The dream we haven't dared to dream | Dan Pallotta

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Apichat Choysrakoo

When I think about dreams,

เมื่อผมคิดถึงเกี่ยวกับความฝัน

like many of you,

อย่างพวกคุณหลาย ๆ คน

I think about this picture.

ผมคิดถึงภาพนี้

I was eight when I watched Neil Armstrong

เมื่อผมอายุแปดขวบ ผมดูนีล อาร์มสตรอง

step off the Lunar Module onto the surface of the Moon.

ก้าวออกจาก ลูนาร์ โมดุล ไปยังบนพื้นผิวดวงจันทร์

I had never seen anything like it before,

ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

and I've never seen anything like it since.

และผมไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้อีกเลยตั้งแต่นั้น

We got to the Moon for one simple reason:

เราไปถึงดวงจันทร์ด้วยเหตุผลง่าย ๆ เหตุผลเดียว

John Kennedy committed us to a deadline.

จอห์น เคนเนดี ยึดมั่นต่อแผนการที่ตั้งเอาไว้

And in the absence of that deadline,

และถ้าไม่มีแผนการนั้น

we would still be dreaming about it.

ตอนนี้เราก็คงยังฝันถึงมันอยู่

Leonard Bernstein said two things are necessary for great achievement:

ลีโอนาร์ด เบิร์นสเตน กล่าวว่ามีอยู่สองสิ่ง ที่จำเป็นสำหรับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่

a plan and not quite enough time.

มันคือ แผน และเวลาที่ไม่ค่อยจะเพียงพอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Deadlines and commitments

กำหนดการและแผนการ

are the great and fading lessons of Apollo.

เป็นบทเรียนที่ยิ่งใหญ่และกำลังอ่อนแสง ของอะพอลโล

And they are what give the word "moonshot" its meaning.

และพวกเขาก็เป็นผู้ที่ให้ความหมาย กับคำว่า "การมุ่งสู่ดวงจันทร์"

And our world is in desperate need of political leaders

และโลกของเราก็ต้องการผู้นำทางการเมือง

willing to set bold deadlines

ที่กล้าจะระบุกำหนดการ

for the achievement of daring dreams on the scale of Apollo again.

เพื่อการไขว่คว้าฝันที่วาดเอาไว้ ในระดับของอะพอลโลอีกครั้ง

When I think about dreams,

เมื่อผมคิดถึงฝัน

I think about the drag queens of LA and Stonewall

ผมคิดถึงสาวประเภทสองจาก แอลเอ และ สโตนวอล

and millions of other people risking everything

และคนอีกหลายล้านคน ที่พร้อมจะเสี่ยงทุกอย่าง

to come out when that was really dangerous,

เพื่อที่จะออกมา ถึงแม้ว่าสถานการณ์มันจะอันตราย

and of this picture of the White House lit up in rainbow colors,

และนี่คือภาพของทำเนียบขาว ที่ถูกฉายด้วยแสงไฟสีรุ้ง

yes --

ครับ --

(Applause) --

(เสียงปรบมือ) --

celebrating America's gay and lesbian citizens' right to marry.

เป็นการเฉลิมฉลองสิทธิในการแต่งงาน ของเกย์และเลสเบียนที่เป็นพลเมืองอเมริกัน

It is a picture that in my wildest dreams I could never have imagined

นี่คือภาพที่ผมไม่เคยคาดฝันมาก่อน

when I was 18

เมื่อผมอายุ 18 ปี

and figuring out that I was gay

และพบว่าผมเป็นเกย์

and feeling estranged from my country

และผมรู้สึกห่างเหินจากประเทศของผม

and my dreams because of it.

และฝันของผม เพราะว่ามัน

I think about this picture of my family

ผมคิดถึงภาพครอบครัวภาพนี้

that I never dreamed I could ever have --

ที่ผมไม่เคยนึกฝันว่าผมจะได้มี --

(Applause) --

(เสียงปรบมือ) --

and of our children holding this headline

และลูก ๆ ของเรา ถือพาดหัวข่าวนี้

I never dreamed could ever be printed about the Supreme Court ruling.

เกี่ยวกับการตัดสินของศาลสูง ที่ผมไม่เคยนึกฝันว่าจะได้เห็น

We need more of the courage of drag queens and astronauts.

