Steven Johnson: A guided tour of the Ghost Map

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Rawee Ma

If you haven't ordered yet, I generally find the rigatoni with the spicy tomato sauce

ถ้าคุณยังไม่ได้สั่งอาหาร ผมพบว่าริกาโทนี กับซอสมะเขือเทศรสจัดจ้าน

goes best with diseases of the small intestine.

เข้ากันได้ดีที่สุดกับโรคในลำไส้เล็ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, sorry -- it just feels like I should be doing stand-up up here because of the setting.

ขอโทษที -- พอดีอยู่ ๆ ผมก็อยากเล่นมุขนี้ เพราะบรรยากาศมันให้

No, what I want to do is take you back to 1854

จริง ๆ สิ่งที่ผมอยากทำก็คือ พาคุณกลับไปยังปี ค.ศ.1854

in London for the next few minutes, and tell the story --

ที่กรุงลอนดอน ในอีกซักครู่ เพื่อจะเล่าเรื่อง--

in brief -- of this outbreak,

อย่างย่อ--เกี่ยวกับการระบาดของโรคนี้

which in many ways, I think, helped create the world that we live in today,

ซึ่งในหลาย ๆ แง่มุม มันมีส่วนช่วย ให้เกิดโลกในแบบที่เราอยู่ทุกวันนี้

and particularly the kind of city that we live in today.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเมืองแบบที่เราอยู่กันทุกวันนี้

This period in 1854, in the middle part of the 19th century,

ในช่วงปี ค.ศ.1854 กลางศตวรรษที่ 19

in London's history, is incredibly interesting for a number of reasons.

ตามประวัติศาสตร์ของลอนดอน มันน่าสนใจมาก ๆ ด้วยเหตุผลหลายประการ

But I think the most important one is that

แต่ที่ผมคิดว่าสำคัญที่สุดก็คือ

London was this city of 2.5 million people,

ลอนดอนเป็นเมืองที่มีประชากรถึง 2.5 ล้านคน

and it was the largest city on the face of the planet at that point.

ถือเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกในเวลานั้น

But it was also the largest city that had ever been built.

แถมยังใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีการสร้างมา

And so the Victorians were trying to live through

ชาววิคตอเรียนในยุคนั้นได้พยายามเอาชีวิตรอด

and simultaneously invent a whole new scale of living:

ขณะเดียวกันก็ได้ยกระดับการใช้ชีวิต ไปอีกระดับหนึ่ง

this scale of living that we, you know, now call "metropolitan living."

ไปสู่สิ่งที่ปัจจุบันเราเรียกมันว่า "การใช้ชีวิตในมหานคร"

And it was in many ways, at this point in the mid-1850s, a complete disaster.

และในหลาย ๆ มุมมอง วิถีชีวิตแบบนี้ ถือเป็นหายนะอย่างแท้จริงในกลางยุค 1850

They were basically a city living with a modern kind of industrial metropolis

โดยพื้นฐานแล้ว พวกมันคือเมืองที่อยู่คู่ขนาน กับเมืองอุตสาหกรรมสมัยใหม่

with an Elizabethan public infrastructure.

ที่มีระบบสาธารณูปโภคในแบบยุคอลิซาเบธ

So people, for instance, just to gross you out for a second,

ผู้คนเหล่านั้น ออกจะน่าขยะแขยงสักหน่อยนะครับ

had cesspools of human waste in their basement. Like, a foot to two feet deep.

ชาวเมืองจะมีส้วมซึมสำหรับสิ่งปฏิกูล ที่ใต้ถุนบ้าน ลึกลงไป 1-2ฟุต

And they would just kind of throw the buckets down there

พวกเขาก็เทของเสียลงไปตรงนั้น

and hope that it would somehow go away,

แล้วหวังว่ามันจะสลายไปเอง

and of course it never really would go away.

แน่นอนว่า มันไม่หายไปไหนหรอก

And all of this stuff, basically, had accumulated to the point

ของเสียเหล่านั้นได้สะสมจนถึงจุดที่

where the city was incredibly offensive to just walk around in.

แค่เดินอยู่ในเมืองก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว

It was an amazingly smelly city. Not just because of the cesspools,

มันเป็นเมืองที่เน่าเหม็นสุด ๆ ไม่เพียงแค่จากส้วมซึมพวกนั้น

but also the sheer number of livestock in the city would shock people.

