Sonia Shah: 3 reasons we still haven't gotten rid of malaria

سونيا شاه: ٣ دليلى كه هنوز از شر مالاريا خلاص نشده‌‌ايم

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

So over the long course of human history,

خب در مسير طولانى تاريخ بشرى،

the infectious disease that's killed more humans

بيمارى عفونى كه بيش از همه انسانها را كشته

than any other is malaria.

مالارياست.

It's carried in the bites of infected mosquitos,

در نيش پشه‌‌هاى مبتلا حمل ميشه،

and it's probably our oldest scourge.

و احتمالاً قديمى‌‌ترين وسيله غضب خداونديست.

We may have had malaria since we evolved from the apes.

شايد مالاريا رو از موقعيكه از بوزينه‌‌ها تكامل يافتيم، داشته‌‌ايم.

And to this day, malaria takes a huge toll on our species.

و تا به امروز، مالاريا تلفات عظيمى رو بر گونه‌ى ما تحميل كرده.

We've got 300 million cases a year

٣٠٠ ميليون مورد در يك سال داشته‌‌ايم

and over half a million deaths.

و بيش از نيم ميليون تلفات.

Now this really makes no sense.

خب الان اين خيلى معنايى پيدا نمى‌‌كند.

We've known how to cure malaria

ما از سال ۱۶۰۰ فهميده‌‌ايم كه

since the 1600s.

مالاريا رو چطور مداوا كنيم

That's when Jesuit missionaries in Peru

این همان وقتی بود که مبلغان عیسوی در پرو

discovered the bark of the cinchona tree,

پوست تنه درخت گنه گنه رو كشف كردند،

and inside that bark was quinine,

و داخل پوسته جوهر گنه گنه بود،

still an effective cure for malaria to this day.

هنوز هم يك مداواى موثر براى مالاريا تا به امروزه.

So we've known how to cure malaria for centuries.

در نتيجه قرنهاست كه ما مى‌‌دانيم چطور مالاريا را مدوا كنيم.

We've known how to prevent malaria since 1897.

ما از ١٨٩٧ فهميده‌‌ايم كه چطور از مالاريا پيش گيرى كنيم.

That's when the British army surgeon Ronald Ross

اين زمانى بود كه رونالد راس جراح ارتش بريتانيايى

discovered that it was mosquitos that carried malaria,

كشف كرد كه اين پشه‌‌ بود كه ناقل مالارياست،

not bad air or miasmas, as was previously thought.

نه هواى بد يا بخار بدبو، آنطور كه قبلاً فكر مى‌‌كردند.

So malaria should be a relatively simple disease to solve,

بنابراین مالاریا باید بیماری نسبتاً آسونی برای ریشه کن شدن باشه،

and yet to this day, hundreds of thousands of people

و با اینحال تا به امروز، صدها هزار انسان

are going to die from the bite of a mosquito.

از نیش یک پشه می‌میرند.

Why is that?

ولى چرا؟

This is a question that's

این پرسشی که

personally intrigued me for a long time.

شخصا مدتها پیش در ذهن من جرقه خورد.

I grew up as the daughter of Indian immigrants

من بعنوان دختر هندیهای مهاجری بزرگ شدم

visiting my cousins in India every summer,

که هر تابستان قوم و خویشهاش رو در هند ملاقات می‌کرد،

and because I had no immunity to the local malarias,

و چو من هیچ مصونیتی در برابر مالاریای محلی نداشتم،

I was made to sleep under this hot, sweaty mosquito net every night

هر شب مجبور بودم زیر این پشه بند عرقی و داغ بخوابم

while my cousins, they were allowed to sleep

در حالیکه عموزاده‌‌هام، اجازه داشتند آن بیرون

out on the terrace and have

تو تراس بخوابند و از این

this nice, cool night breeze wafting over them.

نسیم شبانه خنک که اونها را نوازش میداد، لذت ببرند.

And I really hated the mosquitos for that.

و من از همون موقع از پشه‌ها نفرت داشتم.

But at the same time, I come from a Jain family,

اما در اونموقع ، از یک خاندان جین میامدم،

and Jainism is a religion that espouses

و جینیسم مذهبی که به شکل بسیار افراطى

a very extreme form of nonviolence.

اعتقاد به عدم خشونت دارد.

So Jains are not supposed to eat meat.

در نتیجه جینها قرار نیست گوشت بخورند.

