How video games turn players into storytellers | David Cage

Translator: Natthapat Mardech Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

วิธีการที่เราใช้เล่าเรื่องราวต่าง ๆ เปลี่ยนแปลงไปอยู่เสมอ

ตั้งแต่อริสโตเติลกำหนดระเบียบวิธี การเล่าแบบโศกนาฏกรรม

The way we tell stories has naturally changed

เมื่อประมาณ 2,500 ปีที่แล้ว

หากอิงจากสิ่งที่เขาเชื่อ

since Aristotle defined the rules of tragedy

บทบาทของการเล่าเรื่องคือเพื่อจำลองชีวิต และทำให้พวกเรารู้สึกสะเทือนอารมณ์

about 2,500 years ago.

และนั่นคือการเล่าเรื่อง แบบที่เรารู้จักกันดี

According to him,

the role of storytelling is to mimic life and make us feel emotions.

ได้ทำหน้าที่ของมัน ได้อย่างยอดเยี่ยมมานับแต่นั้น

แต่มันยังมีอีกมิติหนึ่งของชีวิต

And that's exactly what storytelling as we know it

ที่การเล่าเรื่องไม่อาจที่จะผลิตซ้ำออกมาได้

has done very well since then.

นั่นคือชุดความคิดว่าด้วยทางเลือกต่าง ๆ

But there is a dimension of life

ทางเลือกเป็นสิ่งสำคัญมากของชีวิตเรา

that storytelling could never really reproduce.

เราในฐานะปัจเจกบุคคลล้วนถูกกำหนด โดยทางเลือกที่เราได้ตัดสินใจ

It is the notion of choices.

การตัดสินใจบางอย่าง อาจส่งผลกระทบตามมาอย่างใหญ่หลวง

Choices are a very important part of our lives.

We as individuals are defined by the choices we make.

และทำให้เส้นทางการดำเนินชีวิตของเรา เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

แต่ในละครเวที ในนิยาย หรือในภาพยนตร์

Some of our decisions can have very significant consequences

ผู้ประพันธ์ได้ตัดสินใจทุกอย่าง ล่วงหน้าให้เหล่าตัวละครไปเรียบร้อยแล้ว

and totally change the courses of our lives.

และในฐานะผู้ชม

But in a play, a novel or a film,

เราทำได้แค่ดู ไร้ซึ่งปฏิสัมพันธ์

the writer makes all the decisions in advance for the characters,

กับผลลัพธ์ใด ๆ ก็ตาม ที่ตามมาจากการตัดสินใจของเขา

and as the audience,

ในฐานะผู้เล่าเรื่อง ผมยังคงตื่นตาตื่นใจเสมอ

we can only watch, passively,

กับแนวคิดที่จะสร้างชุดความคิด ว่าด้วยทางเลือกนี้ขึ้นมาในเรื่องแต่ง

the consequences of his decisions.

As a storyteller, I've always been fascinated

ความฝันของผมคือการพาผู้ชม เข้าไปยืนในจุดเดียวกับตัวละครหลักของเรื่อง

with the idea of recreating this notion of choices in fiction.

และปล่อยให้พวกเขาตัดสินใจด้วยตัวเอง

และการทำเช่นนั้น ก็คือการให้พวกเขาได้เล่าเรื่องราวของตัวเอง

My dream was to put the audience in the shoes of the main protagonists,

let them make their own decisions,

การหาหนทางที่จะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ คือสิ่งที่ผมทำมาโดยตลอด 20 ปีของชีวิต

and by doing so, let them tell their own stories.

ในวันนี้ ผมอยากจะนำเสนอ วิธีการใหม่ในการเล่าเรื่องราวให้พวกคุณดู

Finding a way to achieve this is what I did in the past 20 years of my life.

เป็นวิธีการที่จะมีการปฏิสัมพันธ์โดยแท้จริง

Today, I would like to introduce you to this new way of telling stories,

แทนที่จะมาเปิดเผยทฤษฎีที่อยู่เบื้องหลัง

a way that has interactivity at its heart.

