Amanda Burden: How public spaces make cities work

Translator: usanee nuchanong Reviewer: Chatthip Chaichakan

When people think about cities,

เมื่อคนคิดถึงเมือง

they tend to think of certain things.

เขาจะคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง

They think of buildings and streets

เขาคิดถึงอาคารและถนน

and skyscrapers, noisy cabs.

ตึกระฟ้า รถแท็กซี่เสียงหนวกหู

But when I think about cities,

แต่สำหรับฉัน หากคิดถึงเมือง

I think about people.

ฉันคิดถึงผู้คน

Cities are fundamentally about people,

โดยพื้นฐานแล้ว เมืองนั้นเกี่ยวกับคน

and where people go

ที่ที่ คนเดินทางไป

and where people meet

ที่ที่ คนพบปะกัน

are at the core of what makes a city work.

เป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้เมืองๆ หนึ่งน่าสนใจ

So even more important than buildings in a city

เพราะฉะนั้น สิ่งที่สำคัญกว่าอาคารในเมือง

are the public spaces in between them.

ก็คือพื้นที่ระหว่างตึกนั่นเอง

And today, some of the most transformative

และทุกวันนี้ การเปลี่ยนแปลง

changes in cities

ที่สร้างความแตกต่างได้มากที่สุดในเมืองต่างๆ

are happening in these public spaces.

เกิดขึ้นกับพื้นที่ว่างสาธารณะเหล่านี้นี่เอง

So I believe that lively, enjoyable public spaces

ฉันเชื่อว่าพื้นที่สาธารณะที่มีชีวิต ที่ทุกคนสามารถใช้ด้วยใจเบิกบาน

are the key to planning a great city.

เป็นกุญแจสำคัญในการวางแผนเมืองที่เจ๋งๆ สักเมือง

They are what makes it come alive.

พื้นที่สาธารณะนี้ทำให้เมืองมีชีวิตชีวา

But what makes a public space work?

แต่คำถามคือ แล้วอะไรทำให้พื้นที่เหล่านี้มันใช้การได้ล่ะ

What attracts people to successful public spaces,

อะไรดึงดูดให้ผู้คนเข้ามายังพื้นที่สาธารณะ ที่ประสบความสำเร็จ

and what is it about unsuccessful places

แล้วอะไรคือพื้นที่ๆ ล้มเหลว

that keeps people away?

ที่ผลักไสให้ผู้คนออกห่าง

I thought, if I could answer those questions,

ฉันคิดว่า ถ้าฉันสามารถตอบคำถามเหล่านี้

I could make a huge contribution to my city.

ฉันคงสามารถช่วยเมืองของฉันได้อย่างมากเลย

But one of the more wonky things about me

แต่สิ่งหนึ่งที่มันออกจะเพี้ยนๆ ไปสำหรับฉันก็คือ

is that I am an animal behaviorist,

ฉันเป็นนักศึกษาพฤติกรรมสัตว์

and I use those skills not to study animal behavior

ซึ่งแทนที่จะใช้ทักษะนี้ศึกษาพฤติกรรมสัตว์

but to study how people in cities

ฉันกลับเอามันมาศึกษาวิธีที่ผู้คนในเมือง

use city public spaces.

ใช้พื้นที่สาธารณะในเมืองแทน

One of the first spaces that I studied

พื้นที่ว่างหนึ่งในพื้นที่แรกๆ ที่ฉันศึกษา

was this little vest pocket park called Paley Park

คือสวนสาธารณะเล็กๆ ที่เป็นเหมือนกระเปาะ ชื่อ แพลีย์พาร์ค (Paley Park)

in midtown Manhattan.

ซึ่งอยู่บริเวณใจกลางเมืองแมนฮัตตัน (Manhattan)

This little space became a small phenomenon,

พื้นที่ผืนเล็กๆ นี้ได้กลายเป็นปรากฎการณ์เล็กๆ ไปแล้ว

and because it had such a profound impact

และเนื่องจากผลกระทบอย่างลึกซึ้งของสวนแห่งนี้

on New Yorkers,

ที่มีต่อคนนิวยอร์ค

it made an enormous impression on me.

มันก็เลยทำให้ฉันประทับใจสุด ๆ

I studied this park very early on in my career

ฉันศึกษาสวนสาธารณะแห่งนี้ตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ

because it happened to have been built

เพราะบังเอิญว่าพ่อบุญธรรมของฉัน

by my stepfather,

เป็นคนสร้างสวนแห่งนี้

so I knew that places like Paley Park

ฉันก็เลยรู้ว่าสถานที่อย่างแพลีย์พาร์ค

didn't happen by accident.

ไม่ได้จู่ๆ จะเกิดขึ้นโดยบังเอิญ

I saw firsthand that they required

ฉันเห็นกับตาว่ามันอาศัย

incredible dedication

การทุ่มเทอย่างสูง

and enormous attention to detail.

รวมทั้งการเอาใจใส่อย่างสุดๆ ต่อรายละเอียด

But what was it about this space

คำถามคืออะไรทำให้

that made it special and drew people to it?

พื้นที่แห่งนี้มีความพิเศษและดึงดูดให้ผู้คนเดินเข้ามา

Well, I would sit in the park and watch very carefully,

ฉันก็เลยเข้าไปนั่งในสวนและคอยเฝ้าดูอย่างตั้งใจ

and first among other things

หนึ่งในหลายๆ ปัจจัย

were the comfortable, movable chairs.

