We train soldiers for war. Let's train them to come home, too | Hector Garcia

Translator: Chanyanart Kiattiporn-opas Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Carlos,

คาร์ลอส

the Vietnam vet Marine

ทหารผ่านศึกนาวิกโยธินของเวียดนาม

ที่อาสาสมัครไปรบถึงสามแห่ง และได้สู้รบยิงกับทหารฝั่งตรงข้าม

who volunteered for three tours and got shot up in every one.

In 1971, he was medically retired

เขาเกษียณจากภาวะทางสุขภาพใน ค.ศ. 1971

because he had so much shrapnel in his body

เนื่องจากเขาถูกกระสุนฝังอยู่ในร่างจำนวนมาก

ที่ดังเตือนมาจากเครื่องตรวจโลหะ

that he was setting off metal detectors.

For the next 42 years, he suffered from nightmares,

เมื่อ 42 ปีถัดมา เขาทุกข์ทรมานจากฝันร้าย

extreme anxiety in public,

วิตกกังวลทางสังคมอย่างหนัก

isolation, depression.

มีอาการแยกตัว และซึมเศร้า

He self-medicated with alcohol.

เขาเยียวยาตัวเองด้วยแอลกอฮอล์

He was married and divorced three times.

เคยแต่งงาน และหย่าถึงสามครั้ง

Carlos had post-traumatic stress disorder.

คาร์ลอสเป็นโรคเครียดหลัง ประสบเหตุการณ์ร้ายแรง

ตอนนี้ ผมเป็นนักจิตวิทยา ที่ช่วยบรรเทาความทุกข์ของผู้คนครับ

Now, I became a psychologist to help mitigate human suffering,

and for the past 10 years, my target has been the suffering caused by PTSD,

และเมื่อ 10 ปีก่อน เป้าหมายของผม มีสาเหตุมาจากการเจ็บป่วยโรค PTSD

as experienced by veterans like Carlos.

เหมือนประสบการณ์ของทหารผ่านศึก เช่นคาร์ลอส

Until recently, the science of PTSD just wasn't there.

กระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ การหาคำตอบทาง วิทยาศาสตร์ของโรค PTSD กลับหาไม่พบ

ดังนั้น พวกเราก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง

And so, we didn't know what to do.

We put some veterans on heavy drugs.

เราจึงจ่ายยาแรง ๆ กับเหล่าทหารผ่านศึกบางคน

Others we hospitalized and gave generic group therapy,

คนอื่น ๆ พวกเราก็ให้นอนโรงพยาบาล และบำบัดกลุ่มทั่ว ๆ ไป

and others still we simply said to them,

คนที่ยังเหลือ เราก็บอกกับพวกเขาง่าย ๆ ว่า

"Just go home and try to forget about your experiences."

"แค่กลับไปบ้าน แล้วก็พยายามลืม ประสบการณ์เหล่านั้นของคุณนะ"

More recently, we've tried therapy dogs, wilderness retreats --

เร็ว ๆ นี้ เราลองใช้การบำบัดด้วยสุนัข, การพักผ่อนด้วยธรรมชาติ

many things which may temporarily relieve stress,

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้อาจช่วยเยียวยา ความเครียดแค่ชั่วคราว

but which don't actually eliminate PTSD symptoms over the long term.

แต่ไม่ได้ทำให้หายจากอาการของ โรค PTSD อย่างแท้จริงในระยะยาวได้

But things have changed.

แต่สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป

And I am here to tell you that we can now eliminate PTSD,

ผมมาที่นี่เพื่อบอกกับคุณว่า ตอนนี้ พวกเราสามารถรักษาโรค PTSD ได้แล้ว

not just manage the symptoms,

ไม่ใช่แค่จัดการกับแค่อาการ

and in huge numbers of veterans.

และมีผลเหล่าทหารผ่านศึกจำนวนมาก

เพราะว่ามีงานวิจัยใหม่ทางวิทยาศาสตร์ สามารถแสดงให้เห็น

Because new scientific research has been able to show,

อย่างปราศจากอคติ และทดลองซ้ำได้

objectively, repeatedly,

which treatments actually get rid of symptoms and which do not.

