Sonia Shah: 3 reasons we still haven't gotten rid of malaria

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

So over the long course of human history,

ค่ะ ตลอดประวัติศาสตร์มนุษยชาติที่ยาวนานนั้น

the infectious disease that's killed more humans

โรคติดต่อที่ได้เข่นฆ่ามนุษย์มากกว่าโรคอื่นๆ

than any other is malaria.

คือโรคมาเลเรีย (ไข้จับสั่น (malaria)

It's carried in the bites of infected mosquitos,

มันมากับการกัดของยุงที่เป็นพาหะ

and it's probably our oldest scourge.

และมันน่าจะเป็นตัวทำลายล้าง ที่เก่าแก่ที่สุดของเรา

We may have had malaria since we evolved from the apes.

เราอาจจะมีมาลาเรียมาแล้ว ตั้งแต่เรามีวิวัฒนาการมาจากลิง

And to this day, malaria takes a huge toll on our species.

ถึงปัจจุบัน มาลาเรียทำให้เกิดผลร้ายต่อเผ่าพันธุ์ของเรามาก

We've got 300 million cases a year

เรามีผู้ป่วยถึง 300 ล้านรายต่อปี

and over half a million deaths.

และเสียชีวิตไปมากกว่าครึ่งล้านคน

Now this really makes no sense.

ค่ะ เรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลย

We've known how to cure malaria

เรารู้วิธีการรักษาโรคมาลาเรีย

since the 1600s.

มาแล้วตั้งแต่ศตวรรษที่ 17

That's when Jesuit missionaries in Peru

นั่นคือเมื่อ มิชชันนารีนิกายเจทซู (Jesuit) ในประเทศเปรู

discovered the bark of the cinchona tree,

ค้นพบว่า เปลือกของต้นซินโคน่า (cinchona)

and inside that bark was quinine,

และข้างในเปลือกนั้น คือควินิน (quinine)

still an effective cure for malaria to this day.

ยังคงเป็นยารักษามาลาเรีย ที่มีประสิทธิภาพจนถึงปัจจุบัน

So we've known how to cure malaria for centuries.

ค่ะ เรารู้วิธีการรักษามาลาเรีย มาเป็นศตวรรษแล้ว

We've known how to prevent malaria since 1897.

เรารู้วิธีป้องกันมาลาเรียมาแล้วตั้งแต่ปี 1897

That's when the British army surgeon Ronald Ross

นั่นเป็นตอนที่ทหารอังกฤษ นายแพทย์ทหาร โรแนลด์ รอส (Ronald Ross)

discovered that it was mosquitos that carried malaria,

ค้นพบว่า ยุงเป็นตัวนำมาลาเรียมาสู่คน

not bad air or miasmas, as was previously thought.

ไม่ใช่อากาศเสีย หรือบรรยากาศที่เป็นพิษ อย่างที่เคยคิดกันมาก่อน

So malaria should be a relatively simple disease to solve,

มาลาเรียจึงน่าจะเป็นโรคที่ค่อนข้างง่ายต่อการจัดการ

and yet to this day, hundreds of thousands of people

แต่แล้วจนถึงปัจจุบัน คนหลายแสนคน

are going to die from the bite of a mosquito.

กำลังจะตายไป จากการที่ถูกยุงกัด

Why is that?

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นหรือคะ

This is a question that's

นี่เป็นคำถามที่

personally intrigued me for a long time.

โดยส่วนตัวแล้ว ทำให้ดิฉันประหลาดใจมาช้านาน

I grew up as the daughter of Indian immigrants

ดิฉันเติบโตขึ้น ในฐานะลูกสาวคนอินเดียอพยพ

visiting my cousins in India every summer,

ได้ไปเยี่ยมญาติในอินเดีย ทุกๆ ฤดูร้อน

and because I had no immunity to the local malarias,

และเพราะดิฉันไม่มีภูมิคุ้มกันโรคมาลาเรียที่มีอยู่ในถิ่นนั้น

I was made to sleep under this hot, sweaty mosquito net every night

ดิฉันจึงถูกบังคับให้นอนในมุ้ง ที่ร้อนจนเหงื่อออก ทุกๆ คืน

while my cousins, they were allowed to sleep

ในขณะที่พวกญาติๆ

out on the terrace and have

ได้นอนบนระเบียง

this nice, cool night breeze wafting over them.

และได้รับลมเย็นสบายดี พัดผ่านพวกเขา

And I really hated the mosquitos for that.

และเพราะเหตุนี้ ดิฉันจึงเกลียดยุงพวกนั้นมาก

But at the same time, I come from a Jain family,

แต่ในเวลาเดียวกัน ดิฉันมาจากครอบครัวศาสนาเชน (Jain)

and Jainism is a religion that espouses

และศาสนาเชนนั้น เป็นศาสนาที่สนับสนุน

a very extreme form of nonviolence.

รูปแบบที่สุดกู่มากๆ ของความไม่รุนแรง

So Jains are not supposed to eat meat.

ชาวศาสนาเชน ไม่กินเนื้อสัตว์

We're not supposed to walk on grass,

เราถูกห้ามเดินบนหญ้า

because you could, you know,

เพราะว่าคุณอาจจะ

inadvertently kill some insects when you walk on grass.

ไปฆ่าแมลงโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อคุณเดินบนหญ้า

We're certainly not supposed to swat mosquitos.

