Eduardo Briceño: How to get better at the things you care about | TED

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Pongsapak Vanichrundorn

Most of us go through life trying to do our best at whatever we do,

พวกเราส่วนใหญ่ พยายามทำให้ดีที่สุด ไม่ว่าทำอะไรในชีวิต

whether it's our job, family, school

ไม่ว่าจะเป็นการงาน ครอบครัว โรงเรียน

or anything else.

หรือสิ่งอื่นใด

I feel that way. I try my best.

ผมก็เหมือนกัน พยายามทำให้ดีที่สุด

But some time ago, I came to a realization

แต่เมื่อจุดหนึ่งในอดีต ผมก็รู้สึกตัวว่า

that I wasn't getting much better at the things I cared most about,

ผมไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่ ในเรื่องที่ผมใส่ใจมากที่สุด

whether it was being a husband or a friend

ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง การเป็นสามี หรือการเป็นเพื่อน

or a professional or teammate,

หรือการทำงาน หรือการเป็นเพื่อนร่วมงาน

and I wasn't improving much at those things

ผมไม่ได้ทำหน้าที่เหล่านั้นได้ดีขึ้น

even though I was spending a lot of time

แม้ว่าผมจะให้เวลากับมันไปมาก

working hard at them.

ทุ่มเทไปมากกับมัน

I've since realized from conversations I've had and from research

ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เริ่มเข้าใจ จากการที่ได้พูดคุย และจากงานวิจัยว่า

that this stagnation, despite hard work,

ภาวะที่ไม่คืบหน้า แม้ว่าจะทุ่มเทให้มันนี้

turns out to be pretty common.

กลายเป็นเรื่องที่ธรรมดามาก ๆ

So I'd like to share with you some insights into why that is

ผมจึงอยากแบ่งปัน ถึงข้อมูลเชิงลึก ว่าทำไมจึงเป็นอย่างนั้น

and what we can all do about it.

และเราแก้ไขมันได้ยังไง

What I've learned is that the most effective people

ผมได้เรียนรู้ว่า ผู้คนและทีมงานใด ๆ ก็ตาม

and teams in any domain

ที่มีประสิทธิภาพสูงสุด

do something we can all emulate.

ทำสิ่งที่ เราทุกคนทำตามได้

They go through life deliberately alternating between two zones:

พวกเขาดำเนินชีวิต อย่างสุขุมรอบคอบ สลับกันไปมาระหว่างสองโซน คือ

the learning zone and the performance zone.

โซนการเรียนรู้ และโซนการทำงาน (การแสดง)

The learning zone is when our goal is to improve.

โซนการเรียนรู้ คือ ถ้าเราอยากพัฒนาอะไรอย่างหนึ่ง

Then we do activities designed for improvement,

เราก็ทำกิจกรรมที่ได้ออกแบบไว้ สำหรับการปรับปรุงให้ดีขึ้น

concentrating on what we haven't mastered yet,

เพ่งไปที่สิ่งที่ เรายังไม่ได้รู้อย่างละเอียด

which means we have to expect to make mistakes,

ซึ่งหมายความว่า เราต้องคาดหมาย ในเรื่องการทำผิดพลาด

knowing that we will learn from them.

โดยรู้ว่า เราจะเรียนรู้ได้จากมัน

That is very different from what we do when we're in our performance zone,

สิ่งนั้นต่างกัน จากสิ่งที่เราทำ ตอนที่เราอยู่ใน โซนการกระทำของเรา

which is when our goal is to do something as best as we can, to execute.

ซึ่งก็คือ เมื่อเป้าหมายของเราคือทำให้ดี ที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือเพื่อปฏิบัติงาน

Then we concentrate on what we have already mastered

แล้วเราก็เพ่งความสนใจไปที่ สิ่งที่เรารู้อย่างละเอียดแล้ว

and we try to minimize mistakes.

