Catherine Mohr: Surgery's past, present and robotic future

Translator: Thanatip Chankong Reviewer: Cheeratikarn Phithakham

A talk about surgical robots

การพูดถึงหุ่นยนต์ผ่าตัด

is also a talk about surgery.

ก็คือการพูดถึงการผ่าตัดด้วย

And while I've tried to make my images not too graphic,

และระหว่างที่ฉันพยายามจะไม่ให้ภาพทั้งหมดดูชัดเจนจนเกินไป

keep in mind that surgeons have a different relationship with blood

คุณต้องไม่ลืมว่าหมอผ่าตัดต้องเกี่ยวข้องกับเลือด

than normal people do,

ต่างจากคนทั่วไป

because, after all, what a surgeon does to a patient,

เพราะสิ่งที่หมอผ่าตัดลงมือทำกับคนไข้

if it were done without consent,

ถ้าหากทำไปโดยไม่ได้รับความยินยอมจากคนไข้

would be a felony.

ท้ายที่สุดก็จะกลายเป็นความผิดทางอาญา

Surgeons are the tailors, the plumbers,

หมอผ่าตัดเปรียบเหมือนช่างตัดเสื้อ ช่างประปา

the carpenters -- some would say the butchers --

ช่างไม้ และบางคนอาจบอกว่าเป็นคนขายเนื้อสัตว์

of the medical world:

ในโลกของการแพทย์

cutting, reshaping, reforming,

เราทำการตัด ปรับรูปร่าง เปลี่ยนรูปแบบ

bypassing, fixing.

สร้างเส้นทางเบี่ยง และทำการซ่อมแซม

But you need to talk about surgical instruments

คุณจะต้องพูดถึงอุปกรณ์การผ่าตัด

and the evolution of surgical technology together.

และวิวัฒนาการของเทคโนโลยีการผ่าตัดไปพร้อมๆกัน

So in order to give you some kind of a perspective

ดังนั้นเพื่อให้คุณได้เห็นมุมมอง

of where we are right now

ว่าในเวลานี้เราอยู่ที่จุดไหน

with surgical robots,

ในเรื่องของหุ่นยนต์ผ่าตัด

and where we're going to be going in the future,

และในอนาคตเรากำลังเดินไปในทิศทางใด

I want to give you a little bit of perspective

ฉันจะขอพูดให้คุณได้เห็นภาพว่า

of how we got to this point,

เรามาถึง ณ จุดนี้กันได้อย่างไร

how we even came to believe

เรามาถึงจุดที่เราเชื่อ

that surgery was OK,

ว่าการผ่าตัดเป็นเรื่องที่โอเค

that this was something that was possible to do,

และเชื่อว่าการผ่าตัดเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

that this kind of cutting and reforming was OK.

เชื่อว่าการตัดและการปรับเปลี่ยนรูปร่างนี้ทำได้ เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

So, a little bit of perspective --

เริ่มด้วยมุมมองจากอดีต

about 10,000 years of perspective.

เมื่อหมื่นปีที่แล้ว

This is a trephinated skull.

นี่คือกระโหลกที่ถูกเจาะรู

And trephination is simply just cutting a hole in the skull.

การเจาะรูก็เพียงแค่ตัดกระโหลกให้เป็นรู

And many, many hundreds of skulls like this

มีกระโหลกแบบเดียวกันนี้อีกหลายร้อยหัว

have been found in archaeological sites

ถูกค้นพบตามแหล่งโบราณคดีหลายแห่ง

all over the world,

ทั่วโลก

dating back five to 10 thousand years.

ซึ่งมีอายุราวห้าพันถึงหนึ่งหมื่นปีก่อน

Five to 10 thousand years! Now imagine this.

คิดดูสิ ห้าพันปี หมื่นปีที่แล้ว!

You are a healer in a Stone Age village.

คุณเป็นพ่อหมอรักษาโรคในหมู่บ้านยุคหิน

And you have some guy that you're not quite sure what's wrong with him --

และในหมู่บ้านก็มีคนบางคนที่คุณยังไม่ค่อยแน่ใจว่าเขาผิดปกติที่ส่วนใด

Oliver Sacks is going to be born way in the future.

(คุณหมอโอลิเวอร์ แซคกำลังจะเกิดในอนาคตอันใกล้นี้แล้ว)

He's got some seizure disorder. And you don't understand this.

ผู้ชายคนนี้เป็นโรคลมชัก และคุณก็ไม่เข้าใจลักษณะอาการนี้

But you think to yourself,

แต่คุณก็คิดอยู่ในใจว่า

"I'm not quite sure what's wrong with this guy.

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่าเขาเป็นอะไร

But maybe if I cut a hole in his head I can fix it."

แต่ถ้าฉันเจาะรูบนหัวของเขาแล้ว ฉันจะรักษาเขาได้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now that is surgical thinking.

นั่นคือการคิดแบบศัลยศาสตร์

Now we've got the dawn of interventional surgery here.

ตอนนี้เราอยู่ในยุคบุกเบิกของการผ่าตัดแบบเจาะรู

What is astonishing about this is,

สิ่งที่น่าประหลาดใจเกี่ยวกับการผ่าตัดนี้คือ

even though we don't know really how much of this

ถึงแม้ว่าเราจะยังไม่รู้แน่ชัดว่าการผ่าตัด

was intended to be religious,

จะเป็นที่เชื่อถือมากแค่ไหน

or how much of it was intended to be therapeutic,

หรือการผ่าตัดจะช่วยบำบัดโรคได้แค่ไหน

what we can tell is that these patients lived!