แน่นอนค่ะ เราถูกห้าม ไม่ให้ตบยุง

So the fearsome power of this little insect

ดังนั้นอานุภาพของความหวั่นเกรงต่อแมลงเล็กๆ นี้

was apparent to me from a very young age,

จึงชัดเจนต่อดิฉัน ตั้งแต่เมื่ออายุยังน้อยมาก

and it's one reason why I spent five years as a journalist

และมันเป็นเหตุผลหนึ่ง ว่าทำไมดิฉันจึงใช้เวลาห้าปี เป็นนักหนังสือพิมพ์

trying to understand, why has malaria

ที่พยายามทำความเข้าใจว่า ว่าทำไมมาลาเรีย

been such a horrible scourge for all of us for so very long?

จึงได้เป็นตัวทำลายล้างที่น่ากลัว สำหรับพวกเรามาช้านาน

And I think there's three main reasons why.

และดิฉันคิดว่า มันมีมูลเหตุสำคัญสามประการ ว่าทำไม

Those three reasons add up to the fourth reason,

มูลเหตุทั้งสามนั้นผนวกกันเข้าเป็นมูลเหตุที่สี่

which is probably the biggest reason of all.

ซึ่งน่าจะเป็นสาเหตุที่ใหญ่ที่สุดในทั้งหมดนั้น

The first reason is certainly scientific.

สาเหตุแรก เป็นเชิงวิทยาศาสตร์แน่ๆ

This little parasite that causes malaria,

ปรสิตตัวเล็กๆนี้ ที่เป็นสาเหตุของมาลาเรียนั้น

it's probably one of the most complex

บางทีอาจเป็นเชื้อก่อโรคชนิดหนึ่งซึ่งซับซ้อน

and wily pathogens known to humankind.

และฉลาดแกมโกงที่สุด เท่าที่มนุษยชาติเคยรู้จัก

It lives half its life inside the cold-blooded mosquito

ครึ่งหนึ่งของชีวิตมัน อาศัยอยู่ในตัวยุงเลือดเย็น

and half its life inside the warm-blooded human.

และครึ่งหนึ่งของชีวิตมัน อยู่ในมนุษย์เลือดอุ่น

These two environments are totally different,

สภาพแวดล้อมทั้งสองอย่างนี้ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

but not only that, they're both utterly hostile.

ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งสองสภาพนั้น เป็นปรปักษ์กับมัน อย่างยิ่งยวดด้วย

So the insect is continually trying to fight off the parasite,

แมลงนั้นจึงพยายามอย่างไม่หยุดยั้งที่จะกำจัดปรสิตนั้น

and so is the human body continually trying to fight it off.

และร่างกายมนุษย์ ก็พยายามจะกำจัดมันออก อย่างต่อเนื่องเช่นกัน

This little creature survives under siege like that,

สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆนี้ อยู่ได้ภายใต้การกลุ้มรุมทำร้ายอย่างนั้น

but not only does it survive, it has thrived.

ไม่เพียงแค่มีชีวิตรอดอยู่ได้เท่านั้น มันยังเติบโตได้อีกด้วย

It has spread. It has more ways to evade attack than we know.

มันได้แพร่กระจาย มันมีวิธีหลีกหนีการโจมตีมากกว่าที่เรารู้

It's a shape-shifter, for one thing.

อย่างหนึ่งก็คือ มันกลายร่างได้

Just as a caterpillar turns into a butterfly,

เหมือนกับตัวดักแด้ ที่เปลี่ยนเป็นผีเสื้อ

the malaria parasite transforms itself like that

ปรสิตมาลาเรียเปลี่ยนแปลงตัวมันเอง

seven times in its life cycle.

เจ็ดครั้งในวงจรชีวิตของมัน

And each of those life stages not only looks totally different from each other,

และแต่ละขั้นของวงชีวิตนั้น มันไม่เพียงดูแตกต่างจากกัน โดยสิ้นเชิงเท่านั้น

they have totally different physiology.

มันยังแตกต่างกันกันอย่างมากในเชิงสรีรวิทยาอีกด้วย

So say you came up with some great drug

ค่ะ ถ้าคุณคิดตัวยาสำคัญบางอย่างขึ้นมา

that worked against one stage of the parasite's life cycle.

ที่จะต่อต้านช่วงหนึ่งของวงจรชีวิตปรสิตได้

It might do nothing at all to any of the other stages.

ยาตัวนั้น ก็อาจจะทำอะไรไม่ได้เลย กับช่วงอื่นๆ ของชีวิตมัน

It can hide in our bodies, undetected,

มันสามารถซ่อนตัวอยู่ในร่างกายเรา ไม่สามารถตรวจพบได้

unbeknownst to us, for days, for weeks,

เราไม่อาจรู้ได้ เป็นหลายๆ วัน หลายๆ สัปดาห์

for months, for years, in some cases even decades.

หลายๆ เดือน หลายๆ ปี ในบางราย ถึงหลายๆ ทศวรรษ

So the parasite is a very big scientific challenge to tackle,

ปรสิตตัวนี้ จึงเป็นสิ่งท้าทายที่ยิ่งใหญ่เชิงวิทยาศาสตร์ ที่จะจัดการกับมัน

but so is the mosquito that carries the parasite.