และพยายามให้มีความผิดพลาดน้อยที่สุด

Both of these zones should be part of our lives,

โซนทั้งสองนี้ ควรเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา

but being clear about when we want to be in each of them,

แต่แบ่งชัดเจนว่า เราต้องการจะอยู่ในโซนไหนเมื่อใด

with what goal, focus and expectations,

พร้อมกับเป้าหมาย จุดสำคัญ และความคาดหมายอะไร

helps us better perform and better improve.

มันจะช่วยให้เราทำงานได้ดีขึ้น และปรับปรุงได้ดีขึ้น

The performance zone maximizes our immediate performance,

โซนการทำงานนั้น ทำให้การทำงานของเราในตอนนี้ถึงจุดสูงสุด

while the learning zone maximizes our growth

ขณะที่ โซนการเรียนรู้ทำให้การเติบโตและ

and our future performance.

การทำงานในอนาคตถึงขีดสูงสุด

The reason many of us don't improve much

เหตุที่เราหลายคนไม่ได้ปรับปรุงได้มากนัก

despite our hard work

แม้งานของเราจะหนักแล้วก็ตาม

is that we tend to spend almost all of our time in the performance zone.

สาเหตุก็คือ เรามักจะใช้เวลาเกือบทั้งหมด อยู่ในโซนการทำงาน

This hinders our growth,

มันฉุดการเติบโตของเรา

and ironically, over the long term, also our performance.

และก็น่าแปลก นาน ๆ เข้า มันก็ฉุดการทำงานของเราไปอีกด้วย

So what does the learning zone look like?

แล้วโซนการเรียนรู้ เป็นอย่างไรหรือครับ

Take Demosthenes, a political leader

เดมอสเตอนีส ผู้นำทางการเมือง

and the greatest orator and lawyer in ancient Greece.

เป็นนักพูดผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด เป็นนักกฎหมาย ในสมัยกรีกโบราณ

To become great, he didn't spend all his time

การมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ได้นั้น เขาไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเขา

just being an orator or a lawyer,

แค่เป็นเพียงนักพูด หรือนักกฎหมาย

which would be his performance zone.

ซึ่งจะเป็นเรื่องที่อยู่ในโซนการทำงานของเขา

But instead, he did activities designed for improvement.

แต่เขากลับทำกิจกรรมต่างๆที่ออกแบบไว้ เพื่อปรับปรุงงาน

Of course, he studied a lot.

แน่นอน เขาศึกษาหาความรู้

He studied law and philosophy with guidance from mentors,

เขาศึกษากฎหมายและปรัชญา พร้อมกับการแนะนำ จากอาจารย์ที่ปรึกษา

but he also realized that being a lawyer involved persuading other people,

แต่เขาก็ยังตระหนักด้วยว่า การเป็นนักกฎหมาย ข้องเกี่ยวกับการชักจูงโน้วน้าวคนอื่น ๆ

so he also studied great speeches

เขาจึงศึกษาการพูดอย่างที่ยิ่งใหญ่

and acting.

และการแสดง

To get rid of an odd habit he had of involuntarily lifting his shoulder,

เพื่อจะกำจัดนิสัยแปลก ๆ ที่เขามี คือ มักจะยกไหล่ขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

he practiced his speeches in front of a mirror,

เขาฝึกพูดอยู่หน้ากระจกเงา

and he suspended a sword from the ceiling

และเขาก็แขวนดาบหย่อนลงมาจากเพดาน

so that if he raised his shoulder,

เพื่อที่ว่าหากเขายกไหล่ขึ้นมา

it would hurt.

เขาก็จะเจ็บตัว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

To speak more clearly despite a lisp,

เพื่อให้พูดอย่างชัดเจนขึ้น แม้จะมีเสียงซู่ซ่า

he went through his speeches with stones in his mouth.

เขาพูดตลอดจนจบ โดยมีก้อนหินอยู่ในปาก

He built an underground room

เขาสร้างห้องใต้ดินขึ้นมา

where he could practice without interruptions

ที่เขาสามารถฝึกพูดได้ โดยไม่มีใครมาขัดจังหวะ

and not disturb other people.