We're not supposed to walk on grass,

ما قرار نیست روی چمن‌ها راه برویم،

because you could, you know,

چون همانطور که می‌دانید میتونید

inadvertently kill some insects when you walk on grass.

سهواً برخی حشرات رو موقع راه رفتن روی چمن بکشید.

We're certainly not supposed to swat mosquitos.

ما قطعا قرار نیست پشه‌ها رو با ضربه دست بكشيم.

So the fearsome power of this little insect

در نتیجه نیروی هولناک این حشره کوچک

was apparent to me from a very young age,

از همان سنین خیلی پایین برایم آشکار بود،

and it's one reason why I spent five years as a journalist

و تنها دلیلی که من ۵ سال رو بعنوان خبرنگار صرف

trying to understand, why has malaria

فهمیدن این کردم که چرا مالاریا

been such a horrible scourge for all of us for so very long?

برای همگی ما برای مدت خیلی طولانی چنان وسیله غضب هولناکی بوده است؟

And I think there's three main reasons why.

و فکر می‌کنم که سه دلیل عمده دارد.

Those three reasons add up to the fourth reason,

اون سه دليل به دليل چهارمى منتهى ميشوند،

which is probably the biggest reason of all.

كه احتمالاً بزرگترين دليل در بين آنهاست.

The first reason is certainly scientific.

نخستين دليل قطعاً علمى است.

This little parasite that causes malaria,

انگل كوچكى كه باعث مالاريا ميشود،

it's probably one of the most complex

شايد يكى از پيچيده‌‌ترين و موذى‌‌ترين

and wily pathogens known to humankind.

پاتوژنهاى شناخته شده از سوى بشر باشه.

It lives half its life inside the cold-blooded mosquito

نيمى از عمرش را درون پشه خونسرد

and half its life inside the warm-blooded human.

و نيم ديگر را درون بشر خونگرم زندگى مى‌‌كنند.

These two environments are totally different,

اين دو محيط كاملاً متفاوت هستند،

but not only that, they're both utterly hostile.

اما فقط اين نيست، هر دوشان كاملاً متخاصمند.

So the insect is continually trying to fight off the parasite,

خب پشه دائماً سعى در از بين بردن انگل داره،

and so is the human body continually trying to fight it off.

و همينطور بدن بشر نيز بطور مداوم تلاش در از بين بردن اون داره.

This little creature survives under siege like that,

اين مخلوق كوچك از محاصره اين چنينى نجات پيدا مى‌‌كنه،

but not only does it survive, it has thrived.

اما علاوه بر بقاء يافتن، ترقى مى‌‌كنند.

It has spread. It has more ways to evade attack than we know.

شيوع پيدا مى‌‌كنند. بيشتر از آنچه بدونيم، روشهاى در رفتن از زير حمله را بلدند.

It's a shape-shifter, for one thing.

يكى از اونها قطعاً دگرديسى است.

Just as a caterpillar turns into a butterfly,

درست مثل كرم ابريشم كه به پروانه‌‌اى تبديل مى‌‌شه،

the malaria parasite transforms itself like that

هفت بار در چرخه زندگيش انگل مالاريا شكل خودش را مثل

seven times in its life cycle.

كرم ابريشم تغيير ميدهد.

And each of those life stages not only looks totally different from each other,

و هر کدام از آن دسته از مراحل زندگی نه تنها بطور کامل متفاوت از یکدیگر به نظر می‌رسند،

they have totally different physiology.

بلکه فیزیولوژی کاملا متفاوتی دارند.

So say you came up with some great drug

خب تصور کنیدکه شما داروی عالی را کشف کردید

that worked against one stage of the parasite's life cycle.

که علیه یکی از مراحل انگلی چرخه زندگی عمل می‌کند.

It might do nothing at all to any of the other stages.

شاید اصلا هیچ تاثیری روی مراحل دیگر نداشته باشد.

It can hide in our bodies, undetected,

میتونه در بدنهای ما کشف نشده مخفی باشد،

unbeknownst to us, for days, for weeks,

برای روزها، هفته‌ها، ماهها، سالها و در برخی موارد

for months, for years, in some cases even decades.

حتی دهها سال، برایمان ناشناخته باقی بماند.

So the parasite is a very big scientific challenge to tackle,

بنابراین انگل چالش خیلی بزرگی برای از عهده برآمدن است،

but so is the mosquito that carries the parasite.

اماخب این پشه است که انگل را منتقل می‌کند.