เช่นเดียวกับยุง ที่เป็นพาหะของเชื้อปรสิต

Only about 12 species of mosquitos

เพียงประมาณ 12 สายพันธ์ุของยุงเท่านั้น

carry most of the world's malaria,

ที่เป็นพาหะของเชื้อมาลาเรียส่วนใหญ่ของโลก

and we know quite a bit about the kinds of

และเรารู้จักค่อนข้างดี เกี่ยวกับประเภท

watery habitats that they specialize in.

ที่อยู่อาศัยที่มีแหล่งน้ำที่จำเพาะต่อพวกมัน

So you might think, then, well, why don't we just

ดังนั้นคุณอาจจะคิดว่า แล้วเราทำไมจึงไม่เพียงแค่

avoid the places where the killer mosquitos live? Right?

หลีกเลี่ยงสถานที่ ซึ่งยุงฆาตกรอาศัยอยู่ละ ใช่ไม๊คะ

We could avoid the places where the killer grizzly bears live

เราอาจหลีกเลี่ยงสถานที่ ซึ่งหมีกริสลี่นักฆ่าอาศัยอยู่ได้

and we avoid the places where the killer crocodiles live.

และเราหลีกเลี่ยงสถานที่ ซึ่งจระเข้ฆาตกรอาศัยอยู่ได้

But say you live in the tropics

แต่เมื่อเราอาศัยอยู่ในเขตร้อน

and you walk outside your hut one day

และวันหนึ่ง คุณเดินอยู่นอกกระท่อมของคุณ

and you leave some footprints in the soft dirt

และทิ้งรอยเท้าไว้ในดินนิ่มๆ

around your home.

รอบๆ บ้านของคุณ

Or say your cow does, or say your pig does,

หรือเมื่อวัวของคุณ หรือหมูของคุณ ทำแบบนั้น

and then, say, it rains,

แล้วฝนก็ตกลงมา

and that footprint fills up with a little bit of water.

และในรอยเท้านั้น ก็มีนํ้าขังอยู่เต็ม

That's it. You've created the perfect

นั่นแหละ คุณได้สร้างที่อยู่อาศัยที่สมบูรณ์แบบ

malarial mosquito habitat that's right outside your door.

ให้กับยุงพาหะเชื้อมาลาเรีย ที่อยู่ตรงหน้าประตูบ้านคุณเอง

So it's not easy for us to extricate ourselves from these insects.

มันจึงไม่ง่ายนักสำหรับเรา ที่จะให้ตัวเองพ้นจากแมลงพวกนี้

We kind of create places that they love to live

ราวกับว่าพวกเราสร้างสถานที่ที่พวกมันชอบอาศัย

just by living our own lives.

เพียงแค่เราดำเนินชีวิตของเรา

So there's a huge scientific challenge,

มันจึงเป็นสิ่งท้าทายทางวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่

but there's a huge economic challenge too.

และก็ยังเป็นสิ่งท้าทายทางเศรษฐกิจที่ใหญ่เช่นกัน

Malaria occurs in some of the poorest

มาลาเรียเกิดขึ้นในสถานที่ที่ยากจนที่สุด

and most remote places on Earth,

และห่างไกลที่สุดบนโลกนี้

and there's a reason for that.

และมันก็มีเหตุผลสำหรับเรื่องนี้

If you're poor, you're more likely to get malaria.

ถ้าคุณจน คุณก็น่าจะติดเชื้อมาลาเรียได้มากกว่า

If you're poor, you're more likely to live

ถ้าคุณจน คุณก็น่าจะอาศัย

in rudimentary housing on marginal land that's poorly drained.

อยู่ในบ้านที่ไม่สมบูรณ์ ซึ่งมีการระบายนํ้าที่ไม่ดี

These are places where mosquitos breed.

ที่เหล่านี้ เป็นที่ที่ยุงผสมพันธุ์

You're less likely to have door screens or window screens.

คุณไม่น่าจะมีหน้าต่างหรือประตูมุ้งลวด

You're less likely to have electricity

คุณไม่น่าจะมีไฟฟ้า

and all the indoor activities that electricity makes possible,

และการทำกิจกรรมต่างๆ ภายในบ้าน ที่ต้องใช้ไฟฟ้า

so you're outside more.

คุณจึงอยู่นอกบ้านมากกว่า

You're getting bitten by mosquitos more.

คุณก็จะถูกยุงกัดได้มากกว่า

So poverty causes malaria,

ความยากจนจึงทำให้เกิดโรคมาลาเรีย

but what we also know now is that malaria itself

แต่สิ่งที่เรายังรู้อีกก็คือ ตัวโรคมาลาเรียเอง

causes poverty.

ยังเป็นสาเหตุของความยากจนอีกด้วย

For one thing, it strikes hardest during harvest season,

สาเหตุหนึ่งคือ มันระบาดรุนแรงที่สุดในช่วงฤดูเก็บเกี่ยว

so exactly when farmers need to be out in the fields

ตรงกับเมื่อชาวนาต้องอยู่ข้างนอกในทุ่งนา

collecting their crops, they're home sick with a fever.

เพื่อเก็บเกี่ยวพืชผล พวกเขาต้องป่วยเป็นไข้อยู่กับบ้าน

But it also predisposes people to death

มันมักจะมีฤทธ์ทำให้คนถึงตาย

from all other causes.

จากสาเหตุอื่นๆ ได้อีก

So this has happened historically.

เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้วในประวัติศาสตร์

We've been able to take malaria out of a society.

