Amanda Burden: How public spaces make cities work

Translator: navid asadi Reviewer: Pedram Pourasgari

When people think about cities,

وقتی مردم به شهرها فکر می‌کنند،

they tend to think of certain things.

گرایش ذهنی مشخصی دارند.

They think of buildings and streets

آنها به ساختمان‌ها و خیابان‌ها

and skyscrapers, noisy cabs.

آسمان خراش‌ها و تاکسی‌های پر سرو صدا فکر می‌کنند.

But when I think about cities,

اما وقتی من به شهرها فکر می کنم،

I think about people.

به مردم می‌اندیشم.

Cities are fundamentally about people,

بنیاد شهرها مردم هستند،

and where people go

و مکان‌هایی که می‌روند

and where people meet

و با هم دیدار می‌کنند

are at the core of what makes a city work.

مرکز چیزی است که موجب عملکرد شهرها می‌شود.

So even more important than buildings in a city

پس حتی مهم‌تر از ساختمان‌های یک شهر

are the public spaces in between them.

مکان‌های عمومیِ بین آن ساختمان‌ها است.

And today, some of the most transformative

و امروز برخی از دگرگون کننده‌ترین

changes in cities

تغییرات در شهرها

are happening in these public spaces.

در این مکان‌های عمومی رخ می‌دهند.

So I believe that lively, enjoyable public spaces

من باور دارم مکان‌های عمومی سرزنده و لذت بخش

are the key to planning a great city.

کلید ساخت یک شهر آرمانی هستند.

They are what makes it come alive.

این فضاهای شهری هستند که شهر را زنده می کنند.

But what makes a public space work?

اما چه چیز باعث فعالیت یک مکان عمومی می‌شود؟

What attracts people to successful public spaces,

چه چیزی مردم را جذب یک مکان عمومی موفق می‌کند،

and what is it about unsuccessful places

و درباره مکان‌های ناموفق چطور

that keeps people away?

که مردم را از خود دور می‌کند؟

I thought, if I could answer those questions,

من فکر می‎کردم، اگر بتوانم آن پرسش‌ها را پاسخ دهم،

I could make a huge contribution to my city.

می‌توانم نقش بزرگی در شهرم داشته باشم.

But one of the more wonky things about me

اما یکی از سست‌ترین ویژگی من این است که

is that I am an animal behaviorist,

من رفتارشناس حیوانات هستم،

and I use those skills not to study animal behavior

و من آن توانایی‌ها را نه برای مطالعه رفتار حیوانات

but to study how people in cities

بلکه برای مطالعه اینکه مردم چگونه در شهرها

use city public spaces.

از فضاهای عمومی استفاده می‌کنند استفاده کردم.

One of the first spaces that I studied

یکی از اولین فضاهایی که مطالعه کردم

was this little vest pocket park called Paley Park

این پارک کوچکی که به آن پالی پارک می‌گفتند

in midtown Manhattan.

در مرکز منهتن بود.

This little space became a small phenomenon,

این فضای کوچک یک اتفاق کوچک بود،

and because it had such a profound impact

و بخاطر تاثیر عمیقی که

on New Yorkers,

بر ساکنان نیویورک داشت،

it made an enormous impression on me.

اثر عظیمی روی من گذاشت.

I studied this park very early on in my career

من این پارک را در اوایل دوران کاری‌ام مطالعه کردم

because it happened to have been built

زیرا توسط ناپدری من

by my stepfather,

ساخته شده بود.

so I knew that places like Paley Park

پس می‌دانستم که مکان‌هایی مانند پالی پارک

didn't happen by accident.

به صورت اتفاقی به وجود نیامده‌اند.

I saw firsthand that they required

من خودم مستقیما شاهد آن بودم که آن‌ها به

incredible dedication

تعهد باورنکردنی

and enormous attention to detail.

و توجه دقیق به جزئیات نیاز داشتند.

But what was it about this space

اما چه چیزی راجع به این فضا بود

that made it special and drew people to it?

که آن را خاص کرده بود و مردم را به سمتش می‌کشاند؟

Well, I would sit in the park and watch very carefully,

خب، من می‌خواستم در پارک بنشینم و با دقت نظاره کنم،

and first among other things

و اول از همه

were the comfortable, movable chairs.

مبلمان راحت و قابل جابجایی را دیدم.

