Steven Johnson: A guided tour of the Ghost Map

استیو جانسون [کتابِ] "نقشه‌ی روح" خود را معرفی می‌کند

Translator: Azadeh Ta Reviewer: soheila Jafari

If you haven't ordered yet, I generally find the rigatoni with the spicy tomato sauce

اگه هنوز غذا سفارش ندادید، من بطور کلی فهمیدم که ریگاتونی با سس گوجه‌ی تند

goes best with diseases of the small intestine.

به همراهی بیماری‌های روده‌ی کوچک خوبه.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضران)

So, sorry -- it just feels like I should be doing stand-up up here because of the setting.

خوب، متأسفم - این صحنه‌پردازی این حس را به من می‌ده که باید اینجا کمدی اجرا کنم.

No, what I want to do is take you back to 1854

نه، من می‌خوام در چند دقیقه‌ی آینده، شما را به سال ۱۸۵۴ در لندن برگردونم،

in London for the next few minutes, and tell the story --

نه، من می‌خوام در چند دقیقه‌ی آینده، شما را به سال ۱۸۵۴ در لندن برگردونم،

in brief -- of this outbreak,

و برای شما داستان یک همه‌گیری را تعریف کنم،

which in many ways, I think, helped create the world that we live in today,

که من فکر می‌کنم از راه‌های زیادی کمک کرد تا دنیایی که امروز در آن زندگی می‌کنیم را بسازیم،

and particularly the kind of city that we live in today.

و به خصوص این نوع شهرهایی که امروز در آنها زندگی می‌کنیم.

This period in 1854, in the middle part of the 19th century,

این دوره از زمان در سال ۱۸۵۴، در اواسط قرن ۱۹ در تاریخ لندن،

in London's history, is incredibly interesting for a number of reasons.

به چند علت به طرز باور نکردنی‌ای جالبه.

But I think the most important one is that

اما من فکر می‌کنم مهمترینش این که

London was this city of 2.5 million people,

لندن ۲/۵ میلیون نفر جمعیت داشت،

and it was the largest city on the face of the planet at that point.

و در آن زمان وسیع‌ترین شهر روی سطح زمین بود.

But it was also the largest city that had ever been built.

اما بزرگترین شهری هم بود که تا آن موقع ساخته شده بود.

And so the Victorians were trying to live through

پس مردم دوره‌ی ویکتوریایی سعی می‌کردند زندگی کنند

and simultaneously invent a whole new scale of living:

و در هم زمان مقیاس جدیدی برای زندگی اختراع کنند.

this scale of living that we, you know, now call "metropolitan living."

مقیاسی از زندگی که ما، می‌دونید، حالا "زندگی کلان‌شهری" می‌نامیم.

And it was in many ways, at this point in the mid-1850s, a complete disaster.

و به خیلی صورت‌ها، در این زمان در اواسط ۱۸۵۴، لندن یک فاجعه‌ی تمام عیار بود.

They were basically a city living with a modern kind of industrial metropolis

اونا اساساً شهری بودند که با نوع نوینی از شهر صنعتی زندگی می‌کردند

with an Elizabethan public infrastructure.

با زیرساخت‌های همگانی دوره‌ی الیزابت.

So people, for instance, just to gross you out for a second,

پس مردم، مثلاً، فقط برای اینکه یک ثانیه حالتون را بهم بزنم،

had cesspools of human waste in their basement. Like, a foot to two feet deep.

چاه‌های فاضلاب پس‌ماند انسانی در زیر زمینشان داشتند. مثلاً با عمق یک یا دو پا (۶۰ سانتیمتر).

And they would just kind of throw the buckets down there

و اونا فقط یه جوری سطل‌هاشون را خالی می‌کردند اون زیر

and hope that it would somehow go away,

به امید اینکه خودش یه طوری از بین بره،

and of course it never really would go away.

البته اونا هیچ وقت نمی‌رفتند.

And all of this stuff, basically, had accumulated to the point

و همه‌ی این چیزها، اساساً تا جایی انباشته شده بود

where the city was incredibly offensive to just walk around in.

که شهر به طور باور نکردنی‌ وقتی در آن قدم می‌زدید ناخوشایند بود.