เราต้องการความกล้าหาญแบบสาวประเภทสอง และนักบินอวกาศให้มากกว่านี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But I want to talk about the need for us to dream

แต่ผมอยากที่จะพูดถึงความจำเป็น ที่เราต้องฝัน

in more than one dimension,

ให้มากกว่าหนึ่งมิติ

because there was something about Apollo that I didn't know when I was 8,

เพราะว่ามันมีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับอะพอลโล ที่ผมไม่รู้เมื่อผมอายุ 8 ขวบ

and something about organizing that the rainbow colors over.

และอะไรบางอย่างเกี่ยวกับการจัดระเบียบ ชนิดยกเครื่องกันทั้งหมด

Of the 30 astronauts in the original Mercury, Gemini and Apollo programs,

ในบรรดานักบินอวกาศ 30 คน ในโครงการเมอร์คิวรี จิมมิไน และอะพอลโล

only seven marriages survived.

มีเพียงคู่แต่งงานเจ็ดคู่เท่านั้นที่อยู่กันรอด

Those iconic images of the astronauts bouncing on the Moon

ภาพที่เป็นสัญลักษณ์ของนักบินอวกาศ ที่กระโดดบนดวงจันทร์

obscure the alcoholism and depression on Earth.

บดบังการติดสุราและความเครียดบนโลก

Thomas Merton, the Trappist monk,

โทมัส เมอร์ตัน พระผู้เคร่งศาสนา

asked during the time of Apollo,

ถามถึงช่วงเวลาตอนอะพอลโลว่า

"What can we gain by sailing to the moon

"เราได้อะไรจากการเดินทางไปดวงจันทร์

if we are not able to cross the abyss that separates us from ourselves?"

ถ้าหากเราไม่อาจก้าวข้ามห้วงนรก ที่แยกเราออกจากกันและกันได้"

And what can we gain by the right to marry

และเราจะได้อะไรกันจากสิทธิการแต่งงาน

if we are not able to cross the acrimony

ถ้าหากเราไม่อาจก้าวข้ามความรุนแรง

and emotional distance that so often separates us from our love?

และระยะห่างของจิตใจ ที่มักแยกเราออกจากรักของเรา

And not just in marriage.

และนั่นไม่ใช่เพียงแค่คู่แต่งงาน

I have seen the most hurtful, destructive,

ผมได้เห็นการต่อสู้ที่น่าปวดใจ บ่อนทำลาย

tragic infighting in LGBT and AIDS

และน่าสลด ในเรื่องเอดส์ และ กลุ่มบุคคลที่มีความหลากหลายทางเพศ

and breast cancer and non-profit activism,

และมะเร็งเต้านม และการรณรงค์ที่ไม่แสวงหาผลกำไร

all in the name of love.

ทั้งหมดนี้ในนามของคำว่ารัก

Thomas Merton also wrote about wars among saints

โทมัส เมอร์ตัน ยังเขียนเกี่ยวกับ สงครามท่ามกลางนักบุญเอาไว้

and that "there is a pervasive form of contemporary violence

และนั่นก็คือ "มันมีความรุนแรง ในรูปแบบที่แพร่กระจายในตอนนี้

to which the idealist most easily succumbs:

ที่ซึ่งผู้ยึดถืออุดมการณ์ ยอมจำนนต่อมันอย่างง่ายดายที่สุด

activism and overwork.

นั่นก็คือ การรณรงค์ และการทำงานอย่างหนัก

The frenzy of our activism neutralizes our work for peace.

ความบ้าคลั่งของนักรณรงค์ของเรา เจือจางการทำงานเพื่อสันติภาพของเรา

It destroys our own inner capacity for peace."

มันทำลายสันติภาพภายในพวกเรา"

Too often our dreams become these compartmentalized fixations

บ่อยครั้งที่ความฝันของเรา กลายเป็นความลุ่มหลง

on some future

ที่มีต่ออนาคต

that destroy our ability to be present for our lives right now.

ที่ทำลายความสามารถของเรา ที่จะใช้ชีวิตของเราในตอนนี้

Our dreams of a better life for some future humanity

ความฝันของเราที่มีต่อชีวิตที่ดีกว่า สำหรับมนุษยธรรมในอนาคต

or some other humanity in another country

หรือมนุษยธรรมในประเทศอื่น

alienate us from the beautiful human beings sitting next to us

แยกเราจากบุคคลที่งดงาม ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ตัวเรา

at this very moment.