คือเก้าอี้ที่นั่งสบายและสามารถเคลื่อนย้ายได้

People would come in, find their own seat,

คนจะเดินเข้ามา หาที่นั่งของตัวเอง

move it a bit, actually, and then stay a while,

เลื่อนเก้าอี้ไปมาเล็กน้อย จากนั้น ก็จะนั่งอยู่สักครู่

and then interestingly,

และที่น่าสนใจคือ

people themselves attracted other people,

คนพวกนี้แหละจะดึงดูดคนอื่นๆ ให้เข้ามา

and ironically, I felt more peaceful

และที่น่าแปลกก็คือ ฉันกลับรู้สึกสงบมากกว่า

if there were other people around.

หากมีคนเดินไปมารอบตัว

And it was green.

และสวนก็เขียวขจี

This little park provided what New Yorkers crave:

สวนสาธารณะขนาดเล็กแห่งนี้ คือสิ่งที่คนนิวยอร์คต้องการ

comfort and greenery.

พวกเขาต้องการความผ่อนคลาย ความเขียวของต้นไม้ใบหญ้า

But my question was,

แต่คำถามของฉันก็คือ

why weren't there more places with greenery

ทำไมจึงไม่มีสวนเขียวแบบนี้มากกว่านี้

and places to sit in the middle of the city

ที่ๆ มีต้นไม้ใบหญ้าและมีที่ให้นั่งใจกลางเมือง

where you didn't feel alone,

ที่ๆ คุณไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง

or like a trespasser?

หรือรู้สึกเหมือนตัวเองบุกรุกเข้าไปในพื้นที่ของคนอื่น

Unfortunately, that's not how cities

แต่โชคร้ายค่ะ นี่ไม่ใช่วิธีการ

were being designed.

ที่ใช้ในการออกแบบเมือง

So here you see a familiar sight.

ดังนั้น นี่จึงเป็นภาพที่เราเห็นคุ้นตา

This is how plazas have been designed for generations.

นี่คือวิธีการออกแบบลานพลาซ่า ที่ทำกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า

They have that stylish, Spartan look

พลาซ่าพวกนี้จะมีหน้าตาทันสมัย แต่ขึงขัง

that we often associate with modern architecture,

เป็นหน้าตาที่เรามักคิดเอาเองว่า คือสถาปัตยกรรมสมัยใหม่

but it's not surprising that people

ก็เลยไม่น่าแปลกใจที่ผู้คน

avoid spaces like this.

จะหลีกเลี่ยงพื้นที่เช่นนี้

They not only look desolate,

เพราะมันไม่ใช่แค่ดูเวิ้งว้าง

they feel downright dangerous.

แต่ยังรู้สึกอันตรายอีกด้วย

I mean, where would you sit here?

ฉันหมายความว่า ในที่อย่างนี้ คุณจะนั่งตรงไหน

What would you do here?

คุณจะทำอะไรที่นี่

But architects love them.

แต่สถาปนิกชอบมาก

They are plinths for their creations.

มันเป็นเหมือนกับฐานงานสร้างสรรค์ของพวกเขา

They might tolerate a sculpture or two,

เขาอาจยอมให้นำรูปปั้นสัก 1 หรือ 2 ชิ้นมาตั้ง

but that's about it.

เขาจะยอมให้แค่นี้แหละ

And for developers, they are ideal.

และสำหรับเจ้าของโครงการ งานอย่างนี้มันเหมาะกับพวกเขาจริงๆ

There's nothing to water, nothing to maintain,

เพราะไม่มีอะไรต้องมารดน้ำ ไม่มีอะไรให้บำรุงรักษา

and no undesirable people to worry about.

แถมไม่มีคนที่ไม่เป็นที่ต้องการ มานั่งๆ นอนๆ ให้กังวลซะอีก

But don't you think this is a waste?

แต่คุณคิดไหมว่ามันช่างเป็นอะไรที่สูญเสียโดยใช่เหตุ

For me, becoming a city planner

การที่ฉันมาเป็นนักวางผังเมือง

meant being able to truly change the city

ก็เพราะต้องการเปลี่ยนเมืองอย่างแท้จริง

that I lived in and loved.

เมืองที่ฉันอาศัยและเมืองที่ฉันรัก

I wanted to be able to create places

ฉันต้องการรังสรรค์สถานที่

that would give you the feeling that you got

ที่จะทำให้คุณได้ความรู้สึกอย่างที่ได้

in Paley Park,

จากสวนแพลีย์พาร์ค

and not allow developers to build bleak plazas like this.

และฉันไม่ต้องการให้เจ้าของโครงการ สร้างลานที่หดหู่เช่นนี้

But over the many years,

แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

I have learned how hard it is

ฉันเรียนรู้ว่ามันช่างยากเหลือเกิน

to create successful, meaningful,

ที่จะสร้างพื้นที่สาธารณะที่ประสบความสำเร็จ

enjoyable public spaces.

มีความหมาย ผู้คนสามารถเพลิดเพลินได้

As I learned from my stepfather,

ตามที่ฉันได้เรียนรู้จากพ่อบุญธรรมของฉัน

they certainly do not happen by accident,

สถานที่เหล่านี้ไม่ได้จู่ๆ เกิดขึ้นมาแน่ๆ

especially in a city like New York,

โดยเฉพาะในเมืองใหญ่เช่นนิวยอร์ค

where public space has to be fought for to begin with,

ที่ๆ ต้องมีการต่อสู้ให้ได้มา ซึ่งพื้นที่สาธารณะในตอนแรกเริ่ม

and then for them to be successful,

และต้องต่อสู้เพื่อให้พื้นที่ประสบความสำเร็จ

somebody has to think very hard

ใครบางคนต้องคิดให้ทะลุ

about every detail.

