Eduardo Briceño: How to get better at the things you care about | TED

Translator: Masi Tashakori Reviewer: Saeid Saadat Talab

Most of us go through life trying to do our best at whatever we do,

اکثر ما در طول زندگی سعی بر هرچه بهتر انجام دادن کارهامون داریم

whether it's our job, family, school

هر وظیفه‌ای که به عهده داریم، خانواده، دانشگاه

or anything else.

یا در هرکار دیگه‌ای.

I feel that way. I try my best.

من هم همین طورم، بیشترین تلاش خودم رو می‌کنم

But some time ago, I came to a realization

اما یه روزی، متوجه شدم

that I wasn't getting much better at the things I cared most about,

که در مواردی که بیشتر بهش اهمیت می‌دم، بهتر نشدم،

whether it was being a husband or a friend

این‌که به‌عنوان همسر یا یک دوست

or a professional or teammate,

یا یک حرفه‌ای یا همکار

and I wasn't improving much at those things

من در اون زمینه‌ها پیشرفتی نکرده بودم

even though I was spending a lot of time

با وجود این‌که زمان و

working hard at them.

سخت‌کوشی زیادی براشون گذاشته بودم.

I've since realized from conversations I've had and from research

تا زمانی که از گفتگوها و جستجوهایی که داشتم پی بردم که

that this stagnation, despite hard work,

این ایستایی و رکود، با وجود تلاش سخت،

turns out to be pretty common.

خیلی رایج و متداول از آب در اومد.

So I'd like to share with you some insights into why that is

از این بابت، دوست دارم برخی از بینش‌های درونی رو که چرا این رکود به وجود می‌آد

and what we can all do about it.

و ما چی‌کار می‌تونیم در موردش انجام بدیم، باهاتون به اشتراک بگذارم.

What I've learned is that the most effective people

چیزی که من یاد گرفتم این بوده که اکثر مردم تاثیرگذار

and teams in any domain

و تیم‌ها در هر حوزه‌ای

do something we can all emulate.

کاری رو می‌کنن که ما همگی قادریم، ازشون تقلید کنیم.

They go through life deliberately alternating between two zones:

اون‌ها به طور حساب شده‌‌ای در کنکاش با زندگی بین دو منطقه:

the learning zone and the performance zone.

منطقه‌ی یادگیری و منطقه عملکرد همواره در حال ایجاد تغییرند.

The learning zone is when our goal is to improve.

منطقه یادگیری برای زمانی‌ست که هدفمون پیشرفته.

Then we do activities designed for improvement,

سپس فعالیت‌هایی رو برای پیشرفت طراحی می‌کنیم،

concentrating on what we haven't mastered yet,

بر روی مواردی که هنوز بر اون‌ها فائق نیومدیم تمرکز می‌کنیم،

which means we have to expect to make mistakes,

به این معنی که ما انتظار خطا رو می‌دیم،

knowing that we will learn from them.

می‌دونیم که از اون‌ها درس خواهیم گرفت.

That is very different from what we do when we're in our performance zone,

این خیلی متفاوت از کاری ست که ما در منطقه‌ی عملکرد انجام می‌دیم،

which is when our goal is to do something as best as we can, to execute.

زمانی هست که هدف ما انجام کاری به بهترین وجه ممکن، برای اجراست.

Then we concentrate on what we have already mastered

بعد از اون ما بر روی کارهایی که خبره هستیم تمرکز می‌کنیم

and we try to minimize mistakes.

و سعی داریم که اشتباهات رو به حداقل برسونیم.

Both of these zones should be part of our lives,

هر دوی این مناطق باید بخشی از زندگی ما باشند،

but being clear about when we want to be in each of them,

اما زمانی که قراره در هر کدوم از این مناطق باشیم باید کاملا واضح و روشن باشه،

with what goal, focus and expectations,

این‌که هدف، مرکز توجه و انتظارات‌مون چی هست،

helps us better perform and better improve.

به ما در بهتر عمل کردن و پیشرفت بهتر کمک می‌کنه.