People would come in, find their own seat,

مردم وارد می‌شدند، صندلی خود را پیدا می‌کردند،

move it a bit, actually, and then stay a while,

مقداری جابجایش می‌کردند، و مدتی می‌ماندند،

and then interestingly,

و بعد به طور جالبی،

people themselves attracted other people,

مردم خودشان دیگران را جذب می‌کردند.

and ironically, I felt more peaceful

و به طرز عجیبی، اگر مردم دیگری در آن اطراف بودند

if there were other people around.

احساس آرامش بیشتری می‌کردم.

And it was green.

و دارای فضای سبز بود.

This little park provided what New Yorkers crave:

این پارک کوچک هرآنچه مردم نیویورک می‌خواستند را فراهم کرده بود:

comfort and greenery.

راحتی و سرسبزی.

But my question was,

اما سوال من این بود،

why weren't there more places with greenery

چرا مکان‌های سرسبز و

and places to sit in the middle of the city

محل‌های بیشتری برای نشستن در مرکز شهر وجود نداشت؟

where you didn't feel alone,

مکان‌هایی که شما احساس تنهایی

or like a trespasser?

یا ورود به ملک دیگران نکنید.

Unfortunately, that's not how cities

متاسفانه، شهرها این‌گونه

were being designed.

طراحی نشده بودند.

So here you see a familiar sight.

شما اینجا یک منظره آشنا را می‌بینید.

This is how plazas have been designed for generations.

این طوری است که میادین برای نسل‌ها طراحی شده‌اند.

They have that stylish, Spartan look

آنها ظاهر زیبا و منظمی دارند

that we often associate with modern architecture,

که ما اغلب آن را با معماری مدرن در ارتباط می‌دانیم،

but it's not surprising that people

اما غیر منتظره نیست که

avoid spaces like this.

مردم از فضاهایی مانند این دوری کنند.

They not only look desolate,

آنها نه تنها مخروبه و بی جمعیت دیده می‌شوند،

they feel downright dangerous.

بلکه خطرناک به نظر می‌رسند.

I mean, where would you sit here?

منظورم این است که در این مکان باید کجا بشینید؟

What would you do here?

چکار باید بکنید؟

But architects love them.

اما معماران آنها را دوست دارند.

They are plinths for their creations.

آنها پایه‌های طراحی و ساختارشان است.

They might tolerate a sculpture or two,

آنها ممکن است یکی دو مجسمه را تحمل کنند،

but that's about it.

اما موضوع راجع به این است.

And for developers, they are ideal.

و برای سازندگان، ایده‌آل هستند.

There's nothing to water, nothing to maintain,

چیزی برای آب دادن، چیزی برای نگه داشتن،

and no undesirable people to worry about.

و هیچ انسان نامطلوبی برای نگرانی نیست.

But don't you think this is a waste?

اما فکر نمی‌کنید که حیف است؟

For me, becoming a city planner

برای من، برنامه‌ریز شهری شدن

meant being able to truly change the city

به معنی توانایی تغییر درست شهری است که

that I lived in and loved.

در آن زندگی می‌کنم و آن را دوست دارم.

I wanted to be able to create places

من می‌خواهم بتوانم مکان‌هایی را بسازم

that would give you the feeling that you got

که به شما حسی را بدهد

in Paley Park,

که "پالی پارک" به شما می‌دهد،

and not allow developers to build bleak plazas like this.

و اجازه ندهم که سرمایه‌گذارها میادینی بدون سرپناه و متروکی مانند این بسازند.

But over the many years,

اما بعد از گذشت سال‌ها،

I have learned how hard it is

فهمیدم که چقدر ساختن فضای عمومی

to create successful, meaningful,

موفق، معنادار و دلپذیر

enjoyable public spaces.

سخت است.

As I learned from my stepfather,

طبق چیزی که از ناپدری‌ام یاد گرفتم،

they certainly do not happen by accident,

آن‌ها تصادفی اتفاق نمی‌افتد،

especially in a city like New York,

مخصوصا در شهری مانند نیویورک،

where public space has to be fought for to begin with,

جایی که فضاهای عمومی باید برای شروع با هم مبارزه کنند،

and then for them to be successful,

و سپس برای موفق بودن،

somebody has to think very hard

کسی باید درباره جزئیات

about every detail.

به سختی فکر کند.

Now, open spaces in cities are opportunities.