และไม่ไปรบกวนคนอื่นๆ

And since courts at the time were very noisy,

และเพราะว่าศาลในสมัยนั้น เสียงดังหนวกหูมาก

he also practiced by the ocean,

เขาจึงไปฝึกอยู่ใกล้ๆทะเลอีกด้วย

projecting his voice above the roar of the waves.

เปล่งเสียงออกไปจนได้ยินไปไกล เหนือเสียงกึกก้องของคลื่น

His activities in the learning zone

กิจกรรมของเขาในโซนการเรียนรู้นั้น

were very different from his activities in court,

แตกต่างไปจากกิจกรรมของเขาในศาลอย่างมาก

his performance zone.

หรือ ในโซนการทำงานของเขา

In the learning zone,

ส่วนในโซนการเรียนรู้นั้น

he did what Dr. Anders Ericsson calls deliberate practice.

เขาทำตาม ดร. แอนเดอร์ส อีริคส์สัน เรียกว่า ฝึกอย่างตั้งใจ

This involves breaking down abilities into component skills,

วิธีการนี้เกี่ยวกับการแตกความสามารถ ออกเป็นทักษะย่อย ๆ

being clear about what subskill we're working to improve,

ให้แน่ชัดว่า ทักษะย่อยอะไรบ้าง ที่เรากำลังจะปรับปรุงให้ดีขึ้น

like keeping our shoulders down,

อย่างเช่น ระวังให้ไหล่ของเราลงมา

giving full concentration to a high level of challenge

เพ่งความสนใจอย่างเต็มที่ ถึงระดับการท้าทายขั้นสูง

outside our comfort zone,

นอกขอบเขตความสบายของเรา

just beyond what we can currently do,

แค่เกินกว่าที่เราสามารถทำได้ในปัจจุบัน

using frequent feedback with repetition and adjustments,

โดยใช้ข้อมูลป้อนกลับบ่อยครั้ง กับการทำซํ้า และการปรับเปลี่ยน

and ideally engaging the guidance of a skilled coach,

และถ้าจะให้ดีเยี่ยม ก็ให้มีการชี้แนะ ของโค้ชที่ชำนาญการ

because activities designed for improvement

เพราะกิจกรรมที่ออกแบบไว้เพื่อการปรับปรุง

are domain-specific,

เจาะจงเฉพาะในขอบเขต

and great teachers and coaches know what those activities are

และครูและโค้ชที่ยิ่งใหญ่นั้น รู้ว่ากิจกรรมเหล่านั้นคืออะไร

and can also give us expert feedback.

และยังให้ข้อมูลเชี่ยวชาญป้อนกลับมาได้

It is this type of practice in the learning zone

มันเป็นแบบของการฝึก ในโซนการเรียนรู้

which leads to substantial improvement,

ที่จะนำไปสู่การปรับปรุงได้อย่างจริงจัง

not just time on task performing.

ไม่ใช่แค่เวลาที่ใช้ในการทำงาน

For example, research shows that after the first couple of years

ยกตัวอย่างเช่น การศึกษาวิจัยแสดงให้เห็นว่า หลังจากช่วงเวลาสองปีแรก

working in a profession,

ที่ปฏิบัติงานในอาชีพ

performance usually plateaus.

การทำงานมักจะดีขึ้นเพียงเล็กน้อย หรือไม่พัฒนาเลย

This has been shown to be true in teaching, general medicine,

เรื่องนี้แสดงว่าเป็นจริง ในสาขาการเรียนการสอน เวชศาสตร์ทั่วไป

nursing and other fields,

การพยาบาล และสาขาวิชาอื่น ๆ

and it happens because once we think we have become good enough,

และมันเกิดขึ้นก็เพราะว่า เมื่อเราคิดว่า เราดีพอแล้ว

adequate,

พอเหมาะแล้ว

then we stop spending time in the learning zone.

แล้วเราก็หยุดใช้เวลาในโซนการเรึยนรู้

We focus all our time on just doing our job,

ตลอดเวลาเรามุ่งเน้นสนใจ แค่การทำงานของเรา

performing,

การปฏิบัติงาน

which turns out not to be a great way to improve.