The performance zone maximizes our immediate performance,

منطقه‌ی عملکرد، اجرای آنی ما رو به حداکثر می‌رسونه،

while the learning zone maximizes our growth

در حالی که منطقه یادگیری، رشد و پیشرفت

and our future performance.

و اجرای آینده‌ی ما رو به حداکثر می‌رسونه.

The reason many of us don't improve much

علت اینکه بسیاری از ما خیلی پیشرفت نمی‌کنیم

despite our hard work

با وجود سخت کوشی‌هامون

is that we tend to spend almost all of our time in the performance zone.

اینه که، ما به صرف کردن بیشتر زمان‌مون در منطقه‌ی عملکرد تمایل داریم.

This hinders our growth,

این پیشرفت ما رو به تاخیر می‌ندازه،

and ironically, over the long term, also our performance.

و از قضا، در طی زمان طولانی، اجرای ما رو هم همین‌طور.

So what does the learning zone look like?

پس منطقه‌ی یادگیری به چی شبیه هست؟

Take Demosthenes, a political leader

نگاهی به "دماستنیز" رهبر سیاسی بندازیم

and the greatest orator and lawyer in ancient Greece.

بهترین سخنور و وکیل در دوران یونان باستان.

To become great, he didn't spend all his time

برای عالی بودن او همه‌ی زمانش رو برای

just being an orator or a lawyer,

فقط یک سخنران یا وکیل بودن صرف نکرد.

which would be his performance zone.

که این‌ها منطقه عملکردش بودند.

But instead, he did activities designed for improvement.

اما به‌جاش، او فعالیت‌های طرح‌ریزی شده‌ای رو برای بهبود انجام داد.

Of course, he studied a lot.

البته، مطالعات بسیاری کرد.

He studied law and philosophy with guidance from mentors,

او قانون و فلسفه رو با راهنمایی مربیانی فراگرفت،

but he also realized that being a lawyer involved persuading other people,

اما متوجه شد که به‌عنوان یک وکیل باید مردم رو متقاعد کنه،

so he also studied great speeches

پس به مهارت سخنرانی هم پرداخت

and acting.

و بازیگری،

To get rid of an odd habit he had of involuntarily lifting his shoulder,

تا از شر یک عادت عجیب که بالابردن غیر ارادی شونه‌اش بود خلاص بشه،

he practiced his speeches in front of a mirror,

سخنرانی‌هاش رو روبروی آینه تمرین می‌کرد،

and he suspended a sword from the ceiling

درحالی که یک شمشیر رو از سقف آویزان کرده بود

so that if he raised his shoulder,

که زمانی اگر شونه‌اش رو بالا ببره،

it would hurt.

صدمه ببینه،

(Laughter)

(خنده)

To speak more clearly despite a lisp,

تا بجای شل حرف زدن، واضح‌تر صحبت کنه،

he went through his speeches with stones in his mouth.

او سخنرانی‌اش رو با سنگ‌هایی در دهانش انجام می‌داد.

He built an underground room

همچنین یک اتاق زیرزمینی درست کرده بود

where he could practice without interruptions

جایی که او می‌تونست بدون وقفه

and not disturb other people.

و ایجاد مزاحمت برای اطرافیانش تمرین کنه.

And since courts at the time were very noisy,

و از اون‌جایی که دادگاه‌ها در اون زمان خیلی پر سرو صدا بودن،

he also practiced by the ocean,

او دربرابر اقیانوس تمرین می‌کرد،

projecting his voice above the roar of the waves.

تا تن صداش رو بالاتر از غرش امواج تقویت کنه.

His activities in the learning zone

فعالیت‌هاش در منطقه یادگیری

were very different from his activities in court,

بسیار متفاوت با فعالیت‌هاش در دادگاه

his performance zone.

که منطقه‌ی عملکردش محسوب می‌شد، بود.

In the learning zone,

در منطقه‌ی یادگیری

he did what Dr. Anders Ericsson calls deliberate practice.

