Nancy Kanwisher: A neural portrait of the human mind

Translator: Joseph Geni Reviewer: Madeleine Aronson

Translator: Kom Tukovinit Reviewer: SUPANUT JAISOM

Today I want to tell you

วันนี้ ฉันอยากจะเล่า

about a project being carried out

เรื่องโครงการที่กำลังดำเนินงาน

by scientists all over the world

โดยนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก

to paint a neural portrait of the human mind.

เพื่อวาดภาพทางประสาท ของใจมนุษย์

And the central idea of this work

และแนวคิดของงานนี้ก็คือ

is that the human mind and brain

ใจและสมองของมนุษย์

is not a single, general-purpose processor,

ไม่ใช่เป็นเครื่องประมวลผลทั่วไปแบบเดี่ยว

but a collection of highly specialized components,

แต่เป็นส่วนประกอบต่าง ๆ ที่มีหน้าที่เฉพาะเจาะจง

each solving a different specific problem,

แต่ละส่วนมีหน้าที่แก้ปัญหาเฉพาะอย่าง

and yet collectively making up

แต่รวมกัน ประกอบเป็นเรา

who we are as human beings and thinkers.

ซึ่งก็คือมนุษย์ อันเป็นสัตว์ที่คิดได้

To give you a feel for this idea,

เพื่อจะเข้าใจแนวคิดนี้ได้ดีขึ้น

imagine the following scenario:

ลองจินตนาการเรื่องนี้

You walk into your child's day care center.

คุณเดินเข้าไปในศูนย์รับเลี้ยงเด็ก

As usual, there's a dozen kids there

ซึ่งปกติว่า จะมีเด็กประมาณโหลหนึ่ง

waiting to get picked up,

กำลังรอให้มารับ

but this time,

แต่คราวนี้

the children's faces look weirdly similar,

หน้าเด็ก กลับดูคล้ายกันอย่างแปลก ๆ

and you can't figure out which child is yours.

และคุณดูไม่ออกว่า เด็กคนไหนเป็นลูกคุณ

Do you need new glasses?

คุณต้องเปลี่ยนแว่นใหม่หรือเปล่า

Are you losing your mind?

หรือว่ากำลังเสียสติ

You run through a quick mental checklist.

คุณคิดหาเหตุผล ไปตามลำดับ

No, you seem to be thinking clearly,

แต่ว่า คุณดูจะมีความคิดที่ชัดเจน

and your vision is perfectly sharp.

สายตาของคุณ ก็ชัดเจนสมบูรณ์ดี

And everything looks normal

และทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูปกติ

except the children's faces.

ยกเว้น... ใบหน้าของพวกเด็ก ๆ

You can see the faces,

คุณสามารถเห็นหน้าของเด็ก

but they don't look distinctive,

แต่ดูเหมือนจะไม่ต่างกัน

and none of them looks familiar,

และไม่มีหน้าไหนที่ดูคุ้นเคย

and it's only by spotting an orange hair ribbon

และโดยการเห็น ริบบิ้นผมมีสีส้มเท่านั้น

that you find your daughter.

ที่คุณสามารถหาลูกสาวของคุณได้

This sudden loss of the ability to recognize faces

การสูญเสียอย่างฉับพลัน ของการรู้จำใบหน้านี้

actually happens to people.

เป็นเรื่องเกิดขึ้นกับบางคนจริง ๆ

It's called prosopagnosia,

เป็นอาการที่เรียกว่าภาวะไม่รู้ใบหน้า (prosopagnosia)

and it results from damage

เป็นผลจากความเสียหาย

to a particular part of the brain.

ที่ส่วนหนึ่งโดยเฉพาะในสมอง

The striking thing about it

ความน่าแปลกใจของอาการนี้ก็คือ

is that only face recognition is impaired;

เป็นเพียงการรู้จำใบหน้าเท่านั้น ที่เสียหาย

everything else is just fine.

แต่ความสามารถอย่างอื่น ไม่เสียหาย

Prosopagnosia is one of many surprisingly specific

ภาวะไม่รู้ใบหน้าเป็นอาการที่มีลักษณะเฉพาะ อย่างน่าแปลกใจอย่างหนึ่ง

mental deficits that can happen after brain damage.

ของความบกพร่องทางใจ ที่เกิดหลังสมองเสียหาย

These syndromes collectively

อาการเหล่านี้รวม ๆ กัน

have suggested for a long time

ได้บอกเป็นนัย มานานแล้วว่า

that the mind is divvied up into distinct components,

ใจแบ่งออกเป็น ส่วนประกอบต่าง ๆ

but the effort to discover those components

แต่ว่า การศึกษาเพื่อค้นคว้า ส่วนประกอบเหล่านั้น

has jumped to warp speed

เริ่มเร็วขึ้น เหมือนความเร็วแสง

with the invention of brain imaging technology,

เพราะการประดิษฐ์เทโนโลยีสร้างภาพสมองใหม่ ๆ

especially MRI.

โดยเฉพาะคือ MRI

So MRI enables you to see internal anatomy

เพราะว่า MRI ยังให้เห็นอวัยวะภายใน

at high resolution,

ได้อย่างมีรายละเอียดสูง

so I'm going to show you in a second

เดี๋ยวฉันจะแสดงให้พวกคุณเห็น

a set of MRI cross-sectional images

รูปภาพ MRI แบบตัดขวางชุดหนึ่ง

through a familiar object,

เป็นรูปตัดของวัตถุที่คุ้นเคย โดย

and we're going to fly through them

จะดูอย่างรวดเร็ว

and you're going to try to figure out what the object is.