ซึ่งคงค่อนข้างจะนามธรรม และน่าจะน่าเบื่อไปสักหน่อย

ผมคิดว่ามันคงเป็นโอกาสที่ดีมากไม่ใช่น้อย ในการจะมาทำการทดลองอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ กัน

Rather than exposing the theory behind it,

which could have been kind of abstract and probably a little bit boring,

ผมอยากให้พวกคุณ ทุกคนที่อยู่ที่งาน TED แห่งนี้

I thought it would be a great opportunity to do a little experiment.

ได้เล่าเรื่องราวของคุณเอง

I would like you, the people here at TED,

ผมจึงมาพร้อมกับฉากที่มีปฏิสัมพันธ์โต้ตอบ ที่เราจะมาเล่นไปด้วยกัน

to tell your own story.

ผมขอให้วิกกี้

สวัสดี วิกกี้

So I came with an interactive scene that we are going to play together.

ให้มาควบคุมตัวละครหลักให้เรา

ในหน้าที่ของคุณ คุณผู้ชมทั้งหลาย

I've asked Vicky --

hello, Vicky --

จะต้องตัดสินใจ

to control the main character for us.

วิกกี้และผมจึงไม่รู้ ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นเลย

And your role -- you, the audience --

เพราะทั้งหมดจะอิงตาม ที่พวกคุณได้ตัดสินใจ

will be to make the choices.

ฉากนี้มาจากเกมใหม่ของพวกเรา ที่ชื่อว่า “Detroit: Become Human”

So Vicky and I don't know what's going to happen,

because it will all be based on your decisions.

และเราอยู่ในอนาคตอันใกล้

This scene comes from our next game, called "Detroit: Become Human,"

ที่เทคโนโลยีสามารถทำให้ การสร้างหุ่นยนต์

ที่ดูเหมือนกับมนุษย์เป๊ะ ๆ เป็นจริงได้

and we are in the near future,

เราสวมบทเป็นตัวละครตัวนี้ ซึ่งมีชื่อว่าคอนเนอร์

where technology made possible the creation of androids

เขาเป็นหุ่นยนต์

เขาสามารถควงเหรียญได้แบบล้ำ ๆ อย่างที่คุณเห็น

that look exactly like human beings.

เขามีสัญลักษณ์สามเหลี่ยมสีฟ้าตรงหน้าอก

We are in the shoes of this character called Connor,

who is an android,

ซึ่งหุ่นยนต์ทุกตัวมีเหมือนกัน

and he can do very fancy things with coins, as you can see.

และตอนนี้วิกกี้ก็ได้ควบคุมตัวละครนี้แล้ว

He has this blue triangle on this chest,

เธอสามารถเดินไปรอบ ๆ ไปไหนก็ได้ มองไปรอบ ๆ ก็ได้

as all androids do,

เธอสามารถมีปฏิสัมพันธ์ กับสภาพแวดล้อมรอบตัวได้

and now Vicky is in control of this character.

ทีนี้เธอสามารถเล่าเรื่องราวของเธอเอง ผ่านการเลือกทางเลือกต่าง ๆ

She can walk around, she can go anywhere, she can look around,

ตอนนี้เราก็มีทางเลือกแรก

มีปลาตัวหนึ่งอยู่ที่พื้น

she can interact with her environment,

เราควรทำไงดี

and now she can tell her own stories by making choices.

เราควรช่วยมันหรือปล่อยมันไว้

So here we have our first choice.

จำไว้ว่ามันมีเวลาที่บีบคั้นเราอยู่

เราจึงต้องคิดให้ไว

There is a fish on the ground.

เอาไงกันดีครับ

ผู้ชม: ช่วยมัน!

What should we do?

เดวิด เคจ: ช่วยปลาใช่ไหม

Should we save it or should we leave it?

Remember, we are under time pressure,

so we'd better be fast.

(วิดีโอ) (ปลาลงไปในน้ำดังจ๋อม)

What should we do?