ที่การรักษาใดสามารถรักษาอาการให้ หายได้จริง ๆ กับวิธีใดรักษาไม่ได้

Now as it turns out,

ปรากฎว่า

the best treatments for PTSD use many of the very same training principles

การรักษาที่ดีที่สุดสำหรับโรค PTSD ใช้ หลักการฝึกฝนที่เหมือนกัน

that the military uses in preparing its trainees for war.

กับที่กองทัพใช้ ในการเตรียมตัวผู้ถูกฝึกเพื่อสงคราม

Now, making war --

การสร้างสงคราม

this is something that we are good at.

เป็นสิ่งที่พวกเราเก่งกาจ

We humans have been making war since before we were even fully human.

พวกเรา มนุษย์สร้างสงครามกันมาโดยตลอด ตั้งแต่ก่อนที่พวกเราเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์

และตั้งแต่นั้นมา เรามาจากการใช้ ก้อนหิน และพละกำลัง

And since then, we have gone from using stone and sinew

to developing the most sophisticated and devastating weapon systems imaginable.

มาสร้างอาวุธที่สุดแสนจะซับซ้อน และ มีอำนาจทำลายล้างตามจินตนาการ

และให้สิทธิกับทหารของเรา ในการใช้อาวุธเหล่านี้

And to enable our warriors to use these weapons,

we employ the most cutting-edge training methods.

เราใช้วิธีการฝึกฝนที่ล้ำหน้าที่สุด

We are good at making war.

พวกเราเก่งกาจในการสร้างสงคราม

And we are good at training our warriors to fight.

และเรายังเก่งกาจในการฝึกฝน ทหารของเราเพื่อจะต่อสู้

Yet, when we consider the experience of the modern-day combat veteran,

เมื่อพวกเราพิจารณาถึงประสบการณ์ การต่อสู้ของทหารผ่านศึกในทุกวันนี้

we begin to see that we have not been as good

เราก็เริ่มที่มองเห็นว่า เรานั้นทำได้ไม่ดีเลย

at preparing them to come home.

ในการตระเตรียมพวกเขาให้กลับบ้าน

Why is that?

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นครับ

Well, our ancestors lived immersed in conflict,

ครับ บรรพบุรุษของเราเคยใช้ชีวิต แบบอยู่กับการขัดแย้ง

และพวกเขาต่อสู้เพื่อสิทธิของ สถานที่ที่พวกเขาอยู่

and they fought right where they lived.

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ในประวัติการวิวัฒนาการของพวกเรา

So until only very recently in our evolutionary history,

ที่พวกเราแทบจะไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ วิธีการกลับมาจากสงคราม

there was hardly a need to learn how to come home from war,

เพราะว่าพวกเราไม่เคยทำอย่างนั้นจริง ๆ

because we never really did.

But thankfully, today,

แต่ต้องขอบคุณ ที่วันนี้

most of humanity lives in far more peaceful societies,

ที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ ในสังคมที่สุขสงบมาก ๆ

and when there is conflict, we, especially in the United States,

และเมื่อที่ไหนเกิดความขัดแย้ง เรา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อเมริกา

now have the technology to put our warriors through advanced training,

ปัจจุบันนี้เรามีเทคโนโลยีที่สวมให้กับ เหล่าทหารด้วยวิธีการฝึกฝนอันทันสมัย

drop them in to fight anywhere on the globe

ให้พวกเขาไปรบในที่ใดก็ตามบนโลก

และเมื่อปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้น

and when they're done,

jet them back to peacetime suburbia.

นำพวกเขากลับมาสู่ช่วงเวลาอันสุขสงบนอกเมือง

But just imagine for a moment what this must feel like.

แต่ให้ลองจินตนาการดูสักครู่นะครับ ว่ารู้สึกยังไงกับสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้

ผมเคยคุยกับทหารผ่านศึก ที่เขาบอกผมว่า

I've spoken with veterans who've told me

มีวันหนึ่งพวกเขาต่อสู้กับกองเพลิง อันโหดร้ายในประเทศอัฟกานิสถาน

that one day they're in a brutal firefight in Afghanistan

where they saw carnage and death,

ที่พวกเขาเห็นแต่การนองเลือด และความตาย

and just three days later, they found themselves

และสามวันต่อมา เขาพบว่าตัวเอง

toting an ice chest to their kid's soccer game.