และให้คุณคิดว่า เป็นรูปของอะไร

Here we go.

เริ่มแต่ตอนนี้

It's not that easy. It's an artichoke.

ไม่ง่ายเท่าไรนัก เป็นรูปผักอาร์ติโชก

Okay, let's try another one,

ค่ะ มาลองอีกรูปหนึ่ง

starting from the bottom and going through the top.

เป็นลำดับจากล่างไปบน

Broccoli! It's a head of broccoli.

ถูกแล้วค่ะ หัวบรอกโคลี

Isn't it beautiful? I love that.

สวยไหมค๊ะ ฉันชอบมันมาก

Okay, here's another one. It's a brain, of course.

มาลองอีกรูปหนึ่ง เป็นรูปสมองนั่นแหละ

In fact, it's my brain.

จริง ๆ ก็คือ เป็นรูปสมองฉันเอง

We're going through slices through my head like that.

เราผ่านลำดับภาพตัดสมองฉัน ไปทางนี้

That's my nose over on the right, and now

นั่นจมูกของฉันด้านขวา และตอนนี้

we're going over here, right there.

เราอยู่ที่ตรงนี้ นี่แหละ

So this picture's nice, if I do say so myself,

รูปนี้สวย ถ้าจะพูดกันจริง ๆ (เสียงหัวเราะ)

but it shows only anatomy.

แต่เป็นรูปที่แสดง แต่กายวิภาค

The really cool advance with functional imaging

ความก้าวหน้าที่เจ๋งมาก เกี่ยวกับภาพการทำงาน

happened when scientists figured out how to make

ได้เกิดขึ้น เมื่อนักวิทยาศาสตร์ รู้จักการทำรูป

pictures that show not just anatomy but activity,

ที่ไม่ใช่เพียงแค่แสดงกายวิภาค แต่แสดงการทำงาน

that is, where neurons are firing.

ซึ่งก็คือ เมื่อเซลล์ประสาทกำลังส่งสัญญาณ

So here's how this works.

นี่เป็นกระบวนการทำงาน

Brains are like muscles.

คือ สมองก็คล้าย ๆ กับกล้ามเนื้อ

When they get active,

เมื่อมีการทำงาน

they need increased blood flow to supply that activity,

เลือดจะต้องไหลเวียนมากขึ้น เป็นการส่งเสบียง

and lucky for us, blood flow control to the brain is local,

และโชคดีว่า การไหลเวียนจำกัดอยู่ในพื้นที่

so if a bunch of neurons, say, right there

ดังนั้น ถ้าเซลล์ประสาท เช่น ที่ตรงนี้

get active and start firing,

เริ่มทำงานและส่งสัญญาณ

then blood flow increases just right there.

การไหลเวียนเลือด ก็จะเพิ่มขึ้นเฉพาะตรงนั้น

So functional MRI picks up on that blood flow increase,

และ fMRI ก็จะตรวจจับการไหลเวียนที่เพิ่มขึ้น

producing a higher MRI response

มีผลเป็นสัญญาณ MRI ที่แรงขึ้น

where neural activity goes up.

ตรงที่มีการทำงานของเซลล์ประสาท

So to give you a concrete feel

เพื่อที่จะให้ตัวอย่างที่เป็นรูปธรรม

for how a functional MRI experiment goes

ว่าการทดลองใช้ fMRI จะเป็นไปอย่างไร

and what you can learn from it

และเราสามารถเรียนรู้อะไร จากการทดลอง

and what you can't,

และไม่สามารถเรียนรู้อะไร

let me describe one of the first studies I ever did.

ฉันจะกล่าวถึงงานศึกษาแรก ๆ ที่ฉันได้ทำ

We wanted to know if there was a special part of the brain for recognizing faces,

คือเราอยากจะรู้ว่า มีส่วนเฉพาะในสมอง ที่รู้จำใบหน้าหรือไม่

and there was already reason to think there might be such a thing

ซึ่งตอนนั้น ก็มีเหตุผลที่จะคิดว่ามี

based on this phenomenon of prosopagnosia

อาศัยอาการแสดง ของภาวะไม่รู้ใบหน้า

that I described a moment ago,

ที่ได้กล่าวถึงเมื่อครู่นี้

but nobody had ever seen that part of the brain

แต่ไม่มีใครเคยเห็นส่วนนั้นของสมอง

in a normal person,

ในคนปกติ

so we set out to look for it.

เราจึงดำเนินการเพื่อค้นหา

So I was the first subject.

ฉันเป็นหนูทดลองคนแรก

I went into the scanner, I lay on my back,

เมื่อเข้าไปในเครื่องทำภาพ ฉันนอนหงาย

I held my head as still as I could

ฉันต้องให้ศีรษะนิ่งมากที่สุด

while staring at pictures of faces like these

ในขณะที่ดูภาพหน้า คล้ายกับรูปเหล่านี้

and objects like these

และดูวัตถุเช่นนี้

and faces and objects for hours.

