We can hack our immune cells to fight cancer | Elizabeth Wayne

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Nima Pourreza

After decades of research

پس از دهه‌ها تحقیق

and billions of dollars spent in clinical trials,

و میلیاردها دلار هزینه آزمایش‌های بالینی،

we still have a problem with cancer drug delivery.

هنوز هم با رساندن داروی سرطان مشکل داریم.

We still give patients chemotherapy,

هنوز هم برای بیماران شیمی‌درمانی تجویز می‌کنیم،

which is so non-specific

که آن‌قدر غیراختصاصی است

that even though it kills the cancer cells,

که با وجود اینکه سلول‌های سرطان را می‌کشد،

it kind of kills the rest of your body, too.

به نوعی باقی بدن شما را هم از بین می‌برد.

And yes, we have developed more selective drugs,

و بله، داروهای انتخابی بیشتری ساخته‌ایم،

but it's still a challenge to get them into the tumor,

اما هنوز هم رساندن آن‌ها به درون تومور چالشی است،

and they end up accumulating in the other organs as well

و در نهایت یا در اندام‌های دیگر انباشته می‌شوند،

or passing through your urine,

یا با ادرار خارج می‌شوند،

which is a total waste.

که کاملاً بیهوده است.

And fields like mine have emerged

و رشته‌هایی مثل رشته من ظهور پیدا کرده‌اند

where we try to encapsulate these drugs

تا این داروها را بسته بندی کنیم

to protect them as they travel through the body.

و در سفرشان درون بدن از آنها محافظت کنیم.

But these modifications cause problems

اما این اصلاحات مشکلاتی به وجود می‌آورند

that we make more modifications to fix.

که برای رفع آنها باید اصلاحات بیشتری ایجاد کنیم.

So what I'm really trying to say is we need a better drug delivery system.

پس چیزی که در واقع می‌خواهم بگویم این است که به سیستم دارورسانی بهتری احتیاج داریم.

And I propose,

و من پیشنهاد می‌کنم،

rather than using solely human design,

به جای اینکه صرفاً از ساخت دست بشر استفاده کنیم،

why not use nature's?

چرا از طبیعت استفاده نکنیم؟

Immune cells are these versatile vehicles that travel throughout our body,

سلول‌های ایمنی وسایل نقلیه همه‌کاره‌ای هستند که در تمام بدن حرکت می‌کنند،

patrolling for signs of disease

و به دنبال بیماری می‌گردند

and arriving at a wound mere minutes after injury.

و کمی بعد از آسیب خود را به زخم می‌رسانند.

So I ask you guys:

پس از شما می‌پرسم:

If immune cells are already traveling to places of injury or disease

اگر سلول‌های ایمنی در بدن ما خود را

in our bodies,

به محل صدمه یا آسیب می‌رسانند،

why not add an extra passenger?

چرا مسافری اضافه سوار آنها نکنیم؟

Why not use immune cells to deliver drugs

چرا از سلول‌های ایمنی برای رساندن دارو

to cure some of our biggest problems

برای بهبود بعضی از بزرگترین مشکلاتمان

in disease?

در بیماری استفاده نکنیم؟

I am a biomedical engineer,

من مهندس زیست‌پزشکی هستم،

and I want to tell you guys a story about how I use immune cells

و می‌خواهم داستانی برایتان بگویم از اینکه

چطور از سلول‌های ایمنی برای هدف قرار دادن

to target one of the largest problems in cancer.

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات سرطان استفاده می‌کنیم.

Did you know that over 90 percent of cancer deaths

آیا می‌دانید ۹۰٪ مرگ و میر ناشی از سرطان

can be attributed to its spread?

به پخش شدن آن در بدن مربوط است؟

So if we can stop these cancer cells

پس اگر بتوانیم جلوی حرکت سلول‌های سرطان

from going from the primary tumor to a distant site,

از تومر اولیه به جایی دور را بگیریم،

we can stop cancer right in its tracks

می‌توانیم جلوی سرطان را پیش از پیشروی بگیریم

and give people more of their lives back.

و زندگی دوباره‌ای به مردم ببخشیم.

To do this special mission,

برای انجام این ماموریت خاص،

we decided to deliver a nanoparticle made of lipids,

تصمیم گرفتیم ذرات نانویی از جنس چربی را ارائه دهیم،

which are the same materials that compose your cell membrane.

که از همان جنس پوسته سلول ساخته شده‌اند.

And we've added two special molecules.

و ما دو مولکول مخصوص اضافه کرده‌ایم.

One is called e-selectin,

اسم یکی «بخش e» است،

which acts as a glue

که مثل چسب عمل می‌کند

that binds the nanoparticle to the immune cell.

و ذرات نانو را به سلول ایمنی پیوند می‌دهد.

And the second one is called trail.

و دومی «دنباله» نام دارد.

Trail is a therapeutic drug that kills cancer cells

دنباله همان بخش دارویی است که سلول‌های سرطان را می‌کشد

but not normal cells.

و با سلول‌های معمولی کاری ندارد.

Now, when you put both of these together,

خوب، وقتی این دوتا را با هم ترکیب می‌کنیم،

you have a mean killing machine on wheels.

دستگاه کشتار مخوفی به راه می‌افتد.

To test this, we ran an experiment in a mouse.

برای آزمایش آن، تجربه‌ای روی موش‌ها انجام دادیم.

So what we did was we injected the nanoparticles,

پس ذرات نانو را تزریق کردیم،

and they bound almost immediately to the immune cells in the bloodstream.

و آنها تقریباً بلافاصله به سلول‌های ایمنی در جریان خون چسبیدند.

