My love letter to cosplay | Adam Savage

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Natachanan Lumpikanon

There's this fact that I love that I read somewhere once,

มีข้อเท็จจริงหนึ่งที่ผมชอบ ซึ่งครั้งหนึ่งผมอ่านพบมาจากที่หนึ่ง

that one of the things that's contributed to homo sapiens' success

สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้โฮโม เซเปียน ประสบความสำเร็จ

as a species

ในฐานะสายพันธุ์หนึ่ง

is our lack of body hair --

คือการที่เราไม่มีขนบนร่างกาย --

that our hairlessness, our nakedness

ที่ความโป๋เปลือยไม่มีขนบนร่างกายของเรา

combined with our invention of clothing,

เมื่อถูกรวมกับสิ่งประดิษฐ์เครื่องนุ่งห่มของเรา

gives us the ability to modulate our body temperature

ทำให้เรามีความสามารถในการควบคุม อุณหภูมิร่างกายของเรา

and thus be able to survive in any climate we choose.

และนั่นทำให้เราสามารถเอาชีวิตรอด ในสภาพภูมิอากาศใด ๆ ก็ตามที่เราเลือก

And now we've evolved to the point where we can't survive without clothing.

และตอนนี้ เราพัฒนาการมาถึงจุด ที่เราไม่อาจอยู่รอดได้โดยไม่มีเสื้อผ้า

And it's more than just utility,

และมันก็เป็นมากกว่าแค่เอกลักษณ์

now it's a communication.

ตอนนี้ มันเป็นการสื่อสาร

Everything that we choose to put on is a narrative,

ทุกอย่างที่เราเลือกที่จะสวมใส่ เป็นการบอกเล่า

a story about where we've been,

เรื่องราวเกี่ยวกับว่าเรามาจากไหน

what we're doing,

เรากำลังทำอะไร

who we want to be.

เราอยากจะเป็นอะไร

I was a lonely kid.

ผมเป็นเด็กผู้เดียวดาย

I didn't have an easy time finding friends to play with,

ผมหาเพื่อนเล่นด้วยได้ยากมาก

and I ended up making a lot of my own play.

และลงเอยด้วยการเล่นเองเสียส่วนใหญ่

I made a lot of my own toys.

ผมทำของเล่นเองมากมาย

It began with ice cream.

มันเริ่มต้นด้วยไอศกรีม

There was a Baskin-Robbins in my hometown,

มี บาสกิน-ร๊อบบิน ในบ้านเกิดของผม

and they served ice cream from behind the counter

และพวกเขาเสริฟไอศกรีมจากเคาเตอร์

in these giant, five-gallon, cardboard tubs.

ในถ้วยกระดาษขนาดยักษ์ห้าแกลลอนเหล่านี้

And someone told me -- I was eight years old --

และใครบางคนก็บอกผมว่า -- ตอนนั้นผมอายุหกขวบ --

someone told me that when they were done with those tubs,

บางคนบอกผมว่า เมื่อไอศกรีมเกลี้ยงถ้วยแล้ว

they washed them out and kept them in the back,

พวกเขาล้างมันและเก็บไว้ที่ข้างหลัง

and if you asked they would give you one.

และถ้าคุณขอ พวกเขาก็จะให้คุณ

It took me a couple of weeks to work up the courage,

ผมใช้เวลาสองสามสัปดาห์รวบรวมความกล้า

but I did, and they did.

และผมก็ขอพวกเขา และพวกเขาก็ให้จริง ๆ

They gave me one -- I went home with this beautiful cardboard tub.

พวกเขาให้ผมมาอันหนึ่ง -- ผมกลับบ้าน ไปพร้อมกับถ้วยกระดาษแสนสวยนี้

I was trying to figure out what I could do with this exotic material --

ผมพยายามที่จะคิดว่า ผมจะเอาวัสดุสุดเจ๋งนี้ไปทำอะไรดี --

metal ring, top and bottom.

วงแหวนโลหะ ฝาและก้น

I started turning it over in my head, and I realized, "Wait a minute --

ผมเริ่มนึกหมุนมันไปรอบ ๆ ในความคิดของผม และคิดได้ว่า "เฮ้ย เดี๋ยวก่อน --

my head actually fits inside this thing."