ดูทั้งใบหน้า ทั้งวัตถุ เป็นชั่วโมง ๆ

So as somebody who has pretty close to the world record

ฉันน่าจะใกล้ได้สถิติโลก

of total number of hours spent inside an MRI scanner,

ในการใช้ ช.ม. มากที่สุดในเครื่อง MRI

I can tell you that one of the skills

จึงสามารถบอกได้ว่า ทักษะ

that's really important for MRI research

ที่สำคัญมากที่สุดอย่างหนึ่ง ในงานวิจัย MRI

is bladder control.

ก็คืออั้นปัสสาวะไว้ได้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

When I got out of the scanner,

เมื่อฉันออกมาจากเครื่อง

I did a quick analysis of the data,

ฉันวิเคราะห์ข้อมูลที่ได้อย่างคร่าว ๆ

looking for any parts of my brain

หาส่วนในสมอง

that produced a higher response when I was looking at faces

ที่มีการทำงานเมื่อดูรูปใบหน้า

than when I was looking at objects,

มากกว่าเมื่อดูวัตถุ

and here's what I saw.

และนี่เป็นสิ่งที่ฉันเห็น

Now this image looks just awful by today's standards,

ภาพนี้จริง ๆ ไม่ดี เทียบกับมาตรฐานปัจจุบัน

but at the time I thought it was beautiful.

แต่ในตอนนั้น ฉันคิดว่าสวย

What it shows is that region right there,

สิ่งที่มันแสดงก็คือ เขตตรงนี้ในสมอง

that little blob,

คือรูปกลม ๆ ตรงนั้น

it's about the size of an olive

ซึ่งมีขนาดเท่ากับลูกมะกอก

and it's on the bottom surface of my brain

และอยู่ที่ผิวด้านล่างของสมอง

about an inch straight in from right there.

ประมาณนิ้วหนึ่งจากตรงนี้

And what that part of my brain is doing

และสิ่งที่ส่วนสมองของฉัน กำลังทำก็คือ

is producing a higher MRI response,

ให้สัญญาณ MRI ในระดับที่สูงกว่า

that is, higher neural activity,

คือ มีการทำงานทางประสาทสูงกว่า

when I was looking at faces

เมื่อฉันกำลังดูใบหน้า

than when I was looking at objects.

เทียบกับเมื่อกำลังดูวัตถุ

So that's pretty cool,

ฉันคิดว่านั่นแจ๋วมาก

but how do we know this isn't a fluke?

แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่า ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

Well, the easiest way

จริงอย่างนั้น วิธีที่ง่ายที่สุด

is to just do the experiment again.

ก็คือทำการทดลองซ้ำอีก

So I got back in the scanner,

ดังนั้น ฉันจึงกลับเขาไปในเครื่องอีก

I looked at more faces and I looked at more objects

แล้วดูใบหน้าและวัตถุต่าง ๆ เพิ่ม

and I got a similar blob,

แต่ก็ยังพบสัญญาณจุดกลม ๆ เช่นกัน

and then I did it again

แล้วฉันก็ทำซ้ำอย่างนี้อีก

and I did it again

แล้วก็ทำอีก

and again and again,

ทำแล้วทำอีก

and around about then

แล้วต่อจากนั้น

I decided to believe it was for real.

ฉันจึงเชื่อว่า นี้เป็นเรื่องจริง

But still, maybe this is something weird about my brain

แต่ว่า นี้อาจจะเป็นเพราะสมองของฉันแปลก

and no one else has one of these things in there,

และไม่มีคนอื่น ที่มีลักษณะเช่นเดียวกัน

so to find out, we scanned a bunch of other people

ดังนั้น เพื่อที่จะรู้ เราจึงทำภาพสมองของคนอื่น ๆ

and found that pretty much everyone

แล้วพบว่า แทบทุกคน

has that little face-processing region

มีเขตในสมอง ที่ประมวลผลเกี่ยวกับใบหน้า

in a similar neighborhood of the brain.

ในตำแหน่งใกล้ ๆ กัน

So the next question was,

ดังนั้น คำถามต่อไปก็คือ

what does this thing really do?

เขตเหล่านั้นทำอะไรกันแน่

Is it really specialized just for face recognition?

เป็นเขตเฉพาะที่รู้จำ เฉพาะใบหน้าหรือไม่

Well, maybe not, right?

แต่อาจจะไม่ใช่

Maybe it responds not only to faces

คือ มันอาจจะไม่ตอบสนองเพียงแค่ใบหน้า

but to any body part.

แต่ต่ออวัยวะอื่น ๆ อะไรก็ได้

Maybe it responds to anything human

อาจจะตอบสนองเพียงแค่อวัยวะมนุษย์

or anything alive

หรือของสิ่งมีชีิวิตทั้งหมด

or anything round.

หรือต่อวัตถุกลม ๆ ทุกอย่าง

The only way to be really sure that that region

จะมั่นใจได้ว่า เป็นเขต

is specialized for face recognition

ที่รู้จำใบหน้าโดยเฉพาะ

is to rule out all of those hypotheses.