ณ วินาทีนี้

Well, that's just the price of progress, we say.

ครับ นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความก้าวหน้า เราว่าอย่างนั้น

You can go to the Moon

เราสามารถไปยังดวงจันทร์

or you can have stability in your family life.

หรือเราสามารถมีความมั่นคง ในชีวิตครอบครัวของเราได้

And we can't conceive of dreaming in both dimensions at the same time.

แต่เราไม่อาจเข้าใจความฝัน ในมิติทั้งสองได้ในเวลาเดียวกัน

And we don't set the bar much higher than stability

และเราก็ไม่ได้ตั้งความหวังเอาไว้ สูงไปกว่าความมั่นคง

when it comes to our emotional life.

เมื่อมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิต ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเรา

Which is why our technology for talking to one another

ซึ่งเป็นเหตุว่าทำไมเทคโนโลยี สำหรับการพูดกับอีกคนหนึ่ง

has gone vertical,

ถึงออกไปในทางแนวตั้ง

our ability to listen and understand one another

ความสามารถของเราในการฟัง และเข้าใจกันและกัน

has gone nowhere.

ไม่ไปถึงไหนกันเลย

Our access to information is through the roof,

การเข้าถึงข้อมูลของเรา มากมายมหาศาลทะลุเพดาน

our access to joy, grounded.

การเข้าถึงความสุขของเรา อยู่ในระดับพื้น

But this idea, that our present and our future are mutually exclusive,

แต่แนวคิดนี้ ที่ว่าปัจจุบันของเรา และอนาคตของเรามีความจำเพาะร่วมกัน

that to fulfill our potential for doing we have to surrender

ที่ว่าเพื่อการเติมเต็มศักยภาพของเรา เราต้องยอมจำนน

our profound potential for being,

ศักยภาพที่มากมายของเราเพื่อความเป็นอยู่

that the number of transistors on a circuit can be doubled and doubled,

ที่ว่าจำนวนของทรานซิสเตอร์บนวงจร สามารถที่จะเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้น

but our capacity for compassion and humanity and serenity and love

แต่ความสามารถของเราที่มีต่อความเห็นใจ มนุษยธรรม ความสงบ และรัก

is somehow limited

มีอยู่ได้จำกัด

is a false and suffocating choice.

เป็นทางเลือกที่ผิดและน่าอึดอัด

Now, I'm not suggesting

เอาล่ะครับ ผมไม่ได้จะพูดถึง

simply the uninspiring idea of more work-life balance.

แนวคิดที่ไม่ได้ให้แรงบันดาลใจ เกี่ยวกับความสมดุลระหว่างชีวิตและการงาน

What good is it for me to spend more time with my kids at home

จะดีอย่างไร ถ้าผมมีเวลากับลูกที่บ้านมากขึ้น

if my mind is always somewhere else while I'm doing it?

แต่ใจของผมยังอยู่ที่อื่น ในขณะที่ผมอยู่ตรงนั้น

I'm not even talking about mindfulness.

ผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องสติเลยนะครับ

Mindfulness is all of a sudden becoming a tool for improving productivity.

การมีสติอยู่ดี ๆ ก็กลายมาเป็นเครื่องมือ สำหรับการปรับปรุงประสิทธิผล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Right?

ใช่ไหมครับ

I'm talking about dreaming

ผมกำลังพูดถึงความฝัน

as boldly in the dimension of our being

ที่กล้าหาญในมิติของการเป็นอยู่ของพวกเรา

as we do about industry and technology.

ที่เราทำกันในอุตสาหกรรมและเทคโนโลยี

I'm talking about an audacious authenticity

ผมกำลังพูดถึงความกล้าหาณแท้ ๆ

that allows us to cry with one another,

ที่ทำให้เราร่วมร้องไห้กับคนอื่น ๆ

a heroic humility that allows us to remove our masks and be real.

