زیرا زندگی و عشق و مرگ آرون

made me the person that Matthew wanted to marry.

مرا به فردی تبدیل کرد که متیو دوست داشت با او ازدواج کند.

So I've not moved on from Aaron,

پس من با مرگ آرون کنار نیامدم،

I've moved forward with him.

من با او به جلو حرکت کردم.

(Applause)

(تشویق حضار)

We spread Aaron's ashes in his favorite river in Minnesota,

ما خاکسترهای آرون را دررودخانه مورد علاقه‌اش درمینی سوتا پخش کردیم.

and when the bag was empty --

و وقتی کیسه خالی بود --

because when you're cremated, you fit into a plastic bag --

چون وقتی شما سوزانده شدید داخل کیسه پلاستیکی جای می‌گیرید --

there were still ashes stuck to my fingers.

هنوز خاکسترها به انگشتانم چسبیده بودند.

And I could have just put my hands in the water and rinsed them,

من می‌توانستم دستانم را در آب بگذارم و آنها را بشورم.

but instead, I licked my hands clean,

اما در عوض، دست‌هایم را با لیس زدن پاک کردم،

because I was so afraid of losing more than I had already lost,

چون می‌ترسیدم بیش از آنچه که قبلا از دست داده‌ام ازدست بدهم.

and I was so desperate to make sure that he would always be a part of me.

و خیلی مایوس بودم که مطمئن شوم که او همیشه بخشی از من خواهد بود.

But of course he would be.

ولی البته که خواهد بود.

Because when you watch your person fill himself with poison for three years,

چون وقتی کسی را می‌بینی که سه سال با سم خودش را پر می‌کند،

just so he can stay alive a little bit longer with you,

تا بتواند کمی بیشتر با تو زندگی کند،

that stays with you.

این با شما می‌ماند.

When you watch him fade from the healthy person he was the night you met

وقتیکه می‌بینید او از فرد سالمی که اولین شبی که او را ملاقات کردید به هیچ تبدیل شده

to nothing, that stays with you.

این با شما می‌ماند.

When you watch your son, who isn't even two years old yet,

وقتی پسرتان را می‌بینید که هنوز حتی دو سالش نیست،

walk up to his father's bed on the last day of his life,

در آخرین روز زندگی پدرش کنار تخت پدرش می‌رود،

like he knows what's coming in a few hours,

انگار می‌داند چه اتفاقی قرار است بیفتد.

and say, "I love you. All done. Bye, bye."

و می‌گوید،" دوستت دارم. همه چی تمام شد. خداحافظ، خداحافظ."

That stays with you.

این با شما می‌ماند.

Just like when you fall in love, finally, like really fall in love

درست مثل وقتی که عاشق کسی هستید، سرانجام، انگار واقعا عاشق

with someone who gets you and sees you

کسی شده‌اید که شما را بدست آورده و شما را می‌بیند

and you even see, "Oh, my God, I've been wrong this entire time.

و شما می‌بینید. «اوه، خدای من. من تمام این مدت اشتباه می‌کردم.

Love is not a contest or a reality show -- it's so quiet,

عشق یک رقابت و یا یک نمایش واقعی نیست -- خیلی آرام است،

it's this invisible thread of calm that connects the two of us

این رشته نامرئی آرامش است که هر دو ما را به هم متصل می‌کند،

even when everything is chaos,

حتی وقتی همه چیز درهم و برهم می‌شود،

when things are falling apart, even when he's gone."

حتی وقتی که همه چیز بهم می‌ریزد، حتی وقتی که او رفته است.»

That stays with you.

این با شما می‌ماند.

We used to do this thing --

ما قبلا این کار را می‌کردیم-

because my hands are always freezing and he's so warm,

چون دست‌های من همیشه سرد و دست‌های اوخیلی گرم است،

where I would take my ice-cold hands and shove them up his shirt ...

جایی که من با دستان یخ‌زده‌ام تی شرتش را بالا می‌زدم ...

press them against his hot bod.

و آنها را روی بدن داغ او می‌گذاشتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And he hated it so much,

و او از این کار خیلی متنفر بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

but he loved me,

اما او عاشقم بود.

and after he died, I laid in bed with Aaron

و بعد از اینکه مرد، من روی تخت در کنار آرون خوابیدم

and I put my hands underneath him

و دست‌هایم را زیر او گذاشتم

and I felt his warmth.

و گرمای او را حس کردم.

And I can't even tell you if my hands were cold,

و حتی نمی‌توانم به شما بگویم که آیا دستانم سرد بودند یا نه،

but I can tell you

اما می‌توانم به شما بگویم

that I knew it was the last time I would ever do that.

که می‌دانستم این آخرین باری است که این کار را می‌کنم.

And that that memory is always going to be sad.

آن خاطره همیشه غمگین خواهد بود.

That memory will always hurt.