اکنون، فضاهای باز در شهرها به مانند فرصت‌ها هستند.

Yes, they are opportunities for commercial investment,

بله، آنها فرصت‌هایی برای سرمایه گذاری تجاری هستند،

but they are also opportunities for the common good

اما آنها همچنین فرصت‌هایی برای منفعت عمومی

of the city,

برای شهر هستند،

and those two goals are often not aligned with one another,

و این دو هدف گاهی در راستای یکدیگر نیستند،

and therein lies the conflict.

و در تعارض با هم قرار می‌گیرند.

The first opportunity I had to fight

اولین فرصتی که من باید در آن برای

for a great public open space was in the early 1980s,

یک فضای باز عمومی بزرگ مبارزه می‌کردم، در اوایل دهه ۱۹۸۰ بود،

when I was leading a team of planners

زمانی که من مدیر گروهی از برنامه‌ریزان

at a gigantic landfill called Battery Park City

برای منطقه کثیف و زباله دان بزرگی به نام Battery Park City

in lower Manhattan on the Hudson River.

در منطقه جنوبی منهتن در کنار رود هادسون بودم.

And this sandy wasteland had lain barren

و این زمین بایر شنی به مدت ۱۰ سال

for 10 years,

بی حاصل مانده بود،

and we were told, unless we found a developer

و به ما گفته شد که اگر در عرض شش ماه

in six months, it would go bankrupt.

سرمایه‌گذاری پیدا نکنیم، تخریب می‌شود.

So we came up with a radical,

بنابراین ما با یک ایده اساسی

almost insane idea.

و تقریباً احمقانه مواجه شدیم،

Instead of building a park

به جای ساختن پارک

as a complement to future development,

به عنوان مکمل توسعه آینده،

why don't we reverse that equation

چرا این تساوی را برعکس نکنیم

and build a small but very high-quality

و ابتدا یک فضای باز عمومی کوچک

public open space first,

اما بسیار با کیفیت بسازیم،

and see if that made a difference.

و ببینیم که آیا تفاوتی ایجاد می‌کند یا خیر.

So we only could afford to build a two-block section

بنابراین ما فقط توانستیم یک قطعه دو بلوکه

of what would become a mile-long esplanade,

با یک فضای تقریبا ۱۶۰۰ متری بسازیم،

so whatever we built had to be perfect.

پس هر چیزی که ما می‌سازیم باید بی نقص باشد.

So just to make sure, I insisted

بنابراین برای اینکه مطمئن بشوم،

that we build a mock-up

بر روی ساختن ماکت و مدلی

in wood, at scale, of the railing and the sea wall.

از چوب و با مقیاس، از نرده و دیوار ساحلی اصرار کردم.

And when I sat down on that test bench

و زمانی که من روی نیمکت‌های آزمایشی نشستم

with sand still swirling all around me,

با شن‌هایی که در اطراف من می‌چرخیدند،

the railing hit exactly at eye level,

نرده دقیقا به به زاویه دید آسیب می‌زند،

blocking my view and ruining my experience

و منظر من را می‌بست و تجربه من را از لبه آب

at the water's edge.

خراب می‌کرد.

So you see, details really do make a difference.

بنابراین می‌بینید که جزئیات چقدر تغییر ایجاد می‌کند.

But design is not just how something looks,

اما طراحی فقط آن چیزی که دیده می‌شود نیست،

it's how your body feels on that seat in that space,

در واقع آن چیزی است که شما هنگام نشستن در آن فضا حس می‌کنید،

and I believe that successful design always depends

و من معتقدم که طراحی موفق همیشه

on that very individual experience.

به تجربیات شخصی وابسته است.

In this photo, everything looks very finished,

در این عکس همه جیز به ظاهر کامل می‌آید،

but that granite edge, those lights,

اما آن لبه‌های گرانیتی، آن چراغ‌ها،

the back on that bench,

پشت آن نیمکت‌ها،

the trees in planting,

درختان در باغچه،

and the many different kinds of places to sit

و مکانهای مختلف برای نشستن،

were all little battles that turned this project

همه و همه یک تغییر کوچکی بودند که این پروژه را

into a place that people wanted to be.

به مکانی که مردم می‌خواستند تبدیل کرد.