หิ้วถังเก็บความเย็นไปใน การแข่งขันเล่นฟุตบอลของเด็ก ๆ

"Mindfuck" is the most common term.

"งงฉิบหาย" เป็นคำนิยามทั่วไปที่พบมากที่สุด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's the most common term I've heard to describe that experience.

เป็นคำทั่วไปที่พบมากที่สุดเวลาได้ยิน พวกเขาบรรยายถึงประสบการณ์นี้

And that's exactly what that is.

และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

Because while our warriors spend countless hours training for war,

เพราะว่าในขณะที่ทหารของเรา ใช้เวลาฝึกฝนอันนับไม่ถ้วนเพื่อการทำสงคราม

we've only recently come to understand

แต่เราพึ่งจะมาเข้าใจเมื่อไม่นานมานี้เอง

that many require training on how to return to civilian life.

ว่าจำต้องให้ฝึกฝนมากมายถึง วิธีการกลับมาใช้ชีวิตเป็นพลเรือนด้วย

Now, like any training, the best PTSD treatments require repetition.

ถึงตรงนี้ ก็เหมือนกับการฝึกฝนอื่น ๆ วิธีรักษา PTSD ที่ดีที่สุดต้องใช้การทวนซ้ำ

In the military,

ในทางการทหาร

we don't simply hand trainees Mark-19 automatic grenade launchers

เราไม่ได้ส่งเครื่องยิงลูกระเบิด Mark-19 ให้กับผู้ถูกฝึก

and say, "Here's the trigger, here's some ammo and good luck."

แล้วบอกว่า "นี่ไกปืน, นี่กระเป๋ากระสุน และโชคดีนะ"

No. We train them, on the range and in specific contexts,

เราไม่ได้ทำอย่างนั้นครับ เราสอนพวกเขา เป็นลำดับขั้น และในพื้นที่เฉพาะ

ทำซ้ำ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

over and over and over

until lifting their weapon and engaging their target

จนกระทั่งพวกเขายกอาวุธ และล็อคเป้าหมาย

is so engrained into muscle memory

เป็นสิ่งที่ฝังในหน่วยความจำ ในกล้ามเนื้อ

that it can be performed without even thinking,

ที่สามารถแสดงออกมาได้ โดยไม่ต้องแม้แต่จะคิด

even under the most stressful conditions you can imagine.

กระทั่งภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดที่สุด ที่คุณสามารถจินตนาการได้

Now, the same holds for training-based treatments.

เช่นเดียวกันกับ การรักษา ที่มีรากฐานมาจากการฝึกฝน

The first of these treatments is cognitive therapy,

อันดับแรกของการรักษานี้ คือ การบำบัดความคิด

and this is a kind of mental recalibration.

และนี่เป็นประเภทหนึ่งของ การปรับระดับสภาวะทางจิตใจใหม่

เมื่อทหารกลับมาบ้าน จากสงคราม

When veterans come home from war,

their way of mentally framing the world is calibrated

วิธีการที่ใจพวกเขาตีกรอบโลก คือ ปรับระดับสภาวะทางจิต

to an immensely more dangerous environment.

ต่อสภาพแวดล้อมอันตรายอย่างยิ่งยวด

So when you try to overlay that mind frame onto a peacetime environment,

เมื่อพวกคุณพยายามที่จะคลุมทับกรอบทางใจ บนภาวะแวดล้อมอันสุขสงบ

คุณก็จะเริ่มเกิดปัญหา

you get problems.

You begin drowning in worries about dangers that aren't present.

คุณจะเริ่มจมอยู่กับความวิตกกังวลมากมาย เกี่ยวกับภัยอันตรายที่ซึ่งมันไม่มีอยู่จริง

You begin not trusting family or friends.

คุณเริ่มที่จะไม่เชื่อใจครอบครัว หรือเพื่อน

Which is not to say there are no dangers in civilian life; there are.