แต่มีอย่างหนึ่งที่เราบอกได้คือ คนไข้เหล่านี้รอดชีวิต

Judging by the healing on the borders of these holes,

โดยพิจารณาจากการสมานตัวบริเวณขอบของรูกระโหลกที่ถูกเจาะ

they lived days, months, years following trephination.

ทำให้รู้ว่า หลังจากเจาะกระโหลกคนไข้เหล่านี้มียังชีวิตอยู่ได้หลายวัน หลายเดือน และหลายปี

And so what we are seeing is evidence

สิ่งที่เราได้เห็นนี้คือหลักฐาน

of a refined technique

ที่บ่งบอกถึงความปราณีตในเทคนิค

that was being handed down over thousands and thousands of years,

ของการเจาะที่ทำด้วยมือเมื่อหลายพันปีก่อน

all over the world.

ทั่วทุกมุมโลก

This arose independently at sites everywhere

สิ่งนี้เกิดขึ้นในที่ต่างๆบนโลกซึ่งไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน

that had no communication to one another.

ผู้คนแต่ละแห่งไม่มีการติดต่อสื่อสารกันแม้แต่น้อย

We really are seeing the dawn of interventional surgery.

สิ่งที่เราได้พบนี้คือบทใหม่ของการผ่าตัดโดยแท้จริง

Now we can fast forward many thousands of years

ตอนนี้เราจะข้ามผ่านเวลาไปอีกหลายพันปีต่อมา

into the Bronze Age and beyond.

ในยุคสัมฤทธิ์และยุคต่อมา

And we see new refined tools coming out.

ซึ่งเริ่มมีอุปกรณ์ที่ทำอย่างปราณีตปรากฏให้เห็น

But surgeons in these eras are a little bit more conservative

แต่หมอผ่าตัดในยุคนั้นก็ยังออกจะหัวโบราณมากกว่า

than their bold, trephinating ancestors.

บรรพบุรุษของเขา ผู้มีความกล้าที่จะลงมือเจาะรู

These guys confined their surgery

พวกเขาตีกรอบการผ่าตัดของพวกเขา

to fairly superficial injuries.

ให้อยู่ในระดับแผลตื้นๆ

And surgeons were tradesmen,

และหมอผ่าตัดก็เป็นเหมือนพ่อค้า

rather than physicians.

มากกว่าจะเป็นแพทย์

This persisted all the way into and through the Renaissance.

และก็ดำเนินมาเช่นนี้เรื่อยๆจนถึงยุคเรเนซองซ์

That may have saved the writers,

สิงที่เกิดขึ้นนี้ช่วยให้นักเขียนปลอดภัย

but it didn't really save the surgeons terribly much.

แต่ไม่ได้มีผลดีกับหมอผ่าตัดเท่าไรนัก

They were still a mistrusted lot.

ความรู้สึกไม่ไว้ใจยังคงมีอยู่มาก

Surgeons still had a bit of a PR problem,

หมอผ่าตัดยังคงมีปัญหาในเรื่องการประชาสัมพันธ์

because the landscape was dominated

เนื่องจากทั่วภูมิภาคล้วนถูกควบคุม

by the itinerant barber surgeon.

โดยหมอผ่าตัดผู้เดินทางไปตามที่ต่างๆ

These were folks that traveled from village to village, town to town,

คนกลุ่มนี้จะเดินทางจากหมู่บ้านไปอีกหมู่บ้านหนึ่ง จากเมืองไปยังอีกเมืองหนึ่ง

doing surgery sort of as a form of performance art.

ทำการผ่าตัดราวกับเป็นการสร้างงานศิลปะ

Because we were in the age before anesthesia,

เนื่องจากตอนนั้นเป็นยุคก่อนการวางยาสลบ

the agony of the patient

ความเจ็บปวดของผู้ป่วย

is really as much of the public spectacle

จึงพบเห็นได้ในสาธารณชนบ่อยพอๆกับ

as the surgery itself.

การได้เห็นการผ่าตัด

One of the most famous of these guys, Frere Jacques,

หนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงมากในด้านนี้คือ เฟรอ ช๊าค

shown here doing a lithotomy --

กำลังนำเสนอการผ่าตัดนิ่ว

which is the removal of the bladder stone,

ซึ่งเป็นการผ่าตัดเพื่อเอานิ่วออกจากกระเพาะปัสสาวะ

one of the most invasive surgeries they did at the time --

เป็นการผ่าตัดที่มีการรุกล้ำเข้าสู่ร่างกายมากที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยทำในสมัยนั้น

had to take less than two minutes.

และต้องทำให้เสร็จภายในสองนาที

You had to have quite a flair for the dramatic,

คุณต้องเร็วพอ

and be really, really quick.

และจะต้องเร็วมากๆ

And so here you see him doing a lithotomy.

คุณได้เห็นเขาทำการผ่าตัดนิ่ว

And he is credited with doing over 4,000 of these public surgeries,

และเขาได้รับชื่อเสียงจากการทำการผ่าตัดกลางสาธารณชนเช่นนี้มามากกว่า 4,000 ครั้ง

wandering around in Europe,

ทั่วยุโรป

which is an astonishing number,

ซึ่งเป็นจำนวนที่น่าประหลาดใจอย่างมาก

when you think that surgery must have been a last resort.

ถ้าคุณนึกถึงว่าการผ่าตัดน่าจะเป็นทางเลือกสุดท้าย

I mean who would put themselves through that?