ถึงรายละเอียดทุกอย่าง

Now, open spaces in cities are opportunities.

พื้นที่ว่าง โล่ง ในเมืองใหญ่เป็นโอกาส

Yes, they are opportunities for commercial investment,

ใช่ มันเป็นโอกาสสำหรับการลงทุนเชิงพาณิชย์

but they are also opportunities for the common good

แต่ในขณะเดียวกัน ก็เป็นโอกาสสำหรับ ผลประโยชน์ร่วม (common good)

of the city,

ของเมืองด้วย

and those two goals are often not aligned with one another,

แต่เป้าหมายของโอกาสทั้งสองนี้ ไม่สอดคล้องกันเสมอไป

and therein lies the conflict.

และจุดนี้เองที่เป็นบ่อเกิดของความขัดแย้ง

The first opportunity I had to fight

ครั้งแรกที่ฉันต้องสู้

for a great public open space was in the early 1980s,

เพื่อให้ได้มาซึ่งพื้นที่สาธารณะคือ ในช่วงต้นทศวรรษ 1980

when I was leading a team of planners

ตอนที่ฉันเป็นหัวหน้าทีมนักวางผังเมือง

at a gigantic landfill called Battery Park City

บริเวณบ่อขยะขนาดยักษ์ที่ชื่อ แบตเตอรี่พาร์คซิตี้ (Battery Park City)

in lower Manhattan on the Hudson River.

บริเวณแมตฮัตตันตอนล่าง บนแม่น้ำฮัดสัน (Hudson River)

And this sandy wasteland had lain barren

ผืนดินที่เต็มไปด้วยทรายผืนนี้ถูกทิ้งเปล่าให้โล่ง เตียน

for 10 years,

มา 10 ปีแล้ว

and we were told, unless we found a developer

เราได้รับคำบอกเล่าว่า หากเราหาคนมาพัฒนาไม่ได้

in six months, it would go bankrupt.

ภายใน 6 เดือน โครงการนี้จะล้มละลาย

So we came up with a radical,

เราก็เลยคิดไอเดียหนึ่งขึ้นมา

almost insane idea.

ที่สุดขั้ว เข้าขั้นเกือบบ้า

Instead of building a park

แทนที่จะสร้างสวนสาธารณะ

as a complement to future development,

เพื่อเติมเต็มโครงการที่จะพัฒนาในอนาคต

why don't we reverse that equation

ทำไมเราไม่กลับข้างสมการ

and build a small but very high-quality

และสร้างพื้นที่เปิดโล่งขนาดเล็กแต่มีคุณภาพ

public open space first,

ให้เป็นพื้นที่สาธารณะก่อนล่ะ

and see if that made a difference.

และดูว่าสิ่งที่สร้างไปนั้น จะทำให้เกิดความแตกต่างหรือไม่

So we only could afford to build a two-block section

เนื่องจากตอนนั้น เรามีเงินสร้างตึกแค่ 2 หลังในพื้นที่ส่วนหนึ่ง

of what would become a mile-long esplanade,

ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นโครงการริมแม่น้ำ ความยาว 1 ไมล์

so whatever we built had to be perfect.

เราก็เลยคิดว่าสิ่งที่เราจะสร้างต้องสมบูรณ์แบบ

So just to make sure, I insisted

เพื่อให้มั่นใจ ฉันกำชับว่า

that we build a mock-up

เราต้องทำแบบจำลองทำด้วยไม้

in wood, at scale, of the railing and the sea wall.

ของราวและคันดินที่กั้นน้ำทะเลขึ้นมา ขนาดเท่าของจริง

And when I sat down on that test bench

ตอนที่ฉันหย่อนตัวลงบนม้านั่งที่เราใช้ทดลองนี้

with sand still swirling all around me,

ผงทรายยังคงปลิวว่อนรอบตัวฉัน

the railing hit exactly at eye level,

ราวกั้นสูงเท่าระดับตาฉันพอดี

blocking my view and ruining my experience

เลยบดบังทิวทัศน์ ทำลายความรู้สึกที๋ฉันมี

at the water's edge.

ขณะนั่งอยู่ริมน้ำ

So you see, details really do make a difference.

คุณจะเห็นว่ารายละเอียดพวกนี้เอง ที่สร้างความแตกต่าง

But design is not just how something looks,

การออกแบบไม่ได้อยู่ที่ว่า ของชิ้นนั้นจะมีหน้าตาอย่างไร

it's how your body feels on that seat in that space,

แต่อยู่ที่ว่าร่างกายของคุณรู้สึกอย่างไร เมื่อหย่อนก้นลงบนม้านั่ง ในพื้นที่นั้น

and I believe that successful design always depends

ฉันคิดว่าการออกแบบ ที่ประสบความสำเร็จต้องอาศัย

on that very individual experience.

ประสบการณ์ของคน ๆ นั้น

In this photo, everything looks very finished,

ในรูปนี้ คุณจะเห็นว่าทุกอย่างดูดีมาก

but that granite edge, those lights,

แต่ขอบหินแกรนิต โคมไฟ

the back on that bench,

ด้านหลังม้านั่ง

the trees in planting,

ต้นไม้ที่กำลังโต

and the many different kinds of places to sit

และจุดต่างๆ ที่จะนั่ง

were all little battles that turned this project

ล้วนเป็นการต่อสู้เล็กๆ ที่เปลี่ยนโครงการนี้

into a place that people wanted to be.