Only about 12 species of mosquitos

تنها در حدود ۱۲ گونه از پشه‌ها هستند

carry most of the world's malaria,

که بیشترین مالاریای جهان را منتقل می‌ٰکنند،

and we know quite a bit about the kinds of

و ما درباره محل سکونت انواع

watery habitats that they specialize in.

آبزی که آنها درباره‌ش متخصص هستند،نسبتا کم می‌دانیم.

So you might think, then, well, why don't we just

بنابراین شاید فکر کنیم، خب، پس چرا ما نباید

avoid the places where the killer mosquitos live? Right?

از جاهایی که پشه‌های قاتل در آن زندگی می‌کنند دوری کنیم؟ نه؟

We could avoid the places where the killer grizzly bears live

ما می‌تونیم از جاهایی که خرسهای گریزلی قاتل زندگی می‌کنند دوری کنیم

and we avoid the places where the killer crocodiles live.

و همینطور از محل زندگی کروکودیل‌های قاتل.

But say you live in the tropics

اما خب فکر کنید که در مناطق استوایی زندگی می‌کنید

and you walk outside your hut one day

و یک روز که بیرون از کلبه‌تون قدم می‌زنید

and you leave some footprints in the soft dirt

و جای پای خود را روى خاك نرم اطراف خونتون

around your home.

جاى مى‌‌گذاريد.

Or say your cow does, or say your pig does,

يا بگذاريد بگويم گاوهاتون اين كار رو مى‌‌كنند، يا خوكهاتون،

and then, say, it rains,

و بعدش، بارون مى‌‌گيره،

and that footprint fills up with a little bit of water.

و اون جاى پا با كمى با آب پر ميشه.

That's it. You've created the perfect

خودش است. با اين كار محل سكونت

malarial mosquito habitat that's right outside your door.

عالى مناسب پشه مالاريا را خلق كرده‌‌ايد، كه درست پشت در خونتون است.

So it's not easy for us to extricate ourselves from these insects.

بنابراين خلاص كردن خودمون از دست اين حشرات آسون نيست.

We kind of create places that they love to live

ما بنحوى جاهايى راخلق مى‌‌كنيم كه آنها عاشق زندگى كردن

just by living our own lives.

درش هستند اونهم فقط بخاطر سبك زندگى كه داريم.

So there's a huge scientific challenge,

بنابراين چالش علمى بزرگى وجود داره.

but there's a huge economic challenge too.

اما چالش اقتصادى عظيمى هم وجود داره.

Malaria occurs in some of the poorest

مالاريا در برخى از فقيرترين

and most remote places on Earth,

و دورافتاده‌‌ترين نقاط روى زمين مى‌‌افتد

and there's a reason for that.

و البته دليل هم دارد.

If you're poor, you're more likely to get malaria.

اگر فقیر هستید، احتمال آن بیشتر است که مالاریا بگیرید.

If you're poor, you're more likely to live

اگر فقیر هستید، احتمال آن بیشتر است كه

in rudimentary housing on marginal land that's poorly drained.

مسكنى ابتدايى در زمين حاشيه‌‌اى داشته باشيد كه زهكشى فاضلاب ضعيفى داره.

These are places where mosquitos breed.

اينجا مكانهايى است كه پشه‌‌ها زاد و ولد مى‌‌كنند.

You're less likely to have door screens or window screens.

كمتر احتمال داره كه درها و پنجره ها تورى داشته باشند.

You're less likely to have electricity

احتمال داشتن الكتريسته و همه فعاليتهاى

and all the indoor activities that electricity makes possible,

فضاى بسته كه الكتريسته انجامشون را ممكن مى‌‌سازد براى شما كمتر است،

so you're outside more.

بنابراين بيشتر بيرون هستيد.

You're getting bitten by mosquitos more.

بيشتر پشه نيشتون مى‌‌زنه.

So poverty causes malaria,

بنابراين فقر عامل مالارياست،

but what we also know now is that malaria itself

اما چيز ديگرى كه ما الان مى‌‌دونيم اين كه مالاريا

causes poverty.

خودش باعث فقر است.

For one thing, it strikes hardest during harvest season,

به يك دليل، در فصل برداشت حملاتش به اوج مى‌‌رسه،

so exactly when farmers need to be out in the fields

دقيقاً زمانى كه كشاورزها لازم است بيرون توى مزرعه

collecting their crops, they're home sick with a fever.

مشغول جمع‌‌آورى محصولاتشان باشند.

But it also predisposes people to death

اما همچنين زمينه رو براى مرگ افراد

from all other causes.