แต่ยังมีสัตว์เลี้ยงจำนวนมาก ที่อาจจะทำให้ผู้คนตะลึง

Not just the horses, but people had cows in their attics that they would use for milk,

ไม่เพียงแค่ม้า แต่ยังมีวัวสำหรับรีดนมในห้องใต้หลังคา

that they would hoist up there and keep them in the attic

ที่ถูกพาขึ้นไปเลี้ยงไว้บนนั้น

until literally their milk ran out and they died,

จนกว่านมมันจะหมดและตาย

and then they would drag them off to the bone boilers down the street.

จากนั้นพวกเขาก็จะลากมัน ไปส่งไปให้โรงงานต้มกระดูกที่อยู่ใกล้ ๆ

So, you would just walk around London at this point

ถ้าคุณได้ไปเดินในลอนดอน ณ ตอนนั้น

and just be overwhelmed with this stench.

ก็จะถูกรุมล้อมด้วยกลิ่นเหม็นตลบอบอวนไปหมด

And what ended up happening is that an entire emerging public health system

สิ่งที่ตามมาก็คือ ระบบสาธารณะสุขที่เพิ่งถือกำเนิด

became convinced that it was the smell that was killing everybody,

เชื่อว่า มันเป็นเพราะกลิ่นนี่แหละ ที่ทำให้ผู้คนล้มตาย

that was creating these diseases

ที่เป็นต้นเหตุของโรคภัยต่าง ๆ

that would wipe through the city every three or four years.

ซึ่งระบาดไปทั่วเป็นประจำทุก ๆ 3 หรือ 4 ปี

And cholera was really the great killer of this period.

และอหิวาตกโรคคือพญามัจจุราชในยุคนั้น

It arrived in London in 1832, and every four or five years

มันมาเยือนกรุงลอนดอนในปีค.ศ.1832 และทุก ๆ 4 หรือ 5 ปี

another epidemic would take 10,000, 20,000 people in London

การระบาดคร่าชีวิตผู้คน คราวละ 10,000 หรือ 20,000 คน ในลอนดอน

and throughout the U.K.

และทั่วทั้งสหราชอาณาจักร

And so the authorities became convinced that this smell was this problem.

และในตอนนั้น เจ้าหน้าที่สาธารณสุขก็เชื่อกันจริงจัง ว่ากลิ่นคือต้นตอของปัญหา

We had to get rid of the smell.

และจำเป็นต้องกำจัดกลิ่นให้หมดไป

And so, in fact, they concocted a couple of early, you know,

และ อันที่จริงพวกเขาได้ริเริ่ม

founding public-health interventions in the system of the city,

มาตรการทางสาธารณสุขขึ้น สำหรับใช้จัดการในเมือง

one of which was called the "Nuisances Act,"

หนึ่งในนั้นเรียกว่า "พรบ.เหตุก่อความรำคาญ"

which they got everybody as far as they could

ที่พยายามให้ชาวเมืองทุกคน

to empty out their cesspools and just pour all that waste into the river.

กำจัดสิ่งปฏิกูลในส้วมซึมของแต่ละบ้าน โดยนำไปทิ้งในแม่น้ำ

Because if we get it out of the streets, it'll smell much better,

เพราะถ้าเรากำจัดมันออกไปจากถนนได้ ปัญหาเรื่องกลิ่นก็จะดีขึ้น

and -- oh right, we drink from the river.

แล้วก็--ใช่เลย เราดื่มน้ำจากแม่น้ำ

So what ended up happening, actually,

ดังนั้นผลที่เกิดขึ้นจริง ๆ ก็คือ

is they ended up increasing the outbreaks of cholera

การระบาดที่เพิ่มมากขึ้นของอหิวาตกโรค

because, as we now know, cholera is actually in the water.

เพราะว่า อหิวาตกโรคนั้น จริง ๆ แล้วมากับน้ำ

It's a waterborne disease, not something that's in the air.

มันเป็นโรคติดต่อทางน้ำ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกลิ่นเลย

It's not something you smell or inhale; it's something you ingest.