ฉันหมายถึงว่า ใครกันจะอยากพาตัวเองเข้ามาเจอสิ่งนี้

Until anesthesia, the absence of sensation.

จนกระทั่งการวางยาสลบ การทำให้หมดความรู้สึก

With the demonstration of the Morton Ether Inhaler

ด้วยการแสดงตัวอย่างของเครื่องช่วยหายใจ มอร์ตัน อีเธอร์

at the Mass. General in 1847,

ที่โรงพยาบาลแมสซาชูเซทส์ เจเนอรัล ในปี 1847

a whole new era of surgery was ushered in.

ยุคใหม่ที่เปลี่ยนโฉมหน้าของการผ่าตัดก็เริ่มขึ้น

Anesthesia gave surgeons the freedom to operate.

การวางยาสลบทำให้หมอผ่าตัดมีอิสระในการผ่าตัด

Anesthesia gave them the freedom to experiment,

การวางยาสลบให้อิสระในการทดลอง

to start to delve deeper into the body.

เพื่อจะเริ่มเจาะลึกลงไปในร่างกายให้ลึกกว่าเดิม

This was truly a revolution in surgery.

นี่คือการปฏิวัติวงการผ่าตัดอย่างแท้จริง

But there was a pretty big problem with this.

แต่ก็ยังมีปัญหาใหญ่เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่

After these very long, painstaking operations,

หลังการผ่าตัดที่อดทนและยาวนาน

attempting to cure things they'd never been able to touch before,

กับความพยายามที่จะรักษาสิ่งที่พวกเขาไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน

the patients died.

คนไข้เหล่านั้นก็เสียชีวิต

They died of massive infection.

พวกเขาเสียชีวิตเนื่องจากการติดเชื้อจำนวนมาก

Surgery didn't hurt anymore,

หมอผ่าตัดไม่ได้เจ็บตัวแต่อย่างใด

but it killed you pretty quickly.

แต่สิ่งนี้สามารถฆ่าคุณได้เร็วทีเดียว

And infection would continue to claim a majority of surgical patients

และการติดเชื้อก็ยังคงเป็นปัญหาหลักสำหรับคนไข้ผ่าตัดมาเรื่อยๆ

until the next big revolution in surgery,

จนกระทั่งถึงการปฏิวัติครั้งใหญ่ในวงการผ่าตัดครั้งถัดมา

which was aseptic technique.

นั่นคือเทคนิคการฆ่าเชื้อ

Joseph Lister was aepsis's,

โจเซฟ ลิสเตอร์ คือบุคคลสำคัญในการนำการป้องกันเชื้อ

or sterility's, biggest advocate,

และการปลอดเชื้อ

to a very very skeptical bunch of surgeons.

มาสู่กลุ่มหมอผ่าตัดที่ยังกังขาในเรื่องนี้

But eventually they did come around.

และท้ายที่สุดพวกเขาก็ยอมรับสิ่งเหล่านี้

The Mayo brothers came out to visit Lister in Europe.

พี่น้องตระกูลมาโยเดินทางมาพบลิสเตอร์ที่ยุโรป

And they came back to their American clinic and they said

และเดินทางกลับมายังคลินิกของพวกเขาในสหรัฐและกล่าวว่า

they had learned it was as important to wash your hands

พวกเขาได้เรียนรู้ว่าการล้างมือเป็นขั้นตอนที่สำคัญมาก

before doing surgery

ก่อนทำการผ่าตัด

as it was to wash up afterwards. (Laughter)

สำคัญพอๆกับการล้างมือหลังจากผ่าตัดเสร็จ

Something so simple.

บางอย่างก็ดูเป็นเรื่องง่ายๆ

And yet, operative mortality dropped profoundly.

แต่ก็ช่วยให้อัตราการเสียชีวิตเนื่องจากการผ่าตัดลดลงอย่างมาก

These surgeries were actually now being effective.

การผ่าตัดต่างๆเริ่มมีประสิทธิภาพแล้วในเวลานี้

With the patient insensitive to pain,

ด้วยการที่ผู้ป่วยไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

and a sterile operating field

และการทำให้บริเวณผ่าตัดปลอดเชื้อ

all bets were off, the sky was the limit.

ความเสี่ยงต่างๆก็ถูกกำจัดไป ไม่มีขีดจำกัดใดๆอีกต่อไป

You could now start doing surgery everywhere,

ตอนนี้คุณสามารถทำการผ่าตัดที่ส่วนไหนก็ได้

on the gut, on the liver,

ที่ลำไส้ ที่ตับ

on the heart, on the brain.

ที่หัวใจ ที่สมอง

Transplantation: you could take an organ out of one person,

การปลูกถ่ายอวัยวะ คุณสามารถนำอวัยวะออกจากคนคนหนึ่ง

you could put it in another person, and it would work.

คุณสามารถนำไปใส่ให้กับอีกคนหนึ่ง และอวัยวะนั้นก็ทำงานได้

Surgeons didn't have a problem with respectability anymore;

ความน่านับถือไม่ใช่ปัญหาของหมอผ่าตัดอีกต่อไป

they had become gods.

พวกเขากลายเป็นพระเจ้า

The era of the "big surgeon, big incision" had arrived,

ยุคของ "ศัลยแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ รอยผ่าตัดที่ยิ่งใหญ่"ได้มาถึง

but at quite a cost,

แต่ก็ยังมีข้อแลกเปลี่ยนตามมา

because they are saving lives,

เพราะพวกเขาทำการช่วยชีวิต

but not necessarily quality of life,

แต่ไม่ได้หมายรวมถึงคุณภาพชีวิต

because healthy people don't usually need surgery,

เพราะคนปกติที่สุขภาพดีไม่จำเป็นต้องเข้ารับการผ่าตัด

and unhealthy people have a very hard time recovering from a cut like that.