It was an amazingly smelly city. Not just because of the cesspools,

شهر به طرز شگفت‌انگیزی بد بو بود. نه فقط به خاطر چاه‌های فاضلاب،

but also the sheer number of livestock in the city would shock people.

اما تعداد حیوانات اهلی هم که در شهر بودند مردم را غافلگیر می‌کرد.

Not just the horses, but people had cows in their attics that they would use for milk,

نه تنها اسب، بلکه مردم زیر شیروانی‌شان گاو نگه می‌داشتند تا از شیرش استفاده کنند،

that they would hoist up there and keep them in the attic

آنها گاو را بالا می‌کشیدند و در زیر شیروانی نگه می‌داشتند

until literally their milk ran out and they died,

تا به معنای واقعی کلمه شیرشان تمام بشه و بمیرند،

and then they would drag them off to the bone boilers down the street.

بعد اونها را پایین می‌کشیدند و به استخوان پَزهای پایین خیابون می‌دادند.

So, you would just walk around London at this point

خوب، شما در این زمان در اطراف لندن راه می‌روید

and just be overwhelmed with this stench.

و این بوی گند طاقت‌تون را سر میاره.

And what ended up happening is that an entire emerging public health system

و اتفاقی که افتاد این بود که یک سیستم کامل سلامت همگانی در حال شکل گرفتن بود

became convinced that it was the smell that was killing everybody,

که قانع شده بود که این بو است که همه را می‌کشد،

that was creating these diseases

که این بیماری‌ها را ایجاد می‌کنه

that would wipe through the city every three or four years.

که هر سه یا چهار سال یکبار مردم شهر را از بین می‌بره.

And cholera was really the great killer of this period.

وبا واقعاً قاتل بزرگ آن دوران بود.

It arrived in London in 1832, and every four or five years

وبا در سال ۱۸۳۲ به لندن رسید، و هر چهار یا پنج سال

another epidemic would take 10,000, 20,000 people in London

یک همه‌گیری دیگه، جان ۱۰,۰۰۰ یا ۲۰,۰۰۰ نفر را در لندن و در کل انگلستان می‌گرفت.

and throughout the U.K.

یک همه‌گیری دیگه، جان ۱۰,۰۰۰ یا ۲۰,۰۰۰ نفر را در لندن و در کل انگلستان می‌گرفت.

And so the authorities became convinced that this smell was this problem.

و پس مسئولین قانع شدند که این بو این مشکل را ایجاد می‌کنه.

We had to get rid of the smell.

ما باید از شر این بو راحت بشیم.

And so, in fact, they concocted a couple of early, you know,

و خوب، در واقع، اونها چند تا برنامه‌ی اساسی ابتدایی در سیستم شهر برای سلامت عمومی درست کردند،

founding public-health interventions in the system of the city,

و خوب، در واقع، اونها چند تا برنامه‌ی اساسی ابتدایی در سیستم شهر برای سلامت عمومی درست کردند،

one of which was called the "Nuisances Act,"

که یکی از اونا "حرکت نویسانس" نام داشت،

which they got everybody as far as they could

که تا جایی که می‌تونستند مردم را مجبور کردند

to empty out their cesspools and just pour all that waste into the river.

که چاه فاضلابشان را خالی کنند و همه‌ی آن پسماند را به رودخانه بریزند.

Because if we get it out of the streets, it'll smell much better,

چون اگر ما آن را از خیابون‌ها دور کنیم، بو خیلی بهتر می شه،

and -- oh right, we drink from the river.

و - اوه درسته، ما از آب رودخانه می‌نوشیم.

So what ended up happening, actually,

خُب در واقع اتفاقی که عاقبت افتاد این بود که

is they ended up increasing the outbreaks of cholera

اونا باعث شدند همه‌گیری بیماری وبا گسترش پیدا کنه

because, as we now know, cholera is actually in the water.

چون همون طور که ما الان می‌دونیم، بیماری وبا در واقع در آب است.

It's a waterborne disease, not something that's in the air.

وبا بیماری آبی است و چیزی نیست که از هوا منتقل بشه.

It's not something you smell or inhale; it's something you ingest.

چیزی نیست که شما بو می‌کنید یا تنفس می‌کنید؛ چیزی است که شما هضم می‌کنید.