ซึ่งไม่ใช่วิธีที่ดีนัก ที่จะปรับปรุง

But the people who continue to spend time in the learning zone

แต่ผู้คนที่ยังคงใช้เวลา อยู่ในโซนการเรียนรู้นั้น

do continue to always improve.

ก็ยังคงปรับปรุงอยู่ได้เสมอ

The best salespeople at least once a week

พนักงานขายที่ดีที่สุด อย่างน้อยสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง

do activities with the goal of improvement.

ทำกิจกรรมโดยมีจุดประสงค์เพื่อการปรับปรุง

They read to extend their knowledge,

พวกเขาอ่านเพื่อขยายความรู้ของเขาออกไป

consult with colleagues or domain experts,

ปรึกษาหารือกับเพื่อนร่วมงาน หรือผู้เชี่ยวชาญในสาขา

try out new strategies, solicit feedback and reflect.

ทดลองกลยุทธ์ใหม่ๆ ขอข้อมูลป้อนกลับ และนำมาคิดไตร่ตรอง

The best chess players

คนเล่นหมากรุกที่เก่งที่สุดนั้น

spend a lot of time not playing games of chess,

ใช้เวลาไปมากมาย ไม่ใช่ในการเล่นเกมหมากรุก

which would be their performance zone,

ซึ่งก็คือ โซนการทำงานของเขา

but trying to predict the moves grand masters made and analyzing them.

แต่เป็นการพยายามคาดเดาการเดินหมาก ที่นักหมากรุกชั้นนำเดิน และมาวิเคราะห์

Each of us has probably spent many, many, many hours

เราแต่ละคนนั้นน่าจะใช้เวลาไป หลายต่อหลายชั่วโมง

typing on a computer

พิมพ์ที่คอมพิวเตอร์

without getting faster,

โดยไม่ได้พิมพ์เร็วขึ้นเลย

but if we spent 10 to 20 minutes each day

แต่ถ้าเราใช้เวลา 10 ถึง 20 นาที ในแต่ละวัน

fully concentrating on typing 10 to 20 percent faster

ตั้งใจเพ่งอย่างเต็มที่ ให้พิมพ์เร็วกว่า อัตราเร็วของเราในปัจจุบัน

than our current reliable speed,

10 ถึง 20 เปอร์เซ็นต์

we would get faster,

เราก็น่าจะพิมพ์ได้เร็วขึ้น

especially if we also identified what mistakes we're making

โดยเฉพาะถ้าเราระบุได้อีกด้วยว่า เรามีข้อผิดพลาดอะไรบ้าง

and practiced typing those words.

และก็ฝึกพิมพ์คำเหล่านั้น

That's deliberate practice.

นั่นคือ การฝึกอย่างตั้งใจ

In what other parts of our lives,

ในส่วนอื่น ๆ ของชีวิตเรานั้น

perhaps that we care more about,

บางที ที่เราเห็นสำคัญกว่าสิ่งอื่น

are we working hard but not improving much

เราทุ่มเทอย่างหนัก แต่ไม่ได้ดีขึ้นมาก

because we're always in the performance zone?

เพราะเราอยู่แค่ในโซนการทำงาน หรือเปล่า

Now, this is not to say that the performance zone has no value.

ครับ นี่ไม่ได้กล่าวว่า โซนการทำงานไม่มีคุณค่าอะไร

It very much does.

มันมีคุณค่าอย่างมากครับ

When I needed a knee surgery, I didn't tell the surgeon,

ผมเคยต้องผ่าตัดหัวเข่า ผมไม่ได้บอกแพทย์ผ่าตัด

"Poke around in there and focus on what you don't know."

ว่า "ควานหาในนั้นให้ทั่ว เพ่งไปที่สิ่งที่คุณไม่รู้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"We'll learn from your mistakes!"

