Freeman Hrabowski: 4 pillars of college success in science | TED

Translator: Timothy Covell Reviewer: Morton Bast

Translator: Tian Hai Reviewer: yamela areesamarn

So I'll be talking about the success of my campus,

ครับ ผมกำลังจะพูดเรื่อง ความสำเร็จของมหาวิทยาลัยของผม

the University of Maryland, Baltimore County, UMBC,

มหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์ เขตบัลติมอร์ หรือ UMBC

in educating students of all types,

ในการให้การศึกษาแก่นักศึกษาทุกรูปแบบ

across the arts and humanities and the science and engineering areas.

ตั้งแต่สาขาศิลปศาสตร์และมนุษยศาสตร์ รวมถึงสาขาวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์

What makes our story especially important

สิ่งที่ทำให้เรื่องของเราสำคัญเป็นพิเศษ

is that we have learned so much from a group of students

ก็คือ เราได้เรียนรู้อย่างมากจากนักศึกษากลุ่มหนึ่ง

who are typically not at the top of the academic ladder --

ซึ่งโดยทั่วไปแล้ว ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่สูงของด้านงานวิชาการ

students of color, students underrepresented in selected areas.

ได้แก่ นักศึกษาที่ไม่ใช่พวกผิวขาว นักศึกษาที่มีโอกาสน้อย ในบางสาขาวิชา

And what makes the story especially unique

และสิ่งที่ทำให้เรื่องของเราต่างออกไปเป็นพิเศษ

is that we have learned how to help African-American students, Latino students,

ก็คือ เราได้เรียนรู้ว่าจะทำอย่างไร จึงจะช่วยนักศึกษาผิวดำ นักศึกษาเชื้อสายลาตินอเมริกา

students from low-income backgrounds,

นักศึกษาที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะยากจน

to become some of the best in the world in science and engineering.

ให้มาเป็นบางส่วนของกลุ่มคนที่เก่งที่สุดในโลก ด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์บ้าง

And so I begin with a story about my childhood.

และผมก็จะเริ่มต้นจากเรื่องราวในวัยเด็กของผม

We all are products of our childhood experiences.

เราทุกคนเป็นผลผลิต จากประสบการณ์ในวัยเด็กของเรา

It's hard for me to believe that it's been 50 years

ยากที่ผมจะเชื่อว่าเป็นเวลานานถึง 50 ปีแล้ว

since I had the experience of being a ninth grade kid in Birmingham, Alabama,

ตั้งแต่ผมมีประสบการณ์เป็นนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่สาม ในเมืองเบอร์มิงแฮม รัฐอลาบามา

a kid who loved getting A's,

เป็นเด็กที่ชอบเรียนให้ได้เกรดเอ

a kid who loved math, who loved to read,

เป็นเด็กที่ชอบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ และชอบอ่านหนังสือ

a kid who would say to the teacher --

เป็นเด็กที่จะขอครู

when the teacher said, "Here are 10 problems," to the class,

เมื่อครูพูดว่า "เอานี่ไป โจทย์ 10 ข้อ" กับนักเรียนทั้งห้อง

this little fat kid would say, "Give us 10 more."

เด็กอ้วนตัวน้อยคนนี้ก็จะพูดกับครูว่า "ขอให้เราอีก 10 ข้อครับ"

And the whole class would say, "Shut up, Freeman."

และนักเรียนทั้งห้องก็จะบอกว่า "ฟรีแมน หุบปากไปเลย"

And there was a designated kicker every day.

และทุกวันจะมีการเปลี่ยนแปลง จากที่กำหนดไว้แต่เดิม

And so I was always asking this question:

ดังนั้นผมจึงถามคำถามนี้อยู่เสมอๆ

"Well how could we get more kids to really love to learn?"

"เราจะให้มีเด็กจำนวนมากกว่านี้ หันมารักการเรียนอย่างแท้จริงได้อย่างไร"

And amazingly, one week in church,

และที่น่าตื่นเต้นจริงๆก็คือวันหนึ่งในโบสถ์

when I really didn't want to be there

ซึ่งจริงๆแล้ว ผมไม่ได้อยากไป

and I was in the back of the room being placated by doing math problems,

ผมอยู่ด้านหลังห้อง กำลังทำโจทย์เลขอย่างเงียบๆ

I heard this man say this:

ผมก็ได้ยินผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

"If we can get the children

"ถ้าเราสามารถทำให้เด็กๆ

to participate in this peaceful demonstration here in Birmingham,

มาเข้าร่วมในการเดินขบวนอย่างสงบนี้ ในเมืองเบอร์มิงแฮมได้

we can show America that even children know the difference between right and wrong

เราก็จะแสดงให้อเมริกาเห็นได้ว่า แม้แต่เด็กๆ ก็ยังรู้ความแตกต่างระหว่างถูกกับผิด

and that children really do want to get the best possible education."

และเด็กๆน้้น จริงๆแล้วต้องการ การศึกษาที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

And I looked up and said, "Who is that man?"

ผมจึงเงยหน้าขึ้นและถามว่า "คนนั้นคือใครครับ"

And they said his name was Dr. Martin Luther King.

ผู้ชายคนนั้นก็บอกผมว่า เขาชื่อ ด๊อกเตอร์ มาร์ติน ลูเธอร์ คิง

And I said to my parents, "I've got to go.

ผมจึงบอกพ่อแม่ของผมว่า "ผมต้องไปให้ได้

I want to go. I want to be a part of this."

ผมต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมนี้"

And they said, "Absolutely not."