And so one of the founding moments of public health in the 19th century

پس یکی از لحظات اساسی در سلامت همگانی درقرن ۱۹

effectively poisoned the water supply of London much more effectively

به نحو خیلی مؤثرتری منبع آب لندن را مسموم کرد

than any modern day bioterrorist could have ever dreamed of doing.

که یک تروریست میکروبی امروز حتی در رؤیا هم نمی‌بینه.

So this was the state of London in 1854,

خوب این وضعیت لندن در سال ۱۸۵۴ بود،

and in the middle of all this carnage and offensive conditions,

و در بین این همه کشتار و وضعیت‌های ناهنجار،

and in the midst of all this scientific confusion

و در بین این همه گیجی علمی درمورد اینکه واقعاً چه چیزمردم را می‌کشه،

about what was actually killing people,

و در بین این همه گیجی علمی درمورد اینکه واقعاً چه چیزمردم را می‌کشه،

it was a very talented classic 19th century multi-disciplinarian named John Snow,

یک دانشمند قرن ۱۹ سنتی بین رشته‌ای با استعداد به نام "جان اسنو"،

who was a local doctor in Soho in London,

که یک دکتر بومی در سوهو در لندن بود،

who had been arguing for about four or five years

که برای چهار یا پنج سال بحث می‌کرد که وبا در حقیقت از طریق آب منتقل می‌شود،

that cholera was, in fact, a waterborne disease,

که برای چهار یا پنج سال بحث می‌کرد که وبا در حقیقت از طریق آب منتقل می‌شود،

and had basically convinced nobody of this.

و اساساً هیچ کس را قانع نکرده بود.

The public health authorities had largely ignored what he had to say.

مسئولین سلامت همگانی به کلی آنچه او گفته بود را نادیده گرفته بودند.

And he'd made the case in a number of papers and done a number of studies,

و او این مورد را در چند مقاله مطرح کرده بود و چند تحقیق انجام داده بود،

but nothing had really stuck.

ولی هیچ چیز مورد قبول واقع نشده بود.

And part of -- what's so interesting about this story to me

و آنچه در این داستان برای من اینقدر جالبه

is that in some ways, it's a great case study in how cultural change happens,

اینه که به شکلی، مطالعه‌ی جالبیه در اینکه تغییرات فرهنگی چطور انجام می‌شوند،

how a good idea eventually comes to win out over much worse ideas.

چطور یک ایده‌ی خوب در نهایت بر ایده‌های بدتر پیروز می‌شه.

And Snow labored for a long time with this great insight that everybody ignored.

و اسنو برای مدت زیادی در مورد این ایده که همه نادیده گرفتند، سخت کار کرد.

And then on one day, August 28th of 1854,

و سپس در روز ۲۸ آگوست سال ۱۸۵۴،

a young child, a five-month-old girl whose first name we don't know,

یک بچه‌ی کوچک، یک دختر پنج ماهه که اسم کوچکش را نمی‌دانیم،

we know her only as Baby Lewis, somehow contracted cholera,

ما فقط به عنوان "لوییس" کوچولو می شناسیمش، به نحوی با وبا قرارداد بست،

came down with cholera at 40 Broad Street.

با وبا به خیابان براد، شماره‌ی ۴۰ آمد.

You can't really see it in this map, but this is the map

شما نمی‌تونید واقعاً آن را در این نقشه ببینید،

that becomes the central focus in the second half of my book.

اما این نقشه‌ای است که نقطه‌ی تمرکز نیمه ی دوم کتاب من است.

It's in the middle of Soho, in this working class neighborhood,

اینجا وسط سوهو است که محله ی طبقه‌ی کارگر است،

this little girl becomes sick and it turns out that the cesspool,

این دختر کوچک بیمار می‌شه و معلوم شد که چاه فاضلاب،

that they still continue to have, despite the Nuisances Act,

که اونا با وجود حرکت نویسانس هنوز داشتند،

bordered on an extremely popular water pump,

در کنار یک تلمبه‌ی آب بسیار محبوب قرار داشت،

local watering hole that was well known for the best water in all of Soho,

چاه آب محلی که در به عنوان بهترین آب در تمام سوهو شهرت داشت،

that all the residents from Soho and the surrounding neighborhoods would go to.