"เราจะเรียนรู้จากข้อผิดพลาดคุณ"

I looked for a surgeon who I felt would do a good job,

แต่ผมมองหาแพทย์ผ่าตัด ที่ผมรู้สึกว่าน่าจะทำงานดี

and I wanted her to do a good job.

และผมต้องการให้เธอทำงานอย่างดี

Being in the performance zone

การที่อยู่ในโซนการทำงานนั้น

allows us to get things done as best as we can.

ให้เราได้ทำสิ่งต่าง ๆ ให้เสร็จ อย่างดีที่สุด เท่าที่จะทำได้

It can also be motivating,

มันยังจูงใจเราได้อีกด้วย

and it provides us with information to identify what to focus on next

และมันให้เราได้ข้อมูลที่จะระบุได้ว่า ต่อไปเราจะเพ่งความสนใจไปที่อะไร

when we go back to the learning zone.

เมื่อเรากลับไปที่โซนการเรียนรู้

So the way to high performance

วิธีการที่จะได้การปฏิบัติงานที่สูง

is to alternate between the learning zone and the performance zone,

ก็คือ การสลับไปมาระหว่างโซนการเรียนรู้ และโซนการทำงาน

purposefully building our skills in the learning zone,

การสร้างทักษะของเรา อย่างมีจุดหมาย ในโซนการเรียนรู้

then applying those skills in the performance zone.

แล้วก็นำทักษะเหล่านั้นไปประยุกต์ใช้ ในโซนการทำงาน

When Beyoncé is on tour,

ตอนที่บียอนเซ่ เดินทางไปแสดงคอนเสิร์ต

during the concert, she's in her performance zone,

ระหว่างการแสดงคอนเสิร์ต เธออยู่ในโซนการทำงาน

but every night when she gets back to the hotel room,

แต่ทุกคืน เมื่อเธอกลับมาห้องพักในโรงแรม

she goes right back into her learning zone.

เธอตรงกลับไปยังโซนการเรียนรู้ของเธอทันที

She watches a video of the show that just ended.

เธอดูวิดีโอการแสดง ที่เพิ่งจะจบลงไป

She identifies opportunities for improvement,

เธอบอกได้ถึงโอกาสที่จะปรับปรุงให้ดีขึ้น

for herself, her dancers and her camera staff.

สำหรับตัวเธอเอง นักเต้น และพวกช่างกล้อง

And the next morning,

และในเช้าวันต่อมา

everyone receives pages of notes with what to adjust,

ทุกคนก็ได้รับบันทึกเป็นหน้าๆ มีอะไรบ้างที่จะปรับเปลี่ยน

which they then work on during the day before the next performance.

ซึ่งพวกเขาก็จะทำงานกัน ในตอนกลางวัน ก่อนการแสดงครั้งต่อไป

It's a spiral

มันเป็นวงก้นหอย

to ever-increasing capabilities,

ถึงความสามารถที่เพิ่มขึ้นตลอดเวลา

but we need to know when we seek to learn, and when we seek to perform,

แต่เราต้องรู้ว่าเมื่อใดต้องการจะเรียนรู้ และเมื่อใดที่เราต้องการจะทำงาน

and while we want to spend time doing both,

แต่ในขณะที่เราต้องการใช้เวลาทำทั้งสองอย่าง

the more time we spend in the learning zone,

ยิ่งเราใช้เวลา ในโซนการเรียนรู้มากเท่าใด

the more we'll improve.

เราก็ปรับปรุงได้มากขึ้น

So how can we spend more time in the learning zone?

เราจะใช้เวลาในโซนการเรียนรู้ มากขึ้นได้อย่างไร

First, we must believe and understand

ข้อแรก เราต้องเชื่อและเข้าใจว่า

that we can improve,

เราปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นได้

what we call a growth mindset.

ซึ่งเราเรียกว่า โกรท มายเซ็ท (Growth Mindset)

Second, we must want to improve at that particular skill.

ข้อสอง เราต้องมีความต้องการ ที่จะปรับปรุงทักษะนั้น

There has to be a purpose we care about,

ต้องมีจุดประสงค์ที่เราเห็นว่าสำคัญ

because it takes time and effort.