ให้กลายเป็นสถานที่ๆ ผู้คนอยากจะมา

Now, this proved very valuable 20 years later

ประสบการณ์นี้มีค่ายิ่งในอีก 20 ปีต่อมา

when Michael Bloomberg asked me to be

เมื่อไมเคิล บลูมเบิร์ก (Michael Bloomberg) ขอให้ฉัน

his planning commissioner

เป็นกรรมาธิการการด้านผังเมืองของเขา

and put me in charge of shaping

เขาให้ฉันรับผิดชอบกำหนดรูปแบบ

the entire city of New York.

เมืองนิวยอร์คทั้งเมือง

And he said to me on that very day,

เขาบอกฉันวันนั้นว่า

he said that New York was projected

เขาบอกว่านิวยอร์คถูกคาดการณ์ว่าจะเติบโต

to grow from eight to nine million people.

จากเมืองที่มีประชากร 8 ล้าน เป็น 9 ล้านคน

And he asked me,

เขาถามฉันว่า

"So where are you going to put

"คุณจะเอา

one million additional New Yorkers?"

คนอีก 1 ล้านที่เพิ่มขึ้นมาไปไว้ตรงไหน"

Well, I didn't have any idea.

ฉันคิดไม่ออกตอนนั้น

Now, you know that New York does

ทีนี้ คุณทราบนี่คะว่านิวยอร์คเห็นความสำคัญของการ

place a high value on attracting immigrants,

ดึงดูดคนจากที่ต่าง ๆ ทั่วมุมโลกให้เข้ามาอยูในเมือง

so we were excited about the prospect of growth,

ดังนั้น เรารู้สึกตื่นเต้นกับการที่เมืองจะโต

but honestly, where were we going to grow

แต่เอาเข้าจริงๆ เราจะขยาย

in a city that was already built out to its edges

เมืองที่สร้างไปจนชิดขอบ

and surrounded by water?

และห้อมล้อมไปด้วยสายน้ำรอบด้านได้อย่างไร

How were we going to find housing

เราจะหาที่อยู่

for that many new New Yorkers?

ให้กับคนนิวยอร์คใหม่ๆ จำนวนมากได้อย่างไร

And if we couldn't spread out,

และหากเราไม่สามารถขยายออกได้

which was probably a good thing,

ซึ่งก็อาจเป็นเรื่องที่ดี

where could new housing go?

แล้วที่อยู่อาศัยใหม่ ๆ จะไปอยู่ตรงไหน

And what about cars?

แล้วเรื่องรถล่ะ

Our city couldn't possibly handle any more cars.

เมืองของเราไม่สามารถรับมือ กับรถจำนวนมากกว่านี้ได้อีกแล้ว

So what were we going to do?

แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี

If we couldn't spread out, we had to go up.

หากเราไม่สามารถขยายออกทางราบ เราต้องขยายในแนวดิ่ง

And if we had to go up,

และหากเราต้องขยายในแนวดิ่ง

we had to go up in places

เราต้องทะยานขึ้นฟ้าในทีๆ

where you wouldn't need to own a car.

คุณต้องไม่จำเป็นต้องมีรถใช้

So that meant using one of our greatest assets:

ซึ่งก็หมายความว่า เราต้องใช้สินทรัพย์ชิ้นที่ดีที่สุดที่เรามี

our transit system.

นั่นก็คือระบบขนส่งมวลชนของเรา

But we had never before thought

แต่เราไม่เคยคิดมาก่อนว่า

of how we could make the most of it.

เราจะใช้มันให้ได้ประโยชน์สูงสุดอย่างไร

So here was the answer to our puzzle.

และนี่คือคำตอบสำหรับปริศนาของเรา

If we were to channel and redirect

หากเราสามารถกระจายและกำหนดให้

all new development around transit,

โครงการใหม่ที่จะพัฒนา เกิดขึ้นรอบๆ ระบบขนส่งมวลชน

we could actually handle that population increase,

เราก็จะสามารถรับมือกับประชากรที่เพิ่มขึ้นนี้

we thought.

เพราะเราคิดเช่นนี้

And so here was the plan,

เราก็เลยวางแผนอย่างนี้

what we really needed to do:

สิ่งที่เราต้องทำอย่างจริงจัง

We needed to redo our zoning --

เราจำเป็นต้องจัดพื้นที่หรือโซนนิ่ง (zoning) ใหม่

and zoning is the city planner's regulatory tool --

โซนนิ่งคือเครืองมือ ในการกำหนดกฎระเบียบของนักวางผังเมือง

and basically reshape the entire city,

ที่่ใช้ในการกำหนดรูปร่างของเมืองทั้งเมือง

targeting where new development could go

ใช้ในการกำหนดว่าโครงการใหม่ๆ จะพัฒนาได้ที่ไหน

and prohibiting any development at all

รวมทั้งห้ามมิให้พัฒนาโครงการใดใน

in our car-oriented,

พื้นที่ชานเมือง

suburban-style neighborhoods.

ที่ออกแบบมาเพื่อการใช้รถ

Well, this was an unbelievably ambitious idea,

อืม ไอเดียนี้เป็นอะไรที่สูงส่ง

ambitious because communities

เกินตัวมาก เพราะชุมชนต้อง

had to approve those plans.

เห็นชอบแผนการนี้

So how was I going to get this done?

แล้วฉันจะไปยังไงดีล่ะเพื่อให้ไอเดียนี้เป็นจริง

By listening. So I began listening,

ก็ด้วยการฟัง ฉันก็เลยเริ่มด้วยการฟัง

in fact, thousands of hours of listening

จะว่าไปแล้ว มันคือการรับฟังนับพัน ๆ ชั่วโมง

just to establish trust.

เพียงเพื่อสร้างความเชื่อใจ

You know, communities can tell

คุณรู้ไหม ชุมชนสามารถบอกได้ว่า

whether or not you understand their neighborhoods.