از ساير سببها مستعد مى‌‌سازه.

So this has happened historically.

بنابراين اين اتفاق در تاريخ اتفاق افتاده.

We've been able to take malaria out of a society.

ما قادر بوديم مالاريا رو از جامعه بيرون كنيم.

Everything else stays the same,

بقيه چيزها تغييرى نمى‌‌كنند،

so we still have bad food, bad water, bad sanitation,

بنابراين ما هنوز غذاى بد، آب بد، تخليه فاضلاب بد رو داريم،

all the things that make people sick.

همه اين چيزهايى كه آدمها رو بيمار مى‌‌كنند.

But just if you take malaria out,

اما فقط اگر مالاريا را بيرون كنيد،

deaths from everything else go down.

مرگ ناشى از چيزهاى ديگه هم پايين مياد.

And the economist Jeff Sachs has actually quantified

و جف ساچز اقتصاددان به درستى معلوم مى‌‌كند

what this means for a society.

كه اين براى جامعه چه معنايى داره.

What it means is, if you have malaria in your society,

اين معنا رو مى‌‌دهد، كه اگر شما در جامعه‌‌تون مالاريا داشته باشيد،

your economic growth is depressed

رشد اقتصاديتون تا ١/٣ درصد ساليانه

by 1.3 percent every year,

كمتر مى‌‌شود،

year after year after year, just this one disease alone.

سال به سال، و اين تنه فقط يك بيمارىِ.

So this poses a huge economic challenge,

بنابراين چالش اقتصادى عظيمى رو به شماتحميل مى‌‌كنه،

because say you do come up with your great drug

چون به فرض اينكه شما كلى دارو يا

or your great vaccine -- how do you deliver it

واكسن داشته باشيد-- چطور ميخوان تحويلشون بديد

in a place where there's no roads,

در جايى كه هيچ جاده‌‌ايى وجود نداره،

there's no infrastructure,

هيچ زيرساختى وجود نداره،

there's no electricity for refrigeration to keep things cold,

برق براى داشتن يخچال و خنك نگهداشتن چيزها وجود نداره،

there's no clinics, there's no clinicians

درمانگاهى در كار نيست، همينطور متخصصانى

to deliver these things where they're needed?

كه اين چيزها رو در جاهايى كه لازمند، تحويل بدن؟

So there's a huge economic challenge in taming malaria.

بنابراين چالش اقتصادى عظيمى در مهار كردن مالاريا وجود داره.

But along with the scientific challenge and the economic challenge,

اما همراه با اين چالش علمى و چالش اقتصادى،

there's also a cultural challenge,

چالش فرهنگى هم وجود داره،

and this is probably the part about malaria

و اين احتمالاً همان بخشى درباره مالارياست

that people don't like to talk about.

كه مردم دوست ندارند راجع بهش حرف بزنند.

And it's the paradox that the people

و اين تناقض كه مردمانى

who have the most malaria in the world

كه بيشترين مالاريا رو در دنيا دارند

tend to care about it the least.

كمتر بهش اهميت مى‌‌دن.

This has been the finding of medical anthropologists again and again.

و اين يافته‌‌ دوباره و دوباره انسان شناسنان در حيطه پزشكى بوده.

They ask people in malarious parts of the world,

اونها از مردمان مناطق مالاريازده دنيا مى‌‌پرسند،

"What do you think about malaria?"

" درباره مالاريا چى فكر مى‌‌كنيد؟"

And they don't say, "It's a killer disease. We're scared of it."

و اونها نمى‌‌گن،" اين يك بيمارى كشنده است. ما از اون مى‌‌ترسيم."

They say, "Malaria is a normal problem of life."

اونها مى‌‌گويند:" مالاريا تجربه عادى زندگيه. "

And that was certainly my personal experience.

و اون قطعاً تجربه شخصى من بود.

When I told my relatives in India

وقتى به اقوامم در هندوستان گفتم

that I was writing a book about malaria,

كه داشتم كتابى درباره مالاريا مى‌‌نوشتن،

they kind of looked at me like

جورى بهم نگاه كردند كه انگار

I told them I was writing a book about warts or something.

بهشون گفتم کتابی درباره زگیل‌ يا چیزی مثل اون می‌نویسم.

Like, why would you write about something so boring,

خب، چرا باید کسی بخواد درباره چیزی انقدر کسل کننده،

so ordinary? You know?