เพราะมันต้องใช้เวลาและความพยายาม

Third, we must have an idea about how to improve,

ข้อสาม เราต้องมีแนวคิดเกี่ยวกับว่า จะปรับปรุงอย่างไร

what we can do to improve,

อะไรที่เราทำได้ เพื่อทำให้ดีขึ้น

not how I used to practice the guitar as a teenager,

ไม่ใช่วิธีที่ผมเคยใช้ ในการฝึกกีต้าร์ ตอนผมเป็นวัยรุ่น

performing songs over and over again,

คือร้องเพลงซํ้าแล้วซํ้าเล่า

but doing deliberate practice.

แต่ให้ทำการฝึกอย่างตั้งใจ

And fourth, we must be in a low-stakes situation,

และข้อสี่ เราต้องอยู่ในสถานการณ์ ที่มีความเสี่ยงตํ่า

because if mistakes are to be expected,

เพราะถ้าความผิดพลาด เป็นสิ่งที่เราคาดหมาย

then the consequence of making them must not be catastrophic,

แล้วผลที่ตามมาจากความผิดพลาดนั้น ต้องไม่เป็นความหายนะ

or even very significant.

หรือเสียหายร้ายแรง

A tightrope walker doesn't practice new tricks without a net underneath,

คนเล่นกายกรรมเดินไต่ลวด จะไม่ฝึก ท่าพลิกแพลงใหม่โดยไม่มีตาข่ายรองรับ

and an athlete wouldn't set out to first try a new move

และนักกีฬาก็จะไม่ลองเล่นท่าใหม่ ๆ

during a championship match.

ระหว่างการแข่งขันชิงแชมป์

One reason that in our lives

เหตุผลหนึ่งที่ว่า ในชีวิตของเรา

we spend so much time in the performance zone

เราใช้เวลาไปมากมายเหลือเกิน ในโซนการทำงาน

is that our environments often are, unnecessarily, high stakes.

ก็คือ สภาวะแวดล้อมของเรานั้น มีความเสี่ยงสูง โดยไม่จำเป็นอยู่บ่อย ๆ

We create social risks for one another,

เราสร้างความเสี่ยงทางสังคม ให้กับกันและกัน

even in schools which are supposed to be all about learning,

แม้กระทั่งในโรงเรียน ซึ่งควรจะ เกี่ยวกับการเรียนรู้ทั้งหมด

and I'm not talking about standardized tests.

ผมไม่ได้กำลังพูดถึงเรื่องแบบทดสอบมาตรฐาน

I mean that every minute of every day,

ผมหมายถึงว่า ทุก ๆ นาทีของทุกวัน

many students in elementary schools through colleges

นักเรียนจำนวนมาก ในโรงเรียนประถมศึกษา จนถึงระดับอุดมศึกษา

feel that if they make a mistake, others will think less of them.

รู้สึกว่า หากพวกเขาทำความผิดพลาด คนอื่นๆก็จะขาดความนับถือเขาไป

No wonder they're always stressed out

ไม่แปลกใจเลยว่า พวกเขาตึงเครียดอยู่เสมอ

and not taking the risks necessary for learning.

และไม่ยอมเสี่ยง ซึ่งจำเป็นต่อการเรียนรู้

But they learn that mistakes are undesirable

แต่เรียนรู้ว่า ความผิดพลาดนั้น ไม่เป็นที่ปรารถนา

inadvertently

เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

when teachers or parents are eager to hear just correct answers

เมื่อครูหรือพ่อแม่นั้นกระตือรือร้น จะฟังแค่เพียงคำตอบที่ถูกต้อง

and reject mistakes rather than welcome and examine them

และปฏิเสธความผิดพลาด แทนที่จะต้อนรับและตรวจสอบมัน

to learn from them,

เพื่อเรียนรู้จากมัน

or when we look for narrow responses

หรือเมื่อเรามองหาการตอบรับแคบ ๆ

rather than encourage more exploratory thinking

แทนที่จะส่งเสริมการคิด เชิงสำรวจวินิจฉัยมากขึ้น

that we can all learn from.