คุณเข้าใจความเป็นไปในชุมชนเขาหรือไม่

It's not something you can just fake.

มันไม่ใช่อะไรที่คุณจะแสร้งทำได้

And so I began walking.

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันก็เลยเริ่มเดิน

I can't tell you how many blocks I walked,

ฉันบอกคุณไม่ได้หรอกว่าเดินไปกี่บล็อค

in sweltering summers, in freezing winters,

ท่ามกลางความร้อนระอุในหน้าร้อน และความเย็นยะเยือกของหน้าหนาว

year after year,

ปีแล้วปีเล่า

just so I could get to understand

เพียงเพื่อจะเข้าใจ

the DNA of each neighborhood

ความเป็นชุมชนนั้นเข้าไปในสายเลือด

and know what each street felt like.

รู้ว่าถนนแต่ละสายเป็นอย่างไร

I became an incredibly geeky zoning expert,

ฉันก็เลยกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ เรื่องโซนนิ่งที่ประหลาดนิดๆ

finding ways that zoning could address

พยายามหาหนทางว่าการทำโซนนิ่ง

communities' concerns.

จะแก้ปัญหาของชุมชนได้อย่างไร

So little by little, neighborhood by neighborhood,

ดังนั้น จากการเริ่มทำทีละน้อย ทีละชุมชน

block by block,

ทีละบล็อก

we began to set height limits

เราเริ่มกำหนดเพดานความสูง

so that all new development

เพื่อที่ว่าโครงการใหม่ที่พัฒนา

would be predictable and near transit.

จะเป็นอะไรที่พอเดาหน้าตาออก และอยู่ใกล้ขนส่งมวลชน

Over the course of 12 years,

ในช่วง 12 ปี

we were able to rezone

เราสามารถกำหนดโซนนิ่งใหม่

124 neighborhoods,

ให้กับชุมชน 124 แห่ง

40 percent of the city,

หรือคิดเป็น 40% ของเมือง

12,500 blocks, so that now,

จำนวน 12,500 บล็อค ดังนั้น ในขณะนี้

90 percent of all new development of New York

90% ของโครงการที่พัฒนาขึ้นมาใหม่ในนิวยอร์ค

is within a 10-minute walk of a subway.

จึงอยู่ในระยะที่เดินถึงซับเวย์ภายใน 10 นาที

In other words, nobody in those new buildings

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ไม่ม่ใครในตึกใหม่เหล่านี้

needs to own a car.

จำเป็นต้องมีรถใช้

Well, those rezonings were exhausting

การทำโซนนิ่งใหม่นี้เป็นงานที่เหนื่อย

and enervating and important,

เครียด และสำคัญ

but rezoning was never my mission.

แต่การทำโซนนิ่งไม่ใช่เป้าหมายของฉัน

You can't see zoning and you can't feel zoning.

เพราะคุณไม่สามารถเห็นโซนนิ่ง และคุณไม่สามารถรู้สึกกับโซนนิ่ง

My mission was always to create

เป้าหมายของฉันยังคงเป็นการรังสรรค์

great public spaces.

พื้นที่สาธารณะที่ยิ่งใหญ่เสมอมา

So in the areas where we zoned for significant development,

ดังนั้น ในพื้นที่ที่เราทำโซนนิ่ง เพื่อโครงการพัฒนาสำคัญๆ

I was determined to create places

ฉันจึงมุ่งมั่นจะสร้างพื้นที่ว่าง

that would make a difference in people's lives.

ที่จะทำให้ชีวิตของผู้คนแตกต่าง

Here you see what was

ตรงนี้ คุณจะเห็นสิ่งที่เคยเป็น

two miles of abandoned, degraded waterfront

ที่ติดชายทะเลที่เสื่อมโทรม ถูกทิ้งร้าง ความยาว 2 ไมล์

in the neighborhoods of Greenpoint

ในย่านกรีนพอยท์ (Greenpoint)

and Williamsburg in Brooklyn,

และวิลเลียมเบิร์ก (Williamsburg) ในบรู๊กลิน (Brooklyn)

impossible to get to and impossible to use.

เข้าไม่ถึง ใช้การไม่ได้

Now the zoning here was massive,

แต่ตอนนี้ ที่ดินที่นี่ได้รับการจัดโซนนิ่งอย่างมโหฬาร

so I felt an obligation to create

ฉันจึงรู้สึกว่าจำเป็นต้องสร้าง

magnificent parks on these waterfronts,

สวนสาธารณะดีๆ ริมน้ำ

and I spent an incredible amount of time

ฉันก็เลยใช้เวลาอย่างมาก

on every square inch of these plans.

กับทุกตารางนิ้วในแบบแปลนพวกนี้

I wanted to make sure that there were

ฉันต้องการให้แน่ใจว่า

tree-lined paths from the upland to the water,

จะมีทางเดินที่เรียงรายด้วยต้นไม้ จากบริเวณเนินไปจนถึงริมน้ำ

that there were trees and plantings everywhere,

ฉันต้องการให้มีต้นไม้และพันธุ์พืชทุกหนแห่ง

and, of course, lots and lots of places to sit.

และแน่นอน ฉันต้องการให้มีที ๆ ผู้คนหย่อนตัวลงนั่ง

Honestly, I had no idea how it would turn out.

พูดจริงๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้จะออกมาหน้าตาอย่างไร

I had to have faith.

แต่ฉันต้องมีศรัทธา

But I put everything that I had studied and learned

ฉันเอาทุกอย่างที่ฉันได้ศึกษาและเรียนรู้

into those plans.