เราสามารถเอาโรคมาลาเรียออกไปจากชุมชนได้

Everything else stays the same,

แต่สิ่งอื่นๆ ก็ยังคงเมือนเดิม

so we still have bad food, bad water, bad sanitation,

เราจึงยังคงมีอาหารเสีย นํ้าเสีย การสุขาภิบาลที่ไม่ดี

all the things that make people sick.

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผู้คนเจ็บป่วย

But just if you take malaria out,

แต่เพียงแค่ถ้าเราเอาโรคมาลาเรียออกไป

deaths from everything else go down.

การเสียชีวิตจากอย่างอื่น ก็จะลดลง

And the economist Jeff Sachs has actually quantified

นักเศรษฐศาสตร์ เจฟฟ์ ซัคส์ (Jeff Sachs) ได้ปริมาณไว้ว่า

what this means for a society.

สิ่งนี้ จะมีความหมายต่อชุมชนอย่างไร

What it means is, if you have malaria in your society,

ความหมายของมันก็คือ ถ้าคุณมีโรคมาลาเรีย อยู่ในชุมชนของคุณ

your economic growth is depressed

การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจจะลดตํ่าลง

by 1.3 percent every year,

ราว 1.3 เปอร์เซ็นต์ทุกๆปี

year after year after year, just this one disease alone.

ปีแล้วปีเล่า แค่เพียงเพราะโรคนี้โรคเดียว

So this poses a huge economic challenge,

เรื่องนี้จึงถือเป็นสิ่งท้าทายทางเศรษฐกิจ อย่างมาก

because say you do come up with your great drug

เพราะว่าถ้าคุณคิดตัวยา

or your great vaccine -- how do you deliver it

หรือวัคซีนชั้นเยี่ยมขึ้นมาได้ --คุณจะขนส่งมันได้อย่างไร

in a place where there's no roads,

ไปยังที่ที่ไม่มีถนน

there's no infrastructure,

ที่ที่ไม่มีโครงสร้างพื้นฐาน

there's no electricity for refrigeration to keep things cold,

ไม่มีไฟฟ้าสำหรับตู้เย็น ที่จะแช่เย็นมัน

there's no clinics, there's no clinicians

ไม่มีสถานพยาบาล ไม่มีผู้เชี่ยวชาญการรักษาโรค

to deliver these things where they're needed?

ที่จะจัดส่งสิ่งเหล่านี้ ไปยังที่ที่ผู้คนต้องการ

So there's a huge economic challenge in taming malaria.

ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องท้าทายทางเศรษฐกิจอย่างมาก ที่จะสยบโรคมาลาเรีย

But along with the scientific challenge and the economic challenge,

แต่สิ่งที่มาพร้อมกับความท้าทายเชิงวิทยาศาสตร์ และเชิงเศรษฐกิจ

there's also a cultural challenge,

ก็ยังมีความท้าทายเชิงวัฒนธรรมอีกด้วย

and this is probably the part about malaria

และสิ่งนี้อาจเป็น ส่วนที่เกี่ยวข้องกับโรคมาลาเรีย

that people don't like to talk about.

ที่ผู้คนไม่ต้องการจะพูดถึง

And it's the paradox that the people

และมันเป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน ที่ผู้คน

who have the most malaria in the world

ที่เป็นโรคมาลาเรียมากที่สุดในโลก

tend to care about it the least.

มักจะเอาใส่ใจกับมันน้อยที่สุด

This has been the finding of medical anthropologists again and again.

มันถูกรายงานโดยนักมานุษยศาสตร์ทางการแพทย์มาแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า

They ask people in malarious parts of the world,

พวกเขาถามผู้คนในส่วนต่างๆของโลกที่เป็นมาลาเรียว่า

"What do you think about malaria?"

"คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับมาลาเรีย"

And they don't say, "It's a killer disease. We're scared of it."

และคนเหล่านั้นไม่พูดหรอกว่า "มันเป็นโรคที่ฆ่าผู้คน เรากลัวมัน"

They say, "Malaria is a normal problem of life."

พวกเขาจะพูดว่า "มาลาเรียเป็นปัญหาปกติของชีวิต"

And that was certainly my personal experience.

และแน่นอนคะ นั่นคือประสบการณ์ส่วนตัวของดิฉันเอง

When I told my relatives in India

เมื่อตอนที่ดิฉันบอกญาติๆในอินเดียว่า

that I was writing a book about malaria,

ดิฉันกำลังเขียนหนังสือเรื่องโรคมาลาเรียนั้น

they kind of looked at me like

พวกเขามองดูดิฉันเหมือนกับว่า

I told them I was writing a book about warts or something.

ดิฉันบอกพวกเขาว่า กำลังเขียนหนังสือเรื่องโรคหูด หรืออะไรทำนองนั้น

Like, why would you write about something so boring,

เหมือนกับว่า ทำไมเธอไปเขียนเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่น่าเบื่อ เสียเหลือเกิน

so ordinary? You know?

หรือธรรมดาเสียเหลือเกิน ร

And it's simple risk perception, really.