มันครอบหัวผมได้พอดีเลยนี่นา"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah, I cut a hole out,

ครับ ผมตัดรูออก

I put some acetate in there

ผมใส่ใยสังเคราะห์ลงไปในนั้น

and I made myself a space helmet.

และเป็นหมวกอวกาศ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I needed a place to wear the space helmet,

ผมต้องหาสถานที่เอาไว้ใส่หมวกอวกาศ

so I found a refrigerator box a couple blocks from home.

ผมก็เลยหากล่องตู้เย็น ที่อยู่ห่างจากบ้านผมไปสองสามช่วงตึก

I pushed it home,

ผมดันมันกลับมาที่บ้าน

and in my parents' guest room closet,

และเอาไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ในห้องนอนสำรองของพ่อแม่ผม

I turned it into a spaceship.

มันกลายเป็นยานอวกาศ

I started with a control panel out of cardboard.

ผมเริ่มสร้างแผงควบคุมบนกระดาษกล่อง

I cut a hole for a radar screen

ผมตัดช่องไว้สำหรับจอเรดาร์

and put a flashlight underneath it to light it.

และใส่ไฟฉายเข้าไปข้างใต้ เพื่อให้แสงสว่าง

I put a view screen up, which I offset off the back wall --

ผมติดแผงจอซึ่งอยู่เยื้องไปจากกำแพงหลัง --

and this is where I thought I was being really clever --

และนี่เป็นตอนที่ผมคิดว่า มันสุดจะฉลาด --

without permission, I painted the back wall of the closet black

โดยปราศจากการขออนุญาต ผมวาดกำแพงหลังตู้เสื้อผ้า

and put a star field,

และปะกลุ่มดาวเอาไว้

which I lit up with some Christmas lights I found in the attic,

ซึ่งผมทำให้มันสว่างด้วยไฟคริสมาส ที่ผมพบในห้องใต้หลังคา

and I went on some space missions.

และผมก็ไปทำปฏิบัติการอวกาศ

A couple years later,

สองสามปีต่อมา

the movie "Jaws" came out.

หนังเรื่อง "จอวส์" ก็มา

I was way too young to see it, but I was caught up in "Jaws" fever,

ผมเด็กเกินไปที่จะไปดูหนังเรื่องนี้ แต่ผมก็เป็นติ่งหนังเรื่อง "จอวส์" ไปด้วย

like everyone else in America at the time.

เหมือนกับทุก ๆ คนในอเมริกาในตอนนั้น

There was a store in my town that had a "Jaws" costume in their window,

มีร้านในเมืองของผมที่มี ชุด "จอวส์" อยู่ที่หน้าต่าง

and my mom must have overheard me talking to someone

และแม่ของผมก็คงแอบได้ยินผมพูดกับสักคน

about how awesome I thought this costume was,

ว่าผมคิดว่าชุดนี้มันเจ๋งแค่ไหน

because a couple days before Halloween,

เพราะว่าสองสามวันต่อมาก่อนฮาโลวีน

she blew my freaking mind by giving me this "Jaws" costume.

เธอทำเอาผมดีใจสุด ๆ เพราะเธอซื้อชุด "จอวส์" มาให้ผม

Now, I recognize it's a bit of a trope

ตอนนี้ ผมรู้แล้วว่า มันเหมือนการเปรียบเปรยสักหน่อย

for people of a certain age to complain

สำหรับคนบางช่วงอายุที่จะบ่นว่า

that kids these days have no idea how good they have it,

เด็กเดี๋ยวนี้ไม่รู้หรอกว่ามันเจ๋งแค่ไหน ที่พวกเขามีชุดต่าง ๆ

but let me just show you a random sampling

แต่ให้ผมแสดงตัวอย่างสุ่ม ๆ ให้คุณดูนะครับ

of entry-level kids' costumes you can buy online right now ...

ว่าเครื่องแต่งตัวระดับเด็ก ๆ ที่คุณซื้อได้ออนไลน์ มีหน้าตาเป็นอย่างไร ...

... and this is the "Jaws" costume my mom bought for me.

... และนี่คือชุด "จอวส์" ที่แม่ผมซื้อให้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is a paper-thin shark face

นี่เป็นหน้าฉลามที่บางเหมือนกระดาษ

and a vinyl bib with the poster of "Jaws" on it.

และผ้าไวนิลเล็ก ๆ ที่มีโปสเตอร์ "จอวส์" อยู่บนนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I loved it.