اون کاری رو کرده بود که دکتر اندرس اریکسون بهش می‌گه: «تمرین حساب شده»

This involves breaking down abilities into component skills,

که شامل تجزیه توانایی‌ها در مهارت‌های جزء می‌شه،

being clear about what subskill we're working to improve,

واضح بودن این‌که ما برای بهبود چه زیر مهارتی در حال کار هستیم،

like keeping our shoulders down,

مثل پایین نگه داشتن شونه‌هامون،

giving full concentration to a high level of challenge

تمرکز کاملی رو به یک سطح بالایی از چالش

outside our comfort zone,

که خارج از محدوده آسایش‌مون هست، بدیم،

just beyond what we can currently do,

کاملا فراتر از کاری که می تونیم درحال حاضر انجام بدیم،

using frequent feedback with repetition and adjustments,

از بازخوردهای متناوب با تکرار و اصلاحات استفاده کنیم،

and ideally engaging the guidance of a skilled coach,

و به طور ایده‌آلی راهنمایی یک مربی ماهر را به‌کار بگیریم،

because activities designed for improvement

چون فعالیت‌هایی که برای پیشرفت طراحی شدن

are domain-specific,

در دامنه‌ی خاصی قرار دارند،

and great teachers and coaches know what those activities are

و معلمان و مربیان معتبر، اون فعالیت‌ها رو می‌شناسند

and can also give us expert feedback.

و همچنین توانایی انتقال بازخوردهای تخصصی به ما را دارند.

It is this type of practice in the learning zone

در منطقه یادگیری، این نوع تمرین

which leads to substantial improvement,

به سمت پیشرفت قابل توجهی،

not just time on task performing.

نه تنها برای زمان اجرا هدایت می‌شه.

For example, research shows that after the first couple of years

به طور مثال، تحقیقات نشون می‌ده که بعد از اولین دو سال

working in a profession,

کار روی یک حرفه،

performance usually plateaus.

معمولا اجرا در یک سطح بدون تغییر می‌مونه.

This has been shown to be true in teaching, general medicine,

درستی این تحقیق در تدریس، پزشکی عمومی،

nursing and other fields,

پرستاری و رشته‌های دیگر نشان داده شده،

and it happens because once we think we have become good enough,

و این زمانی‌ست که ما تصور می‌کنیم که به اندازه کافی (درکارمون) خوب

adequate,

و لایق هستیم.

then we stop spending time in the learning zone.

این‌جاست که ما وقت گذاشتن برای محدوده‌ی یادگیری رو متوقف می‌کنیم.

We focus all our time on just doing our job,

و تمام زمان خودمون رو روی انجام کارمون،

performing,

اجرا،

which turns out not to be a great way to improve.

که مشخص شد راه مناسبی برای توسعه نیست، متمرکز می‌کنیم.

But the people who continue to spend time in the learning zone

اما افرادی که زمانی رو برای سپری کردن در منطقه یادگیری اختصاص می‌دهند

do continue to always improve.

همواره به بهبود و پیشرفت ادامه می‌دهند.

The best salespeople at least once a week

بهترین فروشندگان حداقل یکبار در هفته

do activities with the goal of improvement.

فعالیت‌هایی رو در هدف توسعه انجام می‌دهند.

They read to extend their knowledge,

اون‌ها برای توسعه دانش‌شون مطالعه می‌کنند،

consult with colleagues or domain experts,

با همکاران و متخصصان حوزه خودشون مشورت می‌کنند،

try out new strategies, solicit feedback and reflect.

راه‌کارهای جدید، درخواست بازخورد و بازتاب را امتحان می‌کنند.

The best chess players

بهترین بازیکنان شطرنج

spend a lot of time not playing games of chess,

بیشترین زمان خودشون رو نه برای بازی شطرنج،

which would be their performance zone,

که منطقه عملکرد آن‌ها هست،

but trying to predict the moves grand masters made and analyzing them.

که سعی بر پیش‌بینی حرکات اساتید بزرگ و تحلیل اون حرکات دارند.