และมันเป็นการรับรู้ถึงความเสี่ยงแบบปกติ จริงๆคะ

A child in Malawi, for example,

ยกตัวอย่าง เด็กคนเหนึ่งในมาลาวี

she might have 12 episodes of malaria before the age of two,

เธออาจจะมีอาการโรคไข้จับสั่นมาแล้วถึง 12 ครั้ง ก่อนที่จะอายุสองขวบ

but if she survives,

แต่ถ้าเธอรอดชีวิตมาได้

she'll continue to get malaria throughout her life,

เธอก็จะยังคงมีเชื้อมาลาเรีย ไปตลอดชีวิตของเธอ

but she's much less likely to die of it.

แต่เธอมีโอกาสที่จะตายจากโรคนี้น้อยมาก

And so in her lived experience,

ดังนั้นในประสบการณ์ชีวิตของเธอ

malaria is something that comes and goes.

โรคมาลาเรียเป็นบางสิ่งบางอย่าง ที่มาแล้วก็ไป

And that's actually true for most of the world's malaria.

และจริงๆแล้ว นั่นเป็นเรื่องจริงสำหรับโรคมาลาเรีย ส่วนมากของโลก

Most of the world's malaria comes and goes on its own.

โดยส่วนมาก มาลาเรียในโลก มาแล้วก็ไปของมันเอง

It's just, there's so much malaria

แต่เพราะว่ามันมีโรคมาลาเรียมากเหลือเกิน

that this tiny fraction of cases that end in death

จนเศษส่วนเล็กน้อยของรายที่เป็น แล้วจะจบชีวิตด้วยความตาย

add up to this big, huge number.

รวมกันเข้า เป็นตัวเลขใหญ่มหึมา

So I think people in malarious parts of the world

ดิฉันจึงคิดว่า ผู้คนในส่วนต่างๆ ของโลกที่เป็นโรคมาลาเรีย

must think of malaria the way

จะต้องคิดถึงโรคมาลาเรีย ในแบบที่

those of us who live in the temperate world

พวกเราซึ่งอาศัยอยู่ในเขตอบอุ่น

think of cold and flu. Right?

จะคิดถึงโรคไข้หวัด และไข้หวัดใหญ่ ใช่ไหมคะ

Cold and flu have a huge burden on our societies

โรคไข้หวัดและไข้หวัดใหญ่เป็นภาระหนักอึ้ง ของสังคมของเรา

and on our own lives,

และกับชีวิตของเราเอง

but we don't really even take

แต่จริงๆ แล้วเราไม่ได้แม้จะใช้

the most rudimentary precautions against it because

การป้องกันขั้นมูลฐานที่สุดมาต่อต้านมัน เพราะว่า

we consider it normal to get cold and flu

เราเห็นว่าเป็นเรื่องปกติ ที่จะเป็นไข้หวัด และไข้หวัดใหญ่

during cold and flu season.

ในช่วงฤดูระบาดของไข้หวัดและไข้หวัดใหญ่

And so this poses a huge cultural challenge in taming malaria,

ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งท้าทายที่ใหญ่ยิ่ง ที่จะสยบโรคมาลาเรีย

because if people think it's normal to have malaria,

เพราะว่าถ้าผู้คนคิดว่า เป็นเรื่องปกติ ที่จะเป็นโรคมาลาเรียแล้ว

then how do you get them to run to the doctor

คุณจะทำให้พวกเขา วิ่งไปหาแพทย์ได้อย่างไร

to get diagnosed, to pick up their prescription,

เพื่อวินิจฉัยอาการ เพื่อไปรับใบสั่งยามา

to get it filled, to take the drugs,

เพื่อจะออกใบสั่งยา เพื่อเอายานั้นไปรับประทาน

to put on the repellents, to tuck in the bed nets?

เพื่อที่จะทายากันยุง เพื่อที่จะนอนในมุ้ง

This is a huge cultural challenge in taming this disease.

นี่เป็นความท้าทายทางวัฒนธรรมที่ยิ่งใหญ่ ในการสยบโรคนี้

So take all that together.

ดังนั้น เมื่อเอาเรื่องทั้งหมดมารวมกัน

We've got a disease. It's scientifically complicated,

เราจึงมีโรค ที่มีความซับซ้อนเชิงวิทยาศาสตร์

it's economically challenging to deal with,

เป็นความท้าทายทางเศรษฐกิจที่จะเข้าไปจัดการ

and it's one for which the people who stand

และเป็นโรค ซึ่งผู้คนที่ได้รับประโยชน์

to benefit the most care about it the least.

มากที่สุด กลับเอาใจใส่กับมันน้อยที่สุด

And that adds up to the biggest problem of all,

และนั่น ผนวกเข้าเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุด

which, of course, is the political problem.

ซึ่งแน่นอนค่ะ มันคือปัญหาทางการเมือง

How do you get a political leader to do anything

คุณจะทำอย่างไร เพื่อให้ผู้นำทางการเมือง ทำอะไรสักอย่าง

about a problem like this?

เกี่ยวกับปัญหาเช่นนี้

And the answer is, historically, you don't.

และคำตอบก็คือ เชิงประวัติศาสตร์แล้ว คุณทำไม่ได้

Most malarious societies throughout history

ตลอดช่วงประวัติศาสตร์ สังคมที่มีโรคมาลาเรียส่วนมาก

have simply lived with the disease.

ได้ดำรงชีวิตอยู่ร่วมกับโรค

So the main attacks on malaria have come

ดังนั้นการสู้รบที่สำคัญกับโรคมาลาเรีย

from outside of malarious societies,

จึงมาจากภายนอกชุมชนที่มีโรคมาลาเรีย

from people who aren't constrained

จากผู้คนที่ไม่ได้ถูกบีบบังคับ

by these rather paralyzing politics.