และผมก็ชอบมันครับ

A couple years later,

สองสามปีต่อมา

my dad took me to a film called "Excalibur."

พ่อผมพาไปดูหนังเรื่อง "เอ็กซ์คาลิเบอร์"

I actually got him to take me to it twice,

ผมรบเร้าให้เขาพาผมไปดูถึงสองรอบ

which is no small thing, because it is a hard, R-rated film.

ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเล็กเลย เพราะว่ามันเป็นหนังโหด เรตอาร์

But it wasn't the blood and guts or the boobs

แต่ไม่ใช่เพราะเลือด ตับไตไส้พุง หรือชื้นส่วนอะไรพวกนั้นหรอก

that made me want to go see it again.

ที่ทำให้ผมอยากจะดูอีก

They helped --

มันก็มีส่วนอะนะครับ --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was the armor.

แต่เป็นเพราะเสื้อเกราะ

The armor in "Excalibur" was intoxicatingly beautiful to me.

เสื้อเกราะในเรื่อง "เอ็กซ์คาลิเบอร์" สวยงามไร้ที่ติสำหรับผม

These were literally knights in shining, mirror-polished armor.

มันเป็นเกราะสำหรับอัศวินเกราะเงินอย่างแท้จริง

And moreover, the knights in "Excalibur" wear their armor everywhere.

และยิ่งกว่านั้น อัศวินใน "เอ็กซ์คาลิเบอร์" ก็ใส่เกราะนี้ไปไหนมาไหน

All the time -- they wear it at dinner, they wear it to bed.

ตลอดเวลา -- พวกเขาใส่มันไปกินข้าวมื้อเย็น พวกเขาใส่มันเข้านอนด้วย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was like, "Are they reading my mind?

ผมแบบว่า "พวกเขาอ่านใจผมได้หรือนี่

I want to wear armor all the time!"

ผมอยากจะใส่เสื้อเกราะตลอดเวลาเลย"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I went back to my favorite material,

ฉะนั้น ผมก็กลับไปหาวัสดุที่ผมชอบ

the gateway drug for making,

ประตูสู่การสร้างสรรค์

corrugated cardboard,

กระดาษลูกฟูก

and I made myself a suit of armor,

และผมก็ทำเสื้อเกราะของผมเอง

replete with the neck shields and a white horse.

พร้อมด้วยเกราะป้องกันคอและม้าขาว

Now that I've oversold it,

ตอนนี้ผมขายมันไปแล้ว

here's a picture of the armor that I made.

นี่คือภาพของเสื้อเกราะที่ผมทำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, this is only the first suit of armor I made

ตอนนี้ นี่เป็นเพียงเสื้อเกราะแรกที่ผมได้ทำ

inspired by "Excalibur."

ที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก "เอ็กซ์คาลิเบอร์"

A couple of years later,

สองสามปีต่อมา

I convinced my dad to embark on making me a proper suit of armor.

ผมรบเร้าให้พ่อของผม ทำเสื้อเกราะดี ๆ ให้ผมสักตัว

Over about a month,

ประมาณเดือนหนึ่งผ่านไป

he graduated me from cardboard to roofing aluminum called flashing

เขาทำให้จากที่ผมใช้กระดาษกล่อง มาเป็นอะลูมิเนียมมุงหลังคาเงาวับ

and still, one of my all-time favorite attachment materials,

และก็ยังมี หนึ่งในวัสดุที่ผมชอบตลอดกาล

POP rivets.

ซึ่งก็คือ หมุด POP

We carefully, over that month,

ตลอดเดือนนั้น

constructed an articulated suit of aluminum armor

เราสร้างชุดเกราะอะลูมิเนียม ที่ถูกประกอบอย่างระมัดระวัง

with compound curves.

ด้วยโค้งเว้าต่าง ๆ

We drilled holes in the helmet so that I could breathe,

เราเจาะรูในหมวก เพื่อที่ผมจะได้หายใจได้

and I finished just in time for Halloween and wore it to school.

และตกแต่งมันเสร็จทันเวลาฮาโลวีน ให้ผมได้ใส่ไปโรงเรียน

Now, this is the one thing in this talk

ทีนี้ นี่คือสิ่งหนึ่งในการบรรยายนี้

that I don't have a slide to show you,

ที่ผมไม่มีภาพให้คุณดู

because no photo exists of this armor.