تمام ساکنان سوهو و محله‌های اطراف به آنجا می‌رفتند.

And so this little girl inadvertently ended up

پس این دختر کوچولو سهواً این تلمبه‌ی آب محبوب را آلوده کرد

contaminating the water in this popular pump,

پس این دختر کوچولو سهواً این تلمبه‌ی آب محبوب را آلوده کرد

and one of the most terrifying outbreaks in the history of England

و یکی از وحشتناک‌ترین همه‌گیری‌ها را در تاریخ انگلستان دو یا سه روز بعد پدیدار شد.

erupted about two or three days later.

و یکی از وحشتناک‌ترین همه‌گیری‌ها را در تاریخ انگلستان دو یا سه روز بعد پدیدار شد.

Literally, 10 percent of the neighborhood died in seven days,

به معنی واقعی کلمه، ۱۰ درصد از مردم آن محله در هفت روز مردند،

and much more would have died if people hadn't fled

و تعداد خیلی بیشتری می‌مردند اگرمردم بعد از همه‌گیری اولیه‌ی وبا، فرار نکرده بودند.

after the initial outbreak kicked in.

و تعداد خیلی بیشتری می‌مردند اگرمردم بعد از همه‌گیری اولیه‌ی وبا، فرار نکرده بودند.

So it was this incredibly terrifying event.

این اتفاق به طرز باورنکردنی‌ای وحشتناک بود.

You had these scenes of entire families dying

شما می‌دیدید که تمام اعضای یک خانواده در عرض ۴۸ ساعت از وبا می‌میرند،

over the course of 48 hours of cholera,

شما می‌دیدید که تمام اعضای یک خانواده در عرض ۴۸ ساعت از وبا می‌میرند،

alone in their one-room apartments, in their little flats.

تنها در خانه‌های یک اتاقه‌شان و در آپارتمان‌های کوچکشان.

Just an extraordinary, terrifying scene.

یک صحنه‌ی غیر عادی و وحشتناک.

Snow lived near there, heard about the outbreak,

اسنو نزدیکی اونجا زندگی می‌کرد، در مورد این شیوع وبا شنید،

and in this amazing act of courage went directly into the belly of the beast

و با این حرکت شجاعانه‌ی باور نکردنی، مستقیم به قلب مشکل رفت

because he thought an outbreak that concentrated

چون فکر می‌کرد که همه‌گیری که اینقدر متمرکز است،

could actually potentially end up convincing people that,

به طور بالقوه می‌تونه مردم را قانع کنه

in fact, the real menace of cholera was in the water supply and not in the air.

که در واقع، تهدید حقیقی وبا در منبع آب است نه در هوا.

He suspected an outbreak that concentrated

او مظنون بود که همه‌گیری‌ای که متمرکز است

would probably involve a single point source.

احتمالاً یک منبع نقطه‌ای دارد.

One single thing that everybody was going to

یک چیز که همه از آن استفاده می‌کردند

because it didn't have the traditional slower path

چون این همه‌گیری، الگوی کُندتر عفونت را که شما ممکنه انتظار داشته باشید، نداشت.

of infections that you might expect.

چون این همه‌گیری، الگوی کُندتر عفونت را که شما ممکنه انتظار داشته باشید، نداشت.

And so he went right in there and started interviewing people.

پس او درست به اون منطقه رفت و شروع به مصاحبه با مردم کرد.

He eventually enlisted the help of this amazing other figure,

او نهایتاً کمک شخص شگفت‌انگیز دیگری را هم به دست آورد،

who's kind of the other protagonist of the book --

که یه جورایی قهرمان دیگه‌ی کتابه -

this guy, Henry Whitehead, who was a local minister,

این فرد، "هنری وایتهِد"، که یک وزیر محلی بود،

who was not at all a man of science, but was incredibly socially connected;

او به هیچ وجه آدم علمی‌ای نبود، اما ارتباطات اجتماعی باور نکردنی‌ای داشت؛

he knew everybody in the neighborhood.

او همه را در آن محله می‌شناخت.