And then we injected the cancer cells to mimic a process

و بعد سلول‌های سرطانی را تزریق کردیم تا فرآیندی را شبیه سازی کنیم

through which cancer cells spread throughout our bodies.

که در آن سلول‌های سرطان در بدن ما پخش می‌شوند.

And we found something very exciting.

و چیزی بسیار هیجان انگیز کشف کردیم.

We found that in our treated group,

دریافتیم که در گروه درمان شده ما،

over 75 percent of the cancer cells we initially injected were dead or dying,

بیش از ۷۵ سلول‌های سرطانی تزریق شده در همان ابتدا کشته شده یا در حال مرگ بودند،

in comparison to only around 25 percent.

در برابر تنها ۲۵ درصد که باقی ماندند.

So just imagine: these fewer amount of cells were available

پس فقط تصور کنید: در واقع فقط همین مقدار کم سلول باقی ماندند

to actually be able to spread to a different part of the body.

که می‌توانستند در بدن ما پخش شوند و به نقاط مختلف بدن برسند.

And this is only after two hours of treatment.

و این تنها پس از دو ساعت مداوا بود.

Our results were amazing, and we had some pretty interesting press.

نتایج ما عالی بود، و در مطبوعات بازتاب جالبی پیدا کرد.

My favorite title was actually,

عنوان مورد علاقه من این بود،

"Sticky balls may stop the spread of cancer."

"توپ‌های چسبان ممکن است جلوی پخش شدن سرطان را بگیرند."

(Laughter)

(خنده)

I can't tell you just how smug my male colleagues were,

نمی‌دانید همکاران مرد من وقتی فهمیدند ممکن است

روزی توپ‌های چسبان‌شان سرطان را درمان کند،

knowing that their sticky balls might one day cure cancer.

چه بادی به غبغب انداختند.

(Laughter)

(خنده)

But I can tell you they made some pretty, pretty, exciting,

اما می‌توانم بگویم تی شرت‌های خیلی خیلی جالب

pretty ballsy t-shirts.

و خیلی توپی درست کرده بودند.

This was also my first experience talking to patients

همچنین این اولین باری بود که من با بیمارانی صحبت می‌کردم

where they asked how soon our therapy would be available.

که می‌پرسیدند کی روش درمان ما در دسترس خواهد بود.

And I keep these stories with me to remind me of the importance

و این داستان‌ها را با خودم نگه داشتم تا اهمیت دانش،

of the science, the scientists and the patients.

دانشمندان و بیماران را به من یادآوری کنند.

Now, our fast-acting results were pretty interesting,

حال، نتایج زودبازده ما خیلی جالب بودند،

but we still had one lingering question:

اما هنوز هم یک سوال تردید برانگیز داشتیم:

Can our sticky balls,

آیا توپ‌های چسبان ما،

our particles actually attached to the immune cells,

ذراتی که در واقع به سلول‌های ایمنی می‌چسبند،

actually stop the spread of cancer?

می‌توانند واقعاً جلوی پخش شدن سرطان را بگیرند؟

So we went to our animal model, and we found three important parts.

پس سراغ نمونه حیوانی‌مان رفتیم، و سه بخش مهم را پیدا کردیم.

Our primary tumors were smaller in our treated animals,

در حیوانات درمان شده تومورهای اولیه کوچک‌تر شده بودند،

there were fewer cells in circulation,

سلول‌های سرطانی کمتری در جریان خون بودند،

and there was little to no tumor burden in the distant organs.

و تقریباً هیچ توموری در اندام‌های دورتر به وجود نیامده بود.

Now, this wasn't just a victory for us and our sticky balls.

خوب، این فقط یک پیروزی برای ما و توپ‌های چسبان‌مان نبود.

This was also a victory to me

به نظر من این پیروزی

in drug delivery,

در رساندن دارو بود

and it represents a paradigm shift,

و نشان دهنده یک جنبش الگو بود،

a revolution --

یک انقلاب --

to go from just using drugs, just injecting them

تا از مصرف داروی صرف، فقط با تزریق آنها

and hoping they go to the right places in the body,

و به امید رسیدن آنها به جای درست نشستن،

to using immune cells as special delivery drivers in your body.

به استفاده از سلول‌های ایمنی به عنوان رانندگان تحویل اختصاصی در بدن برسیم.

For this example, we used two molecules, e-selectin and trail,

برای این نمونه ما از دو مولکول استفاده کردیم، بخش e و دنباله،

but really, the possibility of drugs you can use are endless.

اما درواقع امکان داروهایی که می‌توان استفاده کرد پایانی ندارد.

And I talked about cancer,

و من از سرطان سخن گفتم،

but where disease goes, so do immune cells.

اما هرجا که بیماری باشد، سلول‌های ایمنی هم هستند.

So this could be used for any disease.

پس می‌توان از آن برای هر بیماری استفاده کرد.

Imagine using immune cells to deliver crucial wound-healing agents

تصور کنید از سلول‌های ایمنی برای رساندن واحدهای بهبود دهنده بحرانی

after a spinal cord injury,

بعد از ایجاد ضایعات نخاعی استفاده کنیم،

or using immune cells to deliver drugs past the blood-brain barrier

یا از سلول‌های ایمنی استفاده کنیم و دارو را از سد خونی مغزی عبور دهیم

to treat Parkinson's or Alzheimer's disease.

تا بیماری‌های پارکینسون یا آلزایمر را درمان کنیم.

These are the ideas that excite me about science the most.

این‌ها ایده‌هایی هستند که مرا درباره دانش به وجد می‌آورند.

And from where I stand, I see so much promise and opportunity.

و از جایی که من ایستاده‌ام، وعده‌ها و موقعیت‌های بسیاری پیداست.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)