เพราะว่าผมไม่มีภาพของเกราะที่ว่านี้

I did wear it to school,

ผมใส่มันไปโรงเรียน

there was a yearbook photographer patrolling the halls,

ช่างภาพหนังสือรุ่นเดินหาผมซะทั่วห้องโถง

but he never found me, for reasons that are about to become clear.

แต่เขาไม่เจอผม ด้วยเหตุผลที่ผมกำลังจะบอกครับ

There were things I didn't anticipate

มันมีสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง

about wearing a complete suit of aluminum armor to school.

เกี่ยวกับการสวมเกราะที่ทำจากอะลูมิเนียม แบบจัดเต็มไปโรงเรียน

In third period math, I was standing in the back of class,

ในคาบที่สามที่เราเรียนคณิตศาสตร์ ผมยืนอยู่ที่หลังห้อง

and I'm standing in the back of class

และผมยืนอยู่ที่หลังห้อง

because the armor did not allow me to sit down.

เพราะว่าเกราะมันทำให้ผมนั่งไม่ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is the first thing I didn't anticipate.

นี่เป็นสิ่งแรกที่ผมไม่ได้ตั้งตัว

And then my teacher looks at me sort of concerned

และเมื่อครูของผมมาทางผมด้วยความเป็นห่วง

about halfway through the class and says, "Are you feeling OK?"

โดยที่ท่านอยู่ห่างไปครึ่งห้อง ส่งเสียงมาว่า "โอเคหรือเปล่า"

I'm thinking, "Are you kidding? Am I feeling OK?

ผมคิดว่า "ล้อกันเล่นหรือไง ผมโอเค

I'm wearing a suit of armor! I am having the time of my --"

ผมใส่ชุดเกราะอยู่ ผมรู้สึกดีสุด ๆ -- "

And I'm just about to tell her how great I feel,

และผมกำลังจะบอกครูอยู่เลยว่า ผมรู้สึกดีแค่ไหน

when the classroom starts to list to the left

เมื่อเพื่อน ๆ ในห้องเริ่มเดินกันไปทางซ้าย

and disappear down this long tunnel,

และหายไปในทางเดิน

and then I woke up in the nurse's office.

และผมก็ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาล

I had passed out from heat exhaustion,

ผมสลบไปเพราะความร้อนอบ

wearing the armor.

จากการใส่ชุดเกราะ

And when I woke up,

และเมื่อผมตื่นขึ้น

I wasn't embarrassed about having passed out in front of my class,

ผมไม่อายเลยที่ผมเป็นลมในห้องเรียน

I was wondering, "Who took my armor? Where's my armor?"

ผมสงสัยว่า "ใครเอาชุดเกราะของผมไป ชุดเกราะของผมหายไปไหน"

OK, fast-forward a whole bunch of years,

ครับ ตัดข้ามไปอีกหลายปี

some colleagues and I get hired to make a show for Discovery Channel,

เพื่อนร่วมงานและผมถูกจ้างให้ทำรายการ สำหรับช่องดิสคัฟเวอรี่

called "MythBusters."

ที่มีชื่อว่า "นักพิสูจน์ท้าทดลอง" (Mythbusters)

And over 14 years,

และตลอด 14 ปี

I learn on the job how to build experimental methodologies

ผมเรียนรู้จากการทำงาน ว่าจะวางแผนการทดลองได้อย่างไร

and how to tell stories about them for television.

และจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับมัน ทางโทรทัศน์ได้อย่างไร

I also learn early on

ผมยังได้เรียนรู้แต่แรก ๆ อีกว่า

that costuming can play a key role in this storytelling.

การแต่งกายมีบทบาทสำคัญ ในการเล่าเรื่องราว

I use costumes to add humor, comedy, color

ผมใช้เครื่องแต่งกายเพื่อเพิ่มความขำขัน ความสนุกสนาน สีสัน

and narrative clarity to the stories we're telling.

และการบอกเล่าเรื่องราวอย่างชัดเจน

And then we do an episode called "Dumpster Diving,"

และเมื่อเราสร้างตอนที่มีชื่อว่า "การขับรถขยะ"

and I learn a little bit more

ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นนิดหน่อย

about the deeper implications of what costuming means to me.

เกี่ยวกับการตีความที่ลึกซึ้ง ของเครื่องแต่งกายที่มีต่อผม

In the episode "Dumpster Diving,"

ในตอนที่ชื่อว่า "การขับรถขยะ"

the question we were trying to answer is:

คำถามที่เราต้องการหาคำตอบก็คือ

Is jumping into a dumpster as safe

การกระโดดลงไปในรถถังขยะ

as the movies would lead you to believe?

ปลอดภัยพอ ๆ กับ ที่คุณเห็นในหนังหรือเปล่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The episode was going to have two distinct parts to it.

ตอนนั้นจะมีส่วนสำคัญสองส่วน

One was where we get trained to jump off buildings by a stuntman

ส่วนแรกที่เราได้รับการฝึกโดยสตันท์ ให้กระโดดออกจากตึก

into an air bag.

ไปยังถุงลม

And the second was the graduation to the experiment:

และส่วนที่สองคือการทำการทดลอง

we'd fill a dumpster full of material and we'd jump into it.

เราเติมถังขยะให้เต็มไปด้วยวัสดุต่าง ๆ แลเราก็กระโดดลงไป

I wanted to visually separate these two elements,

เราอยากที่จะให้สองสิ่งนี้ดูแตกต่างกัน

and I thought,

และผมคิดว่า

"Well, for the first part we're training, so we should wear sweatsuits --

"อื่ม สำหรับส่วนแรก เรากำลังฝึกฝน ฉะนั้นเราควรสวมเสื้อซ้อมกีฬา --

Oh! Let's put 'Stunt Trainee' on the back of the sweatsuits.

โอ้ ใส่เสื้อที่มีคำว่า 'ฝึกสตันท์' อยู่ที่ข้างหลังดีกว่า

That's for the training."

นั่นสำหรับตอนฝึก"

But for the second part, I wanted something really visually striking --

แต่สำหรับส่วนที่สอง ผมอยากให้มันน่าดึงดูด --

"I know! I'll dress as Neo from 'The Matrix.'"

"ผมรู้แล้ว มาแต่งตัวเป็น นีโอ จากเรื่อง เดอะ เมทริกซ์ ดีกว่า"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I went to Haight Street.

ผมก็เลยไปที่ ไฮท์ สตรีท

I bought some beautiful knee-high, buckle boots.

และไปซื้อรองเท้าบูทสูงถึงเข่ามา

I found a long, flowing coat on eBay.

ผมเจอเสื้อคลุมตัวยาวที่อีเบย์

I got sunglasses, which I had to wear contact lenses in order to wear.

ผมได้แว่นตาดำ ซึ่งผมต้องใส่คอนแทคเลนส์ เพื่อที่จะใส่มันอีกที

The day of the experiment shoot comes up,

วันที่จะถ่ายทำถูกกำหนด

and I step out of my car in this costume,

และผมก็ออกมาจากรถในชุดของผม

and my crew takes a look at me ...

และเพื่อน ๆ ก็มองมาที่ผม ...

and start suppressing their church giggles.

ก็เริ่มที่จะกลั้นหัวเราะ

They're like, "(Laugh sound)."

พวกเขาแบบว่า "(เสียงหัวเราะ)"

And I feel two distinct things at this moment.

และผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึก ที่รุนแรงสองอย่างในวินาทีนั้น

I feel total embarrassment

ผมรู้สึกอายสิ้นดี

over the fact that it's so nakedly clear to my crew

เพราะสำหรับเพื่อนร่วมงานของผม มันชัดแจ้งแดงแจ๋

that I'm completely into wearing this costume.

ว่าผมน่ะชอบใส่ชุดนี้จริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the producer in my mind reminds myself

แต่ผู้อำนวยการสร้างในจินตนาการของผม บอกตัวผมเอง

that in the high-speed shot in slow-mo,

ในแบบสโลวโมชันว่า

that flowing coat is going to look beautiful behind me.

ผ้าคลุมยาวนั่นจะดูเจ๋งมาก เมื่อมันพาดไปข้างหลังผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Five years into the "MythBusters" run,

ห้าปีที่ผมทำรายการ "นักพิสูจน์ท้าทดลอง"

we got invited to appear at San Diego Comic-Con.

ผมได้รับเชิญไปงาน คอมมิกส์-คอน ที่ซานดิเอโก

I'd known about Comic-Con for years and never had time to go.

ผมรู้เรื่องเกี่ยวกับคอมมิกส์-คอน มาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยมีเวลาได้ไปเลย

This was the big leagues -- this was costuming mecca.

มันเป็นเวทีใหญ่ -- มันเป็นอารามของการแต่งตัว

People fly in from all over the world

ผู้คนบินมาจากทั่วโลก

to show their amazing creations on the floor in San Diego.

เพื่ออวดความสร้างสรรค์อันน่าทึ่ง ของพวกเขาบนเวทีที่ซานดิเอโก

And I wanted to participate.

และผมก็อยากที่จะเข้าร่วม

I decided that I would put together an elaborate costume

ผมตัดสินใจว่า ผมจะเอาชุดที่ผมประดิษฐ์

that covered me completely,

ที่ปกคลุมผมทั้งตัว

and I would walk the floor of San Diego Comic-Con anonymously.

และเดินเข้าไปในงานคอมมิกส์-คอน ในฐานะบุคคลนิรนาม

The costume I chose?

ชุดที่ผมเลือกน่ะหรือครับ

Hellboy.

เฮลบอยครับ

That's not my costume,

นั่นไม่ใช่ผมครับ

that's actually Hellboy.

นั่นเฮลบอยจริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I spent months

แต่ผมใช้เวลาเป็นเดือน

assembling the most screen-accurate Hellboy costume I could,

ประกอบชุดเฮลบอยที่เหมือนกับในหนังที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้

from the boots to the belt to the pants

ตั้งแต่รองเท้าบูท ไปจนถึงเข็มขัดและกางเกง

to the right hand of doom.

จนถึงมือยักษ์ด้านขวา

I found a guy who made a prosthetic Hellboy head and chest

ผมไปพบชายคนที่ทำหัว และส่วนอกเทียมของเฮลบอย

and I put them on.

และใส่มัน

I even had contact lenses made in my prescription.

ผมมีคอนเทคเลนส์ ที่ทำตามขนาดสายตาของผม

I wore it onto the floor at Comic-Con

ผมใส่มันไปงานคอมมิกส์-คอน

and I can't even tell you how balls hot it was in that costume.

และผมไม่อาจหาคำมาบรรยายได้เลย ว่าใส่ชุดนั้นแล้วมันโคตรร้อนขนาดไหน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Sweating! I should've remembered this.

เหงื่อแตกครับ ผมจำได้ไม่มีวันลืม

I'm sweating buckets and the contact lenses hurt my eyes,

ผมเหงื่อท่วมและคอนแทคเลนส์ก็ทิ่มตาผม

and none of it matters because I'm totally in love.

แต่ทั้งหมดนั้นไม่สำคัญหรอก เพราะว่าผมกำลังหลงรักมันครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Not just with the process of putting on this costume and walking the floor,

ไม่ใช่เพียงแค่กระบวนการ ของการใส่ชุดและเดินไปเดินมา

but also with the community of other costumers.

แต่ยังเป็นเรื่องของกลุ่มสังคม ของผู้ที่ชอบแต่งตัวคนอื่น ๆ ด้วย

It's not called costuming at Cons,

มันไม่ได้ถูกเรียกว่า การแต่งตัวที่งานสัมมนา

it's called "cosplay."

มันเรียกว่า "คอสเพลย์"

Now ostensibly, cosplay means people who dress up

ครับ อย่างที่เห็น คอสเพลย์หมายถึงคนที่แต่งตัว

as their favorite characters from film and television

เป็นตัวละครดังที่พวกเขาชอบ จากหนังหรือทีวี

and especially anime,

และโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการ์ตูนญี่ปุ่น

but it is so much more than that.

แต่มันเป็นอะไรมากกว่านั้น

These aren't just people who find a costume and put it on --

นี่มันไม่ใช่แค่คนที่หาชุดและใส่มัน --

they mash them up.

พวกเขาผสมผสานมัน

They bend them to their will.

พวกเขาดัดแปลงให้มันเป็นอย่างที่ต้องการ

They change them to be the characters they want to be in those productions.

พวกเขาเปลี่ยนแปลงมันเพื่อที่จะเป็น ตัวละครอย่างที่พวกเขาอยากจะเป็น

They're super clever and genius.

พวกเขาฉลาดมากและมีไหวพริบกันมาก

They let their freak flag fly and it's beautiful.

พวกเขาแสดงออกมาอย่างไม่แคร์สายตาใคร และนั่นมันก็สวยงามครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But more than that,

แต่ยิ่งไปกว่านั้น

they rehearse their costumes.

พวกเขาซักซ้อมกับชุดของพวกเขา

At Comic-Con or any other Con,

ที่งานคอมมิกส์-คอน และงานอื่น ๆ ในลักษณะเดียวกัน

you don't just take pictures of people walking around.

พวกเขาไม่เพียงแต่ถ่ายภาพ กับคนที่เดินไปเดินมา

You go up and say,

คุณเดินเข้าไปและบอกว่า

"Hey, I like your costume, can I take your picture?"

"เฮ่ ชอบชุดคุณจังเลย ขอถ่ายรูปหน่อยสิ"

And then you give them time to get into their pose.

และจากนั้น คุณก็จะให้เวลาพวกเขา ตั้งท่าถ่ายรูป

They've worked hard on their pose

พวกเขาพยายามมากในการตั้งท่า

to make their costume look great for your camera.

เพื่อให้ชุดของเขาดูยอดเยี่ยมในภาพถ่าย

And it's so beautiful to watch.

และมันก็น่ามองจริง ๆ ครับ

And I take this to heart.

และผมก็

At subsequent Cons,

ที่งานสัมนาต่อมา

I learn Heath Ledger's shambling walk as the Joker from "The Dark Knight."

ผมเรียนรู้วิธีเดินลากขาแบบที่ ฮีท เลดเจอร์ ทำในเรื่อง "อัศวินรัติกาล"

I learn how to be a scary Ringwraith from "Lord of the Rings,"

ผมเรียนรู้ว่าจะเป็น ริงวริท ที่น่ากลัว ใน "ลอร์ด ออฟ เดอะ ริง" ได้อย่างไร

and I actually frighten some children.

และผมทำให้เด็กบางคนกลัวซะด้วย

I learned that "hrr hrr hrr" --

ผมเรียนรู้วิธีทำเสียง "เฮอร์ เฮอร์ เฮอร์" --

that head laugh that Chewbacca does.

เสียงหัวเราะที่ชูบาก้าทำ

And then I dressed up as No-Face from "Spirited Away."

และจากนั้น ผมก็แต่งตัวเป็น โน-เฟส จากเรื่อง "สปิริต อเวย์"

If you don't know about "Spirited Away" and its director, Hayao Miyazaki,

ถ้าคุณไม่รู้จัก "สปิริต อเวย์" และผู้กำกับ ฮาโยว มิยาซากิ

first of all, you're welcome.

ประการแรกเลยนะครับ ไม่เป็นไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This is a masterpiece, and one of my all-time favorite films.

นี่เป็นผลงานชิ้นเอก และหนังที่ผมชอบที่สุดเรื่องหนึ่งเลย

It's about a young girl named Chihiro who gets lost in the spirit world

มันเกี่ยวกับเด็กหญิงที่ชื่อว่าชิฮิโร ที่หลงเข้าไปในโลกวิญญาณ

in an abandoned Japanese theme park.

ในสวนสนุกญี่ปุ่นที่ถูกทิ้งร้าง

And she finds her way back out again

และเธอก็พบกับทางออก

with the help of a couple of friends she makes --

ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อนที่เธอพบ --

a captured dragon named Haku

ซึ่งก็คือ มังกรที่ถูกขังเขาไว้ ชื่อว่า ฮากุ

and a lonely demon named No-Face.

และปิศาจเดียวดาย ชื่อว่า โน-เฟส

No-Face is lonely and he wants to make friends,

โน-เฟส เดียวดายและอยากจะมีเพื่อน

and he thinks the way to do it is by luring them to him

และเขาคิดว่า วิธีการคบเพื่อน คือต้องล่อเพื่อนเข้ามาหาเขา

and producing gold in his hand.

และผลิตทองในมือ

But this doesn't go very well,

แต่ผลก็ไม่ได้ออกมาสวยเท่าไร

and so he ends up going on kind of a rampage

และกลายเป็นว่าเขาเกือบจะโดนกระทืบ

until Chihiro saves him,

แต่ชิฮิโรมาช่วยเอาไว้

rescues him.

พาเขาไปที่ปลอดภัย

So I put together a No-Face costume,

ผมประดิษฐ์ชุด โน-เฟส ขึ้นมา

and I wore it on the floor at Comic-Con.

และใส่ไปที่งานคอมมิกส์-คอน

And I very carefully practiced No-Face's gestures.

และผมก็ฝึกฝนท่าทางของโน-เฟส อย่างระมัดระวัง

I resolved I would not speak in this costume at all.

ผมจะไม่พูดอะไรเลยเมื่อใส่ชุดนั้น

When people asked to take my picture,

เมื่อคนขอถ่ายรูปผม

I would nod

ผมแค่พยักหน้า

and I would shyly stand next to them.

และจะยืนอยู่ข้างพวกเขาอย่างเขิน ๆ

They would take the picture

และพวกเขาก็ถ่ายภาพ

and then I would secret out from behind my robe

และจากนั้นผมก็จะเอาช๊อกโกแลตเหรียญทอง ที่ซ่อนเอาไว้ข้างหลัง

a chocolate gold coin.

ออกมาให้พวกเขา

And at the end of the photo process, I'd make it appear for them.

และตอนถ่ายรูปเสร็จ ผมจะโผล่ออกมา

Ah, ah ah! -- like that.

ฮา ฮา ฮา -- แบบนั้น

And people were freaking out.

และคนก็จะตกใจ

"Holy crap! Gold from No-Face! Oh my god, this is so cool!"

"เฮ้ย นั่นมันทองจาก โน-เฟส เจ๋งจังเลย"

And I'm feeling and I'm walking the floor and it's fantastic.

และผมสัมผัสได้และเดินไปในงาน มันเจ๋งมากครับ

And about 15 minutes in something happens.

และประมาณ 15 นาที ต่อมา

Somebody grabs my hand,

ใครบางคนก็คว้ามือผม

and they put a coin back into it.

และเอาเหรียญมาคืน

And I think maybe they're giving me a coin as a return gift,

ผมคิดว่า บางทีพวกเขาอาจเหรียญ มาให้ผมเป็นรางวัลตอบแทน

but no, this is one of the coins that I'd given away.

แต่ไม่ใช่ครับ มันเป็นเหรียญอันหนึ่งที่ผมให้ไป

I don't know why.

ผมไม่รู้ว่าทำไม

And I keep on going, I take some more pictures.

และเดินไปเรื่อย ๆ ถ่ายภาพต่อไป

And then it happens again.

และมันก็เกิดขึ้นอีก

Understand, I can't see anything inside this costume.

เข้าใจนะครับว่า ผมมองอะไรไม่เห็น เมื่ออยู่ในชุดนี้

I can see through the mouth --

ผมเห็นผ่านช่องปาก --

I can see people's shoes.

ผมเห็นรองเท้าของคนอื่น

I can hear what they're saying and I can see their feet.

ผมได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร และเห็นเท้าของพวกเขา

But the third time someone gives me back a coin,

แต่เมื่อผมได้เหรียญกลับมาเป็นครั้งที่สาม

I want to know what's going on.

ผมอยากรู้เหลือเกินว่ามันเกิดอะไรขึ้น

So I sort of tilt my head back to get a better view,

ผมก็เลยเอียงหัวนิดหน่อย เพื่อที่จะได้มองชัดขึ้น

and what I see is someone walking away from me going like this.

และที่ผมเห็นก็คือ ใครบางคนที่เดินจากผมไปแบบนี้

And then it hits me:

และจากนั้นผมก็เข้าใจ

it's bad luck to take gold from No-Face.

มันเป็นโชคร้าย ที่จะได้เหรียญทอง จากโน-เฟส

In the film "Spirited Away,"

ในหนังเรื่อง "สปิริต อเวย์"

bad luck befalls those who take gold from No-Face.

คนที่ได้มันไปพบกับโชคร้าย

This isn't a performer-audience relationship; this is cosplay.

นี่ไม่ใช่สัมพันธภาพแบบนักแสดง-ผู้ชม มันคือคอสเพลย์ครับ

We are, all of us on that floor,

เราทุกคน ทุก ๆ คนในที่นั้น

injecting ourselves into a narrative that meant something to us.

พาตัวเองเข้าไปในบริบท ที่มีความหมายต่อเรา

And we're making it our own.

และเราก็สร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเราเอง

We're connecting with something important inside of us.

เราต่างผูกพันกับสิ่งสำคัญที่อยู่ในตัวเรา

And the costumes are how we reveal ourselves

และเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว คือการที่เราเปิดเผยตัวตนของเรา

to each other.

ต่อกันและกัน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)