ก็จะต้องกำจัดสมมุติฐานอื่นๆ ที่ว่ามานี้

So we spent much of the next couple of years

ดังนั้น เราจึงใช้เวลาต่อมาอีก 2 ปี

scanning subjects while they looked at lots

สร้างภาพสมองเมื่อกำลังดูสิ่งต่าง ๆ

of different kinds of images,

คือดูรูปต่าง ๆ

and we showed that that part of the brain

และแสดงว่า เขตนั้นในสมอง

responds strongly when you look at

ตอบสนองอย่างมีกำลังเมื่อกำลังดู

any images that are faces of any kind,

รูปที่เป็นใบหน้าอย่างไรก็ได้

and it responds much less strongly

และตอบสนองน้อยกว่ามาก

to any image you show that isn't a face,

ต่อรูปที่ไม่ใช่ใบหน้า

like some of these.

เช่น รูปเหล่านี้

So have we finally nailed the case

แล้วเราสรุปได้อย่างแน่นอนหรือยังว่า

that this region is necessary for face recognition?

เขตนี้จำเป็น เพื่อรู้จำใบหน้า

No, we haven't.

ยังสรุปไม่ได้

Brain imaging can never tell you

ภาพในสมองไม่สามารถบอกเราว่า

if a region is necessary for anything.

เขตในสมอง จำเป็นต่อการทำงานอย่างหนึ่ง

All you can do with brain imaging

สิ่งที่บอกได้ด้วยภาพในสมอง

is watch regions turn on and off

ก็คือดูว่า เขตไหนกำลังทำงานไม่ทำงาน

as people think different thoughts.

เมื่อกำลังคิดถึงเรื่องต่าง ๆ

To tell if a part of the brain is necessary for a mental function,

ถ้าจะบอกได้ว่าส่วนไหนของสมอง จำเป็นในการทำงานทางใจ

you need to mess with it and see what happens,

เราจะต้องเข้าไปจัดการมัน แล้วดูว่าอะไรเกิดขึ้น

and normally we don't get to do that.

ซึ่งเป็นสิ่งที่ปกติทำไม่ได้

But an amazing opportunity came about

แต่โอกาสดีอย่างหนึ่ง เกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้

very recently when a couple of colleagues of mine

เมื่อเพื่อนร่วมงานของฉันคู่หนึ่ง

tested this man who has epilepsy

ทดสอบคนไข้ชาย โรคลมชัก นี้

and who is shown here in his hospital bed

และนี่อยู่บนเตียงโรงพยาบาล

where he's just had electrodes placed

และเพิ่งรับอีเลคโตรด

on the surface of his brain

แนบกับผิวสมอง

to identify the source of his seizures.

เพื่อหาจุดกำเนิดของการชัก

So it turned out by total chance

ดังนั้น เป็นเรื่องบังเอิญอย่างสิ้นเชิง

that two of the electrodes

ที่อีเลคโตรดสองตัว

happened to be right on top of his face area.

แนบอยู่ที่เขตใบหน้าของสมองพอดี

So with the patient's consent,

โดยได้รับการยินยอมจากคนไข้

the doctors asked him what happened

คุณหมอถามว่ารู้สึกอย่างไร

when they electrically stimulated that part of his brain.

เมื่อกระตุ้นเขตสมองนั้น ด้วยกระแสไฟฟ้า

Now, the patient doesn't know

ให้สังเกตว่า คนไข้ไม่ทราบ

where those electrodes are,

ว่าอีเลคโตรดอยู่ที่ตรงไหน

and he's never heard of the face area.

และก็ไม่เคยได้ยินเรื่องเขตใบหน้าของสมอง

So let's watch what happens.

เรามาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น

It's going to start with a control condition

เราเริ่มที่การทดลองที่เป็นตัวควบคุม

that will say "Sham" nearly invisibly

ซึ่งมีป้ายว่า "Sham" ที่เกือบมองไม่เห็น

in red in the lower left,

เป็นสีแดง ทางซ้ายด้านล่าง

when no current is delivered,

เมื่อไม่ได้กระตุ้นด้วยกระแสไฟฟ้า

and you'll hear the neurologist speaking to the patient first. So let's watch.

และคุณจะได้ยินประสาทแพทย์ คุยกับคนไข้ก่อน เรามาดูกัน

(Video) Neurologist: Okay, just look at my face

(วีดิทัศน์) แพทย์: ดูหน้าหมอนะ

and tell me what happens when I do this.

แล้วให้บอกว่า อะไรเกิดขึ้น เมื่อหมอทำอย่างนี้

All right?

ตกลงนะ

Patient: Okay.

คนไข้: ครับ

Neurologist: One, two, three.

แพทย์: หนึ่ง สอง สาม

Patient: Nothing. Neurologist: Nothing? Okay.

คนไข้: ไม่รู้สึกอะไรเลย หมอ: โอเค

I'm going to do it one more time.

หมอจะทำอีกทีหนึ่ง

Look at my face.

ดูหน้าหมอนะ

One, two, three.

หนึ่ง สอง สาม

Patient: You just turned into somebody else.

คนไข้: หมอได้กลาย ไปเป็นอีกคนหนึ่ง

Your face metamorphosed.

หน้าหมอเปลี่ยนไป

Your nose got saggy, it went to the left.

จมูกหมอย้อย ลงไปทางซ้าย

You almost looked like somebody I'd seen before,

หมอเกือบเหมือน คนที่ผมเห็นมาก่อน

but somebody different.

แต่ไม่ใช่คนเดียวกัน

That was a trip.