พ่อแม่บอกว่า "ไปไม่ได้เด็ดขาด"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And we had a rough go of it.

และเราก็ต้องมีเรื่องกัน

And at that time, quite frankly, you really did not talk back to your parents.

ในสมัยนั้น ถ้าพูดกันอย่างตรงไปตรงมาแล้ว เราจะไม่เถียงพ่อแม่

And somehow I said, "You know, you guys are hypocrites.

ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง ผมจึงพูดว่า "รู้ไหม พ่อกับแม่เป็นคนเสแสร้งหลอกลวง

You make me go to this. You make me listen.

พ่อแม่ให้ผมมาที่นี่ ให้ผมมาฟังเทศน์

The man wants me to go, and now you say no."

แล้วเมื่อเขาต้องการให้ผมไป พ่อกับแม่ก็ไม่ให้ผมไป"

And they thought about it all night.

และทั้งพ่อและแม่ผมก็นอนคิดเรื่องนี้ทั้งคืน

And they came into my room the next morning.

และตอนเช้าพวกเขาก็เข้ามาในห้องผม

They had not slept.

โดยที่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

They had been literally crying and praying and thinking,

พวกเขาร้องไห้ สวดมนต์ และครุ่นคิด

"Will we let our 12-year-old

"เราจะให้ลูกของเราที่อายุแค่ 12 ขวบ

participate in this march and probably have to go to jail?"

เข้าร่วมเดินขบวนครั้งนี้ และอาจต้องถูกจำคุกหรือ"

And they decided to do it.

แต่พวกเขาก็ตัดสินใจอนุญาต

And when they came in to tell me,

เมื่อพวกเขาเข้ามาในห้องเพื่อบอกผม

I was at first elated.

ในตอนแรกผมดีใจมาก

And then all of a sudden I began thinking about the dogs and the fire hoses,

และแล้วทันใดนั้นเอง ผมก็คิดถึงสุนัขทั้งหลาย และหัวฉีดดับเพลิง

and I got really scared, I really did.

และผมก็เกิดกลัวขึ้นมาจริงๆ กลัวมากด้วย

And one of the points I make to people all the time

และประเด็นหนึ่ง ที่ผมพูดกับผู้คนมาตลอด

is that sometimes when people do things that are courageous,

ก็คือว่า บางครั้งเมื่อคนเราทำสิ่งที่กล้าหาญ

it doesn't really mean that they're that courageous.

ก็ไม่ได้หมายความว่า พวกเขากล้าหาญจริงๆ

It simply means that they believe it's important to do it.

มันหมายความเพียงแค่ว่า พวกเขาเชื่อว่าสิ่งที่เขานั้นเป็นสิ่งสำคัญ

I wanted a better education.

ผมต้องการการศึกษาที่ดีขึ้น

I did not want to have to have hand-me-down books.

ผมไม่ต้องการที่จะต้องใช้แต่หนังสือมือสอง

I wanted to know that the school I attended

ผมต้องการจะเห็นว่า โรงเรียนที่ผมเข้าไปเรียนนั้น

not only had good teachers, but the resources we needed.

ไม่เพียงแต่มีครูดีๆเท่านั้น แต่ต้องมีทรัพยากรครบถ้วนที่เราต้องการด้วย

And as a result of that experience,

และผลลัพธ์ของประสบการณ์นั้น

in the middle of the week, while I was there in jail,

ในตอนกลางสัปดาห์ ระหว่างที่ผมติดคุกอยู่

Dr. King came and said with our parents,

ด๊อกเตอร์คิงก็มาหา และพูดกับพ่อแม่ผมว่า

"What you children do this day

"สิ่งที่ลูกๆของคุณทำในวันนี้

will have an impact on children who have not been born."

จะมีผลกระทบต่อเด็กๆที่ยังไม่ได้เกิด"

I recently realized that two-thirds of Americans today

เมื่อไม่นานมานี้ ผมเพิ่งมาตระหนักว่า สองในสามของคนอเมริกันทุกวันนี้

had not been born at the time of 1963.

ไม่ได้เกิดมาในช่วงปี 1963

And so for them, when they hear about the Children's Crusade in Birmingham,

ดังนั้นสำหรับพวกเขาแล้ว เมื่อได้ยินเรื่องเรื่องโหดร้าย ของเด็กๆในเมืองเบอร์มิงแฮม

in many ways, if they see it on TV,

ซึ่งก็อาจจะเหมือนกับ หากพวกเขารับชมเรื่องนี้ในโทรทัศน์

it's like our looking at the 1863 "Lincoln" movie:

เหมือนกับการที่เราดูภาพยนต์เรื่อง "ลินคอล์น" ที่เกิดขึ้นในปี 1863

It's history.

มันเป็นประวัติศาสตร์

And the real question is, what lessons did we learn?

แต่คำถามที่แท้จริงก็คือ บทเรียนอะไรบ้างที่เราได้เรียนรู้

Well amazingly, the most important for me was this:

น่าประหลาดใจนะครับ ที่สำคัญที่สุดสำหรับผมคือสิ่งนี้ครับ

That children can be empowered to take ownership of their education.

เด็กๆสามารถถูกมอบหมายให้เป็นเจ้าของ การศึกษาของพวกเขาเองได้

They can be taught to be passionate

พวกเขาสามารถถูกสอนให้กระตือรือร้น

about wanting to learn and to love the idea of asking questions.