มันไม่ได้มากับสิ่งที่คุณสูดดมหรือหายใจ แต่มันมากับสิ่งที่คุณกิน

And so one of the founding moments of public health in the 19th century

ดังนั้นหนึ่งในการวางรากฐานระบบสาธารณสุข ในศตวรรษที่ 19

effectively poisoned the water supply of London much more effectively

จึงกลายเป็นการวางยาพิษ ในแหล่งน้ำของลอนดอนอย่างได้ผลชะงัดนัก

than any modern day bioterrorist could have ever dreamed of doing.

มากกว่าที่ผู้ก่อการร้ายใด ๆ ในยุคปัจจุบัน เคยคิดฝันว่าจะทำได้

So this was the state of London in 1854,

และนี่ก็คือ มหานครลอนดอนในปี ค.ศ.1854

and in the middle of all this carnage and offensive conditions,

และท่ามกลางสภาพอันเลวร้ายและน่าขยะแขยง

and in the midst of all this scientific confusion

และท่ามกลางความไม่รู้และสับสน

about what was actually killing people,

ว่าอะไรกันแน่เป็นสาเหตุที่คร่าชีวิตผู้คน

it was a very talented classic 19th century multi-disciplinarian named John Snow,

ก็ได้มีชายผู้มากความสามารถที่รอบรู้ในหลาย สาขาวิชาแบบคนในยุคนั้น ชื่อ จอห์น สโนว์

who was a local doctor in Soho in London,

ซึ่งทำงานเป็นแพทย์ในย่านโซโห กรุงลอนดอน

who had been arguing for about four or five years

ผู้ซึ่งได้โต้แย้งต่อเนื่องมาตลอดสี่หรือห้าปี

that cholera was, in fact, a waterborne disease,

ว่าจริง ๆ แล้ว อหิวาตกโรค เป็นโรคติดต่อทางน้ำ

and had basically convinced nobody of this.

แต่ก็แทบจะไม่มีใครฟังเขาเลย

The public health authorities had largely ignored what he had to say.

เจ้าหน้าที่สาธารณสุขเพิกเฉย ต่อสิ่งที่เขาเสนอ

And he'd made the case in a number of papers and done a number of studies,

เขาได้พยายามพิสูจน์ด้วยเอกสารหลายชิ้น ทั้งได้ลงมือทำการศึกษาหลายครั้ง

but nothing had really stuck.

แต่ก็ไม่ได้อะไรได้เป็นชิ้นเป็นอัน

And part of -- what's so interesting about this story to me

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือ

is that in some ways, it's a great case study in how cultural change happens,

มันตัวอย่างชั้นดีที่แสดงถึง การเกิดการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรม

how a good idea eventually comes to win out over much worse ideas.

การที่แนวคิดดี ๆได้กลายมาเป็นที่ยอมรับ และเอาชนะแนวคิดแย่ ๆ

And Snow labored for a long time with this great insight that everybody ignored.

และความอุตสาหะอย่างไม่ลดละ กอปรกับวิสัยทัศน์ ของสโนว์ที่ไม่มีใครเห็นคุณค่าในเวลานั้น

And then on one day, August 28th of 1854,

และแล้วในวันที่ 28 สิงหาคม ค.ศ.1854

a young child, a five-month-old girl whose first name we don't know,

เด็กหญิงวัยห้าเดือนคนหนึ่งที่เราไม่ทราบชื่อจริง

we know her only as Baby Lewis, somehow contracted cholera,

เรารู้จักกันแต่ในชื่อ เบบี้ ลูอิส ได้ติดเชื้ออหิวาตกโรค

came down with cholera at 40 Broad Street.

และล้มป่วยอยู่ที่บ้านเลขที่ 40 ถนนบรอดสตรีท

You can't really see it in this map, but this is the map

คุณอาจมองไม่เห็นในแผนที่นี้หรอก แต่มันก็เป็นแผนที่

that becomes the central focus in the second half of my book.

ที่ได้กลายมาเป็นศูนย์กลางของเรื่อง ในครึ่งหลังของหนังสือผม

It's in the middle of Soho, in this working class neighborhood,

มันอยู่ในย่านผู้ใช้แรงงาน กลางโซโห

this little girl becomes sick and it turns out that the cesspool,

เด็กหญิงตัวน้อยได้ล้มป่วยลง และปรากฏว่าส้วมซึมนั้น

that they still continue to have, despite the Nuisances Act,

ซึ่งยังคงมีใช้กันอยู่ แม้ว่าจะมี พรบ.เหตุก่อความรำคาญ

bordered on an extremely popular water pump,

ตั้งอยู่รอบปั๊มน้ำที่มีคนมาใช้มากมาย

local watering hole that was well known for the best water in all of Soho,

บ่อน้ำท้องถิ่นที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุด ในย่านโซโหนั้น

that all the residents from Soho and the surrounding neighborhoods would go to.