นั่นแปลกดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Nancy Kanwisher: So this experiment —

แนนซี่: ดังนั้น การทดลองนี้

(Applause) —

(เสียงปรบมือ)

this experiment finally nails the case

การทดลองสรุปได้อย่างชัดเจนว่า

that this region of the brain is not only

เขตสมองนี้ ไม่ใช่เพียงแต่

selectively responsive to faces

มีปฏิกิริยาโดยเฉพาะ ต่อใบหน้า

but causally involved in face perception.

แต่เป็นเหตุอย่างหนึ่ง ในการรับรู้ใบหน้า

So I went through all of these details

ฉันเพิ่งกล่าวถึงรายละเอียดทุกอย่าง

about the face region to show you what it takes

เกี่ยวกับเขตใบหน้า เพื่อแสดงว่าต้องทำอะไร

to really establish that a part of the brain

ที่จะสรุปได้ว่า เขตในสมองส่วนหนึ่ง

is selectively involved in a specific mental process.

มีบทบาทโดยเฉพาะ กับกระบวนการทางจิตอย่างเฉพาะ

Next, I'll go through much more quickly

ต่อไป ฉันจะกล่าวอย่างคร่าว ๆ

some of the other specialized regions of the brain

ถึงเขตเฉพาะหน้าที่ ในสมองบางเขต

that we and others have found.

ที่นักวิทยาศาสตร์ได้ค้นพบ

So to do this, I've spent a lot of time

เพื่อจะทำงานนี้ ฉันต้องใช้เวลามาก

in the scanner over the last month

ในเครื่องกราดภาพ เดือนที่แล้ว

so I can show you these things in my brain.

เพื่อที่จะแสดงสิ่งเหล่านี้ ในสมองของฉัน

So let's get started. Here's my right hemisphere.

เรามาเริ่มกัน นี่เป็นซีกสมองด้านขวาของฉัน

So we're oriented like that. You're looking at my head this way.

เราหันไปทางนั้น คุณกำลังมองศีรษะของฉันทางนี้

Imagine taking the skull off

ให้สมมุติเอากะโหลกออก

and looking at the surface of the brain like that.

แล้วมองที่ผิวสมองอย่างนั้น

Okay, now as you can see,

ตอนนี้ คุณสามารถเห็น

the surface of the brain is all folded up.

ผิวสมองทบเข้าด้วยกัน

So that's not good. Stuff could be hidden in there.

นั่นไม่ดี เพราะว่าอาจมีอะไรซ่อนอยู

We want to see the whole thing,

เราต้องการเห็นผิวทั้งหมด

so let's inflate it so we can see the whole thing.

ดังนั้น จะเป่ามันออกเพื่อจะเห็นได้ทั้งหมด

Next, let's find that face area I've been talking about

ต่อไป มาหาเขตใบหน้าที่ฉันกล่าวถึง

that responds to images like these.

ทีมีปฏิกิริยาต่อรูปเช่นนี้

To see that, let's turn the brain around

จะเห็นได้ ก็ต้องหมุนสมอง

and look on the inside surface on the bottom,

แล้วดูผิวข้างใน ที่ด้านล่าง

and there it is, that's my face area.

และนั่นก็คือ เขตใบหน้าในสมองของฉัน

Just to the right of that is another region

เขตติดกันข้างขวา เป็นอีกเขตหนึ่ง

that is shown in purple

ที่ระบายสีม่วง

that responds when you process color information,

เป็นเขตที่ทำงาน เมื่อประมวลข้อมูลสี

and near those regions are other regions

และใกล้เขตเหล่านี้ เป็นเขตอื่น ๆ

that are involved in perceiving places,

ที่มีส่วนในการรับรู้สถานที่

like right now, I'm seeing this layout of space around me

เช่นในขณะนี้ ที่ฉันเห็นสภาพรอบ ๆ ตัวฉัน

and these regions in green right there

และเขตที่มีสีเขียวตรงนั้น

are really active.

ก็กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง

There's another one out on the outside surface again

มีอีกเขตหนึ่งในผิวข้างนอก

where there's a couple more face regions as well.

ซึ่งมีเขตใบหน้าอื่น ๆ อีก

Also in this vicinity

และใกล้ ๆ จุดนี้

is a region that's selectively involved

เป็นเขตที่มีบทบาทโดยเฉพาะ

in processing visual motion,

กับการประมวลการเคลื่อนไหวที่เห็น

like these moving dots here,

เช่น จุดที่วิ่งไปอยู่นี่

and that's in yellow at the bottom of the brain,

ซึ่งก็คือส่วนสีเหลือง ที่ด้านล่างสมอง

and near that is a region that responds

และใกล้เขตนั้น เป็นอีกเขตหนึ่งที่มีปฏิกิริยา

when you look at images of bodies and body parts

เมื่อดูรูปลำตัวและอวัยวะอื่น ๆ

like these, and that region is shown in lime green

เช่นรูปเหล่านี้ เขตนั้นแสดงเป็นสีเขึยว

at the bottom of the brain.

ที่ด้านล่างของสมอง

Now all these regions I've shown you so far

เขตที่ฉันแสดงให้เห็นแล้วทั้งหมด

are involved in specific aspects of visual perception.

มีบทบาทเฉพาะอย่างในการเห็น

Do we also have specialized brain regions

แต่เรามีเขตสมองที่มีหน้าที่เฉพาะ

for other senses, like hearing?