Each of us has probably spent many, many, many hours

هر کدوم از ما ساعت‌های خیلی خیلی زیادی رو

typing on a computer

به تایپ با کامپیوتر مشغول هستیم

without getting faster,

بدون اینکه سرعت‌مون در تایپ بالاتر بره،

but if we spent 10 to 20 minutes each day

اما اگر ما ۱۰ تا ۲۰ دقیقه هر روز وقت صرف کنیم

fully concentrating on typing 10 to 20 percent faster

با تمرکز کامل روی ۱۰ تا ۲۰ درصد

than our current reliable speed,

سرعت بیشتر از سرعت تایپ کنونی خودمون،

we would get faster,

تایپمون سریع‌تر خواهد شد،

especially if we also identified what mistakes we're making

مخصوصا اگر ما اشتباهی که در حین تایپ انجام می‌دهیم رو متوجه بشیم

and practiced typing those words.

و روی اون کلمات تمرین کنیم.

That's deliberate practice.

این تمرین حساب شده است.

In what other parts of our lives,

در کدوم قسمت‌های زندگی مون،

perhaps that we care more about,

که احتمالا بیشتر بهشون اهمیت می‌دیم،

are we working hard but not improving much

تلاش زیادی انجام می‌دهیم ولی پیشرفت زیادی نمی‌کنیم؟

because we're always in the performance zone?

به این علت که همیشه در محدوده اجرایی قرار داریم؟

Now, this is not to say that the performance zone has no value.

این به این معنی نیست که منطقه‌ی عملکرد ارزشی نداره

It very much does.

خیلی هم ارزش داره.

When I needed a knee surgery, I didn't tell the surgeon,

وقتی من به عمل زانو نیاز داشتم، به جراح نگفتم که:

"Poke around in there and focus on what you don't know."

«اطرافش رو نگاه کن و روی چیزی که نمی‌دونی تمرکز کن.»

(Laughter)

(خنده)

"We'll learn from your mistakes!"

«ما از اشتباهاتمون درس می گیریم!»

I looked for a surgeon who I felt would do a good job,

من به دنبال جراحی گشتم که احساس کنم که کارش رو خوب انجام خواهد داد،

and I wanted her to do a good job.

و ازش خواستم که تلاش‌اش رو بکنه،

Being in the performance zone

بودن در منطقه‌ی عملکرد

allows us to get things done as best as we can.

به ما اجازه انجام کارهایی رو در بهترین حالتی که می‌تونیم، می‌ده

It can also be motivating,

هم‌چنین این می‌تونه محرک باشه،

and it provides us with information to identify what to focus on next

و اطلاعاتی رو در اختیار ما قرار می‌ده که در مرحله‌ی بعدی

when we go back to the learning zone.

در زمانی که ما به حوزه یادگیری برمی‌گردیم، باید بر روی چه مواردی تمرکز کنیم.

So the way to high performance

پس راه رسیدن به عملکرد بالا این هست که

is to alternate between the learning zone and the performance zone,

محدوده‌ی یادگیری و محدوده اجرا به طور متناوب و یک در میان تکرار بشه،

purposefully building our skills in the learning zone,

و به صورت هدف‌مندی مهارت‌هامون رو در محدوده‌ی یادگیری شکل بدیم،

then applying those skills in the performance zone.

و سپس اون‌ها رو در محدوده‌ی اجرا بکار ببریم.

When Beyoncé is on tour,

زمانی که Beyonce در تور هست،

during the concert, she's in her performance zone,

در طول کنسرت، او در محدوده‌ی اجرا قرار داره،

but every night when she gets back to the hotel room,

اما هر شب وقتی او به اتاق هتل‌اش برمی‌گرده،

she goes right back into her learning zone.

او مستقیم به سراغ محدوده یادگیری‌اش می‌ره.

She watches a video of the show that just ended.

او ویدئوی کارش که اخیرا به اتمام رسیده رو نگاه می‌کنه.

She identifies opportunities for improvement,

فرصت‌های بهبود و پیشرفت رو،

for herself, her dancers and her camera staff.

برای خودش، رقصنده‌هاش و دست‌اندرکاران دوربین‌اش تشخیص می ده.

And the next morning,

و در صبح روز بعد

everyone receives pages of notes with what to adjust,

هر کس صفحاتی از یادداشت‌هایی که نشون می‌ده چه چیزهایی باید تغییر کنه رو دریافت می‌کنه،

which they then work on during the day before the next performance.