Now, this proved very valuable 20 years later

اکنون، ۲۰ سال بعد ارزش خودش را اثبات کرد

when Michael Bloomberg asked me to be

زمانی‌که مایکل بلومبرگ از من خواست

his planning commissioner

تا مامور برنامه ریزی او باشم

and put me in charge of shaping

و وظیفه شکل دهی به

the entire city of New York.

کل شهر نیویورک را به من داد.

And he said to me on that very day,

و به من در آن روز گفت،

he said that New York was projected

پیش‌بینی شده جمعیت نیویورک

to grow from eight to nine million people.

تا از هشت میلیون به نه میلیون برسد.

And he asked me,

و از من پرسید،

"So where are you going to put

"خب می‌خواهی یک میلیون نیویورکی جدید را

one million additional New Yorkers?"

کجا جای دهی؟"

Well, I didn't have any idea.

خب، من ایده‌ای نداشتم.

Now, you know that New York does

اکنون، شما می‌دانید که نیویورک

place a high value on attracting immigrants,

ارزش زیادی بر روی جذب مهاجر گذاشته است،

so we were excited about the prospect of growth,

پس ما راجع به چشم اندازه رشد هیجان زده شدیم،

but honestly, where were we going to grow

اما حقیقتا، کجا می‌توانستیم رشد کنیم

in a city that was already built out to its edges

در شهری که مرزهایش را ساخته است

and surrounded by water?

و توسط آب محاصره شده است؟

How were we going to find housing

چگونه می‌توانستیم برای

for that many new New Yorkers?

اهالی جدید نیویورک مسکن پیدا کنیم؟

And if we couldn't spread out,

و اگر ما توانایی گسترش را نداشتیم،

which was probably a good thing,

بهترین راه چه می‌توانست باشد،

where could new housing go?

خانه‌های جدید کجا می‌توانستند بروند؟

And what about cars?

ماشین‌ها چطور؟

Our city couldn't possibly handle any more cars.

شهرمان امکان اداره خودرو اضافه را نداشت.

So what were we going to do?

پس ما باید چکار می‌کردیم؟

If we couldn't spread out, we had to go up.

اگر ما امکان گسترش افقی را نداشتیم، باید در ارتفاع بالا می‌رفتیم.

And if we had to go up,

و اگر بالا می‌رفتیم،

we had to go up in places

باید در مکانهایی که نیازی به

where you wouldn't need to own a car.

استفاده ماشین شخصی نبود بالا می‌رفتیم.

So that meant using one of our greatest assets:

و این یعنی استفاده از یکی از بزرگترین دارایی‌مان:

our transit system.

شبکه حمل و نقل.

But we had never before thought

اما تا آن لحظه ما فکر نکرده بودیم

of how we could make the most of it.

چگونه بهترین شکل آن را اجرا کنیم.

So here was the answer to our puzzle.

بنابراین این پاسخ معمای ما بود.

If we were to channel and redirect

اگر ما همه توسعه جدید را

all new development around transit,

به صورت غیرمستقیم حول حمل و نقل قرار دهیم،

we could actually handle that population increase,

در واقع فکر می‌کردیم بتوانیم آن افزایش جمعیت را

we thought.

مدیریت کنیم.

And so here was the plan,

و این برنامه و طرح بود،

what we really needed to do:

در واقع ما باید چکار می‌کردیم:

We needed to redo our zoning --

ما نیاز داشتیم منطقه‌بندیمان را دوباره انجام می‌دادیم

and zoning is the city planner's regulatory tool --

و منطقه بندی ابزار نظم‌دهی برنامه ریز شهری است.

and basically reshape the entire city,

و اساسا شکل کل شهر را تغییر می‌دهد.

targeting where new development could go

مکان‌هایی که توسعه می‌تواند باشد را مشخص کردیم

and prohibiting any development at all

و هرگونه توسعه ای را در

in our car-oriented,

منطقه حومه ای ماشین محور

suburban-style neighborhoods.

ممنوع کردیم.

Well, this was an unbelievably ambitious idea,

خب، این یک ایده به شدت جاه‌طلبانه بود،

ambitious because communities

به این دلیل که انجمن‌ها

had to approve those plans.

باید با آن طرح‌ها موافقت کنند.

So how was I going to get this done?

خب پس چگونه می‌توانستم این کار را انجام بدهم؟

By listening. So I began listening,

با شنیدن. پس من شروع به شنیدن کردم،

in fact, thousands of hours of listening

در حقیقت، هزاران ساعت شنیدن

just to establish trust.