ในประสาทสัมผัสอื่น ๆ เช่นการได้ยินหรือไม่

Yes, we do. So if we turn the brain around a little bit,

เรามี ถ้าเราหมุนสมองไปสักหน่อยหนึ่ง

here's a region in dark blue

ก็คือเขตที่เป็นสีน้ำเงินเข้มนี่

that we reported just a couple of months ago,

ที่เราพึ่งพิมพ์รายงานไม่กี่เดือนนี้

and this region responds strongly

และเขตนี้ตอบสนองอย่างมีกำลัง

when you hear sounds with pitch, like these.

เมื่อเราได้ยินเสียงสูงเสียงต่ำ เช่น

(Sirens)

(เสียงหวอ)

(Cello music)

(เสียงไวโอลินใหญ่)

(Doorbell)

(เสียงกริ่งประตู)

In contrast, that same region does not respond strongly

เพื่อเปรียบเทียบ เขตเดียวกันจะไม่ตอบสนองอย่างมีกำลัง

when you hear perfectly familiar sounds

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง

that don't have a clear pitch, like these.

ที่ไม่มีเสียงสูงเสียงต่ำที่ชัดเจน เช่น

(Chomping)

(เสียง)

(Drum roll)

(เสียงกลอง)

(Toilet flushing)

(เสียงชักโครก)

Okay. Next to the pitch region

และต่อจากเขตเสียงสูงเสียงต่ำ

is another set of regions that are selectively responsive

เป็นเขตอีกจำนวนหนึ่ง ที่ตอบสนองโดยเฉพาะ

when you hear the sounds of speech.

เมื่อเราได้ยินเสียงพูด

Okay, now let's look at these same regions.

ตอนนี้ เรามาดูเขตสมองเดียวกัน

In my left hemisphere, there's a similar arrangement —

ในซีกสมองด้านซ้าย ซึ่งมีการจัดที่คล้ายกัน

not identical, but similar —

ไม่เหมือนกัน แต่คล้ายกัน

and most of the same regions are in here,

และเขตสมองโดยมากอยู่ตรงนี้

albeit sometimes different in size.

แม้ว่าจะมีขนาดที่ต่างไปบ้าง

Now, everything I've shown you so far

สิ่งที่ฉันแสดงมาแล้วทั้งหมด

are regions that are involved in different aspects of perception,

เป็นเขตที่มีบทบาท

vision and hearing.

ในการเห็นและการได้ยิน

Do we also have specialized brain regions

แล้วเรามีเขตสมองที่มีหน้าที่เฉพาะ

for really fancy, complicated mental processes?

ในกระบวนการทางจิตที่พิศดาร ซับซ้อน หรือไม่

Yes, we do.

ค่ะ เรามี

So here in pink are my language regions.

เขตที่มีสีชมพูเป็นเขตภาษา

So it's been known for a very long time

เรารู้กันมานานแล้ว

that that general vicinity of the brain

ว่าเขตสมองแถว ๆ นั้น

is involved in processing language,

มีบทบาทในการประมวลภาษา

but we showed very recently

แต่เราเพิ่งแสดงเมื่อไม่นานนี้ว่า

that these pink regions

เขตสีชมพูเหล่านี้

respond extremely selectively.

ตอบสนองอย่างเฉพาะเจาะจงอย่างยิ่ง

They respond when you understand the meaning of a sentence,

คือจะตอบสนอง เมื่อเราเข้าใจประโยคในภาษา

but not when you do other complex mental things,

แต่จะไม่ตอบสนอง เมื่อต้องทำงานซับซ้อนทางใจอื่น ๆ

like mental arithmetic

เช่นการคิดเลขในใจ

or holding information in memory

หรือพยายามที่จะจำข้อมูล

or appreciating the complex structure

หรือเมื่อกำลังเกิดความสุขในการฟัง

in a piece of music.

เสียงดนตรีที่มีโครงสร้างซับซ้อน

The most amazing region that's been found yet

เขตที่น่าประหลาดที่สุดที่พบ

is this one right here in turquoise.

เป็นเขตสีฟ้าอ่อนตรงนี้

This region responds

เป็นเขตที่ตอบสนอง

when you think about what another person is thinking.

เมื่อคุณคิดถึง สิ่งที่คนอื่นกำลังคิด

So that may seem crazy,

นั่นอาจจะฟังดูแปลก ๆ

but actually, we humans do this all the time.

แต่ว่า มนุษย์เราทำอย่างนี้ตลอดเวลา

You're doing this when you realize

เราจะทำอย่างนี้ เมื่อคุณรู้ว่า

that your partner is going to be worried

คู่ของคุณจะวิตกกังวล

if you don't call home to say you're running late.

ถ้าคุณไม่โทรบอกว่า คุณจะมาสาย

I'm doing this with that region of my brain right now

ฉันกำลังทำอย่างนี้ ด้วยสมองในเขตนั้นตอนนี้

when I realize that you guys

เมื่อฉันรู้ว่าพวกคุณ

are probably now wondering about

อาจจะเริ่มพิศวง

all that gray, uncharted territory in the brain,

เกี่ยวกับเขตสีเทา ที่ยังไม่มีการกำหนด ในสมอง

and what's up with that?

ว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร

Well, I'm wondering about that too,

จริง ๆ ฉันก็พิศวงเหมือนกัน

and we're running a bunch of experiments in my lab right now

และเรากำลังทำการทดลองหลายอย่าง ในแล็บของฉัน

to try to find a number of other

เพื่อจะหาการทำงานโดยเฉพาะอย่างอื่น ๆ

possible specializations in the brain

ที่อาจจะมีในสมอง

for other very specific mental functions.