که آن‌ها در طول روز تا اجرای بعدی روش کار می‌کنند.

It's a spiral

این یک فرایند چرخشی

to ever-increasing capabilities,

برای هر توانایی که جای پیشرفت داره، هست

but we need to know when we seek to learn, and when we seek to perform,

اما ما نیاز داریم که بدونیم چه زمانی به دنبال یادگیری هستیم و چه زمانی به دنبال اجرا،

and while we want to spend time doing both,

و چه موقع قرارهست تا زمانی رو برای هر دو صرف کنیم،

the more time we spend in the learning zone,

هر چه بیشترین زمان رو برای محدوده یادگیری صرف کنیم،

the more we'll improve.

بیشترین پیشرفت رو خواهیم داشت.

So how can we spend more time in the learning zone?

حالا ما چطور می‌تونیم زمان بیشتری رو در محدوده‌ی یادگیری صرف کنیم؟

First, we must believe and understand

اول از همه، باید باور کنیم و بفهمیم

that we can improve,

که می‌تونیم پیشرفت کنیم،

what we call a growth mindset.

چیزی که بهش طرز فکر رشد یافته می‌گیم.

Second, we must want to improve at that particular skill.

دوم، باید بخواهیم در یک مهارت خاص پیشرفت کنیم.

There has to be a purpose we care about,

باید هدفی که بهش اهمیت می‌دیم وجود داشته باشه،

because it takes time and effort.

به این خاطر که این زمان و انرژی می‌گیره.

Third, we must have an idea about how to improve,

سوم این‌که، ما باید یک ایده برای چطور پیشرفت کردن داشته باشیم،

what we can do to improve,

چه کاری در جهت پیشرفت می‌تونیم انجام بدیم،

not how I used to practice the guitar as a teenager,

نه به طریقی که من به عنوان یک نوجوان عادت به تمرین گیتار داشتم،

performing songs over and over again,

اجرای آهنگ‌ها بارها و بارها،

but doing deliberate practice.

اما تمرین حساب شده، راه کار پیشرفت هست.

And fourth, we must be in a low-stakes situation,

و چهارم، باید درشرایط کم ریسک قرار بگیریم،

because if mistakes are to be expected,

به این خاطر که اگر خطاها قابل انتظار باشند،

then the consequence of making them must not be catastrophic,

نتایج ارتکاب آن‌ها نباید فاجعه،

or even very significant.

یا حتی خیلی قابل توجه باشند.

A tightrope walker doesn't practice new tricks without a net underneath,

یک بندباز، حقه‌های جدیدش رو بدون یک تور پهن شده در پایین پاش تمرین نمی‌کنه،

and an athlete wouldn't set out to first try a new move

و یک ورزشکار حرکت جدیدی رو در یک مسابقه قهرمانی

during a championship match.

برای بار اول شروع نمی‌کنه.

One reason that in our lives

یکی از دلایلی که ما در زندگی‌مون

we spend so much time in the performance zone

زمان زیادی رو به منطقه‌ی عملکرد اختصاص می‌دیم

is that our environments often are, unnecessarily, high stakes.

اینه که محیط‌های پیرامون‌مون در اغلب موارد، بدون لزوم، با ریسک‌های بالایی محصور شده.

We create social risks for one another,

ما ریسک‌های اجتماعی‌ای رو برای یکدیگر ایجاد می‌کنیم،

even in schools which are supposed to be all about learning,

حتی در مدارس، که تمامی هدف یادگیری هست،

and I'm not talking about standardized tests.

و در مورد استاندارسازی امتحانات صحبت نمی‌کنم،

I mean that every minute of every day,

منظورم این هست که هر دقیقه در هر روز،

many students in elementary schools through colleges

خیلی از دانش‌آموزان در مقاطع ابتدایی تا کالج

feel that if they make a mistake, others will think less of them.

این احساس رو دارن که اگر خطایی بکنند، دیگران اون‌ها رو پایین‌تر از خودشون می‌بینند.

No wonder they're always stressed out

و شکی نیست که به اون‌ها همیشه استرس وارد می‌شه

and not taking the risks necessary for learning.