تا این حد معمولی بنویسه؟ می‌دونید؟

And it's simple risk perception, really.

و اون در حقیقت بسادگی خطر آگاهی است.

A child in Malawi, for example,

برای مثال، یک کودک در مالاوی

she might have 12 episodes of malaria before the age of two,

ممکن است بیش از رسیدن به سن دو سالگی ۱۲ سری مالاریا داشته باشد،

but if she survives,

البته اگر زنده بمانه،

she'll continue to get malaria throughout her life,

او به گرفتن مالاريا در طول عمرش ادامه ميده

but she's much less likely to die of it.

اما احتمال مردنش از آن كمتر خواهد بود.

And so in her lived experience,

و بنابراين در تجربه زندگيش،

malaria is something that comes and goes.

مالاريا چيزيست كه ميايد و مى‌‌رود.

And that's actually true for most of the world's malaria.

و در واقع براى بيشتر مالارياى جهان صدق مى‌‌كند.

Most of the world's malaria comes and goes on its own.

بيشتر مالارياى جهان بخود خود مياد و مى‌‌رود.

It's just, there's so much malaria

فقط بخاطر اين كه، انقدر مالاريا زياده كه

that this tiny fraction of cases that end in death

تنها درصد خيلى كوچيكى از اين موارد به مرگ ختم ميشه

add up to this big, huge number.

به اين رقم بزرگ و عظيم اضافه مى‌‌كنه.

So I think people in malarious parts of the world

بنابراين من فكر مى‌‌كنم مردم در بخشهاى مالاريازده دنيا

must think of malaria the way

راجع به مالاريا همانطورى فكر مى‌‌كنند

those of us who live in the temperate world

كه آن دسته از ما كه در دنياى ميانه‌رو زندگى مى‌‌كنند

think of cold and flu. Right?

درباره سرماخوردگى و آنفولانزا فكر مى كنند. درست نمى‌‌گم؟

Cold and flu have a huge burden on our societies

سرما خوردگی و آنفولانزا بار عظیمی را بر جوامع

and on our own lives,

و زندگیهای ما تحمیل می‌کند،

but we don't really even take

اما ما واقعاً حتى از بكارگيرى

the most rudimentary precautions against it because

ابتدايى ترين پيشگيريهاى عليه آن خوددارى مى‌‌كنيم چون

we consider it normal to get cold and flu

ما سرما خوردن و آنفولانزا گرفتن را در طی

during cold and flu season.

فصل سرماخوردگی و آنفولانزا امری عادی تلقی می‌کنیم.

And so this poses a huge cultural challenge in taming malaria,

و بنابراين اين قضيه چالش فرهنگى عظيمى رو به مهار مالاريا تحميل مى‌‌كنه،

because if people think it's normal to have malaria,

چون اگه آدمها فكر كنند مالاريا گرفتن عاديه،

then how do you get them to run to the doctor

پس چطور بايد وادارشون كرد برن پيش دكتر

to get diagnosed, to pick up their prescription,

تا مرضشون تشخيص داده شه، نسخه‌‌ براشون تجويز شه،

to get it filled, to take the drugs,

پيچيده شه، و بعد داروها رو ببرن،

to put on the repellents, to tuck in the bed nets?

از مواد دفع كننده استفاده كنند و پشه بند نصب كنند؟

This is a huge cultural challenge in taming this disease.

اين چالش فرهنگى عظيمى در مهار اين بيماريه.

So take all that together.

حالا همه اينها رو با هم در نظر بگيرين.

We've got a disease. It's scientifically complicated,

ما يك بيمارى داريم. از لحاظ علمى پيچيده‌‌ست.

it's economically challenging to deal with,

از لحاظ اقتصادى برخورد كردن باهاش چالش‌‌برانگيزه،

and it's one for which the people who stand

و اين همان چيزيه كه آدمها بخاطرش تحمل مى‌‌كنند

to benefit the most care about it the least.

تا از چيزى كه كمترين اهميت رو براش قائل هستند بيشترين سود رو ببرند.

And that adds up to the biggest problem of all,

و اون به بزرگترين اين مشكل‌‌ها اضافه مى‌‌كنه،

which, of course, is the political problem.

كه البته، مشكل سياسيه.

How do you get a political leader to do anything

چطور مى‌‌تونيد يك رهبر سياسى را مجبور كنيد كه

about a problem like this?

با مشكلى مثل اين برخورد كنه؟

And the answer is, historically, you don't.