จากการเมืองที่ค่อนจะเป็นอัมพาตนี้

But this, I think, introduces a whole host of other kinds of difficulties.

แต่ดิฉันคิดว่า เรื่องนี้ทำเราได้รู้จักความยากลำบาก แบบอื่นๆทั้งหมด

The first concerted attack against malaria

การร่วมกันต่อสู้โรคมาลาเรียครั้งแรก

started in the 1950s.

เริ่มขึ้นระหว่างปี 1950-1959

It was the brainchild of the U.S. State Department.

เป็นความคิดของกระทรวงมหาดไทยของสหรัฐ

And this effort well understood the economic challenge.

กิจกรรมนี้เข้าใจเป็นอย่างดี ถึงความท้าทายเชิงเศรษฐกิจ

They knew they had to focus on cheap, easy-to-use tools,

พวกเขารู้ว่า พวกเขาต้องเน้นที่เครื่องมือที่ราคาถูก และใช้การได้ง่าย

and they focused on DDT.

และพวกเขาเน้นที่ ดีดีที (DDT)

They understood the cultural challenge.

พวกเขาเข้าใจถึงสิ่งท้าทายเชิงวัฒนรรม

In fact, their rather patronizing view was that

ที่จริงแล้ว ความคิดเห็นที่ค่อนไปในเชิงอุปถ้มภ์ ก็คือ

people at risk of malaria shouldn't be asked to do anything at all.

ผู้คนที่เสี่ยงกับโรคมาลาเรีย ไม่ควรจะถูกขอให้ทำอะไรเลย

Everything should be done to them and for them.

เราควรจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้พวกเขา และเพื่อพวกเขา

But they greatly underestimated the scientific challenge.

แต่แล้ว พวกเขาก็ตีค่าสิ่งท้าทายเชิงวิทยาศาสตร์นี้ ตํ่าไปมาก

They had so much faith in their tools

พวกเขาเชื่อมั่นในเครื่องมือของพวกเขามากเกินไป

that they stopped doing malaria research.

จนกระทั่งพวกเขาหยุดทำงานวิจัยโรคมาลาเรียไปเลย

And so when those tools started to fail,

ดังนั้น เมื่อเครื่องมือต่างๆพวกนั้นล้มเหลว

and public opinion started to turn against those tools,

ความคิดเห็นของสาธารณชนก็เริ่มหันมาต่อต้าน เครื่องมือเหล่านั้น

they had no scientific expertise to figure out what to do.

พวกเขาก็ไม่มีความชำนาญการทางวิทยาศาสตร์ เพื่อที่จะคิดวิธีแก้

The whole campaign crashed, malaria resurged back,

การรณรงค์ทั้งหมดจึงพังครืนลงมา โรคมาลาเรียกลับมา เพิ่มสูงขึ้นอีกครั้ง

but now it was even worse than before

และปัจจุบันมันยิ่งแย่กว่าเมื่อก่อน

because it was corralled into the hardest-to-reach places

เพราะมันได้ถูกขังอยู่ในที่ที่เข้าไปถึงได้ยากที่สุด

in the most difficult-to-control forms.

ในรูปแบบที่ยากที่สุดที่จะควบคุม

One WHO official at the time actually called that whole campaign

เจ้าหน้าที่องค์การ WHO ผู้หนึ่งในเวลานั้น เรียกการรณรงค์ทั้งหมดนั้นว่า

"one of the greatest mistakes ever made in public health."

"เป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด ในการสาธารณสุข"

The latest effort to tame malaria started in the late 1990s.

ความพยายามสยบมาลาเรียครั้งล่าสุด เริ่มขึ้นในปลายทศวรรษ 1990

It's similarly directed and financed primarily

เหมือนกับที่แล้วๆ มา ส่วนใหญ่สั่งการและได้เงิน

from outside of malarious societies.

จากข้างนอกชุมชนที่มีโรคมาลาเรีย

Now this effort well understands the scientific challenge.

ปัจจุบันกิจกรรมนี้เข้าใจ ถึงความท้าทายเชิงวิทยาศาสตร์เป็นอย่างดี

They are doing tons of malaria research.

พวกเขากำลังทำงานวิจัยมาลาเรียเป็นจำนวนมาก

And they understand the economic challenge too.

และพวกเขาก็เข้าใจ ถึงความท้าทายเชิงเศรษฐกิจด้วย

They're focusing on very cheap, very easy-to-use tools.

พวกเขาเน้นไปที่เครื่องมือราคาถูก และใช้การได้ง่ายมาก

But now, I think, the dilemma is the cultural challenge.

แต่ดิฉันคิดว่า เรื่องที่วิกฤติก็คือ การท้าทายเชิงวัฒนธรรม

The centerpiece of the current effort is the bed net.

งานชิ้นสำคัญในความพยายามขณะนี้ ก็คือ มุ้ง

It's treated with insecticides.

ที่ถูกย้อมด้วยสารฆ่าแมลง

This thing has been distributed across the malarious world

มุ้งแบบนี้ได้ถูกแจกจ่ายไปที่ที่มีโรคมาลาเรียทั่วโลก

by the millions.

เป็นล้านๆหลัง

And when you think about the bed net,

และเมื่อคุณนึกถึงมุ้ง

it's sort of a surgical intervention.