ที่ทำหน้าที่ทางใจเฉพาะอย่าง

But importantly, I don't think we have

แต่ที่สำคัญก็คือ ฉันไม่คิดว่าเรามี

specializations in the brain

เขตที่มีหน้าที่เฉพาะในสมอง

for every important mental function,

สำหรับหน้าที่ทางใจทุกอย่าง

even mental functions that may be critical for survival.

แม้แต่หน้าที่ทางใจ ที่ขาดไม่ได้ในการรอดชีวิต

In fact, a few years ago,

จริงอย่างนั้น เมื่อไม่กี่ปีก่อน

there was a scientist in my lab

มีนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง ในแล็บของฉัน

who became quite convinced

ที่เริ่มเชื่อว่า

that he'd found a brain region

เขาได้ค้นพบเขตสมอง

for detecting food,

ที่ตรวจจับอาหารได้

and it responded really strongly in the scanner

เป็นเขตที่ตอบสนองอย่างมีกำลังในเครื่อง

when people looked at images like this.

เมื่อดูภาพเช่นนี้

And further, he found a similar response

นอกจากนั้นแล้ว ยังพบปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน

in more or less the same location

ในเขตแทบเดียวกัน

in 10 out of 12 subjects.

ในบุคคล 10 คนจาก 12 คน

So he was pretty stoked,

ดังนั้น เขาจึงตื่นเต้นมาก

and he was running around the lab

แล้วเที่ยวไปในแล็บ บอกคนนั้นคนนี้ว่า

telling everyone that he was going to go on "Oprah"

เขาจะได้ไปในรายการโชว์ของโอปราห์

with his big discovery.

เพราะการค้นพบ ที่ยิ่งใหญ่ของเขา

But then he devised the critical test:

แต่เขาได้ทำการทดสอบที่ขาดไม่ได้ก่อน

He showed subjects images of food like this

คือเขาแสดงรูป ของอาหารเช่นนี้

and compared them to images with very similar

แล้วเปรียบเทียบ กับรูปที่มีสีและรูปร่าง

color and shape, but that weren't food, like these.

คล้ายกันมาก แต่ไม่ใช่อาหาร เช่นนี้

And his region responded the same

และเขตในสมองของเขา ก็ตอบสนองเช่นเดียวกัน

to both sets of images.

ต่อรูปทั้งสองชุด

So it wasn't a food area,

ดังนั้น นั่นไม่ใช่เขตอาหาร

it was just a region that liked colors and shapes.

เป็นเพียงเขต ที่ตอบสนองต่อสีและรูปร่าง

So much for "Oprah."

อดเลย โชว์โอปราห์

But then the question, of course, is,

แต่คำถามต่อมา ก็คือ

how do we process all this other stuff

แล้วเราประมวลข้อมูลอื่น ๆ

that we don't have specialized brain regions for?

ที่เราไม่มีเขตสมอง ที่ทำหน้าที่โดยเฉพาะ ได้อย่างไร

Well, I think the answer is that in addition

ฉันคิดว่า คำตอบก็คือ นอกจาก

to these highly specialized components that I've been describing,

ส่วนประกอบที่มีหน้าที่เฉพาะอย่างสูง ตามที่ว่ามานี้แล้ว

we also have a lot of very general- purpose machinery in our heads

เราก็ยังมีส่วนประกอบ ที่ทำหน้าที่ทั่วไปในสมอง

that enables us to tackle

ทำให้เราสามารถเผชิญหน้า

whatever problem comes along.

กับปัญหาต่าง ๆ ที่มีได้

In fact, we've shown recently that

และเราก็พึ่งแสดง เมื่อไม่นานนี้ว่า

these regions here in white

เขตสมองเหล่านี้ ที่มีสีขาว

respond whenever you do any difficult mental task

จะตอบสนอง เมื่อต้องคิดเรื่องที่ยาก

at all —

ไม่ว่าเรื่องอะไร

well, of the seven that we've tested.

คืออย่างน้อยก็เรื่อง 7 อย่างที่ทดสอบ

So each of the brain regions that I've described

ดังนั้น เขตในสมองที่ฉันได้อธิบาย

to you today

ในวันนี้

is present in approximately the same location

อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน โดยประมาณ

in every normal subject.

ในคนปกติ ที่เราตรวจทุกคน

I could take any of you,

ฉันสามารถนำพวกคุณ อาจเป็นใครก็ได้

pop you in the scanner,

เข้าไปในเครื่องกราดภาพ

and find each of those regions in your brain,

แล้วหาเขตเหล่านี้ ในสมองของคุณได้

and it would look a lot like my brain,

และสมองคุณ ก็จะเหมือนกับสมองฉันมาก

although the regions would be slightly different

แม้ว่า เขตต่าง ๆ จะมีความต่างกันเล็กน้อย

in their exact location and in their size.

โดยตำแหน่งที่แน่นอน และโดยขนาด

What's important to me about this work

สิ่งที่สำคัญสำหรับฉัน เกี่ยวกับงานนี้

is not the particular locations of these brain regions,

ไม่ใช่ตำแหน่งที่แน่นอน ของเขตสมองเหล่านี้

but the simple fact that we have

แต่เป็นเรื่องพื้นฐานที่ว่า เรามีส่วนประกอบ

selective, specific components of mind and brain

ที่เฉพาะเจาะจง เกี่ยวกับจิตและสมอง

in the first place.