ซึ่งเราเรียนรู้จากมันได้

When all homework or student work has a number or a letter on it,

เมื่อการบ้านหรืองานของนักเรียนนั้น มีตัวเลขหรือตัวอักษรกำกับอยู่

and counts towards a final grade,

และนับคะแนนไปสู่ลำดับคะแนนตอนปลายภาค

rather than being used for practice, mistakes, feedback and revision,

แทนที่จะถูกนำไปใช้เพื่อการฝึก ข้อผิดพลาด ข้อมูลป้อนกลับมา และการปรับปรุงใหม่

we send the message that school is a performance zone.

เราส่งสารไปว่า โรงเรียนเป็นโซนการทำงาน

The same is true in our workplaces.

สถานที่ทำงานของเรา ก็เป็นแบบเดียวกัน

In the companies I consult with, I often see flawless execution cultures

ในบริษัทที่ผมไปขอคำปรึกษา ผมมักเห็นวัฒนธรรมการบริหารแบบไม่มีที่ติ

which leaders foster to encourage great work.

ซึ่งผู้นำสนับสนุน เพื่อส่งเสริมงานที่ยิ่งใหญ่

But that leads employees to stay within what they know

แต่นั่นนำลูกจ้างให้ยังคงอยู่ ภายในสิ่งที่เขารู้แล้ว

and not try new things,

และไม่พยายามในสิ่งใหม่ๆ

so companies struggle to innovate and improve,

บริษัทจึงดิ้นรนที่จะนำสิ่งใหม่เข้ามา และปรับปรุง

and they fall behind.

และก็ตกหล่นไปอยู่ด้านหลัง

We can create more spaces for growth

เราสามารถสร้างที่ว่างเพิ่มขึ้น สำหรับการเติบโต

by starting conversations with one another

โดยการเริ่มต้นพูดคุยกันเกี่ยวกับว่า

about when we want to be in each zone.

เมื่อใดที่เราต้องการจะอยู่ในแต่ละโซน

What do we want to get better at and how?

เราต้องการจะพัฒนา ในเรื่องใดบ้าง และทำอย่างไร

And when do we want to execute and minimize mistakes?

และเมื่อใดที่ต้องการจะดำเนินการทำ และให้ความผิดพลาดมีน้อยที่สุด

That way, we gain clarity about what success is,

ด้วยวิธีการนั้น เราก็จะได้ความกระจ่าง ว่าอะไรคือ ความสำเร็จ

when, and how to best support one another.

เมื่อใด และจะสนับสนุนกันให้ดีที่สุดอย่างไร

But what if we find ourselves in a chronic high-stakes setting

แต่สมมุติว่าถ้าเราพบตัวเอง ในสภาพแวดล้อมที่มีความเสี่ยงอย่างสุด ๆ

and we feel we can't start those conversations yet?

และเรารู้สึกว่า ยังไม่สามารถเริ่มการพูดคุยเหล่านั้นได้

Then here are three things that we can still do as individuals.

แล้วละก็ สามอย่างนี้ ที่เรายังคงสามารถทำได้ด้วยตัวเอง

First, we can create low-stakes islands in an otherwise high-stakes sea.

ข้อหนึ่ง เราสามารถสร้างเกาะความเสี่ยงตํ้าขึ้นมา ในทะเลที่ความเสี่ยงสูง

These are spaces where mistakes have little consequence.

พวกนี้เป็นพื้นที่ว่างที่ความผิดพลาด มีผลน้อยนิด

For example, we might find a mentor or a trusted colleague

ตัวอย่างเช่น เราอาจจะพบว่าที่ปรึกษา หรือเพื่อนร่วมงานที่เราไว้วางใจ

with whom we can exchange ideas or have vulnerable conversations

ที่เราสามารถแลกเปลี่ยนความคิดเห็น หรือพูดคุยเรื่องที่เปราะบางกันได้

or even role-play.