فقط برای ایجاد کردن اعتماد.

You know, communities can tell

می‌دانید، جوامع می‌توانند بگویند که

whether or not you understand their neighborhoods.

آیا شما محلات آن‌ها را درک کرده‌اید یا نه.

It's not something you can just fake.

این چیزی نیست که بتوانید به ظاهر وانمود کنید.

And so I began walking.

پس من شروع به راه رفتن و قدم زدن کردم.

I can't tell you how many blocks I walked,

نمی‌توانم بگویم چند بلوک را راه رفتم،

in sweltering summers, in freezing winters,

در تابستان عرق ریزان و زمستان یخبندان،

year after year,

سال‌های سال،

just so I could get to understand

فقط برای اینکه بتوانم

the DNA of each neighborhood

دی ان ای و ذات هر محله را درک کنم

and know what each street felt like.

و بدانم هر خیابانی چه حسی دارد.

I became an incredibly geeky zoning expert,

من یک متخصص غیررسمی غیر قابل باور شدم،

finding ways that zoning could address

و یافتم که منطقه بندی نگرانی‌های جوامع را

communities' concerns.

بیان می‌کند.

So little by little, neighborhood by neighborhood,

پس قدم به قدم، محله به محله،

block by block,

قطعه به قطعه،

we began to set height limits

ما شروع به گذاشتن محدودیت ارتفاع کردیم

so that all new development

که تمامی توسعه جدید

would be predictable and near transit.

قابل انتظار و نزدیک حمل و نقل عمومی باشند.

Over the course of 12 years,

بعد از ۱۲ سال،

we were able to rezone

ما توانستیم تا مجدد ۱۲۴ واحد همسایگی را

124 neighborhoods,

منطقه بندی کنیم،

40 percent of the city,

۴۰ درصد شهر،

12,500 blocks, so that now,

۱۲٫۵۰۰ بلوک، به طوری که الان،

90 percent of all new development of New York

۹۰ درصد از توسعه جدید نیویورک

is within a 10-minute walk of a subway.

در فاصله پیاده‌روی ۱۰ دقیقه‌ای از مترو هستند.

In other words, nobody in those new buildings

به عبارت دیگر، هیچ کس در آن ساختمان‌های جدید،

needs to own a car.

نیازی به ماشین شخصی ندارد.

Well, those rezonings were exhausting

خب، آن منطقه بندی خسته کننده،

and enervating and important,

ملال آور و مهم بود،

but rezoning was never my mission.

اما منطقه بندی دوباره ماموریت من نبود.

You can't see zoning and you can't feel zoning.

شما نمی‌توانید منطقه بندی را ببینید و حس کنید.

My mission was always to create

ماموریت من همیشه

great public spaces.

ایجاد فضای شهری مناسب بوده است.

So in the areas where we zoned for significant development,

پس برای مناطقی که برای توسعه عظیم ناحیه بندی کردیم،

I was determined to create places

من مصمم بودم که مکان‌هایی که

that would make a difference in people's lives.

تفاوت را در زندگی مردم ایجاد می‌کند بسازم.

Here you see what was

اینجا مشاهده می‎کنید

two miles of abandoned, degraded waterfront

نزدیک به ۳٫۲۰۰ متر از ساحل رها شده

in the neighborhoods of Greenpoint

در محله‌های "گرین پوینت"

and Williamsburg in Brooklyn,

و "ویلیامزبورگ" در بروکلین،

impossible to get to and impossible to use.

که امکان رفتن به آن و استفاده کردن از آن غیرممکن بود.

Now the zoning here was massive,

اینجا منطقه بندی کار عظیمی بود،

so I felt an obligation to create

و من یک نوع اجباری برای ساختن

magnificent parks on these waterfronts,

پارک بزرگی در این لبه آب احساس کردم،

and I spent an incredible amount of time

و زمان بسیار زیادی روی

on every square inch of these plans.

هر متر مربع این برنامه گذاشتم.

I wanted to make sure that there were

می‌خواستم مطمئن شوم که

tree-lined paths from the upland to the water,

مسیرهایی مشجر از تپه‌ها تا آب وجود دارد،

that there were trees and plantings everywhere,

که درخت و بوته و سبزه همه جای آن است.

and, of course, lots and lots of places to sit.