ตั้งแต่แรก

I mean, it could have been otherwise.

คือ มันเหมือนจะเป็นไปได้ ในนัยตรงกันข้าม

The brain could have been a single,

ที่สมองจะเป็น เครื่องประมวลผลทั่วไป

general-purpose processor,

เดี่ยว ๆ

more like a kitchen knife

เหมือนกับมีดในครัว

than a Swiss Army knife.

มากกว่ามีดพับสวิส

Instead, what brain imaging has delivered

แต่ว่า ภาพในสมองกลับแสดง

is this rich and interesting picture of the human mind.

รูปแบบสมองที่ต่าง ๆ และน่าสนใจ

So we have this picture of very general-purpose

สรุปคือว่า เรามีเครื่องกลทั่วไป

machinery in our heads

ในศีรษะของเรา

in addition to this surprising array

นอกเหนือไปจากกลุ่มส่วนประกอบ

of very specialized components.

ที่น่าประหลาดใจ และมีหน้าที่เฉพาะเจาะจงยิ่ง

It's early days in this enterprise.

เรายังอยู่ในยุคเบื้องต้น ในการค้นหาเช่นนี้

We've painted only the first brushstrokes

เราเพียงแต่เริ่มต้น ระบายสี

in our neural portrait of the human mind.

ภาพทางประสาท ของจิตใจมนุษย์

The most fundamental questions remain unanswered.

คำถามที่พื้นฐานที่สุด ก็ยังไม่มีคำตอบ

So for example, what does each of these regions do exactly?

ยกตัวอย่างเช่น เขตแต่ละเขตทำหน้าที่อะไรกันแน่

Why do we need three face areas

ทำไมเราจึงมีเขตใบหน้า ตั้งสามเขต

and three place areas,

และเขตสถานที่ อีกสามเขต

and what's the division of labor between them?

พวกมัน แยกงานกันทำอย่างไร

Second, how are all these things

อย่างที่สองคือ ส่วนเหล่านี้

connected in the brain?

เชื่อมต่อกันในสมองอย่างไร

With diffusion imaging,

แต่ด้วยการสร้างภาพแบบ diffusion

you can trace bundles of neurons

เราสามารถจะติดตาม ใยของเซลล์ประสาท

that connect to different parts of the brain,

ที่เชื่อมกับส่วนต่าง ๆ ของสมอง

and with this method shown here,

และโดยวิธีที่แสดงนี้

you can trace the connections of individual neurons in the brain,

เราสามารถติดตามการเชื่อมต่อ ของเซลล์แต่ละเซลล์ในสมอง

potentially someday giving us a wiring diagram

ซึ่งในอนาคต อาจจะแสดงแผนภาพการเชื่อมต่อ

of the entire human brain.

ของทั้งสมองมนุษย์

Third, how does all of this

เรื่องที่สามก็คือ

very systematic structure get built,

โครงสร้างที่เป็นระบบเช่นนี้

both over development in childhood

มีพัฒนาการอย่างไรในวัยเด็ก

and over the evolution of our species?

และอย่างไรตามลำดับวิวัฒนาการมนุษย์

To address questions like that,

เพื่อที่จะตอบคำถามเช่นนั้น

scientists are now scanning

นักวิทยาศาสตร์ปัจจุบัน กำลังกราดภาพ

other species of animals,

สมองสัตว์สปีชีส์อื่น

and they're also scanning human infants.

และสมองของทารกมนุษย์

Many people justify the high cost of neuroscience research

หลายคนแก้ค่าใช้จ่ายสูง ของงานวิจัย ทางประสาทวิทยาศาสตร์ ว่า

by pointing out that it may help us someday

วันหนึ่ง อาจจะช่วยเรา

to treat brain disorders like Alzheimer's and autism.

รักษาโรคทางสมอง เช่น อัลไซม์เมอร์ และออทิซึม

That's a hugely important goal,

นั่นเป็นจุดหมายที่สำคัญอย่างยิ่ง

and I'd be thrilled if any of my work contributed to it,

และฉันจะดีใจมาก ถ้างานของฉันมีส่วนร่วม

but fixing things that are broken in the world

แต่ว่า การแก้ไขปัญหาในโลก

is not the only thing that's worth doing.

ไม่ใช่เรื่องเดียวที่มีคุณค่า เพื่อจะทำ

The effort to understand the human mind and brain

การสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับใจ และสมองมนุษย์

is worthwhile even if it never led to the treatment

มีคุณค่า แม้ถ้าไม่นำไปสู่การรักษา

of a single disease.

แม้แต่โรคเดียว

What could be more thrilling

อะไรเล่า จะน่าตื่นเต้น

than to understand the fundamental mechanisms

กว่าการเข้าใจกลไกหลัก

that underlie human experience,

ที่เป็นมูลฐาน ของประสบการณ์มนุษย์

to understand, in essence, who we are?

มากกว่าการเข้าใจโดยหลักว่า เราเป็นใคร

This is, I think, the greatest scientific quest

ฉันคิดว่า นี่เป็นการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

of all time.

ที่เคยมีมา

(Applause)

(เสียงปรบมือ)