و به دنبال ریسک‌های ضروری برای یادگیری نمی‌روند.

But they learn that mistakes are undesirable

اما آن‌ها یاد می‌گیرند که اشتباهات، ناخواسته و

inadvertently

سهوی هستند،

when teachers or parents are eager to hear just correct answers

زمانی که معلمان و والدین مشتاق هستند تا فقط جواب‌های صحیح بشنوند

and reject mistakes rather than welcome and examine them

و اشتباهات رو بجای پذیرفتن و بررسی

to learn from them,

که در جهت یادگیری از اون‌هاست رو نادیده بگیرند،

or when we look for narrow responses

یا موقعی که ما به پاسخ‌های محدودی توجه داریم

rather than encourage more exploratory thinking

به‌جای اینکه گرایشی به سمت گسترش بیشتر تفکرات ،

that we can all learn from.

در راستای این‌که همگی ما بتونیم ازش چیزهایی یاد بگیریم، پیدا کنیم.

When all homework or student work has a number or a letter on it,

زمانی که همه‌ی تکالیف یا کارهای دانش‌آموزی با عدد یا حرفی ارزش‌گذاری شوند،

and counts towards a final grade,

و با یک نمره‌ی نهایی قابل قیاس شوند،

rather than being used for practice, mistakes, feedback and revision,

به‌جای این‌که از اون‌ها برای تمرین، درک خطاها، بازخورد و اصلاح استفاده بشه،

we send the message that school is a performance zone.

این پیغام رو می‌رسونیم که مدارس یک منطقه عملکرد هستند.

The same is true in our workplaces.

مشابه همین در محل کارهای ما مصداق پیدا می‌کنه.

In the companies I consult with, I often see flawless execution cultures

در شرکت‌هایی که من باهاشون ارتباط دارم، اغلب، فرهنگ اجرایی بی‌نقصی رو می‌بینم

which leaders foster to encourage great work.

که رهبران، گرایش به انجام کار بهتر را پرورش می‌دهند،

But that leads employees to stay within what they know

اما این کارمندان رو به موندن در دانشی که دارند،

and not try new things,

به‌جای تجربه‌ی چیزهای جدید، رهبری می‌کنه،

so companies struggle to innovate and improve,

لذا شرکت ها در زمینه‌ی نوآوری و توسعه

and they fall behind.

عقب می‌افتند و به مشکل برمی‌خورند،

We can create more spaces for growth

ما قادریم با شروع گفتگوهایی با یکدیگر

by starting conversations with one another

فضاهای بیشتری رو برای توسعه بسازیم

about when we want to be in each zone.

گفتگو در مورد اینکه چه موقع می‌خواهیم در هر کدوم از دو محدوده قرار بگیریم.

What do we want to get better at and how?

در چه چیزهایی نیاز به بهتر شدن داریم و چگونه؟

And when do we want to execute and minimize mistakes?

و چه زمانی ما قصد اجرا و به حداقل رسوندن مشکلات را داریم؟

That way, we gain clarity about what success is,

این راهی هست که ما تعریف موفقیت رو به طور روشنی تعیین می‌کنیم،

when, and how to best support one another.

چه زمانی، و چطور از هم‌دیگر به بهترین نحو پشتیبانی کنیم.

But what if we find ourselves in a chronic high-stakes setting

اما چی می‌شه اگه خودمون رو در شرایط پر ریسک حادی ببینیم

and we feel we can't start those conversations yet?

و حس کنیم که هنوز نمی‌تونیم این مکالمات رو شروع کنیم؟

Then here are three things that we can still do as individuals.

در این حالت سه عملکرد که هر کدوم از ما به طور انفرادی می‌تونیم انجام بدیم، وجود داره

First, we can create low-stakes islands in an otherwise high-stakes sea.

اول از همه، می‌تونیم جزیره‌هایی در دریای پرریسک بنا کنیم.

These are spaces where mistakes have little consequence.

این فضایی به‌وجود میاره که اشتباهات نتایج کمتری رو در بردارند.