و همچنین، مکان‌های بسیاری برای نشستن.

Honestly, I had no idea how it would turn out.

حقیقتا، من اصلاً نمی‌دانستم که چطور امکان دارد.

I had to have faith.

من باید ایمان می‌داشتم.

But I put everything that I had studied and learned

اما هرآنچه خوانده بودم و یاد داشتم را

into those plans.

در آن نقشه‎ها گذاشتم.

And then it opened,

و سپس باز شد،

and I have to tell you, it was incredible.

و باید به شما بگویم که، بی‌نظیر بود.

People came from all over the city

مردم از همه جای شهر

to be in these parks.

به این پارک‌ها آمدند.

I know they changed the lives of the people who live there,

من می‌دانم که زندگی کسانی که آنجا بودند را تغییر دادند

but they also changed New Yorkers' whole image

حتی تصویر کلی نیویورک را نیز

of their city.

عوض کرد.

I often come down and watch people

من گاهی می‌روم و مردم را می‎بینم

get on this little ferry

که در آن کشتی‌های کوچک می‌روند

that now runs between the boroughs,

که حال میان بلوک‌ها حرکت می‌کند

and I can't tell you why,

و نمی‌توانم برایتان بیان کنم،

but I'm completely moved

اما من کاملا شوکه شدم وقتی دیدم

by the fact that people are using it

مردم طوری از آنجا استفاده می‌کنند

as if it had always been there.

انگار که همیشه آنجا بودند.

And here is a new park in lower Manhattan.

و این یک پارک جدید در جنوب منهتن است.

Now, the water's edge in lower Manhattan

اکنون، لبه آب در آنجا

was a complete mess before 9/11.

قبل از یازده سپتامبر بسیار کثیف و درهم بود.

Wall Street was essentially landlocked

وال استریت در واقع در محاصره خشکی بود

because you couldn't get anywhere near this edge.

چون نمی‌توانستید نزدیک این لبه بروید.

And after 9/11, the city had very little control.

و بعد از آن زمان، کنترل کمی بر شهر بود.

But I thought if we went

اما فکر می‌کردم اگر

to the Lower Manhattan Development Corporation

به موسسه توسعه منهتن جنوبی بروم

and got money to reclaim this two miles

و برای احیا ۳ کیلومتر لبه آب تخریب شده

of degraded waterfront

پول دریافت کنم،

that it would have an enormous effect

می‌تواند تاثیر بزرگی بر روی

on the rebuilding of lower Manhattan.

بازسازی منهتن جنوبی داشته باشد.

And it did.

و همان هم شد.

Lower Manhattan finally has a public waterfront

منهتن جنوبی در نهایت

on all three sides.

دارای ۳ فضای لبه آب عمومی شد.

I really love this park.

من واقعا این پارک را دوست دارم.

You know, railings have to be higher now,

می‌دانید، نرده‌ها باید الان بالاتر باشند،

so we put bar seating at the edge,

پس ما صندلی‌های مغازه را در گوشه قرار دادیم

and you can get so close to the water

و شما می‌توانید به آب نزدیک شوید

you're practically on it.

و در واقع روی آن قرار دارید.

And see how the railing widens

و می‌بینید با عریض‌تر شدن نرده

and flattens out so you can lay down

امکان گذاشتن غذا و لپ‌تاپ روی آن،

your lunch or your laptop.

برایتان فراهم شده است.

And I love when people come there

و من عاشق زمانی هستم که مردم

and look up and they say,

آنجا می‌آیند و نظاره می‌کنند و می‌گویند،

"Wow, there's Brooklyn, and it's so close."

"وای، این بروکلین است، چقدر نزدیک است."

So what's the trick?

خب، نقشه ما چه بود؟

How do you turn a park

چگونه پارکی را به مکانی که مردم

into a place that people want to be?

دوست دارند آنجا باشند تبدیل می‌کنید؟

Well, it's up to you,

خب، این به شما بستگی دارد،

not as a city planner but as a human being.

نه به عنوان برنامه ریز شهری، بلکه به عنوان یک انسان.

You don't tap into your design expertise.

شما از توانایی طراحی‌تان استفاده نمی‌کنید.

You tap into your humanity.

شما از انسانیت خود بهره‌ور می‌شوید.

I mean, would you want to go there?

منظورم این است که، آیا مایلید آن‌جا بروید؟

Would you want to stay there?