เรื่องต้องการจะเรียน และรักความคิดที่จะถามคำถาม

And so it is especially significant

ดังนั้นจึงสำคัญเป็นพิเศษ

that the university I now lead,

ที่มหาวิทยาลัย ซึ่งในปัจจุบันผมเป็นหัวหน้า

the University of Maryland, Baltimore County, UMBC,

คือ มหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์ เขตบัลติมอร์ หรือ UMBC

was founded the very year I went to jail with Dr. King, in 1963.

ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปีเดียวกับผมไปเข้าคุก พร้อมกับด็อกเตอร์คิงในปี 1963

And what made that institutional founding especially important

และสิ่งที่ทำให้การก่อตั้งสถาบันนั้น สำคัญเป็นพิเศษ

is that Maryland is the South, as you know,

ก็คือ แมรี่แลนด์เป็นฝ่ายใต้ (the South) ตามที่คุณก็ทราบ

and, quite frankly, it was the first university in our state

และ พูดอย่างตรงไปตรงมาแล้ว เป็นมหาวิทยาลัยแรกในรัฐของเรา

founded at a time when students of all races could go there.

ที่ถูกก่อตั้งขึ้น ในเวลาที่นักศึกษาจากทุกๆเชื้อชาติ เข้าไปเรียนได้

And so we had black and white students and others who began to attend.

เราจึงมีนักศึกษาผิวดำและผิวขาว และอื่นๆ ที่เริ่มเข้ามาเรียน

And it has been for 50 years an experiment.

และมันก็เป็นการทดลองที่นานถึง 50 ปี

The experiment is this:

การทดลองนี้คือ

Is it possible to have institutions in our country, universities,

เป็นไปได้หรือไม่ ที่จะมีสถาบันในประเทศของเรา หรือมหาวิทยาลัยของเรา

where people from all backgrounds can come and learn

ที่คนจากทุกๆพื้นเพ สามารถมาเข้าเรียนได้

and learn to work together and learn to become leaders

และเรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกัน และเรียนรู้ที่จะเป็นผู้นำ

and to support each other in that experience?

และสนับสนุนเกื้อกูลซึ่งกันและกันในประสบการณ์นั้นๆ

Now what is especially important about that experience for me is this:

สิ่งที่สำคัญเป็นพิเศษเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ว่านั้น สำหรับผมแล้วก็คือสิ่งต่อไปนี้

We found that we could do a lot in the arts and humanities and social sciences.

เราค้นพบว่า เราสามารถทำอะไรได้มากในเรื่องของ ศิลปศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และ สังคมศาสตร์

And so we began to work on that, for years in the '60s.

เราจึงเริ่มทำงานในสิ่งนั้น เป็นเวลาหลายปี ในช่วงทศวรรตที่ 60

And we produced a number of people in law, all the way to the humanities.

และเราก็ได้ผลิตคนเป็นจำนวนมากด้านกฎหมาย ไปจนถึงมนุษยศาสตร์

We produced great artists. Beckett is our muse.

เราผลิตศิลปินที่ยิ่งใหญ่ เบ็กเก็ต (Beckett) เป็นมิวส์ (muse) ของเรา

A lot of our students get into theater.

นักศึกษาของเราจำนวนมาก ไปทำงานด้านการละคร

It's great work.

เป็นงานที่ยิ่งใหญ่

The problem that we faced was the same problem America continues to face --

ปัญหาที่เราได้เผชิญไปแล้ว เป็นปัญหาเดียวกับที่ อเมริกายังคงเผชิญอยู่อย่างต่อเนื่อง--

that students in the sciences and engineering,

ก็คือ นักศึกษาในสาขาวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์

black students were not succeeding.

นักศึกษาผิวดำไม่ประสบความสำเร็จ

But when I looked at the data,

แต่เมื่อผมดูข้อมูล

what I found was that, quite frankly, students in general,

สิ่งที่ผมพบก็คือ พูดกันตรงๆ นักศึกษาทั่วๆไป

large numbers were not making it.

เป็นจำนวนมากศึกษาไม่สำเร็จ

And as a result of that,

และผลจากสิ่งนี้ก็คือ

we decided to do something that would help, first of all,

เราได้ตัดสินใจทำบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะช่วยได้ ลำดับแรกก็คือ

the group at the bottom, African-American students, and then Hispanic students.

กลุ่มที่อยู่ตํ่าสุด คือ นักศึกษาแอฟริกันอเมริกัน แล้วก็นักศึกษาเชื้อสายเสปญ

And Robert and Jane Meyerhoff, philanthropists, said, "We'd like to help."

โรเบิร์ด และเจน เมเยอร์ฮอฟ (Robert and Jane Meyerhoff) ผู้ใจบุญ บอกว่า "เราอยากจะช่วย"

Robert Meyerhoff said, "Why is it that everything I see on TV about black boys,

โรเบิร์ด เมเยอร์ฮอฟ พูดว่า "ทำไมจึงเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างที่เราเห็นในทีวี เกี่ยวกับหนุ่มผิวดำ

if it's not about basketball, is not positive?

ถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับบาสเก็ตบอลล์แล้วละก็ จะไม่เป็นเรื่องในทางบวก

I'd like to make a difference, to do something that's positive."

ผมอยากจะทำที่ต่างออกไป นั่นคือทำบางอย่างที่เป็นบวก

We married those ideas, and we created this Meyerhoff Scholars program.

เราจึงรวมแนวคิดนั้นเข้าด้วยกัน และสร้างโครงการทุนเรียนดีเมเยอร์ฮอฟขึ้น

And what is significant about the program

และสิ่งที่สำคัญเกี่ยวกับโครงการนี้

is that we learned a number of things.

