How video games turn players into storytellers | David Cage

Translator: Mohammad Maleki Reviewer: Leila Ataei

The way we tell stories has naturally changed

روش داستان سرايی طبيعتا از زمانی

since Aristotle defined the rules of tragedy

كه ارسطو قوانين بيان تراژدی را در حدود

about 2,500 years ago.

٢,٥٠٠ سال پيش تعریف کرد، تغییر کرده است.

According to him,

به گفته‌ی او،

the role of storytelling is to mimic life and make us feel emotions.

نقش داستان سرايی، تقليد از زندگی و بيان احساسات ما است.

And that's exactly what storytelling as we know it

واين دقيقا این همان داستان‌سرایی است که ما می‌شناسیم از آنموقع

has done very well since then.

به خوبی کارش را انجام داده است.

But there is a dimension of life

اما يك بُعد از زندگی وجود دارد

that storytelling could never really reproduce.

كه داستان سرايی هرگز نمی‌تواند آن را بازآفرينی كند.

It is the notion of choices.

آن، مفهوم انتخاب است.

Choices are a very important part of our lives.

انتخاب‌ها بخش مهمی از زندگی ما هستند.

We as individuals are defined by the choices we make.

ما به عنوان اشخاص توسط انتخاب‌هايمان تعريف می‌شويم.

Some of our decisions can have very significant consequences

بعضی از تصميم‌های ما ميیتوانند عواقب بسيار مهمی داشته باشند

and totally change the courses of our lives.

و كاملا مسير زندگی ما را تغيير دهند.

But in a play, a novel or a film,

اما در يك بازی، رمان يا يك فيلم،

the writer makes all the decisions in advance for the characters,

نويسنده تمام تصميم‌ها را جهت پيشبرد شخصيت‌ها می‌‌گيرد،

and as the audience,

و به عنوان يك مخاطب،

we can only watch, passively,

فقط می‌توانيم، بدون هيچ دخالتی،

the consequences of his decisions.

عواقب تصميم‌های او را تماشا كنيم.

As a storyteller, I've always been fascinated

به عنوان يك داستان سرا، هميشه شيفته‌ی خلق

with the idea of recreating this notion of choices in fiction.

مفهوم انتخاب‌ در كار‌های داستانی بوده‌ام.

My dream was to put the audience in the shoes of the main protagonists,

رويای من قرار دادن مخاطب در قالب شخصيت‌های اصلی داستان بود،

let them make their own decisions,

بگذارم خودشان تصميم بگيرند،

and by doing so, let them tell their own stories.

و بدين ترتيب، بگذارم داستان خودشان را بگويند.

Finding a way to achieve this is what I did in the past 20 years of my life.

٢٠ سال گذشته‌ را صرف یافتن راهی برای رسیدن به این هدف کردم.

Today, I would like to introduce you to this new way of telling stories,

امروز می‌خواهم يك راه‌ جديد داستان سرايی را به شما معرفی كنم،

a way that has interactivity at its heart.

راهی كه در قلب آن تعامل وجود دارد.

Rather than exposing the theory behind it,

نسبت به توضيح نظریه‌ی پشت آن،

which could have been kind of abstract and probably a little bit boring,

که می تواند به نوعی خشك و احتمالا کمی خسته کننده باشد،

I thought it would be a great opportunity to do a little experiment.

من فکر کردم كه می‌تواند یک فرصت عالی برای كسب كمی تجربه باشد.

I would like you, the people here at TED,

من می‌خواهم كه شما، افراد حاضر در TED

to tell your own story.

داستان خودتان را بگوييد.

So I came with an interactive scene that we are going to play together.

بنابراین من با یک صحنه تعاملی آمدم كه می خواهیم با هم بازی کنیم.

I've asked Vicky --

من از ويكی خواستم --

hello, Vicky --

سلام، ويكی --

to control the main character for us.

تا كاراكتر اصلی را برای ما كنترل كند.

And your role -- you, the audience --

و نقش شما -- شما حضار --

will be to make the choices.