และคนที่สุขภาพไม่ดี ก็ต้องอดทนกับการใช้เวลาเพื่อฟื้นตัวจากแผลผ่าเปิดลักษณะนั้น

The question had to be asked,

จึงมีคำถามว่า

"Well, can we do these same surgeries

แล้วเราจะสามารถทำการผ่าตัดแบบเดียวกันนี้

but through little incisions?"

แต่ทำผ่านรู้เล็กๆได้หรือไม่"

Laparoscopy is doing this kind of surgery:

การผ่าตัดผ่านกล้อง คือกระบวนการผ่าตัดในแบบที่เราพูดถึง

surgery with long instruments through small incisions.

การผ่าตัดด้วยอุปกรณ์ขนาดยาว ผ่านรูปผ่าเปิดขนาดเล็ก

And it really changed the landscape of surgery.

สิ่งนี้ได้เปลี่ยนขอบเขตของการผ่าตัดอย่างมาก

Some of the tools for this had been around for a hundred years,

อุปกรณ์บางอย่างที่เราใช้ เป็นสิ่งที่มีมาอยู่แล้วหลายร้อยปี

but it had only been used as a diagnostic technique

แต่เราใช้เป็นอุปกรณ์เพื่อการตรวจวินิจฉัยเพียงอย่างเดียว

until the 1980s,

จนกระทั่งปี 1980

when there was changes in camera technologies and things like that,

เมื่อถึงยุคการเปลี่ยนแปลงเทคโนโลยีของกล้องและอุปกรณ์กล้อง

that allowed this to be done for real operations.

ทำให้เราสามารถนำมาใช้งานในการผ่าตัดจริงได้

So what you see -- this is now the first surgical image --

ที่คุณเห็นอยู่นี้ คือภาพแรกของการผ่าตัด

as we're coming down the tube, this is a new entry into the body.

ระหว่างนี้เรากำลังสอดท่อลงไป นี่คือการเดินทางเข้าไปในร่างกาย

It looks very different from what you're expecting surgery to look like.

สิ่งนี้จะดูต่างจากที่คุณคาดว่าจะได้เห็นจากการผ่าตัด

We bring instruments in,

เราใส่อุปกรณ์เข้าไป

from two separate cuts in the side,

จากรูผ่าเปิดสองรูข้างๆ

and then you can start manipulating tissue.

และจากนั้นคุณก็สามารถจัดการกับเนื้อเยื่อ

Within 10 years of the first gallbladder surgeries

ภายในช่วง 10 ปีนับตั้งแต่การผ่าตัดถุงน้ำดีครั้งแรก

being done laparoscopically,

ด้วยการผ่าตัดแบบกล้องส่อง

a majority of gallbladder surgeries

การผ่าตัดถุงน้ำดีส่วนมาก

were being done laparoscopically --

ก็จะใช้เทคนิคการผ่าตัดด้วยกล้องเป็นหลัก

truly a pretty big revolution.

เป็นการปฏิวัติครั้งยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง

But there were casualties of this revolution.

แต่การปฏิวัติครั้งนี้ก็มีข้อเสีย

These techniques were a lot harder to learn

เทคนิคเหล่านี้เรียนรู้ได้ยาก

than people had anticipated.

มากกว่าที่คนทั่วไปคาดคิด

The learning curve was very long.

การไต่ระดับการเรียนรู้ใช้เวลานานมาก

And during that learning curve the complications went quite a bit higher.

และระหว่างกราฟการเรียนรู้ดำเนินไป ความซับซ้อนก็จะยิ่งเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

Surgeons had to give up their 3D vision.

หมอผ่าตัดจะต้องละทิ้งการมองเห็นแบบสามมิติ

They had to give up their wrists.

ต้องละทิ้งการใช้ข้อมือ

They had to give up intuitive motion in the instruments.

และต้องละทิ้งสัญชาตญานสัมผัสการเคลื่อนไหวของอุปกรณ์

This surgeon has over 3,000 hours of laparoscopic experience.

หมอผ่าตัดจะต้องมีประสบการณ์ด้านการส่งกล้องมามากกว่า 3,000 ชั่วโมง

Now this is a particularly frustrating placement of the needle.

นี่คือการใช้เข็มเย็บที่ค่อนข้างทุลักทุเล

But this is hard.

แต่การเย็บแบบนี้ยาก

And one of the reasons why it is so hard

และสาเหตุหนึ่งที่ทำให้การผ่าแบบนี้เป็นเรื่องยากมาก

is because the external ergonomics are terrible.

ก็เพราะลักษณะสรีระการทำงานกับอุปกรณ์ภายนอกไม่เหมาะสม

You've got these long instruments, and you're working off your centerline.

คุณต้องทำงานกับอุปกรณ์ยาวๆ และต้องทำนอกศูนย์กลางของตัวคุณด้วย

And the instruments are essentially working backwards.

และอุปกรณ์เหล่านี้ก็ทำงานกลับด้าน

So what you need to do, to take the capability of your hand,

ดังนั้นสิ่งที่คุณต้องทำ เพื่อส่งความสามารถของมือคุณ

and put it on the other side of that small incision,

ไปยังปลายอีกด้านหนึ่งของรูผ่าเปิดเล็กๆนั้น

is you need to put a wrist on that instrument.