มนุษยธรรมเยี่ยงวีรบุรุษ ที่ทำให้เราทิ้งหน้ากากและแสดงตัวตนจริง ๆ

It is our inability to be with one another,

มันคือการที่เราไม่สามารถจะอยู่กับคนอื่นได้

our fear of crying with one another, that gives rise to so many

ความกลัวของเราต่อการร้องไห้กับคนอื่น ที่ทำให้เกิด

of the problems we are frantically trying to solve in the first place,

ปัญหามากมายที่เราพยายามแก้ปัญหา ที่ไม่อาจควบคุมได้ตั้งแต่แรก

from Congressional gridlock to economic inhumanity.

ตั้งแต่เรื่องในสภานิติบัญญัติ ไปจนถึงความไม่มีมนุษยธรรมทางเศรษฐกิจ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I'm talking about what Jonas Salk called an Epoch B,

ผมกำลังพูดถึงสิ่งที่ โจนาส ซอล์ค เรียกว่า ยุคสมัย บี

a new epoch in which we become as excited about and curious about

ยุคสมัยใหม่ที่เราตื่นเต้นและฉงนสงสัย

and scientific about the development of our humanity

และคิดเป็นวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับ การพัฒนามนุษยธรรมของเรา

as we are about the development of our technology.

พอ ๆ กับที่เราเป็นต่อการพัฒนาเทคโนโลยี

We should not shrink from this opportunity

เราไม่ควรจะหลบโอกาสนี้

simply because we don't really understand it.

เพียงเพราะว่าเราไม่เข้าใจมัน

There was a time when we didn't understand space.

มีช่วงเวลาที่เราไม่เข้าในจักรวาล

Or because we're more used to technology and activism.

หรือเพราะว่าเราใช้เทคโนโลยี และกิจกรรมรณรงค์มากขึ้น

That is the very definition of being stuck in a comfort zone.

นั่นเป็นนิยามจริง ๆ ของการติดอยู่ในพื้นที่สบาย

We are now very comfortable imagining unimaginable technological achievement.

ตอนนี้เราจินตนาการกันอย่างสบายมาก ถึงความสำเร็จทางเทคโนโลยีที่คาดไม่ถึง

In 2016, it is the dimension of our being itself

ใน ค.ศ. 2016 มันคือมิติของตัวตนเราเอง

that cries out for its fair share of our imagination.

ที่ร้องขอส่วนร่วมที่เป็นธรรม ของจินตนาการของเรา

Now, we're all here to dream,

ครับ เราทุกคนมีความฝัน

but maybe if we're honest about it,

แต่บางที ถ้าเรามั่นคงกับมัน

each of us chasing our own dream.

พวกเราแต่ละคนสานฝันของตน

You know, looking at the name tags to see who can help me with my dream,

แบบว่า ลองดูป้ายชื่อ เพื่อมองหาว่าใครจะช่วยสานฝันให้ผมได้

sometimes looking right through one another's humanity.

บางครั้ง มองผ่าน ไปถึงมนุษยธรรมของอีกคนหนึ่ง

I can't be bothered with you right now. I have an idea for saving the world.

ผมคงไม่กวนพวกคุณตอนนี้นะครับ ผมมีความคิดที่จะต้องช่วยโลกของเรา

Right?

ใช่ไหมครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Years ago, once upon a time, I had this beautiful company

หลายปีก่อน กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ผมมีบริษัทที่แสนสุข

that created these long journeys for heroic civic engagement.

ที่สร้างการเดินทางอันยาวนาน ของการเชื่อมต่อทางสังคมเยี่ยงวีรบุรุษ

And we had this mantra:

และเราก็มีคำขวัญที่ว่า

"Human. Kind. Be Both."

"มนุษย์ เมตตากรุณา จงเป็นทั้งสองอย่าง"

And we encouraged people to experiment outrageously with kindness.

และเราก็สนับสนุนให้คนทำการทดลอง อย่างอุกอาจด้วยความเมตตา

Like, "Go help everybody set up their tents."

เช่น "ออกไปช่วยทุกคนกางเต็นท์"

And there were a lot of tents.

และมันก็มีเต็นท์อยู่เพียบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Go buy everybody Popsicles."

"ไปซื้อลูกกวาดให้ทุกคน"

"Go help people fix their flat tires

"ไปช่วยคนที่รถยางแบน

even though you know the dinner line is going to get longer."