And he managed to track down, Whitehead did,

و او، وایتهِد، تونست بسیاری از مردمی را که از آن تلمبه آب نوشیده بودند شناسایی کنه،

many of the cases of people who had drunk water from the pump,

و او، وایتهِد، تونست بسیاری از مردمی را که از آن تلمبه آب نوشیده بودند شناسایی کنه،

or who hadn't drunk water from the pump.

یا کسانی که از آن آب ننوشیده بودند.

And eventually Snow made a map of the outbreak.

و در نهایت اسنو نقشه‌ای از شیوع کشید.

He found increasingly that people who drank from the pump were getting sick.

او فهمید که مردمی که از آن تلمبه آب می‌نوشیدند به طور فزاینده‌ای بیمار می‌شوند.

People who hadn't drunk from the pump were not getting sick.

کسانی که از آن تلمبه آب ننوشیده بودند بیمار نشدند.

And he thought about representing that

و او فکر کرد که این یافته را به عنوان یک جدول آماری از افرادی که در محله‌های مختلف زندگی می‌کنند ارائه کند،

as a kind of a table of statistics of people living in different neighborhoods,

و او فکر کرد که این یافته را به عنوان یک جدول آماری از افرادی که در محله‌های مختلف زندگی می‌کنند ارائه کند،

people who hadn't, you know, percentages of people who hadn't,

کسانی که ننوشیده بودند، می‌دونید، درصدی از کسانی که ننوشیده بودن،

but eventually he hit upon the idea

اما عاقبت او به این ایده رسید که او به چیزی نیاز دارد که بتوان دید.

that what he needed was something that you could see.

اما عاقبت او به این ایده رسید که او به چیزی نیاز دارد که بتوان دید.

Something that would take in a sense a higher-level view

چیزی که به نحوی دیدی از بالا

of all this activity that had been happening in the neighborhood.

به تمام این فعالیت‌ها که در آن محله اتفاق می‌افتادند، بدهد.

And so he created this map,

پس او این نقشه را درست کرد،‍

which basically ended up representing all the deaths in the neighborhoods

که اساساً تمام مرگ‌ها را در محله با یک خط سیاه در هر آدرس نشان می‌داد.

as black bars at each address.

که اساساً تمام مرگ‌ها را در محله با یک خط سیاه در هر آدرس نشان می‌داد.

And you can see in this map, the pump right at the center of it

و شما می‌تونید تلمبه‌ی آب را درست در مرکز این نقشه ببینید

and you can see that one of the residences down the way

و می‌تونید ببینید که یکی از منازل در پایین حدود ۱۵ نفر کشته داشته.

had about 15 people dead.

و می‌تونید ببینید که یکی از منازل در پایین حدود ۱۵ نفر کشته داشته.

And the map is actually a little bit bigger.

و نقشه در واقع کمی بزرگتره.

As you get further and further away from the pump,

هر چه از تلمبه دورتر و دورتر می‌شوید،

the deaths begin to grow less and less frequent.

بسامد مرگ و میر کمتر و کمتر می‌شه

And so you can see this something poisonous

پس شما می‌تونید ببینید که چیزی سمی از این تلمبه سرچشمه می‌گیره که در یک نگاه دیده می‌شه.

emanating out of this pump that you could see in a glance.

پس شما می‌تونید ببینید که چیزی سمی از این تلمبه سرچشمه می‌گیره که در یک نگاه دیده می‌شه.

And so, with the help of this map,

و اینطور با کمک این نقشه،

and with the help of more evangelizing

و با کمک بشارت‌های بیشتری که او در چند سال‌ آینده انجام داد،

that he did over the next few years

و با کمک بشارت‌های بیشتری که او در چند سال‌ آینده انجام داد،

and that Whitehead did, eventually, actually,

که در واقع نهایتاً وایتهد انجام داد،

the authorities slowly started to come around.

مسئولین به آرامی تغییر عقیده دادند.

It took much longer than sometimes we like to think in this story,

این کار خیلی بیشتر از آنچه گاهی ما دوست داریم در این داستان فکر کنیم طول کشید،

but by 1866, when the next big cholera outbreak came to London,

اما در سال ۱۸۶۶ وقتی همه‌گیری وبای بزرگ دیگری به لندن آمد،

the authorities had been convinced -- in part because of this story,

مسئولین قانع شده بودند - تا حدی به خاطر این داستان،

in part because of this map -- that in fact the water was the problem.