ผู้อยู่อาศัยแถบนั้นทั้งจากย่านโซโห และท้องที่ข้างเคียงมักมาใช้บริการ

And so this little girl inadvertently ended up

และโดยไม่ได้ตั้งใจ เด็กหญิงผู้นี้จึงลงเอย

contaminating the water in this popular pump,

ด้วยการทำให้น้ำในบ่อปนเปื้อน

and one of the most terrifying outbreaks in the history of England

และการระบาดที่รุนแรงที่สุดครั้งหนึ่ง ในประวัติศาสตร์อังกฤษ

erupted about two or three days later.

จึงเกิดขึ้นสองหรือสามวันหลังจากนั้น

Literally, 10 percent of the neighborhood died in seven days,

ราว 10% ของผู้อาศัยแถบนั้นตายภายใน 7 วัน

and much more would have died if people hadn't fled

และอาจจะมากกว่านี้อีก ถ้าผู้คนไม่ได้อพยพหนีไปซะก่อน

after the initial outbreak kicked in.

หลังจากการระบาดระลอกแรก

So it was this incredibly terrifying event.

มันเป็นเหตุการณ์น่าสยดสยองจริง ๆ

You had these scenes of entire families dying

คุณจะเห็นฉากที่คนทั้งครอบครัว ตายเนื่องด้วยอหิวาตกโรค

over the course of 48 hours of cholera,

ภายในเวลาแค่ 48 ชั่วโมง

alone in their one-room apartments, in their little flats.

ตายอย่างโดดเดี่ยวในอพาร์ทเมนส์ห้องเดี่ยว ในแฟลตเล็ก ๆ ของพวกเขา

Just an extraordinary, terrifying scene.

มันเป็นภาพที่น่าสยดสยองจริง ๆ

Snow lived near there, heard about the outbreak,

สโนว์ที่พักอาศัยอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้น ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการระบาด

and in this amazing act of courage went directly into the belly of the beast

และด้วยความกล้าหาญที่น่านับถือ เขาได้รีบรุดไปยังศูนย์กลางการแพร่ระบาด

because he thought an outbreak that concentrated

เพราะคิดว่าการแพร่ระบาดที่กระจุกตัวอยู่

could actually potentially end up convincing people that,

อาจจะทำให้ผู้คนหันมาเชื่อว่า

in fact, the real menace of cholera was in the water supply and not in the air.

อันที่จริงแล้ว อันตรายที่แท้จริงนั้น อยู่ที่แหล่งน้ำกินน้ำใช้ ไม่ใช่ในอากาศ

He suspected an outbreak that concentrated

เขาสงสัยว่าการแพร่ระบาดลักษณะกระจุกตัวนี้

would probably involve a single point source.

อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับแหล่งกำเนิดเพียงจุดเดียว

One single thing that everybody was going to

ที่หนึ่งที่ทุก ๆ คนจะต้องไป

because it didn't have the traditional slower path

เพราะการติดเชื้อไม่ได้มีลักษณะค่อยเป็นค่อยไป

of infections that you might expect.

ตามแบบดั้งเดิมอย่างที่คุณคิด

And so he went right in there and started interviewing people.

เขาจึงไปที่นั่นและเริ่มซักถามผู้คน

He eventually enlisted the help of this amazing other figure,

เขาได้ไปขอความช่วยเหลือจากคนสำคัญคนหนึ่ง

who's kind of the other protagonist of the book --

ซึ่งถือเป็นตัวเอกอีกคนในหนังสือผม

this guy, Henry Whitehead, who was a local minister,

ชายคนนี้คือ เฮนรี ไวท์เฮด ซึ่งเป็นผู้นำศาสนาระดับท้องถิ่น

who was not at all a man of science, but was incredibly socially connected;

ผู้ซึ่งไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ แต่ว่ารู้จักผู้คนอย่างกว้างขวาง

he knew everybody in the neighborhood.