و پاسخ اين كه، از لحاظ تاريخى، اين اتفاق نمى‌‌افته.

Most malarious societies throughout history

بيشتر جوامع مالاريازده در طول تاريخ

have simply lived with the disease.

بسادگى با اين بيمارى زندگى كرده‌‌اند.

So the main attacks on malaria have come

در نتيجه حملات عمده عليه مالاريا

from outside of malarious societies,

از بيرون از جوامع مالاريازده ميايند،

from people who aren't constrained

از مردمانى كه از سوى اين سياستهاى

by these rather paralyzing politics.

نسبتاً فلج كننده محدود نشده‌‌اند.

But this, I think, introduces a whole host of other kinds of difficulties.

اما اين بنظرم، گروه كاملى از انواع ديگر مشكلات را معرفى مى‌‌كند.

The first concerted attack against malaria

نخستين حمله هماهنگ عليه مالاريا

started in the 1950s.

در دهه ١٩٥٠ آغاز شد.

It was the brainchild of the U.S. State Department.

زاييده افكار وازارت كشور ايالات متحده بود.

And this effort well understood the economic challenge.

و این اقدام چالش اقتصادی را بخوبی درک می‌کرد.

They knew they had to focus on cheap, easy-to-use tools,

آنها می‌دانستند که باید روی ابزار ارزان، با قابلیت استفاده آسان تمرکز کنند،

and they focused on DDT.

و آنها روی ددت متمرکز شدند.

They understood the cultural challenge.

آنها چالش فرهنگی را درک کردند.

In fact, their rather patronizing view was that

در واقع، دیدگاه نسبتاْ مشتری‌مدارانه‌شان این بود که

people at risk of malaria shouldn't be asked to do anything at all.

از مردمی که در معرض خطر مالاریا بودند نباید بهیچوجه خواسته شود کاری انجام دهند.

Everything should be done to them and for them.

همه چیز باید برای آنها و بخاطر آنها انجام می‌شد.

But they greatly underestimated the scientific challenge.

اما آنها چالش علمی را شدیدا دست کم گرفتند.

They had so much faith in their tools

آنها ایمان خیلی زیادی در ابزارشان داشتند

that they stopped doing malaria research.

بطوریکه تحقیقاتی که روی مالاریا انجام می‌دادند را متوقف کردن.

And so when those tools started to fail,

و بنابراین وقتی اون ابزار ناکارامدیشان رو نشان دادن،

and public opinion started to turn against those tools,

و آرای عمومی علیه آن ابزار برانگیخته شدند،

they had no scientific expertise to figure out what to do.

فاقد هر گونه تبحر علمی برای حل آنچه باید می‌شد بودند.

The whole campaign crashed, malaria resurged back,

کل برنامه مبارزاتی از بین رفت، مالاریا دوباره برگشت،

but now it was even worse than before

اما این بار حتی از قبل بدتر بود

because it was corralled into the hardest-to-reach places

چون این بار سختترین نقاط قابل دسترسی را به دشوارترین اشکال

in the most difficult-to-control forms.

قابل مهار احاطه کرده بود.

One WHO official at the time actually called that whole campaign

یکی از مقامات سازمان بهداشت جهانی در آن زمان به راستی کل آن برنامه مبارزاتی را چنین نامید

"one of the greatest mistakes ever made in public health."

«یکی از بزرگترین اشتباهاتی که در بهداشت عمومی تابحال انجام شده است.»

The latest effort to tame malaria started in the late 1990s.

اقدام اخیر برای مهار مالاریا در اواخر دهه ۱۹۲۰ آغاز شد.

It's similarly directed and financed primarily

مشابه بقیه عمدتا از بیرون از

from outside of malarious societies.

جوامع مالاریازده هدایت و پشتیبانی شد.

Now this effort well understands the scientific challenge.

اکنون این اقدام بخوبی چالش علمی را درک می‌کنه.

They are doing tons of malaria research.

اونها هزاران تحقیق روی مالاریا انجام می‌دهند.

And they understand the economic challenge too.

و اونها چالش اقتصادی را هم درک می‌کنند.

They're focusing on very cheap, very easy-to-use tools.

اونها روی ابزار خیلی ارزان و آسان برای استفاده تمرکز می‌کنند.

But now, I think, the dilemma is the cultural challenge.

اما حالا، فکر می‌کنم، که این دو راهی بر سر چالش فرهنگی باشد.

The centerpiece of the current effort is the bed net.

محوريت اقدام فعلى پشه بنده.