มันก็คล้ายกับว่าจะเป็น การเข้าไปรักษาด้วยการผ่าตัด

You know, it doesn't really have any value

คุณก็ทราบ ว่ามันไม่ได้มีคุณค่าใดๆ มากมาย

to a family with malaria except that it helps prevent malaria.

ต่อครอบครัวที่เป็นมาลาเรีย ยกเว้นมันช่วยป้องกันโรคมาลาเรีย

And yet we're asking people to use these nets every night.

และเราก็ขอร้องผู้คนให้ใช้มุ้งพวกนี้ ทุกๆ คืน

They have to sleep under them every night.

พวกเขาต้องนอนในมุ้งทุกๆ คืน

That's the only way they are effective.

นั่นเป็นวิธีเดียวที่มันจะได้ผล

And they have to do that

และพวกเขาต้องปฏิบัติตามนั้น

even if the net blocks the breeze,

แม้ว่ามันจะปิดกั้นลมที่พัดมา

even if they might have to get up in the middle of the night

แม้ว่าพวกเขาอาจต้องตื่นขึ้น ตอนกลางดึก

and relieve themselves,

และต้องไปเข้าห้องนํ้า

even if they might have to move all their furnishings

แม้ว่าพวกเขาอาจจะต้อง เคลื่อนย้ายเฟอร์นิเจอร์ ทั้งหมดออกไป

to put this thing up,

เพื่อกางมุ้งนี้

even if, you know, they might live in a round hut

คุณก็ทราบ แม้ว่า พวกเขาอาจอาศัยอยู่ในกระท่อมทรงกลม

in which it's difficult to string up a square net.

ซึ่งยากต่อการโยงเชือกติดตั้งมุ้งรูปสี่เหลี่ยมจตุรัส

Now that's no big deal if you're fighting a killer disease.

ค่ะ นั่นไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ หากคุณกำลังต่อสู้กับโรค ที่ทำให้คุณตายได้

I mean, these are minor inconveniences.

ดิฉันหมายความว่า สิ่งเหล่านี้เป็นความไม่สะดวกสบาย เพียงเล็กน้อย

But that's not how people with malaria think of malaria.

แต่นั่น ไม่ได้เป็นวิธีคิดของผู้คนที่ติดเชื้อมาลาเรียเขาคิดกัน

So for them, the calculus must be quite different.

ดังนั้นสำหรับพวกเขาแล้ว การคาดคำนวนนั้นต้องต่างไปมาก

Imagine, for example, if a bunch of well-meaning Kenyans

ตัวอย่างเช่น ลองคิดดู ถ้าชาวเคนย่าที่มีเจตนาดีกลุ่มหนึ่ง

came up to those of us in the temperate world and said,

มาพบพวกเราในเขตอบอุ่น และพูดว่า

"You know, you people have a lot of cold and flu.

"คุณทราบไหมครับ พวกคุณนะเป็นโรคไข้หวัด และไข้หวัดใหญ่กันมาก

We've designed this great, easy-to-use, cheap tool,

เราได้ออกแบบเครื่องใช้ที่ดียิ่ง และใช้การได้ง่าย

we're going to give it to you for free.

เราจะเอามาให้คุณฟรีๆ

It's called a face mask,

มันเรียกว่า หน้ากากปิดจมูกปิดปาก (face mask)

and all you need to do is

และสิ่งเดียวที่คุณต้องทำก็คือ

wear it every day during cold and flu season

ใส่มันทุกวันช่วงฤดูไข้หวัดและไข้หวัดใหญ่

when you go to school and when you go to work."

เมื่อคุณไปโรงเรียน และเมื่อคุณไปทำงาน"

Would we do that?

คุณจะทำไหมล่ะคะ

And I wonder if that's how people

และดิฉันก็สงสัยว่า หรือว่านั่นจะเป็นเหมือนกับที่ผู้คน

in the malarious world thought of those nets

ในโลกของมาลาเรียคิดเกี่ยวกับเรื่องมุ้ง

when they first received them?

เมื่อพวกเขาได้รับมุ้งไปเป็นครั้งแรก

Indeed, we know from studies

แน่นอน เรารู้จากการศึกษาวิจัย

that only 20 percent of the bed nets

ว่าเพียง 20 เปอร์เซ็นต์ของมุ้ง

that were first distributed were actually used.

ที่ได้แจกจ่ายไปครั้งแรกนั้น ได้ถูกนำไปใช้จริง

And even that's probably an overestimate,

และแม้กระนั้น ก็อาจจะเป็นการประเมินที่มากเกินไป

because the same people who distributed the nets

เพราะว่า คนพวกเดียวกับที่ไปแจกมุ้ง

went back and asked the recipients,

กลับไปที่เดิม และถามผู้ที่รับมุ้งไปว่า

"Oh, did you use that net I gave you?"

"คุณได้ใช้มุ้งที่ผมให้ไปหรือเปล่าครับ"

Which is like your Aunt Jane asking you,

ซึ่งก็เหมือนกับ คุณป้าเจนของคุณ ถามคุณว่า

"Oh, did you use that vase I gave you for Christmas?"

"อ้อ เธอได้ใช้แจกัน ที่ฉันให้ไปเป็นของขวัญคริสต์มาสหรือเปล่า"

So it's probably an overestimate.