หรือกระทั่งเล่นบทบาทสมมุติ

Or we can ask for feedback-oriented meetings as projects progress.

หรือเราสามารถขอให้มีการประชุมเพื่อได้ ข้อมูลป้อนกลับ ขณะที่โครงการก้าวหน้าไป

Or we can set aside time to read or watch videos or take online courses.

หรือเราสามารถกันเวลาไว้ เพื่ออ่าน หรือดูวิดีโอ หรือเข้าไปลงเรียนทางออนไลน์

Those are just some examples.

เหล่านั้นเป็นเพียงบางตัวอย่าง

Second, we can execute and perform as we're expected,

ข้อที่สอง เราสามารถดำเนินการ และทำงาน ตามที่เราถูกคาดหมายไว้

but then reflect on what we could do better next time,

แล้วก็คิดไตร่ตรอง สิ่งที่เราอาจทำได้ดีขึ้น ในครั้งต่อไป

like Beyoncé does,

เช่นเดียวกับที่บิยองเซ่ทำ

and we can observe and emulate experts.

เรายังสามารถสังเกตและเลียนแบบผู้เชี่ยวชาญ

The observation, reflection and adjustment is a learning zone.

การสังเกต การคิดไตร่ตรองและการปรับเปลี่ยน เป็นโซนการเรียนรู้

And finally, we can lead

ุและท้ายสุดแล้ว เราสามารถนำ

and lower the stakes for others by sharing what we want to get better at,

และลดความเสี่ยงลงได้สำหรับคนอื่น โดยการบอกเล่าสิ่งที่เราต้องการจะให้ดีขึ้น

by asking questions about what we don't know,

โดยถามคำถามเกี่ยวกับสิ่งที่เราไม่รู้

by soliciting feedback and by sharing our mistakes

โดยขอข้อมูลป้อนกลับ โดยบอกเล่าความผิดพลาดสู่กันฟัง

and what we've learned from them,

และสิ่งที่เราได้เรียนรู้จากพวกเขา

so that others can feel safe to do the same.

เพื่อให้คนอื่นรู้สึกปลอดภัย ที่จะทำเหมือนกัน

Real confidence is about modeling ongoing learning.

ความมั่นใจแท้จริง คือ การเป็นแบบอย่าง การเรียนรู้ที่ต่อเนื่อง

What if, instead of spending our lives doing, doing, doing,

สมมุติว่า แทนที่จะใช้ชีวิตของเรา ทำ ทำ ทำ

performing, performing, performing,

แสดง แสดง แสดง

we spent more time exploring,

ให้เรามาใช้เวลาในการสำรวจให้มากขึ้น

asking,

ตั้งคำถามมากขึ้น

listening,

ฟังให้มากขึ้น

experimenting, reflecting,

การทดลอง การคิดไตร่ตรอง

striving and becoming?

การมานะบากบั่น และกลายมาเป็น จะได้หรือไม่

What if we each always had something

สมมุติว่า เราแต่ละคน มีบางสิ่งบางอย่าง

we were working to improve?

ที่เรากำลังพยายามปรับปรุงอยู่

What if we created more low-stakes islands

สมมุติว่า เราสร้างเกาะที่มีความเสี่ยงตํ่า

and waters?

และนํ้าเพิ่มมากขึ้น

And what if we got clear,

สมมุติว่า เราเข้าใจ

within ourselves and with our teammates,

ตัวเราเอง และกับเพื่อนร่วมทีมงาน

about when we seek to learn and when we seek to perform,

เกี่ยวกับ เมื่อใดที่เรามุ่งหาการเรียนรู้ และเมื่อใด ที่เรามุ่งหาการทำงาน

so that our efforts can become more consequential,

เพื่อให้ความพยายามของเรานั้น สามารถมีผลที่สำคัญยิ่งขึ้น

our improvement never-ending

การปรับปรุงของเราก็จะไม่จบสิ้น

and our best even better?

สิ่งที่ดีที่สุดของเรานั้น ก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก

Thank you.

ขอบคุณครับ