คือคุณจะต้องใส่ข้อมือให้กับอุปกรณ์นั้น

And so -- I get to talk about robots --

และนี่เอง ที่ฉันจะพูดเกี่ยวกับหุ่นยนต์

the da Vinci robot

หุ่นยนต์ ดาวินชี่

put just that wrist on the other side of that incision.

ใส่ข้อมือนั้นไว้ที่ปลายอีกด้านหนึ่งของรูผ่าเปิด

And so here you're seeing the operation of this wrist.

และที่คุณกำลังเห็นอยู่นี้คือการทำงานของข้อมือนั้น

And now, in contrast to the laparoscopy,

และตอนนี้ ส่วนที่ต่างจากการผ่าตัดแบบส่องกล้อง

you can precisely place the needle in your instruments,

คือคุณสามารถใส่เข็มเข้าไปในอุปกรณ์ได้อย่างแม่นยำ

and you can pass it all the way through

และคุณสามารถส่งมันผ่านลงไป

and follow it in a trajectory.

ตามแนวทางเดินได้

And the reason why this becomes so much easier

และเหตุผลที่ทำให้การทำงานนี้ง่ายขึ้นอย่างมาก

is -- you can see on the bottom --

เพราะว่า ถ้าคุุณดูที่ด้านล่างของจอ

the hands are making the motions,

มือกำลังเคลื่อนไหว

and the instruments are following those motions exactly.

และเครื่องมือก็เคลื่อนไหวตามการเคลื่อนไหวของมือทุกประการ

Now, what you put between those instruments and those hands,

ตอนนี้สิ่งที่อยู่ระหว่างอุปกรณ์เหล่านั้น กับมือเหล่านั้น

is a large, fairly complicated robot.

ก็คือ หุ่นยนต์ขนาดใหญ่และซับซ้อน

The surgeon is sitting at a console,

หมอผ่าตัดนั่งอยู่ที่แผงควบคุม

and controlling the robot with these controllers.

และควบคุมหุ่นยนต์ด้วยอุปกรณ์ควบคุมนี้

And the robot is moving these instruments around,

หุ่นยนต์ก็จะเคลื่อนอุปกรณ์

and powering them, down inside the body.

ให้พลังงานแก่อุปกรณ์เพื่อเข้าไปในร่างกาย

You have a 3D camera, so you get a 3D view.

คุณมีกล้องแบบสามมิติ ทำให้คุณได้ภาพในมุมแบบสามมิติ

And since this was introduced in 1999,

ตั้งแต่หุ่นยนต์นี้เปิดตัวเมื่อปี 1999

a lot of these robots have been out

ก็มีหุ่นยนต์พวกนี้ออกมาอีกหลายตัว

and being used for surgical procedures like a prostatectomy,

และถูกนำมาใช้ในการผ่าตัดเช่น การผ่าตัดต่อมลูกหมาก

which is a prostate deep in the pelvis,

ซึ่งต่อมลูกหมากจะอยู่ด้านในโพรงกระดูกเชิงกราน

and it requires fine dissection

และต้องอาศัยการผ่าเปิดที่ปราณีต

and delicate manipulation

และฝีมือที่ละเอียดอ่อน

to be able to get a good surgical outcome.

เพื่อให้ผลการผ่าตัดออกมาน่าพอใจ

You can also sew bypass vessels directly onto a beating heart

และคุณยังสามารถจะเย็บต่อเบี่้ยงเส้นเลือดไปยังหัวใจที่กำลังเต้น

without cracking the chest.

โดยไม่ต้องหักกระดูกบริเวณหน้าอก

This is all done in between the ribs.

ทั้งหมดนี้สามารถทำได้ผ่านซี่กระดูกซื่โครง

And you can go inside the heart itself

คุณสามารถเข้าไปถึงตัวหัวใจ

and repair the valves from the inside.

และซ่อมแซมลิ้นหัวใจได้จากด้านใน

You've got these technologies -- thank you --

ตอนนี้คุณมีเทคโนโลยีพวกนี้แล้ว -- ขอบคุณค่ะ--

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And so you might say, "Wow this is really cool!

คุณอาจจะคิดว่า "โอ้โห มันเยี่ยมมาก

So, smartypants, why isn't all surgery being done this way?"

แล้วทำไมถึงไม่ทำแบบนี้กับการผ่าตัดทุกชนิดเสียล่ะ"

And there are some reasons, some good reasons.

เรื่องนี้มีเหตุผล เป็นเหตุผลที่ฟังขึ้น

And cost is one of them.

และหนึ่งในเหตุผลนั้นคือราคา

I talked about the large, complicated robot.

ดิฉันได้พูดถึงเรื่องหุ่นยนต์ขนาดใหญ่และมีความซับซ้อน

With all its bells and whistles, one of those robots

และสิ่งที่สะกิดใจที่สุดคือ หุ่นยนต์พวกนี้ตัวหนึ่ง

will cost you about as much as a solid gold surgeon.

มีค่าใช้จ่ายมากพอๆกับหมอผ่าตัดมือทอง

More useful than a solid gold surgeon,

หุ่นอาจมีประโยชน์มากกว่าหมอผ่าตัดฝีมือดี

but, still, it's a fairly big capital investment.

แต่นี่ก็ถือเป็นการลงทุนครั้งใหญ่ของชุมชน

But once you've got it, your procedure costs do come down.