ดังนั้น อาจเป็นการประเมินที่มากเกินไป

But that's not an insurmountable problem.

แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาที่เราจะเอาชนะไม่ได้

We can do more education,

เราสามารถให้การศึกษาเพิ่มขึ้น

we can try to convince these people to use the nets.

เราพยายามทำผู้คนเหล่านี้ เชื่อมั่นที่จะใช้มุ้ง

And that's what happening now.

และสิ่งนั้นกำลังเกิดขึ้นอยู่ ในปัจจุบัน

We're throwing a lot more time and money

เรากำลังทุ่มเททั้งเวลาและเงิน

into workshops and trainings and musicals and plays

ในการจัดสัมมนา ฝึกอบรม ภาพยนต์เพลง ละคร

and school meetings,

และการประชุมในโรงเรียน

all these things to convince people

สิ่งเหล่านี้ทั้งหมด เพื่อให้ผู้คนเชื่อมั่น

to use the nets we gave you.

ที่จะใช้มุ้ง ที่เราให้คุณไป

And that might work.

และนั่นอาจจะทำได้สำเร็จ

But it takes time. It takes money.

แต่มันใช้เวลา มันใช้เงิน

It takes resources. It takes infrastructure.

มันใช้ทรัพยากร มันใช้โครงสร้างพื้นฐาน

It takes all the things that that cheap,

มันใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ราคาถูกอย่างนั้น

easy-to-use bed net was not supposed to be.

ไม่น่าเชื่อว่า มุ้งที่ใช้ได้ง่ายๆ จะทำได้เช่นนั้น

So it's difficult to attack malaria from inside malarious societies,

ดังนั้น มันยากที่จะต่อสู้กับโรคมาลาเรีย จากภายในชุมชน ที่มีโรคมาลาเรีย

but it's equally tricky when we try to attack it

แต่มันก็จัดการได้ยากพอๆ กัน เมื่อเราพยายามต่อสู้กับมัน

from outside of those societies.

จากภายนอกสังคมที่มีโรคเหล่านั้น

We end up imposing our own priorities

ท้ายสุด เราก็ยัดเยียด สิ่งที่เราเห็นว่าสำคัญที่สุด

on the people of the malarious world.

ไปให้กับผู้คน ในโลกของมาลาเรีย

That's exactly what we did in the 1950s,

และนั่นก็ตรงกับสิ่งที่เราทำในช่วงปี 1950-59

and that effort backfired.

และนั่นเกิดผล ตรงกันข้ามกับที่ตั้งใจไว้

I would argue today,

ดิฉันขอโต้แย้งในวันนี้ว่า

when we are distributing tools that we've designed

เมื่อเรากำลังแจกจ่ายเครื่องมือที่เราได้ออกแบบ

and that don't necessarily make sense in people's lives,

และมันก็ไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลกับการดำรงชีวิตของผู้คน

we run the risk of making the same mistake again.

เราเสี่ยง กับการทำผิดพลาดแบบเดิมๆอีก

That's not to say that malaria is unconquerable,

นั่นไม่ได้บอกว่า มาลาเรียถูกเอาชนะไม่ได้

because I think it is,

ก็เพราะว่าดิฉันเชื่อว่า เราเอาชนะมันได้

but what if we attacked this disease

แต่ถ้าเราต่อสู้กับโรคนี้

according to the priorities of the people who lived with it?

ตามลำดับความสำคัญของผู้คนที่มีชีวิตอยู่กับมัน

Take the example of England and the United States.

ดูประเทศอังกฤษและสหรัฐ เป็นตัวอย่าง

We had malaria in those countries for hundreds of years,

เราเคยมีโรคมาลาเรียในประเทศนั้น มานานเป็นร้อยๆปี

and we got rid of it completely,

และเราก็ได้กำจัดมันไปได้อย่างสิ้นเชิง

not because we attacked malaria. We didn't.

ไม่ใช่เพราะว่าเราต่อสู้กับมัน เราไม่ได้ต่อสู้กับมัน

We attacked bad roads and bad houses

เราได้ต่อสู้กับถนนที่แย่ๆ และบ้านที่แย่ๆ

and bad drainage and lack of electricity and rural poverty.

และการระบายนํ้าที่แย่ๆ และการขาดแคลนไฟฟ้า และความยากจนในชนบท

We attacked the malarious way of life,

เราได้เข้าไปทำลาย วิถีชีวิตแบบโรคมาลาเรีย

and by doing that, we slowly built malaria out.

และด้วยการทำอย่างนั้น เราทำให้โรคมาลาเรีย หายไปได้อย่างช้าๆ

Now attacking the malarious way of life,

ค่ะ การเข้าไปทำลาย วิถีชีวิตแบบโรคมาลาเรีย

this is something -- these are things people care about today.

เป็นบางสิ่ง --ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้คนเอาใจใส่อยู่ในทุกวันนี้

And attacking the malarious way of life,

และการเข้าไปทำลาย วิถีชีวิตแบบโรคมาลาเรีย

it's not fast, it's not cheap, it's not easy,

มันจะไม่เร็ว มันจะราคาไม่ถูก มันจะไม่ง่าย

but I think it's the only lasting way forward.

และดิฉันคิดว่า มันเป็นวิธีการรุกไปข้างหน้าที่ยั่งยืน เพียงวิธีเดียว

Thank you so much.

ขอบคุณมากคะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)