ที่ซึ่งไม่อาจพูดได้ว่า ไม่มีอันตรายใน การใช้ชีวิตพลเรือน จริง ๆ มันมีอยู่ครับ

It's just that the probability of encountering them

มันเพียงแค่มีความน่าจะเป็น ในการเกิดกับพวกเขา

เมื่อเทียบกับการสู้รบแล้ว

compared to combat

is astronomically lower.

ต่ำกว่ามากมายมหาศาล

So we never advise veterans to turn off caution completely.

เราไม่เคยให้คำแนะนำกับทหารผ่านศึก ให้ปิดการเตือนภัยลงอย่างสมบูรณ์

We do train them, however, to adjust caution

เราควรสอนเขาที่จะปรับระดับการระวังภัย

according to where they are.

ตามสถานที่ที่พวกเขาอยู่

If you find yourself in a bad neighborhood,

หากคุณพบว่าตัวคุณเอง อยู่บ้านในระแวกที่ไม่ดีนัก

you turn it up.

คุณก็เปิดสัญญาณ ระวังภัยขึ้น

Out to dinner with family?

พอออกไปทานข้าวเย็นกับครอบครัว

You turn it way down.

คุณก็ปิดมันลงซะ

We train veterans to be fiercely rational,

เราสอนทหารผ่านศึกให้มีเหตุผลที่ดุร้าย

to systematically gauge the actual statistical probability

สอนให้มีการประเมินอย่างเป็นระบบ ต่อความน่าจะเป็นทางสถิติตามจริง

of encountering, say, an IED here in peacetime America.

ที่จะประสบกับมัน ที่พูดได้ว่าเป็น ระเบิดแสวงเครื่องในเวลาอันสงบสุขในอเมริกา

With enough practice, those recalibrations stick.

ด้วยการฝึกฝนที่มากพอ การปรับระดับ สภาวะทางจิตใหม่เหล่านี้จะติดแน่น

The next of these treatments is exposure therapy,

การรักษาถัดมา คือ การบำบัดแบบเผชิญ

and this is a kind of field training,

และเป็นการฝึกในสถานการณ์จริง

and the fastest of the proven effective treatments out there.

และเป็นวิธีรักษาซึ่งพิสูจน์ว่าให้ ผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพที่สุด

You remember Carlos?

คุณจำ คาร์ลอส ได้ไหมครับ

This was the treatment that he chose.

นี่เป็นวิธีการรักษาที่เขาเลือก

And so we started off by giving him exercises,

โดยเราเริ่มจากให้เขาออกกำลังกาย

for him, challenging ones:

สำหรับเขา สิ่งท้าทายหนึ่งคือ

going to a grocery store,

การไปร้านขายของชำ

going to a shopping mall, going to a restaurant,

ไปห้างสรรพสินค้า ไปร้านอาหาร

sitting with his back to the door.

นั่งเอาหลังพิงกับประตู

And, critically --

และ ช่วงวิกฤตอย่างยิ่ง

การอยู่ในสภาพแวดล้อมเหล่านี้

staying in these environments.

Now, at first he was very anxious.

ในช่วงแรกเขาวิตกกังวลมาก

He wanted to sit where he could scan the room,

เขาต้องการที่จะนั่งในที่ซึ่ง สามารถจะสแกนทั้งห้องได้

ในที่ที่เขาสามารถวางแผนเส้นทางการหนีได้

where he could plan escape routes,

where he could get his hands on a makeshift weapon.

ในที่ที่มือของเขาจะสามารถวาง อยู่บนอาวุธที่ใช้ชั่วคราวได้

และเมื่อเขาต้องการจะออกไป แต่ไม่อาจทำได้

And he wanted to leave, but he didn't.

He remembered his training in the Marine Corps,

เขาจำการฝึกฝนของเขา ในหน่วยนาวิกโยธิน

and he pushed through his discomfort.

และเขาผลักตัวเองให้ผ่านความอึดอัดใจนี้

And every time he did this, his anxiety ratcheted down a little bit,

และทุก ๆ ครั้งที่เขาทำเช่นนี้ ความวิตกกังวลจะลดลงเล็กน้อย

and then a little bit more and then a little bit more,

และทีละเล็กละน้อย ทีละเล็กละน้อย

until in the end,

กระทั่งหมดลงไป

he had effectively relearned how to sit in a public space

เขาจะต้องได้เรียนรู้วิธีการนั่งใน พื้นที่สาธารณะใหม่อีกครั้ง

and just enjoy himself.