แต่เมื่อคุณได้หุ่นยนต์มาแล้ว ค่าใช้จ่ายของกระบวนการผ่าตัดก็จะลดลง

But there are other barriers.

แต่ก็ยังมีอุปสรรคอย่างอื่นอีก

So something like a prostatectomy --

การผ่าตัดบางอย่างเช่นการผ่าตัดต่อมลูกหมาก

the prostate is small, and it's in one spot,

ต่อมลูกหมากมีขนาดเล็ก และเป็นแค่จุดๆหนึ่ง

and you can set your robot up very precisely

คุณสามารถจะตั้งค่าหุ่นยนต์ของคุณให้แม่นยำมากๆได้

to work in that one spot.

เพื่อจะทำงานบนตำแหน่งจุดเล็กๆนั้น

And so it's perfect for something like that.

หุ่นยนต์จึงเหมาะสมกับงานประเภทนี้

And in fact if you, or anyone you know,

และในความเป็นจริงแล้วถ้าคุณ หรือคนที่คุณรู้จัก

had their prostate taken out in the last couple of years,

เคยผ่าตัดเอาต่อมลูกหมากออกในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

chances are it was done with one of these systems.

ก็มีโอกาสที่พวกคุณจะผ่านการผ่าตัดด้วยระบบนี้

But if you need to reach more places than just one,

แต่ถ้าคุณต้องการจะเข้าถึงตำแหน่งมากกว่าหนึ่งแห่ง

you need to move the robot.

คุณจะต้องย้ายตัวหุ่นยนต์

And you need to put some new incisions in there.

และต้องใส่อุปกรณ์ผ่าเข้าไปตรงนั้นใหม่อีกครั้ง

And you need to re-set it up.

และตั้งค่าหุ่นยนต์ใหม่อีกครั้ง

And then you need to add some more ports, and more.

และคุณก็ต้องการพอร์ตเพิ่มมากขึ้น มากขึ้น

And the problem is it gets time-consuming, and cumbersome.

และปัญหาก็คือต้องใช้เวลามากขึ้น และทุลักทุเล

And for that reason there are many surgeries

ด้วยเหตุผลนี้เองทำให้การผ่าตัดหลายๆอย่าง

that just aren't being done with the da Vinci.

ไม่สามารถผ่าด้วยดาวินชี่ได้

So we had to ask the question, "Well how do we fix that?"

เราจึงเกิดคำถามต่อว่า "แล้วเราจะแก้ไขเรื่องนี้ได้อย่างไร"

What if we could change it so that we didn't have to re-set up

ถ้าหากเราสามารถจะเปลี่ยนได้โดยไม่ต้องเริ่มต้นตั้งค่าใหม่

each time we wanted to move somewhere different?

ทุกๆครั้งที่เราอยากจะย้ายไปทำงานที่ตำแหน่งอื่น

What if we could bring all the instruments

ถ้าหากเราสามารถจะเอาอุปกรณ์ทั้งหมด

in together in one place?

ใส่ไปพร้อมกันในที่เดียวกัน

How would that change the capabilities of the surgeon?

ถ้าทำได้เช่นนั้นจะสามารถเปลี่ยนศักยภาพของหมอผ่าตัดได้ขนาดไหน

And how would that change the experience for the patient?

และมันจะเปลี่ยนประสบการณ์ที่ผู้ป่วยจะได้รับไปได้ขนาดไหน

Now, to do that,

เพื่อจะทำแบบนั้น

we need to be able to bring a camera

เราต้องสามารถนำกล้อง

and instruments in together through one small tube,

และอุปกรณ์ต่างๆใส่เข้าไปพร้อมกันในท่อขนาดเล็ก

like that tube you saw in the laparoscopy video.

เหมือนท่อที่คุณเห็นในวิดีโอการผ่าตัดแบบส่องกล้อง

Or, not so coincidentally, like a tube like this.

หรือ ใส่ในท่อลักษณะแบบนี้

So what's going to come out of that tube

และสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมาจากท่อนั้น

is the debut of this new technology,

คือผลงานชั้นเยี่ยมของเทคโนโลยีใหม่

this new robot that is going to be able to reach anywhere.

หุ่นยนต์ตัวใหม่นี้จะสามารถไปถึงได้ทุกแห่ง

Ready? So here it comes.

พร้อมรึยังคะ? หุ่นยนต์นั้นมาแล้ว

This is the camera, and three instruments.

นี่คือกล้อง และอุปกรณ์ 3 ชิ้น

And as you see it come out,

และจากที่คุณได้เห็นอุปกรณ์เหล่านี้

in order to actually be able to do anything useful,

จะเห็นว่าถ้าต้องการให้อุปกรณ์สามารถทำงานได้

it can't all stay clustered up like this.

อุปกรณ์จะอยู่ติดๆกันแบบนี้ไม่ได้

It has to be able to come off of the centerline

จะต้องสามารถขยับออกจากแกนกลางได้

and then be able to work back toward that centerline.

และสามารถทำงานกลับด้านเข้าหาแกนกลางตัวได้

He's a cheeky little devil.

เป็นอุปกรณ์ที่จิ๋วแต่แจ๋ว

But what this lets you do

สิ่งที่อุปกรณ์สามารถทำได้

is gives you that all-important traction,

คือช่วยส่งแรงดึงที่คุณต้องการ

and counter-traction,

และออกแรงต้านแรงดึง

so that you can dissect, so that you can sew,

เพื่อให้คุณสามารถผ่าแยก ให้คุณสามารถเย็บ

so that you can do all the things that you need to do,

เพื่อให้คุณสามารถทำทุกอย่างได้ตามต้องการ

all the surgical tasks.