Audience: Save it!

เดวิด: เรียบร้อย

David Cage: Save it? Save the fish?

เอาล่ะ เรามีหุ่นยนต์ที่รักสัตว์แล้ว

โอเค ไปกันต่อ

จำไว้นะครับว่าเราอยู่ใน สถานการณ์ช่วยเหลือตัวประกัน

(Video) (Fish plops)

DC: There we go.

(วิดีโอ) ผู้หญิง: ได้โปรด ได้โปรดเถอะค่ะ คุณต้องช่วยลูกสาวของฉันนะ!

OK, we have an android who likes animals.

เดี๋ยวนะ

OK, let's move on.

นี่คุณส่งหุ่นยนต์มาเหรอ

Remember, we have a hostage situation.

ตำรวจ: เอาล่ะคุณผู้หญิง คุณต้องออกไปก่อนนะครับ

(Video) Woman: Please, please, you've got to save my little girl!

ผู้หญิง: คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!

ทำไมคุณไม่ส่งคนจริง ๆ มากัน

Wait -- you're sending an android?

Officer: All right, ma'am, you need to go.

เดวิด: โอเค เธอไม่ค่อยพอใจเท่าไร

ลูกสาวเธอถูกจับเป็นตัวประกันโดยหุ่นยนต์

W: You can't do that!

และแน่นอน เธอกำลังช็อกอยู่

Why aren't you sending a real person?

ทีนี่เราไปสำรวจอะพาร์ตเมนต์แห่งนี้กันต่อ

DC: OK, she's not really happy.

เราเห็นหน่วย SWAT อยู่แทบทุกจุด

Her daughter's been taken hostage by an android,

แต่เราต้องหาตัว ผู้กองอัลเลนให้พบก่อน

and of course, she's in a state of shock.

นั่นคืออย่างแรกที่เราต้องทำ

Now we can continue to explore this apartment.

และจะบอกอีกครั้งนะครับ ว่าเราจะไปไหนก็ได้

We see all the SWAT forces in place.

วิกกี้ยังคงควบคุมตัวละครอยู่

But we need to find this Captain Allen first.

มาดูกัน โอ้ ผมว่าผมเจอผู้กองอัลเลนแล้วล่ะ เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่

That's the first thing we need to do.

So, again, we can go anywhere.

(วิดีโอ) คอนเนอร์: ผู้กองอัลเลน ผมชื่อคอนเนอร์

Vicky's still in control of the character.

ผมเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกส่งมาจากไซเบอร์ไลฟ์

Let's see -- oh, I think this is Captain Allen. He's on the phone.

ผู้กองอัลเลน: ยิงทุกอย่าง ที่มีการเคลื่อนไหว

(Video) Connor: Captain Allen, my name is Connor.

มันยิงลูกน้องฉันร่วงไปสองคนแล้ว

I'm the android sent by CyberLife.

เราน่าจะเข้าถึงตัวมันได้ง่าย ๆ แต่ว่ามันดันอยู่ตรงขอบระเบียง

ถ้ามันร่วง

Captain Allen: Let's fire at everything that moves.

เด็กก็ร่วง

It already shot down two of my men.

เดวิด: โอเค เราต้องตัดสินใจว่า เราจะถามอะไรกับผู้กองดี

We could easily get it, but they're on the edge of the balcony --

อะไรที่เราควรเลือก

ชื่อของหุ่นยนต์ตัวนี้ พฤติกรรมของมัน ภาวะสะเทือนอารมณ์ของมัน

it if falls,

she falls.

(วิดีโอ) คอนเนอร์: มันเจอเหตุการณ์ที่ สะเทือนอารมณ์อย่างรุนแรงก่อนหน้านี้รึเปล่า

DC: OK, now we need to decide what we want to ask the captain.

What should be our choice?

กัปตันอัลเลน: จะไปรู้เหรอ มันสำคัญด้วยหรือไง

Deviant's name? Deviant's behavior? Emotional shock?