ก็คือ เราได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง

And the question is this:

และคำถามก็คือ

How is it that now we lead the country in producing African-Americans

ทำได้อย่างไร ขณะนี้เราเป็นผู้นำในประเทศ ในการผลิตนักศึกษาแอฟริกัน-อเมริกัน

who go on to complete Ph.D.'s in science and engineering and M.D./Ph.D.'s?

ซึ่งจะสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกสาขาวิทยาศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และแพทยศาสตร์/ปริญญาเอก

That's a big deal. Give me a hand for that. That's a big deal.

มันเป็นเรื่องใหญ่ ปรบมือให้ผมเรื่องนี้หน่อยนะครับ มันเป็นเรื่องใหญ่

That's a big deal. It really is.

มันเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

You see, most people don't realize

คุณคงเข้าใจนะ คนส่วนมากไม่ตระหนักในเรื่องนี้

that it's not just minorities who don't do well in science and engineering.

ว่าไม่เพียงแต่คนกลุ่มน้อยเท่านั้น ที่เรียนไม่เก่ง ด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์

Quite frankly, you're talking about Americans.

พูดอย่างตรงไปตรงมาแล้ว คุณกำลังพูดถึงคนอเมริกัน

If you don't know it, while 20 percent of blacks and Hispanics

ถ้าคุณไม่ทราบเรื่องนี้ ขณะที่ร้อยละ 20 ของคนผิวดำและคนเชื้อสายเสปญ

who begin with a major in science and engineering

ซึ่งเริ่มเข้าเรียนวิชาเอกวิทยาศาสตร์ และวิศวกรรมศาสตร์

will actually graduate in science and engineering,

จะสำเร็จการศึกษาสายวิทยาศาสตร์ และวิศวกรรมศาสตร์ได้จริง

only 32 percent of whites who begin with majors in those areas

แต่มีเพียงร้อยละ 32 ของคนผิวขาว ที่เริ่มเข้าเรียนวิชาเอกในสาขาวิชาเหล่านี้

actually succeed and graduate in those areas,

ที่สำเร็จและจบการศึกษาในสาขาวิชาเหล่านั้นได้จริง

and only 42 percent of Asian-Americans.

และคนเอเซียอเมริกันจะสำเร็จเพียงร้อยละ 42

And so, the real question is, what is the challenge?

ดังนั้น คำถามที่แท้จริงก็คือ อะไรคือสิ่งที่ท้าทาย

Well a part of it, of course, is K-12.

ส่วนหนึ่งของมัน แน่นอนที่สุด ก็คือการศึกษาระดับประถม และมัธยมศึกษา (K-12)

We need to strengthen K-12.

เราจำเป็นต้องทำให้การศึกษาระดับ K-12 เข้มข้นขึ้น

But the other part has to do with the culture

แต่อีกส่วนหนึ่ง ก็ต้องเกี่ยวกับประเพณีการปฏิบัติ

of science and engineering on our campuses.

ของวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยของเรา

Whether you know it or not, large numbers of students with high SAT's

คุณทราบหรือไม่ว่า นักศึกษาจำนวนมากที่มีคะแนนสอบมาตรฐานเพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย (SAT) สูง

and large numbers of A.P. credits

และนักศึกษาจำนวนมากที่ได้รับการยกเว้นการเข้าเรียนบางวิชา จากคะแนนการสอบเทียบระดับ (A.P)

who go to the most prestigious universities in our country

ที่ได้ไปเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุด ในประเทศของเรา

begin in pre-med or pre-engineering and engineering, and they end up changing their majors.

เริ่มเข้าเรียนเตรียมแพทย์และวิศวกรรมศาสตร์ และในที่สุดพวกเขาก็ต้องเปลี่ยนวิชาเอกไป

And the number one reason, we find, quite frankly,

และเหตุผลข้อแรกที่เราพบ พูดกันอย่างตรงไปตรงมา

is they did not do well in first year science courses.

ก็คือ พวกเขาเรียนไม่ได้ดี วิชาวิทยาศาสตร์ของปีแรก

In fact, we call first year science and engineering, typically around America,

ตามจริงแล้ว เราเรียกวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมของปีแรก แบบฉบับทั่วไปในอเมริกา

weed-out courses or barrier courses.

ว่าเป็นวิชาที่กำจัดออกไป หรือวิชาที่เป็นอุปสรรค

How many of you in this audience know somebody

มีใครกี่คนในที่ประชุมนี้ที่รู้จักคน

who started off in pre-med or engineering

ที่เริ่มเข้าเรียนในหลักสูตรเตรียมแพทย์ หรือวิศวกรรม

and changed their major within a year or two?

และเปลี่ยนวิชาเอกของเขาภายในหนึ่งหรือสองปี

It's an American challenge. Half of you in the room.

มันเป็นความท้าทายอย่างหนึ่งของคนอเมริกัน ครึ่งหนึ่งของท่านทั้งหลายในห้องนี้

I know. I know. I know.

ผมทราบ ผมทราบ ผมทราบครับ

And what is interesting about that

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

is that so many students are smart and can do it.

คือ นักศึกษาจำนวนมากเป็นคนฉลาด และสามารถเรียนได้

We need to find ways of making it happen.

เราจำเป็นต้องหาวิธี ที่จะทำให้มันเกิดขึ้นได้

So what are the four things we did to help minority students

ดังนั้น เพื่อช่วยนักศึกษาชนกลุ่มน้อย สิ่งที่เราได้ทำไปแล้วสีประการ มีอะไรบ้าง

that now are helping students in general?

ซึ่งตอนนี้กำลังช่วยนักศึกษาทั่วๆไปอยู่

Number one: high expectations.