ใส่ลงไปในแบบแปลนนี้

And then it opened,

หลังจากนั้น มีการเปิดตัวโครงการ

and I have to tell you, it was incredible.

ไม่น่าเชื่อเลย

People came from all over the city

ผู้คนหลั่งไหลมาจากในเมือง

to be in these parks.

เพือมาที่สวนสาธารณะเหล่านี้

I know they changed the lives of the people who live there,

ฉันรู้ว่าสวนเหล่านี้เปลี่ยนชีวิตผู้คนที่อยู่ที่นั่น

but they also changed New Yorkers' whole image

และยังเปลี่ยนภาพลักษณ์ทั้งหมดของเมืองนิวยอร์ค

of their city.

ของคนนิวยอร์คอีกด้วย

I often come down and watch people

ฉันมักมาที่นี่บ่อยๆ มาดูผู้คน

get on this little ferry

ขึ้นเรื่อข้ามฟากลำเล็ก

that now runs between the boroughs,

ที่ขณะนี้ให้บริการระหว่างเขตต่าง ๆ

and I can't tell you why,

ฉันบอกคุณไม่ได้ว่าทำไม

but I'm completely moved

แต่ฉันรู้สึกประทับใจอย่างมากที่สุด

by the fact that people are using it

จากที่เห็นว่าผู้คนใช้เรือข้ามฟาก

as if it had always been there.

ราวกับว่ามันอยู่ที่นี่เสมอมา

And here is a new park in lower Manhattan.

และนี่คือสวนแห่งใหม่บริเวณแมนฮัตตันตอนล่าง

Now, the water's edge in lower Manhattan

นี่คือริมน้ำบริเวณแมนฮัตตันตอนล่าง

was a complete mess before 9/11.

ซึ่งเป็นอะไรที่แย่สุดๆ ก่อนเหตุการณ์ 9/11

Wall Street was essentially landlocked

วอลล์สตรีทตอนนั้นไม่มีทางออกเลย

because you couldn't get anywhere near this edge.

เพราะคุณไม่สามารถเดินเข้าใกล้ริมขอบน้ำได้เลย

And after 9/11, the city had very little control.

และหลังจากเหตุการณ์ 9/11 เมืองแทบไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย

But I thought if we went

แต่ฉันมีความคิดว่าหากเรา

to the Lower Manhattan Development Corporation

ไปหาบริษัทพัฒนาแมนฮัตตันตอนล่าง (Lower Manhattan Development Corporation)

and got money to reclaim this two miles

และขอเงินไปเวนคืนบริเวณริมขอบน้ำ

of degraded waterfront

ความยาว 2 ไมล์ซึ่งเสื่อมโทรม

that it would have an enormous effect

ผลที่เกิดขึ้นกับการสร้างแมนฮัตตันตอนล่าง

on the rebuilding of lower Manhattan.

ขึ้นมาใหม่ คงจะมหาศาล

And it did.

และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

Lower Manhattan finally has a public waterfront

สุดท้ายแล้ว บริเวณแมนฮัตตันตอนล่าง ก็มีทางเดินริมผืนน้ำ

on all three sides.

ที่เป็นของสาธารณะทั้ง 3 ด้าน

I really love this park.

ฉันชอบสวนสาธารณะแห่งนี้มาก

You know, railings have to be higher now,

ตอนนี้ ราวทางเดินต้องสูงกว่าเดิม

so we put bar seating at the edge,

ดังนั้น เราก็เลยเอาเก้าอี้บาร์ทรงสูงมาตั้งตรงขอบน้ำ

and you can get so close to the water

คนนั่งก็จะใกล้ชิดกับผืนน้ำยิ่งขึ้น

you're practically on it.

จะว่าไป คุณนั่งอยู่บนน้ำเลยทีเดียว

And see how the railing widens

ดูซิคะว่าราวนี้มันกว้าง

and flattens out so you can lay down

และแผ่ แบนอย่างไร คุณสามารถเอา

your lunch or your laptop.

อาหารกลางวันหรือเอาคอมพิวเตอร์แล็บท็อปมาตั้ง

And I love when people come there

ฉันชอบมากตอนที่ผู้คนมาถึง

and look up and they say,

ก่อนจะแหงนมองขึ้นไปข้างบนและพูดว่า

"Wow, there's Brooklyn, and it's so close."

"ว้าว โน่นคือบรู๊กลิน มันใกล้มากเลยนะ"

So what's the trick?

เคล็ดลับคืออะไรน่ะหรือ

How do you turn a park

คุณเปลี่ยนสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

into a place that people want to be?

ให้เป็นสถานที่ ๆ ที่ทุกคนอยากไปได้อย่างไร

Well, it's up to you,

มันก็ขึ้นอยู่กับคุณล่ะนะ

not as a city planner but as a human being.

คุณที่ไม่ใช่คนวางผังเมือง แต่เป็นคุณที่เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

You don't tap into your design expertise.

คุณต้องไม่หาคำตอบจากความเชี่ยวชาญ ในการออกแบบของคุณ

You tap into your humanity.

แต่คุณจะหาคำตอบจากความเป็นมนุษย์ของคุณ

I mean, would you want to go there?

ที่ฉันหมายความก็คือ คุณต้องการไปที่นั่นหรือเปล่า

Would you want to stay there?

คุณต้องการอยู่ตรงนั้นไหม

Can you see into it and out of it?

คุณมองเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องลึกไหม คุณมองเห็นข้างนอกจากข้างในหรือเปล่า

Are there other people there?

มีคนอื่นอยู่ตรงนั้นหรือไม่

Does it seem green and friendly?

