We can hack our immune cells to fight cancer | Elizabeth Wayne

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

After decades of research

การวิจัยหลายทศวรรษ

and billions of dollars spent in clinical trials,

และเงินกว่าพันล้าน ที่ถูกใช้ไปกับการทดลองทางคลีนิค

we still have a problem with cancer drug delivery.

เรายังคงประสบปัญหา การส่งยามะเร็งไปยังเป้าหมาย

We still give patients chemotherapy,

เรายังให้เคมีบำบัดกับผู้ป่วย

which is so non-specific

ซึ่งมันไม่จำเพาะเจาะจงเลย

that even though it kills the cancer cells,

แม้ว่ามันจะฆ่าเซลล์มะเร็ง

it kind of kills the rest of your body, too.

มันฆ่าร่างกายของเราด้วยเหมือนกัน

And yes, we have developed more selective drugs,

และแน่นอน เราได้พัฒนา ยาที่มีความจำเพาะมากกว่า

but it's still a challenge to get them into the tumor,

แต่การนำยาไปยังเนื้องอก ก็ยังคงเป็นความท้าทาย

and they end up accumulating in the other organs as well

และสุดท้ายแล้ว พวกมันก็ไปสะสมอยู่ในอวัยวะ

or passing through your urine,

หรือถูกส่งไปยังปัสสาวะ

which is a total waste.

ซึ่งถือเป็นการสูญเปล่า

And fields like mine have emerged

และวิทยาการในสาขาที่ฉันสนใจก็เกิดขึ้น

where we try to encapsulate these drugs

เราพยายามที่จะหุ้มยาเหล่านี้

to protect them as they travel through the body.

เพื่อป้องกันพวกมัน ในขณะที่พวกมันเดินทางผ่านร่างกาย

But these modifications cause problems

แต่การพัฒนาเหล่านี้ทำให้เกิดปัญหา

that we make more modifications to fix.

ที่เราต้องทำการปรับปรุงอีกมาก เพื่อแก้ปัญหานั้น

So what I'm really trying to say is we need a better drug delivery system.

ที่ฉันพยายามจะบอกก็คือ เราต้องการระบบการส่งยาที่ดีกว่านี้

And I propose,

และฉันขอเสนอว่า

rather than using solely human design,

แทนที่เราจะใช้สิ่งประดิษฐ์เพียงอย่างเดียว

why not use nature's?

ทำไมเราไม่ใช้ธรรมชาติ

Immune cells are these versatile vehicles that travel throughout our body,

เซลล์ภูมิคุ้มกันคือพาหนะ ที่เดินทางไปทั่วร่างกาย

patrolling for signs of disease

ตระเวนหาสัญญาณของโรคร้าย

and arriving at a wound mere minutes after injury.

และไปถึงแผลในเวลาเพียงไม่ถึงนาที

So I ask you guys:

ฉันขอถามคุณหน่อยค่ะว่า

If immune cells are already traveling to places of injury or disease

ถ้าเซลล์ภูมิคุ้มกันเดินทางไปยังบริเวณ ที่เกิดการบาดเจ็บหรือเป็นโรค

in our bodies,

ในร่างกายของเรา

why not add an extra passenger?

ทำไมเราจะไม่เพิ่มผู้โดยสารให้กับมัน

Why not use immune cells to deliver drugs

ทำไมเราถึงไม่ให้เซลล์ภูมิคุ้มกันส่งยา

to cure some of our biggest problems

เพื่อจัดการกับปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเรา

in disease?

ที่เกี่ยวกับโรค

I am a biomedical engineer,

ฉันเป็นนักวิศวกรรมชีวการแพทย์

and I want to tell you guys a story about how I use immune cells

ฉันอยากเล่าว่าเซลล์ภูมิคุ้มกัน

to target one of the largest problems in cancer.

จัดการกับปัญหาใหญ่ที่สุด ปัญหาหนึ่งในเรื่องของมะเร็งได้อย่างไร

Did you know that over 90 percent of cancer deaths

คุณรู้ไหมว่าประมาณร้อยละ 90 ของการเสียชีวิตจากมะเร็ง

can be attributed to its spread?