انتخاب كردن خواهد بود.

So Vicky and I don't know what's going to happen,

بنابراين من و ويكی نمی‌دانيم چه اتفاقی می‌افتد،

because it will all be based on your decisions.

زیرا اساسا به انتخاب‌های شما بستگی دارد.

This scene comes from our next game, called "Detroit: Become Human,"

این صحنه مربوط به بازی بعدی ما به نام "ديترويت: انسان شدن" است

and we are in the near future,

و ما در آینده ای نزدیک هستیم،

where technology made possible the creation of androids

جایی که تکنولوژی، خلق اندرويدهايی (ربات) را ممکن ساخته

that look exactly like human beings.

که دقیقا مانند انسان عمل می‌کنند.

We are in the shoes of this character called Connor,

ما در قالب کاراکتری به نام کانر هستیم،

who is an android,

که اندرويد است،

and he can do very fancy things with coins, as you can see.

و همانطور که می‌بینید می‌تواند کارهای جالبی با سکه‌ها انجام دهد.

He has this blue triangle on this chest,

او یک مثلث آبی روی سینه دارد،

as all androids do,

مثل بقیه‌ی اندرويدها،

and now Vicky is in control of this character.

و الان ویکی روی این شخصیت كنترل دارد.

She can walk around, she can go anywhere, she can look around,

می‌تواند قدم بزند، هرجا که می‌خواهد برود، به هرجا که می‌خواهد نگاه کند،

she can interact with her environment,

می‌تواند با محیط اطرافش تعامل داشته باشد،

and now she can tell her own stories by making choices.

و الان می‌تواند با انتخاب‌هایش داستان خودش را بسازد.

So here we have our first choice.

خب اینجا ما اولین انتخاب‌مان را داریم.

There is a fish on the ground.

یک ماهی روی زمین است.

What should we do?

چه کار باید بکنیم؟

Should we save it or should we leave it?

بايد نجاتش بدهیم یا از کنارش بگذریم؟

Remember, we are under time pressure,

یادتان باشد، از نظر زمانی تحت فشار هستیم،

so we'd better be fast.

پس بهتر است سریع عمل کنیم.

What should we do?

چه کار باید بکنیم؟

Audience: Save it!

حضار: نجاتش بده!

David Cage: Save it? Save the fish?

دیوید کیج: نجات بديم؟ ماهی را؟

(Video) (Fish plops)

(ويدئو)(شلپ افتادن ماهی)

DC: There we go.

ديويد كيج: بزن بریم.

OK, we have an android who likes animals.

خب. اندرويدی داریم که حیوانات را دوست دارد.

OK, let's move on.

خب. حرکت کنیم.

Remember, we have a hostage situation.

يادتان باشد، ما وضعيت گروگان گيری داريم.

(Video) Woman: Please, please, you've got to save my little girl!

(تصوير) زن:خواهش می‌كنم، خواهش می‌كنم،‌‌ تو بايد دختر كوچكم را نجات بدهی!

Wait -- you're sending an android?

صبر كن -- شما داريد يك اندرويد می‌فرستيد؟

Officer: All right, ma'am, you need to go.

افسر:خيلی خب، خانم، شما بايد برويد.

W: You can't do that!

زن: شما نمی‌توانيد اين كار را بكنيد!

Why aren't you sending a real person?

چرا يك انسان واقعی نمی‌فرستيد؟

DC: OK, she's not really happy.

ديويد كيج: خب، او واقعا خوشحال نيست.

Her daughter's been taken hostage by an android,

دخترش توسط يك اندرويد گروگان گرفته شده،

and of course, she's in a state of shock.

و البته، او در حالت شوك قرار دارد.

Now we can continue to explore this apartment.

حالا می‌توانيم به جستجوی آپارتمان ادامه دهيم.

We see all the SWAT forces in place.

ما همه‌ی نيروهای ويژه را اينجا می‌بينيم.

But we need to find this Captain Allen first.