ประการแรก คาดหวังอย่างสูงไว้

It takes an understanding of the academic preparation of students --

ต้องมีความเข้าใจ เกี่ยวกับการเตรียมตัวทางวิชาการของนักศึกษา ได้แก่

their grades, the rigor of the course work,

ระดับคะแนนของเขา, ความเอาใจใส่ในการเข้าเรียน,

their test-taking skills, their attitude,

ทักษะในการสอบ, ทัศนคติ,

the fire in their belly, the passion for the work, to make it.

พลังและความมุ่งมั่น, รุ่มร้อนที่จะทำงาน, เพื่อที่จะเรียนให้ได้

And so doing things to help students prepare to be in that position, very important.

ดังนั้นการกระทำสิ่งต่างๆ เพื่อช่วยให้นักศึกษาพร้อมที่จะเข้าไปเรียน จึงสำคัญมาก

But equally important, it takes an understanding that it's hard work that makes the difference.

แต่ที่สำคัญเท่าเทียมกันก็คือ ต้องมีความเข้าใจว่า งานหนักนั้นทำให้เกิดความแตกต่างขึ้นได้

I don't care how smart you are or how smart you think you are.

ผมไม่สนใจว่าคุณจะฉลาดแค่ไหน หรือ คุณคิดว่าคุณฉลาดแค่ไหน

Smart simply means you're ready to learn.

ฉลาด แค่หมายถึง คุณพร้อมที่จะเรียน

You're excited about learning and you want to ask good questions.

คุณตื่นเต้นเรื่องการเรียน และคุณต้องการถามคำถามที่ดีๆ

I. I. Rabi, a Nobel laureate, said that when he was growing up in New York,

ไอ ไอ ราบี (I. I. Rabi) ผู้ได้รับรางวัลโนเบล กล่าวว่า ขณะที่เขากำลังเติบโตขึ้นในกรุงนิวยอร์คนั้น

all of his friends' parents would ask them

พ่อแม่ของเพื่อนๆของเขาทุกคน จะถามพวกเพื่อนๆ

"What did you learn in school?" at the end of a day.

ตอนเลิกเรียนในแต่ละวันว่า "เรียนอะไรกันบ้างที่โรงเรียน"

And he said, in contrast, his Jewish mother would say,

ตรงกันข้าม เขาบอกว่า แม่ชาวยิวของเขา จะพูดว่า

"Izzy, did you ask a good question today?"

"อิซซี่ วันนี้เธอถามคำถามที่ดีๆ บ้างหรือเปล่า"

And so high expectations have to do with curiosity

ดังนั้นการตั้งความคาดหมายไว้สูงมาก คงต้องเกี่ยวกับ ความอยากรู้อยากเห็น

and encouraging young people to be curious.

และการส่งเสริมให้คนหนุ่มสาวอยากรู้อยากเห็น

And as a result of those high expectations,

และผลของการคาดหมายสูงๆนั้น

we began to find students we wanted to work with

เราจึงเริ่มพบนักศึกษาที่เราต้องการจะทำงานด้วย

to see what could we do to help them,

เพื่อดูว่า เราจะสามารถช่วยอะไรเขาได้บ้าง

not simply to survive in science and engineering,

ไม่ใช่เพียงแค่ให้อยู่รอด ในวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์

but to become the very best, to excel.

แต่ให้กลายเป็นคนที่ดีที่สุด ให้ยอดเยี่ยม

Interestingly enough, an example:

น่าสนใจพอสมควรนะครับ ตัวอย่างเช่น

One young man who earned a C in the first course and wanted to go on to med school,

เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งได้ C ในวิชาแรก และต้องการจะเข้าโรงเรียนแพทย์

we said, "We need to have you retake the course,

เราบอกว่า "เราจำเป็นต้องให้คุณเข้าเรียนวิชานี้อีกครั้ง

because you need a strong foundation if you're going to move to the next level."

เพราะว่า คุณจำเป็นต้องมีพื้นฐานที่แข็งแรง ถ้าคุณจะย้ายขึ้นไปอยู่ในระดับถัดไป"

Every foundation makes the difference in the next level.

ทุกๆพื้นฐาน ทำให้เกิดผลที่แตกต่างกันในระดับถัดไป

He retook the course.

เขาจึงเรียนวิชานั้นอีกครั้ง

That young man went on to graduate from UMBC,

ชายหนุ่มคนนั้นเรียนต่อไปจนสำเร็จการศึกษาจาก UMBC

to become the first black to get the M.D./Ph.D. from the University of Pennsylvania.

เป็นคนผิวดำคนแรกที่ได้ปริญญาแพทย์ศาสตร์และ ปริญญาเอก(M.D/Ph.D)จากมหาวิทยาลัยเพ็นน์ซิลวาเนีย

He now works at Harvard.

ปัจจุบันนี้เขาทำงานที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

Nice story. Give him a hand for that too.

เรื่องดีนะครับ ช่วยปรบมือให้เขาในเรื่องนี้ด้วยครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Secondly, it's not about test scores only.

ประการที่สอง มันไม่ได้เกี่ยวกับแค่คะแนนสอบเท่านั้น

Test scores are important, but they're not the most important thing.

คะแนนสอบสำคัญ แต่มันไม่ได้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

One young woman had great grades, but test scores were not as high.

หญิงสาวคนหนึ่งได้ระดับคะแนนเป็นเยี่ยม แต่คะแนนสอบไม่สูงเท่าที่ควร

But she had a factor that was very important.