เป็นผลมาจากการแพร่กระจาย

So if we can stop these cancer cells

ถ้าคุณสามารถยับยั้ง การแพร่กระจายของเซลล์มะเร็ง

from going from the primary tumor to a distant site,

จากเนื้องอกเฉพาะที่ไปยังบริเวณที่ห่างออกไป

we can stop cancer right in its tracks

เราสามารถหยุดวิถีของแพร่กระจายของมะเร็งได้

and give people more of their lives back.

และคืนชีวิตให้กับผู้ป่วย

To do this special mission,

เพื่อปฏิบัติภาระกิจนี้

we decided to deliver a nanoparticle made of lipids,

เราตัดสินใจส่งอนุภาคนาโนที่ทำจากไขมัน

which are the same materials that compose your cell membrane.

ซึ่งเป็นวัสดุเดียวกัน กับที่เป็นองค์ประกอบของเยื่อหุ้มเซลล์

And we've added two special molecules.

และเราก็เติมโมเลกุลพิเศษลงไปอีกสองโมเลกุล

One is called e-selectin,

โมเลกุลแรก อี-ซีเล็กทิน

which acts as a glue

ทำหน้าที่เป็นกาว

that binds the nanoparticle to the immune cell.

ที่จะยึดอนุภาคนาโนไว้กับเซลล์ภูมิคุ้มกัน

And the second one is called trail.

และโมเลกุลที่สอง ที่เรียกว่า เทรล

Trail is a therapeutic drug that kills cancer cells

เทรลเป็นยาเพื่อการบำบัดที่ฆ่าเซลล์มะเร็ง

but not normal cells.

แต่ไม่ฆ่าเซลล์ปกติ

Now, when you put both of these together,

ที่นี้ เมื่อคุณนำทั้งสองโมเลกุลมารวมกัน

you have a mean killing machine on wheels.

คุณก็จะได้เครื่องจักรสังหารสุดโหดแบบติดล้อ

To test this, we ran an experiment in a mouse.

เพื่อเป็นการทดสอบ เราทำการทดลองในหนู

So what we did was we injected the nanoparticles,

เมื่อเราทำการฉีดอนุภาคนาโนเข้าไป

and they bound almost immediately to the immune cells in the bloodstream.

พวกมันจับกับเซลล์ภูมิคุ้มกัน ในกระแสเลือดแทบจะทันที

And then we injected the cancer cells to mimic a process

และจากนั้นพวกเราฉีดเซลล์มะเร็ง เพื่อเลียนแบบกระบวนการ

through which cancer cells spread throughout our bodies.

ที่เซลล์มะเร็งแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

And we found something very exciting.

เราพบบางสิ่งนี่น่าสนใจมาก

We found that in our treated group,

เราพบว่ากลุ่มที่ได้รับการบำบัด

over 75 percent of the cancer cells we initially injected were dead or dying,

มากกว่าเซลล์มะเร็งที่เราฉีดเข้าไป ร้อยละ 75 ตายหรือกำลังตาย

in comparison to only around 25 percent.

เมื่อเทียบกับเพียงประมาณร้อยละ 25

So just imagine: these fewer amount of cells were available

ลองนึกดู นั่นหมายถึงจำนวนเซลล์ ที่มีความสามารถในการแพร่กระจาย

to actually be able to spread to a different part of the body.

ไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกายมีจำนวนน้อยลง

And this is only after two hours of treatment.

และนั่นเกิดขึ้นเพียงสองชั่วโมง หลังจากการบำบัด

Our results were amazing, and we had some pretty interesting press.

ผลลัพธ์ที่เราเห็นช่างน่าทึ่ง และหัวข้อในสื่อก็ช่างน่าสนใจ

My favorite title was actually,

อันที่ฉันชอบคือ

"Sticky balls may stop the spread of cancer."

"ก้อนหนึบอาจหยุดการแพร่ของมะเร็ง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I can't tell you just how smug my male colleagues were,

ฉันไม่อยากจะบอกว่า เพื่อน ๆ ผู้ชายดีใจแค่ไหน

knowing that their sticky balls might one day cure cancer.

ที่รู้ว่าก้อนหนึบ ๆ ของพวกเขา จะช่วยรักษามะเร็งได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I can tell you they made some pretty, pretty, exciting,

แต่ฉันบอกได้ว่า พวกเขาผลิตเสื้อยืด

pretty ballsy t-shirts.

สุดโต่งตื่นเต้นออกมา

This was also my first experience talking to patients

นี่เป็นครั้งแรกสำหรับฉันเช่นกัน ที่ได้พูดกับผู้ป่วย

where they asked how soon our therapy would be available.