เขารู้จักทุกคนในท้องที่แถบนั้น

And he managed to track down, Whitehead did,

ไวท์เฮดสืบสาวไปจนรู้ว่า

many of the cases of people who had drunk water from the pump,

ใครบ้างที่ได้ดื่มน้ำจากปั๊ม

or who hadn't drunk water from the pump.

และ ใครบ้างที่ไม่ได้ดื่มจากปั๊ม

And eventually Snow made a map of the outbreak.

ซึ่งในที่สุด สโนว์ก็ทำแผนที่ การแพร่ระบาดของโรค ได้เป็นผลสำเร็จ

He found increasingly that people who drank from the pump were getting sick.

เขาพบว่ามีคนจำนวนมาก ที่ได้ดื่มน้ำจากปั๊มแล้วล้มป่วย

People who hadn't drunk from the pump were not getting sick.

ส่วนคนที่ไม่ได้ดื่มจากปั๊มกลับไม่เป็นไร

And he thought about representing that

และเขาคิดจะแสดงสิ่งที่พบนั้นออกมา

as a kind of a table of statistics of people living in different neighborhoods,

ในรูปแบบตารางสถิติ ตามท้องที่ที่คนเหล่านั้นอาศัยอยู่

people who hadn't, you know, percentages of people who hadn't,

ใครบ้างที่ไม่ได้ดื่ม เปอร์เซ็นต์ของคนที่ไม่ได้ดื่ม

but eventually he hit upon the idea

แต่แล้วเขาก็ได้ความคิดว่า

that what he needed was something that you could see.

สิ่งที่เขาต้องการก็คือ สิ่งที่สามารถมองเห็นได้ชัด

Something that would take in a sense a higher-level view

สิ่งที่จะทำให้เห็นถึงภาพรวม

of all this activity that had been happening in the neighborhood.

ของเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชุมชนนั้น

And so he created this map,

และเขาก็ได้สร้างแผนที่นี้ขึ้นมา

which basically ended up representing all the deaths in the neighborhoods

ซึ่งก็เป็นการแสดง จำนวนคนตายทั้งหมดในท้องที่นั้น

as black bars at each address.

ด้วยแถบสีดำในแต่ละบ้าน

And you can see in this map, the pump right at the center of it

ในแผนที่นี้ จะเห็นได้ว่ามีปั๊มน้ำนั้นอยู่ตรงกลาง

and you can see that one of the residences down the way

และจะเห็นว่าบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ

had about 15 people dead.

มีคนตายไป 15 ราย

And the map is actually a little bit bigger.

แผนที่นี้จริง ๆ แล้วมีขนาดใหญ่กว่านี้นิดหน่อย

As you get further and further away from the pump,

ยิ่งห่างออกไปจากปั๊มน้ำมากเท่าไร

the deaths begin to grow less and less frequent.

จำนวนคนตายก็จะค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ

And so you can see this something poisonous

คุณจะเห็นได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่เป็นพิษ

emanating out of this pump that you could see in a glance.

แพร่กระจายออกมาจากปั๊มน้ำนั่นอย่างที่คุณเห็น

And so, with the help of this map,

และด้วยความช่วยเหลือจากแผนที่อันนี้

and with the help of more evangelizing

ด้วยการช่วยโน้มน้าวมากขึ้น

that he did over the next few years

ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาทำต่อไปอีกในสองสามปีถัดจากนั้น

and that Whitehead did, eventually, actually,

รวมทั้งไวท์เฮดก็ด้วย ในท้ายที่สุด

the authorities slowly started to come around.

เจ้าหน้าที่สาธารณสุข ก็ค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนความคิด

It took much longer than sometimes we like to think in this story,

เรื่องนี้ มันใช้เวลานานกว่าที่คิด

but by 1866, when the next big cholera outbreak came to London,

แต่ในปี ค.ศ.1866 เมื่อเกิดการระบาด ของอหิวาตกโรคครั้งใหญ่อีกครั้งในลอนดอน

the authorities had been convinced -- in part because of this story,

เจ้าหน้าที่สาธารณสุขได้ถูกทำให้เชื่อ -- บางส่วนเพราะเรื่องนี้

in part because of this map -- that in fact the water was the problem.