آیا مایلید آن‌جا بمانید؟

Can you see into it and out of it?

آیا درون و بیرون آن را می‌توانید ببینید؟

Are there other people there?

آیا مردم دیگری آن‌جا هستند؟

Does it seem green and friendly?

آیا سبز و گرم و صمیمی به نظر می‌رسد؟

Can you find your very own seat?

آیا می‌توانید صندلی مخصوص خودتان را پیدا کنید؟

Well now, all over New York City,

خب اکنون، سر تا سر شهر نیویورک،

there are places where you can

مکان‌هایی هستند که می‌توانید صندلی‌های مخصوص

find your very own seat.

خودتان را پیدا کنید.

Where there used to be parking spaces,

جایی که قبلا پارکینگ بود،

there are now pop-up cafes.

الان کافه‌های خیابانی است.

Where Broadway traffic used to run,

جایی که قبلا ترافیک خیابان برادوی بود،

there are now tables and chairs.

الان میز و صندلی قرار دارد.

Where 12 years ago, sidewalk cafes were not allowed,

کافه‌های خیابانی که ۱۲ سال پیش ممکن نبود،

they are now everywhere.

الان همه‌جا دیده می‌شود.

But claiming these spaces for public use

اما ایجاد این مکان برای استفاده عموم

was not simple,

آنقدر هم آسان نبود

and it's even harder to keep them that way.

و حتی سخت‌تر از نگه داشتن آن به همان شکل بود.

So now I'm going to tell you a story

پس من داستانی را راجع به

about a very unusual park called the High Line.

یک پارک عجیب به نام "های لاین" برایتان تعریف می‌کنم.

The High Line was an elevated railway.

های لاین یک خط آهن هوایی بود

(Applause)

(تشویق)

The High Line was an elevated railway

های لاین یک راه ریلی بلند بود

that ran through three neighborhoods

و از میان ۳ محله در لبه غربی منهتن

on Manhattan's West Side,

گذر می‌کرد،

and when the train stopped running,

و زمانی که تعطیل شد،

it became a self-seeded landscape,

خود به خود به یک منظره تبدیل شد،

a kind of a garden in the sky.

نوعی باغ در آسمان.

And when I saw it the first time,

و زمانی که من اولین بار آن را دیدم،

honestly, when I went up on that old viaduct,

حقیقتا، وقتی ‎که من بالای پل رفتم،

I fell in love the way you fall in love with a person,

مانند این که عاشق کسی می‌شوید، به آن علاقه‌مند شدم.

honestly.

جدی می‌گویم.

And when I was appointed,

و وقتی که به عنوان مسئول

saving the first two sections of the High Line

حفظ دو قسمت اول "های لاین" از نابودی

from demolition became my first priority

برگزیده شدم، این پروژه برایم

and my most important project.

در اولویت قرار گرفت و مهمترین پروژه من شد.

I knew if there was a day that I didn't

من می‌دانستم که اگر روزی راجع به های‌لاین نگران نباشم،

worry about the High Line, it would come down.

نابود خواهد شد.

And the High Line,

و های‌لاین،

even though it is widely known now

اگرچه اکنون معروف

and phenomenally popular,

و اساسا محبوب است،

it is the most contested public space in the city.

مجادله‌آمیزترین فضای عمومی شهر است.

You might see a beautiful park,

شما ممکن است پارک زیبایی را ببینید،

but not everyone does.

اما همه اینگونه نیستند.

You know, it's true, commercial interests

می‌دانید، درست است، همواره علایق تجاری و مالی

will always battle against public space.

در برابر فضای عمومی مقابله می‌کنند.

You might say,

شما ممکن است بگویید:

"How wonderful it is that more than

"چه جالب است که بیش از ۴ میلیون نفر

four million people come from all over the world

از سرتاسر دنیا

to visit the High Line."

برای دیدن های‌لاین آمدند."

Well, a developer sees just one thing: customers.

سرمایه‌گذار یک چیز می‌بیند، مشتری.

Hey, why not take out those plantings

سلام، چرا آن درختان را برنمی‌دارید

and have shops all along the High Line?

و در راستای های‌لاین مغازه بزنید؟

Wouldn't that be terrific

بسیار عالی نخواهد شد

and won't it mean a lot more money for the city?

و به معنی پول بیشتر برای شهر نخواهد بود؟

Well no, it would not be terrific.