آن خاطره همیشه دردناک خواهد بود.

Even when I'm 600 years old and I'm just a hologram.

حتی زمانی که من ۶۰۰ ساله شوم و فقط یک هلوگرام باشم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Just like the memory of meeting him is always going to make me laugh.

خاطره ملاقات با او همیشه من را به خنده می‌اندازد.

Grief doesn't happen in this vacuum,

غصه خوردن در این خلا اتفاق نمی‌افتد،

it happens alongside of and mixed in with all of these other emotions.

این اتفاق همراه و آمیخته با تمام احساسات دیگراتفاق می‌افتد.

So, I met Matthew, my current husband --

بنابراین، من متیو را ملاقات کردم، همسرکنونی‌ام را --

who doesn't love that title,

که از این عنوان خوشش نمی‌آید،

(Laughter)

(خنده حضار)

but it's so accurate.

ولی خیلی دقیق است.

(Laughter)

(خنده حضار)

I met Matthew, and ...

من با متیو آشنا شدم، و ...

there was this audible sigh of relief among the people who love me,

همه کسانی‌ که دوستم دارند نفس راحتی کشیدند،

like, "It's over!

که «تمام شد!

She did it.

او انجامش داد.

She got a happy ending, we can all go home.

او یک پایان خوش داشت، همه ما می‌توانیم به خانه برویم

And we did good."

و ما خوب عمل کردیم.»

And that narrative is so appealing even to me,

و این داستان حتی برای من هم جذاب است،

and I thought maybe I had gotten that, too, but I didn't.

و فکر کردم شاید آن را هم فهمیده باشم، اما نفهمیدم.

I got another chapter.

من یک بخش دیگر دارم.

And it's such a good chapter -- I love you, honey --

و این بخش خوبی است -- دوستت دارم عزیزم --

it's such a good chapter.

این بخش خیلی خوبی است.

But especially at the beginning, it was like an alternate universe,

اما به خصوص در ابتدا، مثل یک دنیای دیگر بود،

or one of those old "choose your own adventure" books from the '80s

یا یکی از آن کتاب‌های «سرگذشتت را خودت انتخاب کن» دهه ۸۰

where there are two parallel plot lines.

که در آن دو داستان موازی جریان دارد.

So I opened my heart to Matthew,

پس قلبم را برای متیو گشودم.

and my brain was like, "Would you like to think about Aaron?

و مغزم اینطوری بود که «دوست داری به آرون فکر کنی؟

Like, the past, the present, future, just get in there," and I did.

مثل، گذشته، حال، آینده، فقط یک کاری بکن» و من این کار را کردم.

And all of a sudden, those two plots were unfurling at once,

و ناگهان آن دو داستان در یک آن گشوده شدند،

and falling in love with Matthew really helped me realize the enormity

و عشق به متیو واقعا به من کمک کرد تا عظمت آنچه

of what I lost when Aaron died.

که با مرگ آرون ازدست داده بودم را درک کنم.

And just as importantly,

و از همه مهم‌تر،

it helped me realize that my love for Aaron

به من کمک کرد تا بفهمم که عشق من به آرون

and my grief for Aaron,

و اندوهم برای آرون،

and my love for Matthew, are not opposing forces.

و عشق من به متیو، مغایرتی با هم ندارد.

They are just strands to the same thread.

آنها فقط رشته‌های یک نخ هستند.

They're the same stuff.

آن ها یک چیز هستند.

I'm ... what would my parents say?

من.....پدر و مادرم چه می‌گویند؟

I'm not special.

من خاص نیستم.

(Laughter)

(خنده حضار)

They had four kids, they were like ... frankly.

آنها چهار بچه داشتند. صادقانه بگویم آنها مثل... بودند.

(Laughter)

(خنده حضار)

But I'm not, I'm not special.

اما من نیستم. خاص نیستم.

I know that, I'm fully aware

من این را می‌دانم، کاملا آگاهم.

that all day, every day, all around the world,

که هر روز، هر روز، در سراسر جهان،

terrible things are happening.

چیزهای وحشتناکی اتفاق می‌افتد.

All the time.

تمام مدت.

Like I said, fun person.

همان طور که گفتم، آدم سرخوشی هستم.

But terrible things are happening,

اما اتفاقات وحشتناکی در حال وقوع است،

people are experiencing deeply formative and traumatic losses every day.

مردم هر روز متحمل خسارت‌های جدی و لطمات وحشتناکی می‌شوند.

And as part of my job,

به عنوان بخشی از کار من،

this weird podcast that I have,

با این پادکست عجیبی که دارم.

I sometimes talk to people

گاهی با مردم راجع

about the worst thing that's ever happened to them.

به بدترین اتفاقی که برای آنها افتاده صحبت می‌کنم.

And sometimes, that's the loss of someone they love,

گاهی اوقات، از دست دادن کسی که دوستش دارند،

sometimes days ago or weeks ago, years ago, even decades ago.