บางส่วนก็เพราะแผนที่นี้ -- ว่าจริง ๆ แล้วน้ำคือตัวปัญหา

And they had already started building the sewers in London,

และพวกเขาได้เริ่มสร้างท่อระบายน้ำในลอนดอน เอาไว้แล้ว

and they immediately went to this outbreak

แล้วทันทีที่เกิดการระบาดนี้ขึ้นมา

and they told everybody to start boiling their water.

พวกเขาแจ้งให้ชาวบ้านทุกคนต้มน้ำที่ใช้

And that was the last time that London has seen a cholera outbreak since.

และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ลอนดอน ต้องพบกับการระบาดของอหิวาตกโรค

So, part of this story, I think -- well, it's a terrifying story,

ผมว่าบางส่วนของเรื่องนี้ -- ก็ดูน่ากลัว

it's a very dark story and it's a story

เต็มไปด้วยความมืดมน แต่มันก็เป็นเรื่องราว

that continues on in many of the developing cities of the world.

ที่ยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในเมืองที่กำลังพัฒนาหลายแห่งในโลก

It's also a story really that is fundamentally optimistic,

มันยังเป็นเรื่องที่โดยพื้นฐานแล้ว เป็นการมองโลกในแง่ดี

which is to say that it's possible to solve these problems

ซึ่งเป็นการบอกว่า มันมีทางที่จะแก้ปัญหาเหล่านี้เสมอ

if we listen to reason, if we listen to the kind of wisdom of these kinds of maps,

ถ้าเรารับฟังเหตุผล ถ้าเราฟังสิ่งที่แผนที่นี้ได้สื่อออกมา

if we listen to people like Snow and Whitehead,

ถ้าเราฟังคนอย่าง สโนว์ และ ไวท์เฮด

if we listen to the locals who understand

ถ้าเราฟังคนในท้องที่ผู้ซึ่งเข้าใจว่า

what's going on in these kinds of situations.

ว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นในเหตุการณ์แบบนี้

And what it ended up doing is making the idea

และท้ายที่สุดเรื่องนี้ทำให้เกิดแนวคิด

of large-scale metropolitan living a sustainable one.

เกี่ยวกับการทำให้มหานครขนาดใหญ่นั้น มีความยั่งยืน

When people were looking at 10 percent of their neighborhoods dying

เมื่อผู้คนเห็นกับตาว่าคนในชุมชน กว่า 10% ล้มตายลง

in the space of seven days,

ในชั่วเวลาแค่เจ็ดวัน

there was a widespread consensus that this couldn't go on,

มันก็เกิดความเห็นพ้องต้องกันว่า สิ่งนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก

that people weren't meant to live in cities of 2.5 million people.

ผู้คนไม่ควรจะต้องอยู่อาศัยในเมือง ที่มีประชากรกว่า 2.5 ล้านคน

But because of what Snow did, because of this map,

แต่เพราะสิ่งที่สโนว์ทำ เพราะแผนที่อันนี้

because of the whole series of reforms

เพราะการปรับปรุงแก้ไขทั้งหมดทั้งมวลนี้

that happened in the wake of this map,

ที่เป็นผลจากการเกิดแผนที่อันนี้

we now take for granted that cities have 10 million people,

ทำให้ตอนนี้พวกเราอยู่ในเมือง ที่มีประชากรถึง10 ล้านคน ได้อย่างไม่ต้องคิดมาก

cities like this one are in fact sustainable things.

เมืองที่คล้ายกันนี้ จริง ๆ แล้ว เป็นเมืองที่ยั่งยืน

We don't worry that New York City is going to collapse in on itself

พวกเราไม่กังวลว่านครนิวยอร์กจะล่มสลายไปเอง

quite the way that, you know, Rome did,

เหมือนแบบที่เกิดกับกรุงโรมโบราณ

and be 10 percent of its size in 100 years or 200 years.

และมีขนาดเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ ในอีก 100 หรือ 200 ปีจากนี้

And so that in a way is the ultimate legacy of this map.

และในแง่มุมหนึ่ง นั่นเป็นมรดกที่สำคัญจากแผนที่อันนี้

It's a map of deaths that ended up creating a whole new way of life,

มันเป็นแผนที่คนตาย ที่ให้กำเนิดวิถีชีวิตแบบใหม่ขึ้นมา

the life that we're enjoying here today. Thank you very much.

ชีวิตในแบบที่เราดำเนินกันอยู่ในปัจจุบัน ขอบคุณมากครับ