สวนมีความเขียวและเป็นมิตรกับคุณไหม

Can you find your very own seat?

คุณมีที่นั่งส่วนตั๊ว ส่วนตัวของคุณหรือเปล่า

Well now, all over New York City,

มาถึงตอนนี้ ทั่วเมืองนิวยอร์ค

there are places where you can

มีสถานที่ ๆ คุณสามารถหา

find your very own seat.

ที่นั่งส่วนตัวของคุณเอง

Where there used to be parking spaces,

ที่ๆ ก่อนหน้านี้เคยเป็นที่จอดรถ

there are now pop-up cafes.

แต่ตอนนี้กลายเป็นร้านกาแฟแบบชั่วคราว

Where Broadway traffic used to run,

ที่ๆ ก่อนหน้านี้เคยเป็นเส้นทางเดินรถแถบบรอดเวย์

there are now tables and chairs.

แต่ตอนนี้กลายเป็นโต๊ะและเก้าอี้

Where 12 years ago, sidewalk cafes were not allowed,

ที่ๆ เมื่อ 12 ปีที่แล้ว ร้านกาแฟริมขอบทางเป็นของต้องห้าม

they are now everywhere.

แต่ตอนนี้ ร้านกาแฟดังกล่าวมีทั่วทุกแห่งหน

But claiming these spaces for public use

แต่การเรียกคืนพื้นที่เหล่านี้เพื่อใช้ในการสาธารณะ

was not simple,

ไม่ใช่เรื่องง่าย

and it's even harder to keep them that way.

และเป็นสิ่งที่ยากยิ่งกว่าที่จะรักษาให้เป็นอย่างนี้

So now I'm going to tell you a story

ฉันก็เลยอยากเล่าเรื่องให้คุณฟังสักเรื่อง

about a very unusual park called the High Line.

เป็นเรื่องเกี่ยวกับสวนสาธารณะที่ไม่เหมือนใครเลย ชื่อเดอะไฮไลน์ (High Line)

The High Line was an elevated railway.

เดอะไฮไลน์เป็นรางรถไฟยกระดับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The High Line was an elevated railway

เดอะไฮไลน์เป็นรางรถไฟยกระดับ

that ran through three neighborhoods

ที่วิ่งผ่าเข้าไปในชุมชน 3 แห่ง

on Manhattan's West Side,

บนเกาะแมนฮัตตันฝั่งตะวันตก (Manhattan's West Side)

and when the train stopped running,

และเมื่อรถไฟหยุดทำการ

it became a self-seeded landscape,

พื้นที่นี่ก็กลายเป็นพื้นที่ที่พืชต่างๆ เติบโตตามยถากรรม

a kind of a garden in the sky.

คล้ายเป็นสวนลอยฟ้า

And when I saw it the first time,

ตอนที่ฉันเห็นมันครั้งแรก

honestly, when I went up on that old viaduct,

พูดตรง ๆ ตอนที่ฉันปีนขึ้นไปบนรางเก่านั้น

I fell in love the way you fall in love with a person,

ฉันตกหลุมรักมันเหมือนคุณตกหลุมรักใครสักคน

honestly.

จริงๆ นะ

And when I was appointed,

และเมื่อฉันได้รับแต่งตั้ง

saving the first two sections of the High Line

การรักษา 2 ส่วนแรกของเดอะไฮไลน์

from demolition became my first priority

ให้รอดพ้นจากการถูกทำลาย จึงกลายเป็นงานเร่งด่วนชิ้นแรก

and my most important project.

และโครงการที่สำคัญที่สุดของฉัน

I knew if there was a day that I didn't

ฉันทราบว่าหากจะมีสักวัน ที่ฉันจะไม่เป็นห่วงโครงการนี้

worry about the High Line, it would come down.

นั่นก็คือวันที่โครงการนี้ยุติ

And the High Line,

และแม้ว่าเดอะไฮไลน์

even though it is widely known now

จะเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในขณะนี้

and phenomenally popular,

แถมเป็นที่ชื่นชอบของผู้คน อย่างไม่เคยปรากฎมาก่อน

it is the most contested public space in the city.

แต่พื้นที่นี้ก็เป็นพื้นที่สาธารณะ ที่มีการถกเถียงกันมากที่สุดของเมือง

You might see a beautiful park,

คุณอาจมองเห็นสวนสาธารณะที่สวยงาม

but not everyone does.

แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะเห็นเช่นนั้น

You know, it's true, commercial interests

มันเป็นความจริงที่ว่า ผลประโยชน์ด้านพาณิชย์

will always battle against public space.

มักจะเป็นคู่ปรับกับการใช้พื้นที่สาธารณะเสมอ

You might say,

คุณอาจพูดว่า

"How wonderful it is that more than

"สุดยอดจริง ๆ ที่มีผู้คนกว่า

four million people come from all over the world

4 ล้านคนเดินทางจากทั่วทุกมุมโลก

to visit the High Line."

เพื่อมาดูเดอะไฮไลน์"

Well, a developer sees just one thing: customers.

แต่นักพัฒนากลับเห็นอยู่อย่างเดียว - เขาเห็นลูกค้า

Hey, why not take out those plantings

ทำไมไม่รื้อต้นไม้ ผักหญ้าพวกนั้นทิ้งไป

and have shops all along the High Line?

แล้วสร้างร้านค้าตลอดแนวเดอะไฮไลน์ล่ะ

Wouldn't that be terrific

ไม่ดีกว่ารึ

and won't it mean a lot more money for the city?