ทุกๆอย่างในงานศัลกรรม

But it's all coming in through one incision.

แต่ทั้งหมดนี้ทำได้ผ่านรูผ่าเปิดเพียงรูเดียว

It's not so simple.

มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

But it's worth it for the freedom that this gives us

แต่ก็คุ้มค่ากับอิสระที่เราได้รับ

as we're going around.

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างที่เราวุ่นอยู่กับมัน

For the patient, however,

สำหรับตัวคนไข้แล้ว

it's transparent. This is all they're going to see.

สิ่งนี้มีความชัดเจน คนไข้จะได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น

It's very exciting to think where we get to go with this.

เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นมากเมื่อมาลองคิดว่าเราจะเดินต่อไปทางไหนต่อ

We get to write the script of the next revolution in surgery.

เราต้องเขียนบทให้กับวิวัฒนาการครั้งใหม่ของวงการผ่าตัด

As we take these capabilities, and we get to go to the next places,

เมื่อเรามีศักยภาพพร้อมแล้ว และถึงเวลาต้องย้ายไปสู่ที่แห่งใหม่

we get to decide what our new surgeries are going to be.

เราต้องตัดสินใจว่าแนวทางของการผ่าตัดแนวใหม่ของเราจะเดินไปในทิศทางใด

And I think to really get the rest of the way

และฉันคิดว่าการเดินต่อไปบนเส้นทาง

in that revolution,

ในยุคการปฏิวัติเช่นนีี้

we need to not just take our hands in in new ways,

สิ่งที่ต้องทำไม่ใช่เพียงแค่ยื่นมือเข้าไป

we also need to take our eyes in in new ways.

แต่เราต้องมองเห็นเส้นทางนั้นด้วย

We need to see beyond the surface.

เราต้องมองให้ลึกไปถึงภายในพื้นผิวที่ซ่อนอยู่

We need to be able to guide what we're cutting

เราต้องสามารถชี้นำทางไปยังสิ่งที่เรากำลังจะผ่า

in a much better way.

ให้ดีขึ้นเรื่อยๆ

This is a cancer surgery.

นี่คือการผ่าตัดมะเร็ง

One of the problems with this,

ปัญหาหนึ่งในการผ่านี้

even for surgeons who've been looking at this a lot,

คือแม้แต่หมอผ่าตัดที่ผ่านเคสแบบนี้มามาก

is you can't see the cancer,

แต่คุณไม่สามารถจะมองเห็นมะเร็งได้

especially when it's hidden below the surface.

โดยเฉพาะถ้ามันไปแอบซ่อนอยู่ใต้ผิว

And so what we're starting to do

และส่ิงที่เรากำลังจะเริ่มทำนี้

is we're starting to inject specially designed markers

คือเราจะเริ่มฉีดสารบ่งชี้ที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ

into the bloodstream that will target the cancer.

เข้าไปในกระแสเลือด และสารนี้จะมุ่งไปยังตำแหน่งของมะเร็ง

It will go, bind to the cancer.

สารนี้จะวิ่งไปและเกาะกับมะเร็ง

And we can make those markers glow.

แล้วสารนี้จะเรืองแสงขึ้นมา

And we can take special cameras,

และเมื่อเราใช้กล้องชนิดพิเศษ

and we can look at it.

และเราก็จะมองเห็นมะเร็งนั้น

Now we know where we need to cut,

ตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าจะต้องผ่าตรงไหนออก

even when it's below the surface.

แม้มันจะหลบอยู่ใต้ผิวก็ตาม

We can take these markers and we can inject them in a tumor site.

เราสามารถนำสารบ่งชี้นี้ ฉีดเข้าไปในตำแหน่งของเนื้อร้าย

And we can follow where they flow out from that tumor site,

แล้วติดตามดูว่าสารไหลออกจากเนื้อร้ายนั้นไปทางใด

so we can see the first places where that cancer might travel.

เราก็จะเห็นได้ว่ามะเร็งนี้จะแพร่กระจายไปที่ไหนเป็นที่แรก

We can inject these dyes into the bloodstream,

เราสามารถฉีดสารย้อมสีนี้เข้าไปในเส้นเลือด

so that when we do a new vessel

เพื่อให้เห็น ในระหว่างเรากำลังเย็บต่อเส้นเลือดใหม่

and we bypass a blockage on the heart,

และบายพาสเส้นเลือดหัวใจที่อุดตัน

we can see if we actually made the connection,

เราจะมองเห็นได้ว่าเราเย็บเส้นเลือดได้ติดกันแล้วจริงๆหรือยัง

before we close that patient back up again --

ก่อนที่เราจะนำคนไข้ให้ฟื้นกลับมาอีกครั้ง

something that we haven't been able to do

นี่เป็นสิ่งที่เราไม่เคยทำได้มาก่อน

without radiation before.

โดยไม่ต้องพึ่งพาการใช้กัมมันตรังสี

We can light up tumors

เราสามารถทำให้เนื้อร้ายสว่างขึ้นมา

like this kidney tumor,

เช่นเนื้อร้ายที่ไตก้อนนี้

so that you can exactly see where the boundary is

ตอนนี้คุณสามารถมองเห็นขอบเขต

between the kidney tumor and the kidney you want to leave behind,

ระหว่างเนื้อร้ายที่ไต กับส่วนของไตที่คุณต้องการเก็บไว้

or the liver tumor and the liver you want to leave behind.