تا حدی به خاطر این نقشه - که در حقیقت آب مشکل‌زا است.

And they had already started building the sewers in London,

و اونا قبلاً ساختن سیستم فاضلاب را در لندن شروع کرده بودند،

and they immediately went to this outbreak

و اونا فوراً به این همه‌گیری رفتند

and they told everybody to start boiling their water.

و به همه گفتند که آبشان را بجوشانند.

And that was the last time that London has seen a cholera outbreak since.

و از آن زمان این آخرین بار بود که وبا در لندن شیوع پیدا کرد.

So, part of this story, I think -- well, it's a terrifying story,

پس من فکر می‌کنم، قسمتی از این داستان - خوب، همین داستان وحشتناکیه،

it's a very dark story and it's a story

داستان خیلی تاریکیه

that continues on in many of the developing cities of the world.

که در بسیاری از شهرهای در حال توسعه‌ی دنیا ادامه پیدا می‌کنه.

It's also a story really that is fundamentally optimistic,

همچنین این داستانیه که اساساً خوش‌بینانه ست،

which is to say that it's possible to solve these problems

که یعنی بگیم حل کردن این مشکلات ممکنه

if we listen to reason, if we listen to the kind of wisdom of these kinds of maps,

اگه به دلایل گوش بدیم، اگه به نوع دانشی که اینطور نقشه‌ها دارند گوش بدیم،

if we listen to people like Snow and Whitehead,

اگه به کسانی مثل اسنو و وایتهد گوش بدیم،

if we listen to the locals who understand

اگه به افراد محلی که می‌دونند در این طور موقعیت‌ها چه اتفاقی داره می‌افته گوش بدیم.

what's going on in these kinds of situations.

اگه به افراد محلی که می‌دونند در این طور موقعیت‌ها چه اتفاقی داره می‌افته گوش بدیم.

And what it ended up doing is making the idea

و در نهایت کاری که کرد این بود که

of large-scale metropolitan living a sustainable one.

فکرِ زندگی در مناطق شهری در مقیاس وسیع را پایدار کرد.

When people were looking at 10 percent of their neighborhoods dying

وقتی مردم دیدند که ۱۰ درصد از همسایه‌هایشان در عرض ۷ روز مردند،

in the space of seven days,

وقتی مردم دیدند که ۱۰ درصد از همسایه‌هایشان در عرض ۷ روز مردند،

there was a widespread consensus that this couldn't go on,

توافق عمومی گسترده‌ای بود که این وضعیت نمی‌تونه ادامه پیدا کنه،

that people weren't meant to live in cities of 2.5 million people.

قرار نیست که مردم در شهرهای ۲.۵ میلیون نفره زندگی کنند.

But because of what Snow did, because of this map,

اما به خاطر کاری که اسنو کرد، به خاطر این نقشه،

because of the whole series of reforms

به خاطرتمام رشته‌های اصلاحات، که با بیداری این نقشه اتفاق افتاد،

that happened in the wake of this map,

به خاطرتمام رشته‌های اصلاحات، که با بیداری این نقشه اتفاق افتاد،

we now take for granted that cities have 10 million people,

برای ما الان مسلمه که شهرها ۱۰ میلیون نفر جمعیت دارند،

cities like this one are in fact sustainable things.

شهرهایی مثل این در واقع پایدار هستند.

We don't worry that New York City is going to collapse in on itself

ما نگران نیستیم که نیویورک بر روی خودش فرو بریزه

quite the way that, you know, Rome did,

اونطوری که رم فرو ریخت،

and be 10 percent of its size in 100 years or 200 years.

و در ۱۰۰ یا ۲۰۰ سال به ۱۰ درصد اندازه‌ی فعلی‌اش برسه.

And so that in a way is the ultimate legacy of this map.

پس این به نحوی میراث نهایی این نقشه‌ست.

It's a map of deaths that ended up creating a whole new way of life,

این نقشه‌ی مرگهایی است که در نهایت باعث ایجاد یک روش زندگی نو شد،

the life that we're enjoying here today. Thank you very much.

زندگی‌ای که ما امروزه از اون لذت می‌بریم. خیلی ممنونم.