แถมนี่ยังหมายถึงเงินก้อนโตกว่า อีกมากมายสำหรับเมืองซะอีก

Well no, it would not be terrific.

ไม่ ไม่หรอก ไม่ดีกว่าแน่

It would be a mall, and not a park.

มันจะกลายเป็นห้างสรรพสินค้า ไม่ใช่สวนสาธารณะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And you know what, it might mean

และคุณรู้มั้ยคะ มันอาจจะหมายถึง

more money for the city,

เงินก้อนโตสำหรับเมือง

but a city has to take the long view,

แต่เราต้องมองเมืองให้ไกล ในระยะยาว

the view for the common good.

มองให้เห็นผลประโยชน์ส่วนรวม

Most recently, the last section of the High Line,

เมื่อเร็วๆ นี้เอง ส่วนสุดท้ายของเดอะไฮไลน์

the third section of the High Line,

ส่วนที่สาม

the final section of the High Line,

ส่วนสุดท้ายของโครงการ

has been pitted against development interests,

ถูกนำไปแข่งกับโครงการพัฒนาอื่น ๆ

where some of the city's leading developers

ซึ่งมีนักพัฒนาชั้นนำบางรายของเมือง

are building more than 17 million square feet

ที่กำลังสร้างโครงการขนาดใหญ่ มากกว่า 17 ล้านตารางฟุต

at the Hudson Yards.

บริเวณท่าเรือฮัดสันยาร์ด

And they came to me and proposed

เขามาหาฉันและเสนอว่า

that they "temporarily disassemble"

เขาจะ "รื้อ" ส่วนที่ 3 และส่วนสุดท้าย

that third and final section.

"ลงมาชั่วคราว"

Perhaps the High Line didn't fit in

เป็นไปได้ว่าเดอะไฮไลน์ไม่สอดคล้อง

with their image of a gleaming city of skyscrapers

กับภาพลักษณ์ความเป็นเมือง ที่เขาเห็นซึ่งเต็มไปด้วยตึกระฟ้า

on a hill.

ส่องประกายระยิบระยับอยู่บนเนิน

Perhaps it was just in their way.

หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะ โครงการนี้ขวางทางพวกเค้า

But in any case, it took nine months

แต่สำหรับฉัน มันใช้เวลา 9 เดือน

of nonstop daily negotiation

ในการต่อรองทุกวัน ไม่หยุด

to finally get the signed agreement

เพื่อให้ได้สัญญาที่เซ็นกันในที่สุด

to prohibit its demolition,

ซึ่งห้ามมิให้มีการรื้อทำลายมัน

and that was only two years ago.

และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อแค่ 2 ปีที่แล้ว

So you see, no matter how popular

เพราะฉะนั้น คุณจะเห็นได้ว่า ไม่ว่าพื้นที่สาธารณะ

and successful a public space may be,

จะประสบความสำเร็จ และเป็นที่นิยมมากแค่ไหนก็ตาม

it can never be taken for granted.

เราไม่สามารถคิดเอาเอง ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

Public spaces always -- this is it saved --

พื้นที่สาธารณะ -- นี่คือสวนที่ถูกรักษาไว้ค่ะ --

public spaces always need vigilant champions,

จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้าดูเสมอ

not only to claim them at the outset for public use,

ไม่ใช่เพื่อแค่เรียกร้องเอาคืนมา เพื่อให้สาธารณชนใช้

but to design them for the people that use them,

แต่เพื่อออกแบบพื้นที่เหล่านี้นให้กับคนที่จะใช้มัน

then to maintain them to ensure

จากนั้น ก็เพื่อดูแลรักษา ให้แน่ใจว่า

that they are for everyone,

พื้นที่นั้นเป็นของทุกคน

that they are not violated, invaded,

ว่าพื้นที่นั้นจะไม่ถูกละเมิด ไม่ถูกรุกราน

abandoned or ignored.

ถูกปล่อยทิ้ง หรือไม่ได้รับการดูแล

If there is any one lesson

หากมีบทเรียนหนึ่ง

that I have learned in my life as a city planner,

ที่ฉันได้เรียนรู้จากการเป็นนักวางผังเมือง

it is that public spaces have power.

บทเรียนนั้นก็คือ พื้นที่สาธารณะมีพลัง

It's not just the number of people using them,

มันไม่ใช่แค่จำนวนคนที่เข้ามาใช้พื้นที่

it's the even greater number of people

แต่มันหมายถึงคนมากกว่านี้อีกมากมาย

who feel better about their city

ที่รู้สึกดีกับเมืองของเขา

just knowing that they are there.

เพียงเพราะเขารู้ว่ามีพื้นที่นี้อยู่ตรงนั้น

Public space can change how you live in a city,

พื้นที่สาธารณะ สามารถเปลี่ยนวิธีการใช้ชีวิตของคุณในเมือง

how you feel about a city,

ความรู้สึกที่คุณมีต่อเมือง

whether you choose one city over another,

การที่คุณเลือกเมืองนี้และไม่เลือกเมืองโน้น

and public space is one of the most important reasons

และพื้นที่สาธารณะ เป็นหนึ่งในเหตุผลที่สำคัญที่สุด

why you stay in a city.

ว่าทำไมคุณจึงเลือกจะอยู่ในเมือง

I believe that a successful city

ฉันเชื่อว่าเมืองที่ประสบความสำเร็จ

is like a fabulous party.

จะเหมือนงานเลี้ยงที่สนุกสนาน

People stay because they are having a great time.

คนเลือกจะอยู่ต่อในงาน ไม่กลับบ้านไปซะก่อน เพราะเขารู้สึกสนุก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. (Applause)

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)