اما اول بايد كاپيتان آلن را پيدا كنيم.

That's the first thing we need to do.

اولين كاری است كه بايد انجام دهيم.

So, again, we can go anywhere.

خب، دوباره، می‌توانيم هرجايی برويم.

Vicky's still in control of the character.

ويكی هنوز كنترل اين شخصيت را در دست دارد.

Let's see -- oh, I think this is Captain Allen. He's on the phone.

خب ببينيم -- اوه، فكر ‌كنم این كاپيتان آلن باشد. پای تلفن است.

(Video) Connor: Captain Allen, my name is Connor.

(تصوير) كانر: كاپيتان آلن، اسم من كانر است.

I'm the android sent by CyberLife.

اندرويدی هستم كه سايبرلايف فرستاده.

Captain Allen: Let's fire at everything that moves.

كاپيتان آلن: به هرچيزی كه حركت می‌كند شليك كن.

It already shot down two of my men.

قبلا به دونفر از افراد من شليك كرده.

We could easily get it, but they're on the edge of the balcony --

راحت می‌توانيم بگيريمش، اما آنها روی لبه‌ی بالكن قرار دارند --

it if falls,

اگر او سقوط كند،

she falls.

دختربچه سقوط می‌كند.

DC: OK, now we need to decide what we want to ask the captain.

د.ك: خب، الان بايد تصميم بگيريم كه از كاپيتان چه بپرسيم؟

What should be our choice?

انتخاب ما چه بايد باشد؟

Deviant's name? Deviant's behavior? Emotional shock?

نام مجرم؟ رفتار مجرم؟ شوك احساسی؟

(Video) C: Has it experienced an emotional shock recently?

(ويدئو) كانر: آيا او اخيرا تجربه‌ی شوك احساسی داشته؟

Capt A: I haven't got a clue. Does it matter?

كاپيتان: اطلاعی ندارم. آيا مهم است؟

C: I need information to determine the best approach.

ك: برای رسيدن به بهترين راه حل نياز به اطلاعات دارم.

DC: OK, a second choice. Maybe we can learn something.

د.ك: خب، انتخاب دوم. شايد بتوانيم چيزی بفهميم.

What should we choose?

چی را بايد انتخاب كنيم؟

Audience: Behavior.

حضار: رفتار.

DC: OK, deviant behavior, Vicky.

د.ك: باشه، رفتار مجرم، ويكی.

(Video) C: Do you know if it's been behaving strangely before this?

(ويدئو) كانر: آيا اطلاع داريد كه قبل از اين رفتار عجيبی داشته؟

Capt A: Listen ... saving that kid is all that matters.

كاپيتان: گوش كن... نجات آن كودك مهمترين چيز است.

DC: OK, we are not going to learn anything from this guy.

د.ك:خب، ما قرار نيست چيزی از اين فرد بفهميم.

We need to do something.

ما بايد كاری بكنيم.

Let's try to go back in the lobby.

بگذاريد برگرديم به سمت لابی.

Oh, wait -- there's a room over there on your right, Vicky, I think.

اوه، صبر كن -- يك اتاق آنجاست سمت راستت، ويكی، فكر كنم.

Maybe there's something we can learn here.

شايد آنجا بتوانيم چيزی بفهميم.

Oh, there's a tablet.

اوه، يك تبلت آنجاست.

Let's have a look.

بگذاريد نگاهی بياندازيم.

(Video) Girl: This is Daniel, the coolest android in the world.

(ويدئو) دختر: اين دنيل است، باحال ترين اندرويد دنيا.

Say "Hi," Daniel.

سلام كن دنيل.

Daniel: Hello!

دنيل: سلام!

G: You're my bestie, we'll always be together!

دختر: تو بهترين منی، برای هميشه با هم خواهيم بود!

DC: That was just one way of playing the scenes,

د.ك: اين فقط يك راه بازی اين نقش بود،

but there are many other ways of playing it.

اما راه‌های زيادی برای بازی كردن آن وجود دارد.