แต่เธอมีปัจจัยหนึ่งที่สำคัญมาก

She never missed a day of school, K-12.

เธอไม่เคยขาดเรียนเลยสักวันเดียว ในระดับประถมและมัธยม

There was fire in that belly.

เธอมีพลังและความมุ่งมั่นที่จะเรียน

That young woman went on, and she is today with an M.D./Ph.D. from Hopkins.

เธอเรียนต่อไปได้ และตอนนี้ได้ M.D./Ph.D. จากมหาวิทยาลัยฮอพกินส์

She's on the faculty, tenure track in psychiatry, Ph.D. in neuroscience.

เธอเป็นอาจารย์ที่อาจได้ตำแหน่งที่ฐาวรในมหาวิทยาลัย สาขาจิตเวชศาสตร์ ปริญญาเอกด้านประสาทวิทยาศาสตร์

She and her adviser have a patent on a second use of Viagra for diabetes patients.

เธอและอาจารย์ที่ปรึกษาได้สิทธิบัตรในเรื่องการใช้ไวอากร้า (Viagra) เป็นยาอันดับสองกับผู้ป่วยเบาหวาน

Big hand for her. Big hand for her.

ปรบมือให้เธอดังๆ ปรบมือให้เธอดังๆครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And so high expectations, very important.

การคาดหวังที่สูงมากๆ เป็นสิ่งสำคัญมาก

Secondly, the idea of building community among the students.

ประการที่สอง แนวคิดในการสร้างกลุ่มขึ้นในหมู่นักศึกษา

You all know that so often in science and engineering

ทุกท่านทราบว่า ในสาขาวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ บ่อยครั้งมากที่

we tend to think cutthroat.

พวกเรามีแนวโน้มที่จะคิดก้าวร้าว

Students are not taught to work in groups.

นักศึกษาไม่ได้ถูกสอนมา ให้ทำงานร่วมกันเป็นกลุ่ม

And that's what we work to do with that group

และนั่นคือ สิ่งที่เราทำงานกับนักศึกษากลุ่มนั้น

to get them to understand each other,

เพื่อให้พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกัน

to build trust among them, to support each other,

เพื่อสร้างความไว้วางใจระหว่างกัน เพื่อส่งเสริมสนับสนุนซึ่งกันและกัน

to learn how to ask good questions,

เพื่อเรียนรู้วิธีการตั้งคำถามที่ดี

but also to learn how to explain concepts with clarity.

แต่เพื่อเรียนรู้ วิธีการอธิบายความคิดรวบยอด (concept) อย่างกระจ่างชัดด้วย

As you know, it's one thing to earn an A yourself,

ตามที่คุณก็ทราบ มันเป็นเรื่องหนึ่ง ในการที่จะทำให้ตัวเองได้ A

it's another thing to help someone else do well.

มันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ในการที่จะช่วยให้คนอื่นเรียนดี

And so to feel that sense of responsibility makes all the difference in the world.

ดังนั้น การรู้สึกถึงความรับผิดชอบในเรืองนี้ ทำให้เกิดความแตกต่างทั้งหมดขึ้นได้ในโลกนี้

So building community among those students, very important.

ดังนั้น การสร้างกลุ่มขึ้นในหมู่นักศึกษาเหล่านั้น จึงสำคัญมาก

Third, the idea of, it takes researchers to produce researchers.

ประการที่สาม แนวคิดที่ว่า ต้องใช้นักวิจัย เพื่อผลิตนักวิจัยขึ้นมา

Whether you're talking about artists producing artists

ไม่ว่าคุณจะพูดถึงศิลปิน ทำการผลิตศิลปินขึ้นมา

or you're talking about people getting into the social sciences,

หรือคุณจะพูดถึง คนที่กำลังเข้าไปสู่วิชาสังคมศาสตร์

whatever the discipline -- and especially in science and engineering, as in art, for example --

ไม่ว่าจะเป็นสาขาวิชาใดก็ตาม-- โดยเฉพาะวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ ก็เช่นเดียวกับศิลป ยกตัวอย่าง--

you need scientists to pull the students into the work.

เราต้องการนักวิทยาศาสตร์ ที่จะดึงนักศึกษาเหล่านั้น เข้าสู่งานวิทยาศาสตร์

And so our students are working in labs regularly.

ดังนั้น นักศึกษาของเราจึงทำงาน อยู่ในห้องทดลองอย่างสมํ่าเสมอ

And one great example that you'll appreciate:

ตัวอย่างที่ดีเยี่ยมที่คุณจะประทับใจ ได้แก่

During a snowstorm in Baltimore several years ago,

ในช่วงพายุหิมะที่เมืองบัลติมอร์ เมื่อหลายปีมาแล้ว

the guy on our campus with this Howard Hughes Medical Institute grant

ชายที่พักอยู่ที่ในมหาวิทยาลัย ซึ่งได้รับทุนสนับสนุนจาก Howard Hughes Medical Institute

literally came back to work in his lab after several days,

ว่ากันตามจริง กลับเข้ามาทำงานที่ห้องทดลองของเขา หลังจากที่ไม่ได้มาเสียหลายวัน

and all these students had refused to leave the lab.

และพบนักศึกษาเหล่านี้ทั้งหมด ได้ปฎิเสธไม่ยอมออกจากห้องทดลอง

They had food they had packed out.

พวกเขามีอาหาร ที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว

They were in the lab working,

พวกเขาอยู่ในห้องทดลอง กำลังทำงานอยู่

and they saw the work, not as schoolwork, but as their lives.