گاهی چند روز پیش یا چند هفته پیش سال ها پیش، حتی چند دهه پیش.

And these people that I interview,

و این افراد که من با آنها مصاحبه می‌کنم.

they haven't closed themselves around this loss

خودشان را محدود به این ضایعه نکرده‌اند

and made it the center of their lives.

و آن را مرکز زندگی خود قرار نداده‌اند.

They've lived, their worlds have kept spinning.

آنها زندگی کرده‌اند، دنیایشان شروع به چرخیدن کرده است.

But they're talking to me, a total stranger,

اما آنها با من که کاملا غریبه هستم، در مورد فردی که دوستش دارند

about the person they love who has died,

و مرده است، صحبت می‌کنند.

because these are the experiences

چون اینها تجربیاتی هستند

that mark us and make us just as much as the joyful ones.

که ما را برجسته کرده و به همان اندازه شاد کرده است.

And just as permanently.

و برای همیشه.

Long after you get your last sympathy card

مدت‌ها بعد از اینکه آخرین کارت تسلیت

or your last hot dish.

یا آخرین غذای داغ را گرفتید.

Like, we don't look at the people around us

ما به مردم که لذت‌ها و شگفتی‌های

experiencing life's joys and wonders and tell them to "move on," do we?

زندگی را تجربه می‌کنند نمی‌گوییم «کنار بیایید»، درست است؟

We don't send a card that's like, "Congratulations on your beautiful baby,"

ما کارتی مانند، «تبریک به مناسبت بچه زیبایتان» نمی‌فرستیم،

and then, five years later, think like, "Another birthday party? Get over it."

و سپس، پنج سال بعد، اینطور فکر می‌کنیم، « یک جشن تولد دیگر؟ فراموشش کن.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Yeah, we get it, he's five.

بله، تولد گرفتیم، او پنج سالش است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Wow.

عجب.

(Laughter)

(خنده حضار)

But grief is kind of one of those things,

اما اندوه یکی از آن چیزهایی است،

like, falling in love or having a baby or watching "The Wire" on HBO,

مثل، عاشق شدن یا بچه دار شدن یا تماشای سریال "The Wire" در HBO،

where you don't get it until you get it, until you do it.

جایی که آن را به دست نمی آورید تا به دستش آورید، تا زمانی که انجامش دهید.

And once you do it, once it's your love or your baby,

و یک بار که انجامش دهید، یک بار که عشقتان یا نوزادتان باشد،

once it's your grief and your front row at the funeral,

یک بار این اندوهتان باشد و ردیف اولتان در تشییع جنازه،

you get it.

آن را می‌فهمید.

You understand what you're experiencing is not a moment in time,

شما درک می کنید چیزی که تجربه می‌کنید، یک لحظه در زمان نیست،

it's not a bone that will reset,

یک استخوان نیست که به حالت عادی بازگردد،

but that you've been touched by something chronic.

اما این که شما تحت تاثیر چیزی مزمن قرار گرفته اید.

Something incurable.

چیزی غیرقابل درمان.

It's not fatal, but sometimes grief feels like it could be.

کشنده نیست، اما بعضی وقت‌ها حس می‌کنید غم می‌تواند کشنده باشد

And if we can't prevent it in one another,

و اگر ما نمی‌توانیم جلوی آن را برای یکدیگر بگیریم،

what can we do?

چه کار می‌توانیم بکنیم؟

What can we do other than try to remind one another

چه کار دیگری می‌توانیم انجام دهیم جز اینکه سعی کنیم به یکدیگر یادآوری کنیم

that some things can't be fixed,

که بعضی چیزها نمی‌توانند خوب شوند.

and not all wounds are meant to heal?

و همه زخم‌ها قرار نیست التیام یابند؟

We need each other to remember,

ما به یکدیگر نیاز داریم تا به یاد بیاوریم،

to help each other remember,

تا به هم کمک کنیم تا به یاد بیاوریم،

that grief is this multitasking emotion.

که اندوه احساسی چندوجهی است.

That you can and will be sad, and happy; you'll be grieving, and able to love

این که شما می توانید نارحت و شاد باشید؛ شما قادر خواهید بود که

in the same year or week, the same breath.

در همان سال یا هفته، همان دم، غصه بخورید وعشق بورزید.

We need to remember that a grieving person is going to laugh again and smile again.

باید به یاد داشته باشیم که یک انسان ناراحت بار دیگر به خنده می‌افتد و لبخند می‌زند.

If they're lucky, they'll even find love again.

اگه خوش شانس باشد، دوباره عاشق هم می‌شود.

But yes, absolutely, they're going to move forward.

ولی بله، یقینا، آنها به جلو حرکت می‌کنند.

But that doesn't mean that they've moved on.

اما معنیش این نیست که آنها کنار آمده‌اند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)