คอนเนอร์: ผมต้องการข้อมูลเพื่อจะหา วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการเรื่องนี้

(Video) C: Has it experienced an emotional shock recently?

เดวิด: โอเค ทางเลือกที่สอง บางทีเราอาจได้รู้อะไรบางอย่าง

เราจะเลือกอะไรดี

Capt A: I haven't got a clue. Does it matter?

ผู้ชม: พฤติกรรม

C: I need information to determine the best approach.

เดวิด: โอเค พฤติกรรม วิกกี้

(วิดีโอ) คอนเนอร์: มันมีพฤติกรรมแปลก ๆ ก่อนหน้านี้บ้างไหมครับ

DC: OK, a second choice. Maybe we can learn something.

กัปตันอัลเลน: ฟังนะ ช่วยเด็กนั่นให้ได้ คือสิ่งสำคัญที่สุด

What should we choose?

Audience: Behavior.

DC: OK, deviant behavior, Vicky.

เดวิด: โอเค เราคงไม่ได้รู้อะไร จากหมอนี้เท่าไร

(Video) C: Do you know if it's been behaving strangely before this?

เราต้องทำอะไรสักอย่าง

Capt A: Listen ... saving that kid is all that matters.

กลับไปดูตรงล็อบบี้กันเถอะ

DC: OK, we are not going to learn anything from this guy.

เดี๋ยวนะ มันมีห้องอยู่ตรงนั้น ด้านขวาคุณ วิกกี้ คิดว่านะ

We need to do something.

ที่นี้อาจมีอะไรที่เราสามารถรู้เพิ่มได้

Let's try to go back in the lobby.

โอ้ มีแท็บเล็ตด้วยล่ะ

Oh, wait -- there's a room over there on your right, Vicky, I think.

ลองดูกันเถอะ

Maybe there's something we can learn here.

Oh, there's a tablet.

(วิดีโอ) เด็กผู้หญิง : นี่คือแดเนียล หุ่นยนต์ที่เจ๋งที่สุดในโลกนี้

Let's have a look.

ทักทายหน่อยสิแดเนียล

แดเนียล: สวัสดีครับ!

เด็กผู้หญิง: นายเป็นเพื่อนซี้ฉัน เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป!

(Video) Girl: This is Daniel, the coolest android in the world.

เดวิด: นั่นเป็นเพียงแค่วิธีหนึ่ง ที่จะเล่นฉากนี้

แต่ยังมีอีกหลายวิธีในการเล่น

Say "Hi," Daniel.

Daniel: Hello!

G: You're my bestie, we'll always be together!

ขึ้นอยู่กับทางเลือกที่คุณเลือก

เราจะได้เห็นการกระทำ ที่แตกต่างมากมาย

DC: That was just one way of playing the scenes,

ผลที่ตามมาที่แตกต่างกัน

ผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน

but there are many other ways of playing it.

Depending on the choices you make,

นั่นคงทำให้คุณเข้าใจถึง งานของผมในฐานะนักเขียนบทแบบมีปฏิสัมพันธ์

we could have seen many different actions,

many different consequences,

ในขณะที่นักเขียนบทแบบเส้นตรง จำเป็นต้องจัดการกับเวลาและพื้นที่

many different outcomes.

So that gives you an idea of what my work is about as an interactive writer.

ในฐานะนักเขียนบทแบบมีปฏิสัมพันธ์

ผมต้องจัดการกับเวลา พื้นที่ และความเป็นไปได้อันหลากหลาย

Where a linear writer needs to deal with time and space,

ผมต้องจัดการกับโครงสร้างบทขนาดมหึมา

as an interactive writer,

I need to deal with time, space and possibilities.

ซึ่งแต่ละกิ่งก้านนั่น ล้วนเป็นตัวแปรใหม่ ๆ ของเรื่อง

I have to manage massive tree structures,

ผมต้องคิดถึงทุกความเป็นไปได้ ที่จะเกิดขึ้นในแต่ละฉาก

และลองจินตนาการถึงทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

where each branch is a new variation of the story.