และพวกเขาเห็นว่างานนั้น ไม่ใช่เป็นการบ้าน แต่เป็นชีวิตของพวกเขา

They knew they were working on AIDS research.

พวกเขารู้ว่า กำลังทำงานเรื่องการวิจัยโรคเอดส์

They were looking at this amazing protein design.

พวกเขากำลังดูการออกแบบโปรตีนที่น่าอัศจรรย์นี้

And what was interesting was each one of them focused on that work.

และสิ่งที่น่าสนใจ ก็คือ นักศึกษาแต่ละคน มุ่งจดจ่อไปที่งานนั้น

And he said, "It doesn't get any better than that."

และเขากล่าวว่า "มันไม่ดีไปกว่านั้นแล้ว"

And then finally, if you've got the community

แล้วในที่สุด ถ้าคุณมีกลุ่ม

and you've got the high expectations and you've got researchers producing researchers,

และคุณก็มีความคาดหมายที่สูงๆนั้น และคุณก็มีนักวิจัยทำการผลิตนักวิจัยขึ้นมา

you have to have people who are willing as faculty

คุณต้องมีคนที่เต็มใจมาเป็นคณะอาจารย์

to get involved with those students, even in the classroom.

ที่จะเข้ามาเอาใจใส่กับนักศึกษาเหล่านั้น แม้ในห้องเรียนก็ตาม

I'll never forget a faculty member calling the staff and saying,

ผมจะไม่ลืมอาจารย์คนหนึ่ง ที่โทรศัพท์ไปหาคณะอาจารย์ และบอกว่า

"I've got this young man in class, a young black guy,

"ผมมีชายหนุ่มคนหนึ่งในชั้นเรียน เป็นหนุ่มผิวดำ

and he seems like he's just not excited about the work.

และดูเหมือนว่า เขาไม่ตื่นเต้นเลยกับงาน

He's not taking notes. We need to talk to him."

เขาไม่จดบันทึก เราจำเป็นต้องคุยกับเขาแล้วละ"

What was significant was that the faculty member was observing every student

แต่สิ่งที่สำคัญคือ อาจารย์คนนั้นสังเกตดูนักศึกษาทุกคน

to understand who was really involved and who was not

เพื่อเข้าใจว่าใครบ้างที่เอาใจใส่ และใครบ้างที่ไม่เอาใจใส่

and was saying, "Let me see how I can work with them.

และก็บอกว่า "ขอผมดูก่อนว่า ผมจะสามารถทำอย่างไรกับพวกเขาดี

Let me get the staff to help me out."

ให้ผมได้คณะอาจารย์มาช่วยผมด้วยนะ"

It was that connecting.

มันคือ การเชื่อมโยงกันแบบนั้น

That young man today is actually a faculty member M.D./Ph.D. in neuroengineering at Duke.

หนุ่มคนนั้น จริงๆปัจจุบันเป็นอาจารย์ที่มีปริญญา M.D/Ph.D สาขาวิชา neuroengineering ที่ดุก (Duke)

Give him a big hand for that.

ปรบมือดังๆให้เขาด้วยครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And so the significance is that we have now developed this model

ดังนั้น สิ่งสำคัญก็คือ ปัจจุบันเราได้พัฒนาแบบจำลองนี้ขึ้นมา

that is helping us, not only finally with evaluation, assessing what works.

ซึ่งจะช่วยเรา ไม่เพียงแค่ประเมินผลสุดท้าย แต่ยังวัดได้ว่าอะไรใช้การได้

And what we learned was that we needed to think about redesigning courses.

และสิ่งที่เราได้เรียนรู้แล้วก็คือ เราจำเป็นต้องคิดถึง เรื่องการออกแบบรายวิชาต่างๆเสียใหม่

And so we redesigned chemistry, we redesigned physics.

และเราได้ออกแบบวิชาเคมีขึ้นมาใหม่ เราออกแบบวิชาฟิสิกส์ขึ้นมาใหม่

But now we are looking at redesigning the humanities and social sciences.

แต่ปัจจุบัน เรากำลังพิจารณาเรื่องการออกแบบ วิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ขึ้นมาใหม่

Because so many students are bored in class.

เพราะว่านักศึกษาจำนวนมากรู้สึกเบื่อ เมื่ออยู่ในชั้นเรียน

Do you know that?

คุณทราบเรื่องนั้นหรือไม่ครับ

Many students, K-12 and in universities,

นักศึกษาจำนวนมาก ในระดับประถมและมัธยม และในมหาวิทยาลัย

don't want to just sit there and listen to somebody talk.

ไม่ต้องการแค่เพียงนั่งอยู่ในห้อง และฟังคนพูด

They need to be engaged.

พวกเขาต้องการมีส่วนร่วม

And so we have done -- if you look at our website at the Chemistry Discovery Center,

ดังนั้น เราจึงทำมันขึ้นมาแล้ว--ถ้าคุณดูที่เว็บไซท์ของเราที่ Chemistry Discovery Center

you'll see people coming from all over the country

คุณจะเห็นว่าผู้คนซึ่งมาจากทั่วประเทศ

to look at how we are redesigning courses,

เพื่อดูว่าเราออกแบบวิชาต่างๆขึ้นมาใหม่อย่างไร

having an emphasis on collaboration, use of technology,

โดยเน้นการร่วมมือกัน, การใช้เทคโนโลยี่,

using problems out of our biotech companies on our campus,

โดยใช้ปัญหาที่เกิดขึ้นมาจากกลุ่มเทคโนโลยี่ชีวภาพของเรา ในมหาวิทยาลัย

and not giving students the theories,

และโดยไม่ให้นักศึกษาแค่เพียงทฤษฎี

but having them struggle with those theories.