แม้ว่าคุณจะรู้ว่าแถวรอกินอาหารเย็น จะต้องยาวกว่าเดิม"

And people really took us up on this,

และคนก็นำเราไปสู่สิ่งนี้

so much so that if you got a flat tire on the AIDS ride,

มันมีอะไรเยอะเลย ถ้ารถของคุณยางแบนตอนขี่รณรงค์เรื่องเอดส์

you had trouble fixing it, because there were so many people there asking you

คุณมีปัญหาในการซ่อม เพราะว่ามันมีคนมากมายที่จะถามคุณว่า

if you needed help.

อยากให้ช่วยไหม

For a few days, for tens of thousands of people,

เพียงไม่กี่วัน คนเป็นหมื่น ๆ

we created these worlds

เราสร้างสังคม

that everybody said were the way they wish the world could always be.

ที่ทุก ๆ คนบอกว่า นี่เป็นสังคม ที่พวกเขาอยากจะให้มันเป็นแบบนี้เสมอ

What if we experimented with creating that kind of world

ถ้าหากเราทำการทดลอง สร้างสังคมแบบนั้น

these next few days?

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าล่ะ

And instead of going up to someone and asking them, "What do you do?"

และแทนที่จะเดินเข้าไปหาใครสักคน และถามเขาว่า "ทำอะไรอยู่น่ะ"

ask them, "So what are your dreams?"

ให้ถามเขาว่า "ความฝันของคุณคืออะไร"

or "What are your broken dreams?"

หรือ "ความฝันของคุณที่สลายไปคืออะไร"

You know, "TED." Tend to Each other's Dreams.

"TED" หมายถึง "สมานฝันของทุกคน"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Maybe it's "I want to stay sober"

บางทีคำตอบอาจเป็น "ผมอยากที่จะเอาจริงเอาจัง"

or "I want to build a tree house with my kid."

หรือ "ผมอยากที่จะสร้างบ้านต้นไม้ ให้ลูก ๆ ของผม"

You know, instead of going up to the person everybody wants to meet,

แทนที่จะเดินไปหาคน ที่ทุกคนอยากเจอ

go up to the person who is all alone

เดินเข้าไปหาคนที่โดดเดี่ยว

and ask them if they want to grab a cup of coffee.

และถามเขาว่า อยากได้กาแฟสักแก้วไหม

I think what we fear most

ผมคิดว่า สิ่งที่เรากลัวมากที่สุด

is that we will be denied the opportunity to fulfill our true potential,

คือเราจะปฏิเสธโอกาสที่จะเติมเต็ม ศักยภาพที่แท้ของพวกเรา

that we are born to dream

ที่ว่าเราเกิดมาเพื่อฝัน

and we might die without ever having the chance.

และเราอาจตาย โดยปราศจากการได้โอกาส

Imagine living in a world

ลองจินตนาการถึงการมีชีวิตอยู่ในโลก

where we simply recognize that deep, existential fear in one another

ที่ซึ่งพวกเรารับรู้ความกลัว ที่ลึกซึ้งและดำรงอยู่ในบุคคลอื่น

and love one another boldly because we know

และรักบุคคลอื่นอย่างกล้าหาญ เพราะว่าเรารู้

that to be human is to live with that fear.

ว่าการเป็นมนุษย์ คือการใช้ชีวิตอยู่กับความกลัว

It's time for us to dream in multiple dimensions simultaneously,

มันถึงเวลาแล้วที่เราจะฝัน ในมิติที่หลากหลายในเวลาเดียวกัน

and somewhere that transcends all of the wondrous things

และที่สักแห่งหนหนึ่ง ที่เหนือกว่าสิ่งอัศจรรย์ใดทั้งหมด

we can and will and must do

ความสามารถที่เรามี และที่จะทำ และต้องทำ

lies the domain of all the unbelievable things we could be.

ตั้งอยู่บนขอบเขตของสิ่งที่น่าทึ่งทั้หมด ที่เราจะเป็นได้

It's time we set foot into that dimension

มันถึงเวลาแล้วที่เราจะก้าวไปในหลาย ๆ มิติ

and came out about the fact that we have dreams there, too.

และออกจากพูดความจริง ว่าเรามีความฝันนั้นเช่นกัน

If the Moon could dream,

ถ้าเราฝันว่าจะไปให้ถึงดวงจันทร์ได้

I think that would be its dream for us.

ผมคิดว่านั่นอาจเป็นฝันของมันสำหรับเรา

It's an honor to be with you.

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มาพบพวกคุณครับ

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)