และมีความสุขกับตัวเอง

He also listened to recordings of his combat experiences,

เขาจะได้ฟังเทปที่อัดเสียงเกี่ยวกับ ประสบการณ์การต่อสู้ของเขาเอง

ซ้ำ ไปซ้ำมา

over and over and over.

He listened until those memories no longer generated any anxiety.

เขาฟังจนกระทั่งความทรงจำเหล่านั้น ไม่ก่อให้เกิดความวิตกกังวลกับเขาอีกต่อไป

He processed his memories so much

เขามีการประมวลผลความทรงจำเขาอย่างมาก

ที่ซึ่งสมองของเขาไม่จำเป็นหวนคิดถึง ประสบการณ์เหล่านั้นอีก

that his brain no longer needed to return to those experiences

in his sleep.

เมื่อเขาหลับ

And when I spoke with him a year after treatment had finished,

และเมื่อผมได้คุยกับเขา หลังจากการรักษาตลอดหนึ่งปีจบลง

he told me,

เขาบอกกับผมว่า

"Doc, this is the first time in 43 years

"หมอ นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 43 ปีเลยครับ"

that I haven't had nightmares."

ที่ผมไม่ฝันร้าย"

Now, this is different than erasing a memory.

ครับ ถึงตรงนี้ นี่เป็นสิ่งที่แตกต่างจาก การลบความทรงจำ

ทหารจะยังคงจดจำประสบการณ์ ที่สร้างบาดแผลให้กับพวกเขาได้เสมอ

Veterans will always remember their traumatic experiences,

แต่ด้วยการฝึกฝนที่มากพอ

but with enough practice,

those memories are no longer as raw or as painful as they once were.

ความทรงจำเหล่านี้ไม่สดใหม่อีกต่อไปหรือ เจ็บปวดเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น

They don't feel emotionally like they just happened yesterday,

พวกเขาไม่ได้สัมผัสอารมณ์ เหมือนกับที่พวกเขาเคยประสบเมื่อวานนี้

and that is an immensely better place to be.

และนั่นเป็นที่ ๆ ดีกว่าอย่างมากมาย ที่จะอยู่

But it's often difficult.

แต่มันเป็นสิ่งที่ยากเสมอ

And, like any training, it may not work for everybody.

และก็เหมือนกับ การฝึกฝน ที่มันอาจจะไม่ได้ผลกับทุกคน

และมีเรื่องของความไว้วางใจ

And there are trust issues.

Sometimes I'm asked,

บางที ผมก็ถูกถามว่า

"If you haven't been there, Doc, how can you help me?"

"หากหมอไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย หมอ จะช่วยผมได้ยังไง"

Which is understandable.

มันเป็นคำถามที่เข้าใจได้

But at the point of returning to civilian life,

แต่เป้าหมายของการกลับไปสู่ การใช้ชีวิตพลเรือนใหม่อีกครั้ง

you do not require somebody who's been there.

คุณไม่จำเป็นต้องมีใครสักคน อยู่ตรงนั้นกับคุณด้วย

You don't require training for operations on the battlefield;

คุณไม่ได้กำหนดให้ฝึกฝน เพื่อปฏิบัติการในสนามรบ

แต่คุณกำหนดให้ฝึกฝนวิธีที่จะกลับสู่บ้าน

you require training on how to come home.

For the past 10 years of my work,

ตลอดระยะเวลาทำงานของผม 10 ปีที่ผ่านมา

I have been exposed to detailed accounts

ผมต้องเผชิญกับเรื่องราวรายละเอียด

ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ที่คุณจะจินตนาการได้

of the worst experiences that you can imagine,

daily.

ทุกวัน

And it hasn't always been easy.

และมันไม่เคยง่ายเลย

มันมีช่วงเวลาที่ผมรู้สึก ใจผมแตกสลาย

There have been times where I have just felt my heart break

or that I've absorbed too much.