แต่โดยให้พวกเขาพยายามดิ้นรนกับทฤษฎีเหล่านั้น

And it's working so well that throughout our university system in Maryland,

และมันก็ทำงานได้อย่างดี ตลอดทั่วระบบมหาวิทยาลัยของเราในแมรี่แลนด์

more and more courses are being redesigned.

จนกระทั่งวิชาต่างๆกำลังถูกออกแบบใหม่ เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

It's called academic innovation.

เรียกมันว่า นวัตกรรมด้านวิชาการ (academic innovation)

And what does all of that mean?

และทั้งหมดนั้นหมายความว่าอะไร

It means that now, not just in science and engineering,

หมายความว่า ปัจจุบันนี้ ไม่เพียงแค่ด้านวิทยาศาสตร์ และวิศวกรรมศาสตร์

we now have programs in the arts, in the humanities, in the social sciences,

ปัจจุบันนี้เรามีโปรแกรมในวิชาศิลปศาสตร์, มนุษยศาสตร์, สังคมศาสตร์

in teacher education, even particularly for women in I.T.

ในสาขาการศึกษาของครู, แม้กระทั่ง โดยเฉพาะสำหรับผู้หญิง ในด้านเทคโนโลยี่สารสนเทศ (I.T.)

If you don't know it, there's been a 79-percent decline

ถ้าคุณไม่ทราบแล้วละก็ มีการลดลงร้อยละ 79

in the number of women majoring in computer science just since 2000.

ของจำนวนผู้หญิงที่เรียนวิชาเอกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ตั้งแต่ปี 2000

And what I'm saying is that what will make the difference

สิ่งที่ผมพูดก็คือ สิ่งที่จะทำให้เกิดความแตกต่าง

will be building community among students,

ก็จะเป็น การสร้างกลุ่มขึ้นมาในหมู่นักศึกษา

telling young women, young minority students and students in general,

เพื่อบอกให้หญิงสาว นักศึกษาที่เป็นชนกลุ่มน้อย และนักศึกษาทั่วๆไปว่า

you can do this work.

คุณสามารถเรียนวิชาพวกนี้ได้

And most important, giving them a chance to build that community

และสำคัญที่สุดคือ การให้โอกาสพวกเขา สร้างกลุ่มนั้นขึ้นมา

with faculty pulling them into the work

พร้อมด้วยคณะอาจารย์ ที่จะดึงพวกเขาเข้ามาทำงาน

and our assessing what works and what does not work.

และการวัดผลของเรา ที่ใช้การได้ดีและทีใช้ไม่ได้

Most important, if a student has a sense of self,

สำคัญที่สุด ถ้านักศึกษา มีความรู้สึกถึงศักยภาพของตัวเองแล้ว

it is amazing how the dreams and the values

น่าอัศจรรย์ใจที่ความฝันและค่านิยม

can make all the difference in the world.

จะสามารถทำให้เกิดความแตกต่างทั้งมวล ขึ้นได้ในโลก

When I was a 12-year-old child in the jail in Birmingham,

เมื่อผมเป็นเด็กอายุ 12 ขวบ อยู่ในคุกที่เมืองเบอร์มิ่งแฮม

I kept thinking, "I wonder what my future could be."

ผมก็เฝ้าแต่คิดว่า "ผมสงสัยว่าอนาคตของผมจะเป็นอย่างไร"

I had no idea that it was possible for this little black boy in Birmingham

ผมไม่ได้คิดเลยว่า จะเป็นไปได้ที่เด็กชายผิวดำตัวเล็กๆ ในเมืองเบอร์มิ่งแฮมนี้

to one day be president of a university that has students from 150 countries,

วันหนึ่ง จะได้เป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัย ที่มีนักศึกษามาจาก 150 ประเทศ

where students are not there just to survive,

มหาวิทยาลัยที่ซึ่งนักศึกษาไม่เพียงแค่ให้อยู่รอดเท่านั้น

where they love learning, where they enjoy being the best,

ที่ซึ่งพวกเขารักการเรียนรู้ ที่ซึ่งพวกเขาสนุกกับการเป็นคนที่เก่งที่สุด

where they will one day change the world.

ที่ซึ่งพวกเขาจะเปลี่ยนแปลงโลกได้ในวันหนึ่งข้างหน้า

Aristotle said, "Excellence is never an accident.

อริสโตเติ้ล กล่าวว่า "ความเป็นเยี่ยมไม่เคยเป็นความบังเอิญ

It is the result of high intention, sincere effort and intelligent execution.

แต่มันเป็นผลมาจากความตั้งใจอย่างสูง, ความมานะอุตสาหะอย่างจริงใจ และการใช้เชาวน์ปัญญา

It represents the wisest option among many alternatives."

มันคือ ตัวเลือกที่ฉลาดที่สุด ท่ามกลางตัวเลือกทั้งหลาย"

And then he said something that gives me goosebumps.

แล้วเขาก็พูดบางอย่างที่ทำให้ผมขนลุก

He said, "Choice, not chance, determines your destiny."

เขากล่าวว่า "สิ่งที่คุณเลือกต่างหาก ไม่ใช่โอกาส ที่กำหนดชะตาชีวิตของคุณ"

Choice, not chance, determines your destiny, dreams and values.

สิ่งที่คุณเลือกต่างหาก ไม่ใช่โอกาส ที่กำหนดชะตากรรมของคุณ, ความฝัน, และค่านิยมของคุณ

Thank you all very much.

ขอบคุณทุกท่านมากๆครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)