ผมต้องจัดการกับตัวแปร

I need to think about all the possibilities in a given scene

เงื่อนไข และความเป็นไปได้ต่าง ๆ นับพัน ๆ ชุด

and try to imagine everything that can happen.

และผลที่ตามมาก็คือ ในขณะที่บทภาพยนตร์ มีจำนวนหน้าประมาณ 100 หน้า

I need to deal with thousands and thousands of variables,

บทแบบมีปฏิสัมพันธ์เช่นนี้ มีจำนวนหน้าอยู่ที่สี่พันถึงห้าพันหน้า

conditions and possibilities.

As a consequence, where a film script is about 100 pages,

นั่นน่าจะทำให้คุณเข้าใจวิธีคิด ของงานงานนี้มากขึ้น

an interactive script like this is between four and five thousand pages.

แต่ผมคิดว่าในท้ายที่สุด ประสบการณ์ที่ได้รับมันพิเศษมาก

So that gives you an idea of what this work is about.

เพราะมันคือผลลัพธ์ของการร่วมมือกัน

But I think, in the end, the experience is very unique,

ระหว่างนักเขียน ที่สร้างภูมิทัศน์ของเรื่องเล่าชุดนี้ออกมา

because it is the result of the collaboration

กับผู้เล่นที่ตัดสินใจด้วยตัวเขาเอง

เล่าเรื่องราวของพวกเขาเอง และกลายมาเป็นผู้ประพันธ์ร่วม

between a writer creating this narrative landscape

และเป็นนักแสดงร่วม และผู้กำกับร่วมของเรื่องราวด้วยเช่นกัน

and the player making his own decisions,

telling his own story and becoming the cowriter

การเล่าเรื่องแบบมีปฏิสัมพันธ์ คือการปฏิวัติวิธีที่เราใช้เล่าเรื่อง

but also the coactor and the codirector of the story.

ด้วยการเกิดขึ้นของแพลตฟอร์มใหม่ ๆ เช่น รายการโทรทัศน์แบบมีปฏิสัมพันธ์โต้ตอบ

Interactive storytelling is a revolution in the way we tell stories.

ความจริงเสมือน และวิดีโอเกม

มันจะกลายมาเป็นสื่อบันเทิงรูปแบบใหม่

With the emergence of new platforms like interactive television,

และอาจเป็นได้กระทั่งศิลปะรูปแบบใหม่

virtual reality and video games,

ผมเชื่อสุดใจว่าในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

it can become a new form of entertainment

เราจะได้มีประสบการณ์แบบมีปฏิสัมพันธ์ ที่ก้าวไปไกลขึ้นและลึกซึ้งมากขึ้นอีก

and maybe even a new form of art.

I am convinced that in the coming years,

ซึ่งจะถูกสร้างโดยคนรุ่นใหม่ ๆ ที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์

we will see more and more moving and meaningful interactive experiences,

นี่คือรอยต่อ ของการมาถึงของออร์สัน เวลส์

หรือสแตนลีย์ คูบริกแห่งยุค

created by a new generation of talents.

และผมไร้ซึ่งความสงสัย ๆ ใด ว่าพวกเขาจะปรากฏตัวขึ้นเร็ว ๆ นี้

This is a medium waiting for its Orson Welles

และจะได้รับการยอมรับอย่างท่วมท้น

or its Stanley Kubrick,

ผมเชื่อว่าการเล่าเรื่องแบบมีปฏิสัมพันธ์ จะเป็นเหมือนกันกับ

and I have no doubt that they will soon emerge

สิ่งที่ภาพยนตร์ในศตวรรษที่ 20 เคยเป็น

and be recognized as such.

งานศิลปะที่เปลี่ยนแปลง ยุคสมัยอย่างไปสิ้นเชิง

I believe that interactive storytelling can be

ขอบคุณครับ

what cinema was in the 20th century:

(เสียงปรบมือ)

an art that deeply changes its time.

Thank you.

(Applause)