ที่ถามว่าการบำบัดแบบนี้ จะถูกนำมาใช้จริงเมื่อไร

And I keep these stories with me to remind me of the importance

และฉันก็เก็บเรื่องนี้ไว้ เพื่อบอกตัวเองว่า

of the science, the scientists and the patients.

วิทยาศาสตร์สำคัญแค่ไหน ต่อนักวิทยาศาสตร์และผู้ป่วย

Now, our fast-acting results were pretty interesting,

ตอนนี้ ผลลัพธ์ที่ให้ผลฉับไว เป็นอะไรที่น่าสนใจมาก

but we still had one lingering question:

แต่เรายังคงเหลือคำถามคาใจอีกอย่าง

Can our sticky balls,

ก้อนหนึบของเรา

our particles actually attached to the immune cells,

อนุภาคที่จับกับเซลล์ภูมิคุ้มกันได้

actually stop the spread of cancer?

จะหยุดการแพร่กระจายของมะเร็งได้จริง ๆ

So we went to our animal model, and we found three important parts.

เรากลับไปที่แบบจำลองสัตว์ของเรา และพบสิ่งที่น่าสนใจสามอย่าง

Our primary tumors were smaller in our treated animals,

เนื้องอกเฉพาะที่มีขนาดเล็กลง ในสัตว์ที่ได้รับการบำบัด

there were fewer cells in circulation,

มีเซลล์น้อยลงในการแสเลือด

and there was little to no tumor burden in the distant organs.

และมีเนื้องอกในอวัยวะน้อยลงหรือไม่มีเลย

Now, this wasn't just a victory for us and our sticky balls.

ทีนี้ นี่ไม่ได้เป็นแค่ชัยชนะสำหรับเรา และสำหรับก้อนหนึบของเรา

This was also a victory to me

สำหรับแล้ว มันยังเป็นชัยชนะ

in drug delivery,

ของการส่งยา

and it represents a paradigm shift,

และมันแสดงถึงการเปลี่ยนแปลงทัศนะ

a revolution --

การปฏิวัติ

to go from just using drugs, just injecting them

จากการใช้ยา จากแค่ฉีดมันเข้าไป

and hoping they go to the right places in the body,

และหวังว่ามันจะไปยังจุดที่ถูกต้องในร่างกาย

to using immune cells as special delivery drivers in your body.

ไปเป็นการใช้เซลล์ภูมิคุ้มกัน ที่เป็นผู้ขับการขนส่งอย่างจำเพาะในร่างกาย

For this example, we used two molecules, e-selectin and trail,

ยกตัวอย่างเช่น เราใช้สองโมเลกุล อี-ซีเล็กทิน และเทรล

but really, the possibility of drugs you can use are endless.

แต่ความจริงแล้ว ความเป็นไปได้ ที่เราจะนำยาไปใช้นั้นไม่มีที่สิ้นสุด

And I talked about cancer,

และถึงแม้ว่าฉันจะพูดถึงมะเร็ง

but where disease goes, so do immune cells.

แต่ไม่ว่าโรคจะไปไหน เซลล์ภูมิคุ้มกันก็ตามไปที่นั่นด้วย

So this could be used for any disease.

ฉะนั้น มันสามารถถูกนำไปใช้ได้ไม่ว่ากับโรคใด

Imagine using immune cells to deliver crucial wound-healing agents

ลองนึกถึงเซลล์ภูมิคุ้มกัน ที่จะส่งสารรักษาบาดแผล

after a spinal cord injury,

ไปให้กับไขสันหลังที่บาดเจ็บ

or using immune cells to deliver drugs past the blood-brain barrier

หรือใช้เซลล์ภูมิคุ้มกันในการส่งยา ผ่านแนวกั้นระหว่างเลือดกับสมอง

to treat Parkinson's or Alzheimer's disease.

เพื่อรักษาโรคพาคินสันหรืออัลไซเมอร์

These are the ideas that excite me about science the most.

แนวคิดทางวิทยาศาสตร์เหล่านี้ ทำให้ฉันตื่นเต้นมากที่สุด

And from where I stand, I see so much promise and opportunity.

และจากจุดยืนของฉัน ฉันเห็นว่ามันมีความหวังมาก ๆ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)