หรือเนื้อร้ายที่ตับ และส่วนของตับที่คุณต้องการเก็บไว้

And we don't even need to confine ourselves

และเราก็ไม่ต้องตีกรอบตัวเอง

to this macro vision.

อยู่กับภาพที่มองเห็นได้นี้

We have flexible microscopic probes

เรามีอุปกรณ์จุลทรรศน์ที่คล่องตัว

that we can bring down into the body.

ที่สามารถใส่เข้าไปในร่างกายคน

And we can look at cells directly.

พาเราเข้าไปดูถึงตัวเซลล์โดยตรง

I'm looking at nerves here. So these are nerves you see, down on the bottom,

ตอนนี้ดิฉันกำลังดูเส้นประสาท ที่คุณเห็นอยู่คือเส้นประสาท ที่ด้านล่างของจอ

and the microscope probe that's being held by the robotic hand, up at the top.

โพรบกล้องจุลทรรศน์นี้ควบคุมด้วยแขนหุ่นยนต์ ในด้านบนของจอ

So this is all very prototypey at this point.

ในเวลานี้อุปกรณ์ทั้งหมดยังเป็นตัวต้นแบบ

But you care about nerves, if you are a surgical patient.

แต่ถ้าคุณเป็นคนไข้ผ่าตัด คุณจะมีความกังวลเกี่ยวกับเส้นประสาท

Because they let you keep continence,

เพราะระบบนี้ทำให้คุณสามารถควบคุมตัวเองได้

bladder control, and sexual function after surgery,

ควบคุมกระเพาะปัสสาวะ และระบบการสืบพันธุ์หลังการผ่าตัด

all of which is generally fairly important to the patient.

สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องสำคัญสำหรับคนไข้

So, with the combination of these technologies

ดังนั้นการผสมผสานเทคโนโลยีเหล่านี้เข้าด้วยกัน

we can reach it all, and we can see it all.

ทำให้เราเข้าถึงได้ทุกที มองเห็นได้ทุกสิ่ง

We can heal the disease.

และเราสามารถรักษาโรคนั้นได้

And we can leave the patient whole and intact

และเราสามารถทำให้คนไข้ฟื้นตัวและไม่มีความเสียหาย

and functional afterwards.

และร่างการยังทำงานได้หลังการผ่าตัด

Now, I've talked about the patient

ตอนนี้ฉันพูดถึงคนไข้

as if the patient is, somehow, someone abstract

เหมือนว่าคนไข้คนนั้นเป็นใครสักคนที่สร้างขึ้นมาลอยๆ

outside this room.

อยู่นอกห้องแห่งนี้

And that is not the case.

และมันก็อาจจะไม่ใช่ความจริง

Many of you, all of you maybe,

พวกคุณหลายๆคน หรืออาจจะทุกๆคนในที่นี้

will at some point, or have already, faced a diagnosis of cancer,

อาจจะได้ผ่าน หรือบางคนอาจจะผ่านมาแล้ว กับการตรวจหาโรคมะเร็ง

or heart disease, or some organ dysfunction

หรือโรคหัวใจ หรือความผิดปกติของอวัยวะบางอย่าง

that's going to buy you a date with a surgeon.

สิ่งเหล่านี้จะทำให้คุณต้องได้นัดพบกับหมอผ่าตัด

And when you get to that point --

และเมื่อคุณไปถึงจุดนั้น

I mean, these maladies don't care

โรคร้ายเหล่านี้ไม่สนใจหรอกว่า

how many books you've written,

คุณจะเคยเขียนหนังสือมากี่เล่ม

how many companies you've started,

คุณก่อตั้งบริษัทมากี่แห่ง

that Nobel Prize you have yet to win,

หรือคุณอาจจะกำลังได้รางวัลโนเบล

how much time you planned to spend with your children.

คุณวางแผนจะใช้เวลากับลูกๆของคุณอีกนานแค่ไหน

These maladies come for us all.

โรคร้ายเหล่านี้ก็ยังคงมาถึงตัวคุณ

And the prospect I'm offering you, of an easier surgery ...

โอกาสใหม่ที่ฉันนำมาเสนอให้คุณนี้ เกี่ยวกับการผ่าตัดที่ง่ายขึ้น

is that going to make that diagnosis any less terrifying?

ทำให้การตัดสินใจจะไปตรวจหาโรคดูน่ากลัวน้อยลงหรือไม่

I'm not sure I really even want it to.

ฉันคิดว่า ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

Because facing your own mortality

เพราะการที่คุณต้องมาเผชิญหน้ากับภาวะแห่งความตายของตัวเอง

causes a re-evaluation of priorities,

ทำให้เกิดการทบทวนความสำคัญ

and a realignment of what your goals are in life, unlike anything else.

และการจัดแจงเป้าหมายชีวิตใหม่

And I would never want to deprive you of that epiphany.

ฉันไม่ต้องการจะทำให้ชีวิตของคุณเป็นเช่นนั้น

What I want instead,

สิ่งที่ฉันต้องการ

is for you to be whole, intact,

คืออยากให้คุณครบสมบูรณ์ ไม่มีความเสียหาย

and functional enough to go out and save the world,

และร่างกายสามารถทำงานได้ เพียงพอที่คุณจะออกไปปกป้องโลก

after you've decided you need to do it.

หลักจากที่คุณได้ตัดสินใจแล้วว่าคุณต้องการจะทำเช่นนั้น

And that is my vision for your future.

และนี่คือวิสัยทัศน์ของฉันต่ออนาคตของคุณ

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)