Depending on the choices you make,

بسته به انتخاب‌های شما،

we could have seen many different actions,

مي‌توانستيم تعداد زيادی عكس‌العمل‌ متفاوت،

many different consequences,

شرايط متفاوت،

many different outcomes.

و نتايج متفاوت ببينيم.

So that gives you an idea of what my work is about as an interactive writer.

خب اين به شما ديدی نسبت به كار من به عنوان يك نويسنده تعاملی می‌دهد.

Where a linear writer needs to deal with time and space,

طوريكه يك نويسنده‌ی خطی با زمان و فضا سروكار دارد،

as an interactive writer,

به عنوان نويسنده تعاملی،

I need to deal with time, space and possibilities.

بايد با زمان، فضا و احتمالات سروكار داشته باشم.

I have to manage massive tree structures,

بايد ساختار‌های درختی پيچيده را مديريت كنم،

where each branch is a new variation of the story.

جایی که هر شاخه نوع جدیدی از داستان است.

I need to think about all the possibilities in a given scene

من بايد به تمام احتملات هر صحنه فكر كنم

and try to imagine everything that can happen.

و تلاش كنم هر اتفاق ممکنی را تصور كنم.

I need to deal with thousands and thousands of variables,

بايد با هزاران هزار متغير،

conditions and possibilities.

وضعيت و احتمال سروكار داشته باشم.

As a consequence, where a film script is about 100 pages,

در نتيجه، جايی كه فیلمنامه حدود ۱۰۰ صفحه می‌باشد،

an interactive script like this is between four and five thousand pages.

نمايشنامه تعاملی مثل اين، چيزی بين چهار تا پنج هزار صفحه است.

So that gives you an idea of what this work is about.

خب حالا نسبت به چگونگی اين كار دید پیدا کردید.

But I think, in the end, the experience is very unique,

اما فكر می‌كنم، در نهايت، تجربه‌ی بسيار منحصر به فردی است.

because it is the result of the collaboration

زيرا محصول همكاری است

between a writer creating this narrative landscape

بين نويسنده‌ای كه منظره روايت را ايجاد می‌كند

and the player making his own decisions,

و بازيكنی كه تصميم‌های خودش را می‌گيرد،

telling his own story and becoming the cowriter

داستان خودش را می‌گويد و و همكار نويسنده می شود

but also the coactor and the codirector of the story.

و البته همكار بازيگر و كارگردان داستان هم می‌شود.

Interactive storytelling is a revolution in the way we tell stories.

داستان‌سرايی تعاملی انقلابی در عرصه‌ی داستان‌سرايی است.

With the emergence of new platforms like interactive television,

با ظهور سيستم عامل‌های جديد مثل تلويزيون‌های تعاملی،

virtual reality and video games,

واقعيت مجازی و بازی‌های ويدئويی،

it can become a new form of entertainment

می‌تواند نمونه‌ی جديدی از سرگرمی

and maybe even a new form of art.

و شايد حتی نمونه جدیدی از هنر باشد.

I am convinced that in the coming years,

من متقاعد شدم كه در سال‌های پيش رو،

we will see more and more moving and meaningful interactive experiences,

شاهد تجربه‌های تعاملی بيشتر، پوياتر و معنی دارتری خواهيم بود

created by a new generation of talents.

كه توسط نسل جديدی از استعداد‌ها خلق شده است.

This is a medium waiting for its Orson Welles

همان رسانه‌ای است که منتظر ارسون ولز

or its Stanley Kubrick,

يا استنلی كوبريك خودش است،

and I have no doubt that they will soon emerge

و شكی ندارم كه به زودی ظهور می‌كنند

and be recognized as such.

و به خوبی شناخته می‌شوند.

I believe that interactive storytelling can be

من معنقدم كه داستان سرايی تعاملی می‌تواند

what cinema was in the 20th century:

چيزی باشد كه سينما در قرن بيستم بود:

an art that deeply changes its time.

هنری كه به طور عميق زمانه خود را متحول می‌كند.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق حضار)