It's treated with insecticides.

با حشره كش مداوا ميشه.

This thing has been distributed across the malarious world

پشه بندها رو در مقياس چند ميليونى در سراسر دنياى مالاريازده

by the millions.

توزيغ كرده‌‌اند.

And when you think about the bed net,

و وقتى درباره پشه بندها فكر مى‌‌كنيد،

it's sort of a surgical intervention.

نوعى مداخله جراحى محسوب ميشه.

You know, it doesn't really have any value

مى‌‌دونيد، واقعاً هيچ ارزشى

to a family with malaria except that it helps prevent malaria.

براى خونواده مبتلا به مالاريا نداره جز اين كه از مالاريا پيشگيرى مى‌‌كنه.

And yet we're asking people to use these nets every night.

و با اين حال ما از مردم ميخوايم كه از اين پشه بندها هر شب استفاده كنند.

They have to sleep under them every night.

بايد هر شب زيرشون بخوابند.

That's the only way they are effective.

تنها روشى كه موثره.

And they have to do that

و بايد اون كار رو انجام بدن

even if the net blocks the breeze,

حتى اگه پشه بندها جلوى نسيم خنك رو بگيرند،

even if they might have to get up in the middle of the night

حتى اگر شايد مجبور شن نيمه شب بلند شده

and relieve themselves,

و خودشون رو راحت کنند.

even if they might have to move all their furnishings

حتى اگه شايد مجبور شن همه چيدمانشون رو تغيير بدن

to put this thing up,

تا اون رو نصب كنند،

even if, you know, they might live in a round hut

حتى اگه، مى‌‌دونيد، احتمالاً تو يك كلبه كرد زندگى مى‌‌كنند

in which it's difficult to string up a square net.

و توش بستن يك پشه بند مربع سخته.

Now that's no big deal if you're fighting a killer disease.

اينها هيچكدوم واقعاً كار شاقى نيست، اگه با يك مرض مهلك مى‌‌جنگيد.

I mean, these are minor inconveniences.

منظورم اين كه اينها دردسرهاى كوچيكند.

But that's not how people with malaria think of malaria.

اما این طرز فکر مردم درباره مالاریا نیست.

So for them, the calculus must be quite different.

بناببراین برای اونها، محاسبه باید کاملا متفاوت باشد.

Imagine, for example, if a bunch of well-meaning Kenyans

تجسم کنید، برای مثال، اگر یک گروه از کنیایهای خوش نیت

came up to those of us in the temperate world and said,

نزد اون دسته از ما در جهان میانه‌رو میامدند و می‌گفتند،

"You know, you people have a lot of cold and flu.

«می‌دونید، شما مردم کلی سرماخوردگی و آنفولانزا دارید.

We've designed this great, easy-to-use, cheap tool,

ما این وسیله عالی، ارزان و آسان رو طراحی کردیم و

we're going to give it to you for free.

قصد داریم اون رو مجانی به شما بدیم.

It's called a face mask,

ماسک صورت نام داره،

and all you need to do is

و کل کاری که باید انجام بدید این است که

wear it every day during cold and flu season

هر روز در فصل سرماخوردگی و آنفولانزا روی صورتتون بگذارید

when you go to school and when you go to work."

موقع رفتن به مدرسه و وقتی سرکار می‌رید.»

Would we do that?

آیا این کار رو می‌کنیم؟

And I wonder if that's how people

و من با خود فکر می‌کنم که آیا مردمانی که در دنیای

in the malarious world thought of those nets

مالاریازده زندگی می‌کنند همینطوری درباره آن پشه بندهافکر می‌کردند

when they first received them?

وقتی برای بار نخست اونها را دریافت کردند؟

Indeed, we know from studies

در واقع، ما از بررسیهامون پی برده‌ایم که

that only 20 percent of the bed nets

تنها ۲۰ درصد از پشه بندها

that were first distributed were actually used.

که نخستین بار توزیع شدند درواقع مورد استفاده قرار گرفتند.

And even that's probably an overestimate,

و حتی شاید دست بالا گرفتن باشد،

because the same people who distributed the nets

چون همان مردمی که پشه بندها را توزیع کردند

went back and asked the recipients,

برگشتند و از دریافت کننده‌ها پرسیدند،

"Oh, did you use that net I gave you?"

« آن چیزی که بهتون دادیم رو استفاده کردید؟»

Which is like your Aunt Jane asking you,

که مثل این میمونه خاله جین از شما بپرسه،

"Oh, did you use that vase I gave you for Christmas?"