خب نه، عالی نخواهد شد.

It would be a mall, and not a park.

آن در واقع مرکز خرید است، نه پارک.

(Applause)

(تشویق)

And you know what, it might mean

و می‌دانید چه می‌شود، این ممکن است به معنی

more money for the city,

پول بیشتر برای شهر باشد،

but a city has to take the long view,

اما شهر باید دید بلندمدت داشته باشد،

the view for the common good.

دیدی برای منافع مشترک.

Most recently, the last section of the High Line,

اخیرا، قسمت آخر های‎لاین،

the third section of the High Line,

قسمت سوم های‎لاین،

the final section of the High Line,

قسمت پایانی های‌لاین،

has been pitted against development interests,

بر خلاف منافع سرمایه‌گذاران بود،

where some of the city's leading developers

جایی که چند سرمایه‌گذار برجسته شهر

are building more than 17 million square feet

در حال ساختن بیش از ۱۷ میلیون متر مربع

at the Hudson Yards.

در منطقه هادسون یارد هستند.

And they came to me and proposed

و گاهی نزد من می‌آمدند و پیشنهاد می‌دادند

that they "temporarily disassemble"

که به طور موقت

that third and final section.

آن قسمت سوم و پایانی را جدا کنند.

Perhaps the High Line didn't fit in

شاید های‌لاین با تصویر آن‌ها از

with their image of a gleaming city of skyscrapers

شهر درخشان آسمان‌خراش‌ها بر روی تپه

on a hill.

متناسب نباشد.

Perhaps it was just in their way.

شاید فقط مانع آن‌ها بود.

But in any case, it took nine months

ولی به هر حال، مذاکرات روزانه بی‌وقفه

of nonstop daily negotiation

۹ ماه طول کشید

to finally get the signed agreement

تا در نهایت امضای موافقت‌نامه

to prohibit its demolition,

ممانعت از تخریب گرفته شود.

and that was only two years ago.

و این تنها ۲ سال پیش بود.

So you see, no matter how popular

بنابراین می‌بینید مهم نیست که

and successful a public space may be,

یک فضای عمومی تا چه حد می‌تواند موفق و محبوب باشد،

it can never be taken for granted.

به هیچ وجه نمی‌توان آن را ضمانت کرد.

Public spaces always -- this is it saved --

فضای عمومی همواره -- این چیزی است که حفظ شد --

public spaces always need vigilant champions,

فضای عمومی همواره یک مراقب و پشتیبان هوشیار نیاز دارد،

not only to claim them at the outset for public use,

نه تنها در ابتدا برای بیان استفاده آن‌ها برای عموم،

but to design them for the people that use them,

بلکه برای طراحی آن‌ها برای مردمی که از آن‎ها استفاده می‌کنند.

then to maintain them to ensure

سپس برای حفظ و مراقبت آن‌ها

that they are for everyone,

تا مطمئن شویم که برای همه هستند،

that they are not violated, invaded,

و مورد خشم، حمله،

abandoned or ignored.

و نادیده گرفته شدن قرار نگیرند.

If there is any one lesson

اگر فقط یک درس باشد که من در عمرم به عنوان

that I have learned in my life as a city planner,

برنامه ریز شهری یاد گرفته باشم،

it is that public spaces have power.

این است که فضای عمومی دارای قدرت است.

It's not just the number of people using them,

فقط تعداد افرادی که از آن استفاده می‌کنند نیست،

it's the even greater number of people

بلکه فراتر از تعداد افرادی است

who feel better about their city

که حس بهتری راجع به شهر دارند

just knowing that they are there.

و فقط می‌دانند که در آن هستند.

Public space can change how you live in a city,

فضای شهری می‌تواند روش زندگی شما در شهر را،

how you feel about a city,

احساس شما نسبت به شهر را تغییر دهد،

whether you choose one city over another,

و باعث برتری یک شهر نسبت به دیگری شود.

and public space is one of the most important reasons

و فضای شهری یکی از مهمترین دلایل

why you stay in a city.

برای ماندن شما در شهر است.

I believe that a successful city

من معتقدم که یک شهر موفق

is like a fabulous party.

به مانند یک جشن فوق‌العاده است.

People stay because they are having a great time.

مردم می‌مانند زیرا زمان خوبی را سپری می‌کنند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق)