Jane Poynter: Life in Biosphere 2

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kanawat Senanan

I have had the distinct pleasure

ฉันมีความประทับใจมาก

of living inside two biospheres.

ที่ได้อาศัยอยู่ในไบโอสเฟียร์ (biosphere; ชีวมณฑล) ทั้งสอง

Of course we all here in this room live in Biosphere 1.

แน่ล่ะ พวกเราทุกคนในห้องนี้อยู่ใน ไบโอสเฟียร์ 1

I've also lived in Biosphere 2.

ฉันนั้นได้ไปอยู่ใน ไบโอสเฟียร์ 2 ด้วย

And the wonderful thing about that is that I get to compare biospheres.

และที่มันยอดเยี่ยมก็เพราะว่าฉันได้เปรียบเทียบมัน

And hopefully from that I get to learn something.

และหวังว่าฉันจะได้เรียนรู้อะไรจากสิ่งนั้น

So what did I learn? Well,

แล้วฉันได้เรียนรู้อะไรน่ะหรือ

here I am inside Biosphere 2, making a pizza.

นี่คือฉันใน ไบโอสเฟียร์ 2 กำลังทำพิซซ่า

So I am harvesting the wheat, in order to make the dough.

ฉันกำลังเก็บเกี่ยวข้าว เพื่อจะนำไปทำแป้ง

And then of course I have to milk the goats

และแน่นอน ฉันต้องรีดนมแพะ

and feed the goats in order to make the cheese.

และให้อาหารพวกมันเพื่อที่จะทำชีส

It took me four months in Biosphere 2 to make a pizza.

ฉันใช้เวลาสี่เดือนใน ไบโอสเฟียร์ 2 ในการทำพิซซ่า

Here in Biosphere 1, well it takes me about two minutes,

ใน ไบโอสเฟียร์ 1 นั้น ฉันใช้เวลาแค่สองนาที

because I pick up the phone and I call and say,

เพราะฉันยกหูโทรศัพท์และฉันก็พูดว่า

"Hey, can you deliver the pizza?"

"เฮ้ มาส่งพิซซ่าหน่อยได้ไหม"

So Biosphere 2

ไบโอสเฟียร์ 2

was essentially a three-acre,

เป็นโลกเล็กๆ ที่มีพื้นที่สามเอเคอร์

entirely sealed, miniature world

ถูกปิดสนิท

that I lived in for two years and 20 minutes.

และฉันอยู่ในนั้นสองปีกับอีกยี่สิบนาที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Over the top it was sealed with steel and glass,

มันถูกปิดด้วยเหล็กและกระจกทางด้านบน

underneath it was sealed with a pan of steel --

ใต้นั้นถูกปิดด้วยแผ่นโลหะ

essentially entirely sealed.

มันถูกปิดหมดมิดชิด

So we had our own miniature rainforest,

เรามีป่าฝนเล็กๆ ของเราเอง

a private beach with a coral reef.

มีหาดส่วนตัวที่มีแนวปะการัง

We had a savanna, a marsh, a desert.

เรามีทุ่งหญ้าเขตร้อน บึง และทะเลทราย

We had our own half-acre farm that we had to grow everything.

พวกเรามีมีไร่นาครึ่งเอเคอร์ ที่เราต้องปลูกทุกอย่าง

And of course we had our human habitat, where we lived.

และแน่นอน พวกเรามีที่อยู่อาศัย

Back in the mid-'80s when we were designing Biosphere 2,

ย้อนกลับไปยังกลางยุค 80 พวกเราออกแบบ ไบโอสเฟียร์ 2

we had to ask ourselves some pretty basic questions.

พวกเราต้องถามตัวเราเองถึงคำถามพื้นฐาน

I mean, what is a biosphere?

ว่า อะไรคือ ไบโอสเฟียร์

Back then, yes, I guess we all know now

ย้อนกลับไปตอนนั้น ฉันคิดว่าเรารู้แล้วตอนนี้

that it is essentially the sphere of life around the Earth, right?

ว่ามันคือบรรยากาศโลกที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ จริงไหม

Well, you have to get a little more specific than that if you're going to build one.

อืม แต่เราต้องเจาะจงมากกว่านั้น ถ้าเราจะสร้างมัน

And so we decided that what it really is

และเราก็ตัดสินใจว่า แท้จริงแล้ว

is that it is entirely materially closed --

มันถูกปิดอย่างสนิท

that is, nothing goes in or out at all, no material --

ไม่มีอะไรเข้าหรือออกเลย ในแง่ของวัตถุ

and energetically open,

และ มันก็เปิดให้พลังงานผ่านเข้าออก

which is essentially what planet Earth is.

ซึ่งโลกก็เป็นเช่นนั้น

This is a chamber that was 1/400th the size of Biosphere 2

นี่เป็นห้องที่มีขนาด 1 ใน 400 ของ ไบโอสเฟียร์ 2

that we called our Test Module.

ที่เราเรียกว่า ห้องทดลอง

And the very first day that this fellow, John Allen,

และวันแรกๆ ที่เพื่อนของเรา จอห์น อัลแลน (John Allen)

walked in, to spend a couple of days in there

เดินเข้าไป ใช้ชีวิตในนั้นวันสองวัน

with all the plants and animals and bacteria that we'd put in there

กับบรรดาพฤกษาและสรรพสัตว์และแบคทีเรีย ที่เราปล่อยไว้ในนั้น

to hopefully keep him alive,

โดยหวังว่าพวกมันจะทำให้เขามีชีวิตอยู่ได้

the doctors were incredibly concerned

คุณหมอวิตกเอามากๆ ว่า

that he was going to succumb to some dreadful toxin,

เขาจะตายเพราะสารพิษอันตราย

or that his lungs were going to get choked with bacteria or something, fungus.

หรือปอดของเขาจะสำลักแบคทีเรีย หรือเชื้อรา

But of course none of that happened.

แต่แน่ล่ะ ไม่มีเหตุการณ์พวกนั้นเกิดขึ้น

And over the ensuing few years,

และสองสามปีที่มีการติดตามอย่างใกล้ชิด

there were great sagas about designing Biosphere 2.

มันก็เกิดตำนานอันยิ่งใหญ่ในการออกแบบไอโอสเฟียร์ 2

But by 1991

แต่เมื่อปี 1991

we finally had this thing built.

เราได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นในที่สุด

And it was time for us to go in

และมันก็ถึงเวลาที่เราจะเข้าไป

and give it a go.

และลองดู

We needed to know,

เราต้องการทราบว่า

is life this malleable?

ชีวิตนั้นดัดแปลงได้ไหม

Can you take this biosphere,

คุณจะเอาไบโอสเฟียร์

that has evolved on a planetary scale,

ที่มีวิวัฒนาการมาในระดับใหญ่ขนาดดาวเคราะห์

and jam it into a little bottle,

มายัดใส่ลงในขวดเล็กๆ

and will it survive?

แล้วมันจะอยู่ได้หรือเปล่า

Big questions.

คำถามสำคัญจริงๆ

And we wanted to know this both for being able to go somewhere else

และเราต้องการจะทราบความจริงสองข้อ เพื่อที่จะไปยังที่อื่นๆ ในจักรวาล

in the universe -- if we were going to go to Mars, for instance,

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเราจะต้องไปดาวอังคาร

would we take a biosphere with us, to live in it?

เราจะต้องเอาไบโอสเฟียร์ไปกับเรา เพื่อเราจะอาศัยในนั้นไหม

We also wanted to know so we can understand more about

เราอยากทราบอีก เพื่อที่เราจะได้เข้าใจมากขึ้น

the Earth that we all live in.

เกี่ยวกับโลกที่เราอาศัยอยู่

Well, in 1991 it was finally time for us to go in

ในปี 1991 มันมาถึงเวลาที่เราเข้าไป

and try out this baby.

และลองเจ้าหนูนี่

Let's take it on a maiden voyage.

ไปออกเดินทางใหม่ซิงนี้กัน

Will it work? Or will something happen

มันจะได้ผลหรือเปล่า หรือมันจะเกิดอะไร

that we can't understand and we can't fix,

ที่เราไม่เข้าใจและแก้ไขมันไม่ได้

thereby negating the concept of man-made biospheres?

ซึ่งจะเป็นการปฏิเสธแนวคิดของไบโอสเฟียร์ ที่สร้างโดยมนุษย์ หรือเปล่า

So eight of us went in: four men and four women.

พวกเราแปดคนเข้าไป: ชายสี่และหญิงสี่

More on that later.

เดี๋ยวค่อยบอกรายละเอียดทีหลัง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this is the world that we lived in.

และนี่คือโลกที่เราอาศัยอยู่

So, on the top, we had

ด้านบน เรามี

these beautiful rainforests and an ocean,

ป่าฝนอันงดงามและท้องทะเล

and underneath we had all this technosphere, we called it,

และเบื้องล่าง เรามีส่วนควบคุมบรรยากาศ (technosphere)

which is where all the pumps and the valves

ซึ่งเป็นที่ที่ปั๊มและวาล์วทั้งหมด

and the water tanks and the air handlers, and all of that.

และถังเก็บน้ำและพัดลมระบายอากาศพวกนั้น

One of the Biospherians called it "garden of Eden

หนึ่งในผู้อาศัยในไบโอสเฟียร์เรียกมันว่า "สวนอีเดน

on top of an aircraft carrier."

บนหลังคาของเรือบรรทุกเครื่องบิน"

And then also we had the human habitat of course,

และแน่ล่ะ เราก็มีที่อยู่อาศัยของมนุษย์

with the laboratories, and all of that.

ที่มีห้องปฏิบัติการ อะไรพวกนั้น

This is the agriculture.

นี่คือบริเวณเพาะปลูก

It was essentially an organic farm.

มันเป็นฟาร์มออร์แกนิกจริงๆ

The day I walked into Biosphere 2,

วันที่ฉันเดินเข้าไปในไบโอสเฟียร์ 2

I was, for the first time,

มันเป็นครั้งแรก

breathing a completely different atmosphere

ที่ฉันได้สูดอากาศที่แตกต่าง

than everybody else in the world,

จากที่คนอื่นๆ ในโลกได้สัมผัสอย่างสิ้นเชิง

except seven other people.

ยกเว้นคนอื่นๆ อีกเจ็ดคน

At that moment I became part of that biosphere.

ณ วินาทีนั้น ฉันได้เป็นส่วนหนึ่งของไบโอสเฟียร์

And I don't mean that in an abstract sense;

และฉันไม่ได้หมายถึงนิยามในแบบนามธรรม

I mean it rather literally.

ฉันเป็นส่วนหนึ่งของมันตามนิยามจริงๆ

When I breathed out, my CO2

เมื่อฉันหายใจออก คาร์บอนไดออกไซด์จากฉัน

fed the sweet potatoes that I was growing.

ก็ถูกดูดไปโดยมันหวานที่ฉันปลูกอยู่

And we ate an awful lot of the sweet potatoes.

และพวกเราก็กินมันหวานกันเยอะมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And those sweet potatoes

และมันหวานพวกนี้

became part of me.

ก็เป็นส่วนหนึ่งของฉัน

In fact, we ate so many sweet potatoes

อันที่จริง พวกเรากินมันหวานเยอะมาก

I became orange with sweet potato.

จนฉันตัวส้มๆ

I literally was eating the same carbon over and over again.

ฉันกินคาร์บอนตัวเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

I was eating myself in some strange sort of bizarre way.

ฉันกินตัวของฉันเองในวิธีที่แปลกประหลาด

When it came to our atmosphere, however,

พูดถึงบรรยากาศในนั้น

it wasn't that much of a joke over the long term,

มันไม่ค่อยจะฮาเสียเท่าไร เมื่อเวลาผ่านไป

because it turned out that we were losing oxygen, quite a lot of oxygen.

เพราะว่าพวกเรากำลังเสียออกซิเจนปริมาณมาก

And we knew that we were losing CO2.

และเรารู้ว่าเรากำลังสูญเสียคาร์บอนไดออกไซด์

And so we were working to sequester carbon.

เราจึงทำการแยก (sequester) คาร์บอน

Good lord -- we know that term now.

ให้ตายเหอะ เรารู้จักคำนั้นซะที

We were growing plants like crazy.

เราปลูกต้นไม้กันอย่างบ้าคลั่ง

We were taking their biomass, storing them in the basement,

เรานำซากพืชเหล่านั้นมา เก็บไว้ในห้องใต้ดิน

growing plants, going around, around, around,

ปลูกพืช วนไปวนมา

trying to take all of that carbon out of the atmosphere.

พยายามดึงเอาคาร์บอนทั้งหมดในบรรยากาศออก

We were trying to stop carbon from going into the atmosphere.

เราพยายามหยุดยั้ง ไม่ให้คาร์บอนกลับไปสู่บรรยากาศ

We stopped irrigating our soil, as much as we could.

เราหยุดรดน้ำแก่ดิน มากที่สุดเท่าที่เราทำได้

We stopped tilling, so that we could prevent greenhouse gasses from going into the air.

เราหยุดพรวนดิน เพื่อที่เราจะป้องกัน การปลดปล่อยก๊าซเรือนกระจกสู่อากาศ

But our oxygen was going down faster

แต่ออกซิเจนของเราลดลงเร็วกว่าเดิม

than our CO2 was going up, which was quite unexpected,

กว่าปริมาณคาร์บอนไดออกไซด์ที่เพิ่มขึ้น ซึ่งมันผิดความคาดหมาย

because we had seen them going in tandem in the test module.

เพราะเราเห็นพวกมันมีความสัมพันธ์กันในการทดสอบ

And it was like playing atomic hide-and-seek.

และนี่มันก็เป็นยังกับอะตอมเล่นซ่อนแอบ

We had lost seven tons of oxygen.

พวกเราเสียออกซิเจนไปเจ็ดตัน

And we had no clue where it was.

พวกเราไม่รู้เลยว่ามันหายไปไหน

And I tell you, when you lose a lot of oxygen --

และฉันบอกได้เลย เมื่อคุณเสียออกซิเจนไปเยอะๆ

and our oxygen went down quite far;

และออกซิเจนก็ลดลงมาก

it went from 21 percent down to 14.2 percent --

มันลดจาก 21 เปอร์เซ็นต์ ไปอยู่ที่ 14.2 เปอร์เซ็นต์

my goodness, do you feel dreadful.

พระเจ้า นี่มันน่ากลัวมาก

I mean we were dragging ourselves around the Biosphere.

ฉันหมายถึงเราต้องพาร่างของเราไปๆ มาๆ ในไบโอสเฟียร์

And we had sleep apnea at night.

นอนแล้วหยุดหายใจตอนกลางคืน

So you'd wake up gasping with breath,

จนเราต้องตื่นขึ้นมาหายใจหอบ

because your blood chemistry has changed.

เพราะเคมีของเลือดคุณนั้นเปลี่ยนไป

And that you literally do that. You stop breathing and then you -- (Gasps) --

และคุณก็เป็นแบบนั้นจริงๆ คุณหยุดหายใจและจากนั้นก็ (สะอึก)

take a breath and it wakes you up. And it's very irritating.

หายใจ และมันทำให้คุณต้องตื่น มันน่ารำคาญมากๆ

And everybody outside thought we were dying.

และทุกคนข้างนอกคิดว่าเรากำลังจะตาย

I mean, the media was making it sound like were were dying.

แบบว่า สื่อทำให้ทุกคนคิดว่าพวกเราจะตายกันแล้ว

And I had to call up my mother every other day saying, "No, Mum, it's fine, fine.

ฉันต้องโทรไปหาแม่ทุกวันสองวัน เพื่อบอกว่า "ไม่ค่ะแม่ ฉันไม่เป็นไร

We're not dead. We're fine. We're fine."

พวกเราไม่ตายหรอก พวกเราสบายดี"

And the doctor was, in fact, checking us

และอันที่จริงหมอก็มาตรวจเรา

to make sure we were, in fact, fine.

เพื่อให้แน่ใจว่า เรานั้นสบายดีจริงๆ

But in fact he was the person who was most susceptible to the oxygen.

แต่เป็นว่า เขานั้นเป็นคนที่ทนต่อออกซิเจนได้น้อยที่สุด

And one day he couldn't add up a line of figures.

และวันหนึ่งเขาบวกเลขไม่ได้ด้วยซ้ำ

And it was time for us to put oxygen in.

และมันก็ถึงเวลาที่เราต้องเติมออกซิเจนเข้าไป

And you might think, well,

และคุณอาจคิดว่า

"Boy, your life support system

"ไอ้หยา ระบบประทังชีวิตของคุณ

was failing you. Wasn't that dreadful?"

ทำคุณผิดหวังแบบนี้ มันไม่น่ากลัวหรอกหรือ"

Yes. In a sense it was terrifying.

ค่ะ ในแง่หนึ่งมันน่ากลัวจริงๆ

Except that I knew I could walk out the airlock door

เว้นแต่ว่าฉันรู้ว่า ฉันสามารถเดินออกไปจากประตูระบบแอร์ล็อค

at any time, if it really got bad,

ได้ทุกเมื่อ ถ้าสถานการณ์มันแย่จริงๆ

though who was going to say, "I can't take it anymore!"?

แต่ใครจะเป็นคนบอกว่า "ฉันทนไม่ไหวแล้ว"

Not me, that was for sure.

ไม่ใช่ฉันแน่ๆ

But on the other hand, it was the scientific gold of the project,

แต่ในเวลาเดียวกัน มันเป็นสิ่งที่แสนมีค่า ทางวิทยาศาสตร์

because we could really crank this baby up,

เพราะว่าเราเดินเครื่องมันได้จริงๆ

as a scientific tool,

เหมือนเป็นเครื่องมือวิทยาศาสตร์ชิ้นหนึ่ง

and see if we could, in fact, find

และดูซิว่า เราจะสามารถ

where those seven tons of oxygen had gone.

หาเจอหรือไม่ว่า ออกซิเจนเจ็ดตันหายไปไหน

And we did indeed find it.

และเราก็พบจริงๆ

And we found it in the concrete.

เราพบมันในคอนกรีต

Essentially it had done something very simple.

โดยพื้นฐานแล้ว มันทำในสิ่งที่ธรรมดาเหลือกัน

We had put too much carbon in the soil in the form of compost.

เราใส่คาร์บอนในรูปของสารประกอบลงในดินมากเกินไป

It broke down; it took oxygen out of the air;

มันสลายตัว มันปลดปล่อยออกซิเจนสู่อากาศ

it put CO2 into the air; and it went into the concrete.

มันทำให้เกิดคาร์บอนไดออกไซด์ในอากาศ และมันก็เข้าไปในคอนกรีต

Pretty straightforward really.

ค่อนข้างจะตรงไปตรงมานะ อันที่จริง

So at the end of the two years

ช่วงสุดท้ายของสองปีนั้น

when we came out, we were elated,

เมื่อเราออกมา พวกเรามีความสุข

because, in fact, although you might say

เพราะว่า แม้คุณจะบอกว่า

we had discovered something that was quite "uhh,"

เราได้พบอะไรบางอย่างที่มันแบบว่า "อืมมม"

when your oxygen is going down,

เมื่อออกซิเจนของคุณลดลง

stopped working, essentially, in your life support system,

หยุดทำงาน ในระบบประทังชีวิตของคุณ

that's a very bad failure.

มันเป็นความล้มเหลวแบบสุดๆ

Except that we knew what it was. And we knew how to fix it.

ยกเว้นที่ว่าเรารู้ว่ามันคืออะไร และเรารู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร

And nothing else emerged

และไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

that really was as serious as that.

มันฟังดูเคร่งเครียดแบบนั้นจริงๆ ค่ะ

And we proved the concept, more or less.

และเราได้พิสูจน์แนวคิดไปไม่มากก็น้อย

People, on the other hand, was a different subject.

แต่ผู้คน ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

We were -- yeah I don't know that we were fixable.

พวกเรา ค่ะ ฉันไม่รู้เลยว่าพวกเราจะรักษาหายไหม

We all went quite nuts, I will say.

พวกเราทุกคนแทบจะเป็นบ้า ฉันบอกได้เลย

And the day I came out of Biosphere 2,

และวันที่เราออกมาจากไบโอสเฟียร์ 2

I was thrilled I was going to see all my family and my friends.

ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้พบครอบครัวและเพื่อนๆ

For two years I'd been seeing people through the glass.

เป็นเวลาสองปีที่ฉันมองผู้คนผ่านกระจก

And everybody ran up to me.

และทุกคนก็วิ่งเข้ามาหาฉัน

And I recoiled. They stank!

ฉันเป็นอันต้องล่าถอย พวกเขาเหม็นหึ่ง

People stink!

ผู้คนนั้นเหม็นมากๆ

We stink of hairspray and underarm deodorant,

พวกเราฉุนกลิ่นสเปรย์ใส่ผมและน้ำยาดับกลิ่น

and all kinds of stuff.

อะไรพวกนั้น

Now we had stuff inside Biosphere to keep ourselves clean,

เรามีของข้างในไบโอสเฟียร์ที่พวกเราใช้ทำความสะอาด

but nothing with perfume.

แต่ไม่มีอะไรเลยที่มีน้ำหอม

And boy do we stink out here.

โอ้พระเจ้า พวกเราข้างนอกนี่เหม็นกันแบบนี้เชียว

Not only that,

ไม่ใช่แค่นั้น

but I lost touch of where my food came from.

แต่ฉันเสียสัมผัสไปว่าอาหารของฉันมาจากไหน

I had been growing all my own food.

ฉันปลูกอาหารของฉันเองทั้งหมด

I had no idea what was in my food, where it came from.

ฉันไม่เคยรู้ก่อนหน้านี้เลย ว่าอาหารของฉันมีอะไร มาจากไหน

I didn't even recognize half the names in most of the food that I was eating.

ฉันจำชื่ออาหารที่เคยกินได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

In fact, I would stand for hours in the aisles of shops,

ที่จริงแล้ว ฉันยืนเป็นชั่วโมงๆ ในร้าน

reading all the names on all of the things.

อ่านชื่อทุกสิ่งทุกอย่าง

People must have thought I was nuts.

คนคงคิดว่าฉันนี่บ้า

It was really quite astonishing.

มันค่อนข้างจะน่าประหลาดจริงๆ

And I slowly lost track

และฉันก็ค่อยๆ หลงเลือน

of where I was in this big biosphere, in this big biosphere that we all live in.

ว่าฉันเป็นส่วนไหนของไบโอสเฟียร์ใหญ่ ที่พวกเราอาศัยกันอยู่

In Biosphere 2 I totally understood

ในไบโอสเฟียร์ 2 ฉันเข้าใจอย่างเจนจบ

that I had a huge impact on my biosphere, everyday,

ว่าฉันมีผลกระทบอย่างมากต่อไบโอสเฟียร์องฉัน ทุกๆวัน

and it had an impact on me,

และมันก็มีผลต่อฉันเช่นกัน

very viscerally, very literally.

อย่างลึกซึ้งจริงๆ

So I went about my business:

ให้ฉันพูดถึงเรื่องธุรกิจของฉันบ้าง

Paragon Space Development Corporation,

บริษัทพารากอน สเปซ ดีเวลลอปเมนท์ (Paragon Space Development Corporation)

a little firm I started with people while I was in the Biosphere,

บริษัทเล็กๆ ที่ฉันก่อตั้งกับคนอื่นๆ ระหว่างที่ฉันอยู่ในไบโอสเฟียร์

because I had nothing else to do.

เพราะฉันไม่มีอะไรจะทำ

And one of the things we did was

และสิ่งหนึ่งที่เราทำก็คือ

try to figure out: how small can you make these biospheres,

พยายามที่จะเข้าใจว่า เราสร้างไบโอสเฟียร์ได้เล็กที่สุดแค่ไหน

and what can you do with them?

และเราทำอะไรกับมันได้บ้าง

And so we sent one onto the Mir Space Station.

เราได้ส่งไบโอสเฟียร์อันหนึ่งไป บนสถานีอวกาศเมียร์ (Mir)

We had one on the shuttle and one on the International Space Station,

เรามีอันหนึ่งบนกระสวยอวกาศ และอีกอันหนึ่งบนสถานีอวกาศนานาชาติ

for 16 months, where we managed to produce

เป็นเวลา 16 เดือน ที่ซึ่งพวกเราสามารถผลิต

the first organisms to go through

สิ่งมีชีวิตแรกที่ผ่านกระบวนการเจริญเติบโต

complete multiple life cycles in space --

จนครบวงจรชีวิตของมันในอวกาศ

really pushing the envelope

มันเป็นการผลักขอบเขต

of understanding how malleable

ของความเข้าใจว่าชีวิตของเรานั้น

our life systems are.

ปรับเปลี่ยนได้อย่างไร

And I'm also proud to announce

และฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติที่จะได้ประกาศว่า

that you're getting a sneak preview -- on Friday we're going to announce

คุณจะได้ชมตัวอย่าง ซึ่งวันศุกร์นี้เราจะประกาศ

that we're actually forming a team

ว่าเราได้ตั้งกลุ่ม

to develop a system to grow plants on the Moon,

เพื่อที่จะพัฒนาระบบที่จะปลูกพืชบนดวงจันทร์

which is going to be pretty fun.

ซึ่งมันจะต้องสนุกแน่ๆ

And the legacy of that is a system that we were designing:

และสิ่งที่ตกทอดมาก็คือคือระบบที่เราได้ออกแบบ

an entirely sealed system to grow plants to grow on Mars.

ระบบที่ถูกปิดสนิท เพื่อที่จะใช้ปลูกพืชที่จะเติบโตบนดาวอังคาร

And part of that is that we had to model

และส่วนหนึ่งคือ เราจะต้องออกแบบ

very rapid circulation of CO2

ระบบหมุนเวียนที่คล่องตัว

and oxygen and water through this plant system.

ของคาร์บอนไดออกไซด์ ออกซิเจน และน้ำ ผ่านระบบพืชนี้

As a result of that modeling

ผลจากการออกแบบก็คือ

I ended up in all places,

ฉันได้ไปทุกหนทุกแห่ง

in Eritrea, in the Horn of Africa.

ในประเทศเอริเทรีย ซึ่งอยู่ที่จะงอยแอฟริกา

Eritrea, formerly part of Ethiopia,

ประเทศเอริเทรีย ที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของเอธิโอเปีย

is one of those places that is astonishingly beautiful,

เป็นหนึ่งในที่ซึ่งสวยเอามากๆ

incredibly stark, and I have no understanding

เหมือนหยุดอยู่ไม่เปลี่ยนแปร และฉันไม่เข้าใจเลยว่า

of how people eke out a living there.

คนอยู่ที่นั่นกันได้อย่างไร

It is so dry.

มันแห้งแล้งมาก

This is what I saw.

นี่คือสิ่งที่ฉันเห็น

But this is also what I saw.

แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันได้เห็นเช่นกัน

I saw a company that had

ฉันเห็นบริษัทที่ได้

taken seawater

นำเอาน้ำทะเล

and sand, and they were growing

และทราย และพวกเขา

a kind of crop that will grow on pure salt water without having to treat it.

ก็ปลูกพืชที่จะเติบโตด้วยน้ำเกลือเพียงอย่างเดียว โดยที่ไม่ต้องบำบัดน้ำนั้นเลย

And it will produce a food crop.

และมันก็จะให้ผลผลิตทางการเกษตร

In this case it was oilseed.

ในกรณีนี้เป็นเมล็ดพืชที่ให้น้ำมัน

It was astonishing. They were also producing mangroves

มันน่าทึ่ง พวกเขายังได้ทำสวน

in a plantation.

ต้นโกงกางอีกด้วย

And the mangroves were providing wood

และต้นโกงกางนั้นก็ให้ไม้

and honey and leaves for the animals,

และน้ำผึ้งและใบไม้สำหรับสัตว์

so that they could produce milk and whatnot,

ดังนั้น พวกเขาจึงสามารถผลิตนมและสิ่งอื่นๆ

like we had in the Biosphere.

แบบเดียวกับพวกเราในไบโอสเฟียร์

And all of it was coming from this: shrimp farms.

และทั้งหมดนี้ก็มาจากสิ่งนี้ ฟาร์มกุ้ง

Shrimp farms are a scourge on the earth,

ฟาร์มกุ้งนั้นเป็นดั่งหายนะบนโลก

frankly, from an environmental point of view.

จากมุมมองเกี่ยวกับธรรมชาติ

They pour huge amounts of pollutants into the ocean.

พวกมันเทมลพิษขนานใหญ่ลงในทะเล

They also pollute their next-door neighbors.

พวกมันยังก่อมลพิษต่อเพื่อนบ้านมันด้วย

So they're all shitting each other's ponds, quite literally.

ดังนั้น พวกมันเหมือนโยนอึใส่กันและกัน ทำนองนั้น

And what this project was doing

และสิ่งที่โครงการนี้ทำ

was taking the effluent of these,

ก็คือเอาของเสียจากสิ่งเหล่านี้

and turning them into all of this food.

มาเปลี่ยนเป็นอาหารเหล่านี้

They were literally turning pollution into abundance for a desert people.

มันเป็นการเปลี่ยนจากมลพิษไปเป็นความอุดมสมบูรณ์ สำหรับผู้ที่อยู่ในทะเลทรายจริงๆ

They had created an industrial ecosystem, of a sense.

พวกเขาได้สร้างอุตสาหกรรมนิเวศวิทยา อะไรแนวนั้น

I was there because I was actually modeling the mangrove portion

ฉันอยู่ที่นั่น เพราะฉันเป็นคนออกแบบส่วนสวนโกงกาง

for a carbon credit program, under the U.N.

สำหรับโครงการคาร์บอน ภายใต้การควบคุมขององค์การสหประชาชาติ

Kyoto Protocol system.

พิธีสารเกียวโต (Kyoto Protocol system)

And as I was modeling this mangrove swamp,

และเมื่อฉันได้ออกแบบสวนป่าโกงกางนี้

I was thinking to myself, "How do you put a box around this?"

ฉันคิดในใจว่า "จะเอาพวกมันใส่ครอบได้อย่างไร"

When I'm modeling a plant in a box, literally,

เมื่อฉันออกแบบพืชในกล่อง

I know where to draw the boundary.

ฉันรู้ว่าจะขีดเส้นขอบตรงไหน

In a mangrove forest like this I have no idea.

ในป่าโกงกางแบบนี้ฉันไม่รู้เหมือนกัน

Well, of course you have to draw the boundary around the whole of the Earth.

แน่ล่ะ คุณจะต้องวาดเส้นกรอบรอบโลกทั้งใบ

And understand its interactions with the entire Earth.

และเข้าใจปฏิสัมพันธ์ของมันที่เกิดขึ้นกับทั้งโลก

And put your project in that context.

และทำให้โครงการของคุณอยู่ในบริบทนั้น

Around the world today we're seeing an incredible transformation,

ปัจจุบัน เราเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมายทั่วโลก

from what I would call a biocidal species,

จากสิ่งที่ฉันอยากจะเรียกว่า สิ่งมีชีวิตที่มีพิษ

one that -- whether we intentionally or unintentionally --

ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่

have designed our systems to kill life, a lot of the time.

พวกมันได้ออกแบบระบบของเราให้คร่าชีวิตอยู่บ่อยๆ

This is in fact, this beautiful photograph,

อันที่จริงแล้ว ภาพที่สวยงามนี้

is in fact over the Amazon.

เป็นส่วนเบื้องบนของอะเมซอน

And here the light green are areas of massive deforestation.

และสิ่งสีเขียวอ่อนนี้เป็นบริเวณที่เกิดการถางป่าอย่างหนัก

And those beautiful wispy clouds

และเมฆแสนสวยเหล่านั้น

are, in fact, fires, human-made fires.

อันที่จริง คือไฟที่เกิดจากน้ำมือมนุษย์

We're in the process of transforming from this,

เราอยู่ในกระบวนเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง

to what I would call a biophilic society,

จากสิ่งนี้ สู่สิ่งที่ฉันเรียกว่าสังคมที่รักชีวภาพ

one where we learn to nurture society.

สังคมที่เราเรียนรู้ที่จะทะนุบำรุงสังคม

Now it may not seem like it, but we are.

ทีนี้ มันอาจรู้สึกไม่ค่อยใช่ แต่เราเป็นเช่นนั้น

It is happening all across the world,

มันเกิดขึ้นทั่วไปในโลก

in every kind of walk of life,

ในทุกผู้ทุกนาม

and every kind of career

และทุกสาขาอาชีพ

and industry that you can think of.

และทุกอุตสาหกรรมที่คุณจะนึกออก

And I think often times people get lost in that.

และฉันคิดอยู่บ่อยๆ ว่า คนนั้นหลงทางอยู่ในนั้น

They go, "But how can I possibly find my way in that?

พวกเขาพร่ำว่า "เราจะไปหาทางเจอได้อย่างไร

It's such a huge subject."

มันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยนะ"

And I would say that the small stuff counts. It really does.

และฉันก็อยากจะบอกว่า สิ่งเล็กๆ นั้นก็สำคัญ จริงๆ นะ

This is the story of a rake in my backyard.

นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคราดในสวนหลังบ้านฉัน

This was my backyard,

นี่คือสวนหลังบ้านของฉัน

very early on, when I bought my property.

ช่วงก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันซื้อที่ดินนี้

And in Arizona, of course, everybody puts gravel down.

และในอริโซน่า แน่ล่ะ ทุกคนใส่ก้อนกรวดลงไป

And they like to keep everything beautifully raked. And they keep all the leaves away.

พวกเขาชอบที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นระเบียบสวยงาม และพวกเขาก็โกยใบไม้ออกไป

And on Sunday morning the neighbors leaf blower comes out,

ตอนวันอาทิตย์เช้า เพื่อนบ้านก็เอาเครื่องเป่าใบไม้ออกมา

and I want to throttle them.

และฉันก็อยากจะบีบคอพวกเขา

It's a certain type of aesthetic.

มันเป็นสุนทรียศาสตร์อย่างหนึ่งนะ

We're very uncomfortable with untidiness.

เรารู้สึกไม่สบายใจมากๆ กับความไม่เรียบร้อย

And I threw away my rake.

ส่วนฉันน่ะทิ้งคราดนั้น

And I let all of the leaves fall from the trees that I have on my property.

ให้ใบไม้จากต้นไม้บนผืนดินนั้นร่วงลงมา

And over time, essentially what have I been doing?

และพอเวลาผ่านไป ฉันได้ทำอะไรลงไปน่ะหรอ

I've been building topsoil.

ฉันได้สร้างหน้าดิน

And so now all the birds come in. And I have hawks.

และตอนนี้ นกทั้งหลายก็เข้ามา และฉันก็พบเหยี่ยว

And I have an oasis.

และก็มีโอเอซิสด้วย

This is what happens every spring. For six weeks,

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นทุกๆ ฤดูใบไม้ผลิ เป็นเวลาหกสัปดาห์

six to eight weeks, I have this flush of green oasis.

หกถึงแปดสัปดาห์ ฉันมีโอเอซิสเขียวชะอุ่ม

This is actually in a riparian area.

อันที่จริงมันเป็นพื้นที่ติดลำน้ำ

And all of Tucson could be like this

และเมืองทูซอน (Tucson) ก็สามารถเป็นแบบนี้ได้

if everybody would just revolt and throw away the rake.

ถ้าทุกคนปฏิวัติแล้วโยนคราดทิ้งไป

The small stuff counts.

สิ่งเล็กน้อยนั้นมีผล

The Industrial Revolution -- and Prometheus --

การปฎิวัติอุตสาหกรรม และโพรมีเทียส

has given us this, the ability to light up the world.

ได้ให้มองสิ่งนี้ให้กับเรา มันคือความสามารถที่จะให้แสงสว่างแก่โลก

It has also given us this,

มันยังมอบอีกสิ่งให้กับเรา

the ability to look at the world from the outside.

มันคือความสามารถที่จะมองดูโลกของเราจากภายนอก

Now we may not all have

ทีนี้ เราอาจจะไม่ได้มี

another biosphere that we can run to,

ไบโอสเฟียร์อีกอันที่เราสามารถจะกำกับมา

and compare it to this biosphere.

และเปรียบเทียบมันกับไบโอสเฟียร์นี้

But we can look at the world,

แต่เราสามารถมองดูโลก

and try to understand where we are in its context,

และพยายามที่จะเข้าใจ ว่าเราอยู่ตรงส่วนไหนในบริบทของมัน

and how we choose to interact with it.

และเราเลือกที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับมันอย่างไร

And if you lose where you are in your biosphere,

และถ้าเราหลงทาง ว่าเราอยู่ตรงไหนกันแน่ในชีวมณฑลของเรา

or are perhaps having a difficulty connecting

หรืออาจกำลังตกที่นั่งลำบากในการเชื่อมโยง

with where you are in the biosphere,

ว่าคุณอยู่ ณ จุดไหนในไบโอสเฟียร์นี้

I would say to you,

ฉันอยากจะบอกกับคุณว่า

take a deep breath.

หายใจลึกๆ

The yogis had it right.

พวกโยคีน่ะทำถูกแล้ว

Breath does, in fact, connect us all

ลมหายใจนั้น ผูกสัมพันธ์เราทั้งหมดไว้ด้วยกัน

in a very literal way.

ตามนิยามนั้นเลย

Take a breath now.

ลองสูดหายใจสิ

And as you breathe, think

เมื่อคุณหายใจ

about what is in your breath.

คิดดูว่าอะไรอยู่ในลมหายใจของคุณ

There perhaps is the CO2 from the person sitting next-door to you.

ในนั้น บางทีมันอาจมีคาร์บอนไดออกไซด์ จากคนที่นั่นถัดจากคุณ

Maybe there is a little bit of oxygen

มันอาจมีออกซิเจนนิดหน่อย

from some algae on the beach not far from here.

จากสาหร่ายบนชายหาดไม่ไกลจากนี้

It also connects us in time.

มันยังทำให้เราสัมพันธ์กันผ่านห้วงเวลา

There may be some carbon in your breath

มันอาจมีคาร์บอนในลมหายใจของคุณ

from the dinosaurs.

ที่มาจากไดโนเสาร์

There could also be carbon that you are exhaling now

มันอาจเป็นคาร์บอนที่คุณหายใจออกอยู่ตอนนี้

that will be in the breath

ที่จะกลายเป็นลมหายใจ

of your great-great-great-grandchildren.

ของทายาทรุ่นลูกรุ่นหลานของคุณ

Thank you. (Applause)

ขอบคุณค่ะ (เสียงปรบมือ)