หรือผมดูดซับเรื่องราวมากเกินไป

แต่การฝึกฝนที่อยู่บนฐานของการรักษา เหล่านี้มันทำงานของมันได้อย่างดี

But these training-based treatments work so well,

that whatever this work takes out of me, it puts back even more,

อะไรก็ตามที่งานนี้ได้เอาไปจากผม มันก็ใส่กลับเข้ามามากยิ่งกว่าเดิม

because I see people get better.

เพราะผมเห็นผู้คนเริ่มดีขึ้น

I see people's lives transform.

ผมเห็นชีวิตผู้คนเปลี่ยนแปลง

Carlos can now enjoy outings with his grandchildren,

คาร์ลอสสามารถสนุกสนานกับ การออกข้างนอกกับหลาน ๆ ของเขา

ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้เลย แม้แต่กับกับลูก ๆ ของเขาเอง

which is something he couldn't even do with his own children.

And what's amazing to me is that after 43 years of suffering,

และมันเป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจสำหรับผม คือ ภายหลังจาก 43 ปีที่ทุกข์ทน

it only took him 10 weeks of intense training to get his life back.

มันใช้เวลาเพียงแค่ 10 สัปดาห์ในการ การฝึกฝนอันเข้มข้นเพื่อนำเขากลับมา

และเมื่อผมได้พูดกับเขา และเขาได้บอกผมว่า

And when I spoke with him, he told me,

"I know that I can't get those years back.

"ผมรู้นะว่า ผมไม่สามารถนำปี เหล่านั้นกลับมาได้

แต่อย่างน้อยตอนนี้ ไม่ว่าผมจะมี วันเหลือที่จะอยู่บนโลกใบนี้เท่าไร

But at least now, whatever days that I have left on this Earth,

ผมจะสามารถมีชีวิตที่อยู่อย่างสงบได้

I can live them in peace."

เขายังพูดอีกว่า "ผมหวังว่าทหารผ่านศึก ที่อายุน้อยกว่าผมจะไม่รีรอ

He also said, "I hope that these younger veterans don't wait

to get the help they need."

ที่จะรับความช่วยเหลือ ที่เขาควรได้รับ"

And that's my hope, too.

และนั่นก็เป็นความหวัง ของผมเหมือนกัน

เพราะว่า

Because ...

ชีวิตนี้มันแสนสั้น

this life is short,

and if you are fortunate enough to have survived war

และหากคุณโชคดีพอที่รอดชีวิตจากสงคราม

or any kind of traumatic experience,

หรือประสบการณ์แบบใดก็ตามที่ได้สร้างบาดแผล

you owe it to yourself to live your life well.

คุณเป็นหนี้ตัวคุณเอง ให้ใช้ชีวิตให้ดี

And you shouldn't wait to get the training you need

และคุณไม่ควรที่จะรอคอย ในการได้รับการฝึกฝนที่จำเป็น

to make that happen.

ให้มันเกิดขึ้นกับตัวคุณ

Now, the best way of ending human suffering caused by war

วิธีการที่ดีที่สุดในการยุติความทุกข์ทรมาน ของมนุษย์ที่มีสาเหตุมาจากสงคราม

is to never go to war.

ก็คือการไม่ไปทำสงคราม

But we are just not there yet as a species.

แต่พวกเราก็แค่ยังไปไม่ถึงตรงนั้น ที่เป็นสิ่งมีชีวิตประเภทนี้

จนกระทั่ง พวกเรา

Until we are,

the mental suffering that we create in our sons and in our daughters

ความทุกข์ทมทางใจที่พวกเราสร้าง กับลูกชาย และลูกสาวของพวกเรา

when we send them off to fight

เมื่อพวกเราส่งพวกเขาออกไปรบ

can be alleviated.

สามารถถูกเยียวยารักษาได้

But we must ensure that the science, the energy level, the value

แต่พวกเราต้องให้แน่ใจว่าวิทยาศาสตร์, ระดับพลังงาน และคุณค่า

that we place on sending them off to war

ในสถานที่ที่พวกเราส่งเขาออกไปสนามรบ

is at the very least mirrored

ที่อย่างน้อยต้องสะท้อน

in how well we prepare them to come back home to us.

การเตรียมตัวพวกเราอย่างดี ที่จะกลับบ้านมาหาเรา

This much, we owe them.

พวกเราเป็นหนี้เขา อย่างมาก

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)