«اون گلدونی که کریسمس بهت دادم رو استفاده کردی؟»

So it's probably an overestimate.

خب احتمالاً زیادی دست بالا گرفتن است.

But that's not an insurmountable problem.

اما این مشکل حل نشدنی نیست.

We can do more education,

میتونیم آموزش بیشتری داشته باشیم،

we can try to convince these people to use the nets.

میتونیم این مردم رو متقاعد به استفاده از تپشه بندها کنیم.

And that's what happening now.

و این اتفاقی است که الان داره میفته.

We're throwing a lot more time and money

ما زمان و پول خیلی بیشتری رو صرف

into workshops and trainings and musicals and plays

برگزاری کارگاه‌ها و جلسات آموزشی و نمایشها و اجراهای موزیکال

and school meetings,

و نشستهای مدارس کردیم،

all these things to convince people

همه این چیزها برای متقاعد کردن مردم

to use the nets we gave you.

به استفاده از پشه بندهايى است که به اونها دادیم.

And that might work.

و شاید جواب بده.

But it takes time. It takes money.

اما زمان می‌بره. پول میخواد.

It takes resources. It takes infrastructure.

منابع لازم داره. کار زیربنایی لازم داره.

It takes all the things that that cheap,

همه اون پشه بندهای ارزان با استفاده آسان

easy-to-use bed net was not supposed to be.

که قرار نبود باشند رو لازم داره.

So it's difficult to attack malaria from inside malarious societies,

بنابراین حمله کردن به مالاریا از درون جوامع مالاریا زده دشوارست،

but it's equally tricky when we try to attack it

اما بهمان اندازه هم فریبکارانه‌ست زمانی که سعی کنیم به آن

from outside of those societies.

از بیرون اون جوامع حمله کنیم.

We end up imposing our own priorities

ما از تحمیل کردن الویتهای خودمان به مردم

on the people of the malarious world.

جهان مالاریازده دست می‌کشیم.

That's exactly what we did in the 1950s,

دقیقا همان کاری که ما در دهه ۱۹۵۰ انجام دادیم،

and that effort backfired.

واون تلاش نتیجه معکوس داد.

I would argue today,

من امروز این رو می‌خواهم بحث کنم،

when we are distributing tools that we've designed

وقتی ما ابزاری رو توزیع می‌کنیم که طراحی کردیم

and that don't necessarily make sense in people's lives,

و این که لزوما در زندگی آدمها معنایی نداره،

we run the risk of making the same mistake again.

احتمال خطر انجام اشتباه دوباره برایمان وجود دارد.

That's not to say that malaria is unconquerable,

این به معنای این نیست که مالاریا شکست دادنی نیست،

because I think it is,

چون فکر می‌کنم هست،

but what if we attacked this disease

اما چطور می‌شد اگر به این بیماری طبق الویت‌های

according to the priorities of the people who lived with it?

مردمانی که با اون زندگی کردند حمله می‌کردیم؟

Take the example of England and the United States.

مثال انگلیس و ایالات متحده رو در نظر بگیرید.

We had malaria in those countries for hundreds of years,

ما برای صدها سال مالاریا رو در آن کشورها داشتیم،

and we got rid of it completely,

و کاملاً از شر آن راحت شدیم،

not because we attacked malaria. We didn't.

نه فقط به این خاطر که به مالاریا حمله کردیم. این کار رو نکردیم.

We attacked bad roads and bad houses

ما به جاده‌های بد و خانه‌های بد و زهکشی بد

and bad drainage and lack of electricity and rural poverty.

و فقدان الکتریسته و فقر روستایی حمله کردیم.

We attacked the malarious way of life,

ما به روش مالاریازده زندگی حمله کردیم،

and by doing that, we slowly built malaria out.

و با انجام آن، به آرامی مالاریا رو

Now attacking the malarious way of life,

خوب الان حمله کردن به روش مالاریا زده زندگی

this is something -- these are things people care about today.

کم چیزی نیست--اینها چیزهایی که آدمها امروزه راجع به به آن اهمیت می‌دن.

And attacking the malarious way of life,

و حمله کردن به روش مالاریازده زندگی،

it's not fast, it's not cheap, it's not easy,

سریع نیست، ارزان نیست، آسان نیست،

but I think it's the only lasting way forward.

اما بنظرم تنها راه ثابت رو به جلوست.

Thank you so much.

از شما بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)