For example, we might find a mentor or a trusted colleague

برای مثال، ما می‌تونیم یک مربی یا همکار قابل اعتماد پیدا کنیم

with whom we can exchange ideas or have vulnerable conversations

کسی که بتونیم نظرات و مکالمات حساس‌ای رو باهاشون رد و بدل کنیم

or even role-play.

یا حتی کسی که بتونه نقش مقابل ما رو بازی کنه.

Or we can ask for feedback-oriented meetings as projects progress.

یا می‌تونیم در طول پروسه‌ی پروژه‌ها، برای برگزاری جلسات بازخوردگرا درخواست بدیم.

Or we can set aside time to read or watch videos or take online courses.

یا زمانی رو برای مطالعه، تماشای ویدیو و یا شرکت در کلاس‌های آنلاین، کنار بگذاریم.

Those are just some examples.

اون‌ها فقط مثال‌هایی هستند.

Second, we can execute and perform as we're expected,

دوم، می‌تونیم اون‌طور که انتظار می‌ره اجرا و عمل کنیم،

but then reflect on what we could do better next time,

اما درصورتی که بر روی اجرای بهتر در مرحله بعدی منعکس بشه،

like Beyoncé does,

شبیه کاری که Beyonce انجام می‌ده،

and we can observe and emulate experts.

و می‌تونیم نحوه‌ی کار افراد خبره رو مشاهده و تقلید کنیم.

The observation, reflection and adjustment is a learning zone.

مشاهده، انعکاس و اصلاح، محدوده یادگیری محسوب می‌شوند.

And finally, we can lead

و در نهایت، می‌تونیم هدایت کنیم

and lower the stakes for others by sharing what we want to get better at,

و ریسک‌ها رو برای دیگران، با به اشتراک گذاشتن آنچه ما برای بهتر شدن کار ازشون می‌خواهیم، پایین بیاریم،

by asking questions about what we don't know,

با پرسیدن سوال‌هایی از چیزهایی که در موردش نمی‌دونیم،

by soliciting feedback and by sharing our mistakes

با درخواست گرفتن بازخورد و با به اشتراک‌گذاری خطاهامون

and what we've learned from them,

و این‌که چه درسی از اون‌ها گرفته‌ایم،

so that others can feel safe to do the same.

پس دیگران می‌تونن برای انجام رفتار مشابه احساس امنیت پیدا کنند.

Real confidence is about modeling ongoing learning.

اعتماد به نفس حقیقی، مدل‌سازی مداوم در راستای یادگیری هست.

What if, instead of spending our lives doing, doing, doing,

چه اتفاقی می‌افته اگر، به جای اینکه زندگی‌مون رو صرف انجام دادن، انجام دادن، انجام دادن

performing, performing, performing,

اجرا کردن، اجرا کردن، اجرا کردن کنیم،

we spent more time exploring,

بیشتر وقت‌مون رو صرف کاوش کنیم،

asking,

بپرسیم،

listening,

گوش بدیم،

experimenting, reflecting,

تجربه کنیم، منعکس کنیم،

striving and becoming?

تلاش کنیم و بشیم اونی که می‌خوایم؟

What if we each always had something

چی می‌شد، که هر کدوم از ما همیشه کارهایی برای انجام دادن داشتیم

we were working to improve?

که باعث پیشرفت‌مون می‌شد؟

What if we created more low-stakes islands

چی می‌شد اگر، بیشتر جزیره‌ها

and waters?

و آبهایی با ریسک پایین بسازیم؟

And what if we got clear,

و چی می‌شد اگر با

within ourselves and with our teammates,

خودمون و با همکاران‌مون واضح و روشن عمل می‌کردیم،

about when we seek to learn and when we seek to perform,

در این مورد که چه موقع به دنبال یادگیری و چه موقع به دنبال اجرا هستیم،

so that our efforts can become more consequential,

بنابراین تلاش‌های ما می‌تونست نتیجه بخش‌تر بشه،

our improvement never-ending

و پیشرفت‌مون هرگز به پایان نمی‌رسید

and our best even better?

و بهترین‌هامون حتی بهتر می‌شد؟

Thank you.

ممنونم.